Μανολάδα μπλουζ Ή Μείζων δε πάντων η αγάπη

Να τρώτε άψητες μασχάλες και σκεφτικούς λευκούς μαστούς
βατράχια της παραδοσιακής μας ποίησης
Να τρώτε τον ορθολογισμό με το κουτάλι
τα κβάντα και τη λάσπη της δημιουργίας
Αγαπήστε τις αλυσίδες σας
έλεγε στους σκλάβους ο απόστολος Παύλος
ενώ έπλεε προς Κορινθίους
κατάσκοπος πια, καλοπληρωμένος, των Ρωμαίων

Όταν έκλασε ο Νίτσε

Απ’ την παλιά γκραβούρα ξεπετάχτηκε ένας ψυχοπλακωτικός και καταπιεστικός τύπος.

Φαινόταν γκριζομάλλης άντρας σαν παλαιός δάσκαλος γεμάτος καταπιεσμένα βίτσια, σαν εθνικόφρων αριστερός, λίγο ντροπαλός αλλά έτοιμος να διαβεί της λησμονιάς το γάργαρο ποτάμι.

Ήξερε καράτε, κινέζικο μποξ, τζούντο. Στεκόταν όμως εκεί κρατώντας την κυνηγετική του καραμπίνα.

Του άρεσε να επιδεικνύει τα ύποπτης προέλευσης παράσημα απ’ την εποχή του Βιετνάμ.

Με το πρώτο φυσίγγι σκότωσε τη μάνα του που τη θεωρούσε υπεύθυνη για την κατάντια του να τον χωρέσει σε μια γκραβούρα με ομίχλες και Ευζώνους και άλλα όμορφα ψηλά παλικάρια που φαινομενικά ήταν πατριώτες, μα, αν τους έξυνες λίγο την ανδρική πέτσα έβρισκες ένα σωρό πούστηδες, ωραίους σαν Έλληνες της αρχαιότητος.

Με το δεύτερο φυσίγγι πυροβόλησε τον πατέρα του στο λαρύγγι, θέλοντας να εκδικηθεί έναν θείο του απ’ την Αμερική, που τον γάμησε στα έξι κι έπειτα τον ξεκώλιαζε διαδοχικά και επαναληπτικά την ημέρα των ευχαριστιών, βάζοντας μετά το πουλί του στον κώλο της γαλοπούλας που περίμενε υπομονετικά να τη φάνε τα εκπαιδευμένα αμερικάνικα στομάχια.

Μετά το φονικό ξαναγύρισε στην παλιά γκραβούρα χαμογελώντας μ’ εκείνο το γλοιώδες χαμόγελο του ανθρώπου που ξέρει πολλά και μπορεί να κάνει ακόμα περισσότερα.

Αριστερός δανδισμός Ή Οι λεκανατζούδες της Ευρώπης

Η λέξη Δανδής μου προκαλούσε πάντα ένα γελοίο συναίσθημα.

Οι ξεπεσμένοι αριστοκράτες έβρισκαν διάφορες χυμώδεις λέξεις για να καλύψουν τον ξεπεσμό τους.

Ύστερα οι λέξεις αυτές πέρασαν στα βιογραφικά καλλιτεχνών και πολιτικών, που, αντί να γράψουν πως υπήρξαν μεγάλα ρεμάλια, φορούσαν τη γούνα του δανδισμού χοροπηδώντας φασαριόζικα γύρω απ’ τον εκδότη τους, τουτέστιν τον προαγωγό τους.

Ο δανδισμός συνίσταται στο να γίνεται κανείς ωραίος, με το να αποκτά ένα καινούργιο σώμα μέσω του ντυσίματος, μέσω της εξωτερικής εμφάνισης, μέσω της φτιαχτής εικόνας, μέσω του απατηλού περιβλήματος.

Από την ακόρεστη βιομηχανία δανδήδων περάσαμε στην βιομηχανία καταραμένων.

Τα παιδάκια των μικροαστών ήπιαν μπόλικο αψέντι και κουβάδες μαλακίας νομίζοντας πως με τα αδερφίστικα καμώματά τους θα διαβούν τον Ελικώνα της κουλτούρας ξεφεύγοντας απ’ τη θηλιά της χαζοχαρούμενης τάξης τους.

Το πονηρό κατεστημένο έκανε λίφτινγκ στους λεγόμενους αριστερούς του εσωτερικού πατώντας πάνω στην ματαιοδοξία τους να κυβερνήσουν τους άλλους.

Απ’ τη διεφθαρμένη δεξιά με το γουργουριστό της λίπος, που έκανε το σκυλάδικο συνθήκη ζωής, περάσαμε σε μια πονηρή κλίκα που κουβαλά την ταμπέλα του αριστερού στα ευρωπαϊκά πολιτικά κωλάδικα.

Καλλιτέχνες πουτανίτσες και πολιτικοί εργολάβοι της αριστερής μικροαστικής φαντασίωσης  έγιναν λεκανατζούδες* της αστικής τάξης.

Τα βραβεία και η κακαδημία αντί να σαπίσουν μέσα στη μούχλα τους αποκτούν περισσότερη εξουσία και περισσότερο κύρος απ’ τους κομπλεξικούς μικροαστούς αριστερούς που διαθέτουν νταντά για τα παιδάκια τους αλλά και αλλοδαπό δούλο για να ξύσει απ’ τη χέστρα το σκατούλι τους.

———-

 

*Οι πάλαι ποτέ εργαζόμενοι εις οίκους ανοχής, οι οποίοι ήτο επιφορτισμένοι με το καθήκον της πλύσης των γεννητικών οργάνων εκάστοτε πελάτου προ, και, ενίοτε μετά της  συνουσίας. Οι λεκανατζίδαι έφεραν την χαρακτηριστικήν μικρή λεκάνην, σάπων και μάκτρο (πετσέτα), και ήτο συνήθως ξεπεσμένοι ομοφυλόφιλοι.