Φαινομενολογία Του Γυμνού Πνεύματος

Πατήστε εδώ: ΦΑΙΝΟΜΕΝΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΓΥΜΝΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ

Περί της χρήσης της βαζελίνης και των ποιητικών συνειρμών

Αγγίζεις αναμφίβολα τη βαζελίνη στο κομοδίνο. Ξανά κάν’ το μου.
Είπες. Κι ύστερα κάνε μου το άλλο. Σκαρφαλώνω
στους θάμνους σου. Στο θέαμα της βουκολικής μου ποίησης.
Και πόσο με συγκινεί να είμαι ένα φτωχό κι αξιολύπητο ζώο.

Μα σίγουρα ένας θαυμαστός οργανισμός. Καμιά θριαμβική παραφορά.
Και κρίσεις μεγαλείου. Μονάχα το άνθισμα της καρδιάς.
Μονάχα δάκρυα πάνω στην οκνηρία.
Και πληκτικά ποιήματα που τα διαβάζω με τρόμο.

Μες στο μυαλό μονότονες τετριμμένες φράσεις. Αβάσταχτες
εξυπνάδες αλκοολικών. Προκομμένες νταρντάνες. Που
μου σκάβουν το λάκκο γιατί μ’ αγαπούν. Γιατί
το ξέρουν πως αυτοβασανίζομαι απ’ την άγρια στύση μου.

Από εδώ ως την αιωνιότητα το ίδιο παντοτινό παιχνίδι του πολέμου.
Για όλη την οικογένεια.

Ο μπαμπάς ρυθμίζει τον ανιχνευτή ψεύδους. Η μαμά
ρίχνει φαρμακερή ματιά στο μπαμπά. Το παιδάκι παίζει με γεροδεμένα αγόρια.
Ο πρόεδρος Τραμπ αλείφει βαζελίνη το πουλί του.
Για να γαμήσει τα τελευταία ερείπια του πλανήτη. Με
τη συνδρομή της Αγίας οικογένειας.

Δεν τους διαβάζει κανείς τους λόγιους

Δεν τους διαβάζει κανείς τους λόγιους. Τους απεγνωσμένους
καθεστωτικούς θρήνους. Στη Γερμανία διαβάζουν ποιήματα καθαρόαιμοι
οπορτουνιστές. Ο Τίτος ριγεί τα πλήθη που πλήρωσαν
ένα ολόκληρο εισιτήριο για να τον ακούσουν.
Η Κική ξυρίζει το μουστάκι της
λίγο πριν παραλάβει βραβείο στο εξωτερικό

Δεν τους διαβάζει κανείς τους λόγιους
μα αυτοί αλληλοσυγχαίρονται για το σμίξιμό τους. Είναι
για να τρομάζουν μόνο και να παρηγορούν. Με όλη τη θεία πρόνοια
του σύμπαντος

προτιμώ να επιστρέφω σπίτι μου λασπωμένος παρά μαλάκας.

Ο Τίτος και η Κική και τα παραπαίδια τους
διαβάζουν στους Γερμανούς ποιήματα
για τους φράχτες που πλήρωσαν οι Γερμανοί φορολογούμενοι
και τα ηλεκτροφόρα σύρματα που χρυσοπλήρωσαν οι Γάλλοι
για να κρατήσουν μακριά πούστηδες μουσουλμάνους
γαμημένα μούλικα απ’ το Πακιστάν και Σύριες καργιόλες

που αναζητούν με πείσμα αγριόπαπιας κάποιο πέρασμα

Αχ! σου δίνω αυτό το χαρτομάντιλο αναγνώστη
να σκουπίσεις τα σάλια απ’ τις μορφονιές

Παυσίπονο Όραμα

Έχω γράψει πολλά ποιήματα για τη νύχτα. Για να μην ξεχνιόμαστε.
Ποιήματα για τους αλλοδαπούς και την Άνοιξη. Τους αστερισμούς.
Και το γαλαξία.
Που σαν μια νιφάδα χιονιού πέφτει στην ανωνυμία και τη μοναξιά.
Έδωσα ονόματα στα πράγματα. Αφέθηκα στο καλοκαίρι και στον ήλιο.
Να διατάζουν το σπέρμα μου.
Αφέθηκα στους πολιτικούς σεισμούς. Στην αδιαθεσία.
Κελάηδησα όλο τον πόνο μου
μαγκωμένος στο γαλλικό μηχάνημα λιθοτριψίας.
Κι έπειτα φαντασμένος ή ξεροκέφαλος
αποθέωσα το επιβλητικό και σαρκώδες όργανό μου.
Όπως πάντα

Ζώνη Γαβρόγλου Ή Φάτε Σκατά Κερνάει Η Κοινωνία

Διαχρονικά οι υπουργοί παιδείας υπήρξαν διαιτητές συμφερόντων κάθε θρησκευτικής συμμορίας, που, με αδίστακτο και ανήθικο τρόπο διεκδικούσε και διεκδικεί εξουσία, εφαρμόζοντας τον πιο κτηνώδη προσηλυτισμό πάνω στα κορμιά και στα μυαλά των μαθητών.

Επαΐοντες και σοφοί δημογέροντες αποφασίζουν για όλους εμάς, εμβαπτιζόμενοι πάντα, μέσα στην κολυμπήθρα του κοινοβουλευτισμού, του πιο ακραίου στρατωνισμού της αστικής πολιτικής πορνείας.

Όσο η κοινωνία θα κρέμεται απ’ τα αρχίδια της θρησκείας, ανακατεύοντας το ξινισμένο γάλα της μεταφυσικής-που έχει γίνει δηλητήριο-με τον ακαδημαϊκό ορθολογισμό της συνεχούς προσαρμογής στις επιταγές της αγοράς, θα διαδίδει στους μαθητές το ανταγωνιστικό της πνεύμα, καταστρέφοντας μια για πάντα τη δημιουργική τους αντίληψη, φτιάχνοντας ακόμα πιο βελτιωμένους μαλάκες και πιστούς δούλους.

Αν κάποιος πιστεύει ότι μπορεί ένας υπουργός παιδείας να φτιάξει την παιδεία είναι βλαξ και αν κάποιος πιστεύει πως αυτά τα φιλόδοξα ρεμάλια που δίνουν τον κώλο τους για την καρέκλα θα τον σώσουν είναι δυο φορές βλαξ.

Κι εσείς, ρωμαλέοι μαθητές φοιτητές σπουδαστές, μην νομίζετε πως αν ξεμπήξετε τον κώλο του κυρίου Γαβρόγλου απ’ την υπουργική του καρέκλα και τοποθετήσετε το δικό σας θα αλλάξουν τα πράγματα.

Πρέπει πρώτα να ξεμπήξετε τη μαμά σας και το μπαμπά σας, τους προγόνους σας και το ένδοξο παρελθόν, την πρωινή προσευχή δίκην πρωινής μαλακίας, τα βαρίδια της βρικολακιασμένης παράδοσης που τα κουβαλάτε σαν πιθηκάκια, τις ντροπιαστικές για το ανθρώπινο είδος παρελάσεις, τα όνειρά σας για τον κλιματιζόμενο καπιταλιστικό εφιάλτη, τον τρόπο που κοιτάτε εσείς τα χριστιανόπουλα τον Άλλο και τον Ξένο και τον διαφορετικό, τον ανταγωνισμό με τον φίλο σας και τον διπλανό σας για μια θέση στον ήλιο της εργασιακής ζούγκλας.

Ο Ζαν Ζενέ έλεγε πως είναι καιρός πια να στηρίξουν οι συγγραφείς την εξέγερση της νεολαίας, όχι μόνο με τα λόγια αλλά και με τη συμμετοχή τους.

Είναι καιρός πια κάθε συγγραφέας να κρατάει το λόγο του.

[Όμως Εγώ Δεν Θα Τρελαθώ Για Να Σας Κάνω Το Χατίρι] Του Έζρα Πάουντ

Ώ λαμπρέ Απόλλωνα
τιν’ άνδρα, τιν’ ήρωα, τίνα θεόν,

Σε ποιον θεό, ήρωα ή άνδρα
τσίγκινο ένα στεφάνι να φορέσω;
« Είναι συνήθεια παλιά, δικιά σας, να ξεκάνετε
τους συγγραφείς που ενοχλούν
εσείς ή τους τρελαίνετε με δόλο
ή κλείνετε τα μάτια σαν αυτοκτονούν
ή βρίσκετε δικαιολογίες φαιδρές για τα ναρκωτικά τους
μιλώντας για παραφροσύνη και μεγαλοφυΐα.

Όμως εγώ δεν θα τρελαθώ για να σας κάνω το χατίρι
δεν θα σας κολακέψω με έναν πρόωρο θάνατο
Ώ όχι, εγώ θα αντέξω ως το τέλος
θα νιώσω τα μίση σας να γλιστρούν στα πόδια μου
σαν χαρμόσυνο γαργάλημα
να τα κοιτάζουν κοροϊδευτικά
όσοι απ’ τους πολλούς κινούνται ύποπτα
και φοβούνται να πουν πως σας μισούν.
Κι όσο για τη γεύση της αρβύλας μου…
Ορίστε η γεύση της αρβύλας μου
χαϊδέψτε την
βγάλτε και το βερνίκι με την γλώσσα σας»

[Απόδοση στα ελληνικά: Αντώνης Αντωνάκος]

Αναφορά στον Αντρέ Μπρετόν

ένας φλεγόμενος ουρανός δεν είναι ένας φλεγόμενος κώλος
παρά η μανιέρα του φόβου του θανάτου και του σεξ
η έρημη χώρα από κραυγές ηδονής

μες στις πυκνές τρίχες του εφηβαίου
δίνει ο Κύριος των Δυνάμεων τα ηλεκτρικά του φιλιά

το Ισλάμ και η Χριστιανοσύνη κίτρινα χλωμά καναρίνια
που βγάζουν απ’ το στόμα φλουριά

συνωμοτούν οι πρόστυχοι συγγραφείς με φόντο τον φωτεινό άδειο ουρανό
διάγουν βίο χαρισάμενο οι ψυχολόγοι
οι γαστρεντερολόγοι οι ερπετολόγοι οι απεραντολόγοι
οι αναλυτές

ω! Αντρέ Μπρετόν, θαμμένε στης Σορβόνης το μπετόν
τα πάντα οιακοίζει ο κεραυνός

Η εντελέχεια του μη όντος

σ’ ένα καφενείο που βρωμάει ούζο και σκατομεζέ
οι καταποντισμένοι άντρες κάνουν μια χαψιά
τους γίγαντες και τα ρεβίθια
βγάζουν φύκια φρύγανα και λέπια
έχουν κωμικοτραγικό καυλί πρησμένα μάτια
στραμμένα προς το χάλκινο ταβάνι
κοιτούν το κήτος του αλκοόλ κοιτούν τη νύχτα που έρχεται
τακτοποιούν τα ζαρωμένα τους αρχίδια
τα γυμνά τους δόντια μες στα ντουμάνια
τη μυρουδιά του ζώου έχοντας στο χνώτο τους
και στα σαλεμένα τους μυαλά εκκλησιαστικούς ύμνους
πατριωτικά τραγούδια μπαλάντες καουμπόικες μελωδίες
και γνωστές μαλακίες όπως
απ’ τα κόκαλα βγαλμένη των πιοτήδων τα ιερά
η μαϊμού η καυλωμένη όλο πίνει και μεθά
ξέρει την καταγωγή της κι όλο τρίβει το κορμί της
θύμα θύτης όλα ένα στο δασύτριχο μουνί της

Η μπαλάντα των χαρούμενων μπουρζουάδων

αφαιρούνται οι όμορφες όταν κοιτάζουν
τη δύναμη εκτροπής της ερωτικής μανίας
τα γνωστά βελούδινα σπήλαια και τα
γκαρσόνια που βλέπουν το θάνατο να
κατουράει με σάπια μαραμένα δάχτυλα
χωρίς αρμονία αφύσικα στα περίχωρα
της Νέας Υόρκης του Νικόλαου Κάλλας
με τα μεθυσμένα κωλόπαιδα του Γέιλ
να φοράνε τις πανοπλίες τους και να
συντάσσονται με τους ματοβαμμένους
φονιάδες της Κου Κλουξ Κλαν ξεκινώντας
απ’ τα βάθη του Νότου σαν τεράστια
σμάρια ακρίδες σαρώνοντας τα πάντα
κρεμώντας όλα τα ζωντανά στο πέρασμά
τους ακόμα και τ’ άλογα που τινάζονται
ψηλά στον αέρα κλωτσώντας και κλάνοντας

Ω! γιατροί

Ω! γιατροί, ανακουφίστε λίγο τα πονεμένα μου αρχίδια
τους νεφρούς μου, που γέμισαν μικρές άχρηστες πέτρες
αφού, δεν μπορώ καν μ’ αυτές να πετροβολήσω έναν
χωροφύλακα ή να σπάσω μια βιτρίνα την ώρα της
επανάστασης Ω! γιατροί, εμείς τα πιόνια από κρέας
-που σας παραδόθηκαν-με τα αλατισμένα σώματα και
τα ζεστά πόδια, χορτασμένοι πόνο ως το πικραμύγδαλο
του ματιού, αφήνουμε στα χέρια σας τα εκζέματα και
τις πληγές, τα ναρκοθετημένα χρόνια και την τρέλα
Ω! γιατροί, περάστε τα σωληνάκια σας από σιλικόνη
και θρυματισμένες κάμπιες μες στην ουρήθρα μου, με
όσο λυρισμό επιτρέπει η ξυλοκαΐνη στους απροστάτευτους
σκλάβους της, βγάλτε από μέσα μου τον κακό ασβέστη
που έβαλα ενέχυρο για να πληρώσω το νοίκι της ποίησης

Το ντιβάνι Ή λίμπιντο εκτεθειμένη στις πνευματικές ιώσεις

 

Οι αντικατοπτρισμοί της προσωπικής ομολογίας και του προφανούς, μέσω της ψυχανάλυσης, οδηγούν σε μια κωμική ψυχασθένεια, αφού, καμώνονται ως θεραπεία την αλόγιστη αιμομιξία της επιστημονικής συγκατάβασης και της θεολογικής εξομολόγησης.

Μόνο όταν έχεις βαθιά καταχωνιασμένες αλήθειες είσαι άνθρωπος. Όταν δηλαδή καλλιεργείς μέσα σου έναν κήπο ζωτικών μυστικών, φροντίζοντάς τον ως επίμονος κηπουρός, για να τον βλέπεις κάθε τόσο να καρπίζει τη φαντασμαγορία των πλέον θεαματικών βεγγαλικών της μοναδικότητάς σου.

Οι κενοί άνθρωποι εξομολογούνται για να περιφρουρήσουν την κενότητά τους, σπρωγμένοι απ’ το φόβο τού να μην μπορούν να διαχειριστούν τα μυστικά τους. Δηλαδή τον ίδιο τους τον εαυτό.

Όταν ολότελα δεν έχεις να μοιραστείς κάτι με τον εαυτό σου ξεπέφτεις στη μελαγχολία.

Απ’ τη βαριά κατάθλιψη του μαγκωμένου εαυτού στις κοινωνικές βάρβαρες νόρμες, ξεπέφτεις στη μελαγχολία της κενότητας.

Ενσωματωμένος, συμφιλιωμένος και ακίνδυνος.