Οι Χίλιοι Οργασμοί Της Ποίησης, 41-44

41

Ευλογημένοι όσοι αρνήθηκαν τις ευλογίες και τα εύλογα ερωτήματα. Οι άνθρωποι από ατσάλι που λύγισαν και οι άνθρωποι από χαρτί και καλαμάρι που γλίστρησαν στην ηδονή. Ευλογημένες οι ηλεκτρισμένες ψυχούλες που σακατεύτηκαν από έρωτες και τσίπουρα. Από αρνίσια παϊδάκια που έφτασαν στο δώδεκα το ουρικό οξύ. Ευλογημένοι όσοι μείναν βοσκοί στο χωριό τους κι έχουν σαλόνι από χώμα και σβουνιές. Ευλογημένες οι μελαχρινές φίλες που ξύρισαν το μουνί τους για να προσφέρουν χαρά. Ευλογημένες οι αιμορραγίες της μύτης που με μαστούρωσαν όταν ήμουν παιδί. Ευλογημένη η οργή, τα βυζιά και το ηλεκτρονικό μου ταχυδρομείο. Ευλογημένοι οι ουρανοί και τα φλουριά τους. Το ζυμωτό ψωμί της μάνας μου. Το πεύκο, το δέντρο της ελιάς, ο κόλπος της γυναίκας μου. Ευλογημένα τα ποιήματα που δεν έγραψα.

42

Θα φτάσω στο φράχτη να κόψω σύκα. Ξελιγωμένος, λιγούρης για μισό λεπτό εγώ και το φεγγαράκι που αδειάζει αχνίζοντας, εσωτερισμό, οικοσύστημα, χνώτα, έμμηνα αιώνια, γλαφυρό μεδούλι για να πάρουν στο μέλλον τα αποπαίδια μου γραμμή τον πατερούλη τους που δεν πρόκανε να ξεπαστρέψει τη μισθωτή του σκλαβιά αλλά κατάφερε να πάρει λίγη τρομάρα σποραδικά απ’ τ’ ανοιχτά μπούτια, να δοκιμάσει σύκα και πως πετυχαίνει η ποίηση τα κορμάκια στο δοξαπατρί.

43

Με την αδιαφορία και τη μέθη τα χείλη κάνουν λογαριασμούς. Είναι απόγευμα και συναντάς παράξενους άντρες στα καφενεία. Υπάρξεις από λύπη, ρίζες και σύμβολα. Οδηγούς που δεν οδηγούν τίποτε αλλά διασχίζουν το δάσος. Μια φάλαγγα νεαρών από λαμπερό κόκκινο χρώμα. Γυναίκες που θέλουν να ζευγαρώσουν. Κορίτσια σ’ ένα γκέτο σκοτεινών άγριων δρόμων. Εκεί που οι εραστές ζουν σε μια καλύβα φωτισμένη με κερί. Και καταφτάνουν αυτές σαν μάγισσες. Με γιατρικά. Χωρίς μνήμες. Μονάχα με τη γεύση της σάρκας. Τα άστρα. Το φεγγάρι. Διαβάζουν το μέλλον στο χέρι τού αγαπημένου τους. Λάμπουν σαν νόμισμα στο φεγγαρόφωτο. Λουφάζουν δίπλα στις στάνες και τα ερείπια. Γδύνονται μες την καλύβα τού εραστή τους για πρώτη φορά και για πάντα. Και μένουν αιωνίως γυμνές και ύποπτες.

44

Θεούλη, μεθυσμένε σατανά, γαλανομάτα, θηλυκέ θεέ με τις θηλές και το απέραντο ηλιακό σου αιδοίο, φύση εσύ καταβόθρα, φύλαγέ με από τον κύριο διορισμένο δράκουλα και τον κύριο διορισμένο εξηγητή της ποίησης και τον κύριο δεσμοφύλακα των κρυφών νοημάτων που σκιάζει τα πάναγνα στιχάκια μου, φύλαγέ με.

ΤΑΒΟΟ

 μεταθανάτια απάντηση στον Νίκο Καρούζο

 

Μην αγγίζεις το Ιερό Μουνί
μονάχα δέξου το
Μην αγγίζεις το σπέρμα
θα διαιρέσεις
Μην αγγίζεις τα βυζιά της μάνας σου
Μην αγγίζεις τα όπλα της ηδονής
Είσαι εσύ ο δύστροπος άγγελος
όπου τίποτε δεν αναγγέλεις
Τρομαχτική η ενότητα στον κόσμο
Τρομαχτική σχιζοφρένεια η ηδονή

Οι Χίλιοι Οργασμοί Της Ποίησης, 38-40

38

Φύγετε απ’ την πόλη παιδιά φαντάσματα όσο είναι καιρός. Είναι απόλαυση τις νύχτες οι δροσερές λίμνες. Είναι απόλαυση να βγάζεις την πατάτα απ’ τη βρεγμένη γη και να βυθίζεσαι στη γαλήνη της βραδιάς. Να τηγανίζεις στο θεϊκό κουζινάκι σου. Να γλιστράς εκεί στην εξωτική αυλή των ονείρων. Να ζεις. Τη μια και μοναδική ζωή σου. Τη μια και μοναδική ευκαιρία σου να γράψεις ένα σπουδαίο ποίημα.

39

Κάποιοι γράφουν βασανιστικά, για μια ελίτ που τους συντηρεί. Κάποιοι υπολογίζουν υποχθόνια πως θα συγκινήσουν κολπατζίδικα αυτό το τόσο παινεμένο πλατωνικό σύνολο που αποκαλούμε μάζα. Μα υπάρχουν και τα πουλιά που θέλουν φίλους και εραστές. Ποιητές που γράφουν για τον εαυτό τους. Για να απαλύνουν τη ροή του χρόνου. Για να ξεγελάσουν τα αμήχανα κοριτσόπουλα. Για να ληστέψουν απ’ την ανυπαρξία εκείνη την πληγή που θα πάρουν στον τάφο.

40

Τα χάδια μάς κάνουν ανθρώπους. Και τα φιλιά. Και το συμφέρον μας είναι ο Έρως. Η νύχτα. Ο ήχος της βροχής. Αυτή η καλοκαιρινή θλίψη, που ξεγελά και παντρεύεται το βασιλιά Ήλιο. Εκείνο το λιοπύρι. Εκείνη τη γύμνια. Το νυφικό μας. Τα χάδια μάς κάνουν ποιητές. Και τα φιλιά. Και το συμφέρον μας είναι ο Έρως. Από καταβολής δρόσου.

Πολιτικό Φωτορομάντζο Ή Τα μπαλάκια του Τσιτσιφά και το παλούκι του Κατσίφα

Υπάρχουν λαοί που αφήνουν να τους κλέψουν μέσα από τα χέρια το φως, αλλά και λαοί που ποδοπατούν με φανατισμό το φως που μπορεί να τους βγάλει απ’ τα σκοτάδια.

Στις εμπορικές δυτικές δημοκρατίες της κλάψας και της αυτοκτονίας, η μαζική χαρά απαιτεί πιπίλισμα της εθνικής κλειτορίδος.

Η λέξη Υπερηφάνεια διεισδύει σαν διανοητικό υπόθετο στον πνευματικό κώλο ενός λαού που δεν έχει επιθυμίες για την καλυτέρευση της ζωής του αλλά ανάγκη για ξεκαύλωμα.

Λαοί αμπαρωμένοι σε διαμερίσματα και συναλλαγές, μακριά απ’ την ίδια τους τη Φύση, μακριά απ’ την πηγή που ρέει.

Αυτή την πηγή, που αν τα νερά της δεν κυλάνε με μιαν αδιάκοπη συνέχεια, σαπίζουν και γίνονται ένας λασπωμένος βούρκος κομφορμισμού και παράδοσης.

Αυτή την πηγή που όταν στερεύει γίνεται η θλιβερή εκδοχή της οροθέτησης των απολαύσεων. Οι απολαύσεις είναι όλες απολαύσεις με λεφτά. Για να απολαύσεις θα πρέπει να πληρώσεις και για να πληρώσεις θα πρέπει να γίνεις σκλάβος. Δηλαδή να κόψεις τη γλώσσα σου και να την πετάξεις στα σκυλιά του ανθρωποβοσκού.

Τα μπαλάκια του τένις του Τσιτσιφά ο ελληνικός λαός τα βάζει στον κώλο του και τα φχαριστιέται. Το κοντάρι της γαλανόλευκης του Κατσίφα επίσης το βάζει στον κώλο του και το φχαριστιέται.

Το πολιτικό προσωπικό και τα κόμματα επενδύουν τα λεφτά τους στο λούμπεν καθυστερημένο κοπάδι που κοιμάται με τον παπά και το χωροφύλακα για να ξυπνήσει διασωληνωμένο στο μνημονιακό Κωσταλέξι της πατριωτικής κεντροαριστεροακροδεξιάς.

H ναυμαχία των Εχινάδων Νήσων Ή Εικαστική απεικόνισις Ακρωτηρίου Σκρόφας

Εμαζευτήκαν οι στρατηγοί εις το ακρωτήριον Σκρόφα
Εις την γαλαζόθρεφτη γαστέρα του Ιουνίου
Ήτο Αύγουστος
Όλο κρυφούς παραξυσμούς
Οι καύλες έκρωζαν απέναντι
Το δέλτα του Αχελώου ένας οχετός
Χύσια βόμβες αφροδίσια
Πορδούλες κοριτσιών απ’ τα πρώτα αδέξια γαμήσια εκτοξεύονταν
Ένας χορός μοναχικός σαν του Νιζίνσκυ
Ω γλυκιά που είναι η εξορία
Εδώ μας κυβερνά η αμμουδιά κι οχι η εταιρία
Οι στρατηγοί γαμούν τη γη
Κι ο κρίνος είν’ ευωδιαστό μουνί
Μας θρέφει ο ήλιος τα μαστάρια
Είναι ευλογία η πλήξις
Μάζες αλλόφρονες γαμούν τα συναξάρια
Φωνάζουν το θεό με το όνομά σου
Κι ας γράφουν οι δογματικοί τις λοιδορίες τους περί ματαιοτήτων
Περί ακατάσχετων υγρών της πιο στυγνής πορνογραφίας
Του πολέμου

Οι ρόγες σου θέλουν φτύσιμο, Ω! Μα-Κυδωνία ξακουστή των οργασμών

Οι ρόγες σου θέλουν φτύσιμο
ω! για να με σβήσουν απ’ τον
κατάλογο των ζωντανών. Μα
Κυδωνία ξακουστή των οργασμών

φωνακλού εσύ που ξεφλουδίζεις
σλάβικα ξεραμένα χύσια. Νάτο
το ΝΑΤΟ, ιδού, με δάκρυα ευτυχίας.
Που να πάω για να ελευθερωθώ

απ’ την αγχόνη της κιλότας σου!
Βλαμμένος βαλκάνιος, σουρωμένος
ναζιάρικο λυρισμό, κουφέτα χάντρες
γλείφοντας κομπολόγια για το μουνί

σου, με τις Βουλγάρες των οπισθίων
λοφίσκων και τις μελαχρινές γάμπες
που με ανακύρηξαν ύπατο Γαμιά
της περιοχής Πρεσπών.Ω! του Δία

αρχιδόπιασμα με είπαν οι μνηστήρες
σου Μα-Κυδωνία ξακουστή που
τρώω απ’ τα χεράκια σου φακές
ρεβύθια φάβα όπως ο πρόγονος

Αλέκσιος ο Μέγκας ο βασιλέφς
που ρεύεται απ’ τον τάφο του
χρυσό σάλια και μύξες και εδέσματα
της Άπω Ανατολής, πόρπες

ομφάλιους σπασμούς δάκρυα αίμα
εμετό και βογγητά, στύσεις αλόγων
που αναποδογύριζαν πιάτα ποτήρια
κοιλιές γοφούς και ματοτσίνορα τα

άρλεκιν των δυτικών γεμίζοντας
ηρωισμούς, παδέλες με άντερα
βαρβάρων, στρατηγούς και ποιητάς
ερασιτέχνες

Οι Χίλιοι Οργασμοί Της Ποίησης, 32-37

32

Σηκώστε τώρα το πέπλο της αμφισημίας που στολίζει τις λέξεις. Αναγνώστες άγνωστοι, παγιδευμένοι στο πολύπλοκο παιχνίδι των συνειρμών. Των στεναγμών κάθε χωριάτη, που βγαίνει να πουλήσει τα σύκα του στη λαϊκή του Σαββάτου. Των ποιητικών σπασμών ενός καταδικασμένου σε θάνατο στην ηλεκτρική καρέκλα της Αμερικής.

33

Γδύσου από έτοιμες ιδέες και προκαταλήψεις, για να νιώσεις τον ποιητικό λυγμό μιας Ναυσικάς. Αυτής που λατρεύει το φαλλό και όχι τα νοήματα. Αυτής που όταν χάνει το τόπι της ανακαλύπτει νέους κόσμους. Αυτής που λατρεύει τη ζωή κι όχι τον τραπεζίτη. Αυτής που δε θέλει να βγάλει λεφτά απ’ τα βιβλία της αλλά ζουμί απ’ το μουνί της.

34

Ο κύριος Χ.Β χορεύει βαλς με μιαν αγελάδα. Κι αυτή η ποιητική του πράξη αξίζει κρατικό βραβείο.

35

Οι ποιητές είναι συνήθως υποκείμενα χλευασμού και οργής. Συνήθως γιατί βάζουν παλούκι στον κώλο της εξουσίας. Και συνήθως γιατί αυτό το παλούκι το νιώθει στον κώλο του και ο λαός, που ταυτίζει συχνά τα συμφέροντά του με τα συμφέροντα της εξουσίας.

36

Η ποίηση βγάζει τη γλώσσα στην τυραννική ευημερία της επιστημονικής ουτοπίας. Στην οικονομία της αγοράς που αυτορυθμίζεται στρίβοντας αφαλούς και τσουτσούνες. Στο μακρόπνοο σχέδιο ενός πλήρους συστήματος ευγονίας, σχεδιασμένο για να τυποποιεί το ανθρώπινο προϊόν και να διευκολύνει το έργο των διευθυντών. Η ποίηση βγάζει γλώσσα.

37

Μια διακήρυξη ανεξαρτησίας εν προόδω. Ένα βάτεμα των ηθικολόγων. Ένα άγριο χέσιμο κάθε θρησκευτικής μαλακίας που οδηγεί στον μανιασμένο αυτοβασανισμό και την αυτοκτονία. Όλα αυτά μαζί έχουν πάντα ποίηση. Έχουν ένα μέλλον που πλησιάζει τον Κροπότκιν και τη συνεταιριστική λογική. Έχουν μέσα γέλιο και νεανικές φωνές στα βουνά. Όχι θεούς πεθαμενατζήδες και καθηγητάδες αρχαίων σκύλων. Αρχαίων σοφών και εγκλωβισμένων θηρίων. Μονάχα τρυφερά σινεμά. Ένα βασίλειο των φωτεινών αισθήσεων μέσα στο αχόρταγο καλοκαίρι.

Οι Χίλιοι Οργασμοί Της Ποίησης, 27-31

27

Οι νεαροί φιλόδοξοι ποιητές κάνουν εμβόλια υπνηλίας στο κοινό. Ένα ισχνό κοινό, που μυρίζει άρωμα και αριστερό μικροαστισμό. Ένα κοινό που δε μπορεί να καταλάβει τον πόνο μιας καθαρίστριας που καθαρίζει τους καμπινέδες τού Μεγάρου Μουσικής.

28

Εκατό φορές επανάληψη και χίλιες φορές τεχνική. Η ακαδημαϊκή ποίηση δε θέλει μπλεξίματα. Θέλει σιδερωμένα όμορφα ρούχα. Θέλει κάθε άντρας, γυναίκα, παιδί, να καταναλώνει μια ορισμένη ποσότητα ποίησης κάθε χρόνο για τη συντήρηση των κτιρίων της και τη μισθοδοσία των υπαλλήλων της.

29

Μητέρα, μονογαμία, ειδύλλιο. Πετάγεται βιαίως το μεδούλι απ’ τα σπασμένα κόκαλα. Απ’ τα κόκαλα βγαλμένη. Η λατρεία για το συμφέρον. Για το ιλιγγιώδες νοικοκυριό. Δεν υπάρχει αμφιβολία πως οι σύγχρονοι άνθρωποι είναι τρελοί διεστραμμένοι και δυστυχείς. Κρέμονται απ’ τ’ αρχίδια της προθεσμίας κι απ’ τον δωρεάν πεθαμένο χρόνο του κινητού. Πακέτα συναρμολόγησης χαμένων στιγμών. Ο κόσμος που ζουν δεν τους αφήνει ήλιο να περάσει απ’ τις χαραμάδες τους. Μυρουδιές από λιβάδια να γλυκάνει τη λίμπιντο. Μητέρες και εραστές, απαγορεύσεις, πειρασμοί, μοναξιά, αρρώστια, πόνος, ανασφάλεια, φτώχεια. Όλα, τους εξαναγκάζουν να πρέπει να αισθάνονται δυνατοί. Και το αίσθημα της δύναμης-το οποίο τι άλλο είναι από έκφραση της απελπισμένης απομόνωσης του ατόμου-πως μπορεί να δημιουργεί ποίηση;

30

Ο αφρός της και ο ζύθος της. Αυτή που ανοίγει σαν όστρακο συλλέγοντας ερωτικούς αναστεναγμούς. Και σμίγει τη γη με τον ορίζοντα.

31

Ω θεία παρακμή! Ω ανεξιχνίαστε θάνατε! Δραπετεύω απ’ τη φυλακή του μυαλού μου κάθε που γράφω το ποίημα. Το ένα και μοναδικό. Γράφω για να βρω φίλους. Και γράφω για να χάσω φίλους. Και γράφω για να έχω καβάντζα λίγη ουτοπία.

Οι Χίλιοι Οργασμοί Της Ποίησης, 25-26

25

Όπως η ανορθολογικότητα της θρησκευτικής πίστης δεν εμποδίζει την άνθησή της έτσι και η ορθολογικότητα της επιστημονικής πίστης δεν εμποδίζει το μαρασμό της. Ο σύγχρονος ποιητής προσεύχεται στον αξονικό τομογράφο. Όχι από λόξα ή έπαρση αλλά για να τιμήσει το δημιουργό του. Τον άνθρωπο που σώζει τον άνθρωπο και του προσφέρει λίγη ακόμη ζωή, ανεπανάληπτη και μοναδική. Ο σύγχρονος ποιητής αν δεν είναι επαναστάτης είναι κούφιος και νερόβραστος. Όλο πόζα συνεντεύξεις και φωτογραφίες με τα καλαμπαλίκια του.

26

Οι άξονες της ζωής και της ποίησης είναι οι διαφορές. Χωρίς διαφορές και διασπάσεις δεν υπάρχει ζωή. Δεν υπάρχει επιθυμία για ζωή άρα και επιθυμία για εξύμνηση της ζωής. Για ένα παράλληλο σύμπαν αντιθέσεων που το κλώθει η γλώσσα. Όχι διαχείριση φθοράς με δεξιοτεχνία περίτεχνη αλλά αποδοχή της με Ρωμαϊκά όργια την αυγούλα. Πρωινό ξύπνημα στους Εγκρεμνούς και βουτιά για να ξυπνήσεις το Σύμπαν. Εσύ και το παν για ζευγάρωμα. Αφού, Εν τo παν. Το πάνω και το κάτω. Στην αγκαλιά της βαρύτητας. Στην αγκαλιά της μανίας μας να κατευνάσουμε τους Δαίμονες με το Λόγο. Τις βιοχημικές μας αντιδράσεις τ’ ανάσκελα.

Το Δέλτα Της Αφροδίτης

Όσοι διαθέτουν το χάρισμα της ονειροπόλησης δεν έχουν ανάγκη τα οπιούχα θεάματα. Μα, στην πραγματικότητα, η οχύρωση στη φαντασία είναι μιαν απερισκεψία.

Ο ερεβικός δράκος της αγιοσύνης μας αιμορραγεί και κάνει το πολυφωνικό του χνώτο βάλσαμο για τους κοριτσίστικους κόρφους.

Η μυλόπετρα του ερωτισμού σπάει αυτούς τους παγκόσμιους πάγους από όλμους και οβίδες.

Εκεί μέσα στο χαμό, το πανίσχυρο πλήθος πολεμά χωρίς να ψάχνει τα αίτια του πολέμου. Πολεμά, δηλαδή γαμεί, αλλά γαμεί μόνο με τα βαριά σφυριά της βιομηχανίας που κομματιάζουν τα ερωτικά όργανα. Διότι ο πόλεμος είναι έρωτας μέχρι θανάτου. Ο οργασμός είναι ο αφανισμός του Άλλου, αλλά και του Εαυτού, μέσα στο ντελικάτο χορό των νιφάδων και της τέφρας.

Ο πόλεμος αντιστρέφει το ένστικτο επιβίωσης σε αφανισμό γαρνιρισμένο με μιαν ένδοξη μελλοντική ουτοπία ιστορικής καύσιμης ύλης πάνω στο βελούδινο λαμπερό τάπητα της πατρίδας.

Η βία είναι το πιο τολμηρό πουλί που πετά απ’ τα χέρια του ιεροκύρηκα πάνω απ’ τις εμπορικές υποθέσεις, αφήνοντας λίγο λίπος ακόμη κάτω απ’ το χοντρό τομάρι των μπουρζουάδων.

Νιώθουμε σαν ανίσχυροι τυφλοπόντικες στο υπογάστριο του Κόσμου.

Αυτό που θα απομείνει από μας είναι αυτό που καταστρέψαμε.

Κοιτάζουμε τους κόρακες πάνω απ’ τα ψοφίμια να βγάζουν τα μάτια τους. Αιώνιοι θρησκευτικοί καυγάδες για τις υποθέσεις του χρυσού. Λάφυρα, μέχρι να σπάσει κι ο τελευταίος πέλεκυς πάνω στα κόκκαλα της αυτοκρατορικής μας ύπαρξης.

Με τη Βίβλο να μας γυρίζει βουβή τη δερματόδετη πλάτη της και τον θλιβερό απόγονο του θεού να μας κοιτάζει στα μάτια την ώρα της συνουσίας.

Χωνεμένος μέσα στη ζήλια του, αντικατοπτρίζοντας τη στέρηση όσων εν αγνοία και αρετή ατενίζουν τα νεανικά κόκκαλα που βρίσκονται γύρω τους. Αγέροχος μπάτσος και τοποτηρητής επιθυμιών σφραγισμένων στα ντουβάρια των κανόνων, όπως το βασίλειο των κυπρίνων κάτω απ’ τον χοντρό πάγο.

Οι Χίλιοι Οργασμοί Της Ποίησης, 23-24

 

23

Η τεχνική μου είναι η Τεχνική του Τσίρκου. Χωρίς περιττά στολίδια, εκζήτηση και λοιπά, αλλά με όλες εκείνες τις τεχνικές που χρειάζεται για να στηθεί ένα θέαμα του είδους. Διότι περί θεάματος πρόκειται κι όχι περί στοχασμού. Όλες οι φιλοσοφίες γίνονται περίτεχνες για να μην απαντήσουν στα ερωτήματα που θέτει η ποίηση. Η ποίηση είναι πάντα στο προσκήνιο. Η ποίηση είναι λαϊκή τέχνη υψηλής στάθμης. Αυτή μιλάει για τη γέννηση, τα γηρατειά, το θάνατο, το σεξ, τη λαγνεία, το φόβο, τη συστολή, τις αρρώστιες. Αυτή επιτίθεται λυσσασμένα στη μοναρχική και πυργοειδή ιεραρχία, μιας εξουσίας ευθυγραμμισμένης με το στενό λόγιο οικονομισμό. Το συμφέρον και την παπαδίστικη ιδιοτροπία. Τις απαγορεύσεις και τις γελοίες τελετές. Τους ψυχαναγκασμούς και την ομαδική μαλακία.

24

Η Ανθρωπική αρχή είναι μια φόλα. Η ύπαρξή μας δεν έχει κανένα νόημα. Καθήκον του ποιητή είναι να την εφοδιάσει με νόημα χρησιμοποιώντας μια τέχνη που δεν έχει νόημα. Απ’ τον προ-νεωτερικό μηδενισμό της αποτυχίας κατανόησης του κόσμου φτάσαμε εσχάτως στο μετα-νεωτερικό μηδενισμό της πλήρους κατανόησης. Κανένας μεγάλος αφηγητής και κανένας φωτισμένος δεσπότης. Η ανθρώπινη λογική εγκαταλείπει σταδιακά τη μυθολογία και τα παραμύθια. Ρέπει προς την ευχαρίστηση και την ικανοποίηση. Το νοητό αποσπάστηκε απ’ το νόημα. Απογαλακτίστηκε από αφηγηματικές δομές Βιβλικού τύπου κι έπεσε στην αγκαλιά μιας πορνοστάρ. Της παναγίας των ηδονών, που πουλιέται κι αγοράζεται βεβαίως, μέσα στο εμπορικό κύκλωμα, απ’ τους νέο-παπάδες φεντεραλιστές των αγορών. Την αμόλυντη παρθένο που δεν διέθετε καν γεννητικά όργανα αλλά έτηκε, ήρθε να αντικαταστήσει το αιώνιο θηλυκό που είναι ολόκληρο ένα γεννητικό όργανο, το οποίο όμως δεν τήκει. Απλώς αναπαράγει την ηδονή μέσα στο χωροχρόνο έλλειψης του νοήματος. Απ’ την ακραία συντήρηση των ορμών οι φυσικές επιστήμες μας πέταξαν στο βάραθρο του άγχους της συνεχούς ευχαρίστησης. Μας πέταξαν στην ανάγκη της ποίησης για να μετριάσουμε τα βάρη. Να αντέξουμε το καινούργιο που καταπίνει το παλιό. Να μπορούμε να χαρούμε τη λιακάδα ως πρωτόπλαστοι ξανά. Να βγάλουμε τη γύμνια μας απ’ τη ζελατίνα.

Οι Χίλιοι Οργασμοί Της Ποίησης, 19-22

19
Υπάρχουν άραγε νοητικές εικόνες; Υπάρχουν φαρμακεία στον κάτω κόσμο; Για ποιους είναι ο παράδεισος αμνέ του θεού; Γιατί υπάρχει το οχτάωρο, οι συνταξιούχοι, τα πάρκα, γιατί η πουτανιά έχει εμπορική αξία και οι κατηχητές διπλαρώνουν δροσερές ψυχούλες; Γιατί οι εργάτες με προσήλωση κατασκευάζουν οβίδες και γιατί οι νεαρές κοπελίτσες χάνουν τις αισθήσεις τους μπροστά στον ορθωμένο φαλλό; Σπουδαία ποιητικά ερωτήματα. Αισίως αναπάντητα.

20
Είμαστε ποιητές απ’ τη στιγμή που θα βγάλουμε τη ζωή απ’ το λάκκο. Που θα δείξουμε με το δάχτυλο τους κακούς. Είμαστε οι καντηλανάφτες του συναισθήματος και οι ανάφτρες κάθε σκοτεινιάς που ροδίζει ασάλευτη στο βάραθρό της. Είμαστε οι προπαγανδιστές της χαράς που φέρνει υγεία και κοψίδια λυγερού μέλλοντος.

21
Αυλές, αυλικούς και αυλάρχες τους έχουμε στο ποιητικό μας ψυγείο. Στην κατάψυξη.

22
Πιστεύω στο ρεαλισμό. Βεβαίως ρεαλισμός στην ποίηση σημαίνει διακωμώδηση του ρεαλισμού. Τα ιερά και τα όσια μας περιμένουν για να τα κατουρήσουμε. Να, πως, η διακωμώδηση της ποίησης από την ποίηση είναι ένα καταφύγιο για όσους από μας δεν έχουν πατρίδα, σημαία, εθνική νοημοσύνη και λόγια συρσίματα. Για όσους από μας δείχνουμε στους ποιητές-προγόνους μας έναν παγερό σεβασμό αλλά και έναν καρναβαλικό ενθουσιασμό για το μακρινό ουτοπιστικό πρότυπο που μας προίκισαν.

Οι Χίλιοι Οργασμοί Της Ποίησης, 16-18

16
Αυτή η τύφλα των ενστίκτων. Αυτή η μουσταλευριά των ερμηνειών. Αυτό το χαρμάνι μυθοπλασίας και κουτσομπολιού. Αυτά τα παιδιά του σωλήνα. Αυτοί οι επαγγελματίες της ποίησης που κατασκευάζουν το μύθο τους μπροστά σε αλλαντικά και σε τραπεζώματα. Μπροστά στις δύστυχες κουλτουριάρες Μούσες. Αυτή η ποίηση της βαρεμάρας δεν έχει να πάει πουθενά.

 

17
Σκληρός και ωμός. Δύο σε ένα. Μια μηχανή που παράγει ξόανα από αγιασμένο ξύλο. Από λέξεις που χρησιμοποιεί ο ορειβάτης και ο επιστήμονας. Και ο τραβεστί που διασκεδάζει το νοικοκύρη. Και ο σατανάς που φαντασιώνεται τρύγο με αρχαγγέλους. Κι ο μασκαράς που θρηνεί μέσα στο οπλοστάσιο των προσωπείων. Σκληρός και ωμός. Ένα άκακο αρνί ντυμένο λύκος. Ντυμένο αεροπειρατής μέσα σε μαντριά τουριστών. Ντυμένο πορνογράφος μέσα στην προσευχή του μικροαστού. Ντυμένο τράγος μέσα στα καρναβάλια της ορθοδοξίας. Μέσα στα παραφερνάλεια της φτώχειας ενός κόσμου που αγοράζει την καύλα με λεφτά και ξεριζώνει τα μάτια των παιδιών για να τα φυτέψει στις κόγχες των γέρων.

 

18
Η ποίηση μπορεί να σώσει ζωές. Μπορεί να απορυθμίσει τις αισθήσεις. Δεν τετραγωνίζεται. Διαθέτει μια σφοδρή γεωμετρία εκεί που οι λέξεις καμπυλώνουν το νόημα και η ειρωνεία αφιερώνει ολοκληρωτικά το είναι της στο δήμιο της ερμηνείας. Στον παπά και στον χωροφύλακα της λογοτεχνίας. Στους καρναβαλιστές της. Τώρα θα γράψω ένα διαβολικό ποίημα. Θα συράψω αθυρόστομες φτερούγες πάνω στο κορμί ενός περιπτερά. Θα του βάλω φτερά και λοφίο.

Οι Χίλιοι Οργασμοί Της Ποίησης, 14-15

14
Δεν μπορεί το κομμένο δέντρο να στηθεί όρθιο ξανά ή όπως λέει ένα γερμανικό ποίημα να επιστρέψει το τραγούδι του ποιητή μέσα στο μελανοδοχείο. Δεν μπορεί ο ήλιος, η θάλασσα, τα ψάρια, οι άνθρωποι, τα σπίτια, τα βουνά, τα ποτάμια, οι έρωτες, να μείνουν ακίνητα μέσα στη γυάλα του σύμπαντος. Το πελώριο χέρι του χρόνου και της φθοράς τα ανακατεύει. Κι ας υπάρχουν άνθρωποι που δε ζουν κι απλώς κρύβονται απ’ το δρολάπι του χάρου και περιμένουν την κακιά στιγμή κι απλώς υπάρχουν, από μέρα σε μέρα. Κι απλώς ταΐζουν τα εντόσθια και τα νεφρά τους. Και παχαίνουν τα μαστάρια τους.

 

15

Η ποίηση δεν μπλέκεται με τους αρχαγγέλους της οικοκυρικής τέχνης. Με τους αρχιμανδρίτες της ακαδημίας. Με τους πλουμιστούς εμποροϋπάλληλους της αμφισβήτησης, που φόρεσαν στα γεράματα την τήβεννο. Συνήθως ορμάει ένας Καρυωτάκης και σπάει τις πόρτες και τα μάνταλα. Κρατάει έναν ασημένιο σκελετό, τόσο καλά μαστορεμένο, ώστε η ευλύγιστη ραχοκοκαλιά του και οι αρθρώσεις του βάζουν κάτω όλους τους ψωμωμένους κριτικούς της λογοτεχνίας. Όλους τους διευθυντές εκπαίδευσης και κακοποίησης των παίδων. Όλους τους πιστούς που μασκαρεύονται κατάνυξη. Όλους τους ήρωες που ταΐζουν πίτουρα τον αλλήθωρο πατριωτισμό και τα κυβερνητικά κοκόρια. Και τους αστούς με τα παραδοσιακά τους εδέσματα. Σπλήνες, καρδιές, πνευμόνια πεταμένα στα πεδία των μαχών. Στα ένδοξα σφαγεία όπου αλληλοσφάζονται τα σφαχτά. Στο πυρωμένο χώμα που λιάζονται τα βατράχια και μεγαλουργούν οι σκορπιοί.

Οι Χίλιοι Οργασμοί Της Ποίησης, 10-13

10

Μεγαλοϊδεατισμός, ελληνικότητα, ορθοδοξία. Η Παναγία δάκρυσε και Ζήτω το έθνος και Μη μιλάς και Δε βαριέσαι. Υπουργοί, παρα-υπουργοί, δεσποτάδες, αρχιμανδρίτες, νομάρχες, στρατηγοί, δήμαρχοι, πρόεδροι επιτροπών, σκουπίδια, ρύποι, θόρυβοι, κινητά, βλαχιά και μαλακία. Το καινούργιο πρόσωπο της εξουσίας μαζί με το παλιό της προσωπείο. Εδώ έχει ρόλο πάντα ο ποιητής. Ο αναποδογυριστής. Ο ανατροπέας. Ο αντιεξουσιαστής. Ο εχθρός του παπά και του μπακάλη. Ο εχθρός του εαυτού του. Ο άθεος που έχει στο εικόνισμα του μια γύφτισα κι ένα γύφτο. Ο δολοπλόκος της σεξουαλικής κουφαμάρας της μεσαίας τάξης που περνάει κρίση μα, όταν περνούσαν οι άλλοι κρίση τους έγραφε στ’ αρχίδια της. Εδώ έχει ρόλο ο ποιητής. Ίσως, ως τρελός του χωριού. Του χωριού που έχει για οικόσημο καυλωμένα γαϊδούρια.

11

Οι ποιητές που διαβάζονται και συγκρούονται με τις κατεστημένες ποιητικές βιτρίνες ανήκουν στην πρωτοπορία. Μια πρωτοπορία μακριά απ’ το άγχος της αναγνώρισης και της προσδοκίας του μέλλοντος. Ελεύθεροι σκοπευτές στις παρυφές της ειρωνείας και του σαρκασμού. Διάβολοι που έχουν για αντίλογο την ποιητική γλώσσα. Περίεργοι τύποι που ζουλάνε τις φράσεις να δουν αν βγάζουν ζουμιά. Που αφήνουν την ποιητική τους ιδέα μετέωρη, ανοιχτή, σαν τη σταχτοπούτα στο έλεος της μητριάς-ματιάς ενός κόσμου μπουκωμένου με έτοιμες ιδέες, προκαταλήψεις και πάθη σεμνά, εκφρασμένα απ’ τους αρμόδιους γραφειοκράτες της τέχνης. Σαλεμένοι τύποι που οδεύουν γυμνοί προς το σατανά, που όλα τα θέλει αλλιώτικα, στρεβλά, αλλαγμένα και καταδιωγμένα.

12

Η ποίηση κυκλοφορεί γραπτώς, προφορικώς, στον αέρα και στο νερό, στα μάτια, στα χείλη και στα υπόλοιπα όργανα του σώματος, στο χώμα και στους χυμούς των δέντρων, στα υγρά μας και στα στομάχια μας. Τολμώ να πω πως η ποίηση κυκλοφορεί και στο κορμάκι μιας υπαλλήλου τραπέζης που τη στέγνωσαν οι αναλήψεις, οι καταθέσεις, τα επιτόκια, τα φαλλοκεντρικά λεφτά. Ασφαλώς η ποίηση κυκλοφορεί και σε στεγνούς αντιποιητικούς χώρους. Εκεί όπου η έκφραση των ανθρώπων προδίδει μιαν αδέξια συγκαλυμμένη απογοήτευση, αφού δεν κρέμεται τίποτε άλλο πάνω απ’ τα κεφάλια τους εκτός από συναλλαγή. Όμως κι εκεί ένα ψίθυρος, μια χαραμάδα, ένα ανοιχτό μπλουζάκι ή ένα ανεξιχνίαστος σπασμός θα κάνει το θαύμα του.

13

Ο ποιητής παραβρίσκεται στις πορφυρές συνελεύσεις των κοριτσιών. Στους πόνους της γέννας. Στις εκτελέσεις. Στα βασανιστήρια. Στα όργια που γαρνίρουν τις νταντέλες της μιας και μοναδικής ζωής. Στο σώμα της θεούσας που δεν αγγίχτηκε κι έγινε βάναυσο, μπαταρισμένο από ορμόνες που δε βρήκαν το δρόμο τους. Ο ποιητής τρυπώνει εκεί που δεν τον σπέρνουν. Στους γυναικωνίτες και στα επαναστατικά συμβούλια. Από περιέργεια μπορεί να φτάσει στην άβυσσο και να μην ξαναγυρίσει πίσω ποτέ. Ο ποιητής είναι θηλυκό και αρσενικό μαζί. Μεταβάλει την απειλή του ανεκπλήρωτου μέλλοντος σε εκπληρωμένο παρόν. Γιορτάζει το θρίαμβο της αποτυχίας του μέσα στο σεξουαλικό διάλειμμα της ανυπαρξίας. Του περάσματος στην αιώνια σκόνη και του περάσματος στο Μέγα Τίποτε και στο Μέγα Ποτέ Ξανά.

Οι Χίλιοι Οργασμοί Της Ποίησης, 5-9

5

Είναι μεγάλος καημός η γλώσσα και τον ξεπερνάς γράφοντας. Η ποίηση ακυρώνει τις περίτεχνες φιλοσοφικές μπούρδες και τα σόλοικα ξεσπάσματα ενός συστημικού στοχασμού που έχει χαλκά στη μύτη σαν μαστουρωμένη αρκούδα. Αυτούς που κρατιούνται απ’ τ’ αρχίδια του Ντεριντά και τους νέο-ορθόδοξους κομπογιαννίτες που μετά τις χορηγίες Φόρντ και τις γιορτές της ΕΣΑ κάνουν τώρα βαρύγδουπες αναλύσεις για την κρίση. Βλέπε Στέλιο Ράμφο και άλλους ευπώλητους. Σπουδαία γατοτροφή για το μικροαστό που ανακάλυψε στα πνευματικά του γεράματα τις ποιητικές Αντίλλες.

6

Πολλά βραβεία, πολλές επιτροπές, πολλά χαρμάνια θεωρίας και ολίγη ποίηση. Βεβαίως και πολύ σταθμάρχες ποίησης, καμωμένοι απ’ την κοπριά των κομμάτων και των ξεπουλημένων ΜΜΕ. Αν δεν τρυπώσεις στο κοινό χνώτο προκοπή δε βλέπεις. Αν δε βγεις έξω στο φυσικό φως θα σε καταπιούν οι γραφειοκράτες και οι σωματοφύλακες της επετηρίδας. Πρέπει ο ποιητής να καταλάβει πως αυτή η γη περπατιέται κι είναι σα να διαβάζει κανείς το τυφλό του σώμα, τις κοσμικές διαδρομές που οδηγούν σε μια λιγότερο αβάσταχτη τυραννία.

7

Να ζεις την αθανασία του τώρα. Να κάνεις δουλειές με τα χέρια και την καρδιά. Να βάζεις το χρόνο να κυλά σε ανθρώπινα μέτρα. Γιατί ο χρόνος δολοφονεί τους μικροκαμωμένους φαντασμένους νευρωτικούς. Τα ψαράκια στη γυάλα του ασυνάρτητου χαμαιλέοντα της πρωτευούσης. Το να συναντάς κάθε φορά τον αληθινό σου εαυτό είναι πραγματικά σπουδαίο και ολοκληρωτικά δημιουργικό.

8

Όπως κάποιος απελευθερώνεται στον έρωτα, έτσι και στην ποίηση, αν δεν αφήσεις τις ντροπές δεν πρόκειται να χαρείς τις περιούσιες διαστροφές που σου προσφέρει το άθλημα. Δεν πρόκειται να σου συμβεί τίποτε που θα σε κάνει ποιητή στα μάτια των άλλων. Να σε κάνει προφήτη, μάγο, σαμάνο ή ελάχιστα κεραυνοβολημένο θνητό στην αγκαλιά του θανάτου. Πρέπει ξεδιάντροπα να φωλιάσεις στο εφηβαίο ενός κοριτσιού μέχρι να σου δώσουν αύξηση. Και το επίδομα ομορφιάς που σου αναλογεί.

9

Να ονειρεύεσαι. Είναι σπουδαίο. Αλλά να έχεις κατά νου και την Απόδειξη. Αυτό το προικιό της αρχαίας σκέψης που σε βάζει μέσα στη μαγεία της ζωής από άλλη πόρτα. Είναι άχαρη και μίζερη η πραγματικότητα. Αλλά τι χαμένος χρόνος να την ανακυκλώνεις με γκρίνια! Ενώ μπορείς να γίνεις περδίκι μ’ ένα ποίημα. Και στις ψείρες του ανταγωνισμού να ρίξεις πετρέλαιο. Και στις κάργιες των δημοσίων σχέσεων μιαν ένδοξη κλανιά. Κι ο Αρχίλοχος έτσι τακτοποιούσε τους ενορίτες του. Κι ο Διογένης έτσι έγινε κυνικός, βλέποντας στο μέλλον την έκρηξη της ατομικής βόμβας εν μέσω Αυγουστιάτικης αιθρίας.

Οι Χίλιοι Οργασμοί Της Ποίησης, 1-4

1

Μιαν αποτελεσματική ποίηση είναι η ποίηση που δυσκολεύεσαι να πιστέψεις. Αυτή που με το κέφι της διαπομπεύει κάθε πίστη. Αν ψάξουμε ορισμούς θα πέσουμε σε ντουβάρια. Αν ψάξουμε για κανόνες θα βγάλουμε εξανθήματα. Είναι ένα αρχαίο πρόβλημα η κραυγή του δαίμονα. Ο ηχηρός υπαρξιακός σπασμός που υφαίνει τις ιερές συλλαβές. Αυτές που ξεστομίζω όταν μυρίζω το κορμί της κι όταν απελευθερώνομαι απ’ τα προσωπεία και μπαίνω μέσα της. Αυτές που συγκλίνουν στην περιστροφή της γης και στον κοσμικό ρυθμό, της καρδούλας που γλυκαίνεται απ’ τις ιδιότροπες ερωτικές χειρονομίες. Απ’ την ανεξιχνίαστη χημεία του πάθους που βεβηλώνει την τυραννία της πραγματικότητας. Αυτές που μ’ ένα τράνταγμα ξεγλιστρούν όπως το παιδί απ’ τη μάνα. Ω ναι, είμαστε τα πρόθυμα ζώα που έχουν το προνόμιο της μέθης.

2

Ο ποιητής είναι ένας επίδοξος μαθηματικός αρλεκίνος με ρούχα μετεωρολόγου, που αρχίζει να ζει μια διπλή ζωή. Καταγράφει, μελετά, παρακολουθεί και ανακαλύπτει πως τίποτε δεν επαναλαμβάνεται με τον ίδιο τρόπο. Κι αυτή είναι η πιο σπουδαία συνθήκη της ζωής. Αυτή η μαγεία βρίσκεται στη δικαιοδοσία του. Στην επικράτεια όπου οι λέξεις αντιλαλούν τις συνομωσίες των φαινομένων. Εκεί όπου ο καιρός δεν είναι ποτέ ίδιος και η περιοδικότητα καυγαδίζει με το χάος μπροστά στα μάτια των ανθρώπων. Εκεί που χοχλάζει το ζουμάκι των αριθμών και η ύπαρξη των ποιοτήτων έγκειται στην ποικιλία των αναλογιών.

3

Η ποίηση είναι σχεδόν πάντα ένα χαστούκι στο γούστο του κοινού. Εδώ στην ποίηση, ξέρουμε καλά πως μια αλυσίδα από γεγονότα μπορεί να έχει ένα σημείο κρίσης που να μεγεθύνει μικρές αλλαγές. Μια ποίηση κοινωνικά άγρυπνη, έτοιμη να κατασπαράξει τον ιδεαλισμό της ξενέρωτης διανόησης που μετά το παραμύθι της ποίησης της ήττας έφτιαξε το παραμύθι της γενιάς του ιδιωτικού οράματος. Του κώλου τα εννιάμερα.

4

Ο ποιητής είναι κατά βάση αντιδιανοούμενος. Τα περνάει όλα απ’ την καρδιά. Μα η καρδιά αποζητά την Ηδονή. Αυτή με το κεφαλαίο Η και τους άγριους κυματισμούς, το τρέμισμα και το καρδιοχτύπι και τα δροσερά σκοτάδια που δίνουν πνοή στο ποίημα. Πρέπει να σε συγκλονίζει το φεγγαράκι και το ηλιοβασίλεμα και το βλέμμα μιανής στο δρόμο. Για να έχεις δυνατότητες ταξιδιού στο μέλλον χρειάζεται να σε συγκινεί η μοσχοβολιά της βρεγμένης γης. Και άλλα που δε λέγονται αλλά γράφονται.

Ο Αντρέας Εμπειρίκος ξεθαμμένος απ’ τη βροχή γράφει με την κιμωλία του πορνογραφίες

Αυτός ο ωραίος ήλιος εμετός από λειχήνες
Η φύση μ’ έχει ξεγελάσει εδώ και καιρό
Βρίσκεται εδώ το χάος και μου ρίχνει πέτρες
όπως ο Κάδμος
Αγίες μ’ αρχίδια μού ρίχνουν ξυλιές
Ύστερα διαβάζει την προσευχούλα της
στους αστρικούς βάλτους η έμπνευση
Τα κοριτσάκια βάζουν φωτιά στην εξίσωση
Ο Αντρέας Εμπειρίκος ξεθαμμένος απ’ τη βροχή
γράφει με την κιμωλία του πορνογραφίες
Φωτογραφίζει το σβέρκο της γύφτισσας
Το αιδοίον κάτω απ’ το φουστανάκι
που γυαλίζει
σαν λιθρίνι της ξαφνικής καλοκαιριάς

Περί Οράσεως

Υπάρχει ένα τρυφερό κουνάβι μες στο στόμα μου τη νύχτα
Ο ήλιος με τη γλώσσα του γλείφει τους φτωχούς σκύλους
Έρχεται ο τροχιστής των ονείρων
Οι τυφλές μηχανουργίες των οργασμών
Έτσι χωρίς σκοπό όπως συμβαίνει και με το ζώο
Σκλαβωμένος στην ορμή
Στο μαστό από αφρό και σαπούνι
Στη γουρούνα που δεν προσεύχεται προτού ορμήσει στα βελανίδια
Στο θεό που τραγουδά και πλήττει
Υπέρλαμπρος άπληστος
Φυλακισμένος μες στο βρακί του
Ατενίζοντας τα βίτσια των αντρών
Κολλημένα στην πηχτή λάσπη του αιδοίου

Όπως τα χνώτα του ληστή John Dillinger

Όπου νάναι θα γίνει πορνοεγκέλαδος
θα σε γαμήσω στα σκοτεινά χωρίς
κλεφτοφάναρο, θα πονάς και θα πονώ
σαν πριονισμένο δέντρο, θα πέφτω
πάνω σου όλο σπασμούς, πάντα
τρυφερός σαν ψαράκι, φρέσκο ιδρώτα
βγάζοντας, έτοιμος να κάνω δολιοφθορά
στην πόλη, να γεννήσω εγώ αντί για σένα
το χρυσόμαλλον δέρας, να ντύσω το
τέρας του έρωτα που κρυώνει και
σπαρταρά και θεωρείται αφορισμένο
αφιονισμένο αποσυνάγωγο σαν
πουλάκι που το δαγκώνει ο καπιταλ
ισμός στα φτερά, σαν δέρμα που
γίνεται κόκκινο καθώς αφρίζει εκείνος
ο χυμός που διαχωρίζει τη γυναίκα
απ’ την παρθένα, τα ποιητικά υγρά
απ’ τα κρατικά βραβεία, τα νεύρα
απ’ τα κόκαλα και τα χείλη απ’ τους
παρεκτροπικούς γλουτούς

Εδεσματολογία

Χωρίς προφάσεις ο κάτω κόσμος
δείχνει τη γύμνια του στους αστούς
που αμολύθηκαν σε λίβελλους και
λοιδορίες τρυφερά σκορπώντας τον
ίλιγγο και τα ύποπτα ζουμιά στης
αγίας φανερωμένης τα κάστρα στα
άνθη που έβγαζαν τα τέμπλα απ’ τα
χείλη τους στα σφυριά και στα δρεπάνια
της φαντασίας που πελέκησαν τον
σεξουαλικό πίθηκο της ζούγκλας
για να φτιάξουν έναν λαιμό από
μοναξιά και μιαν αφράτη κοιλιά
από ζυμωτό ψωμί όστρακα και
άλλα σύμβολα της πλήξης σε μέρη
εξωτικά κάτω από κρύες γέφυρες
πάνω από ζεστές παρωδίες και
στολίδια από τυφλή λαχτάρα για
τα εδέσματα που βγάζουν οι
επιθυμίες στα καλά του καθουμένου
χωρίς να μείνει κανένας μενεξές και
καμμιά τρίχα από εκείνη μες στο
πανδαιμόνιο της ωραίας εποχής

Τι ώρα θα φτάσουμε στα νησιά;

Τι ώρα θα φτάσουμε στα νησιά; Στο
βυθό που γέμισε αστροπελέκια και
στα ενοικιαζόμενα δωμάτια της φυλής;
Στον ύπνο του αντώνη που έχει εξ
αφανιστεί από προσώπου γης, της
γραφής σπάζοντας το φράγμα με
τη γλώσσα και το σάλιο της αυτό
ματης έμπνευσης, στης δόξας το
ληξιαρχείο τρέχοντας για να πει
τα κάλαντα, κάνοντας έρευνα για
τα δόντια μιας τυχαίας ερωτικής
παρτενέρ στα παρτέρια της οδού
Λήθης, με τους ηλίθιους λογοτέχνες
να τρώνε τα χαρτιά τους και τα
παιδιά τους όπως η Μήδεια κάρφωνε
τους μεζέδες με το πιρούνι του
τυχαίου και χαιρόταν ο δασύτριχος
θεός της έμπνευσης τις μειοψηφίες
να ξεμπουκάρουν στα σαλόνια, τους
γυμνούς σάλιαγκες να σφετερίζονται
τα βασίλεια και τα μυαλά των ανθρώπων
και τις χρυσές λίρες που έριχναν οι
εγγλέζοι στα πηγάδια του Γράμμου