5
Είναι μεγάλος καημός η γλώσσα και τον ξεπερνάς γράφοντας. Η ποίηση ακυρώνει τις περίτεχνες φιλοσοφικές μπούρδες και τα σόλοικα ξεσπάσματα ενός συστημικού στοχασμού που έχει χαλκά στη μύτη σαν μαστουρωμένη αρκούδα. Αυτούς που κρατιούνται απ’ τ’ αρχίδια του Ντεριντά και τους νέο-ορθόδοξους κομπογιαννίτες που μετά τις χορηγίες Φόρντ και τις γιορτές της ΕΣΑ κάνουν τώρα βαρύγδουπες αναλύσεις για την κρίση. Βλέπε Στέλιο Ράμφο και άλλους ευπώλητους. Σπουδαία γατοτροφή για το μικροαστό που ανακάλυψε στα πνευματικά του γεράματα τις ποιητικές Αντίλλες.
6
Πολλά βραβεία, πολλές επιτροπές, πολλά χαρμάνια θεωρίας και ολίγη ποίηση. Βεβαίως και πολύ σταθμάρχες ποίησης, καμωμένοι απ’ την κοπριά των κομμάτων και των ξεπουλημένων ΜΜΕ. Αν δεν τρυπώσεις στο κοινό χνώτο προκοπή δε βλέπεις. Αν δε βγεις έξω στο φυσικό φως θα σε καταπιούν οι γραφειοκράτες και οι σωματοφύλακες της επετηρίδας. Πρέπει ο ποιητής να καταλάβει πως αυτή η γη περπατιέται κι είναι σα να διαβάζει κανείς το τυφλό του σώμα, τις κοσμικές διαδρομές που οδηγούν σε μια λιγότερο αβάσταχτη τυραννία.
7
Να ζεις την αθανασία του τώρα. Να κάνεις δουλειές με τα χέρια και την καρδιά. Να βάζεις το χρόνο να κυλά σε ανθρώπινα μέτρα. Γιατί ο χρόνος δολοφονεί τους μικροκαμωμένους φαντασμένους νευρωτικούς. Τα ψαράκια στη γυάλα του ασυνάρτητου χαμαιλέοντα της πρωτευούσης. Το να συναντάς κάθε φορά τον αληθινό σου εαυτό είναι πραγματικά σπουδαίο και ολοκληρωτικά δημιουργικό.
8
Όπως κάποιος απελευθερώνεται στον έρωτα, έτσι και στην ποίηση, αν δεν αφήσεις τις ντροπές δεν πρόκειται να χαρείς τις περιούσιες διαστροφές που σου προσφέρει το άθλημα. Δεν πρόκειται να σου συμβεί τίποτε που θα σε κάνει ποιητή στα μάτια των άλλων. Να σε κάνει προφήτη, μάγο, σαμάνο ή ελάχιστα κεραυνοβολημένο θνητό στην αγκαλιά του θανάτου. Πρέπει ξεδιάντροπα να φωλιάσεις στο εφηβαίο ενός κοριτσιού μέχρι να σου δώσουν αύξηση. Και το επίδομα ομορφιάς που σου αναλογεί.
9
Να ονειρεύεσαι. Είναι σπουδαίο. Αλλά να έχεις κατά νου και την Απόδειξη. Αυτό το προικιό της αρχαίας σκέψης που σε βάζει μέσα στη μαγεία της ζωής από άλλη πόρτα. Είναι άχαρη και μίζερη η πραγματικότητα. Αλλά τι χαμένος χρόνος να την ανακυκλώνεις με γκρίνια! Ενώ μπορείς να γίνεις περδίκι μ’ ένα ποίημα. Και στις ψείρες του ανταγωνισμού να ρίξεις πετρέλαιο. Και στις κάργιες των δημοσίων σχέσεων μιαν ένδοξη κλανιά. Κι ο Αρχίλοχος έτσι τακτοποιούσε τους ενορίτες του. Κι ο Διογένης έτσι έγινε κυνικός, βλέποντας στο μέλλον την έκρηξη της ατομικής βόμβας εν μέσω Αυγουστιάτικης αιθρίας.
ΑΔΕΣΠΟΤΟΣ ΣΚΥΛΟΣ 