Οι Χίλιοι Οργασμοί Της Ποίησης, 16-18

16
Αυτή η τύφλα των ενστίκτων. Αυτή η μουσταλευριά των ερμηνειών. Αυτό το χαρμάνι μυθοπλασίας και κουτσομπολιού. Αυτά τα παιδιά του σωλήνα. Αυτοί οι επαγγελματίες της ποίησης που κατασκευάζουν το μύθο τους μπροστά σε αλλαντικά και σε τραπεζώματα. Μπροστά στις δύστυχες κουλτουριάρες Μούσες. Αυτή η ποίηση της βαρεμάρας δεν έχει να πάει πουθενά.

 

17
Σκληρός και ωμός. Δύο σε ένα. Μια μηχανή που παράγει ξόανα από αγιασμένο ξύλο. Από λέξεις που χρησιμοποιεί ο ορειβάτης και ο επιστήμονας. Και ο τραβεστί που διασκεδάζει το νοικοκύρη. Και ο σατανάς που φαντασιώνεται τρύγο με αρχαγγέλους. Κι ο μασκαράς που θρηνεί μέσα στο οπλοστάσιο των προσωπείων. Σκληρός και ωμός. Ένα άκακο αρνί ντυμένο λύκος. Ντυμένο αεροπειρατής μέσα σε μαντριά τουριστών. Ντυμένο πορνογράφος μέσα στην προσευχή του μικροαστού. Ντυμένο τράγος μέσα στα καρναβάλια της ορθοδοξίας. Μέσα στα παραφερνάλεια της φτώχειας ενός κόσμου που αγοράζει την καύλα με λεφτά και ξεριζώνει τα μάτια των παιδιών για να τα φυτέψει στις κόγχες των γέρων.

 

18
Η ποίηση μπορεί να σώσει ζωές. Μπορεί να απορυθμίσει τις αισθήσεις. Δεν τετραγωνίζεται. Διαθέτει μια σφοδρή γεωμετρία εκεί που οι λέξεις καμπυλώνουν το νόημα και η ειρωνεία αφιερώνει ολοκληρωτικά το είναι της στο δήμιο της ερμηνείας. Στον παπά και στον χωροφύλακα της λογοτεχνίας. Στους καρναβαλιστές της. Τώρα θα γράψω ένα διαβολικό ποίημα. Θα συράψω αθυρόστομες φτερούγες πάνω στο κορμί ενός περιπτερά. Θα του βάλω φτερά και λοφίο.

Οι Χίλιοι Οργασμοί Της Ποίησης, 14-15

14
Δεν μπορεί το κομμένο δέντρο να στηθεί όρθιο ξανά ή όπως λέει ένα γερμανικό ποίημα να επιστρέψει το τραγούδι του ποιητή μέσα στο μελανοδοχείο. Δεν μπορεί ο ήλιος, η θάλασσα, τα ψάρια, οι άνθρωποι, τα σπίτια, τα βουνά, τα ποτάμια, οι έρωτες, να μείνουν ακίνητα μέσα στη γυάλα του σύμπαντος. Το πελώριο χέρι του χρόνου και της φθοράς τα ανακατεύει. Κι ας υπάρχουν άνθρωποι που δε ζουν κι απλώς κρύβονται απ’ το δρολάπι του χάρου και περιμένουν την κακιά στιγμή κι απλώς υπάρχουν, από μέρα σε μέρα. Κι απλώς ταΐζουν τα εντόσθια και τα νεφρά τους. Και παχαίνουν τα μαστάρια τους.

 

15

Η ποίηση δεν μπλέκεται με τους αρχαγγέλους της οικοκυρικής τέχνης. Με τους αρχιμανδρίτες της ακαδημίας. Με τους πλουμιστούς εμποροϋπάλληλους της αμφισβήτησης, που φόρεσαν στα γεράματα την τήβεννο. Συνήθως ορμάει ένας Καρυωτάκης και σπάει τις πόρτες και τα μάνταλα. Κρατάει έναν ασημένιο σκελετό, τόσο καλά μαστορεμένο, ώστε η ευλύγιστη ραχοκοκαλιά του και οι αρθρώσεις του βάζουν κάτω όλους τους ψωμωμένους κριτικούς της λογοτεχνίας. Όλους τους διευθυντές εκπαίδευσης και κακοποίησης των παίδων. Όλους τους πιστούς που μασκαρεύονται κατάνυξη. Όλους τους ήρωες που ταΐζουν πίτουρα τον αλλήθωρο πατριωτισμό και τα κυβερνητικά κοκόρια. Και τους αστούς με τα παραδοσιακά τους εδέσματα. Σπλήνες, καρδιές, πνευμόνια πεταμένα στα πεδία των μαχών. Στα ένδοξα σφαγεία όπου αλληλοσφάζονται τα σφαχτά. Στο πυρωμένο χώμα που λιάζονται τα βατράχια και μεγαλουργούν οι σκορπιοί.