14
Δεν μπορεί το κομμένο δέντρο να στηθεί όρθιο ξανά ή όπως λέει ένα γερμανικό ποίημα να επιστρέψει το τραγούδι του ποιητή μέσα στο μελανοδοχείο. Δεν μπορεί ο ήλιος, η θάλασσα, τα ψάρια, οι άνθρωποι, τα σπίτια, τα βουνά, τα ποτάμια, οι έρωτες, να μείνουν ακίνητα μέσα στη γυάλα του σύμπαντος. Το πελώριο χέρι του χρόνου και της φθοράς τα ανακατεύει. Κι ας υπάρχουν άνθρωποι που δε ζουν κι απλώς κρύβονται απ’ το δρολάπι του χάρου και περιμένουν την κακιά στιγμή κι απλώς υπάρχουν, από μέρα σε μέρα. Κι απλώς ταΐζουν τα εντόσθια και τα νεφρά τους. Και παχαίνουν τα μαστάρια τους.
15
Η ποίηση δεν μπλέκεται με τους αρχαγγέλους της οικοκυρικής τέχνης. Με τους αρχιμανδρίτες της ακαδημίας. Με τους πλουμιστούς εμποροϋπάλληλους της αμφισβήτησης, που φόρεσαν στα γεράματα την τήβεννο. Συνήθως ορμάει ένας Καρυωτάκης και σπάει τις πόρτες και τα μάνταλα. Κρατάει έναν ασημένιο σκελετό, τόσο καλά μαστορεμένο, ώστε η ευλύγιστη ραχοκοκαλιά του και οι αρθρώσεις του βάζουν κάτω όλους τους ψωμωμένους κριτικούς της λογοτεχνίας. Όλους τους διευθυντές εκπαίδευσης και κακοποίησης των παίδων. Όλους τους πιστούς που μασκαρεύονται κατάνυξη. Όλους τους ήρωες που ταΐζουν πίτουρα τον αλλήθωρο πατριωτισμό και τα κυβερνητικά κοκόρια. Και τους αστούς με τα παραδοσιακά τους εδέσματα. Σπλήνες, καρδιές, πνευμόνια πεταμένα στα πεδία των μαχών. Στα ένδοξα σφαγεία όπου αλληλοσφάζονται τα σφαχτά. Στο πυρωμένο χώμα που λιάζονται τα βατράχια και μεγαλουργούν οι σκορπιοί.
ΑΔΕΣΠΟΤΟΣ ΣΚΥΛΟΣ 