Το Δέλτα Της Αφροδίτης

Όσοι διαθέτουν το χάρισμα της ονειροπόλησης δεν έχουν ανάγκη τα οπιούχα θεάματα. Μα, στην πραγματικότητα, η οχύρωση στη φαντασία είναι μιαν απερισκεψία.

Ο ερεβικός δράκος της αγιοσύνης μας αιμορραγεί και κάνει το πολυφωνικό του χνώτο βάλσαμο για τους κοριτσίστικους κόρφους.

Η μυλόπετρα του ερωτισμού σπάει αυτούς τους παγκόσμιους πάγους από όλμους και οβίδες.

Εκεί μέσα στο χαμό, το πανίσχυρο πλήθος πολεμά χωρίς να ψάχνει τα αίτια του πολέμου. Πολεμά, δηλαδή γαμεί, αλλά γαμεί μόνο με τα βαριά σφυριά της βιομηχανίας που κομματιάζουν τα ερωτικά όργανα. Διότι ο πόλεμος είναι έρωτας μέχρι θανάτου. Ο οργασμός είναι ο αφανισμός του Άλλου, αλλά και του Εαυτού, μέσα στο ντελικάτο χορό των νιφάδων και της τέφρας.

Ο πόλεμος αντιστρέφει το ένστικτο επιβίωσης σε αφανισμό γαρνιρισμένο με μιαν ένδοξη μελλοντική ουτοπία ιστορικής καύσιμης ύλης πάνω στο βελούδινο λαμπερό τάπητα της πατρίδας.

Η βία είναι το πιο τολμηρό πουλί που πετά απ’ τα χέρια του ιεροκύρηκα πάνω απ’ τις εμπορικές υποθέσεις, αφήνοντας λίγο λίπος ακόμη κάτω απ’ το χοντρό τομάρι των μπουρζουάδων.

Νιώθουμε σαν ανίσχυροι τυφλοπόντικες στο υπογάστριο του Κόσμου.

Αυτό που θα απομείνει από μας είναι αυτό που καταστρέψαμε.

Κοιτάζουμε τους κόρακες πάνω απ’ τα ψοφίμια να βγάζουν τα μάτια τους. Αιώνιοι θρησκευτικοί καυγάδες για τις υποθέσεις του χρυσού. Λάφυρα, μέχρι να σπάσει κι ο τελευταίος πέλεκυς πάνω στα κόκκαλα της αυτοκρατορικής μας ύπαρξης.

Με τη Βίβλο να μας γυρίζει βουβή τη δερματόδετη πλάτη της και τον θλιβερό απόγονο του θεού να μας κοιτάζει στα μάτια την ώρα της συνουσίας.

Χωνεμένος μέσα στη ζήλια του, αντικατοπτρίζοντας τη στέρηση όσων εν αγνοία και αρετή ατενίζουν τα νεανικά κόκκαλα που βρίσκονται γύρω τους. Αγέροχος μπάτσος και τοποτηρητής επιθυμιών σφραγισμένων στα ντουβάρια των κανόνων, όπως το βασίλειο των κυπρίνων κάτω απ’ τον χοντρό πάγο.

Οι Χίλιοι Οργασμοί Της Ποίησης, 23-24

 

23

Η τεχνική μου είναι η Τεχνική του Τσίρκου. Χωρίς περιττά στολίδια, εκζήτηση και λοιπά, αλλά με όλες εκείνες τις τεχνικές που χρειάζεται για να στηθεί ένα θέαμα του είδους. Διότι περί θεάματος πρόκειται κι όχι περί στοχασμού. Όλες οι φιλοσοφίες γίνονται περίτεχνες για να μην απαντήσουν στα ερωτήματα που θέτει η ποίηση. Η ποίηση είναι πάντα στο προσκήνιο. Η ποίηση είναι λαϊκή τέχνη υψηλής στάθμης. Αυτή μιλάει για τη γέννηση, τα γηρατειά, το θάνατο, το σεξ, τη λαγνεία, το φόβο, τη συστολή, τις αρρώστιες. Αυτή επιτίθεται λυσσασμένα στη μοναρχική και πυργοειδή ιεραρχία, μιας εξουσίας ευθυγραμμισμένης με το στενό λόγιο οικονομισμό. Το συμφέρον και την παπαδίστικη ιδιοτροπία. Τις απαγορεύσεις και τις γελοίες τελετές. Τους ψυχαναγκασμούς και την ομαδική μαλακία.

24

Η Ανθρωπική αρχή είναι μια φόλα. Η ύπαρξή μας δεν έχει κανένα νόημα. Καθήκον του ποιητή είναι να την εφοδιάσει με νόημα χρησιμοποιώντας μια τέχνη που δεν έχει νόημα. Απ’ τον προ-νεωτερικό μηδενισμό της αποτυχίας κατανόησης του κόσμου φτάσαμε εσχάτως στο μετα-νεωτερικό μηδενισμό της πλήρους κατανόησης. Κανένας μεγάλος αφηγητής και κανένας φωτισμένος δεσπότης. Η ανθρώπινη λογική εγκαταλείπει σταδιακά τη μυθολογία και τα παραμύθια. Ρέπει προς την ευχαρίστηση και την ικανοποίηση. Το νοητό αποσπάστηκε απ’ το νόημα. Απογαλακτίστηκε από αφηγηματικές δομές Βιβλικού τύπου κι έπεσε στην αγκαλιά μιας πορνοστάρ. Της παναγίας των ηδονών, που πουλιέται κι αγοράζεται βεβαίως, μέσα στο εμπορικό κύκλωμα, απ’ τους νέο-παπάδες φεντεραλιστές των αγορών. Την αμόλυντη παρθένο που δεν διέθετε καν γεννητικά όργανα αλλά έτηκε, ήρθε να αντικαταστήσει το αιώνιο θηλυκό που είναι ολόκληρο ένα γεννητικό όργανο, το οποίο όμως δεν τήκει. Απλώς αναπαράγει την ηδονή μέσα στο χωροχρόνο έλλειψης του νοήματος. Απ’ την ακραία συντήρηση των ορμών οι φυσικές επιστήμες μας πέταξαν στο βάραθρο του άγχους της συνεχούς ευχαρίστησης. Μας πέταξαν στην ανάγκη της ποίησης για να μετριάσουμε τα βάρη. Να αντέξουμε το καινούργιο που καταπίνει το παλιό. Να μπορούμε να χαρούμε τη λιακάδα ως πρωτόπλαστοι ξανά. Να βγάλουμε τη γύμνια μας απ’ τη ζελατίνα.