Οι Χίλιοι Οργασμοί Της Ποίησης, 54-59

54
Ενάντια στο Σέξπιρ που θερμομέτρησε το μουνί της Ιουλιέτας με ρομαντισμό και μας έδειξε πως ψήνεται η καημένη για το Ρωμαίο της. Κι έμειναν λόγια τα λόγια και η εξουσία νίκησε την μιλιά των σεξουαλικών πνευμάτων. Το πάθος προσπαθεί να σκαρφαλώσει στο μπαλκόνι μα η αγοραπωλησία καλά κρατεί. Ο σκληρός και ωμός δρόμος του νοικοκυριού. Η ισχύς νικά. Κι όταν χάνει πάλι νικά αφού αφήνει τέφρα από ανθρώπινο πετσί. Κρεματόρια.

55
Μια φράση από μια επιστολή που λέει ωραία λόγια για το ωραίο φύλλο, που λέει απερίγραπτα και χαδιάρικα πράματα και δεν έχει παρενθέσεις, τελεία, κόμμα αλλά έχει καρδούλες, ροδοπέταλα, κραγιόν κατακόκκινο από χείλη ζεστά. Μια φράση συχνά από μιαν επιστολή μας κρατάει στη ζωή. Ένα ποίημα.

56
Το γράψιμο είναι τόσο απρόσωπο, που, φτάνοντας στα όρια της προσβολής και της αδιακρισίας, αφήνει πάνω μας αυτό το δεσποτισμό της άποψης τού άλλου. Το γράψιμο είναι αυτό το συνοικέσιο τρυφερότητας που μας φέρνει κοντά με έναν τρόπο όπου εκτιμάς τα αναγνωρίσιμα ψέματα και τα ραγίσματα του άλλου, που αν δε τα μεγεθύνει για να τα δει σωστά δεν πρόκειται να τα ξεπεράσει.

57
Περάσαμε σε μια εικονική και συμβατική ζωή που καθημερινά έχει τόσες γέννες και τόσους θανάτους, που στο τέλος αναρωτιέσαι αν είσαι υπεραιωνόβιο τέρας που πρέπει να βάλει ένα τέλος πριν το τέλος του. Κι αρχίζει η ακαταστασία και η σύγχυση να παίρνει εξουσία μέσα στον επινοημένο μας θανατόκοσμο. Αρχίζει ο βουβός πόνος κι όχι το ξέσπασμα. Αρχίζει το δηλητήριο να πλαστογραφεί τα κύτταρα και το δε βαριέσαι γίνεται τρόπος ζωής. Κι αυτή η διανοητική ατιμία γίνεται κανόνας και καταλήγει σε μια ντροπιαστική εξίσωση τού είναι μας με τα σκατά μας.

58
Ταυτιζόμαστε πολλές φορές μ’ αυτό το άχρηστο που αποβάλουμε και χτίζουμε τις απόψεις μας για τη ζωή με τα πεθαμεναντζίδικα ιδεολογήματα. Λατρεύουμε τόσο τα σκουπίδια και τα συνηθίζουμε που στο τέλος δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς αυτά.

59
Όταν περιμένεις να συναντήσεις έστω και φευγαλέα το γεμάτο φεγγάρι έχεις ζωή. Όταν καλλιεργείς την ευγενική φιλία-πάντα με τις μικρές της απιστίες-οδηγείσαι σε ολοκληρωτικούς δεσμούς κι όχι σε μια δουλοπρεπή κοινωνική συνθήκη που ευνοεί το δεσποτισμό και τη βαρβαρότητα και τον καθημερινό εξευτελισμό. Όταν είσαι ερωτικός στις συναλλαγές και στην τέχνη σου και στο πως κόβεις ακόμα τη ντομάτα, έχεις μέλλον.