Οι Χίλιοι Οργασμοί Της Ποίησης, 80-85

80
Αρχίζω να διορθώνομαι λίγο σαν παιδί. Και διορθώνομαι γιατί δεν αφήνω να με διορθώσουν. Βγάζω πάλι μάτια, δόντια και μαλλιά. Βλέπω αυτό που μου έκρυβαν και δαγκώνω αυτό που μου απαγόρευαν. Γίνομαι ο αδύναμος από θέση ισχύος. Ο μηχανοδηγός παραισθήσεων. Η ασύμμετρη απειλή της συμμετρίας.

81
Να ονειρεύεσαι με την άκρη της γλώσσας.

82
Δεν υπάρχουν θλιμμένα τοπία αλλά δυστυχισμένοι παρατηρητές. Χημικά φίλτρα στα μυαλά. Ιδεολογία. Γρίπες. Κι ούτε χαρούμενα κορίτσια υπάρχουν πάνω σε ποδήλατα αλλά απελπισμένοι ποιητές. Κι ούτε στρατιώτες υπάρχουν αλλά δολοφόνοι. Κυνηγοί που φέρνουν σπίτι λεφτά.

83
Δεν έχω καταλάβει ποια πάθηση είναι πιο σοβαρή. Η ποιητική ακράτεια ή η ποιητική εγκράτεια! Σκεφτείτε το ποιητικό κλάσμα με άπειρη σιωπή στον παρανομαστή και δείτε πόσο απειροστά φωνακλάδικη είναι η τέχνη του ποιητή.

84
Το άκρον άωτον του βραχυκυκλωμένου πολιτισμού, οι αμφιβολίες. Ο ποιητής δεν αμφιβάλει. Ασελγεί. Γι’ αυτό οι οικείοι του απευθύνονται στην πλησιέστερη ακαδημαϊκή αρχή. Να τού μαζέψει τα σάλια. Τα παντελόνια. Ο ποιητής είναι σαϊλός. Ο παλαβός που μεγαλοπρεπέστατα κατουρούσε στα πάρκα. Και τώρα ο μπόγιας της ποιητικής ορθότητας του φόρεσε καθετήρα. Σωληνάκια στον κώλο. Πάνες.

85
Όση δημιουργική γραφή κι αν παπαγαλίσεις δε θα σου βγει ποίημα αλλά μελό. Τρίλιζα σοφών γέρων. Κατασκευή. Και δεν φταίει που δεν παίρνεις τα γράμματα αλλά ο αδημιούργητος πόνος. Ο μη οργασμός.