Τι μας λέει αυτός ο παρασάνταλος εκδορέας κάθε αναπαράστασης; Και πόσο η ύπαρξή μας είναι αληθινή και διαταραγμένη καθώς επαναλαμβάνεται και συντελείται μέσα στην απατηλή λάμψη του δωματίου μας!
Ο Παύλος Πικάσο αναζήτησε τα ίχνη του πάνω στις νεφέλες των συνειρμών.
Η ψυχή γι’ αυτόν υπήρξε η παχύρευστη ροή της ιδιοτροπίας τού κοσμικού γίγνεσθαι μέσα σ’ ένα όργιο χημικών αντιδράσεων, βαρέων υλικών της θνητής αγριότητάς μας.
Είμαστε άγριοι γιατί είμαστε θνητοί. Μόνο η αθανασία θα μπορούσε να μας κάνει αγνούς, άγιους και σοφούς.
Η αγνότητα, η αγιότητα και η σοφία είναι οι παραναγνώσεις του ανθρωπολογικού αφηγήματος.
Ο καλλιτέχνης ως λάτρης των σχισμών και των ηδονών-που κανένας καθολικός Φαύνος δεν μπορεί να μαγαρίσει-έχει την απόλυτη εξουσία ώστε να συντρίψει τη λατρεία της νοσταλγίας, ζωγραφίζοντας την Μαίριλυν Μονρόε ή την Coca-Cola ως κυβιστικά αντικείμενα χωνεμένα μέσα στα καλλιτεχνικά κατάλοιπα της ελληνικής αρχαιότητας αλλά και της Αναγέννησης.
Ο υβριστής των αξιών της εμπορικής και διακοσμητικής τέχνης γνωρίζει πως το έργο όλων θα το φάει η μαρμάγκα της ακαδημίας, αφού αυτή αστυνομεύει την εκλέπτυνση των καπιταλιστικών κερδών που προσφέρει η λατρεία της παρακμής στο λεγόμενο δυτικό πολιτισμό.
Όσο κι αν το γκροτέσκο καρναβάλι του Πικάσο έρχεται να απαλύνει τις επινοήσεις της αγριότητας που επέβαλε η εποχή της Λεηλασίας, τόσο πιο πολύ θα μας οδηγεί σε μιαν αναρχική επίγνωση Του Εαυτού μας.
Στη μουσκεμένη αέρινη μουσικότητα της κλασικής γραμμής, ο σατανικός πυροτεχνουργός, αφήνει τα βλέμματα και τις χειρονομίες των ζωντανών πλασμάτων πάνω στην ύλη που πλάθεται και αναδημιουργείται μέσα στις αλλαγές και τις συγκρούσεις ενός κόσμου που τον καθορίζουν οι ταξικές διαφορές.
Από το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο και μετά, οι δακρυγόνοι αδένες των καλλιτεχνών στέρεψαν για πάντα.
*Διαλογισμός, εικασία, κερδοσκοπία.
ΑΔΕΣΠΟΤΟΣ ΣΚΥΛΟΣ 