Μια ξανθιά πενθεί την κάβλα της στο πεζοδρόμιο
Άσπιλη απαλή και τριανταφυλλένια
Δεν έχει παρά λίγο χνούδι γατίσιο
Μονόφθαλμη ακοίμητη περιέργεια
Ξέχασε να αγαπά να κατουρά να χύνει
Διαβάζει τις βλαστήμιες που σκαλίζω στο μεδούλι της
Το ξέρω, λέει
πως δεν θα πεθάνω από ντροπή
Όσο υπάρχει ο ήλιος και τα φλούδια του