Κουβαλάν το φεγγάρι και τον ήλιο
Αυτοδίδακτες γυμνές
Ξέρουν για αυτές στο Λίβανο και στο Ρίο ντελ Γκράντε
Οι γέροι χύνουν στην ωμοπλάτη τους
σαν απελπισμένοι σαλτιμπάγκοι
Οι νέοι γυρεύουν την τρυφερή καρδιά
Οι άντρες τα γλυκίσματα απ’ τις καταβόθρες
Οι λεσβίες
κουλουριάζονται στα ρουθούνια τους
περιμένοντας τον πόθο να καρπίσει
ανατριχιάσματα που ρουφιούνται
ουρανομήκεις πιπιλιές
ω! χαμένα, τρελαμένα κοκόρια που είναι τα μάτια μας
Πάλι με φαλλικά σουβλιά
ζορίζουνε την ήβη του αμνού οι ψητοπώλες
Μια τεθλασμένη Αγία Τριάς
σε κάποιον κόρφο
εκτίει ποινή πολιορκίας
Την πρώτη τουφεκιά την είπανε Μαρία
Γύφτο
Μήτρο Κράλλη
Αρβανιτιά
Τη δεύτερη άτριχη Κινεζούλα
Όλο πλοκάμια από κάτουρο
Χαμομήλια και οχιές
ίσα ως το λαιμό και τα ζουμάκια
Κι ο θάνατος πάντα μασόνος στα εντόσθια
Να τον σκυλεύουν οι Βακχείες στην Αράχοβα
Κι ο Παρνασσός όλο γκρεμούς και φρύγανα
Κι ο ποιητής φτυστός επιλοχίας
Να ψάχνει
νεκρομαντεία αιδοίων
βενζινάδικα
σκλάβες αχιβάδες στα μπορντέλα της Ιτέας
Κι ο ύπνος να γλιστρά γλυκά
αντίχριστος μες στα σαρκώδη δίκρανα
αφήνοντας το βούτυρο των σπλάχνων
στις μακρινές φυτείες των χειλών
Ω! στραγγαλισμένη εφηβεία
Πλάτες κοιλιά βουβώνες πολιορκία
Σπυριά του επιθανάτιου παιχνιδιού
Τις υπνωμένες ρόγες χαμουρεύω
Ο οργασμός σφιχτό χιονάτο κρέας
Το μέγα δάχτυλο αγύριστο κεφάλι
Οι εφημερίδες γράφουν ελεγείες
Για το αίμα της υγρής φραγκοκρατίας
Παρατηρώ τα πατρικά σκουλήκια
Τους Ιεχωβάδες να σχολιάζουν
Σεμνά το φεγγάρι, την όμορφη
Νύχτα απόκρημνη γενετήσια
Εις Διαταγήν Ηρώδη Αντύπα
Μέσα στην πόλη οδηγεί ο καλλιτέχνης
τα όργια του μυαλού του που τον φίλησαν
στο στόμα, την ομορφιά που ξεθωριάζει
αργά θέλγοντας μνήμες και μαύρα περιβόλια
νοήματα έκφυλα σαν κούφιες κλανιές
σκύλους τσιμπούρια σάλια τσίμπλες
Περνά ο τραγανός καλλιτέχνης απ’ τα
δόντια του κοινού, απ’ τις μασέλες των
ακαδημαϊκών απ’ τα παχιά χείλη των
γυμνών που τρώνε κουλουράκι σε σχήμα
φαλλού, άτεγκτος, χορδισμένος χούγια
ξεκοιλιασμένων και της Αγίας Μαρκέλλας
το σπέρμα που άλειψε πάνω στο σβέρκο
του Χάρου που χάρηκε αφού ο θεός τού
πετά τα καλύτερα κοψίδια
Βουβά όλα τα προικοσύμφωνα του οργασμού σου
Ίσα πέρα μακριά μύριζε η Ασία
Σαν ήλιος αμνημόνευτος η κηροζίνη των χειλιών
Ωραίες βραδινές αγελάδες του αυτοκράτορα
Μέσα στην κλειδαριά σου το λεπίδι της γκιλοτίνας
Λίπος της αυγής αλειμμένο στην ατέλειωτη νύχτα
Μύγες παχιές των σφαγείων
Κι ο πόλεμος μ’ ανοιχτές τις γάμπες
Νεότατος
Η ομορφιά της μαύρη βρώμικη διχαστική.
Τα κουκιά μετρημένα
Το καλάθι με τα κατουρημένα πανιά
Το σερσέγκι γύρω απ’ τη χρυσή αγριότητα
Άγρια σύκα αβοκάντο και ψαροκέφαλα
Σαν το γάμο
Και μια φέτα τριμμένο ψωμί
Τυλιγμένο στο πιστοποιητικό γέννησης του πεθαμένου
Να οι καψερές. Αφήσανε τις κοφτερές πέτρες. Για κοίτα. Βελόνι, αδράχτι, σαΐτα για τα μάγια. Γητεύοντας με βότανα και κούκλες. Ξυπόλυτες κι αναμαλλιασμένες αρχίζουν να σκάβουν το χώμα με τα νύχια και να ξεσχίζουν με άγριες δαγκωματιές μια μαύρη προβατίνα. Το αίμα. Το αίμα χυνόταν στο χαντάκι. Μια κούκλα από κερί έστεκε σαν σκλάβος που τον προόριζαν για βασανιστήρια. Έχωσε το δεξί χέρι μέσα στην πληγή, βαθειά ως τα σπλάχνα, τράβηξε την καρδιά όπως τραβούν απ’ τους μεγάλους τάφους το στόμα του νεκρού και το ξεδιάντροπο γέλιο του. Οι τρίχες μου χοντραίνουν σαν τις τρίχες ενός ζώου μες στις ομίχλες απ’ τις χαμηλόφωνες χίμαιρες και το δέρμα σκληραίνεται σαν πετσί. Απ’ άκρη σε άκρη της σπονδυλικής στήλης πετιέται μιαν ουρά. Το κεφάλι μου γίνεται πελώριο, τα ρουθούνια μου ανοίγουν. Τα χείλη μου. Γίνονται μεγάλα γεννητικά μόρια. Πελώρια. Τα γεννητικά όργανα γίνονται μοχθηρά, ενεδρεύοντας την ηδονή και τον πόνο. Η κοιλιά δαγκωμένη απ’ το δηλητήριο. Τα χνώτα τώρα είναι τα χνώτα ενός γαϊδάρου. Ενός γαϊδάρου σε στύση. Ενός πατριάρχη. Μιας γαϊδάρας κι ενός γαϊδάρου παιδί. Ενός ζηλιάρη ήλιου που άρπαξε τη θέση μου και φαγώθηκε απ’ της αυγής το μαδημένο ψάρι. Ποιος θα με μάθει να γκαρίζω; Να συμπονώ τις γαϊδούρες! Να γίνω κλέφτης της τρυφερότητας και ληστής της ανθρώπινης λατρείας! Να φωνάξω εν χορώ στις γαρνιρισμένες με σάλιο μασχάλες όλο τον χείμαρρο των βλασφημιών και των ύβρεων. Να αρχίζω να κλοτσάω τον αέρα. Χάχανα, ανοιχτό στόμα, γυρισμένη γλώσσα. Γλώσσα. Γλώσσα. Αρχόντισσα όλων των σκανδάλων και Αγαθή του Κακού. Διαχειρίστρια εκλεκτών αμαρτημάτων. Μεγάλων ακολασιών. Φεγγαριών από μπετόν και λαρυγγιών από στάχτη. Ματιασμένων εωσφόρων που αφήνουν σαλαμάνδρες στις κούφιες κοιλιές των κοριτσιών. Τούφες τρίχες πάνω στις οβίδες κολλημένες με το γελοίο αίμα της υστερίας. Φανέλες και βίτσια της παλιάς χήνας. Ερπετά μες στη χοντρή απάθεια της εφηβείας. Στη ράχη μου η ράχη ενός γαιδάρου. Ένας περιπαθής γάιδαρος. Ένας ξεμοναχιασμένος βράχος. Μια γλυκιά ευωδιά από γάλα. Ένας λεπροκόμος στείρων ερώτων. Ένας γάιδαρος που όλο και πιο σπάνια ακούει τις κυνηγητικές σάλπιγγες να ηχούν. Μέσα στο οργισμένο φρενοκομείο, μέσα στο τερατώδες καμίνι ζευγαρώνουν τα δισκοπότηρα και οι ετοιμοθάνατες σκύλες. Πιστές. Άταφες. Αγάμητες. Παρθένες. Λιμασμένες. Απαρηγόρητες. Γκαστρωμένες με ένα σωρό χαλίκια και όργια. Ορφανές. Βαλσαμωμένες σαν οικογενειακά ζώα. Με πάνε εκεί στη σεμνή τους κρήνη. Στην πηγή τους από κυρτωμένο δόλο. Στον έσχατο νερόλακκο που δεν τον μπουσούλησε ο θεός τους. Ο θεός τους, η κοφτερή λαμαρίνα. Το ανώμαλο αγοράκι με τα γαλατένια δόντια. Ο χοίρος, τα σαλιγκάρια και η μύγα. Τώρα με τα γαϊδουρίσια μου πόδια καρφώνω πιο γερά τα καρφιά σου, θεούλη. Σπρώχνω πιο βαθειά τ’ αγκάθια σου. Κάνω το αίμα της οδύνης να κυλήσει μέχρι τις ξεραμένες σου πληγές.
Sergio Camporeale (Αργεντινή)
Είναι τα τοπία της παιδικής ηλικίας που παραμένουν πάντα ανεξίτηλα στη μνήμη. Δηλαδή μέσα στο αδηφάγο μνήμα.
Καμιά ανάσταση δεν μπορεί να συμβεί και κανένας Λάζαρος δεν μπορεί να εικονογραφήσει το αληθινό πρόσωπο του κόσμου με την ιερή του παλέτα και τα σωληνάρια με χρώματα απ’ την αδιακρισία του αιμοβόρου αλλά και φιλεύσπλαχνου θεού.
Δύσκολα μπορεί ο άνθρωπος να γυμνωθεί ώστε να ξαναγίνει παιδί.
Να φτιάξει απ’ το χνούδι και τις θωπείες έναν ανελέητο πετροπόλεμο.
Να αποκτήσει μιαν οικειότητα με το εσωτερικό του σώμα κάνοντας τις εκκρίσεις του κοσμολογικές σταθερές αφιερώνοντας σ’ αυτές όλες τις δεκάρικες ωδές των καταγωγίων.
Όπως η φύση γεννά το καλό και το κακό χωρίς να τα διαχωρίζει και με τον ίδιο πληθωρικό πλούτο, κανένα απ’ τα δημιουργήματα δεν είναι ποτέ συνολικά ωραίο, αφού, ποτέ η ομορφιά δεν είναι το κριτήριο που καθορίζει τη δομή του συνόλου.
Όπως στη φύση, που μόνο σπανίως, τα όμορφα πράγματα δεν επηρεάζονται απ’ τα σκουπίδια, ο καλλιτέχνης της ζωής ξεψαχνίζει τα αντικείμενά του και σκάβει με χειρουργικό νυστέρι την απωθητική σήψη των ηθικών πτωμάτων.
Αφήνει πάνω στο μέταλλο ή στο χαρτί τις εγκάρδιες αγωνίες του που ποτέ δε στερεύουν αφού περικλείονται απ’ τον πόθο και τη λύπη.
Είναι η φαντασία που κουτσαίνει αλλά το ένστιχτο σπαρταρά.
Είναι το σαλιγκάρι που χάνει τον προορισμό του αλλά και το αστέρι που κοχλάζει τρέχοντας ξοπίσω από καυλωμένες γίδες που βελάζουν, την ώρα που η αιωνιότητα ανασηκώνεται για το τελευταίο της σκίρτημα.
Ως διαβολικός και διαβολεμένος μπορώ να επιβεβαιώσω την επίσημη καταμέτρηση των διαβόλων.
Η πιο σπουδαία δαιμονολογική συλλογή που δημοσιεύτηκε στον προτεσταντικό κόσμο είναι το Theatrum diabolorum, το αντι-σωτήριον έτος 1569, ένας τσελεμεντές διαβολικής μαγειρικής εφτακοσίων σελίδων, στον οποίο αντιμετωπίζονται όλες οι όψεις της δαιμονολογίας.
Οι διάβολοι της βλαστήμιας, του χορού, της λαγνείας, του κυνηγιού, του ποτού, της τυραννίας, της τεμπελιάς, της υπερηφάνειας ή των τυχερών παιχνιδιών τρυπώνουν σαν παραδείσια πουλάκια μέσα στη μάσκα του κενού.
Ο παλαβιάρης διάβολος με τη διουρητική του λεμονάδα, οι μοναχικές κυρίες και τα αχτένιστα ζευγάρια με τα λυκοστόματά τους ρέουν και σαλεύουν ραντισμένοι με κόλλα και ασβέστη της δουλειάς.
Πνεύματα δίχως πνεύμα, που χοροπηδάνε σαν ακρωτηριασμένοι πίθηκοι γύρω απ’ τα ψηλά καμπαναριά και τα ιερά πελεκούδια κάτω απ’ τους γύψινους αθώους αγγελικούς φαλλούς.
Όποιος διαθέτει σπίρτα είναι πρόθυμος να ανάψει το φυτίλι στον κώλο του διαβόλου.
Ο διάβολος δεν πρόκειται να ηττηθεί ποτέ διότι επιστρέφει πάντα στα βίτσια της κοινωνίας που τον γέννησε.
Η νυχτερίδα, το φίδι, ο σκύλος, η χήνα, ο γάιδαρος, ο τράγος, το βόδι εικονογραφούνται και κατοπτρίζονται με σκυλόδοντα, αίμα που τρέχει στο στήθος και θειάφι που βγαίνει απ’ τον ανυπάκουο κώλο.
Αλεπούδες χωρίς ουρά, μολοσσοί με τρία πόδια, αρκούδες και γουρούνια με κέρατα, πουλιά με ράμφος κουκουβάγιας, στόμα λύκου σε κεφάλι γίγαντα.
Για πού το ‘βαλες φιλαράκο, σου λέει ο διάβολος, έχεις πάνω σου ένα σπίρτο; Έλα κατά δω να σου το τρίψω.
Διαθέτω κύτταρα. Συμπαγείς δυνάμεις. Τσαμπιά σφιχτά σαν μια γροθιά.
Απειλητικές συστοιχίες που με βρόντο ξεσπά από μέσα τους η αρχέγονη βία. Είμαι ένα βρέφος σε μιαν αγκαλιά. Στην αέναη πλεύση της μητρότητας που δεν έχει αρχή ούτε τέλος.
Κάτω απ’ το ασήκωτο βάρος των εξαχνωμένων κρυστάλλων, που θάβουν σχεδόν ότι αναπνέει, προχωρά η αδάμαστη παρωδία μας.
Κάθε ζώο και κάθε πλάσμα είναι γεμάτο εκρηκτικά υλικά. Μιαν αποθήκη δύναμης, όπως οι αρωματισμένες σαλιάρες στα εγχειρίδια ρητορείας και τα σημάδια από χρυσά δόντια στο στέρνο της γύφτισσας.
Μόλις η ένταση γίνεται υπερβολικά μεγάλη μέσα στη μάζα αρκεί το πιο τυχαίο ερέθισμα για να αναδυθεί το μεγάλο πεπρωμένο.
Ο κόσμος της σάρκας και ο κόσμος του σιδήρου. Το γουργουρητό της ερωτικής μηχανής του αενάως εν εξελίξη κόσμου, σαν ένδοξη τρομπέτα, ξυπνά το μυαλό που ασφυκτιά στις κατακόμβες της παλιάς λογικής.
Το πλήθος ουρλιάζει και φτύνει.
Κάθε ποιητική δυνατότητα της νοημοσύνης βαπτίζεται στις συλλογικές αναπαραστάσεις αποκαθηλώνοντας τις μορφές σ’ ένα βίαιο πανδαιμόνιο.
Η πορνογραφία των σουρεαλιστών είναι απείρως πιο βίαιη απ’ τις δηλητηριώδες αράχνες του Πολ Ποτ και ο βωμός της τέχνης είναι ο πάγκος της παλιατσαρίας.
Άγνοια μπροστά στην κυριαρχία. Αρχαιότητα. Αναγέννηση. Τελειότητα. Και η διαισθητική μαμή της σοφίας των φαινομένων σαλτάρει μέσα στην απόλυτη αταξία.
Στο έρεβος των αστρικών σωμάτων και στις θηλές των ευσεβών εραστών, που πάντα την τελευταία στιγμή τραβούν με βία τον ουροκαθετήρα απ’ το μουνί του θεού.
Ένας τρομερός και φοβερός γρίφος είναι να μάθει κανείς να γράφει, να μπορεί να χορεύει με την ρομφαία του πάνω στα πληκτρολόγια, απομυζώντας απ’ τη γαλακτοφόρα του αγελάδα, βιταμίνες και ζωογόνες βρωμιές.
Μα πριν ακόμα προσπαθήσεις να λύσεις αυτό το γρίφο πρέπει να μάθεις να βλέπεις.
Η όραση δεν σου εξασφαλίζει απαραίτητα και τη θέαση. Πολλοί κοιτούν μα δε βλέπουν.
Η άκαμπτη αδεξιότητα της όρασης μας παρασέρνει αρκετές φορές στην αποχαυνωτική μυθολογία της εικόνας. Πεταγόμαστε σαν κουτάβια απ’ τον ύπνο για να ξεφύγουμε από εκείνο που βλέπουμε με κλειστά μάτια. Για να ασφαλιστούμε ξανά σε ένα ρυθμό αναπαραγωγής συνειρμών που ρέουν γύρω απ’ το σώμα μας.
Αν δεν καταφέρουμε να αποχτήσουμε τον έλεγχο όλων των ανασταλτικών ενστίχτων και όλων των απομονωτικών ενστίχτων θα περιστρεφόμαστε γύρω απ’ το ερέθισμα και μόνο, με μια θλιβερά χαρωπή ελαφριά ανατριχίλα.
Θα νομίζουμε πως βλέπουμε αλλά θα είναι η ψευδαίσθηση της δημόσιας τυφλότητας, που μας διατάσει, μέσα στον άκαμπτο λογισμό της επιβίωσης, όπως τα στρατιωτάκια των ακεραίων αριθμών στο γραμμικό τους υπερπέραν.
Βλέπω σημαίνει μπορώ να δω και τον παράδεισο και την κόλαση. Να κλειδώσω το βλέμμα πάνω στην ασθενική εικόνα που άθελά του μου δίνει ο κόσμος, αφού δεν μπορεί αυτός πια, να περιορίσει τις απώλειες του τελικού θριάμβου που φέρνει η φθορά και η ατελεύτητη σιωπή.
Είμαστε τα αδύναμα ραχιτικά παιδιά, που ξοδεύουμε μια ολόκληρη ζωή για να μάθουμε να βλέπουμε, έχοντας την ελπίδα πως θα λύσουμε στο τέλος το μεγάλο γρίφο.
Η αδυναμία μας είναι αυτός ο ίδιος ο σατανικός ρυθμός που θέλει να ξαναβρεί το θρίαμβο του Είναι.
Η αδυναμία μας είναι ανοιχτή στο θάνατο, στο μαρτύριο, στη χαρά.
Βγαλμένη απ’ τις ρίζες του αιματόβρεχτου παρελθόντος, η αδυναμία μας, μπορεί να κατανοηθεί ως φυτό αυτού του χώματος που μαζί με τις θανατηφόρες επιδημίες και τις αφροδίσιες ασθένειες κουβαλά και μια γκάβλα, ανεπιφύλακτα οδυνηρή μπροστά στο ανοικτό και το θνήσκον, μπροστά στο θλιβερό και το ευδαίμον.
1
Σαλιγκάρια τριγυρνούν εκεί που οι ερωτήσεις δεν χρησιμεύουν σε τίποτε. Ένας λόφος, ένα καπάκι τσαγιέρας, μια ανάμεικτη σαλάτα και κρύο ψητό. Είμαι εκείνος επειδή είμαι εγώ. Μπορώ να νιώσω τα νύχια απ’ τα μικρά, σχεδόν αόρατα, ζωύφια. Τα υγρά τους σώματα να σκαρφαλώνουν στο κορμί μου, και να, νιώθω σαν κάποιος ξιπασμένος στρατηγός που παρακολουθεί το στράτευμά του να παρελαύνει.
2
Ήσουν όλη ροζ και κόκκινη. Όταν άκουσα για το θάνατό σου έψαξα να σε βρω.
3
Τιποτένιοι φτερωτοί μικροαστοί!
4
Αυτός που με τη γλώσσα του, θα αποπλανήσει ένα μεγάλο στρατό. Αυτός ο παραχαϊδεμένος φαλλός, αυτός ο έτερος της βίας και της βοσκής, με την μεγάλη αγία γλώσσα.
5
Προσπαθούμε να θεραπεύσουμε αυτή την περιρρέουσα κατάσταση συγκριτικής άγνοιας, με ανοιχτή γελοιοποίηση. Σαύρες. Βατράχια και σκώληκες. Ωραίο πετιμέζι και μεταλλικό νερό. Άγχος. Νεύρα. Καμιά γυναίκα με χορτάτο βλέμμα. Πρώτα χλεύη και μετά παροξυσμός. Κι ευθύς πλακώνουν οι σφυριές στα μηλίγγια. Λέξεις για τη δυσπιστία; Για τη βαρεμάρα; Για την απορία;
6
Μια θηλυκή μορφή σε στάση ζώου είναι καλυμμένη από ένα συμβατικό σεντόνι. Αυτή η θέση υποδηλώνει ότι το άτομο έχει απολέσει την συνείδηση του (αφού έχει παραδοθεί στον Ύπνο)και έχει περιέλθει στην ζωώδη κατάσταση, γι’ αυτό και έχει την στάση των τετράποδων. Η επιστήμη ισχυρίζεται ότι τα ζώα δεν έχουν συνείδηση παρά μόνον ένστικτα. Τα ένστικτα και οι ορμές καθοδηγούν τα όνειρα των ανθρώπων και όχι η λογική ή η συνείδηση τις οποίες διαθέτουμε όταν δεν είμαστε σε κατάσταση ύπνου. Το άτομο σκεπασμένο δεν έχει πρόσωπο, ταυτότητα ή «εγώ» στα όνειρά του. Ανήκει στην σφαίρα του Παράλογου.
7
Και τότε φάνηκε ο νοσοκόμος.
8
Με πιπιλιές, πρησμένα αρχίδια και ψέματα.
9
Ορισμένες λέξεις σε πάνε σ’ ένα καλύτερο μέρος απ’ αυτό που είσαι τώρα. Ορισμένες λέξεις σε απογυμνώνουν και σε πάνε παντού. Και κάνουν την καρδιά σου να χοροπηδά, σαν να είναι πέστροφα, που κυνηγά ένα κομμάτι ουρανού μια ζεστή καλοκαιρινή μέρα.
Έτσι, όπως αρχίζουν να ξεσηκώνονται οι χωριάτες, μουγκρίζοντας απ’ το κακό τους, στεφανωμένοι τις κορούλες τους και τα τσιγαριλίκια τους, ακολουθώντας τη μυρουδιά του μεθανίου, έτσι, τόσο πρόθυμα η μηχανή της μνήμης αφήνει τον ήχο της να λικνίζεται τεμπέλικα στο μολυσμένο αεράκι των ιδεών.
Ρινόκεροι της καταστροφής και της ευτυχίας, δούλοι που προτιμούν τη μυρουδιά του μεθανίου-αμερικάνικα δόντια, σοκολάτες-ξεθεωμένοι αφήνονται για να ζευγαρώσουν μ’ αυτόν τον θάνατο που κατοικεί μέσα τους.
Η τέχνη του σκοπού είναι διαβολική τέχνη. Πιόνια και αφηρημένες έγνοιες. Υποταγή στην ηθική και στο κήρυγμα, σ’ αυτό το σκουλήκι που δαγκώνει την ουρά του αλέθοντας την κάλπικη λάμψη κάθε ματαιοδοξίας που ανασκαλεύουν τα πάθη μέσα στα αιρετικά βάθη της καρδιάς.
Ο αιώνας των δακρύων τέμνει τον μεσαίωνα των φιλιών. Ένας σπάγκος με εκατό φιλιά κρεμασμένα, πρόσωπα που κυματίζουν όμορφα στον πρωινό αέρα περιμένοντας τον Νέρωνα να ξεγεννήσει με το μαύρο φαλλό του την καταστροφή.
Αυτό το ιερό δαδί που μοιάζει σαν μελαγχολικό κατοικίδιο ζώο, περασμένο στην ανθρώπινη πέτσα, βγάζοντας τα φοβερά βελάσματα που αφήνουν τα κρύα φεγγαράκια πάνω στην ύλη κοριτσιών που τα ξελόγιασε η ερωτική ανθρωποφαγία.
Φίδια και βλαστάρια, το κάλος μιας αναγέννησης. Χείλη στήθη στρογγυλά και φιλντισένια. Φρέσκες φωνές και λέξεις.
Ερωτικός συναγωνισμός, με όλες τις φιλήδονες ιδιοτροπίες του, παραστρατημένες υπάρξεις που εντέλει θα γονατίσουν τρικλίζοντας, ακουμπώντας τα χείλη τους στην ανοιχτή τους πληγή. Ένας ελκυστής χαράς και θλίψης. Μια θεολογία που εξομοιώνει τον ετοιμοθάνατο θεό με το παντοδύναμο Τίποτε.
Ορισμοί και ακρότητες. Καντηλανάφτες που ομιλούν στις φλόγες. Σπαρμένοι μέσα στις αλλόκοτες ακρότητες.
Κοιτάζω το φθονερό χρόνο, την κόμη της πραγματικότητας και το ευερέθιστο μουνάκι που είναι η εξαίρεση, το θαυμαστό και το θαύμα.
Έτσι, χωρίς να υποτάσσομαι, αφήνω ελεύθερο αυτό το χέρι που γράφει, μονάχο του και πάντα ετοιμοθάνατο, μέσα στον πεσιμισμό της γελοιότητας ενός κόσμου που δεν μπορεί να αναρρώσει απ’ τη βαριά αρρώστια της σοβαρότητας.
Απ’ όλους τους θνητούς είμαι ο μόνος που διασχίζω το μηδέν αυτής της αιδοιακής αψίδας, φορτωμένος με καθήκοντα πολέμου και άγνοιας.
Ανέκαθεν το μεγάλο τέχνασμα της αναστατωμένης μνήμης που γίνεται υπερβολικά εσωτερική είναι ο πόλεμος. Τα σπλάχνα πολεμούν τα σπλάχνα. Η μνήμη αναρρώνει καλύτερα μέσα στη σχολή πολέμου της ζωής.
Η διαβολική φρόνηση των πνευμάτων να αποκεφαλίζουν βασιλιάδες και παραφουσκωμένα είδωλα δίνει ζωή και ανακούφιση.
Όλα τα καλλιτεχνικά μας περιττώματα, παρασκευασμένα απ’ τα χεράκια της Κίρκης, ως άρτος επιούσιος, γίνονται η ιερή κοπριά μιας ιδιοφυούς μεταδοτικότητας.
Αγωνία, ερωτισμός, πανουργία. Αντίστροφοι ασκητές που επιδιώκουν να πέσουν μέσα στην παγίδα που στήνει ο δαίμονας της ομορφιάς.
Η λατρεία της κόλασης, αυτής της ασθενικής εικόνας που άθελά του μας δίνει ο βίαιος πολεμοχαρής κόσμος για τον εαυτό του.
Πρέπει να δαγκώσω κάποιον, ίσως εκείνη την ευγενική και πνευματώδη ευαισθησία με το σκληρό κρέας.
Πρέπει να ακονίσω τα δόντια μου στον λογοτεχνικό δαρβινισμό της λαϊκής φαντασίας. Της πιο γνήσιας άρα και της πιο αισχρής. Αυτής που αλυχτά μπροστά στην ποντικίσια μούρη του καλού και του κακού.
Τα μπλεγμένα ανθρώπινα ερωτικά μέλη, τα χέρια και τα πόδια, οι κώλοι και το ελεύθερο πνεύμα, ο μεγάλος εξερευνητής κάθε τυχαιότητας που ερμηνεύεται ως κατάρα.
Ο άνθρωπος που αγαπά θυσιάζει την τιμή του. Γελά και προχωρά με τις χοντροαρβύλες του πάνω σ’ ένα ηλιόλουστο πρωινό ή σ’ έναν μοιραίο τρόμο ή σε ένα ακόμα πιο μοιραίο προσκλητήριο.
Βλέπει τα γούστα και τον ανθρώπινο ξεπεσμό με διονυσιακό οίστρο. Βάζει δάχτυλο στη σχισμή που την έχει τυλίξει ο λήθαργος, για να την ερεθίσει ώστε να δώσει νόημα στην υπερχειλίζουσα ύπαρξη της.
Ω! η μέθη που πάντα σ’ αυτή γυρνούν τα περίλυπα όντα, οι Εμείς και οι Εγώ, που διψούμε για ένα ερωτικό ίλιγγο που δεν μας αφήνει ήσυχους να φυτέψουμε τους σπόρους μας πάνω στο λίγο χώμα γης που μας αναλογεί.
Η τύχη σαν ασυνάρτητο ανεκδιήγητο Τίποτε είναι το μπαστούνι της τυφλής μας συνείδησης.
Απ’ τα βασανιστήρια έως τις σεξουαλικές απολαύσεις η φύση και το άξεστο άγιο ένστιχτο καταστρέφουν ιλιγγιωδώς τα όριά μας. Τις πλαστές συνθήκες που μας κάνουν να λιποψυχούμε μπροστά στα ανομολόγητα όργανα που μας μαθαίνουν τα μυστικά της ζωής.
Μπροστά στις τραγωδίες το φιλοπόλεμο πνεύμα μου γιορτάζει τα Σατουρνάλια. Γιορτάζει αυτή τη μέθη που ο ερωτικός άνθρωπος υμνεί πίνοντας πρώτος αυτό το πιοτό της γλυκύτατης σκληρότητας.
Ωστόσο, πάλι οι μυρουδιές και οι αισθήσεις. Τα δάχτυλα που πηγαινοέρχονται φλύαρα πάνω στα πλήκτρα της ομορφιάς που δεν διαθέτει φιλελεύθερο πνεύμα αλλά μιαν αδυσώπητη κομούνα, τόσο ιαματική που δίνει νόημα στην αιωνίως οργιαστική θανατηφόρα πλήξη της επιβίωσης.
Ας μην επαναλαμβάνουμε την επανάληψη. Μόνο οι πόνοι της γέννας καθαγιάζουν κάθε πόνο. Αρσενικά και θηλυκά γεννούν. Δηλαδή πεθαίνουν.
Νιώθουν κάθε στιγμή στο τέρμα αυτού του παθιασμένου στοχασμού την εκμηδένιση της κραυγής του δαίμονα εαυτού.
Της μέσα κοίτης που γεμίζει πύρινα χαλίκια και σκυλόδοντα θεών και κοριτσιών. Της ασυνάρτητης χαράς που νιώθει τη γύμνια της να σωπαίνει μπροστά στο ξέσπασμα της καταιγίδας.
Βατεμένος κόσμος κουρνιασμένος στο βάθος του ταξί και της υπεραξίας των ορμονών και των κερδών του.
Επωφελείς επιχειρήσεις, ιατρικές γνωματεύσεις, ποντίκια χωμένα στο λαιμό της ανόητης επιβίωσης.
Οι φιλόσοφοι άδικα παιδεύονται και οι ποιητές δικαίως ψεύδονται ως φθοροποιοί των βεβαιοτήτων και ως ινστρούχτορες του ιδρώτα και των υγρών κάθε βασιλείου που τρέφεται μόνο και μόνο απ’ την άπληστη πείνα του.
Να το βασίλειό μου. Εκεί που γονατίζω και είμαι θεός.
Μιαν αράχνη πάνω στα τριχωτά και ροδόχροα κράσπεδα.
Απέραντα χαμογελαστός μπροστά στο γυμνό μπούτι και το σπέρμα. Μπροστά στην αιώνια χαρά της δημιουργίας, αυτής της βαθύτατης διανοητικής ατιμίας που ρίχνει τη λάσπη της πάνω σε κάθε μάταιο στασίδι διδασκαλίας ή τελετής.
Ας μη μολύνουμε την αθωότητα με την εκτροφή της. Η ανθρωπιά ανθίζει απ’ τους τραυματισμούς.
Όσο πιο κοντά στην πραγματικότητα βρίσκεται ένα έργο τέχνης, τόσο πιο απειλητικό και κρίσιμο γίνεται το περιεχόμενό του.
Οι άνθρωποι απεκδύονται τα λαμπρά τους φορέματα και δοκιμάζουν τους υπέροχους σεξουαλικούς χαλβάδες.
Σα να πάσχουν από κάποια γελαστή αρρώστια, με όλα τα νεύρα να υπακούουν σ’ ένα σωρό από χαλασμένα ρολόγια, βγάζοντας τα ψεύτικα δόντια και τα μελαγχολικά σάβανα, ρίχνονται στους δοξαστικούς σπασμούς της ερωτικής τέχνης.
Ο έρωτας αιωρείται πάνω από κρεβάτια, καρέκλες ή πατώματα. Σκηνοθετούμε αυτή τη μέγιστη τέχνη παίρνοντας πόζες γελοίες και πολεμικές. Μα η γελοιότητα εδώ είναι ιερή, είναι παιχνίδι πάθους εναντίον των εφήμερων ρόλων και είναι μιαν Άνοιξη που όλα τα δέντρα της καρδιάς τη ρουφάνε μέχρι και την τελευταία ισχνή τους ρίζα.
Ιδού, ο καρεκλοκένταυρος Έρως, το μεθύσι της λαχτάρας που η πεισματάρα φύση αποκαθηλώνει απ’ τα ερεβώδη κύτταρα της προϊστορίας.
Ιδού, τα μέλη του σώματος απλωμένα σαν τα πλοκάμια της μέδουσας, παραστρατημένα σε ανίερες συμμαχίες με το σώμα του Άλλου.
Ένα σύμπαν από σχισμές και διαθλάσεις μιας ακατέργαστης αιωνιότητας πειραγμένης απ’ τη συνείδηση που τσαλαβουτά μέσα στους αστρικούς βάλτους της φαντασίας.
Ο πόνος και η ηδονή δεν βρίσκονται ως περιτετμημένα τσουτσουνάκια πάνω στον πάγκο της μικροαστικής επιστήμης της εγκράτειας, αλλά περιμένουν σα σκιαγμένα αηδόνια το χέρι του καλλιτέχνη να τα οδηγήσει στην ουτοπία της μεταφοράς.
Ο ερωτισμός και η συνακόλουθη ιδιοτροπία του, η σεξουαλικότητα που διυλίζεται μέσα στο ποιητικό πανδαιμόνιο της ανήσυχης φύσης μας, δεν είναι αιτίες καταχρηστικών δαπανών, εκχυδαϊσμού του όντος, υπερβολής, σπατάλης εαυτού ή ο ύστατος φαύλος κύκλος μιας θανατηφόρας βίας.
Είναι ότι έχουμε εν μέρει από κοινού, μερικοί απ’ τους τρόπους ύπαρξής μας, νόησης του εαυτού μας, στοχασμού πάνω στον εαυτό μας.
Είναι τα μύχια δυνητικά δεδομένα μας, με τα οποία προσπαθούμε να φτιάξουμε με το ζήλο ενός επίμονου κηπουρού ένα μεγάλο βιβλίο εικόνων και παραμυθιών ερωτικού μεθυσιού και πυρακτωμένης περιέργειας, που θα συνοψίζει την ιστορία των αναπαραστάσεων του Σώματος.
Μια κοσμογονία καθησυχαστική μα και συνάμα βίαιη-απότοκη των ταξικών επαναστάσεων και των αιτημάτων για αληθινή ζωή-ένα παγκόσμιο βιβλίο που θα μπορούμε να ανοίξουμε σε περίπτωση αϋπνίας ή πλήξης, αυτού του αισθήματος που κάνει άνω κάτω τις βεβαιότητές μας και τους ατέλειωτους μονολόγους μας.
Κάθυγρα οδηγούνται τα δάχτυλα, ανεξήγητα. Δεν υπάρχει σιωπή, παρά ένα αιδοίο. Μια λέξη που κάνει όμορφες προτάσεις. Εκτεθειμένο το αιδοίο της, κοιτά. Αγάπα με, αγάπα με, λέει. Κάτω απ’ το κρεβάτι έκρυψε το ματωμένο της εσώρουχο. Να και η μυρουδιά, η μοναδική μας διέξοδος. Η μελαγχολική άρνηση, η οργή ενάντια στη δύναμη. Ιδού, τα μπλεξίματα με τα αιδοία πως αστράφτουν φως από κάποιες σκοτεινές γωνιές τα μεσάνυχτα. Ίσως τα αιδοία στις γκραβούρες του Γκόγια, με μια δόση από δυτική παράνοια καλούν τα πλάσματα του θεού να ακούσουν το γδούπο της αγάπης. Ο θεός είναι εδώ. Φρεσκοξυρισμένος, στη δική του μοναξιά, μαθημένος στις εξαρτήσεις. Ο θεός είμαι εδώ. Φτιάχνω κόλαση καινούργια διώχνοντας τους φόβους μου. Κανένας ρεπόρτερ δε θα βρει το ξεροκέφαλο αιδοίο της. Έχω στα χέρια το δαγκωμένο μήλο. Μια ζωγραφισμένη προτομή της βασίλισσας Νεφερτίτης. Μια Αφροδίτη της Μήλου χωρίς χέρια. Ένα ξύλινο δούρειο ίππο. Μια μινιατούρα αντιπερισπασμού της διείσδυσης. Ως απελευθερωμένος τυχοδιώκτης, στοχεύω αυτό το μέρος της αγνής φύσης χωρίς την αλαζονεία να το καταστρέψω. Πάνω από γέφυρες, σουμιέδες και ποτάμια. Από σταυρούς και κλωστές. Τα βρακάκια της λογοτεχνίας μας. Τα ερπετά της αναρχικής μας αποικίας, εδώ, εκεί. Στον αγριότοπο οιωνών και προφητειών. Γενναίοι και αξιολύπητοι εραστές μπροστά στο αιδοίο. Βλέπουν τις αυτοκρατορίες να βουλιάζουν στο σκοτάδι. Η φαντασία μονάχα ως εχθρός του κράτους. Πλοκάμια στον ερωτικό κυβερνοχώρο. Είναι που σκέφτεσαι με το δέρμα σου, μουνάκι μαργαριτάρι. Ω! για να γεννηθεί η μεγάλη ποίηση πρέπει να υπάρχει πάθος και πείνα. Ω! μουνάκι, πυγολαμπίδα της ποίησης, ηλιοτρόπιο τρελαμένο, να, ρούφηξε μια κουταλιά απ’ τη σούπα της αλφαβήτου.
Salvador Dali: Oeufs sur le Plat sans le Plat (λεπτομέρεια)
[απόσπασμα από το δοκίμιο: Τα τηγανιτά αυγά και ο θάνατος]
Την ώρα του δειλινού εμφανίζεται ένα πιάτο με δυο τηγανιτά αυγά. Ένα τρίτο τηγανιτό αυγό κρέμεται από ένα σπάγκο που μοιάζει με αγχόνη εκτός τού πίνακα.
Η διατροφή και οι εκκρίσεις στήνουν το εικαστικό παραλήρημα ανάμεσα σε όγκους που κάνουν το φως να εξελίσσεται σε ένα φανατικό ανταγωνισμό μεταξύ των πραγμάτων.
Τα αβγά στο πιάτο σε πάνε κατευθείαν στην ενδομήτρια ζωή και στις μυστηριώδεις αισθήσεις που τη συνοδεύουν.
Ίσως τα βυζιά της Αγίας Αγαθής ή τα μάτια της Αγίας Λουκίας βρίσκονται μεταποιημένα απ’ το σουρεαλιστικό σκεπτικισμό μέσα στο πιάτο που έφτιαξε ο διαβολεμένος εργάτης-ζωγράφος.
Ο κρόκος έχει φυτρωμένες πάνω του ρόγες ή παράθυρα και η τροφή γίνεται ακαριαία στα μάτια μας η εξέλιξη και η ιστορία του κόσμου που δεν είναι άλλη από τα δεινά του σώματος.
Ο σπάγκος κρατάει δεμένο απ’ το λαιμό έναν άνθρωπο που δεν έχει φύλλο ή ταυτότητα, ένα τηγανιτό αυγό απαγχονισμένο, πάνω απ’ τα θρησκευτικά μοτίβα και τα καθεστωτικά σύμβολα της τέχνης που επιβάλει η οικονομία.
Από τη σκιά του αφηρημένου ανθρώπου, που σκέφτεται για την ευχαρίστηση της σκέψης, ξεπροβάλει ο οργανικός άνθρωπος, που σκέφτεται εξαιτίας μιας ζωτικής ανισορροπίας και ο οποίος βρίσκεται υπεράνω της επιστήμης και της τέχνης.
Είναι η σκέψη που διατηρεί τη μυρουδιά της σάρκας και του αίματος πάνω στις επιφάνειες των πραγμάτων.
Είναι η σκέψη που προτιμά χίλιες φορές μιαν ιδέα που πηγάζει από σεξουαλική ένταση ή νευρική κατάθλιψη παρά μια κενή μεταφυσική αφαίρεση.
Ο θάνατος δεν είναι κάτι που προέρχεται έξω από μας, διαφορετικός οντολογικά από τη ζωή, αφού δεν υπάρχει θάνατος ανεξάρτητος από τη ζωή.
Οι υγιείς και οι φυσιολογικοί, αυτοί, που οι ψυχίατροι και οι ψυχολόγοι ονομάζουν μέσους ανθρώπους, δεν μπορούν να βιώσουν ούτε την αγωνία, ούτε το θάνατο.
Ζουν σα να διαθέτει η ζωή τους έναν οριστικό χαρακτήρα. Αντιλαμβάνονται τη ζωή ως απολύτως ανεξάρτητη απ’ το θάνατο και αντικειμενοποιούν το θάνατο ως μια πραγματικότητα που υπερβαίνει τη ζωή.
Ο Νταλί διακηρύσσει μέσω της πρόστυχης περιέργειάς του πως κανείς δεν μπορεί να ξεφύγει απ΄ το αδυσώπητο πεπρωμένο του.
Το να διαθέτεις την επίγνωση του θανάτου είναι κάτι διεστραμμένο και κάτι ανεξιχνίαστα διεφθαρμένο.
Ο καλλιτέχνης αυθαδιάζει πάνω απ’ την αφελή ποίηση της ζωής, τα θέλγητρα και τη σαγήνη που αφήνουν πίσω τους ως κόπρανα οι θεολογικές αυταπάτες.
Πως μαραίνει όμως, ο θάνατος, ένα λουλούδι, πως καπηλεύεται το νεανικό σφρίγος, πως κατατρώει το άτομο και την πνευματική δημιουργία σαν ένα καταστροφικό σαράκι, πως σκοτώνει ένα δέντρο ή έναν πολιτισμό, πως χώνεται σε μια μήτρα για να βλάψει την ερωτική σπορά;
Μια αγωνία σε έξαρση συνενώνει τη ζωή και το θάνατο σε μια τρομερή δίνη. Ένας κτηνώδης ανθρωπισμός δανείζεται δάκρυα από την ηδυπάθεια. Η εκδήλωση της δαιμονικής διαλεκτικής της ζωής ως ολέθρια και βασανιστική μαύρη μέθη.
Οι νέοι μιλούν για το θάνατο ως κάτι άσχετο με τη ζωή. Όταν όμως τους πλήξει η ασθένεια, με όλη της τη δύναμη όλες οι αυταπάτες και τα θέλγητρα της νεότητας εξαφανίζονται.
Οι μόνες γνήσιες και αληθινές αγωνίες είναι εκείνες που πηγάζουν από τις ασθένειες. Όλες οι άλλες φέρουν το μοιραίο σημάδι της ακαδημαϊκότητας. Τα τηγανιτά αυγά του Νταλί περιέχουν τη ζωή όσο και το θάνατο.
Οι ασθένειες κρύβουν έναν αντιστασιακό ηρωισμό κι όχι ένα κατακτητικό πόλεμο. Ο ηρωισμός της ασθένειας υπερασπίζεται τα χαμένα οχυρά της ζωής.
Ανησυχία και δυσαρέσκεια που δεν μπορεί να την κατευνάσει άπαξ και διαπαντός η φαρμακολογία ή ο χημικός αντιπερισπασμός της επιστήμης.
Ζωή και θάνατος ανακατεύονται, αφού ο δαιμονικός ρυθμός της ζωής λειτουργεί με απόλυτο παραλογισμό.
Δυστυχώς οι φιλόσοφοι είναι αρκετά επαγγελματίες για να ομολογήσουν τον δικό τους φόβο του θανάτου και πολύ υπερόπτες για να αναγνωρίσουν την πνευματική δημιουργικότητα της ασθένειας.
Οι στοχασμοί τους πάνω στο θάνατο παρουσιάζουν μια υποκριτική ηρεμία, μα στην πραγματικότητα τρέμουν απ’ το φόβο τους περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον.
Απ’ τους αρχαίους στοχαστές που ο στοχασμός τους κατέληγε στο όργιο και στην κραιπάλη μέχρι τους σύγχρονους τσαρλατάνους ακαδημαϊκούς, ας μην ξεχνάμε πως η φιλοσοφία είναι η τέχνη της απόκρυψης εσωτερικών μαρτυρίων.
Συχνάκις συναντώ στην αγορά τις ιδεολογικές κόρες του Μακιαβέλι.
Την απλή μέλισσα που δεν σκέφτεται όπως το τριαντάφυλλο και τους γουργούρηδες πολίτες με τα ανακριβέστατα γνωμικά.
Πονούν για τον τόπο, τη λογοτεχνία, τον πολιτισμό, κάτι μηχανικοί μαντράχαλοι του Μετσοβείου, που θέλουν κι άλλη πίτα στο πιάτο.
Περιβάλλοντα που οι μουζικούλες τους είναι όπου φυσάει ο άνεμος κι όπου η καημόπουτσα του δημοσίου βίου στολίζεται με πασχαλιές και εντεράκια για να δείχνει μεγαλόψυχος και ικανός άντρας ο τοπικός μπιντές.
Καρτελάκια σαν λογαριασμοί του Κέννεντυ και σαν επιδοτούμενα μπιλιετάκια για την προστασία των ενεργών πολιτών απ’ την εκτεταμένη πολιτική.
Θρησκείες, αιρέσεις, δόγματα, τελετουργικά, μια Πνύκα λυσσασμένων που η ωραία εποχή της διαστροφής τους έκανε επίτιμους στη σαλοτραπεζαρία ή στο γαμοκρέβατο της μικροαστικής ωραιοπάθειας που έχυσε σατίλια σπέρματος για να ξεφύγει απ’ το ματωμένο σεντόνι και τις κληροδοτημένες παρθενιές.
Χαρτοκόπτες και μεθυσμένα κτηματολόγια, καταπατήσεις εντός και εκτός πόλης.
Βρομιά, διαχείριση, μόχθος και μια στιλπνή κουνουπιέρα των ψηφοφόρων που κρύβουν πίσω απ’ το δάχτυλο τη μεγάλη θεόρατη σβουνιά.
Μια περιφέρεια που σουτάρει αστόχαστα την ύπαιθρο στα ματωμένα κέρδη απ’ τις λειτουργιές που ζυμώνουν νεούρια-κρέας που ελέγοντο εργάτες στο αστικό δίκαιο, ψόφιοι και πεθαμένοι, κι άλλοι τόσοι τακτοποιημένοι και μαλάκες.
Η απεργία έγινε επετειακή κολποραφή παλιννοστούντων πασόκων στα κοινά. Οι κολίτιδες δίνουν και παίρνουν στα δημοτικά συμβούλια που αναρχούνται ομοφώνως απ’ τις διπλοπενιές του εσπα.
Κοράκια γιατροί έμποροι στελέχη κατασκευαστικών θέλουν κι αυτοί μερίδιο στις αντικομουνιστικές εκστρατείες και λάδωμα ώστε ο λιπαρός κώλος της μαϊμούς να ωφελήσει την κουλτούρα.
Οι δημότες τρέχουν για το προεκλογικό πλιάτσικο.
Λίγη πίσσα λίγη θάλασσα κι ένας χαβαλές των ανοργασμικών αρχόντων που έχουν μόνο σάλια για την ουρά των ακροάσεων.
Στις πόλεις ξεπεσμένου ελληνισμού, οι βλαχοδήμαρχοι και οι θεούσες τους, γλείφουν όλη τη μερέντα απ’ τον κώλο της κρατικής εξουσίας, προσφέροντας εμάς τις μπίλιες απ’ το καπιταλιστικό φλιπεράκι στις διαθήκες και στα σχετικά οικόσημα των κοινών.
Τα κοινά δεν είναι κοινά και οι ενεργοί πολίτες που φαίνονται ενεργοί δεν είναι παρά τα τελευταία μεγάλα κούτσουρα για τη φωτιά που ετοιμάζουν στο Τσάττερτον ή στο Πεκίνο ή στην κρύα γυάλινη διαστημική νιουγιόρκι τα σπουδαγμένα παιδιά με τα πτυχία και τις γλώσσες.
Με την ανηλεή εγκάρσια αριστεία που μπαίνει ως παλούκι στον υπερήφανο κώλο των λαών που δεν είναι λαοί αλλά δυστυχισμένοι παρίες, εξοικειωμένοι με το φασισμό και το παπαδίστικο ράσο, την ώρα που φορούν αδέξια αβέρτα δαχτυλίδια και την ώρα που περιμένουν τη φλόγα του πιο πούστικου αναπτήρα από καταβολής φωτιάς για να νιώσουν κατάνυξη κι ανατριχίλα στο προαύλιο που ο εωσφόρος μετράει πλατούλες και συγκαμένους ερωτισμούς.
ΑΔΕΣΠΟΤΟΣ ΣΚΥΛΟΣ 