Η θάλασσα μια κάβλα

Εσείς διαβρωμένα πνεύματα
Μάτια και μυαλά
σε μια ατέλειωτη κρίση φόβου
Επιθυμώ να φάω φακές
Να φάω νύχτες
που λόγχισε ο αφρός και ο θάνατος
Να φάω εκείνη τη σχισμένη σχισμή
Το δάσος με τα έλατα
Τη φλέβα απ’ το μπουρίνι που έρχεται
Ω αγάπη ζυμωτό ψωμί
όσο σε καταβροχθίζω λαίμαργα
τόσο πεινώ
Οι ακροάσεις γίνονται στις βεράντες
στα τσιμέντα
Η θάλασσα μια κάβλα
Κουνουπάκια βελονιάζουν
εκείνες τις ασήμαντες μορφονιές
Αίμα στα χαρτομάντιλα
Ακραίες ψυχρολουσίες των ηδονών
Να πως ξεθωριάζει η φρίκη με κλάματα
Με δάκρυα κορόμηλα που φτάνουν στις πατούσες
Να πως φρικάρει ο αστυνόμος
όταν του κλέβει τα κορδόνια
το λιπόσαρκο σεξ