Σε τι πιστεύει άραγε κανείς σήμερα πιο πολύ απ’ ό,τι στο ίδιο του το σώμα;

απόσπασμα από το βιβλίο: 69 Σημειώσεις Για Τον Νίτσε

1

Γιατί οι φιλόσοφοι άραγε δεν ερεύνησαν το αναληθές, το αβέβαιο, το εσφαλμένο; Γιατί δεν δίνουν αξία παρά μόνο στην ειλικρίνεια, στην ανιδιοτέλεια, στην πραγματικότητα, και περιφρονούν το ψέμα, τον εγωισμό και τη φαινομενικότητα; Αυτό συμβαίνει επειδή οι έρευνες των φιλοσόφων προσανατολίζονται καθ’ ολοκληρίαν από τις ηθικές ιδέες στις οποίες θέλουν να καταλήξουν. Έτσι, οι νόρμες τις οποίες πιστεύουν πως αντλούν από το καθολικό λογικό δεν είναι παρά αντανακλάσεις των προσωπικών τους ενστίκτων και της ιεραρχίας στην οποία υπακούουν.

Το συμφέρον ευλογεί όλα τα αμαρτήματα. Είναι ολοκληρωτικά μάταιη η δίψα μας για την αλήθεια αφού η πραγματικότητα μας θέλει πρακτικούς και αστραφτερούς και δυνατούς. Θέλει την αλήθεια προσαρμοσμένη στους ηθικούς σκοπούς του δυνάστη. Θέλει μιαν αμερικάνικη αλήθεια γεμάτη αφέλεια και βλακεία. Ο λόγος περί μοντέρνου του βαβελικού κόσμου. Πάντα όμως το αφελές και το βλακώδες περιέχει ένα σπουδαίο μάθημα. Μαθαίνω απ’ το νοητικά αφελές.

Μόνο η συνάντηση των ερωτημάτων και των ερωτηματικών φτιάχνει ένα περιβάλλον που υποθάλπει τη διανοητική μας βλακεία. Το θεμέλιο της χαρωπής σκέψης. Τα φροϋδικά σκατούλια. Υποταγή ηθικής και αισθητικής στο μη-σκοπό. Απ’ τη σκοπιά της αιωνιότητας ομιλώ. Κάνω λίγο πιο ανόητες σκέψεις απ’ αυτούς που επιδιώκουν να μην κάνουν ανόητες σκέψεις.

Από αυτόν τον πρόσκαιρο, σαγηνευτικό, παραπλανητικό, ισχνό κόσμο, απ’ αυτό το ανακάτεμα επιθυμιών και ψευδαισθήσεων προκύπτει ο πόνος που θολώνει την εικόνα. Μα μια θολή εικόνα είναι μια εικόνα τόσο αλαφροΐσκιωτη που χρειάζεται τη ζέση του θρησκευτικού σκοταδισμού για να κοιταχτεί.

Γιατί η χαρά και γιατί ο πόνος. Ενορχηστρώνουμε τις παράλογες απαιτήσεις του βιοπορισμού με το χρόνο. Κηδεύουμε πάντα κάτι. Από οίστρο.

Υπάρχει πάντα το νερό μιας πηγής. Κι αυτό είναι που μας ξεδιψά.

Τρώω ψητό καλαμπόκι. Πάνω από ένα δεδομένο κρίσιμο οικονομικό συντελεστή κανένας δεν μπορεί να φάει χωρίς να εξαναγκάσει κάποιον να μη φάει. Η γνώση δεν μπορεί να βαφτιστεί αλήθεια μιας και η αλήθεια όταν μοιάζει με γνώση μοιάζει με μαδημένη κότα στο νεροχύτη της σκέψης. Φοβάμαι πως η μεγαλύτερη βλακεία μου μπορεί να είναι πολύ σοφή.

Ποιος άραγε θέλει να ασχοληθεί με αυτά τα επικίνδυνα παιχνίδια; Με τις καταστάσεις που ξεδιπλώνει το σκύβαλο της μεταφυσικής; Ερωτώ. Ως καινούργιος άνθρωπος. Ως αρνητής της βεβαιότητας του συμπαγούς χρόνου που καθορίζει την ιδιότροπη φύση μας. Την παλαβομάρα του καλού και του κακού.

Η κουταμάρα είναι απαραίτητη για τη διατήρηση κάθε οντολογικής μας ανησυχίας. Αφού τα ζώα δεν γελούν και δεν αγαπούν διακοσμούν την ανησυχία μας για το μέλλον. Με βεβαιότητα σπίνου εν οργασμώ λέω πως είμαστε μόνοι στο σύμπαν. Ολομόναχοι. Κι αυτή η μοναξιά είναι το κωλόσκυλο που μας δαγκώνει.

Δίχως τη συνεχή παραποίηση του κόσμου μέσω των αριθμών, η ανθρωπότητα δεν θα μπορούσε να ζήσει. Η παραίτηση από τις ψευδείς κρίσεις θα ήταν μια παραίτηση από τη ζωή, μια άρνηση της ζωής. Τα μαθηματικά μοντέλα κατακρεουργούν πάντα την ηθική. Το ψυχρό μελανό σημείο των εξισώσεων δεν κομπορρημονεί για την αγνότητά του. Είναι.

Διαφέρω από μένα. Δαπανώ τις δυνάμεις μου σε μια καισαρική τομή. Η ποίηση ως υπαλληλάκος ηθικών κανόνων είναι η μέγγενη της ετερόδοξης φύσης μου που για να συγκαλύψει την αδυναμία μου την υμνεί. Μου φέρνουν στο πιάτο το τραγικό κάθε μέρα οι μόχθοι των συνανθρώπων μου. Αλλά εγώ θα τους επιβάλω το ακόμα πιο τραγικό.

Αν οι παπάδες βαφτίζουν οι ποιητές ξεβαφτίζουν. Και οι φιλόσοφοι μονολογούν. Είναι όλοι τους δικηγόροι που δεν θέλουν να ονομάζονται έτσι, και κατά το πλείστον πανούργοι υποστηρικτές των προκαταλήψεών τους, τις οποίες βαφτίζουν «αλήθειες». Άρα ζήτω στον ξεβαφτισμό.

Οι γέροι μοραλιστές είναι οι παππούδες μας. Οι κήρυκες της ηθικής οι πρόγονοί μας. Όλοι τους ρομαντικοί από δειλία αφού η ερμαφρόδιτη αήττητη φύση μασκαρεύει τις ανάγκες μας.

Κάθε ενόρμηση είναι τυραννική: και ως τέτοια προσπαθεί να φιλοσοφεί. Η δαιμονολογία μάς συμφέρει. Πάλι. Ξανά και ξανά. Έως πάντα. Βάζουμε το δαίμονα μπροστά. Εργαλειοποιούμε τη θρησκευτική προσήλωση στην υπαρξιακή αγωνία. Ματώνουμε με τις έννοιες που είναι νεκρές για τη γλώσσα μα ζωντανές για τη σκέψη. Η γλώσσα πάντα συντηρεί τα πτώματα και η σκέψη τα μνημονεύει.

Αυτός ο Επίκουρος είναι που από λύσσα και φιλόδοξο φθόνο έφτιαξε έναν κήπο αναλλοίωτο απέναντι στον πλατωνικό εξελικτισμό. Το φασαριόζικο και μεγαλόπρεπο τρόπο με τον οποίο ο Πλάτων και οι μαθητές του καταλάμβαναν τη σκηνή. Το χώρο δηλαδή προβολής των αμαρτημάτων τους. Αυτό που λίγο-λίγο και δοξαστικά οδήγησε στην τεκνοποίηση των μεγάλων πολέμων. Οι κόλακες του Διονύσου δεν μπορούν να είναι ο Διόνυσος.

Η φιλοσοφία είναι αυτή η ίδια η τυραννική ενόρμηση, η πιο πνευματική θέληση για δύναμη, για «δημιουργία του κόσμου», για causa prima. Η πρώτη αιτία, κάτι σαν απαραίτητη αρχή για όλες τις γέννες. Το πρόβλημα που τα μαθηματικά το έλυσαν μια κι έξω. Αξιώνω. Η αξίωσή μου δημιουργεί πεδία συγκρούσεων, έναν μαλθακό τρόπο υπεράσπισης των κρυφών δυνατοτήτων της εμπειρίας.

Οι πουριτανοί φανατικοί της συνείδησης προτιμούν να ξαπλώσουν και να πεθάνουν πάνω σε ένα σίγουρο μηδέν παρά πάνω σε ένα αβέβαιο κάτι.

Ο μηδενισμός είναι το σημάδι μιας αβέβαιης και κουρασμένης ύπαρξης. Το ίδιο το μηδέν όμως είναι μιαν απρέπεια, αφού, είναι πάντα αποτέλεσμα πράξης και όχι υλικό δημιουργικής ουσίας. Δηλαδή ουσίας που φέρει πνοή. Γεννητικό όργανο. Το μηδέν δεν μπορεί να είναι μήτρα, αφού αποτελεί την αλαζονική περιφρόνηση κάθε μήτρας.

Σε τι πιστεύει άραγε κανείς σήμερα πιο πολύ απ’ ό,τι στο ίδιο του το σώμα;