Στο Νοσοκομείο Ή Άνθη Ευλαβείας

Μύρισα αυτή την άκαμπτη αδιαφορία του γιατρού
Η νοσοκόμα περιποιόταν τους θανατοποινίτες
Θαρρείς σα να τους χάιδευε στα κλεφτά σαν μανούλα
Και τα ρολόγια όλα ψυχροί ασυντόνιστοι δήμιοι
Ακριβή εργαλεία σαν τα κουζινομάχαιρα της Αμερικής
Οι συγγενείς αναπνέουν με την άκρη του ματιού
Ματιασμένοι απ’ την αγρύπνια και το ιώδιο
Μιλούν μηχανικά για το κακό που στροβιλίζεται
Γύρω απ’ τα ηλεκτρικά μουστάκια της ανθρωπότητας
Για το σαπούνι που κάποιος πέταξε μέσα στη χέστρα
Άσπρη χέστρα ξέξασπρη κι απ’ τον ήλιο ξεξασπρότερη
Χλωρίνες που εξαφανίζουν τα αρβανίτικα σπέρματα
Παππούδων που τράβηξαν την τελευταία ένδοξη μαλακία
Έθνη της τρίτης ηλικίας και ιδρώτες θρησκευτικού τουρισμού
Κόλλυβα και λουκούμια απονενοημένοι πανηγυρικοί
Δυσεντερίας εξοδούχοι φαντάροι που τράκαραν
Ο εωσφόρος που νοικιάζει τηλεοράσεις και βίντεο
Καθετήρες καλώδια παλιοελλαδίτικες μήτρες κιρσοί
Χριστοπαναγίες κουφόβραση και μια εγγαστρίμυθη
Νοσοκόμα που όλο μάς ανεβάζει ηθικά με κείνη
Τη φορτισμένη ευγλωττία των βυζιών της καθώς
Σκύβει για να διαβάσει το θερμόμετρο χωρίς να ξέρει
Πόσο απόκρημνες γίνονται οι ρόγες της πόσο
Τα χείλη μας λιμασμένα σκυλιά αγιάτρευτα μέχρι τέλους

On the table

On the table-Martin Došek / koláže

Μπορώ να ζήσω μ’ ένα κομμάτι ψωμί
Να λαχανιάσω αδέξια μπροστά στον πανικό της πείνας
Η μνήμη ρίχνει πάντα ένα γερό κλανίδι
σε όσους δεν έχουν τίποτε να χάσουν
Ο Nietzsche είχε την εμμονή του επίκαιρου
Έκανε τις ζωγραφιές του ξεστομίζοντας κατάρες
Η φτώχια όμως βρωμά και ζέχνει και
πρέπει να είσαι υπεράνθρωπος για να την αντέξεις
Ω ναι, και κάποια ωραία μαλλιαρά μουνιά μυρίζουν μέντα
ξεδιπλώνοντας τα χείλη τους
και την τύφλα της μάταιης υπεροψίας τους
Η αγάπη κρύβει πανικό όπως οι εγκάρδιοι σκύλοι
Όπως το σκυλολόι των παπάδων που ευημερεί
Πάλι για πληγές θα μιλήσω
Για την καταραμένη μου ροπή προς τις δαγκωνιές
Με ορμή και πνεύμα
Με τόση απεγνωσμένη μεγαλοψυχία για τις περιστάσεις
Πάλι θα δαγκώσω εμένα
σαν ξεπεσμένος κανίβαλος που ορέγεται το κρέας του

Τα μυστικά του Bodybuilding

Νάτοι, έρχονται. Καταφτάνουν. Θέλουν να γίνουν ένα με τα όνειρά μου, θέλουν κομμάτι απ’ το αντίγραφό μου, θέλουν να μου ρουφήξουν τις ορμόνες, θέλουν να βάλουν στο χέρι τις παλιές μου εμπειρίες και να μου αφήσουν τις δικές τους σιχαμένες αναμνήσεις.

Η παιδεία των ονείρων τους έχει υποστεί ριζικές μεταβολές. Κανείς δεν μιλά πλέον όπως οι κεντροευρωπαίοι εβραίοι στα τέλη του δέκατου ένατου αιώνα.

Τα όνειρα που ανέλυσε ο Φρόιντ ήταν λογοτεχνικά όνειρα μορφωμένων ανθρώπων της εποχής του.

Αρνήθηκε να ασχοληθεί με την ψύχωση και τους αναλφάβητους φτωχούς, τρομοκρατημένος μπροστά στο ανοργάνωτο και στο σημασιολογικά κλειστό. Μπροστά στη γλώσσα που δεν είχε δομή άρα καμιά ελπίδα για θεραπευτική αποκατάσταση.

Ζούμε την εποχή των διαταραχών. Όλες οι εχθροπραξίες εσωτερικεύονται και όλες οι αρρώστιες αποκτούν το γιατρό τους.

Απ’ τον λευκό πέπλο της εξομολόγησης και την τέχνη της άναρχης εξωτερίκευσης μπροστά στο μειλίχιο σκιάχτρο του εξομολόγου, η δηλητηριασμένη απ’ τον πολιτισμό ανθρωπότητα πέρασε στον ψυχαναλυτή και στην ψυχανάλυση. Στην τέχνη της κατευθυνόμενης εξωτερίκευσης.

Δεν χρειάζεται όμως εδώ κανείς τον Κίρκεγκαρντ για να του θυμίσει πως εκεί απ’ όπου έχει εκτοπιστεί και δημοσιοποιηθεί ένα μυστικό, απομένει ένα είδος κακοήθους κενότητας.

Αναίτιοι τρόμοι, υποκρισίες και ειδωλολατρίες έμειναν σαν αιχμηρά πετραδάκια μες στο σουρωτήρι του υποσυνείδητου.

Κρυφακούοντας τα πάντα η ακοή μας έχει χάσει την οξύτητά της.

Και να, η αμερικάνικη βδέλλα της ατέρμονης φλυαρίας, προσφέρει τσαχπίνικα ένα δωρεάν υποκλισμό στην ανθρωπότητα, ένα μικρό δωράκι για την ημέρα των Ευχαριστιών.

Ο Χριστός και ο Μωάμεθ αλληλοσφάζονται στα αιματόβρεχτα βιντεογκέιμ. Κάθε φορά ο ένας απ’ τους δυο κόβει την πούτσα του άλλου και τη σηκώνει ψηλά ενώ εκείνη ακόμα σπαρταράει τινάζοντας το αίμα της στη θολή τριανταφυλλένια ανατολή.

Κι όλες οι γέρικες οχιές που κρύβονται μέσα στη διαβρωτική ισχύ της γνώσης παρηγορούνται με τη σκέψη της αυτοκτονίας.

Περνούν τις δύσκολες νύχτες τους μεταξύ εαυτού και κενού. Δηλαδή μεταξύ δυο κενών. Μεταξύ δυο χασμάτων.

Εκεί που κάθε φορά ξεπετάγεται μιαν άνευρη φωνή πωλήτριας οργασμών.

Δυο βυζάκια απ’ τα βάθη της πρωτόγονης λογοτεχνίας που περιμένουν κάποιο ινστιτούτο για να χαϊδευτούν. Που περιμένουν τους καταφερτζήδες μπάτσους των γραμμάτων να ψελλίσουν με τα διδακτορικά τους το χλιμίντρισμα των αισθήσεων πάνω στου φαρμακωμένου Έρωτα το βλέμμα.

Σπουδή στις φυσικές καταστροφές

Μα τι συμβαίνει σήμερα ωραία θηλυκά μου!
Εμείς ανώμαλα γατιά και εσείς πολιορκημένες
Εμείς εργάτες μοσχαράκια για σφαγή κι εσείς
χασαπομάχαιρα
Μας λούζει κρύος ιδρώτας μας λούζει η ζεστή βροχή
Ποτάμια λάσπες θα περάσουμε
Την ηδονή απέναντι στο γκαστρωμένο χάος
-Ω ναι, τον παιδαρά Τεν Τεν να χύνει πάνω στα σατέν-
Μωρούδες κλύσματα επαφές
-εδώ ταιριάζει ο σκέτος ο φραπές-
Η ποιητίλα
Το ουκ ανδρός σοφού και λιμασμένου
Εδώ ταιριάζει η κρύα προοπτική των αναμνήσεων
Εδάφια της Παλαιάς Διαθήκης της πορνείας
Πως μια είναι η ουσία
Η Ιλαροτραγωδία
Κι ετούτο το ζεστό καβλί πάνω απ’ τις λαμαρίνες
Πετούμενο πουλί και σκιάχτρο φοβισμένο
Ω! Θηλυκά μου υλικά
όσο το πνεύμα με ταΐζει με σκατά
εγώ εσάς θα τρώω
Εσάς θα σπρώχνω στο γκρεμό
Εσάς
θα σπάω καύκαλα στους βράχους
Να ετούτο το ζουμάκι σας
Ετούτο το μεδούλι
Θα το διαβάζουν οι εραστές
της ηδονής οι δούλοι
Θα το ρουφάνε οι πιο βλαμμένοι από μας
και μετά θάνατον

Οι μπουρζουάδες αγαπούν το στοχασμό

Οι μπουρζουάδες αγαπούν το στοχασμό. Το λυρισμό
και τους Βούδες
Αδιαφορούν, αλλά διαθέτουν κάποιο πονηρό στυλ
Ξεπλένουν το πέος τους
μετά το ζωώδικο γαμήσι με το κοινό
με τον καθρέφτη
και τους Οστρογότθους
Μουρμουρίζουν σαρκαστικά
γράφοντας ποιήματα γι’ αυτό το γαμημένο μουνί με δόντια
γι’ αυτή την ποίηση από καυτό πύον
Οι μπουρζουάδες ξέρουν τι εστί πουστιά
Τι εστί πηγάδα του Μελιγαλά
Είδη προικός
Ηδονή αντισύλληψη κατατρεγμός
Οι μπουρζουάδες κάνουν την επανάσταση
Γι’ αυτό πάντα μας προσφέρουν
ένα γαρνιρισμένο ποιητικό μουνί
Την ιδεολογία στο πιάτο
Ένα μουνί γεμάτο πολύχρωμες γυάλινες σκλήθρες
που λαμπυρίζουν κάτω απ’ το Βόρειο Σέλας

Αυτός ο καιρός που έρχεται Ή Στον Κάτω Κόσμο που θα πας

Αυτός ο καιρός που έρχεται έχει
διαλεχτά σάβανα ιερόδουλες πάνω
σε καναπέδες να περιμένουν την
ανάσταση να βγει ο Λάζαρος εκ του

τάφου τις αμαρτίες που άφησε
μισές συνεχίζοντας και τα πιόνια
στο σκάκι να γλιστρούν σαν τα χέλια
και οι φοράδες πληγωμένες θανάσιμα

να στάζουν το τελευταίο γλυκό
δηλητήριο πάνω στο γαμήσι υπό
το φως ήλιου και της υψηλής
αριστοκρατίας της ηδονής μοιράζοντας

βραβεία στους φαλακροκόρακες
για την τέχνη της ρητορικής
σονάτες για τους αφώτιστους
δρόμους και το σατανά. Λυρικά

όλα στο υπογάστριο του κόσμου
ρομαντικά σαν στρατιωτικά
εμβατήρια βουλιαγμένα στο
ματωμένο πριονίδι και το

αυτάρεσκο μηδέν που δεν έχει
γλώσσα για να γλείψει και
μάτια για να δει τον τρομερό
λαβύρινθο της σιωπής που μας

περιμένει στη γωνία στα ωραία
παλάτια που οι στρατιώτες
κοιμούνται με τις μπότες συχνά
μεθυσμένοι απ’ τη συνήθεια να

λογομαχείς με το θάνατο και τους
τυφλοπόντικες τον οργασμό που
γαργαλάει τη μύτη και φταρνίζεσαι
όταν σκέφτεσαι τις γυμνές και το σεξ

Adults only Ή προστασία του ευρωπαϊκού τρόπου ζωής

Οι κύριοι Κύριοι καταλήγουν συνήθως στις ανοησίες
Αγοράζουν αγκαθωτά στέμματα απ’ τον πλασιέ της Αμερικής
Βαφτίζουν τις γυμνές γυναίκες πουτάνες
Και κρύβονται σ’ ένα κούφιο καρύδι
Με μια γυναικούλα αφρίζοντος ζύθου
Με μια χούφτα από ιδρώτα έτοιμη για παρεκτροπές
Οι προστάτες άγιοι φορούν το πατριαρχικό τους σομπρέρο
Η Ευρώπη κάνει τα κακά της
Κι οι υποκριτές αρχίζουν να σέρνουν τα πόδια τους
σ’ ένα σκοπό σαν εκείνον
που έκανε την αγελάδα μας και ψόφησε

Εφτά λογάκια για τον Καλό Λύκο

 

 

1

Ισχυρίζομαι πως ο Καλός Λύκος είμαι εγώ. Όταν έχεις προσχωρήσει από μικρός στην τέχνη της δημιουργικής καταστροφής όλων των βεβαιοτήτων που σε φόρτωσε η ανθρώπινη μανία, για να σε κάνει εξουσιαστή ή εξουσιαζόμενο ή και τα δυο μαζί, ε, τότε αρχίζεις τις μεταμορφώσεις. Και συνήθως μεταμορφώνεσαι σ’ αυτό που είσαι. Ένας Λύκος που δεν έχει ρίξει ούτε μια δαγκωνιά σ’ ένα αρνί.

 

2

Η αθωότητα είναι αποτέλεσμα μέθης με αυτό που αποκαλούμε ζωή. Αν δεν χαρείς τη ζωή και το παιχνίδι δεν μπορείς να είσαι αθώος. Δεν μπορείς να αγκαλιάσεις σωστά. Να γαμήσεις σωστά. Να κάνεις φίλους και παιδιά αλλά και σπουδαίους εχθρούς που θα βλέπουν πάντα την αθωότητά σου σαν κουσούρι. Γιατί η αθωότητα είναι κουσούρι σ’ έναν κόσμο απαγορεύσεων και φανατισμών. Ο φανατικός σε θέλει και σένα φανατικό. Αλλιώς θα σε λιώσει. Ο θρησκόληπτος μικροαστός θα σε πει πορνογράφο για να σε πετάξει στο περιθώριο. Κι ο λιανισμένος φιλελεύθερος θα σε βάλει στο περιθώριο για να μη του ξυπνήσεις τα παιδιά.

 

3

Κι όταν όλη την αγοραία γλωσσική ύλη τη στοιχίσεις μέσα στο ποίημα τα κοκοράκια της κριτικής παθαίνουν γλωσσικές κράμπες. Μιαν ύποπτη αμηχανία βρίσκει περίπλοκες αναλογίες και διαφορές μ’ αυτό που δεν είσαι. Και θέλει να σε ταξινομήσει και να σου κάνει περιτομή. Και θέλει όλο το στρατευμένο οργασμό υπέρ της ζωής να τον κάνει χάπι για τις αιμορροΐδες των σελίδων κριτικής βιβλιοπολτού. Να τον κάνει εξυπνάδα για κοράκια που αυτοσαρκάζονται μαδώντας σάρκες και κουφάρια λογοτεχνικά.

 

4

Ο Καλός Λύκος είναι η αγωνία ενός λαού να προσδιοριστεί μέσα από κοκαλάκια προγόνων και προσευχές αλλά και ποίηση σκληρή και αληθινή. Ενός λαού που φαίνεται πολλές φορές να μην αντέχει την ομορφιά και να τραβάει δυνατές μαχαιριές για να του φέρει ο πόνος όσα του στέρησε η χαρά που βίωσε με λάθος τρόπο. Και ο λάθος τρόπος είναι ο τρόπος της εξουσίας και του μαντριού. Ο τρόπος ενός κράτους όχι των ανθρώπων και του έρωτά τους για τον άνθρωπο, αλλά ενός κράτους των συνταγών μαγειρικής εργατικής δύναμης για να βγάλει λεφτά ο γνωστός φαρισαίος.

 

5

Γράφω για μια Σούλα που εισβάλει πάντα εκεί όπου εμείς διαβάζουμε ποιήματα, για να απαγγείλει τον δικό της Καβάφη και το δικό της παιδικό λεύκωμα που το κατάπιε ο υπόνομος της πρωτευούσης των ανταγωνισμών και της πρωτευούσης των χεσμένων πεζοδρομίων από σκύλους με λαιμαριά. Από σκύλους αιχμάλωτους της απόγνωσης. Της μοναξιάς με μπετό και χριστιανοχουντικό κυνισμό. Ω! άπλυτη Σούλα, η μυρουδιά σου αθωώνει όλη την πλυμένη μας βρωμιά, όλο τον οίστρο του πολιτισμού της πανούκλας που μας θρέφει. Άστεγη Σούλα παλεύουν για σένα πολλοί. Μαχαιρώνονται για σένα πολλοί. Αυτοκτονούν για σένα πολλοί. Κι εγώ ο ακαθοδήγητος χαφιές των ηδονών τόσων και τόσων, εγκαταλείπω τον εαυτό μου για να σε συναντήσω. Να σου προσφέρω εκείνο το μπλε παγωτό που ζήτησες. Με γεύση τσιχλόφουσκας. Με γεύση ένδοξης παιδικής ύλης που κουβαλάς στις πλαστικές σου σακούλες. Μαζί με ψωμάκι ξερό, κερατιάτικα κεσεδάκια από βλοσυρό συσσίτιο, κόλες άλφα τέσσερα και μπικ στυλό για να μου γράψεις όλα τα ερωτικά γράμματα που άφησαν στη μέση οι δολοφονημένοι ποιητές.

 

6

Όσοι με νιώθουν καταλαβαίνουν πώς βγαίνει ζουμάκι απ’ τα γραπτά. Καταλαβαίνουν πως όταν η γεώτρηση του ποιητικού οίστρου πέφτει πάνω στο γρανίτη της αλήθειας ο μάστορας ξεσπά με χριστοπαναγίες. Κι ίσως αυτό είναι το συμπλήρωμα της ποιητικής πράξης. Εν πλήρη αθωότητι αισχρός να εισχωρείς μες το κορμάκι του άλλου. Μες το μυαλό του αδερφού σου άνευ όρων. Μες της πατρίδας σου το υγρό μουνί.

 

7

Ο Καλός Λύκος δεν γράφει ποιήματα με το χέρι του θεού αλλά με τα αρχίδια του διαβόλου. Όχι άλλη ήττα αδέρφια! Όχι άλλη κλαψομουνίαση για να μας συμπονέσει η Κυρία Κατεστημένου και να μας φορέσει το φερετζέ της παρηγοριάς και την τήβεννο της πλαδαρής ματαιοδοξίας.

Ακούς παπά;

Έχουμε ακόμα από κείνα τα σπίρτα
που βάλαν φωτιά στη Ρωσία, στην Κούβα
στην Βολιβία
κι έπεσε ο ένας στην αγκαλιά του άλλου για ξόδεμα
Μα πριν αγκαλιαστούμε
ξεπαστρέψαμε τον παπά και τον χωροφύλακα
τον τσάρο και τους βασιλόφρονες ουτοπιστές
Λιώσαμε τα τσιμπούρια και τους κοριούς
Αποκηρύξαμε την αιωνιότητα για να ζήσουμε τη στιγμή
Όμως βιαστήκαμε να κάψουμε τα στρατιωτικά μας ρούχα
να θάψουμε τα περίστροφα μια για πάντα
Κι ο παπάς έσκασε πάλι απ’ το τσόφλι του
κι ο χωροφύλακας ήρθε να προστατεύσει
τα νέα χούγια και τις νέες δυσεντερίες
κι ο τσάρος με τους βασιλόφρονες ουτοπιστές
μας έκανε πάλι σκλάβους δούλους οχτάωρο
μεταφυσικούς καλλιτέχνες
που κουρδίζουν άρρωστες αυτοκρατορίες
και παρδαλούς εγωισμούς
Ελέγετο πως οι πιστοί είναι πολύ πιστά ζώα
έχουν ένα σκυλίσιο βλέμμα που ραγίζει καρδιές
κλαψουρίζουν μια ζωή για συγχώρεση
αγκαλιάζοντας τον μελλοντικό τους τάφο
Όμως εγώ ο άπιστος
είμαι ένα ζώο σκλαβωμένο στις ορμές μου
και να ξέρεις πως
με την πρώτη ευκαιρία θα σου δαγκώσω το χέρι παπά

Τι ανιαρό που είσαι άπειρο σύμπαν!

Τι ανιαρό που είσαι άπειρο σύμπαν!
Οι ωχρές σου καλαμίδες, τι μαγεία!
Τα δάχτυλά μου βυθισμένα στα ποτάμια
Με γαυγίζει ο σκύλος
Σχεδόν ευτυχισμένος και στοργικός
Σχεδόν τόσο μόνος αφού δεν μπορεί να μου πει μια λέξη
Για σένα το άπειρο σύμπαν
Για την αγάπη
Για το μηχανικό σεξ
Για την αϋπνία μου
Να, τώρα, μετρώ παγκόσμιους θεούς αντί για πρόβατα
Όλη η δημιουργία ένα καλαμπούρι
Ω έναστρε ουρανέ, παγκόσμια αλυσίδα βεγγαλικών!
Να η ψυχή μου
Πάντα με το χέρι απλωμένο για ζητιανιά

Το ανοίκειο

Η ποίηση των πόλεων είναι η θυγατέρα της πουτανιάς.

Το μεγάλο σεξουαλικό καζάνι. Η αργκό, το ιδίωμα, η διάλεκτος συνουσιάζονται με τη γλώσσα της αυλής, με τη γλώσσα των σχολείων, με τη γλώσσα των παπάδων.

Όλοι διψούν για τον ωμό ρεαλισμό της συνουσίας.

Τα ποιήματα μιλούν για πούτσες, μουνιά και σπέρματα, αλλά και για γλώσσες που ανατρέπουν πλήρως την ίδια την πράξη του γράφειν, δημιουργώντας αυτή την αξίωση, να διαβαστεί ο κόσμος κατά τρόπο πορνικό.

Η ανάγκη για μια κιβωτό της λαγνείας, όπου το χνώτο θα φιξάρει τη γενετήσια εικονογραφία του ερωτικού καλέσματος.

Εκεί όπου οι λέξεις αμφισβητούν το γένος, τη σεξουαλική τάξη, την κοινωνική τάξη και τον κόσμο ολόκληρο.

Μετά το 1945 η μηχανική παραγωγής κειμένου δεν επέλεξε τη σιωπή και την αμηχανία μπροστά στους νεκρούς της πολεμικής μηχανής, αλλά οδήγησε τις φυλακισμένες πλειοψηφίες στη σκληρή πέτρα για να σπάσουν τις αλυσίδες τους.

Για να μπορούν να αγκαλιαστούν και να γαμηθούν έως θανάτου. Κατά ζεύγη ή ομαδηδόν.

Απέδειξαν μεγαλειωδώς και μεγαλοφώνως πως η αγάπη για έναν είναι βαρβαρότητα: γιατί εφαρμόζεται σε βάρος όλων των άλλων. Το ίδιο ισχύει και για την αγάπη για το Θεό.

Πρέπει να πάμε μακρύτερα

Έρχονται οι πρόσκοποι της τύχης, αναγνωρίζοντας στον εαυτό τους τη μετέωρη στιγμή της βεβαιότητας, βλέποντας τα πράγματα γύρω πετρωμένα απ’ τις οδύνες, άρα έτοιμα να τους χαρίσουν τη ζαριά της ευτυχίας.

Μα ετούτο το ζάρι είναι πάντα πειραγμένο.

Μεροληπτεί εις βάρος της σιωπής, είναι σύμμαχο της σχισμής που ξεσχίζει.

Αυτοί που παίζουν με την τύχη ξεπέφτουν στην ποιητική μωρολογία. Οι φτώχια που παίζεται γύρω και παντού δεν έχει να κάνει με τους φτωχούς.

Οι φτωχοί δεν έχουν τύχη, αφού πάντα παίζουν το ρόλο που παίζει το ψοφίμι. Αυτό το ψοφίμι που ταΐζει με τις σάρκες του τα τυχερά αγαθά στομάχια.

Τα κερδοφόρα παίγνια είναι οι θεμιτές αιματοχυσίες του ολοκληρωτισμού μιας εγγενούς ελευθερομανίας των παθών.

Πάντα κάθε πλούτος είναι αποτέλεσμα της φυγόκεντρης φτώχειας.

Της εργαλειοποιημένης φιλανθρωπίας μέσα σε μια ομοβροντία από μυδράλια, κινητήρες, βόμβες και ριπές πυροβόλων.

Υπάρχουν σε αυτόν τον κόσμο δύο καλοί τρόποι να ψοφήσει ο φτωχός: είτε απ’ την απόλυτη αδιαφορία των ομοίων του εν καιρώ ειρήνης είτε απ’ το ανθρωποκτόνο πάθος των ιδίων εν καιρώ πολέμου.

Μόνο καταματωμένοι παρουσιάζουν ενδιαφέρον οι φτωχοί.

Ταλκ

Θυμάμαι την περιοχή Βαράσιον Κέρας κοντά στο Λόπε, τη χρονιά που ένα παλιρροϊκό κύμα έπνιξε κόσμο. Ένα χωριό που μάλλον τώρα δεν υπάρχει στο χάρτη. Έγραφα τότε για την τοπική εφημερίδα ρεπορτάζ καταστροφών ανά τον κόσμο κι εκεί είχα βρει έναν μικρό παράδεισο από φυσικές καταστροφές. Ίσως η λάβα, ένα ηφαίστειο θα μπορούσε εκείνη τη στιγμή να συμπληρώσει τη βιβλική εικόνα από ανθρώπινα μέλη και αντικείμενα που είχαν εκσφενδονιστεί στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα. Κάθε καταστροφή έχει μέσα της ένα μεγαλείο ανθρωπιάς αλλά κι ένα ένδοξο πεδίο γελοιότητας. Η Νάντια Ναζωραίως, μια γυναίκα κοντά στα σαράντα, σύζυγος του τοπικού κηδειάρχη έντυνε τον τελευταίο πεθαμένο της προηγούμενης μέρας με τα γαμπριάτικα του τάφου. Αδιάφορη μέσα σ’ ένα σκοτεινό κρύο δωμάτιο άπλωνε το ταλκ πάνω στο δέρμα του νεκρού. Καλλώπιζε αυτή την παγωμένη σάρκα που δεν φαινόταν να έχει πάνω της κάτι ζωντανό. Ήταν εφτά το απόγευμα όταν η Νάντια γύρισε τον πεθαμένο μπρούμυτα τραβώντας το σεντόνι με δύναμη. Άρχισε να ρίχνει ταλκ ανάμεσα στους γλουτούς. Ο πεθαμένος κώλος φαινόταν ασάλευτος και δια παντός νεκρός. Η Νάντια Ναζωραίως έριχνε την τελευταία δόση ταλκ στα οπίσθια του νεκρού όπως ρίχνει κανείς ζάχαρη άχνη πάνω απ’ τη βασιλόπιτα. Ξαφνικά ακούστηκε μια πνιχτή πορδή να βγαίνει απ’ τα έγκατα του νεκρού εκσφενδονίζοντας πάνω στα μούτρα της Νάντια Ναζωραίως όσο ταλκ υπήρχε γύρω απ’ την αμέριμνη νεκρή κωλοτρυπίδα. Η Νάντια έτρεξε αναστατωμένη στον καθρέφτη βλέποντας το πρόσωπό της πασαλειμμένο πούδρα, σκεπτόμενη πως τούτο είναι ένα σημάδι ή ένα μήνυμα απ’ τον κόσμο των νεκρών. Αφού ο πεθαμένος κατάφερε να την κλάσει στα μούτρα, σκέφτηκε πως όλα μπορούν να συμβούν. Στις εφτά και είκοσι τρία ακριβώς ένα εκκωφαντικός θόρυβος σκέπασε τα πάντα. Ένα τεράστιο κύμα έσκασε με δύναμη πάνω στο μικρό ψαροχώρι κοντά στο Λόπε. Το νερό έσπαγε τζάμια και σκεπές με δύναμη εκσφενδονίζοντας τους ανθρώπους στον ουρανό σαν βεγγαλικά.