Ταλκ

Θυμάμαι την περιοχή Βαράσιον Κέρας κοντά στο Λόπε, τη χρονιά που ένα παλιρροϊκό κύμα έπνιξε κόσμο. Ένα χωριό που μάλλον τώρα δεν υπάρχει στο χάρτη. Έγραφα τότε για την τοπική εφημερίδα ρεπορτάζ καταστροφών ανά τον κόσμο κι εκεί είχα βρει έναν μικρό παράδεισο από φυσικές καταστροφές. Ίσως η λάβα, ένα ηφαίστειο θα μπορούσε εκείνη τη στιγμή να συμπληρώσει τη βιβλική εικόνα από ανθρώπινα μέλη και αντικείμενα που είχαν εκσφενδονιστεί στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα. Κάθε καταστροφή έχει μέσα της ένα μεγαλείο ανθρωπιάς αλλά κι ένα ένδοξο πεδίο γελοιότητας. Η Νάντια Ναζωραίως, μια γυναίκα κοντά στα σαράντα, σύζυγος του τοπικού κηδειάρχη έντυνε τον τελευταίο πεθαμένο της προηγούμενης μέρας με τα γαμπριάτικα του τάφου. Αδιάφορη μέσα σ’ ένα σκοτεινό κρύο δωμάτιο άπλωνε το ταλκ πάνω στο δέρμα του νεκρού. Καλλώπιζε αυτή την παγωμένη σάρκα που δεν φαινόταν να έχει πάνω της κάτι ζωντανό. Ήταν εφτά το απόγευμα όταν η Νάντια γύρισε τον πεθαμένο μπρούμυτα τραβώντας το σεντόνι με δύναμη. Άρχισε να ρίχνει ταλκ ανάμεσα στους γλουτούς. Ο πεθαμένος κώλος φαινόταν ασάλευτος και δια παντός νεκρός. Η Νάντια Ναζωραίως έριχνε την τελευταία δόση ταλκ στα οπίσθια του νεκρού όπως ρίχνει κανείς ζάχαρη άχνη πάνω απ’ τη βασιλόπιτα. Ξαφνικά ακούστηκε μια πνιχτή πορδή να βγαίνει απ’ τα έγκατα του νεκρού εκσφενδονίζοντας πάνω στα μούτρα της Νάντια Ναζωραίως όσο ταλκ υπήρχε γύρω απ’ την αμέριμνη νεκρή κωλοτρυπίδα. Η Νάντια έτρεξε αναστατωμένη στον καθρέφτη βλέποντας το πρόσωπό της πασαλειμμένο πούδρα, σκεπτόμενη πως τούτο είναι ένα σημάδι ή ένα μήνυμα απ’ τον κόσμο των νεκρών. Αφού ο πεθαμένος κατάφερε να την κλάσει στα μούτρα, σκέφτηκε πως όλα μπορούν να συμβούν. Στις εφτά και είκοσι τρία ακριβώς ένα εκκωφαντικός θόρυβος σκέπασε τα πάντα. Ένα τεράστιο κύμα έσκασε με δύναμη πάνω στο μικρό ψαροχώρι κοντά στο Λόπε. Το νερό έσπαγε τζάμια και σκεπές με δύναμη εκσφενδονίζοντας τους ανθρώπους στον ουρανό σαν βεγγαλικά.