Νάτοι, έρχονται. Καταφτάνουν. Θέλουν να γίνουν ένα με τα όνειρά μου, θέλουν κομμάτι απ’ το αντίγραφό μου, θέλουν να μου ρουφήξουν τις ορμόνες, θέλουν να βάλουν στο χέρι τις παλιές μου εμπειρίες και να μου αφήσουν τις δικές τους σιχαμένες αναμνήσεις.
Η παιδεία των ονείρων τους έχει υποστεί ριζικές μεταβολές. Κανείς δεν μιλά πλέον όπως οι κεντροευρωπαίοι εβραίοι στα τέλη του δέκατου ένατου αιώνα.
Τα όνειρα που ανέλυσε ο Φρόιντ ήταν λογοτεχνικά όνειρα μορφωμένων ανθρώπων της εποχής του.
Αρνήθηκε να ασχοληθεί με την ψύχωση και τους αναλφάβητους φτωχούς, τρομοκρατημένος μπροστά στο ανοργάνωτο και στο σημασιολογικά κλειστό. Μπροστά στη γλώσσα που δεν είχε δομή άρα καμιά ελπίδα για θεραπευτική αποκατάσταση.
Ζούμε την εποχή των διαταραχών. Όλες οι εχθροπραξίες εσωτερικεύονται και όλες οι αρρώστιες αποκτούν το γιατρό τους.
Απ’ τον λευκό πέπλο της εξομολόγησης και την τέχνη της άναρχης εξωτερίκευσης μπροστά στο μειλίχιο σκιάχτρο του εξομολόγου, η δηλητηριασμένη απ’ τον πολιτισμό ανθρωπότητα πέρασε στον ψυχαναλυτή και στην ψυχανάλυση. Στην τέχνη της κατευθυνόμενης εξωτερίκευσης.
Δεν χρειάζεται όμως εδώ κανείς τον Κίρκεγκαρντ για να του θυμίσει πως εκεί απ’ όπου έχει εκτοπιστεί και δημοσιοποιηθεί ένα μυστικό, απομένει ένα είδος κακοήθους κενότητας.
Αναίτιοι τρόμοι, υποκρισίες και ειδωλολατρίες έμειναν σαν αιχμηρά πετραδάκια μες στο σουρωτήρι του υποσυνείδητου.
Κρυφακούοντας τα πάντα η ακοή μας έχει χάσει την οξύτητά της.
Και να, η αμερικάνικη βδέλλα της ατέρμονης φλυαρίας, προσφέρει τσαχπίνικα ένα δωρεάν υποκλισμό στην ανθρωπότητα, ένα μικρό δωράκι για την ημέρα των Ευχαριστιών.
Ο Χριστός και ο Μωάμεθ αλληλοσφάζονται στα αιματόβρεχτα βιντεογκέιμ. Κάθε φορά ο ένας απ’ τους δυο κόβει την πούτσα του άλλου και τη σηκώνει ψηλά ενώ εκείνη ακόμα σπαρταράει τινάζοντας το αίμα της στη θολή τριανταφυλλένια ανατολή.
Κι όλες οι γέρικες οχιές που κρύβονται μέσα στη διαβρωτική ισχύ της γνώσης παρηγορούνται με τη σκέψη της αυτοκτονίας.
Περνούν τις δύσκολες νύχτες τους μεταξύ εαυτού και κενού. Δηλαδή μεταξύ δυο κενών. Μεταξύ δυο χασμάτων.
Εκεί που κάθε φορά ξεπετάγεται μιαν άνευρη φωνή πωλήτριας οργασμών.
Δυο βυζάκια απ’ τα βάθη της πρωτόγονης λογοτεχνίας που περιμένουν κάποιο ινστιτούτο για να χαϊδευτούν. Που περιμένουν τους καταφερτζήδες μπάτσους των γραμμάτων να ψελλίσουν με τα διδακτορικά τους το χλιμίντρισμα των αισθήσεων πάνω στου φαρμακωμένου Έρωτα το βλέμμα.
ΑΔΕΣΠΟΤΟΣ ΣΚΥΛΟΣ 
Μου αρέσει!Μου αρέσει!