On rainy days, we played chess to pass the time

Εμείς, οι δαιμόνιοι σκακιστές, αποφεύγουμε να βάλουμε τελεία στα ποιήματα. Αυτά που ζήσαμε κι αυτά που μας κάνουν να ζούμε.

Η κλήση μας προς τις λέξεις της νύχτας, υπήρξε τόσο φλογερή, που μας έχρησε αυτομάτως εργολάβους κάθε χαρούμενης καταστροφής.

Γίναμε υποκινητές ερωτικών καταστάσεων, απλώνοντας το σαρδόνιο σαρκασμό των αποκλεισμένων, σαν πέπλο, πάνω στις πληκτικές πεποιθήσεις και τον βαλσαμωμένο από ματαιοδοξία κοινό νου.

Όλες οι παρηκμασμένες αξίες που στολίζουν το βάρβαρο μένος του πολιτισμού εναντίον της ηδονής, γίνονται μέσα στα πνευματικά στομάχια μας, τα γαστρικά υγρά που αλέθουν την κρυφοδάγκωτη σχισμή της πραγματικότητας.

Την παράδοξη σχισμη που φανερώνει και φανερώνεται. Που αλέθει και αλέθεται, χωρίς τη δυστυχία του ρομαντισμού που κύλησε σαν τρύπια δεκάρα στο άπατο πηγάδι της πραγματικότητας.

Eίπαμε τέρμα στις σκιές της θεϊκής όχλησης, στο μέσα φόβο και στο χωροφύλακα κάθε σκέψης που εκστομίζει ο παρασάνταλος σπασμός των ερωτικών οργάνων.

Τρυφερά κουρεύουμε ένα-ένα όλα τα πρόβατα μες στο θεοπαθές μαντρί τους.

Τρυφερά γελάμε με τους κατασκευαστές θεών και δαιμόνων, γιατί το γέλιο είναι η απεραντοσύνη που φέρνει μέσα της όλο το φως που μπορεί να συντρίψει κάθε μυϊκή κίνηση.

Είναι η επιμονή στο πιο μάταιο άλμα, η ευέλικτη ελαφρότητα των αμυντικών μυϊκών σπασμών που σου προσφέρει μιαν απεριόριστη επικράτεια δυνατοτήτων.

Μια πόλη καταστάσεων, όπου η αψίδα του θριάμβου θα είναι η εκπληρωμένη κοινή επιθυμία για ηδονή, για κοινή ζωή κόντρα στην ειδεχθή κωμωδία των συμφερόντων.

Το Άλογο του Τορίνο

Ο υπεράνθρωπος είναι ο αθώος αμαρτωλός που μπορεί να δίνεται με δύναμη στο παιχνίδι της ζωής. Ο μηδενισμός, τότε, διαλύεται, και έχουμε την απάντηση σε όλα τα προβλήματα που ταλανίζουν τους ανθρώπους. Ο Νίτσε βρήκε λύση στα προβλήματα της ανθρωπότητας, μια ακόμα υψηλής τεχνολογίας, τετράγωνη γερμανική λύση. Όμως όπως όλοι οι σοφοί επαγγελματίες πηδαλιούχοι των ιδεών βρέθηκε περικυκλωμένος από νάνους.

Έτσι κι αλλιώς η αρχαία σκέψη ήταν λίγη για την πολύ στενοχώρια που συσσώρευσε στις ευρωπαϊκές πόλεις ο πρώιμος καπιταλισμός. Οι πολιτικοί νάνοι ως υπηρέτες του συμφέροντος της αστικής τάξης μοίρασαν τον Νίτσε ως χαρτοπόλεμο στις εμπόλεμες τάξεις. Τον κάναν αποκριάτικο πιστολάκι κι ίσως λίγο φθονερό παιδί που τρομάζει με τα σκάγια του τους τρομαγμένους.

Η ωχρή πόλη στο βάθος του Βορρά, βαθύσκιωτη.

Κανείς δεν θα μπορούσε να αποδώσει τόσο δυναμικά τον ήχο που κάνουν τα φλιτζάνια των εγγλέζων στις αποικίες που στερήθηκαν οι γερμανοί, αυτόν τον ήχο του κενού χώρου μεταξύ του διεφθαρμένου κάλλους της ομορφιάς και της ενάρετης δυσμορφίας της ασχήμιας.

Αν αποφασίζαμε να ιδρύσουμε μια τρομοκρατική οργάνωση που θα κόβει τις γλώσσες των πολιτικών αρχηγών, θα προχωρούσαμε την ανθρώπινη σκέψη ένα βήμα πιο μακριά απ’ την γκαστρωμένη παρακμή που μας σερβίρει το ευρωπαϊκό πνεύμα.

Η γλώσσα είναι αυτή που κάνει τον αρχηγό να αρχηγεύει, να διαθέτει ένα όργανο υπερσεξουαλικό, κατακτητικό. Κι ο πλούτος είναι αυτός που προικίζει τη γλώσσα του θαυματοποιού, του νομικού, του δικαστή, του δασκάλου.

Αυτός ο πλούτος είναι που κινεί ολοσχερώς τα νήματα, την υστερία και τα χασμουρητά κάθε φιλοσοφικής παρηγοριάς στον άρρωστο κόσμο. Περιλαμβάνει τις περίπλοκες εξισώσεις μοναξιάς και εξωστρέφειας, σιωπής και θορύβου. Μα στο τέλος κάθε ανταγωνιστικής επίδειξης μένει ο λεκές απ’ το σπέρμα. Το σπέρμα πια κάνει τη δραστική ανακατανομή. Το σπέρμα επαναστατεί, το σπέρμα σφάζει. Το σπέρμα δεν έχει ανάγκη τον κατεστημένο λόγο για να εκτραφεί. Μα είναι η ουσία που θα χτίσει το νέο λόγο. Η διαλεκτική της κοσμικής ουσίας που εκμαιεύει τη λεπτομερή εξωτερίκευση αυτού που κάποτε παρέμενε ατελές και προσωπικό.

Η κηρυσσόμενη χριστιανική αγάπη ήταν απλώς το άνθος της πικρίας της ιερατικής τάξης των Ιουδαίων. Η πικρία από τη συσσωρευόμενη αίσθηση της αδυναμίας αντιστρέφει την κλίμακα των αξιών που ανταποκρίνεται στο πώς έχουν τα ίδια τα πράγματα, παρουσιάζοντας ως κατώτερες τις αξίες των ευγενών και ως ανώτερες τις αξίες των ποταπών αδυνάμων.

Ο Νίτσε προαναγγέλλει και ελπίζει στην επάνοδο του Διονύσου που θα αντικαταστήσει τον Χριστό. Ο Νίτσε καταρρέει συναισθηματικά και κυρίως διανοητικά, στο γνωστό επεισόδιο στο Τορίνο, όπου φημολογείται ότι, βλέποντας έναν καροτσέρη να χτυπά το άλογό του, έσπευσε κοντά στο άλογο, το αγκάλιασε και μέσα σε κλάματα σωριάστηκε στο έδαφος αναίσθητος, και έκτοτε έχασε οριστικά την όποια επαφή με την πραγματικότητα.

Ο Νίτσε απαρνήθηκε το Θεό και ενδυνάμωσε τον Άνθρωπο. Το περιστατικό τού Τορίνο που τον ώθησε στην σιωπή και την απομόνωσή του, ιστορικά ερμηνεύτηκε ως η αρχή της παράνοιάς του. Αντίθετα όμως, μπορεί να ήταν η αρχή της πιο πικρής και ευκρινούς διαύγειάς του: αν δεν πιστεύεις στο Θεό, οφείλεις να πιστεύεις στο τέλος σου. Κι αυτή η πίστη είναι που θα δυναμώσει την πορεία προς αυτό. Η διάθεση όχι να το ξορκίσεις αλλά να το γλεντήσεις. Ο πόλεμος που θα στήσεις με τον εαυτό σου στην πιο στενή κάμαρα του κόσμου, εκεί που θα σου κοπεί η λαλιά από ντροπή αντικρίζοντας τα σκουπίδια στο αιμοφόρο κουτί του κρανίου σου. Εκεί που θα ξυπνάς κάθε φορά τρομαγμένος, βλέποντας τον προσωπικό σου δυνάστη, τον ολόδικό σου χρόνο, έναν κρεμασμένο κώλο γεμάτο κρεατοελιές να σου ρίχνει στα μούτρα τις πορδές του.

Black Friday Ή φτηνά κοκ

Το ποίημα υπάρχει και λειτουργεί μέσα σε έναν ανοιχτό χώρο συγκρούσεων των ερωτημάτων. Στο πεδίο όπου οι αγκαλιασμένοι άνθρωποι είναι ψηλότεροι και δυνατότεροι απ’ το θάνατο. Ο ποιητής δεν γράφει μόνο αλλά δημοσιεύει κιόλας. Και είναι αυτή η αυθάδεια που κάνει το ποίημα. Η αυθάδεια του μοιράσματος. Η αυθάδεια τού να προκαλείς εξ’ αποστάσεως ερεθισμούς εις το σμάλτο των πνευματικών οδόντων κάθε υπάρξεως που θέλει να ηδονιστεί με τη φλογερή γλώσσα της επικοινωνίας. Το ποίημα είναι εκτεθειμένο στη μεγαλοφυΐα της ομιλίας, ένας υπέρτατος κριτής της. Μια πράξη συντονισμού των αντιφάσεων της προγραμματισμένης σύγχυσης όλων των παρεκτροπών προς τον έρωτα και τη βία.

Οι τυφλοί χριστιανοί βλέπουν μόνο αυτά που κατανοούν

Οι τυφλοί χριστιανοί βλέπουν μόνο αυτά που κατανοούν
Πίνουν μπύρα και ούζο
Αγαπούν φέρετρα και νεκρούς
Λατρεύουν την παναγία και τα σώματα ασφαλείας
Οι χριστιανές κυρίες όμως ξέρουν
πως ανασταίνονται οι νεκροί
πως η ιστορία πάει απ’ το μέλλον στο παρελθόν
πως η μαλακία πάει σύννεφο
Οι χριστιανές κυρίες με γδύνουν με τα μάτια
Ο λαός με ζηλεύει
Το κράτος με φθονεί
Μα ο φθόνος είναι για τους αδύναμους Κύριε Κράτος
Κύριε λεπίδα λαιμητόμου
Κύριε F 16
Κύριε σκατούλια του Χριστού

Περί Οξφόρδης

Ας μην μιλήσουμε για το θάνατο και τις δυσκολίες.
Η Οξφόρδη υπήρξε δυσκοίλια και μοναχική. Μάθαμε
για ποιήτριες που τυφλώθηκαν απ’ τη λαχτάρα.
Αμβλύωπες αναβαπτιστές σαιξπηρικοί
τις άρπαξαν με έλκηθρα απ’ το κλουβί τους.

Γενειάδες φυτρωμένες στη Δημοκρατία των Κάτω Χωρών
Πόλεις από κοριτσίστικη μαστούρα
Έτσι βουίζουν οι πολεμικές σάλπιγγες της κυριαρχίας
Η λογοτεχνία ανδρών επιφανών που ακονίζουν λεπίδες
στις αποικίες

Ωχρός χειμερινός ήλιος
Η στύση μου ένα μικρό ουράνιο βασίλειο
Ο ένας πορνεύει
Ο άλλος καλοτρώγει

Εξασκώ δωρεάν την κλίση μου προς την τρέλα
Ίσα-ίσα προλαβαίνω
να ξεχωρίσω το Εγώ μου από τα νύχια μου
Πρέπει κάτι να τσοντάρω κι εγώ στην ποίηση κύριε Σεφέρη

Αδάμ και Εύα Ή Ένα μάθημα για κορίτσια του Λυκείου

Αυτό που ξυπνά το πνεύμα της ζωής είναι η μάχη μεταξύ των φύλων.

Ο καυγάς των φύλων μάς κόστισε κάποτε τον παράδεισο, αφού η καημένη Εύα αναγκάστηκε να συμβιώσει με έναν παλιάνθρωπο σαν τον Αδάμ.

Έναν βιβλικό τεμπέλη, έναν υπναρά, ένα ζώο σε χειμερία νάρκη, έναν διεστραμμένο τυφλοπόντικα.

Κάθε δαγκωνιά πάνω στο μήλο της γνώσης, κάθε ξέσχισμα του καρπού, φανέρωνε σημεία και τέρατα, δημιουργώντας τις πιο απροσπέλαστες αλληλουχίες.

Όμως το φανέρωμα των κρυφών πραγμάτων ήταν ήδη μια τραγωδία. Αυτός που μπόρεσε να δει κάτω απ’ το δέρμα της επιφάνειας ανατέμνοντας κάθε πόρο και κάθε φλέβα, την πάτησε απ’ τον ίδιο του τον εαυτό, σαν τον νάρκισσο.

Το είδος μας έχει την αυταπάτη στο αίμα του από γεννησιμιού, αεροκρέμαστο, αλλά προικισμένο με μια γλώσσα που αναλαμβάνει να υπερασπιστεί την υπόθεση του εγωισμού ως υπόθεση της γενικής ευημερίας.

Σε κάθε επιθυμία μας για γνώση υπάρχει ήδη μια σταγόνα σκληρότητας.

Υπάρχει ήδη ένας άνθρωπος μαραζωμένος μέχρι τ’ αυτιά.

Και τότε είναι που η αγία τρέλα τον συνεφέρει απ’ τη δουλεία, όταν γελάει πονηρά χαιρετώντας τους δαίμονές του, αυτούς που νίκησε νωρίς, ακολουθώντας τους στο Μεγάλο Άγνωστο.

Στο επέκεινα της αφροδισίας. Στον τόπο όπου δεν υπάρχουν ωραίες και λαμπερές ηχηρές γιορταστικές λέξεις αλλά ερμητικά σφραγισμένα αυτιά.

Μια φύση που σιχαίνεται ακριβώς το ηλίθιο γούστο αυτού του κόσμου και την εύθυμη χλιδή του.

Μια φύση ασυγκίνητη μπροστά στα ψεύτικα στολίδια, τα κουρέλια και τη χρυσόσκονη της ανθρώπινης ματαιοδοξίας.

Η Εύα απέδειξε πως το να στολίζεσαι είναι αιώνια γυναικείο.

Είναι η κλοπή της ομορφιάς απ’ τα χέρια του καθυστερημένου Αδάμ, του πουριτανού, του λογικού, του συμβιβασμένου με μια φαντασίωση.

Ο Αδάμ εξελίχθηκε βιαίως κι έγινε ένας βασιλιάς, ένα καλοφτιαγμένο όνομα, ένας άρχοντας, ένας παπάς, ένα καλοφτιαγμένο πόδι, ένας άντρας.

Μα ο άντρας, μεταχειρίστηκε μέχρι σήμερα τη γυναίκα σαν πουλί που έχει παραπλανηθεί από τα ύψη, σαν κάτι πιο ντελικάτο, πιο εύθραυστο, πιο άγριο, πιο παράξενο, πιο γλυκό, πιο γεμάτο ψυχή, αλλά σαν κάτι που πρέπει να κλειστεί στο κλουβί για να μην πετάξει μακριά.

Αν μαθαίνει σήμερα κάτι ο άντρας στη γυναίκα είναι το να ξεμαθαίνει να φοβάται τον άντρα.

Μα η γυναίκα που «ξεμαθαίνει τον φόβο» ξεπουλά τα πιο γυναικεία της ένστικτα.

Ξεπουλά την κληρονομιά της Εύας, που έφερνε την προμηθεϊκή γύμνια της ως τα ρουθούνια του Αδάμ, για να τον ξυπνήσει απ’ το λήθαργο του συμβιβασμού.

Για να τον εξυψώσει στην αθανασία, εκεί όπου τα σπόρια της ηδονής φέρνουν ένα μέλλον που δεν χρειάζεται προσευχές και παρακάλια.

Ένα μέλλον όπου η ρομφαία της ουτοπίας θα είναι πιο κοφτερή απ’ τη ρομφαία των Χερουβείμ και θα μπορεί να τσακίζει κάθε σαπισμένο πείσμα και κάθε ακάνθινο εγωισμό. Κάθε χριστούλη και κάθε προφήτη που θα σταβλίζεται κάτω απ’ τα θεϊκά παπάρια του Αδάμ.

Moria Is A Jail

Μας μοίρασε τα παιχνίδια μας το κορίτσι
Ο λάγνος χαρταετός της ήτο κόκκινος
Έσφιγγε το αιδοίον της στην αγκαλιά
Οι σκύλοι πάλι γλύφαν μηχανόλαδα οργασμών
Το πέλαο έκοβε σα λαμαρίνα

Η βία να’ ναι σπορά της αντι-βίας
Αναρωτήθηκε ο ευθυτενής νεκρός
Ο πιο βαρβάτος έφηβος καβάλα στην ακμή του

Πέρα οι κάμποι τα βουνά κι οι κλειτορίδες
Χίλιες μικρές αράχνες το Ισλάμ
Νερόβραστες πατάτες και φρενήτις

Λιβιδώ Ή Περί υπνοβατών

Η Λιβιδώ δεν είναι μόνο το σφαγείο αλλά και το υπνοδωμάτιο των θαυμάτων. Ο κόσμος βάφει ξανά και ξανά τους τοίχους που μουτζουρώνει ο θάνατος με την υπογραφή του. Την ώρα που ξεφυτρώνει το χνούδι γύρω απ’ τη σχισμή που φέρνει βία και οδυρμό. Πολιορκίες και πάθη. Μέθη αιμοδιψή μιας νύχτας που εξαφανίζει τις δυναστείες. Μέθη για να καλλιτεχνήσεις τις αποχρώσεις μιας λέξης, μιας χειρονομίας ή μιας στιγμής. Η Λιβιδώ μού μαθαίνει να ξεφυλλίζω το βιβλίο του κόσμου. Μού μαθαίνει να ψάχνω εκεί έξω κάτι μεγαλύτερο από μένα. Να βγάζω κάθε φορά τη σφήνα απ’ το βαρέλι της εμπειρίας και να βουλιάζω μες στη φρενίτιδα της πλημύρας που διχάζει τους μαγαρισμένους πιστούς. Να η Λιβιδώ, πως ξεφωνίζει τους πόνους τού τοκετού της. Πως κάνει ένα γαϊδούρι να γκαρίζει κι έναν καλόγερο να μαδά μια κότα στο νεροχύτη. Να η Λιβιδώ που λαχανιάζει. Η Λιβιδώ που της χώνουν στο στόμα κοπριά. Να η Λιβιδώ που ξεσπά σε γέλια και τρυπώνει στα γερασμένα μουλάρια της Δύσης. Να, με τα τεντωμένα της ρουθούνια πως οσφραίνεται τη μυρουδιά των λυγμών. Οι τριχούλες της έτσι ανυπόμονες, αφημένες σ’ έναν υπερχριστιανισμό της ηδονής. Σε μιαν επιτήδευση που παραμονεύει την ευτυχία για να της δαγκώσει το σβέρκο. Να σημαδέψει, να γρατσουνίσει αυτή την τυφλή σάρκα. Να γκρεμίσει κάθε βασίλειο, αφήνοντας μόνο αυτό το διαυγή μάρτυρα της ηδονής, που τον διαπερνά κραυγή θανάτου και πέταγμα αητού.

Καταβροχθισμένος

Από τη μια, η φύση που μας βυθίζει στην ασύλληπτη μεροληψία της κι απ’ την άλλη, η φύση που μας εγκαταλείπει μέσα στις φαντασιώσεις μας, αυτές που τις κατατρέχει ο δαμασμός της.

Απ’ τη μια το ένστικτο λυσσασμένο κι απ’ την άλλη η διάνοια, να επιθυμεί κάθε φορά να εξαντλήσει την άπειρη ανάπτυξη του δυνατού.

Μια πάλη με όλα τα φρενιασμένα σπέρματα, μια κόσα που κάνει τους μίσχους να αιμορραγούν και τα ανθρώπινα πνεύματα να φτιάχνουν δολώματα για να πιάσουν τη μια στιγμή, όπου ο λυγμός της επιθυμίας επισκέπτεται το μέγα σεξουαλικό στομάχι.

Όπως το σκυλίσιο βλέμμα ραγίζει τις ευαίσθητες καρδιές, για να το ταΐσουν αυτές με το κρέας τους ή με το ξεροκόμματο στοργής, έτσι, η ομορφιά μας κοιτάζει στα μάτια.

Μπροστά μας τότε στέκεται μια τέτοια υπερφωτισμένη γυμνότητα, όπου τα μέρη που βλέπουμε πάνω της φτάνουν στο σημείο να ξυπνούν συνειρμούς για αυτό που δεν φαίνεται.

Μα ποιο ζώο μπορεί να απεκδυθεί το πετσί του, την προβοσκίδα του, τους μυς του και τ’ αγκάθια του;

Να, η κύστη πιέζει, ο κώλος τρώγεται με το βρακί και η καρδιά χτυπά δυνατά.

Τρώμε, ροχαλίζουμε ή κοκκινίζουμε από ντροπή. Όμως ποιος από μας είδε ένα πρόβατο να κοκκινίζει πέφτοντας από ντροπή στα τέσσερα;

Ποιος έχει δει τη γουρούνα να προσεύχεται προτού ορμήσει στα βελανίδια, όπως ορμούν οι αρχιμανδρίτες πάνω στο μαντρί τους για να το κατασπαράξουν μετά την προσευχή;

Αυτό που δεν φαίνεται δεν πρόκειται να το δούμε ποτέ.

Μόνο ίσως να το φωτίσουμε μέσα μας, εκσπερματώνοντας λίγη απ’ την περίσσεια αθανασίας που διαθέτουμε.

Διαθέτοντας ως παλαβά ζώα τη νόηση και την ειρωνεία πάνω απ’ τον κατατρεγμό της ηδονής.

Την ώρα του σπασμού και της κορύφωσης κανείς δε νοιάζεται για τη γνώση.

Κανείς δεν κάνει σεμινάρια αυτογνωσίας τη στιγμή της ιερής χυσιάς, που είναι ιερή διότι κάνει το πλεόνασμα παρανάλωμα για την απόλυτη ευτυχία της μιας στιγμής.

Της στιγμής, όπου οι δύο φύσεις ενώνονται, φουντώνοντας στεντόρεια με εκείνη την ευέλικτη ελαφρότητα του έρωτα, που αποχαλινώνει στο σεξουαλικό αβυσσαλέο σκοτάδι κάθε ζηλοτυπία.

Ιδιότητες του οπίου

Αυτός ο γέρο-μπάτσος, καλοστεκούμενος και γερακίσιος, πίνει το κατασχεμένο όπιο, νιώθει ένα κύμα στον καβάλο, μια γλυκιά σιδερένια γεύση σαν αίμα, δαγκώνει ένα δαμάσκηνο κι ένα παξιμάδι από σκληρό αλεύρι. Προσπαθεί να συγκεντρωθεί σ’ ένα όνειρο πριν κοιμηθεί αλλά βλέπει πάλι αυτή τη δαμασκηνιά που της έφαγε το δαμάσκηνο, ψηλή με όμορφα κλαδιά και άσπρα λουλούδια. Αλλά χωρίς καρπούς. Ακούει το νιαούρισμα μιας γάτας. Βλέπει το φεγγίτη πάνω απ’ το κεφάλι του να ανοίγει αργά-αργά κι απ’ την τετράγωνη τρύπα να ξεμπουκάρει η κάννη μιας καραμπίνας που σημαδεύει κατευθείαν το μέτωπό του. Μα δεν προσπαθεί καν να κουνήσει το κεφάλι, αφού απ’ την τρύπα της κάννης γλιστρούν μεγάλα ζουμερά και δροσερά δαμάσκηνα που γεμίζουν το στόμα του με καρπούς.

Εδώ Πολυτεχνείο! Των ελεύθερων αγωνιζόμενων ματατζήδων

Το πολυτεχνείο δεν ζει. Ψόφησε. Το πολυτεχνείο πότε πότε βρικολακιάζει. Όλη η ρομαντική αστική διαμαρτυρία που εκφράζεται πάντα με εθνικό ύμνο και μαγνητοφωνημένο συναισθηματισμό του εβδομήντα τρία, καταλήγει σε ξεκωλιαστικό ξυλοδαρμό ανυποψίαστων παιδιών, που ο πολιτικός παρασιτισμός της γενιάς του πολυτεχνείου τα οδήγησε στο περιθώριο.

Παιδιά που τα έθρεψε η ωμή βαρβαρότητα του πολιτικού τεκτονισμού όσων εξαγόρασαν τους αγώνες με καρέκλα και φράγκα. Μια κοινωνία που ενσωμάτωσε την κουλτούρα του μίσους στη καθημερινή της ρητορική και αποδέχτηκε το φασισμό ως λαϊκό κίνημα τώρα δέρνει τα παιδιά της.

Η εξαχρείωση, ο εξευτελισμός, η απανθρωπιά, η μιζέρια, ανέκαθεν γεννούσαν την ανάγκη για ήρωες. Το ιλιγγιώδες υπαρξιακό κενό της ελληνικής κοινωνίας το μπουκώνει κάθε τόσο με αυταπάτες ο κούφιος μεγαλοϊδεατισμός της εθνικής υπερηφάνειας και η εθνικόφρονη ρητορεία περί σωτηρίας της πατρίδας. Όλοι χρειάζονται ήρωες και γιορτούλες. Άλλοθι για τις λάθος επιλογές και τις εγκληματικές πρακτικές.

Όλα τα εγκλήματα της μεταπολίτευσης παραγράφονται. Οι ανελέητοι ξυλοδαρμοί, το σπάσιμο των απεργιών, η θεσμοθέτηση της φτώχειας, η κτηνώδης αποθέωση του εθελοντισμού των πρόθυμων ηλιθίων, τα συσσίτια του έκφυλου παπαδαριού, η αποσάθρωση κάθε κοινωνικής δομής, ο εκφυλισμός της ανθρώπινης ανάγκης.

Σήμερα στην ένδοξη πατρίδα μας εντοπίζεται ως κοινωνικό ζήτημα μόνο το γεγονός ότι υποβιβαζόμαστε στην πλανητική κλίμακα εκμετάλλευσης και όχι το ότι μέχρι τώρα αποδεχόμασταν την ύπαρξή της. Το μιλιταριστικό ΝΑΤΟ, ο δουλοπρεπής και πούστικος ρόλος του ΟΗΕ, ο αποικιακός μποβαρισμός των αποφάσεων της ευρωπαϊκής ένωσης δεν ενοχλούν τους όψιμους επαναστάτες που θέλουν εκ νέου να καθίσουν στις ζεσταμένες υπουργικές καρέκλες.

Ο κυνισμός, οι ατομικές λύσεις, ο ανταγωνισμός, το ανικανοποίητο, φαινομενικά δημιουργούν ένα κουβάρι αξεδιάλυτο. Αν όμως πιάσεις το νήμα από την αρχή, διαπιστώνεις ότι η κυριαρχία αναπαράγεται με το χειρισμό και την καλλιέργεια των πιο απλών και βάρβαρων ενστίκτων. Κι αυτά τα απλά και βάρβαρα ένστικτα του φοβισμένου ατομικισμού εδώ και χρόνια καλλιεργούνται μεθοδικά στον καθένα.

Μέσα στο κάτεργο της αλλοτριωμένης ζωής οι άνθρωποι χάνουν την ικανότητα τού να παλεύουν για την ουσία της ύπαρξής τους και εύχονται την επιστροφή στην προηγούμενη κατάσταση, περιμένοντας τη σωτηρία από κάποιον ηγέτη-σαγηνευτή.

Οι πλάτες των μαθητών και των φοιτητών γίνονται τα πεδία συγκρούσεων όλων των ανταγωνισμών. Αν το πολιτικό πρόταγμα κάθε εξέγερσης και κάθε διαμαρτυρίας δεν είναι το ξεπάστρεμα του ανθρωποκτόνου καπιταλισμού τότε ο συστημικός μπόγιας ψάχνει για νέους ήρωες.

Όλες οι απολίτικες ύαινες οδύρονται για τα καημένα τα παιδάκια. Αυτά τα παιδάκια που είναι πιόνια στη σκακιέρα των ανταγωνισμών. Αυτά τα παιδάκια που τα θέλουν εργαλεία για να βγάζουν λεφτά. Αυτά τα παιδάκια που τα θέλουν με το σταυρό στο χέρι να ανάβουν κάθε χρόνο επετειακά τα καντήλια της βρικολακιασμένης εξέγερσης κι έπειτα να πηγαίνουν τρέχοντας στα σπίτια τους για διάβασμα. Να γίνουν καλοί επιστήμονες και καλοί ευυπόληπτοι δεξιοί που νοιάζονται για το καλό της πατρίδας.

Αυτά τα παιδάκια που μεγάλωσαν την περίοδο της πλαστής ευμάρειας, τότε που η ελληνική κοινωνία σχεδόν στο σύνολό της, αντιμετώπιζε τους μετανάστες όχι ως ανθρώπους αλλά ως δούλους. Τότε που τα μεγάλα και μικρά αφεντικά αντιμετώπιζαν τους μετανάστες ως φτηνό εργατικό δυναμικό και ως μέσο υπονόμευσης των δικαιωμάτων των ντόπιων.

Ο Πιέρ Πάολο Παζολίνι ποιητής, διανοούμενος, κινηματογραφιστής προφήτεψε το σημερινό φασισμό γράφοντας με μιαν ανάσα για τους έλληνες δολοφονημένους φοιτητές.

ΣΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΦΟΙΤΗΤΕΣ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ, ΜΕ ΜΙΑΝ ΑΝΑΣΑ, ΝΟΕΜΒΡΗΣ ΤΟΥ 1973

Το φασισμό εγώ τον έζησα στη χώρα μου, τον ξέρω.

Βασάνιζε, φυλάκιζε· σκότωνε μόνο το κορμί

Μα πάντα έμενε το αθάνατο σιτάρι του λάου μου… Όμως

έρχεται ο καιρός (στη χώρα μου ήδη έχει φτάσει)

που θα γνωρίσουμε τις μαύρες εξουσίες των ανθρώπων της “κουλτούρας”,

πού ’ναι οι σημερινοί Αντιφασίστες και

είναι οι Πλέον Γνήσιοι Φασίστες…

Αυτοί σκοτώνουν τις ψυχές

και τις ρουφάνε προς το κέντρο σα βρικόλακες

αφήνοντας τα σώματα σκιές.

Μήπως ο Παζολίνι γράφει για τους σημερινούς ταγματασφαλίτες των Βρυξελών, τα τέκνα του Τολιόπουλου και του Μανιαδάκη; Μήπως μιλά καθαρά για τον κάθε δοσίλογο τιμονιέρη που μηρυκάζει πατριωτισμούς και ένδοξο παρελθόν; Μήπως λέει ξεκάθαρα πως οι σημερινοί βρικόλακες εξαργύρωσαν με μαεστρία τον αντιφασισμό τους και την ρητορεία περί κοινωνικής δικαιοσύνης;

Το Πολυτεχνείο υπήρξε η ιερή αγελάδα της μεταπολίτευσης. Ο ελληνικός Μάης του 68 που χρειάστηκε η αστική τάξη για να στήσει τις μυθολογίες της. Για ν’ αλφαδιάσει τους σκληρούς κοινωνικούς αγώνες με την πολιτική ορθότητα του School of economics. Της φωλιάς απ’ την οποία ξεμπουκάρουν ένας ένας οι σημερινοί αρουραίοι της πολιτικής ζωής και του δημόσιου βίου.

Οι νέοι φιλελεύθεροι που έρχονται να αφήσουν την κοτσιλιά τους. Έρχονται να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους. Από την Καθημερινή και τον Σκάι μέχρι το Protagon.gr, από τη φιλελεύθερη αριστερά μέχρι τον πεφωτισμένο συντηρητισμό διαμορφώνονται πλέον αξιοσημείωτες συγκλίσεις.

Ο ένας κραυγάζει απ’ το Βήμα και τα μεγάφωνα του συγκροτήματος, προς θεού όχι άλλοι αγώνες, η άλλη ουρλιάζει σαν στειρωμένη σκύλα απ’ το lifestyle έντυπο της Athens voice, σφάξτε τους κομουνιστές για να προκόψει ο τόπος.

Οι άνθρωποι της κουλτούρας με το έξυπνο ύφος και τη σπιρτάδα τους δεν βλέπουν δίπλα τους ανισότητες, εργασιακή βία, εργοδοτικό δεσποτισμό παρά υγραίνονται απ’ τη συγκινητική φιγούρα του επιχειρηματία δημιουργού που καινοτομεί. Αναγνωρίζουν ως αξίες, τον υπεύθυνο ατομικισμό και την καταγγελία του μεγάλου κράτους.

Σφυρίζουν κατάρες για όποιον εναντιώνεται στο σύστημα που υπηρετούν. Τον στριμώχνουν στα στενά και τού αλλάζουν την Παναγία. Του σπάνε τον τσαμπουκά, τον τρομοκρατούν. Τον ψεκάζουν.

Ο Ezra Pound έγραψε:

…γέμισε το γαλάζιο τ’ ουρανού με βρώμικους καπνούς· κανείς δε βρίσκεται

για να στολίσει με κεντήματα

το βυσσινί· κανένα Μέμπλιγκ

δε θά ’βρεις για το σμαραγδί.

Η τοκογλυφία

σκοτώνει το παιδί μέσα στη μήτρα

κόβει την όρεξη στον άντρα για ποδόγυρο·

φέρνει τη νέκρα πάνω στο κρεβάτι,

χώνεται ανάμεσα στη νύφη εκεί και στο γαμπρό

(CONTRA NATURAM).

Πουτάνες φέρανε στην Ελευσίνα

πτώματα στρώσαν στο συμπόσιο για το δείπνο

γιατί αυτό προστάχτηκε

απ’ την τοκογλυφία».

Σήμερα που η αστική δημοκρατία δείχνει τα χουντικά της δόντια, σκέφτομαι το γενναίο Βασίλη Διαμαντόπουλο το Νοέμβρη του 1995 να λέει:

Για τους γνωστούς άγνωστους.

«Πιπιλάμε την καραμέλα όλοι μας -και σ’ αυτό βοηθήσανε κι οι δημοσιογράφοι οφείλω να πω- περί γνωστών αγνώστων. Για μένα είναι ένα σημείο, όπου αρχίζει ο συμβιβασμός. Αρχίζει, δηλαδή το παζάρι. Ποιοι είναι οι γνωστοί άγνωστοι και ποια είναι τα παιδιά, τα οποία αυθόρμητα βγάζουν την κραυγή, γιατί δεν μπορούν αλλιώς. Οσο μεγάλοι κι αν είναι, δεκαοκτάχρονοι, εικοσάχρονοι, δεν έχουν συνειδητοποιηθεί πολιτικά, ούτως ώστε να οργανωθούν και να δώσουν τη μάχη τους οργανωμένα, σωστά και αποτελεσματικά. Και το δωδεκάχρονο ακόμα εισπνέει, εισπράττει ένα σμπαραλιασμένο κράτος που δεν πιστεύει πουθενά. Εκτός από ελάχιστες εξαιρέσεις που πιθανόν υπάρχουν, όλο το πολιτικό φάσμα είναι σμπαραλιασμένο, είναι ψευδές. Ψεύδεται. Ψεύδεται απέναντι στο λαό κι εγώ το θεωρώ προδοσία. Αυτά λοιπόν τα παιδιά εισπράττουν αυτό το μπλοκάρισμα και δεν ξέρουν πώς να το εκφράσουν. Το εκφράζουν έτσι. Χτυπώντας, καταστρέφοντας, κάνοντας αυτές τις πράξεις τις καταδικαστέες όπως λέμε όλοι -που για μένα δεν είναι καταδικαστέες. Γι’ αυτά τα παιδιά, αυτό ήταν μια κραυγή. Όταν πετάγαν το σκαμνί, πετάγανε το κράτος, πετάγανε αυτή τη γελοιότητα. Δεν ήταν λοιπόν η καταστροφή. Η καταστροφή ήταν μία κραυγή, ήταν μια θέση, μια στάση. Ετσι πρέπει να το δούμε. Εμένα με συγκινεί αυτή η στάση. Συγχωρέστε με».

Για το άσυλο:

«Ποια είναι η διαφορά των τανκς της χούντας με τα ΜΑΤ που μπήκαν στο Πολυτεχνείο; Θα ‘θελα να ξέρω ποια είναι η διαφορά. Αυτοί μπήκανε με τα τανκς και εμείς μπήκαμε οπλοφόροι και με τις μάσκες. Με τα ΜΑΤ. Θα ‘θελα να ξέρω ποια είναι η ουσιαστική διαφορά. Διότι αν μιλάμε περί ασύλου, όπως οι χριστιανοί πιστεύουν ότι η εκκλησία είναι ένα άσυλο, έτσι κι εμείς πιστεύουμε ότι το πανεπιστήμιο είναι ένα άσυλο».

Για το κάψιμο της σημαίας:

«(Η σημαία) είναι ένα πανί που το δώσαν σε έναν ράφτη και που το ‘ραψε καταλλήλως και δεν έχει καμία παραπέρα σημασία. Αφήστε με να τελειώσω. Δικαίωμά σου είναι να διαφωνείς. Αυτό που έχει τεράστια σημασία είναι αυτό που υπάρχει πίσω από αυτό το σύμβολο. Συμβολίζει μία κοινωνία πολιτισμένη που ξέρει τους στόχους της, μια κοινωνία αποφασισμένη να ορμήσει, να αγωνιστεί. Αυτό, ναι. Το σέβομαι και το προσκυνώ. Αλλά αυτό το πανί που κάψανε, καλά κάνανε και το κάψανε. Γιατί αυτό το πανί αντιπροσωπεύει μια σαπίλα σήμερα. Να διώξουμε τη σαπίλα πρώτα».

Για τη διαφορά από τη χούντα:

«Η διαφορά μας από τη χούντα είναι τούτη: ότι η χούντα ήταν ένας ξεκάθαρος εχθρός, γι’ αυτό και σχεδόν ολόκληρος ο λαός συμμετείχε (στην αντίσταση) ενάντιά της. Σήμερα, υπάρχει μία χούντα -επιτρέψτε μου να πω και έχω συνείδηση αυτού που λέω- η οποία καλύπτεται απ’ το άλλοθι της δημοκρατίας. Όταν λοιπόν γίνονται αυτά τα γεγονότα στο Πολυτεχνείο, με τους βανδαλισμούς -σε εισαγωγικά, διότι εγώ δεν τους κρίνω βανδαλισμούς, είναι μια έκφραση κραυγής- και όλα τα δημόσια πρόσωπα, όλοι οι υπεύθυνοι του κράτους αυτού δεν έχουν συγκινηθεί, δεν έχουν ανατριχιάσει γι’ αυτά τα γεγονότα καθόλου, από κει και πέρα καταλήγω στο συμπέρασμα -το φρικτό συμπέρασμα αν θέλετε- ότι οι πράξεις αυτές ήταν λίγες. Αφού δεν ξύπνησαν κανένα. Και ίσως πρέπει να πολλαπλασιαστούν για να ξυπνήσουμε κάποτε».

Ζώα στο κλουβί Ή Ο θεός είναι μεγάλος

Το φιλί της συμφιλίωσης έρχεται στο τέλος να στολίσει την προηγηθείσα τελετή χαιρεκακίας.

Αν είσαι χριστιανός ορθόδοξος πρόσφυγας ή μετανάστης μπορείς να κοιμηθείς σ’ αυτό το γιαπί που λέγεται μοναστήρι ή κωλοχανείο του θεού.

Η εταιρία της εκκλησίας διαθέτει αποθήκες και απορφανισμένα από αγιότητα κελιά.

Διαθέτει χώρους όπου κάποτε έπαιρναν το μεσημεριανό τους γεύμα οι στοχαστές που ανακάλυψαν την πενικιλίνη του θεού στη μοναξιά, στη μόνωση και στην προσευχή.

Μα τώρα ετούτοι οι χώροι ανήκουν στο παθητικό της εταιρίας.

Οι αρχιλογιστές του θεού ξέρουν να μοιράζουν το ξεροκόμματο με τον πιο δίκαιο τρόπο.

Και είναι αυτή η αγία λαιμαργία του κλήρου που κάνει τη μεταλαβιά γλυκόπιοτη στο στόμα των προβάτων. Αφού ο βοσκός έχει δικαίωμα πάνω στη ζωή των αμνών εξασκώντας την τέχνη της θεοδικίας με τον πιο λεπτεπίλεπτο αντιπερισπασμό.

Ο παπάς ξέρει πως ετούτα τα υπολείμματα ανθρώπων, που τα σμίλεψε ο ανθρωποφαγικός ανθρωπισμός όσων έπραξαν το καθήκον τους, φτιάχνοντας βόμβες και δηλητήρια, δεν είναι παρά ελαττωματικά προϊόντα που δικαιούνται όμως ένα ράφι στο παγκόσμιο σουπερ μάρκετ για να πουληθούν, έστω ένα ράφι σάπιο και ετοιμόρροπο απ’ την υγρασία και τη μούχλα.

Η έγνοια των πιστών για το συνάνθρωπό τους προϋποθέτει τη διαφορά βιοτικού δυναμικού, προϋποθέτει την εξαθλίωση του άλλου και τον κατατρεγμό του ώστε τα σήμαντρα της φιλανθρωπίας να ακουστούν τόσο δυνατά ώστε να υπογραμμίσουν την ανωτερότητα των ανωτέρων.

Τους καλούς Σαμαρείτες που θα απογειωθούν κάποτε μ’ εκείνες τις υπέροχες φτερούγες από λεφτά για να φτάσουν τον παράδεισο που ορίζουν οι κτηματομεσίτες μοναχοί του αγίου όρους μαζί με τους ρώσους ολιγάρχες του τριαδικού αρπαχτικού καπιταλισμού.

Έχοντας πάντα ως προμετωπίδα τη λέξη φιλανθρωπία και τη λέξη ανθρωπισμός.

Μιαν αιθάλη κάτω απ’ την οποία κουκουλώνονται η οκνηρία της καρδιάς, ο εγωισμός που περνιέται για αγάπη και το ηχηρό κενό της ματαιοδοξίας.

Ο βαθμός επιτυχίας κάθε συμμορίας έγκειται στην εναρμόνιση του αφηγήματός της με τη δομή εξουσίας που τη συντηρεί.

Η μεγάλη μπίζνα του ανθρωπισμού είναι η συνέχιση του πολέμου με άλλα μέσα. Οι άνθρωποι καταλήγουν αιχμάλωτοι των δεσποτάδων και των ανθρωποβοσκών, πληρώνοντας τον φόρο υποτέλειας στον ιδεαλισμό της κανονικότητας και της ασφάλειας.

Στον ιδεαλισμό του καλού και του κακού, που κάνει την ευρωπαϊκή παρακμή να μοιάζει με καβλωμένη γαϊδούρα, έτοιμη να φτύσει στα μούτρα της ανθρωπότητας όλο το αποικιοκρατικό της ταπεραμέντο, που μετεβλήθη εσχάτως σε άκοπη νηστεία, προσευχή, διαπραγμάτευση.

Στη γηραιά μήτρα κάθε παγκόσμιας ατασθαλείας και κάθε φρικιαστικού ιμπεριαλισμού που μετά το όπλο έχωνε με σπουδή το ευαγγέλιο στους σαστισμένους κώλους των ιθαγενών.

Μέσα στις πιο ανιαρές και στις πιο καταθλιπτικές κοινωνίες, που περίμεναν τον ποντίφικα ή τον πατριάρχη, να ευλογήσει με το αφηνιασμένο κωλοδάχτυλο το φόβο και τη συνήθεια στα μαλθακά κεφαλάκια των πιστών, εκεί όπου το ενστικτώδικο φυσικό πάθος γινόταν αμαρτία και διαστροφή.

Εκεί όπου η γραμμή παραγωγής δούλευε για την ευλογημένη υπεραξία, φτιάχνοντας έναν τύπο ανθρώπου της δύναμης και της υπεροχής, στρατιώτες πιστούς μιας κούφιας ιδέας και μιας φυλετικής υπεροχής, κάνοντας διαρκώς τους τεντωμένους μύες να απορροφούν όλο το αίμα, μην αφήνοντας ούτε ρανίδα για τον εγκέφαλο.

Όσο κι αν οι χρυσοφόροι θώρακες των δεσποτάδων διατάζουν την καθολική ανάσταση όλων των σαπισμένων Λαζάρων από καταβολής σφαγής τόσο πιο πολύ θα μυρίζουν τα πτώματα των παιδιών στα χαντάκια και στις ιδιόκτητες υφαλοκρηπίδες του εωσφόρου.

Πάντα με τις ευλογίες του πολύγαμου κράτους οι γκαστρωμένοι καιροί γενούν τα νέα υπεράνθρωπα πλάσματα.

Τους νέους δούλους και τους νέους χάνους, αποκτηνωμένους απ’ την απόγνωση και τη σύγχυση, γυρεύοντας παρηγοριές και ελπίδες, λιγότερους φόρους και περισσότερη καταναλωτική πρέζα, προδίδοντας την υπαρξιακή τους οδύνη αποδεχόμενοι τη νηπενθή ιδέα μιας μετά θάνατον συνεύρεσης.

Διαλαλώντας με παρρησία το αδιέξοδο, την άρνηση του εαυτού, την ταπείνωση μπροστά στην αλήθεια.

Διεκδικώντας ιστορικά την πιο βίαιη βία. Την αποχαύνωση μπροστά στο μεγάλο έγκλημα, την καταφυγή στο δόλο προκειμένου να εξαγοράσουν την ησυχία τους και το βιός τους.

Πάντα μ’ αυτό το σημαιάκι των παζαριών, που έγινε το λάβαρο της νέας κοινωνίας, μ’ αυτό το αποτρόπαιο αξίωμα της κυρίαρχης πλάνης που λέει, ότι, ο μη έχων οφείλει με κάθε τρόπο να αποκτήσει, ενώ ο έχων οφείλει να αυξήσει και να πληθύνει τα αγαθά του ώστε να θεωρηθεί προκομμένος απ’ τον διεγερμένο όχλο.

Αυτό τον όχλο που δέχτηκε να κάνει τη ζωή του χρηματιστηριακή κερδοσκοπία μεταφράζοντας τα πάντα στο λεξικό τού μαγαζάτορα.

Ο ασθενής και ο μαθητής έγιναν πελάτες του γιατρού και του δασκάλου, το γαμήσι, το σεξ, ο ερωτισμός έγιναν κοπτήρια φράγκων βιομηχανικού διαμετρήματος αφού διαμορφώνονται απ’ την προσφορά και τη ζήτηση των οικονομικά εύρωστων στερημένων.

Αυτό που διαδραματίζεται στη μεγάλη σκηνή των πολιτικών γεγονότων επαναλαμβάνεται στο μικρόκοσμο της κάθε εστίας.

Η αστική διαφθορά υπέσκαψε όλες τις κρυψώνες της οικογενειακής και ιδιωτικής ζωής, αφήνοντας ένα βαθύ αποτύπωμα εκφυλισμού στην κάθε ατομικότητα.

Η αστική θρησκεία συμβίβασε τη συνείδηση του χριστιανού με τις ασχολίες του σαράφη.

Πάντρεψε την ψυχρή και ανιαρή μισαλλοδοξία του πουριτανισμού με την ξερή και εξωφρενική πολιτικοποίηση του ψόφιου ψήφου και της κάλπικης κάλπης, ζώντας και αναπνέοντας αποκλειστικά και μόνο δια αντιπροσώπου.

Αφήνοντας τις πνευματικές του υποθέσεις στην αγκαλιά της παπαδίστικης λαγνείας, κοιτώντας τα χαλάσματα άλλων χωρών και άλλων κτίσεων την ώρα του βραδινού δείπνου, που, η επικοινωνία των όντων γίνεται απώλεια εαυτών μέσα στο γλυκό βόρβορο του ψηφιακού κόσμου που μοιραζόμαστε από κοινού με τους εφιάλτες μας.

Οι μπάτσοι μπορούν, εσύ μπορείς;

Δεν είναι μακριά η στιγμή, όπου εμείς, οι σιωπηλοί μάρτυρες των πληγών αυτού του πλανήτη θα σκοτωθούμε μεταξύ μας.

Κι ίσως αυτός ο σκοτωμός θα είναι μια λύτρωση, αφού το είδος μας έχει εκφυλιστεί τόσο που δεν υπάρχει πια κανένα γιατρικό για τις επιθυμίες μας.

Το πρόσχημα της προστασίας και της ασφάλειας των εγχώριων φτωχών έναντι των αλλοδαπών φτωχών, η δουλική σχέση του πολιτικού κατεστημένου απέναντι στην παγκόσμια αστυνομοκρατία και στις ρετσέτες του αμερικάνου φίλου που έχει αναλάβει εδώ και δεκαετίες τη διοίκηση και το σχεδιασμό της καταστολής, μας καθιστούν αυτομάτως έρμαια της αγαθότητάς μας.

Ο μύθος των νομοταγών πολιτών έρχεται να μπλέξει γλυκά με τις παγκόσμιες υποθέσεις.

Η παγκόσμια οικονομία δουλεύει για τα αχόρταγα στόματα και τις λαίμαργες κοιλιές.

Οι ευρωπαίοι έλληνες βλέπουν να διασχίζουν τα κατώφλια τους τα ανθρώπινα υπολείμματα των καταστροφών.

Έτσι δουλεύουν οι οικονομίες, οι εταιρείες, ο πλούτος. Με παράπλευρες απώλειες, με μυστικές υπηρεσίες, με ξεπατωμό. Η κουβέντα πάντα καταλήγει στην τελική λύση, στην αιώνια διαμάχη, στον εμφύλιο πόλεμο.

Κανείς δεν είναι ουδέτερος. Το μικρόβιο του ανταγωνισμού των εγωισμών σε συνδυασμό με τις έκφυλες προθέσεις των πλουσίων να γίνουν ακόμα πιο πλούσιοι συγκεντρώνει μέσα μας μανία, φόβο και μίσος.

Αυτό που ο Φύρερ διατυμπάνιζε στα γερμανικά αυτιά ήταν το έπος μιας γιγάντιας πάλης που δεν είχε υπάρξει ποτέ άλλοτε.

Ένας αποφασιστικός πόλεμος με όλα τα μέσα.

Ένας πόλεμος διαρκής και αδιάπτωτος, όπου η μόνη αξία και αρχή θα είναι αυτή της εξουσίας.

Η ελληνική λαϊκή φασιστική δεξιά υπήρξε πάντα προσηλωμένη στις αξίες της σάπιας ρωμιοσύνης, την διαχείριση της οποίας ανέλαβαν πανηγυρικά μετά τον πόλεμο τα ανερχόμενα τζάκια.

Οι οικογένειες των Ωνάσηδων, των Λιβανών, των Νιάρχων και των άλλων αδίστακτων καθαρμάτων γίναν οι διαχειριστές της δημόσιας περιουσίας, οι θεματοφύλακες του δημόσιου χώρου και οι ληστές του παραγόμενου πλούτου.

Στις μεγάλες πόλεις έχει αρχίσει ήδη η κήρυξη μικροσκοπικών βουβών πολέμων. Προφυλακή του νέου εμφυλίου είναι οι νέοι αποκλεισμένοι άνθρωποι.

Αυτοί που βλέπουν τη νεοδουλεία να γίνεται καθεστώς, αυτοί που βλέπουν γύρω τους τέρατα και κυρπαντελήδες, αδηφαγία, αλκοολισμό, απληστία, δικομανία, ρατσισμό και χτικιάρικη βία απ’ τα έγκατα της οικογενειακής χαβούζας.

Απ’ την άλλη βρίσκονται όσοι κλείνονται μέσα σε τείχη. Μικρομεσαίοι και μεσαίοι, αναθρεμμένοι με το γαλατάκι της χρηματοδότησης, ξεπαστρεμένοι από δάνεια και μαρκαλεμένοι απ’ τη θεσμική βλαχογκλαμουριά.

Ζωές που ενδιαφέρονται αποκλειστικά και μόνο για την οχύρωση των συνόρων και για την προστασία από τους βαρβάρους.

Μητροπόλεις με οργανωμένα καταφύγια που περιβάλλονται από ψηλούς φράχτες με αγκυλωτά ηλεκτροφόρα σύρματα. Περιφράξεις, ηλεκτρονικές κάμερες και εκπαιδευμένα άγρια σκυλιά ελέγχουν την πρόσβαση. Σκοπευτές με αυτόματα πάνω σε ταράτσες ελέγχουν τη γύρω περιοχή.

Η ομοιότητα με τα στρατόπεδα συγκέντρωσης είναι οφθαλμοφανής με τη μόνη διαφορά ότι, εδώ, είναι ο έξω κόσμος αυτός που θεωρείται δυνάμει ζώνη εξολόθρευσης από τους έγκλειστους.

Οι προνομιούχοι, αλλά και οι κατά φαντασίαν προνομιούχοι, πληρώνουν αδρά την πολυτέλεια της απόλυτης απομόνωσής τους μεταβαλλόμενοι σε δεσμώτες της ίδιας τους της ασφάλειας.

Ένας κλάδος με ανατριχιαστικά εκθετική ανάπτυξη είναι ο κλάδος των εταιριών ασφαλείας.

Ο σωματοφύλακας και ο φύλακας γενικώς προάγονται σε σύμβολα κοινωνικής θέσης.

Μαύροι σερίφηδες, ειδικοί φρουροί και κάθε είδους τυχοδιωκτικά αποβράσματα ακονίζουν τα δόντια τους στις χαλαρές συνειδήσεις όλων μας. Μέχρις ότου η οπλοκατοχή γίνει εθνική ιδεολογία όπως στις ηνωμένες πολιτείες, τη μαμά πατρίδα όλων μας.

Στα πολεμικά θέατρα των πόλεων, η αστυνομία και ο στρατός-εδώ, στην ψωροκώσταινα πλασάρεται σαν ειδική ομάδα του λιμενικού-φέρονται σαν οργανωμένες συμμορίες με μπόνους και δικαίωμα νομής πάνω στα κατασχεμένα κρέατα.

Αντιτρομοκρατικές ομάδες που δημιουργήθηκαν αποκλειστικά και μόνο για να τρομοκρατούν επιδίδονται σε προληπτικές εκτελέσεις θανατικών ποινών.

Οι εξαθλιωμένοι τοξικομανείς σχεδόν ξεπαστρεύονται, τάγματα εφόδου λούμπεν στοιχείων επιδίδονται σε εκκαθαρίσεις ταλαιπωρημένων προσφύγων και μεταναστών.

Στο λούμπεν προλεταριάτο αντιστοιχεί συνήθως μια λούμπεν μπουρζουαζία που στην επιλογή των μέσων της αντιγράφει τον εχθρό της.

Επίθεση και άμυνα δεν διακρίνονται πλέον.

Ο μηχανισμός μοιάζει με εκείνον της βεντέτας. Η πολιτική λειτουργεί ως σκύβαλο μέσα στο πλαίσιο επίφασης της κανονικότητας και ο ανθρωποδιορθωτισμός βαφτίζεται εταιρική ευθύνη.

Πουλάνε στο λαό φύκια για μεταξωτές κορδέλες, πλασματικά παραδοσιακά μορφώματα, όπως τους νεκραναστημένους λεγόμενους δημοτικούς χορούς που στολίζουν την πιο κιτς εκδοχή της αστικής απελπισίας.

Ο λεγόμενος εκσυγχρονισμός όχι μόνο απέτυχε οικτρά, αλλά έθρεψε ανομολόγητες κρίσεις και αυγά πολλών φιδιών.

Οι πάντες μπορούν να καταλάβουν σήμερα στο πετσί τους τις ταξικές διαφορές που γιγαντώνονται. Απ’ τον ακτήμονα αγρότη και τον άνεργο μεταλλουργό ως τον αμβλύνουν ταραξία της ναφθαλίνης και τον διαταραγμένο μπάτσο των δακρυγόνων.

Ο λεγόμενος μέσος άνθρωπος έχει ξεφτιλιστεί, αλλά δεν είναι πεπεισμένος ότι είναι ξεφτιλισμένος.

Παίρνοντας για παράδειγμα την ευρωπαϊκή αποικιοκρατία ο Φράντς Φανόν πριν από σχεδόν μισό αιώνα έδειξε πως της γης οι κολασμένοι, δεν εξεγείρονται μόνο ενάντια στη μιζέρια και στην πείνα αλλά και εναντίον του διαρκούς εξευτελισμού στον οποίο είναι εκτεθειμένοι.

Στον καθημερινό έλεγχο του μπάτσου που έχει δικαίωμα να σου ψάξει το βρακί, να σου κόψει πρόστιμο επειδή τον κοίταξες στραβά ή επειδή του αντιμίλησες.

Στον καθημερινό παραλογισμό της επικοινωνίας, που αυτοκαταργείται γιατί ψευτίζει και γιατί υποκρίνεται υποκρινόμενη μιαν εγωιστική ανωτερότητα, μεθοδικά σμιλεμένη απ’ το καταστασιακό σφαγείο της κοινωνίας τους θεάματος.

Όμως ο περιώνυμος χεγκελιανός φιλοσοφικός λίθος μιλά για την αρχέγονη κατάσταση της ανθρώπινης κοινωνίας.

Τον αγώνα του ανθρώπου όχι μόνο για τους υπάρχοντες πόρους αλλά και για την αναγνώριση των ομοίων του.

Ένα αγώνα μέχρις εσχάτων, ώσπου ο ηττημένος είτε θα σκοτωθεί είτε θα παραδοθεί άνευ όρων. Ώσπου να γίνει υπηρέτης του νικητή.

Η διαλεκτική όμως, θέλει να μεταβάλει τον κόσμο όχι ο νικητής, αλλά ο ηττημένος, και δη μέσω της εργασίας, κι αυτό μέχρις ότου γίνει ο αφέντης άτομο εξαρτώμενο από τον νικημένο.

Σε αυτό το στάδιο ο ηττημένος επιβάλει δια της βίας την αναγνώρισή του.

Όμως ετούτη εδώ η νομοτελειακή ιδέα δεν ξεπηδά μέσα από έναν διαμορφωμένο κοινωνικό δαρβινισμό αλλά μέσα απ’ την ανάγνωση και μελέτη της ιστορίας.

Δεν είναι εύκολο να πει κανείς που σταματά η ερμηνεία της ιστορίας και που αρχίζει η περιφρόνηση του ανθρώπου.

Εξάλλου όλοι οι αυτοχρισθέντες δικηγόροι της φυσικής επιλογής στο κοινωνικό πεδίο, εικονογραφούν τις θέσεις τους καταφεύγοντας συχνά στο θρυλικό εκείνο πείραμα με τους ποντικούς, στο οποίο όλο και περισσότεροι εξαναγκάζονται να συμβιώσουν σε όλο και πιο περιορισμένο χώρο.

Σύμφωνα με αυτή τη λογική, εμφύλιοι και άλλης μορφής αυτοκαταστροφές δεν είναι παρά μηχανισμοί που με το τίμημα αμέτρητων θυμάτων καθιστούν δυνατή την επιβίωση του ανθρώπινου είδους.

Αυτή η φασιστικής κοπής θέση, εξομοιώνει τον πυρπολητή που διαθέτει ένα μπουκαλάκι βενζίνης με την εξουσία.

Αυτή την εξουσία που προσφέρει δηλητηριώδη αέρια και πυραύλους.

Αυτή την εξουσία που μεθοδικά αποσκοπεί σε εκκαθαρίσεις, έχοντας ως έσχατη λύση την πλήρη εξολόθρευση του πληθυσμού.

Αυτή την εξουσία που χρηματοδοτεί αδρά την ψυχωτική επιθετικότητα κάθε φονταμενταλισμού.

Αυτή την εξουσία που διευθύνει την κρατική ορχήστρα της καταστολής, παίζοντας ως κορυφαίο έργο τον πόλεμο Όλων εναντίον όλων.

Πατρίς Θρησκεία Μπατσοκρατία Ή Τα γουρούνια τραγουδάνε ακόμα

Ο άνθρωπος ξεπέζεψε από μια μήτρα ολοκληρωτικά τυφλή, αναδυόμενος από ένα απόθεμα θησαυρισμένων δυνατοτήτων. Η τυχαιότητα που τον έφερε στη ζωή σέρνει πίσω της έναν αχό ανισορροπίας και κλονισμού.

Ο άνθρωπος ξεμπουκάρει απ’ τη μουνότρυπα της μητρός του μέσα στα αίματα, σαν μπανιαρισμένο σκατό απ’ το κακό αίμα.

Δεν ξέρει αν πονά ή αν χαίρεται. Δεν ξέρει αν θα ζήσει ή αν θα πεθάνει.

Χέρια άγνωστα θα μαλάξουν το τρυφερό αδύναμο σαρκίο. Θα το ντύσουν, θα το ταΐσουν, θα το κοιμίσουν κάτω απ’ τη ρόγα, οδηγώντας το στον ύπνο και στα πρώτα όνειρα. Στο πρωτοστάλαγμα της χαράς και του πόνου.

Στην αίσθηση των σφιγκτήρων και στη γοητεία της αποβολής των περιττωμάτων που χαρίζουν ανατριχίλα στο τρυφερό αδύναμο σαρκίο, που για να συνεχίσει να λειτουργεί πρέπει να συνεχίσει να ευχαριστιέται.

Ο ήλιος και η γη, ο πατέρας και η μάνα όλων μας, δεν αναγνωρίζουν καμιά πατρίδα, καμιά θρησκεία και κανένα βασιλιά μπάτσο.

Η στρεβλωμένη εξέλιξη που στηρίχθηκε στην επιβεβλημένη κυριαρχία της αδίστακτης δύναμης και της ογκώδους άγνοιας έφερε τον φόβο και τον οίκτο, αυτά τα συναισθήματα με τα οποία στάθηκε μέχρι τώρα ο άνθρωπος απέναντι στον άνθρωπο, πάντα με το ένα πόδι στην τραγωδία, που ενώ τον μαγεύει, τον ξεσκίζει συνάμα.

Πάντα γελοίος και μιαρός, ο άνθρωπος, κρύβει μέσα του λειψές αισθήσεις και παράταιρους ερεθισμούς.

Θαρρείς πως πολλοί άνθρωποι γεννήθηκαν από κάποια κακή ή κακοφορμισμένη σκέψη. Από κάποιο νεωτερικό σατανά του Μεσαίωνα που μπλέχτηκε και τυλίχτηκε γύρω απ’ το σκήπτρο του παπά ευνουχίζοντας τις συνειδήσεις.

Έτσι κάπως, χέρια πόδια και μούρη, ακολουθούν τυφλά τη σημαία, το σταυρό και τα χρυσοφόρα ρινίσματα της μεταλαβιάς, μέχρι το συλλογικό βόθρο κάθε σκατόψυχης κοινωνίας.

Οι μεγάλοι ναοί όλων των θρησκειών θρησκεύουν τον άνθρωπο στο έγκλημα.

Μα υπάρχει εδώ ένας ακραία κωμικός τύπος ανθρώπου που χαίρεται την αυτομετάλλαξή του.

Που ενστερνίζεται το έγκλημα στο όνομα μιας κούφιας ιδέας όπως η πατρίδα, η τιμή της αδερφής ή της γυναίκας, που ως θλιβερά έρμαια της πατριαρχίας αναβιώνουν κάθε φυλετικό παροξυσμό.

Ο Αριστοφάνης με τη Λυσιστράτη μίλησε σαν λυσσασμένος αναρχικός με το στόμα των γυναικών.

Πέταξε στα σκυλιά την πλαστή ταυτότητα του εξαρτημένου όχλου προτάσσοντας τα βυζιά και τους κώλους, τα μουνιά και τους πούτσους, ως ακίνδυνους μα παντοδύναμους θεούς.

Φυσικά η θεσμισμένη μπατσοκρατία -για να θυμηθούμε έναν σπουδαίο συγγενή φασιστάκο των εγχώριων νεοφιλελευθεροαναρχικών- υποπτεύεται πάντα ότι η συμμετοχή των ανθρώπων στο διονυσιακό υπέδαφος της ζωής, εκτρέφει την απειλή της εξέγερσης και της κατάλυσης της επικρατούσας τάξης πραγμάτων.

Η εξέγερση της Λυσιστράτης είναι βαθιά επαναστατική πράξη που δεν αποσκοπεί στο να επαναφέρει την Πόλη στην πρότερη κατάσταση αλλά στην εκρίζωση των υλικών ιστορικών αιτιών της κρίσης και του πολέμου.

Μέσα στο κοσμοπολίτικο σκηνικό της νέας δουλείας, όπου οι πονηροί ευρωπαίοι περιμένουν το φρέσκο κρέας, αφού το σφραγίσουν τα ντόπια ελληνικά κρατικά σφαγεία, κάποιοι καταβροχθίζουν τη γουρουνίσια τους φύση ανατροφοδοτώντας την.

Μέσα στη λάσπη της παπαδίστικης ηθικής και μέσα στο βόθρο των εθνικών συμβόλων, ο λαός κοιτάζει αποχαυνωμένος, ανθρώπους μισοπεθαμένους, στοιβαγμένους σε κοντέινερ εμπορευμάτων, έτοιμους να πουληθούν κοψοχρονιά στην εσπερία.

Μέσα στην παραζάλη του ελληνικού μεγαλείου, οι πατριδόφιλοι εφοπλιστές και οι εθελοντές φτωχοί πατριώτες νεοέλληνες, ετοιμάζουν τη φιέστα τους για τα διακόσια χρόνια της επανάστασης.

Ήδη μυρίζω την τσίκνα απ΄ το μουνί της Μπουμπουλίνας και τη χοιρινή βαρβατίλα απ’ τ’ αρχίδια του Καραϊσκάκη, που θα ζωντανέψουν μαζί με το Μεγαλέξανδρο και τον Ιωάννη Μεταξά, κλωτσώντας όλους τους άθλιους και βρωμερούς λαθρομετανάστες απ’ την ιερή γη των ελλήνων.

Πίνοντας άφθονο αλκοόλ, καταβροχθίζοντας ολόκληρα χοιροστάσια, αυτοκτονώντας τόσο θεαματικά μες στο παγκόσμιο σφαγείο που ο ηρωισμός τους και η σθεναρή τους αντίσταση θα μείνει ανεξίτηλη στη μνήμη των γουρουνιών.

Ψηλά τακούνια Ή Περί τριαδικού θεού

Είμαστε οι τελευταίοι έκπτωτοι βασιλείς, που, παρακολουθούμε από τούτο δω το μεγαλιθικό κατώφλι το καλοκαίρι να σβήνει και τις γυναίκες να εγκαταλείπουν τους αγρούς.

Καμιά ονειροπόληση και καμιά κατσαρίδα μέσα στο ζεστό ζωντανό ψωμί. Μονάχα αυτό το ξεχείλισμα των χειμάρρων που ποτίζει την κόλαση και τον παράδεισο.

Η μυρωδιά απ’ το σάπιο λασπωμένο νερό, οι νύχτες που τις χάραξε η ματαιοδοξία πάνω στη βλαμμένη φλογερή καρδιά των πιστών, που αρπάζουν το αντίδωρο απ’ το στόμα του κρεμασμένου.

Μόνο η λιτή δημοκρατία του γυναικείου λαιμού.

Το κύκνειο άσμα της εστιασμένης με ακρίβεια υπεροχής τού φιλιού σε μέρη απάτητα, εκεί όπου η διέγερση και η ικανοποίηση γεννούν πανίσχυρα κύματα ανέκφραστου υλικού.

Εκεί όπου η πίστη εξατμίζεται σαν το ασετόν και τα κοχύλια κρατούν κολλημένες στ’ αυτιά μας τις γεννήσεις και τις κηδείες. Τη μοίρα την ώρα της καταιγίδας που αρχίζει να μοιράζει τα φασκιωμένα παιδιά στους γονείς τους.

Το τυχαίο που κυβερνά το θολωμένο μάτι του παντοκράτορα, αφήνοντας αυτή τη γραμμή απ’ το αλάτι των δακρύων στο υπογάστριο της ανδρόγυνης πέτσας όλων μας.

Δημιουργώντας τη βάση για όλα τα μελάνια και τις μπογιές, ιδρύοντας τις καλές τέχνες της δημιουργικής απελπισίας όπου μόνο το γαμήσι γίνεται το γιατρικό και το λαχταριστό ανάθεμα πριν τη θρηνωδία.

Πριν τους κοπετούς που θα καταρρεύσουν σαν τις μπεκάτσες μες στα χαντάκια, περιμένοντας τα σκυλιά να τις μαγκώσουν απ’ τις ζεστές φτερούγες, για να τις πάνε τρέχοντας στην αρμαθιά του αιωνίου κύκλου της σφαγής.

Πριν τα κόλλυβα και τις κάθυγρες μαυροφορεμένες χήρες, τις λίγες ή τις πολλές φορές, όπου ο πούτσος και το μουνί αφρίζουν και ξεχύνουν γύρω απ’ τους άντρες και τις γυναίκες τη σκανδαλώδη ζωντάνια τους, μια λωρίδα ανεξερεύνητης ελευθερίας, ένα είδος αβεβήλωτης πηγής ανεξάρτητης ζωής.

Η αφράτη Μουνιχία

Ετούτος ο λόφος τού Πειραιώς, πότε γίνεται πυρωμένο μαγκάλι και πότε γίνεται το μπαλέτο της Άρτεμης, κάνοντας τον κοριτσίστικο σπαραγμό μέλι πάνω στη γλώσσα της Φύσης. Πάλι αυτό το βέλος καμωμένο απ’ τους πιο μυγιάγγιχτους πόθους θα καρφωθεί στην καρδιά. Πάλι αυτή η σκατοχώρα να με κοιτά και να την κοιτώ. Να προσπαθώ να της βγάλω το μάτι ή να της χαϊδέψω το μουνί. Το μοσχαναθρεμμένο απ’ τις τόσες αντιφάσεις, αυτό το κοσμικό υπόλοιπο μιας γενικευμένης υστερίας της αναπαραγωγής. Ω μουνί, ανώτερο από κάθε βερνικωμένη σου μινιατούρα, τι ανυπόφορη πολυτέλεια το ξεχείλισμά σου, ο οργασμός που υπόσχεσαι στους τεμπέληδες φαλλοκράτες!

Το βούτυρο της τύρφης

Κατά βάθος ψάχνουμε, αδημονούμε, αγωνιούμε να εκφραστούμε σε μια γλώσσα διαφορετική απ’ τη δική μας. Μακριά απ’ τη σιγουριά της ιδιόκτητης εκφραστικής μαστροπείας που μας γυρίζει ξανά και ξανά στη συνήθεια.

Θέλουμε να δούμε με τα μάτια της αυθάδειας αυτό που μας διχάζει και μας κομματιάζει.

Αυτό που εμπεριέχει το μονοσύλλαβο σπασμό σαν ένα σβώλο χώματος λασπωμένης γης.

Αυτό που είναι μια γροθιά πίκρας και θυμού, για την ατέλειωτη κατοχή και αποικιοκρατία των ιδιωτικών συμφερόντων.

Αυτό που κάνει τις νεκρές λατρείες να οδηγούν σε αντιμαχόμενους θεούς, αφήνοντας πάνω στα κιβούρια το βούτυρο της τύρφης που όταν το δοκιμάζεις με τη γλώσσα καταλαβαίνεις πως ο θάνατος είναι η βέβηλη τελειότητα της ανθρωπότητας.

Όταν ο Δίας πρόσταζε τον Απόλλωνα να στρέψει το πρόσωπο των διχασμένων ανδρογύνων προς τη σχισμή τους, καταργούσε τις μισθωτές μοιρολογίστρες των ερωτικών οργάνων, αφήνοντας τους εραστές έρμαια στη θέα της τομής τους ώστε να τούς κάνει λιγότερο θρασείς και περισσότερο έτοιμους να τσαλαπατήσουν το Εγώ, αυτό το εξαίσιο εργαλείο της παρανόησης και του πολέμου.

Εις την οδό του Δεριγνύ Ή κυβιστική μνεία Γάλλου Ναυάρχου

Εις την οδό του Δεριγνύ έπαθα ρήξη του υμένος
Η φλέβα ρίζα αγράμματη
Το φύτρο της υγρή φωλιά
Διαρροή
Δουβλίνα καρυδότσουφλα
Να χάνει η μάνα το μουνί
Και το μουνί την πούτσα
Πως πυρωμένη υπήρξα
Ολοσχερώς γονατιστή
Σε θέλω του είπα και με θες
Λόφος μαστός υγρόθρεφτος
Καταμεσήμερο, μπροστά η τυχάρπαστη Αττική
Γλυκοκαυλούσα αστόχαστη
Σαν μια τανάλια ο ήλιος της, τραβά τους φρονιμίτες
Τα χούγια αστών κωλομπαράδων ω!
Οι πελαργοί μες στα ρουθούνια της ακρόπολης
Τρών οι τουρίστες σερενάτες οργασμών
Πίνουν μεδούλια
Ω γλώσσα υπηρέτρια
Ω γλώσσα ερωμένη
Κλώσα των πιο αχράντων μυστηρίων
Όλο σπασμούς λεξίτροπους
Όλο ακροάσεις σύφιλης
Εις την οδό του Δεριγνύ αφόδευσα μηλίγγια
Οι κάφροι οι φιλέλληνες μου δίνανε χαδάκια
Και χαστουκάκια στα κωλιά
Απ’ τα φρεάτια έβγαινε ο πιο αρχαίος Άδης
Το ούζο έκοβε κεφάλια
Μύριζε αιματάκι το μουνί μου
Οι κυνικοί πετροβολούσαν τα σκυλιά
Μες στα πολυβολεία
Εις την οδό του Δεριγνύ με τύλιξαν οι έχιδνες
Οι μοσχαναθρεμμένες
Χωρίς να ξέρουν πως
Ετούτος δω ο Δεριγνύ
Εμοίραζε παστέλια στις κουρούνες
Καθώς ραμφίζανε αυτές τα πιο νόστιμα πτώματα
Στα έκφυλα Ναυρίνα και στις Βοϊδοκοιλιές

 

Black Dada Nihilismus

Αντιστρέφω την σταδιακή κορύφωση των ενστίκτων απελευθερώνοντάς τα από λογικές δεσμεύσεις, κανόνες και αναχαιτίσεις.

Όπως η ζωή θα σβήσει μες στο θάνατο, κυλώντας σαν το ποτάμι με την αυθάδικη ροή του προς τη θάλασσα, έτσι και η σύγκορμη νεότητα θα πασαλείψει με τις εμμονές της κάθε υποτροπή του φαλλού και κάθε σχιζοπεπλούσα διαστολή του αιδοίου.

Μυρίζω αυτό το λουλούδι της Αφρικής.

Μυρίζω την Αφρική και τα κρυφά παραληρήματα κάτω απ’ τα μουστάκια των αφρικανών καλογέρων που η γύμνια τους είναι ένας μαγευτικός πλωτός φάρος.

Που η καλογεροσύνη τους είναι η καλά κρυμμένη χαρά στις τελετές γονιμότητας και στις ερωτικές προσευχές που βγάζουν τα φωνήεντα και τα λιοπύρια απ’ τις φυσικές διαβρώσεις που προκαλεί το μακελειό του πολιτισμού.

Η συνείδηση που πλάθεται και η κοιλιά που γουργουρίζει μπροστά στις κωμικές όψεις του κόσμου.

Όλος ο πάταγος των χειμάρρων που κατευθύνεται μέσα μας. Και πάντα η γλώσσα να βγάζει στο προσκήνιο κάθε νέο μέσο αγωνίας, κάθε υπεροπτική μέθη των παθών που υποστηρίζει η φυσική τάξη των πραγμάτων.

Ετούτες οι κωμικές όψεις των μαύρων ανθρώπων είναι η αναλλοίωτη ιερότητα της ανθρώπινης φυλής που δεν χρειάζεται τις φιλοδοξίες και τις ανόητες έγνοιες για να γελάσει με τον εαυτό της.

Που έχει την τύχη πάντα με το μέρος της κι αυτή την επώδυνη αίσθηση ιλίγγου που προκαλεί η περιστροφή της γης και οι σκοτεινές ζώνες του πλανερού βυθού των άστρων, που ξεγυμνώνονται για να σκορπιστούν με όλη τους την πανθεϊστική έκσταση.

Βαδίζω απτόητος προς τον ντετερμινισμό της μαύρης φυλής.

Της πιο ανώτερης αφετηρίας μέσα στην υπαρξιακή ασυναρτησία.

Της ματιάς που μπορεί να αναγνωρίσει το χρώμα της αγελάδας μέσα στη νύχτα. Τη λατρεία για τα ερωτικά όργανα και τους καρπούς που γιατρεύουν τις αρρώστιες.

Ελεύθερα όντα που δεν τα έσπειρε ένας ηλίθιος θεός μα τα ξεγέννησε με τις φοβερές λαβίδες ενός καταστασιακού αγνωστικισμού ο βασιλιάς ήλιος.

Αν μπορώ να σεβαστώ σήμερα κάτι στον ανάποδο κόσμο μας είναι οι μαύροι χαρούμενοι άνθρωποι που δεν αφήσαν την εμπειρία να γίνει έρμαιο της απελπισίας.

Που όλες τις ζαριές των μικρών θεών τους τις ρίχνουν μες στο γέλιο της δημιουργικής αστραπής, καθώς περνούν ηλεκτρισμένες απ’ τη θηλιά του μηδενός οι μακρόσυρτες βροντές της δράσης.

Η ηδονή και ο πόνος ως τρόπαια της ξοδεμένης ελευθερίας που βγάζει το ανθρώπινο ζουμί μπροστά στα λαμπρά αδιέξοδα του επέκεινα.

Μπροστά στην αδιακρισία του οργασμού που περνά πάνω από κάθε κορμί με τον ίδιο τρόπο, δίνοντας εκείνο το αγγελικό κουράγιο στους αιώνια θνητούς, για να ξεπεράσουν τους καταναγκασμούς των νευρώσεών και την ναρκομανία των παθών τους.