Πατρίς Θρησκεία Μπατσοκρατία Ή Τα γουρούνια τραγουδάνε ακόμα

Ο άνθρωπος ξεπέζεψε από μια μήτρα ολοκληρωτικά τυφλή, αναδυόμενος από ένα απόθεμα θησαυρισμένων δυνατοτήτων. Η τυχαιότητα που τον έφερε στη ζωή σέρνει πίσω της έναν αχό ανισορροπίας και κλονισμού.

Ο άνθρωπος ξεμπουκάρει απ’ τη μουνότρυπα της μητρός του μέσα στα αίματα, σαν μπανιαρισμένο σκατό απ’ το κακό αίμα.

Δεν ξέρει αν πονά ή αν χαίρεται. Δεν ξέρει αν θα ζήσει ή αν θα πεθάνει.

Χέρια άγνωστα θα μαλάξουν το τρυφερό αδύναμο σαρκίο. Θα το ντύσουν, θα το ταΐσουν, θα το κοιμίσουν κάτω απ’ τη ρόγα, οδηγώντας το στον ύπνο και στα πρώτα όνειρα. Στο πρωτοστάλαγμα της χαράς και του πόνου.

Στην αίσθηση των σφιγκτήρων και στη γοητεία της αποβολής των περιττωμάτων που χαρίζουν ανατριχίλα στο τρυφερό αδύναμο σαρκίο, που για να συνεχίσει να λειτουργεί πρέπει να συνεχίσει να ευχαριστιέται.

Ο ήλιος και η γη, ο πατέρας και η μάνα όλων μας, δεν αναγνωρίζουν καμιά πατρίδα, καμιά θρησκεία και κανένα βασιλιά μπάτσο.

Η στρεβλωμένη εξέλιξη που στηρίχθηκε στην επιβεβλημένη κυριαρχία της αδίστακτης δύναμης και της ογκώδους άγνοιας έφερε τον φόβο και τον οίκτο, αυτά τα συναισθήματα με τα οποία στάθηκε μέχρι τώρα ο άνθρωπος απέναντι στον άνθρωπο, πάντα με το ένα πόδι στην τραγωδία, που ενώ τον μαγεύει, τον ξεσκίζει συνάμα.

Πάντα γελοίος και μιαρός, ο άνθρωπος, κρύβει μέσα του λειψές αισθήσεις και παράταιρους ερεθισμούς.

Θαρρείς πως πολλοί άνθρωποι γεννήθηκαν από κάποια κακή ή κακοφορμισμένη σκέψη. Από κάποιο νεωτερικό σατανά του Μεσαίωνα που μπλέχτηκε και τυλίχτηκε γύρω απ’ το σκήπτρο του παπά ευνουχίζοντας τις συνειδήσεις.

Έτσι κάπως, χέρια πόδια και μούρη, ακολουθούν τυφλά τη σημαία, το σταυρό και τα χρυσοφόρα ρινίσματα της μεταλαβιάς, μέχρι το συλλογικό βόθρο κάθε σκατόψυχης κοινωνίας.

Οι μεγάλοι ναοί όλων των θρησκειών θρησκεύουν τον άνθρωπο στο έγκλημα.

Μα υπάρχει εδώ ένας ακραία κωμικός τύπος ανθρώπου που χαίρεται την αυτομετάλλαξή του.

Που ενστερνίζεται το έγκλημα στο όνομα μιας κούφιας ιδέας όπως η πατρίδα, η τιμή της αδερφής ή της γυναίκας, που ως θλιβερά έρμαια της πατριαρχίας αναβιώνουν κάθε φυλετικό παροξυσμό.

Ο Αριστοφάνης με τη Λυσιστράτη μίλησε σαν λυσσασμένος αναρχικός με το στόμα των γυναικών.

Πέταξε στα σκυλιά την πλαστή ταυτότητα του εξαρτημένου όχλου προτάσσοντας τα βυζιά και τους κώλους, τα μουνιά και τους πούτσους, ως ακίνδυνους μα παντοδύναμους θεούς.

Φυσικά η θεσμισμένη μπατσοκρατία -για να θυμηθούμε έναν σπουδαίο συγγενή φασιστάκο των εγχώριων νεοφιλελευθεροαναρχικών- υποπτεύεται πάντα ότι η συμμετοχή των ανθρώπων στο διονυσιακό υπέδαφος της ζωής, εκτρέφει την απειλή της εξέγερσης και της κατάλυσης της επικρατούσας τάξης πραγμάτων.

Η εξέγερση της Λυσιστράτης είναι βαθιά επαναστατική πράξη που δεν αποσκοπεί στο να επαναφέρει την Πόλη στην πρότερη κατάσταση αλλά στην εκρίζωση των υλικών ιστορικών αιτιών της κρίσης και του πολέμου.

Μέσα στο κοσμοπολίτικο σκηνικό της νέας δουλείας, όπου οι πονηροί ευρωπαίοι περιμένουν το φρέσκο κρέας, αφού το σφραγίσουν τα ντόπια ελληνικά κρατικά σφαγεία, κάποιοι καταβροχθίζουν τη γουρουνίσια τους φύση ανατροφοδοτώντας την.

Μέσα στη λάσπη της παπαδίστικης ηθικής και μέσα στο βόθρο των εθνικών συμβόλων, ο λαός κοιτάζει αποχαυνωμένος, ανθρώπους μισοπεθαμένους, στοιβαγμένους σε κοντέινερ εμπορευμάτων, έτοιμους να πουληθούν κοψοχρονιά στην εσπερία.

Μέσα στην παραζάλη του ελληνικού μεγαλείου, οι πατριδόφιλοι εφοπλιστές και οι εθελοντές φτωχοί πατριώτες νεοέλληνες, ετοιμάζουν τη φιέστα τους για τα διακόσια χρόνια της επανάστασης.

Ήδη μυρίζω την τσίκνα απ΄ το μουνί της Μπουμπουλίνας και τη χοιρινή βαρβατίλα απ’ τ’ αρχίδια του Καραϊσκάκη, που θα ζωντανέψουν μαζί με το Μεγαλέξανδρο και τον Ιωάννη Μεταξά, κλωτσώντας όλους τους άθλιους και βρωμερούς λαθρομετανάστες απ’ την ιερή γη των ελλήνων.

Πίνοντας άφθονο αλκοόλ, καταβροχθίζοντας ολόκληρα χοιροστάσια, αυτοκτονώντας τόσο θεαματικά μες στο παγκόσμιο σφαγείο που ο ηρωισμός τους και η σθεναρή τους αντίσταση θα μείνει ανεξίτηλη στη μνήμη των γουρουνιών.