Ζώα στο κλουβί Ή Ο θεός είναι μεγάλος

Το φιλί της συμφιλίωσης έρχεται στο τέλος να στολίσει την προηγηθείσα τελετή χαιρεκακίας.

Αν είσαι χριστιανός ορθόδοξος πρόσφυγας ή μετανάστης μπορείς να κοιμηθείς σ’ αυτό το γιαπί που λέγεται μοναστήρι ή κωλοχανείο του θεού.

Η εταιρία της εκκλησίας διαθέτει αποθήκες και απορφανισμένα από αγιότητα κελιά.

Διαθέτει χώρους όπου κάποτε έπαιρναν το μεσημεριανό τους γεύμα οι στοχαστές που ανακάλυψαν την πενικιλίνη του θεού στη μοναξιά, στη μόνωση και στην προσευχή.

Μα τώρα ετούτοι οι χώροι ανήκουν στο παθητικό της εταιρίας.

Οι αρχιλογιστές του θεού ξέρουν να μοιράζουν το ξεροκόμματο με τον πιο δίκαιο τρόπο.

Και είναι αυτή η αγία λαιμαργία του κλήρου που κάνει τη μεταλαβιά γλυκόπιοτη στο στόμα των προβάτων. Αφού ο βοσκός έχει δικαίωμα πάνω στη ζωή των αμνών εξασκώντας την τέχνη της θεοδικίας με τον πιο λεπτεπίλεπτο αντιπερισπασμό.

Ο παπάς ξέρει πως ετούτα τα υπολείμματα ανθρώπων, που τα σμίλεψε ο ανθρωποφαγικός ανθρωπισμός όσων έπραξαν το καθήκον τους, φτιάχνοντας βόμβες και δηλητήρια, δεν είναι παρά ελαττωματικά προϊόντα που δικαιούνται όμως ένα ράφι στο παγκόσμιο σουπερ μάρκετ για να πουληθούν, έστω ένα ράφι σάπιο και ετοιμόρροπο απ’ την υγρασία και τη μούχλα.

Η έγνοια των πιστών για το συνάνθρωπό τους προϋποθέτει τη διαφορά βιοτικού δυναμικού, προϋποθέτει την εξαθλίωση του άλλου και τον κατατρεγμό του ώστε τα σήμαντρα της φιλανθρωπίας να ακουστούν τόσο δυνατά ώστε να υπογραμμίσουν την ανωτερότητα των ανωτέρων.

Τους καλούς Σαμαρείτες που θα απογειωθούν κάποτε μ’ εκείνες τις υπέροχες φτερούγες από λεφτά για να φτάσουν τον παράδεισο που ορίζουν οι κτηματομεσίτες μοναχοί του αγίου όρους μαζί με τους ρώσους ολιγάρχες του τριαδικού αρπαχτικού καπιταλισμού.

Έχοντας πάντα ως προμετωπίδα τη λέξη φιλανθρωπία και τη λέξη ανθρωπισμός.

Μιαν αιθάλη κάτω απ’ την οποία κουκουλώνονται η οκνηρία της καρδιάς, ο εγωισμός που περνιέται για αγάπη και το ηχηρό κενό της ματαιοδοξίας.

Ο βαθμός επιτυχίας κάθε συμμορίας έγκειται στην εναρμόνιση του αφηγήματός της με τη δομή εξουσίας που τη συντηρεί.

Η μεγάλη μπίζνα του ανθρωπισμού είναι η συνέχιση του πολέμου με άλλα μέσα. Οι άνθρωποι καταλήγουν αιχμάλωτοι των δεσποτάδων και των ανθρωποβοσκών, πληρώνοντας τον φόρο υποτέλειας στον ιδεαλισμό της κανονικότητας και της ασφάλειας.

Στον ιδεαλισμό του καλού και του κακού, που κάνει την ευρωπαϊκή παρακμή να μοιάζει με καβλωμένη γαϊδούρα, έτοιμη να φτύσει στα μούτρα της ανθρωπότητας όλο το αποικιοκρατικό της ταπεραμέντο, που μετεβλήθη εσχάτως σε άκοπη νηστεία, προσευχή, διαπραγμάτευση.

Στη γηραιά μήτρα κάθε παγκόσμιας ατασθαλείας και κάθε φρικιαστικού ιμπεριαλισμού που μετά το όπλο έχωνε με σπουδή το ευαγγέλιο στους σαστισμένους κώλους των ιθαγενών.

Μέσα στις πιο ανιαρές και στις πιο καταθλιπτικές κοινωνίες, που περίμεναν τον ποντίφικα ή τον πατριάρχη, να ευλογήσει με το αφηνιασμένο κωλοδάχτυλο το φόβο και τη συνήθεια στα μαλθακά κεφαλάκια των πιστών, εκεί όπου το ενστικτώδικο φυσικό πάθος γινόταν αμαρτία και διαστροφή.

Εκεί όπου η γραμμή παραγωγής δούλευε για την ευλογημένη υπεραξία, φτιάχνοντας έναν τύπο ανθρώπου της δύναμης και της υπεροχής, στρατιώτες πιστούς μιας κούφιας ιδέας και μιας φυλετικής υπεροχής, κάνοντας διαρκώς τους τεντωμένους μύες να απορροφούν όλο το αίμα, μην αφήνοντας ούτε ρανίδα για τον εγκέφαλο.

Όσο κι αν οι χρυσοφόροι θώρακες των δεσποτάδων διατάζουν την καθολική ανάσταση όλων των σαπισμένων Λαζάρων από καταβολής σφαγής τόσο πιο πολύ θα μυρίζουν τα πτώματα των παιδιών στα χαντάκια και στις ιδιόκτητες υφαλοκρηπίδες του εωσφόρου.

Πάντα με τις ευλογίες του πολύγαμου κράτους οι γκαστρωμένοι καιροί γενούν τα νέα υπεράνθρωπα πλάσματα.

Τους νέους δούλους και τους νέους χάνους, αποκτηνωμένους απ’ την απόγνωση και τη σύγχυση, γυρεύοντας παρηγοριές και ελπίδες, λιγότερους φόρους και περισσότερη καταναλωτική πρέζα, προδίδοντας την υπαρξιακή τους οδύνη αποδεχόμενοι τη νηπενθή ιδέα μιας μετά θάνατον συνεύρεσης.

Διαλαλώντας με παρρησία το αδιέξοδο, την άρνηση του εαυτού, την ταπείνωση μπροστά στην αλήθεια.

Διεκδικώντας ιστορικά την πιο βίαιη βία. Την αποχαύνωση μπροστά στο μεγάλο έγκλημα, την καταφυγή στο δόλο προκειμένου να εξαγοράσουν την ησυχία τους και το βιός τους.

Πάντα μ’ αυτό το σημαιάκι των παζαριών, που έγινε το λάβαρο της νέας κοινωνίας, μ’ αυτό το αποτρόπαιο αξίωμα της κυρίαρχης πλάνης που λέει, ότι, ο μη έχων οφείλει με κάθε τρόπο να αποκτήσει, ενώ ο έχων οφείλει να αυξήσει και να πληθύνει τα αγαθά του ώστε να θεωρηθεί προκομμένος απ’ τον διεγερμένο όχλο.

Αυτό τον όχλο που δέχτηκε να κάνει τη ζωή του χρηματιστηριακή κερδοσκοπία μεταφράζοντας τα πάντα στο λεξικό τού μαγαζάτορα.

Ο ασθενής και ο μαθητής έγιναν πελάτες του γιατρού και του δασκάλου, το γαμήσι, το σεξ, ο ερωτισμός έγιναν κοπτήρια φράγκων βιομηχανικού διαμετρήματος αφού διαμορφώνονται απ’ την προσφορά και τη ζήτηση των οικονομικά εύρωστων στερημένων.

Αυτό που διαδραματίζεται στη μεγάλη σκηνή των πολιτικών γεγονότων επαναλαμβάνεται στο μικρόκοσμο της κάθε εστίας.

Η αστική διαφθορά υπέσκαψε όλες τις κρυψώνες της οικογενειακής και ιδιωτικής ζωής, αφήνοντας ένα βαθύ αποτύπωμα εκφυλισμού στην κάθε ατομικότητα.

Η αστική θρησκεία συμβίβασε τη συνείδηση του χριστιανού με τις ασχολίες του σαράφη.

Πάντρεψε την ψυχρή και ανιαρή μισαλλοδοξία του πουριτανισμού με την ξερή και εξωφρενική πολιτικοποίηση του ψόφιου ψήφου και της κάλπικης κάλπης, ζώντας και αναπνέοντας αποκλειστικά και μόνο δια αντιπροσώπου.

Αφήνοντας τις πνευματικές του υποθέσεις στην αγκαλιά της παπαδίστικης λαγνείας, κοιτώντας τα χαλάσματα άλλων χωρών και άλλων κτίσεων την ώρα του βραδινού δείπνου, που, η επικοινωνία των όντων γίνεται απώλεια εαυτών μέσα στο γλυκό βόρβορο του ψηφιακού κόσμου που μοιραζόμαστε από κοινού με τους εφιάλτες μας.