Εμείς, οι δαιμόνιοι σκακιστές, αποφεύγουμε να βάλουμε τελεία στα ποιήματα. Αυτά που ζήσαμε κι αυτά που μας κάνουν να ζούμε.
Η κλήση μας προς τις λέξεις της νύχτας, υπήρξε τόσο φλογερή, που μας έχρησε αυτομάτως εργολάβους κάθε χαρούμενης καταστροφής.
Γίναμε υποκινητές ερωτικών καταστάσεων, απλώνοντας το σαρδόνιο σαρκασμό των αποκλεισμένων, σαν πέπλο, πάνω στις πληκτικές πεποιθήσεις και τον βαλσαμωμένο από ματαιοδοξία κοινό νου.
Όλες οι παρηκμασμένες αξίες που στολίζουν το βάρβαρο μένος του πολιτισμού εναντίον της ηδονής, γίνονται μέσα στα πνευματικά στομάχια μας, τα γαστρικά υγρά που αλέθουν την κρυφοδάγκωτη σχισμή της πραγματικότητας.
Την παράδοξη σχισμη που φανερώνει και φανερώνεται. Που αλέθει και αλέθεται, χωρίς τη δυστυχία του ρομαντισμού που κύλησε σαν τρύπια δεκάρα στο άπατο πηγάδι της πραγματικότητας.
Eίπαμε τέρμα στις σκιές της θεϊκής όχλησης, στο μέσα φόβο και στο χωροφύλακα κάθε σκέψης που εκστομίζει ο παρασάνταλος σπασμός των ερωτικών οργάνων.
Τρυφερά κουρεύουμε ένα-ένα όλα τα πρόβατα μες στο θεοπαθές μαντρί τους.
Τρυφερά γελάμε με τους κατασκευαστές θεών και δαιμόνων, γιατί το γέλιο είναι η απεραντοσύνη που φέρνει μέσα της όλο το φως που μπορεί να συντρίψει κάθε μυϊκή κίνηση.
Είναι η επιμονή στο πιο μάταιο άλμα, η ευέλικτη ελαφρότητα των αμυντικών μυϊκών σπασμών που σου προσφέρει μιαν απεριόριστη επικράτεια δυνατοτήτων.
Μια πόλη καταστάσεων, όπου η αψίδα του θριάμβου θα είναι η εκπληρωμένη κοινή επιθυμία για ηδονή, για κοινή ζωή κόντρα στην ειδεχθή κωμωδία των συμφερόντων.
ΑΔΕΣΠΟΤΟΣ ΣΚΥΛΟΣ 
Μου αρέσει!Μου αρέσει!