Περί Φύσεως Ή Ας ξανακουρδίσουμε το βιολογικό μας ρολόι

Να η φύση εδώ, έξω απ’ το παράθυρό μου. Τα ψηλά χορτάρια και οι ελιές, τα βάτα και τα άνθη του χειμώνα έτοιμα να μοσχοβολήσουν κάποιο κόρφο ή να χαϊδέψουν απαλά τα ιερά γυναικεία καπούλια που αφήνουν αυτό το κάτουρο, θαρρείς τόσο μεγαλόψυχα.

Οι αρχαίοι Ρωμαίοι έλεγαν τη γη Μητέρα και Δήμητρα και πίστευαν πως εκείνοι που την καλλιεργούν ζούνε μια χρήσιμη ζωή και είναι οι μόνοι απόγονοι της φυλής του βασιλιά Κρόνου, του πατέρα των θεών.

Ο αγρότης σήμερα έχει ξεχάσει την ιερή καταγωγή του. Δεν κάνει θυσία στη Δήμητρα και στη Γαία, παρά προτιμάει τον υποχθόνιο Πλούτωνα.

Πάσχει κι αυτός απ’ τις θανατηφόρες κοινωνικές αρρώστιες που τις τροφοδοτεί ο εγωισμός και η φιλαργυρία.

Βλέπει τη γη κι αυτός σαν ιδιοκτησία, αλλάζοντας τα τοπία, κάνοντας τη γεωργία να βρίσκεται σε αδιάκοπη κατάπτωση, ζώντας κι αυτός μια φτωχή και γεμάτη στερήσεις ζωή.

Βιώνει τη Φύση, μα τη βιώνει σαν κλέφτης. Αυτό που ήταν κάποτε ερωτικό σήμερα είναι υποχρέωση.

Μέσα σ’ αυτό το πεδίο από προνύμφες και ασαφή μικροσκοπικά έμβρυα μπορούσε να βρει ακόμα κι ο πιο δηλητηριώδης ήλιος την ευτυχία, σ’ αυτές τις ακατάπαυστες και διαδοχικές απόπειρες γεννήσεων, που αρχίζουν και αποτυγχάνουν μέσα στη μέθη και τον πυρετό ενός χώματος που δεν σταματάει να δημιουργεί.

Αυτό το άπειρο πλεόνασμα που μας χαρίζεται, ο αγρότης το συσσωρεύει στο στομάχι του καπιταλιστή.

Το μετατρέπει σε κάτι άλλο απ’ αυτό που είναι και το πουλά φτηνά ως προϊόν για την αγορά και όχι ως ουσία για το σώμα.

Ο αγρότης ήταν κάποτε ο θεραπευτής του ανθρώπινου σώματος μέχρι να φτάσει να γίνει ο ντίλερ πολύχρωμων καρκίνων.

Αυτό το μεγάλο χωράφι που μας θρέφει όλους δεν βλέπει εμάς που το καλλιεργούμε, αλλά τις πολύ μεγαλύτερες δυνάμεις που το ποτίζουν και το κάνουν να πρασινίζει. Τα αγριόχορτα, τα άφθονα ζιζάνια και τους σπόρους που είναι τροφή για τα πουλιά. Δεν έχουν τόση σημασία οι γεμάτες αποθήκες όσο οι ανάγκες των πλασμάτων.

Αυτά τα φασόλια κι αυτές οι πατάτες είναι οι τροφές που θα μεγαλώσουν μια καινούργια γενιά ανθρώπων. Που θα καλλιεργεί με τον πιο φυσικό τρόπο, που θα ετοιμάζει η ίδια την τροφή της και θα τρώει όσο χρειάζεται και ότι χρειάζεται, κόντρα στη βαρβαρότητα της μαγαρισμένης κατανάλωσης.

Να, οι νέοι αγώνες μπροστά, για καθαρό νερό και φαγητό.

Να, τα παιδιά που δεν θα τρέξουν στο ηνωμένο βασίλειο για να κάνουν διδακτορικό τον οργασμό της κωλοφωτιάς, αλλά θα χαρούνε το φωτεινό της οίστρο στα λιβάδια της νύχτας.

Να τα κορίτσια του μέλλοντος. Ελεύθερα πλάσματα, οπλισμένα με την τσάπα τους, θα αραιώνουν τις γραμμές των εχθρών γεμίζοντας τα χαρακώματα με νεκρά ζιζάνια.

Εγκώμιο της Γαλάζιας πατρίδας

Ετούτος ο βυθός
Όλο αιμόφυρτους λυγμούς
Σκασιαρχεία όπλα βασκανίες και Πεντάγωνα
Λερναίος οργασμός της άπω Ανατολής
Μες στο λαρύγγι της Ασίας
Η χαρακιά σαν άγγιγμα
Πάνω στο δέρμα απ’ τα Ξυπόλητα θηρία
Οι πίσσες αφρισμένες ανθηρές
στίλβουν την έγχρωμη βοή της Γερμανίας
Γλείφουν Νταλίκες γκαστρωμένες κρεματόρια
μαυριδερούς ληγμένα διαβατήρια
κουνούπια σπέρμα κρύες φακές

Όλος ο κόσμος Κρεμασμένος
απ’ την απόκρημνη παλάμη του οδηγού

Μες στις πασίγνωστες σχισμές

Πάντα το ποίημα περιμένει στη γωνία να προσφέρει γη και ύδωρ στις φαντασιώσεις, να προπονήσει τη φαντασία, να βγάλει τα μάτια των καλών τεχνών, να κάνει τα δοκίμια των συντηρητικών χαρτί για αλμυρές μυτζήθρες.

Όλοι λατρεύουν τη λέξη ποίημα, όπως λατρεύουν έναν παλιάτσο που δεν έχει εγωισμό για να διαλέξει θύματα, αλλά, μια πυγαία χαρωπή μελαγχολία έτοιμη να κάνει επίθεση στα αποδυτήρια των κοριτσιών ή να προσφέρει στις ανθρωποφάγες νοικοκυρές τη δικτατορία του γέλιου και της σιωπής.

Έτοιμο να λογαριάσει την οικονομία με όρους διαβολικής αριθμητικής, με όρους διονυσιασμού και έκστασης, με όρους αλητείας που θέλει το οξυγόνο να μοιράζεται ισόποσα σε όλα τα πνευμόνια.

Σε κάθε επικράτεια όπου το πιο πολύτιμο φλουρί της είναι τα νιάτα της, η αιώνια γκάβλα που δεν θάβεται και η γκαβλωμένη αιωνιότητα που θάβει κάθε τόσο τον μπόγια, τον μπάτσο, τον ανθρωποδιορθωτή.

Πάντα το ποίημα φορά το φωτοστέφανο του υβριστή, του ιερού θυμωμένου ζώου την προβιά, τις φωνές των εραστών και των γύφτων που πληρώνουν πάντα ακριβά τη μεθυστική ροπή προς την απάρνηση και την απόλαυση.

Το ποίημα είναι το ζωντανό νόμισμα που κουβαλάμε δια βίου, αυτό με το οποίο εξαγοράζουμε κάθε φορά τον κέρβερο-πεσιμισμό για να μη μας κάνει εμπορεύματα ή προϊόντα ή μουσειακά εκθέματα στην αγορά της επιστήμης που αντικατέστησε την μεταφυσική καφρίλα με τον καταναλωτικό εγωισμό.

Το τέλος της πίστης σηματοδοτεί μιαν άνευ όρων απιστία στην διαλεκτική υπόσταση του κόσμου.

Το μπλέξιμο της αιτίας με το αποτέλεσμα οδήγησε όλες τις πλάνες-από καταβολής σπηλαίων-σε αυτοκτονικό ιδεασμό.

Ηδονή σε σελοφάν και ποίημα με ιώσεις. Έρωτας ζεσταμένος απ’ τις βιομηχανικές σκλάβες, έτοιμος κι αυτός για κατανάλωση. Έρωτας και ποίημα θεματοφύλακες της θεσμοθετημένης αγαμησίας, της ταμειακής μηχανής φρικιών που εκδίδουν τη φρίκη και το ομοίωμά της.

Μα το ποίημα και ο έρωτας, ως καταστάσεις και όχι ως τεκμήρια ή συμβάντα, διαθέτουν πάντα αυτή την ηθική αδιακρισία, τη βουκέντρα δηλαδή, που παρενοχλεί την κατεστημένη φαντασίωση και τον ιδεοληπτικό της εξαναγκασμό.

Ο έρωτας και η ποίηση είναι τα μεγάλα όπλα που δεν σκουριάζουν ποτέ, αλλά αναφλέγονται κάθε τόσο μες στις πασίγνωστες σχισμές, όπου το χαίνον χάος διυλίζεται για να πυρωθεί κι άλλο η μόνη περιουσία μας, η αιωνιότητα της κάθε στιγμής.

 

Εγκώμιο και θαυμασμός του μισοσκόταδου

Εγκώμιο και θαυμασμός του μισοσκόταδου. Το μισό σκοτάδι είναι αδιαφιλονίκητα το απομεινάρι της μαγείας του παλιού κόσμου. Μισό σκοτάδι ή μισό φως; Μισό κινίνο ή λογική και στωικότητα μπροστά στις αναπότρεπτες εξελίξεις; Ερωτώ ως γαλήνια λεχώνα που ανησυχεί για τις συμπτώσεις. Η ομορφιά είναι πάντα ψυχρή, σκοτεινή και διακριτική. Όταν η ομορφιά φωτίζεται, στραβώνεται ολοκληρωτικά κι αρχίζει να γίνεται δούλα με λουστρίνια και γρήγορους ρυθμούς μπροστά στη γοητεία που διαλύεται και στο έρεβος που παραμονεύει. Η γερμανική έκφραση για την αυτοκτονία είναι «ελεύθερος θάνατος».

Αν ακούσουμε το απλό πάθος και μόνο να μιλά βουτηγμένο μες στην απλότητά του θα νιώσουμε σαν τους κοριούς μέσα στη φάτνη που αποκοιμίζει τα θηρία. Το πάθος όπως και η τέχνη είναι το μεγάλο ερέθισμα για ζωή.

Το πάθος είναι οι κόποι που θα πάνε χαμένοι. Το πάθος είναι πολλές φορές το αραβούργημα του μισοσκόταδου, πλάσμα της σκιάς απ’ το οποίο αντλούμε μια μαγεία και μια φρίκη που μας πηγαίνει πολύ μακριά. Ο σκηνοθέτης του πάθους είναι ο διάβολος. Η Μηχανική του τυχαίου που μέσα στο ανομήλικο σύμπαν λεπτολογεί τους θρυμματισμούς και τις συγκρούσεις.

Το ποιητικό μυστήριο, το δέος και η ομορφιά συντηρούν εύκολα τα πιο δύσβατα πάθη. Ακόμα και τα πάθη στην όχθη ενός ποταμού. Στην όχθη της αιωνιότητας που μας ζορίζει αφήνοντάς όμως να φιλοτεχνήσουμε τη νεκρική της μάσκα. Να την κοροϊδέψουμε τόσο ώστε να ξεχαστούμε περιμένοντας τις πέστροφες να κυλήσουν μες τα τσουβάλια ή να αφήσουν τα σαγόνια τους καρφωμένα στο αγκίστρι της ζωικής ενέργειας που μας θέλει κυνηγούς και εραστές κι όχι κάτι ενδιάμεσο. Που μας θέλει γκαβλωμένους μαγείρους να πασπαλίζουμε με αλεύρι και να τηγανίζουμε με αρχαίο αθώο βούτυρο την καμπούρα της πέστροφας που έχει μια γλυκιά γεύση όπως τα φιλιά της Εσμεράλδας ή τα φιλιά της ωραίας Ελένης που έγινε το μαδημένο μουνί της δυτικής κυριαρχίας.