Φήμες περί του έρωτος και του θανάτου

έργο της Μαργαρίτας Βασιλάκου

 

Επιστρέφουμε απ’ τις πιο άγριες πολιορκίες. Απ’ τις πιο λαίμαργες μαμάδες που αφού μας ζύμωσαν με το αλεύρι του καθήκοντος και το προζύμι της ερωτικής απολύμανσης μας άφησαν στους τυφλούς τοίχους με τις ξεβαμμένες επιγραφές να περιμένουμε τη γενναιόδωρη τύχη να μας συντρίψει.

Επιστρέφουμε απ’ τους λάκκους με τις σκακιέρες και τα ποδοβολητά, δαγκωμένοι απ’ τους ήρωες που δεν κατάφεραν να μας λυτρώσουν. Πάντα φορώντας κατάσαρκα τον έρωτα και τη λαχτάρα του.

Αυτή τη λαχτάρα που σε κάνει να πεθαίνεις από ζάλη, βγάζοντας την ψυχρή θωπεία του πόνου στις μικρές σκοτεινές λέξεις.

Μπορεί να δει κανείς το πρόσωπό του στο πρόσωπό μας, να καθρεφτίσει ακόμα και την υγρασία που παραμορφώνει τα σώματα και τα εξαντλεί.

Μπορεί να νιώσει τις ερωτικές σήραγγες και τις σχισμές σε πλήρη διαστολή, τη στιγμή που εισχωρούν οι ρίζες του πόθου στο πηχτό και σαλεμένο σκοτάδι.

Και πάλι ο πόνος σιγοντάρει τις μικρές αδιόρατες παραιτήσεις απ’ τη ζωή.

Αυτός ο πόνος όμως, που δεν είναι παρά ψυχολογική φίμωση και γίνεται αφορμή να πεταχτεί με δύναμη μεγαλύτερη το καπάκι. Να κάνει όλους τους υπονόμους να σπάσουν, εκτοξεύοντας τα κοιμισμένα σκατά με την φαντασμαγορία των πλέον θεαματικών βεγγαλικών.

Ο πόνος είναι ο ρυθμιστής των εκκρίσεων, του αίματος, των δακρύων, των σάλιων, του σπέρματος, του λυγμού, του ουρλιαχτού, των ξέφρενων στύσεων.

Ο πόνος κάνει τον ερωτισμό να βρίσκεται πάντα αντιμέτωπος με το θάνατο.

Ο πόνος είναι η κριτική και η καταδίκη ενός σχεδόν πάντα βίαιου κόσμου, που κατασπαράζει τον άνθρωπο και αυξάνει υπέρογκα τα κέρδη του. Αυτή η εξημέρωση των παθών που έγινε εκφυλισμός των δυνατοτήτων.

Αυτή η τακτοποιημένη ζωή των ανθρώπων, που απ’ τη στιγμή που βολεύονται σε κάποιον αυτοματισμό του μυαλού και του σώματος δεν τολμούν πια να κάνουν το παραμικρό βήμα έξω απ’ αυτόν.

Και τότε μέσα απ’ το βαθύ πηγάδι, παιδεμένοι από οικογενειακές έριδες, κοινωνικές αρρώστιες και δηλητηριασμένα βέλη, κοιτάζουν ψηλά τους γαλάζιους ατμούς του ουρανού και τις λευκές πέτρες των μελαγχολικών γκρεμών που επιβάλουν πάντα στους δειλούς και τους βολεμένους την ποινή του ερωτικού θανάτου. Του πιο σκληρού θανάτου από καταβολής οργασμού.