Λίγο πριν ο όσιος Κορονοϊός εισβάλει στο διαμέρισμα

Η ατομική ευθύνη είναι το καύσιμο του εγκλεισμού.

Καμιά ατομική ευθύνη δεν επικαλείται κανείς για καταστροφές άλλων αλλού. Καμιά ατομική ευθύνη για τον πόλεμο και τη δυστυχία, τον πόνο των μισοπεθαμένων προσφύγων στα σύνορα και στα στρατόπεδα συγκέντρωσης.

Μέσα στο αστικό βοσκοτόπι, στη γούρνα αυτή των ψυχαναγκασμών, κανείς δεν αισθάνεται ως ατομική ευθύνη τον πόνο και τη φωτιά δίπλα του. Τα γκέτο της εξαθλίωσης και τα πηγάδια που κρύβουμε τις συλλογικές αμαρτίες. Το λιώσιμο των ανθρώπων μέσα στη φθονερή αθωότητα της αδιαφορίας του ατόμου, άρα και της ευθύνης του απέναντι στον κόσμο.

Η ατομική ευθύνη έρχεται ως το νερό του Καματερού για να θεραπεύσει μιαν αθεράπευτη κοινωνική νόσο. Τη νόσο του κτηνώδους ανταγωνισμού. Της ασύμμετρης απειλής του κατευνασμού των ενστίχτων έναντι της επιβίωσης που κλείστηκε ηθικά στο διαμέρισμα.

Στην κοιλιά του αρχιτέκτονα που θριάμβευσε σκαρφαλώνοντας στην κανονική κατανομή της ταξικής κατοικίας, αποθεώνοντας το μαντρί, αυτό το μεγάλο εργαλείο της καπιταλιστικής κυριαρχίας.

Το διαμέρισμα-μαντρί ως μικρογραφία του μεγάλου μαντριού δικαιώνει κάθε αστική υπεροψία, γλιστρώντας το μικροαστό κάτω απ’ το χαλάκι της τηλεόρασης ή της γλίτσας του ψυχολόγου.

Εκεί μέσα βράζουν τα χυμένα νεύρα στις χύτρες κάτω από ιπτάμενα γουάι φάι, οι υποψήφιοι αυτόχειρες εκεί μέσα ακονίζουν την πλάνη τους πάνω στην σιωπή των συνενόχων τους.

Εκεί μέσα μαγαρίζονται οι έρωτες, ανήσυχοι φοβικοί εκφυλισμένοι απ’ επανάληψη.

Εκεί μέσα ο δαιμονικός Τειρεσίας διαδίδει σπαρμένους νεκρούς μες στο λαβύρινθο του Μινώταυρου που γεύτηκε την παρθενική σάρκα.

Αυξάνεσθε και Πληθύνεσθε, και Γεμίσατε την Γην

Περιμένουν τα κορμάκια μέσα στο κλουβί της γυμνότητάς τους να σβήσουν τη δίψα τους ή να περάσουν απέναντι στον άλλο άγνωστο τόπο, να γίνουν δούλοι στην αγέλαστη Ευρώπη, να βάλουν κάτω απ’ το κρύο στρώμα εικόνες απ’ τα λιβάδια της πατρίδας.

Περιμένουν τα γλυκά μουνάκια την επιθυμία του φαλλού να γιορτάσει τον αισθησιακό πόθο, να ξεδιπλώσει τις νέες γέννες δίπλα στις πικρόχολες θεούσες και τον απολεσθέντα παράδεισο, χαμογελώντας μπροστά σε όλες τις θλίψεις του σατανά.

Ένας ιός αθόρυβος, με το διασκελισμό της ανάσας που γίνεται λαχάνιασμα, απλώνει τις λιτανείες του στο στείρο κρεβάτι των δυτικών, κάνοντας το πλεόνασμα δύναμης που άρμεξαν απ’ τις αποικίες θέαμα και αντισηπτικό της αγίας παρακμής.

Ο πατήρ πόλεμος με το ζήλο του μας φέρνει δώρα, νέα κορμιά που θα κλέψουν τα σκυλόδοντα της αγάπης απ’ τα στόματα ποιητών που εγίναν λαπάδες και αλκοολικοί.

Η συμπονετική αλλοίωση των γεγονότων είναι η μεγάλη ανάγκη για διασάλευση της τάξης.

Όπως οι πρώτοι χριστιανοί πετούσαν λυσσασμένοι στην ανθρωπότητα τα κομμάτια των αγίων τους που έκοβαν με το χασαπομάχαιρο για να λυτρώσουν τα χτυποκάρδια των ανθρώπων, έτσι και τώρα, οι μηχανές του πολέμου εκσφενδονίζουν τους νέους οιωνούς πάνω απ’ τα κλειστά σύνορα και τις ανοιχτές λοιμώξεις.

Χώρες που μεταχειρίζονται τον ζωντανό άνθρωπο σαν να ναι πτώμα, μια ιατρική των εργαστηρίων ανίκανη να διαισθανθεί την ευαίσθητη και πρόσκαιρη ψυχή των αρρώστων.

Μια θρησκεία κανιβάλων που καταβροχθίζουν μεταλαβιές καμωμένες απ’ την χολή του προφήτη τους που μαγειρεύουν οι τσαρλατάνοι.

Ένας αστικός σωβινισμός σαν κερασάκι στον καπιταλιστικό όλεθρο, πόλεις σαλεμένων, κλειδωμένων στα υπερώα κάθε φαντασίωσης που δεν μπορούν να νιώσουν τον ήλιο που κρατά στο χέρι του τη ζωή.

Τον ήλιο που καίει και διαπυρώνει.

Το άστρο αυτό που κονιορτοποιεί τα πεθαμένα πράγματα και χάρη σ’ αυτή την ίδια την καταστροφή, χειρίζεται την αιωνιότητα των δυνάμεων απ’ τις οποίες συντηρείται η ζωή.

Το να συνειδητοποιείς την υπεροχή του θανάτου σημαίνει πως βάζεις την παρούσα ζωή στη θέση της, την κάνεις μια μεγάλη ισορροπημένη δύναμη, δίνοντας αξία στην αρμονία του εμβληματικού πνεύματος της φωτιάς, στο μεγάλο καταβρωχθιστικό πνεύμα των άχρηστων μορφών που παράγει η εξουσία και η δύναμη.

Αν δεν υπάρχει σύγκρουση δεν υπάρχει υγεία.

Οι άνθρωποι που δεν έχουν πατρίδα αποδεικνύουν πως το κόκκινο πνεύμα της ζωής είναι ζωντανό.

Πως ο χυμός του αίματος βράζει με αυξημένη ένταση, νοστιμίζοντας το πεπρωμένο, κάνοντας τα πράγματα να μιλάνε και το φιμωμένο ζώο της συνείδησης να στέκεται ελεύθερο μπροστά στους διανοητικούς καταναγκασμούς και τις θεολογικές ατιμίες.

Οι παπάδες και οι θεοί τους αργοπεθαίνουν γιατί δεν μπορούν να γελάσουν.

Αργοπεθαίνουν γιατί κάναν το πένθος πολύτιμο πλεονέκτημα της ελπίδας.

Γιατί έδωσαν υποσχέσεις ανάστασης στη φαυλότητα των ανθρώπινων ροπών, δηλαδή της φύσης που δεν έχει αρχή και τέλος.

Αργοπεθαίνουν οι θείες ευχαριστίες μέσα στο δαρβινισμό του ανταγωνισμού. Μέσα στις υπερούσιες ράτσες που περνούν την κλιμακτήριο της υπεραξίας, το εμπόρευμα και η εργατική δύναμη γίνονται τα υλικά της ανθρωπολογικής οπισθοδρόμησης και της αποσύνθεσης.

Η ανάγκη για τάξη και ομοιομορφία είναι η αποδυνάμωση της υγείας της ανθρωπότητας.

Η συρρίκνωση του πλαστικού ολέθρου και του κλιματιζόμενου αμοραλισμού. Η πτώση του φιλελευθερισμού και της αγελαίας αποκτήνωσης που προκαλεί.

Τους λαούς που απέκτησαν κάποια αξία ο μεγάλος κίνδυνος τούς έκανε άξιους σεβασμού.

Η άρνηση κάθε αξίας που έγινε δηλητήριο, η αντίσταση σε κάθε παραμορφωτική εξουσία που διαλαλεί τον παράδεισό της με βόμβες.

Ναι, εμείς είμαστε το βούτυρο της θυσίας. Τα ερυθρά αιμοσφαίρια που σερνόμαστε με την κοιλιά πίσω απ’ τους καλοθρεμμένους κώλους των σοφών.

Περιμένουμε σαν τα σκυλιά του Παβλώφ, το πρόσταγμα.

Το γιο του χασάπη των Πάτερ ημών, που φτύνει τις παλάμες του κλειδώνοντας μες στα στρατόπεδα συγκέντρωσης τις κάβλες και τα ουρλιαχτά.

Ακούμε το δήμιο να παράγει λόγο εκλεπτυσμένης διαφθοράς, να μας γαργαλά και να μας πασπατεύει. Να μας βάζει στο μουνί τον καθετήρα, να μας χορταίνει με χάπια και εμβόλια, να μας φουσκώνει την κοιλιά με βλαστήμια. Έως το στενό μνήμα με τους στίλβοντες υπερόπτες συντρόφους να βγάζουν βλοσυρές φωτογραφίες πάνω στα ερείπια.

Ναι, περιμένουμε πανικόβλητοι τους νέους ιούς και τους πρόσφυγες απ’ τα σύνορα.

Την πηγή ζωής, τα πυρπολούντα χείλη.

Τους νέους που σκότωσαν τον Ιεχωβά, αυτόν τον άθλιο συλλέκτη περιτομημένων ψωλλών. Περιμένουμε την αφρογεννημένη Αφροδίτη. Τα χείλη αυτά τα οποία ουδέποτε παραμόρφωσε η προσευχή.

 

 

 

Ουτοπίες λαϊκού θριάμβου

Βλέπω τα σύννεφα που δεν τα διαφεντεύει καμιά χειρονομία. Είναι αυτή η ανοιχτή μυθολογία του ουρανού και της γης που κατέχει τις πιο απόκρυφες δυνάμεις.

Αυτές τις δυνάμεις που λύνουν και δένουν τους αδένες μας με το φωτεινό άστρο που μας αντιστοιχεί μέσα στον άπειρο κοσμογονικό ελαιώνα.

Παλεύουμε με τους στεναγμούς και τις κραυγές των πλασμάτων γύρω μας, κάνοντας την αργοκίνητη σκέψη μας δόλωμα για να βγάλουμε απ’ τον κτηνώδη πυρήνα του κόσμου την επιθυμία, καθαρή και αλώβητη, βαπτισμένη μέσα στο κρανίου του άυπνου εαυτού που αρκετά συχνά παραληρεί γιορταστικά εκτροχιασμένος.

Παλαίουμε ξαπλωμένοι ως το αχνό φως του πρωινού, έτοιμοι να λεηλατήσουμε ξανά κάθε χρώμα ψυχρής λάβας απ’ την κόπωση της μέρας.

Να δούμε στα πρόσωπα την ξαφνική πτώση κάθε μάσκας αγάπης και τρυφερότητας και την επιστροφή μιας πανικόβλητης εγωμανίας.

Να δούμε τον ανταγωνισμό εκσφενδονισμένο στο πρωινό εγερτήριο για το στρατώνα, στα χέρια και στα μάτια που κάνουν όλους τους εξαντλητικούς λογαριασμούς για τα κανόνια και τα σκοτεινά κελιά.

Διαβολεμένη σκυλίσια ανθρωπότητα, ζωγραφισμένη στα μουστάκια του τράγου, όλο θρησκείες και κοκτέιλ, που κατέχεις την παράξενη αλχημική αρετή της μεταποίησης κάθε ερωτικής ύλης σε ουρλιαχτό ενός γέρου ιερέα.

Που σκάβεις κουρασμένη και περήφανη με τα δόντια χρυσούς τάφους για τους ήρωες που πέθαναν δυστυχείς, αφού έχασαν τον έρωτα.

Αγελαία ζώα του βιοπορισμού, ανθισμένα μέσα στο θρίαμβο της παρακμής, με φιλελεύθερους θεσμούς, προφυλακτικά και κυριαρχία. Πάντα το ένστιχτο πατά στο τέλος τη σκανδάλη. Σε σπρώχνει στην ευθύνη να αναλάβεις τον εαυτό σου.

Να τον μαγαρίσεις στα ίδια πηγάδια που πνίγηκαν οι ψόφιες αρετές, κάνοντας ακόμα και το πιο ηλίθιο στρεβλωμένο πνεύμα να ζητά απεγνωσμένα την ελευθερία, αυτή που τσαλαπατά την καλοπέραση που ονειρεύτηκαν οι έμποροι και οι χριστιανοί.