Έδωσα ένα όνομα στον πόνο μου και τον φωνάζω σκύλο
Πλήρως μασκαρεμένο ζωντανό-αυτός-
Τα γενετήσια στρείδια του φυτρώσανε παντού
Τα μάτια του βαριά χλομά λουλούδια
Αύριο θα νικήσω τους κακούς
κι ο πόνος μου θα’ ναι κι αυτός μαζί μου
ο σκύλος μου ο πιο πιστός
ο πιο πιστός μου φίλος
Έγινα της φλοκάτης σου η ψείρα, πάντα
σεμνός και τρυφερός
πάντα αθόρυβος μες στο τρελόσπιτο του έρωτα
αφρίζω αγάλλομαι με ξέρουν και οι πέτρες
Λογαριασμοί απλήρωτοι, οι νόμοι όλο λέξεις
Το κρανίο, η τρυφερή καρδιά
η πεισματάρα μνήμη που θησαύρισε
απ’ το κώνειο του φιλιού
Ετούτες οι περήφανες οι ρόγες
το άφθονο απόλυτο σκοτάδι
και ο χαζός θεός των οργασμών
χωριάτης καζανόβας επιληπτικός
τα σπέρματα ατενίζει εις τους κολάφους
Να πως με θες τυφλό σαν αιμοβόρο άντρα
Να πως με θες τσιμπούρι στο βρεγμένο σου αγρό
Να πως με θες
νύχτα στη νύχτα των χωρίς έρωτα νυχτών σου
Να πως με θες
να αφρίζω σαν σαπούνι στα πνευμόνια των νεκρών σου ασπασμών
Να πως με θες
μνημείο ανατριχίλας και χυσιάς
την πρώτη νύχτα γάμου
Να πως με θες χωριάταρο επιβήτορα
Να πως με θες ωρομίσθιο κρετίνο οργασμών
Να πως με θες εσταυρωμένο να τινάζομαι
επάνω στους πιστούς λυγμούς
Να πως με θες
να σβήνω ο άπειρος στο τεντωμένο σου μηδέν
Βακέτα σε είπανε κρυφά οι Ναζωραίοι
Γωνία εις την οδό αφροδισίας και λοιμωδών
Εις την οδό φλοκάτης και βακχών
Μάτωσες απ’ του εύζωνα την άπληστη γιρλάντα
Αχ
και τι ωραία κρέμονται τα εντόσθια του αιδοίου σου
οι φόλες που πετούσες στα σκυλιά της Λισσαβόνα!
Τώρα σε καταπίνω εγώ ο καταπιόνας
Ποδολαγνείες θρησκείες λυρισμούς
Χαϊδεύω στην κοιλιά μου παϊδάκια και επαρχίες
Μόνος βλαμμένος αφελής
Κουρδίζω τη σκληρή μελαγχολία της ψωλής μου
Όλες αυτές οι αισθήσεις είναι που μας κάνουν καλούς ή κακούς. Όλα όσα γνωρίζουμε για τον κόσμο προέρχονται απ’ το διαλεκτικό οπλοστάσιο των οργάνων μας.
Τα μάτια μας μπορούν να διαβάσουν όλες τις λογομαχίες τού βλέμματος, μπορούν να δακρύσουν ή να καταδώσουν, να λύσουν γόρδιους δεσμούς καταπραΰνοντας τις ένοχες συνειδήσεις μας.
Κάθε εμπειρία μας περιστρέφεται μέσα στον κύκλο των προσωπικών μας αισθήσεων και ιδεών.
Έξω απ’ αυτή την φαινομενολογία κάθε άνθρωπος πιστεύει ότι ο εξωτερικός κόσμος είναι αυτό που νομίζει ο ίδιος.
Οι αισθήσεις μας πλάθουν τον κόσμο κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση των διεγέρσεων που μας προκαλεί η πραγματικότητα. Αν μιλήσουμε λοιπόν σχολαστικά δεν μπορούμε να αποδείξουμε ότι υπάρχει τίποτε άλλο εκτός απ’ τις δικές μας αισθήσεις και σκέψεις.
Κοιτάζουμε συνεχώς το είδωλό μας στη σφαίρα του γίγνεσθαι. Ο καθρέφτης αντανακλά το περιβάλλον, συμπιέζοντάς το στο εσωτερικό ενός τέλειου κύκλου.
Ανεξάρτητα από το πώς κινούμε ή περιστρέφουμε το κεφάλι, το σημείο που βρίσκεται μεταξύ των ματιών μας, παραμένει σταθερά στο κέντρο του κύκλου. Δεν μπορεί να ξεφύγει απ’ το κεντρικό σημείο. Το Εγώ παραμένει αμετακίνητα το κέντρο του κόσμου.
Όλες οι φιλοσοφικές διαμάχες σπάνε τα γόνατά τους πάνω στην εγωκεντρική κατάντια του είδους μας. Αναζητώντας την ανάγκη του ανθρώπου για ανθρωπιά και αγιότητα. Αναζητώντας τη βαθιά ανάγκη εξόδου απ’ τον εαυτό και τη μεγαλόψυχη εισβολή στον άλλο.
Κοιτάζουμε στα μάτια τη σφαίρα που μας κοιτάζει. Πότε ρίχνοντας δαγκωματιές στο πεπρωμένο μας σαν στριμωγμένες οχιές και πότε παριστάνοντας τους Αγίους και τους ηθικούς. Μα Άγιος είσαι πάντα εις βάρος του άλλου.
ΑΔΕΣΠΟΤΟΣ ΣΚΥΛΟΣ 