Πυρ κατά βούληση

Έτσι κι αλλιώς φέρουμε μέσα μας βαρύ οπλισμό. Μετά το πρώτο τρέμουλο της εφηβείας και τον απογαλακτισμό απ’ τα πατρώα εδάφη και τη μανούλα, αρχίζει η αυστηρή διαδικασία απονομής δικαιοσύνης στις επιθυμίες.

Λόγοι και ιστορίες άλλων, μυθολογίες και μυθεύματα, αφήνουν μέσα μας το κατακάθι των μελλοντικών πνευματικών λοιμώξεων.

Κι ύστερα ψαχνόμαστε αν ανήκουμε εδώ ή εκεί. Αν αυτοί είναι οι φίλοι μας ή τυχαίοι συνδαιτυμόνες που βρέθηκαν στο δρόμο μας κι ύστερα πάλι θα χαθούν.

Μα ετούτη η αναρχία, η τόσο ζωογόνα για την αναπνοή και την σωματική υγεία, μας βγάζει συχνά τη γλώσσα. Αναρωτιέται με δέος και χαχανίσματα τι να βρίσκεται πίσω απ’ τη μυστηριώδη εκείνη τρύπα που με τόσα ονόματα την αναφέρουν πάντοτε οι άντρες και οι γυναίκες.

Πότε σαν μια φωλιά χελιδονιών, πότε σαν ένα βόθρο και πότε σαν να είναι τα άγια των αγίων, η φάτνη όπου κατοίκησε κάποτε ο ίδιος ο θεός, προτού εμφανιστεί σαν ένα ανυπεράσπιστο βρέφος, με τα κάτουρά του και τα σκατούλια του, ετούτα τα σκατούλια του που πολλές φορές οι πιστοί και σαγηνεμένοι του οπαδοί φιλούν και γλείφουν εκεί στην ροδοκόκκινη και αχνιστή περιοχή, γλείφοντάς τα κι αυτά, ρουφώντας τα αρωματισμένα θαρρείς από τα νάματα της θείας ευσπλαχνίας.

Ετούτη η αναρχία ξέρει πως ολόκληρο το Σύμπαν είναι παρθενογενετικό, διότι το μόνο που μπορούμε να ανακαλύψουμε με τα τεράστια τηλεσκόπιά μας σε δισεκατομμύρια έτη φωτός μακριά απ’ δω, δεν είναι τίποτε άλλο παρά μόνο αυτές οι σκοτεινές οπές, αειθαλείς, σαν ένα μαύρο κρίνο, ανεξιχνίαστες, μοναδικές, που το μυστικό τους καλύπτεται καλύπτοντας.

 

Ο μεταβολισμός του αυτοκράτορα

Η σαγήνη του Καλιγούλα, έληξε απότομα, όταν οι υπήκοοί του που τους είχε μετατρέψει σε ιδιοκτησία έπαψαν να γοητεύονται. Η μεταφυσική ανάγκη του ανθρώπου που αφήνεται να γητευτεί έχει συνήθως δυσώδη κατάληξη. Κι ίσως όλες αυτές οι παραφυάδες του συναισθήματος και η γλυκιά θαλπωρή της ερωτικής έλξης-απ’ τον δυνατό και γενναίο αγαπητικό-οδηγούν τους ανθρώπους να δεχτούν την ύπαρξη μιας εξουσίας, που δεν εκπορεύεται από μια ενόρμηση ή μια ανάγκη, αλλά από τη λαθεμένη ερμηνεία των φυσικών γεγονότων, από την αμηχανία του νου μπροστά στον ωκεανό των εκκρίσεων και των οσμών. Και τι απομένει άραγε στη ζωή όταν η αμφιβολία βιώνεται σαν αμαρτία, σαν ιεροσυλία απέναντι στην αιώνια αγάπη και σαν δηλητηριώδη δυσπιστία απέναντι στην καλοσύνη των άλλων;

Η θεσπέσια κρήνη και ο βλοσυρός πάτος

Ταλαιπωρούνται οι άνθρωποι για να κατασκευάσουν μια κάποια ευτυχία. Οργανώνουν τις ερωτικές τους τσάρκες με μια γερή δόση μποέμικης ασωτίας. Με μια νιότη ευκολόπιστη στις απολαύσεις. Με ένα γηρατειό όλο υπαινιγμούς για την επερχόμενη καταχνιά.

Ζούμε σε εποχές όπου το άτομο έχει πειστεί πως μπορεί να κάνει τα πάντα. Ζούμε τον εκφυλισμό της μονάδας μέσα στο ψειριασμένο δώμα της συμβίωσης.

Αρσενικά νευριασμένα με τη μαμά που τα ευνούχισε, αλλά εν τέλει μισογύνικα αντράκια, που θαρρείς πως τους απέμεινε ένα μικρό απόθεμα περιέργειας για το μουνί.

Θηλυκά μαγκωμένα μέσα στην πλαστογραφία της εικόνας τους και στο λήθαργο της ερωτικής φλεγμονής.

Ζεύγη βυθισμένα στην ψηφιακή ολότητα, στις κενές τους ώρες τηλεφωνούν, στέλνουν μηνύματα γράφουν στιχάκια σχόλια παρατηρούν τα ατέλειωτα βίτσια άλλων, στοχαζόμενα όλες τις φλογερές κοινοτοπίες των πωλητών ευτυχίας και θετικής ενέργειας.

Αναμασώντας κάθε μαλακία παίζουν ρόλους και ρολάκια κατά περίσταση, αρνούνται να δεχτούν τα σημάδια της παρακμής και τα ντουβάρια που τους καταπλάκωσαν.

Μόνο λαιμαργία και ψευτοχλιδή. Μια πανωλεθρία της ύπαρξης και της ζωής. Μια μιζέρια της ομοιομορφίας. Ένας βλοσυρός πάτος.

Μέθοδος καταμέτρησης ψύλλων

Υπάρχει ένας τρόπος και μια μέθοδος να μετράς τους ψύλλους που σε περπατάνε. Προσθέσεις, αφαιρέσεις, στατιστική και δόλος.

Γούστα που ξεχύνονται μέσα από μια πηχτή καταχνιά, σβέλτη και τσουχτερή. Από μια φτώχεια που είναι η κατίσχυση των ανώτερων νόμων.

Απ’ τις τελευταίες σκηνές μιας τραγωδίας αφού, σ’ αυτές τις τελευταίες σκηνές η ζωή είναι πάντοτε τραγική, αφήνοντάς σε να δεις απ’ την κλειδαρότρυπα της φαντασίας το χαμόγελο των νεκρών. Τα τσουτσουνάκια των αρχαγγέλων που πηγαινοφέρνουν πάνω απ’ τη βιασύνη των ζωντανών την άσκοπη και τεμπέλικη ευδιαθεσία τους.

Να όμως, οι ψύλλοι είναι εδώ. Στην παιδική ηλικία και στα γηρατειά, στις απαγορεύσεις και στα κρυμμένα παιχνίδια. Οι ψύλλοι είναι μετρήσιμο μέγεθος. Σου θυμίζουν το σβήσιμο του χρόνου, την υποδόρια επιτήρηση της φθοράς, την τρέλα που δεν είναι τίποτε άλλο παρά η άρνηση να συμβιβαστείς με την απώλεια.

Τρέχουμε στις μη ευκλείδειες ουτοπίες, στους αγρούς που μας ξεμπλοκάρουν απ’ τον αλυσοδεμένο μας χρόνο.

Τρέχουμε να δούμε τα πράγματα για τελευταία φορά, ξέροντας ότι στο επέκεινα πρώτα χάνεται η μνήμη και κατόπιν οι επιθυμίες. Η διάθεση να επιθυμείς χωρίς φλεγόμενους βάτους και τίμια ξύλα.

Τρέχουμε να μετρήσουμε τους ψύλλους που μας αναλογούν, όπως οι άυπνοι μετράνε τα σφαγμένα προβατάκια που θα τους οδηγήσουν στα πάνσεπτα δώματα των ονείρων και των ονειρώξεων.

Γινόμαστε ζώα που γελάν, ζώα που κλαίν, δύστυχα ζώα. Και τούτη η δυστυχία είναι μονάχα το νιώσιμο της απώλειας του χρόνου. Η λαίμαργη φύση μας που κάνει το στρατιωτικό της χαιρετισμό. Που εξασκείται στη βρόμα, στο ημίφως, στην υπόξινη γεύση κάθε ανεκπλήρωτης επιθυμίας.

Ο χρόνος της αιχμαλωσίας στις ανάγκες περνά σαν αρρώστια. Μα ο χρόνος της εκπληρωμένης επιθυμίας είναι βάλσαμο. Η αγάπη κλυδωνίζεται, γίνεται μνησίκακη, ο πανικός τρίβει τα χέρια του, παράγει θερμότητα, πυρκαγιές, χωρισμούς, εγκλήματα.

Προγράμματα, εκδρομές, ψυχαγωγίες, εκτονώσεις, θρυμματίζουν και καθηλώνουν το χρόνο.

Δεν είναι οι ελεύθερες στιγμές οι όμορφες πεταλούδες στα λιβάδια, μα είναι οι καρφιτσωμένες στιγμές, οι παγωμένες και άκαμπτες πεταλούδες, η ακριβή συλλογή μιας ζωής που θα χαριστεί κατευθείαν στο θάνατο.

Μα όταν αρχίζω να μετρώ τους ψύλλους με υπομονή αρχίζω να κατακτώ τον ελεύθερο χρόνο. Το χρόνο που για να είναι ελεύθερος πρέπει να καθαριστεί απ’ τις κρούστες, να απελευθερωθεί από συνήθειες όπως η σύνεση και ο φόβος.

Ο χρόνος που θα σου επιτρέψει να μετρήσεις τους ψύλλους σωστά. Η θεμελιώδης αρχή κάθε αναμόρφωσης που δεν είναι να κερδίζουμε χρόνο αλλά να τον σπαταλάμε.

Κανένα ηρωικό πνεύμα παρά μόνο η αδιάκοπη συλλογή μαλακίας, η διαβολική αυτή σοφία που σε εκπαιδεύει στα γηρατειά και στα έλκη. Στην κόπωση που έρχεται να δώσει μια κλωτσιά στην ευφυΐα και στην καλοσύνη.

Είμαι αυτός ο αγαθός γίγαντας που μετράω τους ψύλλους μου. Είμαι αυτό το αγαθό ζώο που παρατηρεί τις εκκρίσεις του. Που τρυπώνει στις μελλοντικές θεομηνίες και στις υπερφίαλες σκέψεις του. Είμαι κι εγώ ένας απ’ τους ψύλλους μου. Αξιοθαύμαστα δύσπιστος, έχοντας διαγράψει δια παντός την ιταμή αυταπάτη να ξεχωρίσω, να γράψω ιστορία ή να νικήσω αυτό που ήδη με έχει νικήσει.

Είμαι κι εγώ ένας απ’ τους ψύλλους των ψύλλων μου, αφού η ζωή υπό την απειλή της φύσης που ελλοχεύει περιορίζει όλες τις ηγεμονίες. Όλοι ίσοι κι όμοιοι μες στο σωρό. Μα έξω απ’ το σωρό είμαστε μοναδικοί, υπεράνθρωποι, αιωνόβιοι, ερωτευμένες καρδιές, τσιγγάνοι που ζουν με τις ελεημοσύνες της ομορφιάς και των δούλων της.

 

Tο τέλος της Ύλης

Ξέρουν οι γάτες από χάδια αφού
τα χάδια είναι το τέλος της Ύλης
και τα φτερωτά ταβάνια που μας πάνε παντού
μέσα στα γυμνά διαμερίσματα
εκεί που ιδιωτεύουν οι αναμνήσεις και τρώνε
οι άνθρωποι κατεψυγμένες φακές
ακούγοντας μπαγιάτικα φλάουτα
σπασμούς που τους κλάδεψαν τα δάνεια και οι έγνοιες
τα καζανάκια που τρέχουν ο Πηνειός και ο Αλφειός
οι δυο δολοφόνοι
τα ρέστα της τυρόπιτας στο κομοδίνο
και η θεά χωρίς φρύδια ταμπουρωμένη
στο φρέσκο κεραυνό της τηλεόρασης
Ξέρουν οι ρουφιάνες οι γάτες να βγάζουν νύχια
να τρώνε ποντίκια φίδια στρατηγούς υπουργούς
σαύρες της ελληνικής υπαίθρου
Ξέρουν να τρίβουν τις κωλοφωτιές
πάνω στο δέρμα της νύχτας
Φεύγουν έρχονται πηγαίνουν
Τα μάτια τους
διαφεντεύουν τους εφτάψυχους οργασμούς
φωσφορίζουν εκεί που δεν τα σπέρνουν
Γλείφουν τα δάχτυλά τους μετά τη σφαγή
Καθαρίζουν τον πόνο και το κρεμμύδι του
Περιμένουν την ημέρα της Κρίσεως
και την ώρα του φαγητού
τα ζουμιά της κονσέρβας και της τεμπελιάς
τα ζουμιά της αργόστροφης στύσης
το χρόνο να σταματήσει για πάντα

Όλη η πραγματικότητα έπεσε στο κεφάλι μου

Όλη η πραγματικότητα έπεσε στο κεφάλι μου. Τα χείλη μου
δεν μίλησαν και τα αυτιά μου δεν άκουσαν η μύτη μου όμως
θυμήθηκε τη μυρουδιά του διαβόλου και τα βαμμένα πρόσωπα
στα καρναβάλια τα κοκορέτσια και τα κορίτσια με τα ωραία
δάχτυλα και τα μεθυσμένα κορμιά και τις τύψεις των ερωτευμένων
που χαμογέλασαν πονηρά στους άξεστους χωριάτες την
ώρα που ο ήλιος έφτυνε τα χέρια του για να δουλέψει γκασμά
κι ο αέρας έφτανε κατακόκκινος απ’ τα φιλιά που δίναν
σε ξένες χώρες οι ξένοι άνθρωποι με την παράξενη προφορά
και τα χνώτα που περνούσαν στην έμπνευση και στις φλέβες
της παγκόσμιας ποίησης όλο έπαρση και λυγμούς πάνω
στις μεταξωτές κάλτσες και τα εσώρουχα πάνω στα εσώψυχα
και στις λίστες με τα ψώνια πάνω στα μοιραία σιωπηλά αιδοία
των δεσποινίδων της Αβινιόν που θρυμμάτισε ο αντίχριστος Πικάσο
συντηρώντας με ευπρέπεια την υπαρξιακή μοναξιά και τη
λύπη και τους αγκώνες που δείχνουν το σύμπαν και τους
κομήτες που η πλάνη τους μας πλανεύει και μας παραπλανά

Η άμμος σου η στάχτη μου

Έτρεξε αίμα απ’ τον αλγόριθμο του σώματος
Το στήθος όλο ενοχή κοιτάζει το φεγγάρι
Υπήρξα Λέσβος κάποτε
Τώρα Ιούνης
Των θηλυκών κόβω τη γλώσσα με ψαλίδι
Ξαπλώνω πάνω στα παστέλια σου ηγουμένη αμμουδιά
Στο ανθισμένο σου ιερόσυλο μπουρδέλο
Τρίβω τους πιο ωραίους σου καρπούς
τα δάχτυλά σου
Η άμμος σου η στάχτη μου
καθώς βυθίζομαι στα πιο ζεστά υγρά σου που βρυχώνται

Σημείωση περί των καρπών του πνεύματος

 

Πάντα υπολογίζω στη φοβισμένη περιέργεια του αναγνώστη για να ερεθίσω τις πεποιθήσεις του και τις πεποιθήσεις μου.

Γράφουμε κυρίως όσοι έχουμε κακή ανατροφή. Η διαφορετικότητα των βέβηλων απόψεών μας έχει σημασία όχι μόνο για την φυσική τους λογική αλλά και για τη θεωρητική τους υπόσταση.

Αυτό λοιπόν που κυρίως μας ενδιαφέρει είναι να κατασκευάσουμε την ύπαρξη των πραγματικών, των βέβηλων ιδεών ως στοιχεία της ζωής και μόνο.

Γι’ αυτό αποτελεί ευχαρίστηση της γραφής να ξαναβρίσκει τις πραγματικές ιδέες όχι σαν ιδέες που έχουν μιαν ανώτερη μυστικιστική σημασία αλλά σαν ιδέες που σχηματίζονται απ’ τις πολλαπλές αντανακλάσεις της ζωτικής ορμής πάνω στο υλικό έδαφος των πραγμάτων.

Κανένα πνεύμα δεν υπάρχει χωρίς το σώμα και κανένα πνεύμα δίχως σώμα δεν μπορεί να επιβιώσει χωρίς να κρεμαστεί απ’ το ίδιο του το σχοινί.

Ένα πνεύμα κολοβό ασώματο άναρθρο απαγορεύει στον άνθρωπο να δει και να ψαύσει. Να συγκρουστεί και να αναμετρηθεί με τα συναισθήματα που του γεννά μια ηθική επιβεβλημένη.

Όμως ένα πνεύμα που δεν κάνει τίποτε άλλο απ’ το να φανερώνει την εξέλιξη της ύλης, τη γέννηση και το θάνατό της μαζί, είναι ένα πνεύμα που θέλει να εκφραστεί, να αποκτήσει μορφή ξεχωριστή, παρατηρώντας τον ίδιο του τον εαυτό δηλαδή την ίδια την αυτοέκφρασή του ως γέννημα της ύλης.

Η ίδια η εμπειρία είναι από μόνη της ένα χαλινάρι του πνεύματος.

Είναι ίσως όμως μόνο αυτή που κάνει τους καρπούς του μυαλού, δηλαδή τις ιδέες, περισσότερο ποιητικές, εκφράζοντας τη μεταμόρφωση και τον μετασχηματισμό των πραγμάτων.

Όλα τα προϊόντα των υπερβάσεων που κατορθώνει η συνείδησή μας μάς κάνει να σκεφτούμε λίγο παραπέρα.

Μας κάνει να εμβαθύνουμε πάνω στη γνώση της επιθυμίας.

Να ξεπεράσουμε τον ιδεαλισμό αποδίδοντας την ηδονή και το σπερματοφόρο στεφάνι της στη νευροφυσιολογία του εγκεφάλου. Στις χημικές διεργασίες που μας αποδεικνύουν την άρση των διαχωρισμών ύλης και πνεύματος.

Αφού κανένας νικητής λοιπόν, δεν πιστεύει στην τύχη, αλίμονο στους ηττημένους που την υποθάλπουν.

Λόγια περί της δολοφονίας του Τζόρτζ Φλόιντ

Τώρα οι τσαχπίνες κοπέλες ακούν ειδήσεις
Το εργαλείο τους
είναι θερμοκήπιο στο φεγγαρόφωτο της καταχνιάς
Ουρλιάζει ο θεός με τη φωνή τους
γουστάρει σαν μαστροπός να μελετάει
κόμιξ και νεκροφιλίες
αλεσμένο φαγητό και δοκίμια
για την έγχρωμη βία και τις ηθικές αρχές
για τους πιστούς που σαν μαρτυριάρικα πουλάκια
φάγανε τη φόλα τους
Ο ερωτύλος γάτος κόβει βόλτες γύρω απ’ το φεγγάρι
Ωραίο ανένδοτο κάθαρμα
Δείχνει τα δόντια του καλλιτεχνίζει
Τρώει τα επιδόματα του κράτους όπως οι νεκρές βδέλλες
Ψάχνει το Μέγα Σχίσμα για να κρυφτεί
Ξέρει τι εστί παράδεισος έμπνευση χρεολύσια
Ψάχνει τις τσαχπίνες κοπέλες
και μουγκανίζει και ταλαντεύεται
Περιστασιακός ηδονιστής
Πραγματιστής της δεκάρας
Βγάζει νύχια όπως ο βαρβάτος φονιάς
Ορμά στις αμερικάνες κάνει πλιάτσικο
Κλέβει κώδικες των Μάγια και σεξουαλικά ταμπόν
Όλο φωτιά και κάβλα περιμένει το ποδάρι του μπάτσου
Περιμένει το ένδοξο τέλος την Αγία Ασφυξία
Τραμπούκους να σαλιώνουν πιστοποιητικά θανάτου
Μανούλες να σπάνε βιτρίνες
Πεζοναύτες να σαπουνίζουν ψωλές
Μπροστά σε βουλωμένες αρτηρίες χοληστερίνης
Κυλιόμενα χάμπουργκερ σαν μυλόπετρες
Μπροστά σε εργοστάσια μπουρδέλα αθλητικές λέσχες
Να λέει γάμα με ξανά και ξανά τρελέ ξαναμμένε λευκέ

 

Έτσι γαμεί η Βίβλος

Καθώς εισέρχεσαι στο γελοίο κόσμο των θεών, χάνεις παντοτινά την καθαρότερη ευχαρίστηση, τη χαρά τού να νιώθεις.

Και οι θεοί είναι πολλοί, στριμωγμένοι σ’ ένα μικροσκοπικό μαργαριτάρι, φαντασμένοι, στολισμένοι με την ανθρώπινη ανυπομονησία μπροστά στη μελλοντική δίψα και το θάνατο, μακιγιαρισμένοι με τα πιο ακριβά καλλυντικά της μοχθηρίας και της συντριβής για να κρύψουν την ασχήμια τους.

Οι θεοί μας μιλούν για μια ελπίδα και μια ουτοπία.

Μας τοποθετούν μπροστά στις δύσοσμες διογκωμένες αιμορροΐδες του διαβόλου, μας δείχνουν την φρίκη που έγινε επιστήμη και την επιστήμη που οδηγεί στη φρίκη.

Μας αφήνουν μετέωρους στο πιο βαθύ σκοτάδι και στο πιο τυραννικό λιώσιμο.

Και τώρα πια, είναι που ξεχειλίζουν απ’ τα ρυπαρά μεθύσια, διατηρώντας με τη βία ότι απέμεινε από το φως της εικόνας τους.

Οι θεοί συγκεντρώνουν όλες τις ζηλόφθονες ανθρώπινες δυνάμεις. Απ’ τους πρώτους αθώους θεούς που έλιωσαν σαν κεριά, φαντασμένοι όπως ένα περίτρανο ομοίωμα εν στύσει, μέχρι τους έσχατους στραγγαλιστές της σεξουαλικής βούλησης μεσολάβησε ο φιλόσοφος και ο προφήτης.

Ο ανθρωποδιορθωτής που κάνει την ανθρωπότητα να νιώθει περίεργους πόνους και γουργουρητά, σαν να κυκλοφορούν βατράχια ή σκουλήκια στα έντερά της. Που την έχει βαφτίσει στην αγωνία και τη θλίψη μιλώντας συνεχώς για μιαν άνευρη ελπίδα. Για τη μάταιη ελπίδα μιας άλλης ζωής.

Οι δυστυχισμένοι δεν έχουν παρά να απλώσουν το χέρι τους. Το μυαλό και το κορμί τους το έχουν πουλήσει από τη στιγμή που δεν έμαθαν πώς να τα απολαύσουν. Που δεν ένιωσαν πως τίποτε δεν αλλάζει κι όλα αλλάζουν.

 

Μαλάκα πάρε το όπλο σου

Για κάποιο λόγο οι άνθρωποι φιμώνονται. Και δεν είμαι σίγουρος ότι κάποιος ή κάτι τους φιμώνει, διότι αν είναι έτσι τα πράγματα θα πρέπει να ξεπαστρέψουν αυτόν που τους φιμώνει.

Μιλώ σε τρίτο πρόσωπο διότι δεν θεωρώ τον εαυτό μου ή την εαυτή μου άνθρωπο ή κάτι τέτοιο. Είμαι ένα ζώο και ως ζώο ομιλώ. Ζώο απείθαρχο άγριο όπως όλα τα συνηθισμένα ζώα από καταβολής κυττάρου. Είμαι το ζώο που προχωρά παραπέρα.

Σίγουρα ως ζώα αναγνωρίζω τους φίλους μου και τους ομοίους μου που συμπεριφέρονται απείθαρχα και στρεβλά.

Που δεν γκρινιάζουν για τα φίμωτρα αλλά απλώς δεν τα φορούν.

Που δεν διαμαρτύρονται στο αφεντικό τους ειρηνικά αλλά απλώς του δαγκώνουν το χέρι. Γιατί ευλογημένος είσαι όταν δαγκώνεις το χέρι του δυνάστη σου, όταν είσαι τόσο αθώος που δεν μπορείς να συνυπάρξεις με χριστιανούς ή φιλελεύθερους ή αναρχομικροαστούς με κακή αισθητική και πολλές αυταπάτες.

Γιατί ευλογημένος είσαι όταν κατανοήσεις πως υπάρχει η ομορφιά, αυτή η ομορφιά που τροφοδοτεί το μυαλό και το κορμί με την πιο σπουδαία χημική ουσία.

Αυτή η ομορφιά που οδηγεί την ψυχή- δηλαδή την ψίχα και την ουσία του κάθε μοναδικού κορμιού-σε έναν ερωτικό ίλιγγο που δεν την αφήνει ήσυχη ώσπου να φυτέψει στο ζεστό της χώμα τους σπόρους όλων των υψηλών πραγμάτων.

Και δεν υπάρχουν υψηλά πράγματα και ουσίες εάν δεν υπάρχει ερωτισμός. Αν δεν υπάρξει αυτή η λεπτεπίλεπτη ύφανση των εννοιών πάνω στο δέρμα της αλήθειας. Της αλήθειας τού καθενός ξεχωριστά και της αλήθειας όλων μας.

Η ζωή θα πρέπει να οριστεί μάλλον ως ερωτικός συναγωνισμός, ως περαιτέρω ανάπτυξη και εσωτερίκευση του πρωτόγονου πολέμου και της ομαδικής βίας.

Ως ζώο που είμαι αντιδρώ με το θυμικό.

Νοιώθω το όνειρο να απομακρύνεται, να γλιστρά πίσω στο παρελθόν, σκοτεινό τρεμουλιάρικο και μακρινό.

Για κάποιο λόγο αδυνατώ να είμαι άνθρωπος. Να υπακούω σε παράλογους κανόνες και σπασμωδικές εντολές. Για κάποιο λόγο δεν ανήκω σ’ αυτά τα όντα που λέγονται άνθρωποι. Δεν είμαι σαν κι αυτούς. Δεν έχω το ίδιο σουλούπι.

Είχα σπουδαίους συμμαθητές που τα κατάφεραν. Πήραν αξιώματα, έγιναν πρωτοσέλιδα, γράφουν τη γνώμη τους και πληρώνονται. Μιλούν για λεφτά, κάνουν υπολογισμούς, αγαπούν τη δημοκρατία που τους κολακεύει δίνοντάς τους το ποσοστό υπεραξίας που τους αναλογεί απ’ το παγκοσμιοποιημένο καταπίστευμα της εκμετάλλευσης κάθε ικμάδας δύναμης, πνευματικής ή σωματικής.

Ως ζώο έχω την αξιοθρήνητη υποχρέωση να συμμετέχω σ’ αυτή την ανατριχιαστική κωμωδία της ζωής.

Να ομιλώ και να γράφω με διαύγεια και χαρά ξέροντας πως πάω ντουγρού στη μεγάλη κατηφόρα. Ξέροντας πως οι δηλητηριώδεις ατμοί της σήψης θα ακολουθούν το σαρκίο μου έως τον κλίβανο.

Σε μια σπουδαία γιορτή, σε ένα αληθινό σεξουαλικό όργιο που μόνο η φωτιά ξέρει να το αφανίζει σωστά και να το σκορπά μέσα στα χνώτα των άλλων ζώων.

Ως ζώο λοιπόν ισχυρίζομαι πως είναι άπρεπο ο άνθρωπος να φυτοζωεί σε φοβητσιάρικη εξάρτηση απ’ τους γιατρούς και το κράτος και τις πρακτικές τους. Πως είναι άπρεπο στη μια και μοναδική του ζωή να φοράει φίμωτρα και πανοπλίες. Να γίνεται καλός μπάτσος ή καλοκουρδισμένος δολοφόνος ανάλογα με τα συμφέροντα του αφεντικού του.

Ισχυρίζομαι πως είναι άπρεπο να περιμένεις άλλοι να κάνουνε την επανάσταση για σένα αύριο μεθαύριο ή σε χίλια χρόνια.

Ισχυρίζομαι πως είναι άπρεπο και βλακώδες να περιμένεις τη γλυκιά παρηγοριά της εκδίκησης μιας δευτέρας παρουσίας ή μιας αυτορυθμιζόμενης ουτοπίας που θα προκύψει απ’ τις ζαριές που ρίχνουν οι θεωρίες των παιγνίων στα αφυδατωμένα στομάχια των πεινασμένων.

Ισχυρίζομαι, ως ανυπεράσπιστο ζώο, πως το να διαλέγεις ενστικτωδώς αυτό που προκαλεί ζημιά στον εαυτό σου ή την εαυτή σου, το να δελεάζεσαι από τη δυσοσμία των «ανιδιοτελών» κινήτρων, αυτό αποτελεί τη συνταγή της παρακμής.

Τραβήξτε λοιπόν με δύναμη αυτό το ηθικό φύλλο συκής του αλτρουισμού κι αυτή τη διάλυση των ενστίκτων που παραλύουν απ’ τα ηθικά ψέματα του παρακμιακού. Απ’ το σακάτεμα της ζωής που δεν είναι ζωή κι απ’ την κολλητική αρρώστια της πειθαρχίας.

Μαλάκα πάρε το όπλο σου. Και να ξέρεις πως το όπλο σου δεν είναι αποκλειστικά και μόνο το κουμπούρι σου, αυτό δηλαδή που χρειάζεται άδεια απ’ το κράτος, την αστυνομία και τον παπά.