Πως ο κυβερνήτης Κούλης Ξεκούλης, έπεισε τον δύσπιστο λαό του, δια την ανάγκην του εμβολιασμού

Ότε απεκαταστάθη η τάξις, και ο ταλαίπωρος  Έλλην, αποκαμών των κρίσεων, των στερήσεων και των κακουχιών επεδόθη εις την εργασίαν του, το έργον της κερδοφορίας των πτωχών κεφαλαιοκρατών  περαιώσας, ο μέγας του πατήρ και Κυβερνήτης Κούλης Ξεκούλης, θέλων να βελτιώση την δημοσίαν υγείαν, απεφάσισεν, ότε ακόμη είχεν να διδάξη προς τον λαόν την εμβολιαστική ηθικήν.

 Έδωκεν όθεν εντολήν όπως αποστείλωσιν αυτώ εξ Εσπερίας αρκετάς χιλιάδας εμβολίων άτινα ειρήσθω, ήσαν τότε πάντη άγνωστα ημίν, και το τίμημα κατέβαλεν εκ του ιδιαιτέρου του κρατικού ταμείου με τη βοήθεια εθνικοφρόνων ευεργετών.

Οι εναντία φρονούντες κατά του Κυβερνήτου Κούλη Ξεκούλη, ήρξαντο διαδίδοντες ότι ο Κούλης είναι ου μόνον Λουθηρανιστής (ή κοινώς ελέγετο Αλούτερος), αλλά και διά της αντιθρησκευτικής και ασεβούς πράξεώς του, τού να προωθεί τα προτεσταντικά εμβόλια, θα κάμη όλους τους Ορθοδόξους Χριστιανούς «Αλούτερους».

Τα εμβόλια κατά τους εχθρούς του Κούλη Ξεκούλη, ήσαν απηγορευμένος καρπός, ού και μόνον απλή διείσδισις σύριγγος εις το μπράτσον ήθελεν οδηγήσει το χριστεπώνυμον πλήρωμα εις τα απύθμενα σκότη της κολάσεως, ένθα ο κλαυθμός και ο βρυγμός των οδόντων.

Οι αρτιγέννητοι Έλληνες, πληροφορηθέντες τα γεγονότα , οίτιντες είδον τας κούτας  των εμβολίων χύδην ν’ αποταμιεύωνται προχείρως εις την προκυμαίαν του Πειραιώς και τα αεροπεδίαν της Τανάγρης , χάρις εις τα ραδιουργίας των εχθρών και το αμόρφωτον αυτών, εν συλλαλητηρίω επιβλητικώ εζήτουν την αποπομπήν του ως προδότου των πατροπαραδότων της θρησκείας, βροτοφωνούντες: «Κάτω ο προδότης! Κάτω ο Αλούτερος, ο οποίος με τα εμβόλιά  του θα μας καταστρέψη το θρήσκευμα! Κάτω ο άθεος!»

Ο Κυβερνήτης Κούλης Ξεκούλης ακούσας των φωνών του κορυβαντιώντος πλήθους, έσπευσε προς τον εξώστην του μεγάρου Μαξίμου, ενώ το πλήθος, μαινόμενον ως αι προ της καταιγίδος ασυνήθεις βρονταί, εφώναζε «Κάτω ο Αλούτερος με τα εμβόλιά του!»

Ο Κυβερνήτης Κούλης απαθής θεατής των γενομένων, εδήλωσε προς το πλήθος, ότι τα εμβόλια είναι δια λογαριασμόν του, δια την κομψοτάτη Μαρέγκα και τους ψηφοφόρους του, και ουχί δι αυτούς και ας μη ματαιοπονούν.

Ταυτοχρόνως δε, κατά το φαινόμενον μόνον έδωκεν εντόνους και αυστηράς διαταγάς εις τους διορισθέντας φύλακας των εμβολίων-οπλισμένων με ούζι, γόνων χουντικών που εβασανίσθησαν και εκοποιήθησαν από κομουνιστάς και αναρχικούς δια τον φιλοναζιστικό πατριωτισμόν τους – όπως συλλάβωσι και οδηγήσωσιν εις τας φυλακάς οιονδήποτε όστις ήθελε φωραθή κλέπτης των εμβολίων του Κυβερνήτου και των φίλων του. Ιδιαιτέρως όμως είπεν εις αυτούς να κάμουν πως δεν βλέπουν τους περιέργους παρατηρητάς των εμβολίων και να αφήσουν αυτούς να κλέπτουν.

Μετ’ ολίγας ημέρας οι αποθήκαι αδοιάσουσι και τα ράφια εκενώθησαν! Τα εμβόλια τα χτύπησαν όλα οι Έλληνες εις τα μπράτσα και τους μηρούς, εις τα μηλίγγια και τους κροτάφους , εις τους όρχεις και ταις παρειές των χειλέων και συν τη εστιάσει εκείνων επείσθησαν ότι δεν έγιναν Αλούτεροι!

Ο ίδιος κόσμος, όστις ήτο και κατά την κατά του Κυβερνήτου στάσιν, ο ίδιος εκείνος ήρχισε να κρούη τους κώδωνας των Εκκλησιών και εκάλει τους λοιπούς εις γενικήν συνάθροισιν, να διαδηλώσουν την ευγνωμοσύνη των προς τον Κυβερνήτην Κούλη Ξεκούλη.

Η κοσμοπλήμμυρα εκκινεί υπό τας ζητωκραυγάς και τα θούρια και ούτω έξωθι του αττικού ανακτόρου του Κυβερνήτου φθάνει: «Θέλουμε, πατέρα μας, εμβόλια! Σώσε μας, πατέρα, και ας όψονται όσοι μας έβαλαν στα λόγια και τα διαδύκτια να κωλοβαράμε ευτελώς, παίζοντας τόμπολα με την υγείαν μας!»

Προ τοιούτων παρακλήσεων δι ουρανομήκων κραυγών, ο Κυβερνήτης Κούλης Ξεκούλης, εξελθών ένδακρυς, υπεσχέθη εις το πλήθος νέαν προμήθειαν εμβολίων δια του ιδιαιτέρου του κρατικού ταμείου! Συνεχώρησε τους πταίσαντας, διέλαμψεν η αλήθεια, και η εισαγωγή παντός εμβολίου ήρχισεν έκτοτε εν Ελλάδι.

Και ο Κούλης εκέρδισεν τας εκλογάς.

Όταν οι Εγγλέζοι θα φάνε τη βασίλισσά τους

Όταν οι Εγγλέζοι θα φάνε τη βασίλισσά τους, θα αρχίσουν οι αποικίες να ανασταίνονται μια-μια, να αναπνέουν οι άντρες, οι γυναίκες, τα βόδια, τα τοπία και οι θεοί που σφάχτηκαν γιατί κρατούσαν τον ήλιο στα χέρια τους και όχι τις πρόστυχες χριστιανικές προσευχές.

Ο θάνατος της βασίλισσας εξαγνίζει.

Για να αναπνεύσει ένας ολόκληρος λαός πρέπει να καταβροχθίσει τη βασίλισσά του.

Έτσι πρέπει να υποδεχτούμε τους βασιλιάδες. Όπως υποδέχονται τους φονιάδες και τους δήμιους στα λαϊκά δικαστήρια.

Έτσι θα ακούσουμε τη γριά με το χρυσό στέμμα ψυχρή και άφιλη να απολογείται στις σάρκες που καταξέσχισε για να ποτίζει το χρυσό χνούδι.  

Έτσι θα ακούσουμε τη γριά με το χρυσό στέμμα να λέει:

Κι όμως λαέ μου, σε αγαπώ, κι αν σκότωσα, τόκανα για σένα. Για το χατίρι σου. Όσο για τα κρίματα και τις τύψεις σας, τους νυχτερινούς φόβους και τα εγκλήματά σας, όλα είναι δικά μου, τα παίρνω όλα επάνω μου.

Μη φοβάστε πια τους Νεκρούς σας. Δικοί μου είναι οι Νεκροί σας. Και οι πιστές σας μύγες, το βλέπετε, σας εγκατέλειψαν κι ήρθαν σε μένα. Στο κουφάρι μου, που ούτε τα σκυλιά δεν θα βρεθούν να το γλείψουν.

Υπήρξα η τελευταία βασίλισσα, ο χρυσός κλώνος που έσπασε. Τώρα πρέπει να με θυσιάσετε. Να στραγγίξετε το ζουμί μου. Να με καταγαμήσετε όπως τα θηλυκά λάφυρα που κλέβατε απ’ τα σπίτια και τους δρόμους.

Ελάτε να κατουρήσετε το λαρύγγι μου, να αποστάξετε το μαύρο φαρμάκι της δαρμένης σκύλας.

Λαέ με τα στραβά ποδάρια, που χάρισες όλους τους σπόρους σου για την αυτοκρατορία, με τις πληγές ακόμα στα πόδια απ’ τις αρβύλες και το γράσο της εκστρατείας, λαέ,  που φίλησες την κόλαση στο στόμα και η αλαζονεία σε έκανε ακόμα πιο φτωχό και μέθυσο, θα φοράς τα μεταξωτά μου βρακιά στα καρναβάλια, στο μέλλον θα γίνεις αλήτης αναρχικός ποιητής της μέλλουσας νυχτερινής χλιδής. Θα γράφεις και θα ξεγράφεις τα χαζά θλιβερά όνειρά σου.

Ναι! Η βασίλισσα σε διατάζει. Φάε με….

Να θυμάσαι πως θα πεθάνεις Ή Ο φιλόσοφος ως κλόουν

Ο Νίτσε, ψάχνει πρώτα μέσα του να βρει, τον πρωτόγονο άρχοντα της αταξίας. Τον ισχυρό που αρνείται το θεό, αλλά και την ευθύνη ενώπιον του θεού. Μα βρίσκει μόνο συντρίμμια αλλά και κάποια νόστιμη γεύση από ένα ειρωνικό σερβίρισμα παλαιών μύθων.

Οι μύθοι ως αρχέτυπα της ανθρώπινης ονειροφαντασίας δημιουργούν έναν μαγικό κόσμο που δύσκολα μπορεί να πιαστεί στα δίχτυα της κριτικής.

Οι μύθοι κοιμούνται και ονειρεύονται τον εαυτό τους, ενώ, η κριτική ξάγρυπνη υπονομεύει τις ιδέες,  είτε για να τις καταργήσει είτε για να τις οδηγήσει σε μια διανοητική ουτοπία.

Όπως η εξυπνάδα ενός αστείου βρίσκεται στο αυτί αυτουνού που το ακούει και ποτέ στη γλώσσα αυτουνού που το λέει, έτσι και στη φιλοσοφία, αν τα άρρωστα αυτιά, τα κουφαμένα από τις κραυγές της δικής τους θλιβερής αγωνίας παρακούν, τότε ξυπνάνε τα τέρατα. Και η εποχή των τεράτων είναι η εποχή των μεγάλων αλλαγών.

Δεν ξεχνώ πως για να έχω φαγητό και ζεστό νερό κάποιος ταξικός μου πρόγονος έχωσε μέσα στην κοιλιά του εχθρού μια κοφτερή χαντζάρα. Και φυσικά δεν λυπάμαι καθόλου για τον σφαγμένο, αφού η σφαγή του ήταν η ευλογία της ύπαρξής μου.

Οι μύθοι έρχονται λοιπόν, με την αμετάκλητη αλήθεια τους, να καθρεφτίσουν την εμπειρία πάνω στη φάρσα της πραγματικότητας, να σκουπίσουν τα αίματα απ’ τα δόντια που ξέσκισαν σάρκες και κατεστημένα.

Ο πατέρας και γιός. Το παλιό και το καινούργιο.

Ας μην μπερδεύουμε όμως το καινούργιο μ’ αυτόν που το ξεγεννά. Ο πόλεμος, ο πατήρ όλων μας δηλαδή, δεν είναι το καινούργιο, αλλά το ματωμένο εμβρυουλκό που μας φέρνει στο φως της σκηνής.

Στη σκηνή όπου είμαστε δια παντός έκθετοι, ξεβράκωτοι και ανηπεράσπιστοι, μα ζωντανοί και καβλωμένοι.

Η ψυχοδυναμική της εξέλιξης μπορεί να γίνει αντιληπτή ως ένα είδος αντεστραμμένης οιδιπόδειας κατάστασης, όπου ο γιός δεν επαναστατεί ενάντια στον πατέρα, αλλά οι τυπικές συμπεριφορές των επιθυμιών του προβάλλονται πάνω στον πατέρα.

Ο γιος παίζει το ρόλο του νικηφόρου πατέρα με σεξουαλική ελευθερία και εκπλήρωση, ενώ ο πατέρας απωθείται στο ρόλο του μπλοκαρισμένου θεατή.

Η αντεστραμμένη οιδιπόδεια κατάσταση επαναλαμβάνεται στη ζωή του καθενός, όταν η νεότερη γενιά ανδρώνεται σιγά-σιγά αντικαθιστώντας την προηγούμενη γενιά στην εργασία και στη ζωή, προκαλώντας μιαν άνευ όρων διάβρωση στις λεγόμενες αξίες.

Ετούτη τη διάβρωση μελετά ο φιλόσοφος, όχι όμως ως άνθρωπος της δράσης αλλά ως κλόουν που, κρυμμένος πίσω απ’ τη γελοία του μορφή, εκτοξεύει τραγικές σκέψεις μέσα απ’ τους κωμικούς του φόβους.

Αυτός ο κλόουν είναι η κωμική μορφή που εκπροσωπεί τον ανίκανο και γελοιοποιημένο πατέρα.

Αυτός ο φαντασμένος και συνοφρυωμένος ραχιτικός, εκπροσωπεί τη θλίψη των πραγμάτων και τελικά φτάνει να αντιπροσωπεύει το θάνατο.

Είναι αυτός που στο τέλος, αφού δεν βρίσκει τη λύση του μυστηρίου, εκτοξεύει τις ισοπεδωτικές και μακάβριες ειρωνείες του, θυμίζοντάς μας πως το μόνο σίγουρο είναι πως θα πεθάνουμε.  

Ζήτω ο όχλος

Ελπίζω στο δημιουργικό κανιβαλισμό του όχλου. Μόνο ο όχλος μπορεί να παίζει μπάλα ακριβώς μέσα στο γήπεδο της τρέλας. Στην ειδική περιοχή της τρομερής γειτονίας με το φανταστικό και το παράλογο. Οι βραδυφλεγείς χημικές ενώσεις των σωμάτων ετοιμάζουν τις νέες εκρήξεις. Πίσω από κάθε βρωμιά κρύβεται η ανάγκη για σεξουαλική ελευθερία. Ο όχλος μύριζε πάντα όργιο και βενζίνα. Είναι το κοινωνικό κύτταρο που διαθέτει υγεία και κάβλα, αρκεί ο όχλος να είναι ζωντανός και παθιασμένος με την ορμή του. Να φτιάχνεται απ’ τις οσμές του και την κτηνώδη του ευαισθησία. Καμία ιδέα δεν αναπτύσσεται αν δεν το αποφασίσει ο όχλος. Ο όχλος είναι ο εκκλησιαστής της πράξης, η ανθρώπινη μάζα που πάντα επιστρέφει στην ιστορία τα κλοπιμαία των στρατηγών.   

Σονέτο της πρωινής βροχής

Ποιό αδιάφορο χέρι θα πλέξει
τις γυμνές συμμετρίες σε μία!
Ποιά δαντέλα φθαρμένη
θα χωρίσει τα χείλη στα δύο!

Ο ουρανός αφαλός μιας αγίας
ένα δάσος αγρύπνιας και μέθης
Ερωτά ο φαλλός το αιδοίον
ειν’ ο έρως ο ίδιος σφαγείον;

Η ζωή προσπερνά σαν καράβι
αφήνει μόνο το κύμα ν’ ανθίζει
στης καρδιάς τα βαρβάτα ναυάγια

στις αυγές της σελήνης και στα χαύνα
μεθύσια των παρθένων αφροί
που ξεδιψούν των αντρών τα κοπάδια

Είδα και είδα

Είδα την κρεατοελιά της σεξουαλικής πείνας
και το πονεμένο μάτι του λεβέντη φαλλού
Είδα το βαρβάτο φιλί του ήλιου
να ξυπνά τις πελώριες ρόγες
Είδα τη Λολίτα γριά
να πίνει όπιο απ’ τα χέρια του γητευτή της
να την εκδίδει ο παπάς της γειτονιάς
ο τρελός της ψυχής αστυνόμος
Είδα ιλίγγους από το πιοτό
πως γράφουν ποιήματα στις χωριατοπούλες
οι βλοσυροί επαρχιώτες οι πλασιέ ποιητικών ορμονών
οι δικηγόροι που ανακατεύουν τα δηλητήρια
Είδα την αιματουρία του εσταυρωμένου
πάνω στην άτριχη Παναγίτσα
Είδα εσένα μουνί που με γέννησες
να σπαρταράς στις οθόνες
Είδα εσάς γαμημένες βασίλισσες
νοικοκυρές με χρυσές αλυσίδες
να δοκιμάζετε της σκλαβιάς σας ζουμιά
να τρυπάτε τη σάρκα με τις φριχτές σας αγρύπνιες

Η νοσταλγία συγκινεί τη λαίμαργη Αφροδίτη

Η νοσταλγία συγκινεί τη λαίμαργη Αφροδίτη
Του έρωτα του στυφού η κουτσουλιά ήτο μια
κάποια λύσις, όταν βογκούσε ο ανήρ θριαμβικά
κι όταν γινόταν υπεράνθρωπος Λεβιάθαν
πικρόχολος φλώρος δεξιός, φτύνοντας τον ήλιο
τον κατάκοπο στα μούτρα, επενδύοντας
σε φρίκες μυστικές, σε ιόχροες καταψύξεις
των κολασμένων την κραυγή, την τρέλα
απ’ την κοιλιά της Παναγίας και το ζουμί
απ’ τις ρώγες της που θήλασαν τις μοχθηρίες
του θεού, τη χαύνωση, τη δόξα απείρων
ηλίθιων γενιών, απείρων ερωτιάρηδων γυμνών
απείρων όχλων

Έλαια αιθέρια του ανήσυχου νου

Δεν φτάνει να διαλέξεις απ’ όλα τα λογοτεχνικά προσωπεία τον αθώο τρελό Δον Κιχώτη. Πρέπει να δεις αν θα πας με το θνητό ή τον αθάνατο Δον Κιχώτη.

Ο θνητός, πεθαίνοντας, κατάλαβε την ίδια του την κωμικότητα και έκλαψε για τις αμαρτίες του. Ο αθάνατος Κιχώτης όμως καταλαβαίνοντας την ίδια του την κωμικότητα την ξεπερνά και θριαμβεύει πάνω της χωρίς να την απαρνιέται.

Ίσως ένας ύμνος στο σίγουρο αφανισμό ή μια καταστροφή που γυρεύει έναν ανθρώπινο καμβά. Ίσως ήρθε η ώρα να παίξουμε το παιχνίδι ανοιχτά. Να ξεμπερδέψουμε με τις ενοχές και να δούμε τον Κιχώτη σαν έναν οπλισμένο οραματιστή που και το όπλο του και το όραμά του ήταν αλυσοδεμένα απ’ το χαρακτήρα του.

Συνήθως οι Δον Κιχώτες ξεφυτρώνουν απ’ το χώμα της χώρας των κλαψιάρηδων και των ευνούχων.

Είναι μορφές που ξεσπαθώνουν με την κοκκαλιάρικη αξιοπρέπειά τους ενάντια στις ασυμφωνίες των λογικών και στις διαμάχες των πονηρών. Βλέπουν πέρα μακριά τον ανεμόμυλο του υποκριτή και του νεόπλουτου, του ψευτοπαλληκαρά και του συμφεροντολόγου.

Οι Δον Κιχώτες ακούνε το δικό τους γέλιο, ακούνε το θεϊκό γέλιο, και καθώς δεν είναι απαισιόδοξοι, πιστεύουν στην υποχρέωση της πάλης όσο κι αν αυτή γίνεται κωμική, αφού τα υπαρξιακά συμφραζόμενα την οδηγούν σε μια άνευ όρων ματαιότητα.

Η κωμωδία είναι έτσι κι αλλιώς μιαν απόδραση, όχι από την αλήθεια, μα από την απελπισία, ένας στενός δρόμος διαφυγής προς την πίστη. Τη μια και μοναδική πίστη. Την πίστη πως η άνοιξη καταφτάνει!   Και το χιόνι λιώνει και πάει. Και οι νεκροί ησυχάζουν με τους νεκρούς κι ότι δεν έχει πεθάνει ακόμα τώρα σηκώνεται στα πόδια του.

Γιατί οι άνθρωποι σκοτώνουν το χρόνο τους

Οι άνθρωποι είναι γεννημένοι
κυνηγοί, αγαπούν τα παράσημα
και το χοιρινό κρέας, τον παγανισμό
και το φιλί του θανάτου, την ώρα
που βγαίνει αυτός απ’ τον τάφο του και
τραμπαλίζεται μυρίζοντας ιδρώτες
και κτηνώδεις στύσεις, κλέβοντας
τα σάπια ωραία φρούτα της
διάνοιας, αφήνοντας στο χωροχρόνο
πατημασιές του νεκροθάπτου. Ω οι άνθρωποι
σκοτώνουν, ανατινάζουν καρδιές
για να περάσει ο χρόνος κεντούν
εργόχειρα κλαίνε μαστουρώνουν
πυροβολούν στην καρδιά τους
λεπτοδείχτες, χέζουν χέζουν για να
περνά η ώρα όλο χέζουν και χέζουν
οι δασκάλες χέζουν οι υπουργοί χέζουν
οι στρατηγοί χέζουν για να περνά η ώρα
όλο χέζουν διαβάζοντας και διαβάζοντας
κι ο θλιμμένος κώλος χαμογελά χαλαρώνει
αφοδεύει το χρόνο και τους χρόνους
το αργό κι ανέμελο πένθος της ζωής
αφήνοντας πίσω του αιμορροΐδες και ωδές
καρδούλες λυγμούς συννεφάκια

«Σήμερα το έβαλαν στα πόδια οι λέξεις» …

Αντώνης Αντωνάκος «Σήμερα το έβαλαν στα πόδια οι λέξεις» …Αφήγηση: Δημήτρης Μίχας
Οπτικοποίηση: Θανάσης Πάνου

Ω! ματαιοδοξία, των εκδοτών ιερή αγελάδα

Επάνω στης ακροπόλεως σκαρφαλώσαμε
το μηλίγγι. Ο ουρανός αττικός αυτισμός
Οι χειρουργοί τρελοί των σωθικών ανθοκόμοι
Οι ποιηταί σε δίσκους σκληρούς αποθηκεύουν
το ξύγκι. Τους φθονούν τους αγαπούν τους
θαυμάζουν οι μάζες τα πλήθη. Τα ωραία μεθύσια
που έχουν στην κοιλιά τους τα βαρβάτα κορίτσια
ξερνούν. Καρούζο διαβάζουν κι απ’ τη στύση
του Νίκου κρεμούν μπιχλιμπίδια. Αλκοόλ, ρετιρέ
ψυχιάτρων, κεφτέδες και πλήξη, αστεράτο κονιάκ
στου υπερώου γκρεμού τη ζαλάδα Ω! ματαιοδοξία
των εκδοτών ιερή αγελάδα

Δεν πήραμε στα σοβαρά τον Ξέρξη

Δεν πήραμε στα σοβαρά τον Ξέρξη
που χρησιμοποιούσε λιπαντικά
για να διευθύνει την εταιρεία του.
Τους στρατιώτες του, που επέστρεφαν

στην πατρίδα σαν σουβλισμένα αρνιά
φύρδην-μίγδην αποτριχωμένοι νεκροί
με κρύα πόδια απ’ τον κήπο της
Γεσθημανής που έσπερνε προσευχές

με το σουβλί στο χώμα, τρώγοντας
αγκάθια και λακέρδα, βλέποντας
του Ιούδα το φριχτό τέλος και το
πέος του καίσαρα από την καισαρεία

να το δαγκώνουν υπουργοί και
αριστοκράτες, μανούλες απ’ τους
Δελφούς που λέγανε στην Πυθία
να κόψει το σεξ και τη μαστούρα

γαιδαροι που γκαρίζουν διαρκώς
σαν γαϊδούρια σαν δημοσιογράφοι
σαν μπάτσοι ξεσκούφωτοι που
ελπίζουν σε ένα καλύτερο χάος

που ελπίζουν στο πλιάτσικο πα
ρέα με τον Ξέρξη που ξέρασε
αφού ως ξερόλας ήξερε πως ξε
ρνάνε οι βασιλιάδες στα καμαρίνια τους

λίγο πριν βγουν στο γυαλί της ιστορίας

Σήμερα το έβαλαν στα πόδια οι λέξεις

Σήμερα το έβαλαν στα πόδια οι λέξεις
βλέποντας το Γενάρη μεθυσμένο σάτυρο
να σατιρίζει το φιλί μιας γυμνής Ρουμάνας απ’ τη Ρουμανία
διαβάζοντας
περιστατικά σοδομισμού στο σκοτεινό διαδίκτυο
φροϋδικά μανιφέστα που φέραν στην Αμερική
την πανώλη και την Ιλιάδα
του δόκτορος κουφέτα που τού χαρίσαν οι εβραίες
τα βράδια που τους χάιδευε τη διογκωμένη καρδιά
που τους τραβούσε με τα δόντια το σχοινάκι του ταμπόν
τη σεξουαλική κακία του Ιησού μαγαρίζοντας
αφήνοντας τους Οιδίποδες να φοράνε γραβάτα
να διευθύνουν κρεματόρια και σούπερ μάρκετ
παιδικές χαρές και θερμοκήπια της Μανωλάδος
μυρίζοντας τη φλυαρία της θυμωμένης καρδιάς
γλείφοντας με τα δάχτυλα χυσόλογα του γιουπόρν
ομιλίες παπάδων ψυχιάτρων κωλομπαράδων
που έχουν πάντα φριχτό απερίγραπτο άσχημο τέλος

Η μπαλάντα του Γιάννη

Ο Γιάννης είναι λάτρης του μουνιού
μα ξέπεσε να γράφει χάι κού
για την αιδώ της γυναικός
καβλιάρης παρά θίν’ αλός

ζεστά ονειρεύεται αιδοία
να μπαίνει το παλιάλογο στην Τροία
να σπαρταρά η ψωλή πάνω στην τάβλα
να βλέπει πεταλούδες απ’ την κάβλα

ωραίες μαντινάδες ηδονής
γράφει για την κωλάρα της Μιμής
αβέρτα χύνει πάνω στα τελάρα
για της Μιμής την ένδοξη κωλάρα

ω ήλιε εσύ, πελώριο ντεπόν
που γράδωσες στο χείλος των μηρών
ο πονοκέφαλος περνάει με γαμήσι
με γάργαρο ζεστό μελάτο χύσι

οι καλιακούδες κρώζουν στ’ όνειρό του
ξυπνά ο Γιάννης κάνει το σταυρό του
ψάχνει την πούτσα του να δει αν ειν’ εκεί
μα εκείνη έχει δραπετεύσει απ’ το βρακί

παίρνει τηλέφωνο το κράτος τη μαφία
να ψάξουν να τη βρούν πριν γίνει μαλακία
για να βρει πάλι θέση μέσα στο βρακί
η πούτσα η μονάκριβη η πούτσα η στραβή

Με τον Χένρι στη λίμνη (γ’ μέρος)

Ο Θορώ μας λέει πως είναι καλύτερα να παραβιάσουμε το νόμο που η φύση του είναι τέτοια ώστε να απαιτεί από μας να γίνουμε φορείς της αδικίας εις βάρος κάποιου άλλου. Ας γίνει η ζωή μας μια αντιτριβή που φρενάρει αυτό το μηχανισμό.

Είναι τόσο κραυγαλέα επίκαιρο σήμερα, ώστε, αυτό που οφείλουμε να κάνουμε είναι να βεβαιωθούμε οτι επ’ ουδενί δεν εκχωρούμε τον εαυτό μας στο άδικο που καταδικάζουμε.

Εδώ βρίσκεται το πρώτο θεμέλιο της πολιτικής ανυπακοής. Όχι στα λόγια τα χαρτιά και τα συμβόλαια αλλά στις ανυπόμονες καρδιές που βλέπουν την ποίηση να αποδίδει δικαιοσύνη.

Μια ποίηση που αναπτύσσεται ως κίνηση στους χώρους μιας ιδιωτικής ουτοπίας. Μια ποίηση που επιδρά πάνω στο θεμελιακό ένστιχτο της μυθοπλασίας ως όργανο κριτικό και εξαγνιστικό ανακαλύπτοντας κάτω απ’ την πλάνη της αλήθειας πως η ύπαρξη δεν είναι ούτε αληθινή ούτε ψεύτικη αλλά ατέρμονη εκφραστική κίνηση.

Ο Θορώ προχώρησε αυτή την πίστη στην περιπέτεια κάνοντάς τη στάση ζωής μη αντέχοντας αυτό το παρδαλό στυλ λογοτεχνικής ταπετσαρίας και βικτωριανής ελαφρότητας.

Ο Θορώ δεν υπήρξε η καρπερή αγελάδα του γραψίματος αφού οι εμπορικές πράξεις ήταν γι’ αυτόν μακριά απ’ τη θρησκεία της καρδιάς.

Δεν έγινε έμπορος των σκέψεών του αλλά άνθρωπος που ψάχνει τους συντρόφους του για να ολοκληρωθεί. Παράκουσε τη διαταγή της χριστιανικής ηθικής που προϋποθέτει πως ο άνθρωπος δεν ξέρει, δεν μπορεί να ξέρει τι είναι καλό και κακό και γι’ αυτό πιστεύει στο θεό που είναι ο μόνος που ξέρει.

Ο Θορώ θέλει τον άνθρωπο ήρωα για τον εαυτό του και οχι για τους άλλους.

Έθαψε αυτή την αισχρότητα των αυτόκλητων σωτήρων στην ανάγκη για συνεργασία. Περπάτησε εις την οδό της βασιλίσσης Ουτοπίας όχι με τα πέδιλα του φυσιοδίφη αλλά με τις γαλότσες του επαναστάτη. Του ερωτευμένου με τη φωτιά και το νερό. Με τα αντίθετα που δημιουργούν το Όλον. Με τα αιδοία μας που αλληλοσυμπληρώνονται εν φαντασία και ανάγκη.

Ο εραστής της ζωής που γίνεται ποιητής χρειάζεται να μάθει για να μπορεί να δρα, σε αντίθεση με τον αριστοτελικό μιμητία.

Αναλαμβάνει την ευθύνη της «ασεβούς» παρέμβασής του, παραιτούμενος από κάθε άλλοθι, εξασφαλίζοντας διαβατήριο υπηκοότητας για όλες τις επικράτειες.

Είναι τόσο παγκόσμιος όσο και τοπικός.

Η μόνωση είναι γι’ αυτόν μια κατάσταση που κυοφορεί την ανάγκη για λύτρωση μέσω της ταύτισης με τον άλλο.

Χρησιμοποιεί τη φιλοσοφία και την επιστήμη μακριά απ’ την επήρεια οποιασδήποτε σωβινιστής ματαιοδοξίας. Γίνεται εφευρέτης ενός ιαματικού λόγου που σέβεται τα πλάσματα γύρω του κι όχι ένας ευρηματικός εξομολόγος που δελεάζει με το πλατύ παπαδίστικο χαμόγελο τους πιστούς χάνους, δηλητηριάζοντάς τους με μιαν επικίνδυνη αγάπη.

Η γάργαρη απλότητα των ήχων και των μεταφορών δηλώνει την ορμή προς την ουτοπική πληρότητα.

Τι φοβερό όταν μιλάς για το ψωμί να μιλάς και για τον άνθρωπο κι όταν μιλάς για τη σιωπή να ανατινάζεται. Να φτάνεις παντού ακόμα και στα θανατικά και στα αδιέξοδα, ακόμα και στη μυρουδιά του ιδρώτα που αφήνει σαν βλέννα ο τραγικός χορός πάνω στη σκηνή της πραγματικότητας.

Να μην πολεμάς το σώμα με το πνεύμα αλλά να καλλιεργείς την ενότητά τους.                

Ναι, αν υπάρχει θεός μάς βλέπει και τραβά μαλακία Ή περί ποιητικής

Ποτέ δεν μπορούμε να μιλήσουμε για τα θεμέλιά μας. Διαταράσσουμε το μέσα χάος, το μυαλό αρχίζει τη λογοπλασία, ανακατεύουμε τότε τα δαφνόφυλλα στην κατσαρόλα με τις φακές. Η ποίηση είναι το θεμέλιο του ερωτισμού. Η μεγάλη ιδέα που μας συμφέρει για να φτάσουμε στην ελευθεροστομία, στη λαλιά που δυναμιτίζει τα συντάγματα και καλεί τον άλλον στην κραιπάλη της θεοφαγίας. Ναι, αν υπάρχει θεός μάς βλέπει και τραβά μαλακία. Οι επιστήμονες ανέλαβαν υπηρεσία ως ανατόμοι των γύρω θαυμάτων, οι ποιητές οξυγονώνουν το άγνωστο και οι αναγνώστες είναι οι πρόστυχοι κριτές. Τι είναι η γνώση χωρίς τον πειρασμό να την ανακαλύψεις; Χωρίς την κάβλα; Τι είναι ο δημιουργός μέσα στο θόρυβο της τυχαιότητας; Κι αν η απόλαυση είναι η φτηνή πρώτη ύλη των στύσεων ποια πρωτόγονη φύση μας τη σερβίρει στο πιάτο;

422 Βερολίνα

Ω! Βερολίνο, τις άπιστες γυναίκες σου λατρεύω
Με φτιάχνει, να τις μυρίζω με τη γεύση αλλουνού
στους δρόμους που περπάτησαν φασίστες τη
μυρουδιά ως τα τρίσβαθα να νιώθω του μουνιού

Σου έρχονται νιές που δε χορτάσαν το γαμήσι
στην Ελλάδα, κι αναπολούν μιαν αφροδίσια
φασουλάδα, στα ουράνια πάνω εκεί, στα γαλα
κτώδη τους χειλάκια αφήνουν τα καβλιά

ζεστά χυσάκια. Νυμφομανία πάρλα οργασμός
στα 422 Βερολίνα. Οι Τούρκοι απ’ τον κώλο
τη γαμούν κι αυτή καταλαλιά και καβαλίνα
Σε ξέρω, μου φωνάζει, ρε καριόλη φαταούλα

πως, να κολατσίζω τ’ οθωμανικό μου όμως
μού το έμαθε ένα βράδυ η μανούλα. Ω ναι
μικρή πηδιόμουν με τη φίλη μου τη Ρούλα

τους κλασικούς εδιάβαζα κι έγραφα ωδές
δεκάρικες για της ψωλής τις χάρες και το
πήδημα. Τώρα γυρνώ σαν πουτανάκι στα

καφέ του Βρανδεμβούργου, ακούω Βάγκνερ
νοιώθωντας στη μήτρα μου το οίδημα, ω ναι!
ρουφώ ηδονές και μονοξείδια, δρόμος χωρίς

επιστροφή οι φίλοι μας οι γερμανοί

Γεια σου φασιστάκο

Συναντώ συχνά, σε ανθρώπους που έχουν καβαλήσει το καλάμι, αυτό το παράξενο μείγμα θεατρινισμού και ηρωισμού.

Συνήθως, συμπαθέστατα ψώνια που την έχουν δει ποιητές, συγγραφείς, παραμυθάδες, κριτικοί τέχνης, σωτήρες της ανθρωπότητας, υπογραμμίζουν με τον κυκλοθυμικό τους χαρακτήρα την αλληλεξάρτηση κωμωδίας και τραγωδίας, ταπεινού επεισοδίου και μεγάλου δράματος μέσα στη σκηνοθετική τάξη της άλυτης διαμάχης.

Ο κόσμος περιστρέφεται συνήθως γύρω απ’ το μαγαζί τους και τη μπίζνα τους αφήνοντας το φαντασιακό να καβαλάει το ασέλωτο άλογο της μεγαλομανίας.

Άλλος μας σκοτίζει τ’ αρχίδια με ποιήματα και εξυπνάδες που έγραψε πριν πενήντα χρόνια επικαλούμενος διάσημες πεθαμένες φίρμες που του έπλεξαν το εγκώμιο, άλλος παρεξηγείται γιατί άφησε τον τριχωτό φασιστάκο μέσα του θυμωμένο και ετοιμοπόλεμο κι άλλος κάνει ψυχοθεραπεία με σκυλομαντινάδες περνώντας τες για μεγάλη ποίηση.

Όμως η κότα έκανε το αυγό ή το αυγό την κότα; Η κακή αισθητική γέννησε το φασισμό ή ο φασισμός την κακή αισθητική; Η ζωή μιμείται την τέχνη ή η τέχνη καθρεφτίζεται πάνω στη ζωή;

Ένα είναι πάντως, εντελώς βέβαιο, πως στη ζωή ή στην τέχνη οι κωμικές ασυναρτησίες των ανθρώπινων αδυναμιών και παραλογισμών είναι η βασιλική κορώνα των κοινωνικών σχέσεων.

Η μίξη του ευγενικού και του γελοίου, του κωμικού, του μεγαλειώδους και του τραγικού χαρακτηρίζει την πραγματική φύση του ανθρώπου.

Όμως αν παραβλέψουμε το περιβάλλον των καβαλημένων θα χάσουμε και το δέντρο και το δάσος.

Η υιοθέτηση της φιλοσοφίας που λέει, ο καθένας μόνος του και όλοι εναντίον όλων, διαθέτει μια χροιά ηθικής γελοιοποίησης που έχει σαν αποτέλεσμα την ενεργοποίηση ενός μηχανισμού άμυνας.

Υπάρχουν μόνο τα ψώνια και τα μικροσυμφέροντά τους, η αλήθεια εξαφανίζεται απ’ το οπτικό τους πεδίο και οι κρίσεις μεγαλείου γίνονται στάση ζωής.

Υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που κρατούν την ασπίδα του μεγαλέξανδρου ή τη χλαίνη του Ναπολέοντα, που επικαλούνται συνεχώς το Σωκράτη ή τον Έλιοτ για να φουσκώσουν το μπαλόνι της προσωπικής τους μπαρούφας και να χορτάσουν λίγο την ματαιοδοξία τους.

Όμως, πανούκλα είναι η ματαιοδοξία κι ας την φορά κανείς απ’ την καλή και την ανάποδη σαν πέτσινο γιλέκο.

Πανούκλα είναι ο εγωισμός που καλλιεργεί ο άγιος ανταγωνισμός της φιλελεύθερης ανοησίας. Των κλειδωμένων ανθρώπων στα σπίτια και στα γραφεία. Των ανθρώπων που ζουν σε μια μεγάλη φυλακή και προαυλίζονται στην κεντρική πλατεία. Των ανθρώπων που αυτολιβανίζονται αρειμανίως.

Η σκοτεινή νύχτα της προσωπικότητας που δεν ολοκληρώθηκε, πέφτει πάνω στο αφώτιστο ναυάγιο μιας μίζερης κοσμοθεωρίας.

Εδώ είναι το μεγάλο τσίρκο, το παπατζίδικο και το μπουρδέλο, εδώ νευριάζει ο κάθε πατριώτης και φτιάχνει αντίπαλο για να μπορεί να κάνει το στρατηγό και τον καμπόσο στη γυναίκα του.

Για να μπορεί να κουνάει το δάχτυλο στο λαό που δεν ξέρει, στον αγράμματο που δεν νιώθει, στον τρελό που δεν αισθάνεται.

Ο κόσμος της ρομαντικής λαμπρότητας των καλαμοκαβαλημένων, αυτό το άλλοθι της ανθρωποφαγίας, που ζωγραφίζει με καλλιέπεια τα εγκλήματα του αφεντικού του πάνω στο κοινωνικό δέρμα, αντί να λυσσάξει με το σάπιο του εαυτό, δαγκώνει τους συντρόφους του.  

Τα πιο ωραία μου φιλιά μυρίζουν ναφθαλίνη

τα πιο ωραία μου φιλιά μυρίζουν ναφθαλίνη
πύον ευρυτάνων λογοτεχνών
καλοπροαίρετους σοδομισμούς
νύχτα και πάλι νύχτα
που περπατά
σκορπίζοντας τα βδελυρά σαλάκια
στις Θήβες τις εφτάπυλες
των πληγωμένων κοριτσίστικων ματιών
ωραία πάντα αμείλικτα λογάκια
ξεθυμασμένων εραστών
που η καρδιά τους έχει μόνο πόνους
και μανίες

Πούτσα και ξύλο

Ποτέ δεν με συγκίνησαν οι κουβέντες για τα μαλακισμένα που φεύγουν να σπουδάσουν στο εξωτερικό, με πρόσχημα το πανεπιστημιακό ελληνικό μπάχαλο.

Μακριά απ’ τις κοινοτοπίες του στυλ ελεύθερη διακίνηση ιδεών, ακαδημαϊκή κοινότητα και άλλα κλασμένα μαρούλια όσοι περάσαμε απ’ τα πανεπιστήμια ξέρουμε την αλήθεια.

Απ’ τα κονκλάβια των καθηγητών που γινόταν αυθεντίες με πολιτική βούληση τις ταραγμένες και δολοφονικές δεκαετίες του 60 και του 70 περάσαμε στις συμμορίες των μεγαλοκαθηγητών που άγονται και φέρονται ανάλογα με τη χρηματοδότηση της εταιρείας που ψωνίζει υπεραξία απ’ το επιστημονικό προλεταριάτο.

Ξέρω τι σημαίνει είλωτες-επιστήμονες και μονολιθικά όντα, πολλές φορές δυστυχισμένα και καταπιεσμένα αφού, αν για καλή τους τύχη ο αρχιμάστορας-καθηγητής-επιχειρηματίας δεν τους πιάνει τον κώλο τούς ξεζουμίζει και τούς πετά στο καλάθι με τις σκατούλες του.

Το πανεπιστημιακό καθηγηταριό για να μπορέσει να επιβιώσει σε συνθήκες άγριου καπιταλισμού έκανε τον αρραβώνα με την πολιτική εξουσία πλούσιο γάμο.

Έχω ακούσει σοβαρούς καθηγητάδες να βρίζονται μεταξύ τους σαν τσατσάδες γειτονικών μπουρδέλων.

Η ελληνική κοινωνία, δηλαδή η λεγόμενη κοινή γνώμη, μια κοινωνία χάνων μικροαστών που τρώει αμάσητη κάθε μυθολογία δεν βλέπει χωρίς τα φίλτρα της πατρίδας, της θρησκείας και της οικογένειας.

Όπως η οικογένεια Μητσοτάκη, αλλά και άλλες ευσεβείς πολιτικές κάστες κρατούν το παγκόσμιο ρεκόρ γκίνες στην οικογενειοκρατία, στα πανεπιστήμια τα πράγματα είναι χειρότερα.

Αν μπορούσε να πάρει κάποιος μυρουδιά πως η πλειοψηφία των ανθρώπων αυτών είναι τενεκέδες ξεγάνωτοι θα καταλάβαινε τον κοινωνικό στραβισμό των υπηκόων που βλέπουν την καταστολή ως λύση στα μύρια όσα προβλήματά τους.

Οι ειδικοί λοιμωξιολόγοι και όλος ο ιατρικός θίασος δεν είναι απλοί γιατροί ερευνητές επιστήμονες που δουλεύουν άδολα για τον άνθρωπο. Όπως η κοινωνία είναι ακραία ταξική και δηλητηριώδης έτσι και το πανεπιστήμιο. Οι περισσότεροι προβεβλημένοι καθηγητάδες, πρυτάνεις και δε συμμαζεύεται, δεν είναι ικανοί να μοιράσουν δυο γαϊδουριών άχυρα.

Το πανεπιστήμιο θυμίζει κατά πολύ τις βιοτεχνίες παιδικής εργασίας ανά τον κόσμο. Υπόγεια ή ανώγεια με εξειδικευμένους είλωτες που δεν ρωτάν για τις κοινωνικές ανάγκες και τα προβλήματα που προκύπτουν απ’ τον αδιατάρακτο φασισμό της λεγόμενης ανάπτυξης.

Ένα εργαστήριο κατασκευάζει το κακό κι ένα άλλο το ξορκίζει. Ποιος έφτιαξε τον ιό; ποιος θα τον πολεμήσει ως μεταφυσικό αόρατο εχθρό και ποιος θα διαφημίζει τη μούρη του ως Σωτήρης-σωτήρας στα μούτρα της μάνας μου της κυρά Λόλας που, επειδή είναι καλός άνθρωπος δεν κρίνει αλλά πιστεύει.

Ο φίλος μου ο Δημήτρης κάνει το σκατό του αχνιστό παξιμάδι για να αγοράσει η κόρη του ένα μεταπτυχιακούλι γιατί το πτυχίο είναι λίγο σήμερα για την αγορά εργασίας.

Η Μαρία αριστούχος της κλασικής φιλολογίας κάνει ιδιαίτερα σε ένα παιδάκι με 4 ευρώ την ώρα. Ο Κώστας βιολόγος απ’ τους λίγους δουλεύει σε φροντιστηριακό κάτεργο με την αστρονομική αμοιβή των 3,5 ευρώ μικτά και πάει λέγοντας.

Ιστορικά, ο πλούτος για να διασωθεί, συμμαχούσε με το ιερατείο, χρίζοντας κάθε φορά τα γκεσέμια του αρχιεπισκόπους και αρχιδούκες. Σήμερα αυτή η αχόρταγη φάλαινα του χρήματος είναι έτοιμη να καταβροχθίσει τα πάντα. Κανένα έλεος μόνο αρπαγή.

Η αστυνομία στα πανεπιστήμια είναι η εγγύηση της επιτυχημένης αρπαγής. Τώρα είναι η ευκαιρία να δραπετεύσει η κοινωνία απ’ τα σοσιαλιστικά πισωγυρίσματα. Μόνιμη εργασία τι λέτε ρε γαμημένοι; μας λέει ο κύριος Άδωνις. Είναι δυνατόν να σας αφήσουμε να τεμπελιάζετε αργόμισθοι κοπρίτες την ώρα που οι Νιάρχοι και οι Ωνάσηδες ξεκοκαλιάζονται στη δουλειά;

Είναι δυνατόν να σπουδάσετε και να μορφωθείτε όλοι; To κράτος έχει άλλη προτεραιότητα. Παπάδες αστυνομία στρατός. Τα πανεπιστήμια πρέπει να κυνηγάν χρηματοδότηση να γλείφουν κατουρημένες ποδιές να συναγελάζονται με κάθε εκλεγμένο κακοποιό και κάθε ευλογημένο πλασιέ κηραλοιφών και τριχομονάδων αγίων.

Χωρίς αυτό το τέρας της μεταφυσικής μαλακίας που λέγεται ορθοδοξία-μιαν ανώνυμη εταιρία αμετανόητων κακοποιών-που μας κάθονται όπως οι σκατόμυγες στο σβέρκο και χωρίς τη συνδρομή του μπασκίνα που ξυλοφορτώνει ανθρώπους που δεν γνωρίζει γιατί αυτό είναι το καθήκον του, η πολιτική εξουσία θα ήταν μια πνιχτή πορδούλα που θα κατέρεε με το πρώτο αεράκι αντίστασης.

Αν δεν κατανοήσει κάποιος, βαθειά, την ουσία του νεοφιλελεύθερου ανταγωνισμού που δημιουργεί νέα πεδία εξαχρείωσης της ανθρώπινης κατάστασης δεν πρόκειται να δει γιατί το σύστημα θέλει αστυνομία ακόμα και στην κωλοτρυπίδα μας.

Ποιους φοβάται; Γιατί γιγαντώνει τον εσωτερικό στρατό;

Μα, γιατί σκορπάει λεφτά για να σωθεί και όχι για να μας σώσει.

Κανένας πούστης δεξιός που σκέφτεται μόνο το τομάρι του, ανεμίζοντας τούτη τη μαλακία ως ιδεολογία, δεν ξύπνησε κάποιο πρωί βάζοντας ως σκοπό της ζωής του την καλή μας υγεία.

Κανένα κωλόπαιδο απ’  αυτά που ζητούν αγωνιωδώς την ψήφο μας δεν ξύπνησε κάποια μέρα με την καούρα να γίνει η ζωή μας καλύτερη και ανθρωπινότερη.

Αλλά κανείς δεν μιλά για την αδικία και την αθλιότητα του δαπίτικου τρόπου σκέψης. Σημειώσεις γνωριμίες, εξέλιξη. Κι έπειτα σας κουνώ το δάχτυλο. Σάς γαμάω όλους.

Εσείς θα κάνετε επιστήμη κάτω απ’ τη μύτη του μπάτσου, μαλάκες. Θα σας βάζει στο στόμα την ιερή του κουτάλα ο παπά-Καντάνης, ο εξ Αγρινίου ορμώμενος χριστιανοταλιμπάν, χωρίς να ανοίξει ρουθούνι εν μέσω πανδημίας, γιατί απ’ τη κολυμπήθρα του περάσαμε όλοι  κι απ’ τη δεξαμενή της ευσεβούς πολυτεκνίας αρμέγουμε ψήφους για να υπάρχουμε και να διατηρούμε αξίες χρηστά ήθη και τραπεζικούς λογαριασμούς.

Όσοι δε θέλουν αντίδωρο και μεταλαβιά απ’ το χέρι του παπά-Τσιόδρα πούτσα και ξύλο. Πούτσα και ξύλο μέχρι τελικής πτώσεως.      

Με τον Χένρι στη λίμνη (β’ μέρος)

Ο Θορώ, γράφει πως, προτιμά να βλέπει τις πέτρες στη θέση τους. Γράφει πως, το μεγαλείο των Θηβών και της αρχαίας Αιγύπτου ήταν ένα μεγαλείο γεμάτο ευτέλεια. Πως, περισσότερη λογική έχουν τα πέντε μέτρα του πέτρινου τοίχου ενός τίμιου ανθρώπου παρά οι Θήβες με τις εκατό πύλες, ένα μνημείο που έχει ξεστρατίσει απ’ το αληθινό νόημα της ζωής.

Η άρνηση συμβιβασμού είναι το θεμέλιο της σκέψης του. Ξαναβλέπει τις αξίες με την καθαρότητα της πίστης του στη ζωή. Είναι κατά κάποιο τρόπο δημιουργός του εαυτού του. Αρα και παραγωγός της ελευθερίας του.

Δεν μπορεί λοιπόν να είμαστε σκλάβοι αφεντάδων ή πεποιθήσεων, απαιτώντας την ελευθερία απ’ τους δυνάστες μας ή τους πνευματικούς μας βασανιστές.

Η ελεύθερη ανάπτυξη απαιτεί κόπο. Δεν έχει την ευκολία και τη σιγουριά της στάνης. Δεν έχει την ασφάλεια της αγέλης και την προστασία της μαμάς.

Η δυνατότητα της πράξης και η δυνατότητα της νόησης ενοποιούνται ώστε η εμπειρία να γίνεται πηγή γνώσης και χαράς.

Αποκομμένη απ’ τη διονυσιακή της πληρότητα, η συνείδηση περιορίστηκε στην αντανάκλαση της εις εαυτόν παρουσίας της, στο επιφαινόμενο των βασάνων και των τύψεών της. Έγινε μια κακή συνείδηση, διχασμένη ανάμεσα στο βλέπω και στο θέλω.

Ο Θορώ ξεπερνά με τον λυρικό του αντιπερισπασμό την ελληνική τραγωδία που θέλει την ιστορία διχασμένη απ’ την ορθολογικότητα και τη γλώσσα υποβαθμισμένη απ’ την ηθική.

Σε κάθε πρότασή του μπορεί να χωρέσει το πιο βαθυστόχαστο αλλά και το πιο κοινότοπο πράγμα. Μεγάλωνα, τις ώρες εκείνες, όπως μεγαλώνει το καλαμπόκι μέσα στη νύχτα θα γράψει και θα μας χαρίσει αυτή την αίσθηση της ομορφιάς και της βίας.

Θα μας περιγράψει τον ήχο των φρύνων μέσα στη νύχτα, χρησιμοποιώντας τις πιο μεγαλοπρεπείς αντιθέσεις μέσα στον ορίζοντα ενός χρόνου που δεν μετριέται απ’ την αιωνιότητα αλλά απ’ τη στιγμή.

Αυτός ό άκρατος πληθωρισμός της ομορφιάς μιας λίμνης, μαζί με τον αποχαυνωτικό της απόηχο, κάνει το Θορώ να δοκιμάζει κάθε δυνατή παρομοίωση και κάθε δυνατή σύγκριση, εκπέμποντας ένα μεταφυσικό ιριδισμό μπροστά στο ανεξήγητο.

Η πληρότητα απ’ τη μια και η θεληματική λήθη απ’ την άλλη δημιουργούν μιαν ισορροπία.

Η μελέτη σε βάθος, των πραγμάτων που άγγιζε, αναχαίτιζε τον κίνδυνο που διατρέχει κάποιος να καταντήσει επιφανειακός εξαιτίας της συνήθειάς του να αυτοσχεδιάζει.

Η μοναχική αγριόχηνα γυρεύει το ταίρι της τόσο ηχηρά που μοιάζει το μοναδικό πλάσμα μέσα στο δάσος. Η ένταση του ήχου είναι η ένταση της ζωτικής ορμής, η κάβλα που γίνεται κάλεσμα και ανησυχία. Ο πόθος που αναβλύζει και ο φόβος που καταπιέζεται.

Ο Θορώ δεν υπήρξε θεωρητικός της μοναξιάς και της μόνωσης αλλά παθιασμένος με τη συνεργασία και την κατανόηση των ανθρώπινων αναγκών. Των πραγματικών αναγκών και οχι εκείνων που υπαγορεύει ο συγκεντρωτισμός του κεφαλαίου και της εργατικής δύναμης.

Κατάλαβε νωρίς πόσο ανόητο είναι πραγματικά το κράτος και πόσο ανίκανο, αφού δεν αντιμετωπίζει με τη θέλησή του την πνευματική ή ηθική διάνοιά μας αλλά προτιμά να πολεμά το σώμα και τις αισθήσεις μας. Να καταστέλλει αντί να συνομιλεί αφού το μόνο που διαθέτει είναι ανώτερη υλική ισχύ. Καμιά νοημοσύνη και καμιά εντιμότητα. Η ίδια η συνθήκη δημιουργίας του-ο συσχετισμός δυνάμεων και η διαιτησία συμφερόντων- είναι απλά και μόνο μηχανισμοί καταπίεσης των αδύναμων τάξεων και των αβοήθητων ανθρώπων.

Αν υπογράμισε από τότε ο Θορώ κάτι θεμελιώδες και ουσιαστικό που αφορά την ανθρώπινη συνύπαρξη, αυτό είναι ο χώρος. Μόνο οι δούλοι είναι στριμωγμένοι σε διαμερίσματα-κελιά και σε σπίτια-φυλακές. Μόνο τα πρόβατα και τα γίδια είναι στριμωγμένα στο μαντρί γιατί ο μοναδικός σκοπός είναι να δώσουν γάλα μαλλί και κρέας.

Η ελευθερία δεν είναι εδώ φαντασιακό πρόταγμα μουχλιασμένων μεσοαστών αλλά ανάγκη. Όπως μια βελανιδιά και μια καστανιά φυτρώνουν πλάι-πλάι, χωρίς καμιά τους να μείνει αδρανής για να κάνει χώρο στην άλλη, αλλά, και οι δυο υπακούουν στους δικούς τους νόμους, βγάζοντας φύλλα και ανθίζοντας όσο καλύτερα μπορούν, επισκιάζοντας ενδεχομένως η μια την άλλη ή καταστρέφοντάς τη, έτσι κι ο άνθρωπος αν δεν μπορεί να ζήσει σύμφωνα με τη φύση του μαραζώνει και πεθαίνει πριν την ώρα του. 

Με τον Χένρι στη λίμνη (α’ μέρος)

στον Τέο και τη Χαρά

Ο Θορώ, έχτισε μια καλύβα μόνος του σ’ ένα κτήμα του ποιητή Έμερσον, στη λίμνη Ουόλντεν. Τέκνο των υπερβατιστών της νέας Αγγλίας αλλά και εραστής της ομορφιάς και της αγριότητας όλων των φυσικών φαινομένων.

Αν δε ζήσεις κοντά στον κεραυνό και στην αστραπή δύσκολα θα καταλάβεις τον κύκλο της ζωής αλλά και το μεγαλείο της μικρότητάς της. Ο Θορώ πήγε στο δάσος όχι ως απογοητευμένος αστός αλλά ως εραστής. Επιθυμούσε να ζήσει ενσυνείδητα, να εντρυφήσει μόνο στα ουσιώδη της ζωής βλέποντας αν μπορούσε να μάθει απ’ αυτή όσα του είχε διδάξει, ώστε όταν έρθει η ώρα της νέκρας και του θανάτου να μην ανακαλύψει ξαφνικά ότι δεν έζησε.

Είναι σπάνιο πράγμα στο συγγραφιλίκι να γίνεσαι αυτό που γράφεις και να αφήνεσαι σ’ αυτό που είσαι.

Ο Θορώ μίλησε αποκλειστικά για την αδιαπραγμάτευτη ανάγκη της ελευθερίας του ατόμου και την απόρριψη όλων των θεσμών που την υπονομεύουν και την περιορίζουν. Ο Θορώ μελέτησε του έλληνες και τους ρωμαίους κλασικούς, αλλά κυρίως φυσική ιστορία και μαθηματικά. Δούλεψε για λίγο ως δάσκαλος, μα όταν έκανε μια εκδρομή με σχεδία στους ποταμούς Κόνκορντ και Μέριμακ, αποφάσισε οριστικά να αφιερωθεί στη φύση κι όχι μόνο να γράφει γι’ αυτή, αλλά να ζήσει εκεί κι ο ίδιος.

Ο Θορώ δεν μιλούσε μόνο για την πολιτική ανυπακοή αλλά την έκανε και πράξη. Έδειξε περισσότερο πως οι συνήθειες που μας επιβάλλουν οι μηχανισμοί της εξουσίας, μας δηλητηριάζουν αργά και σίγουρα, και πως ο μόνος δρόμος, είναι ο δρόμος της περιπλάνησης. Ο δρόμος της ανακάλυψης και της συνεργασίας. Μα κυρίως ο δρόμος της ειλικρίνειας με τα πλάσματα τα οποία συμβιώνουμε.

Η συμβολική άρνησή του να πληρώσει τον φόρο που θα χρηματοδοτούσε εμμέσως και τις πολεμκές επιχειρήσεις των ΗΠΑ στο Μεξικό στα τέλη της δεκαετίας του 1840, του χάρισε μια νύχτα στη φυλακή περνώντας στην ιστορία ως μια πράξη αντίστασης που ωστόσο στέκεται ικανή να διαχωρίσει τη θέση του ατόμου από τις πρακτικές της εκάστοτε εξουσίας.

Με εντυπωσιακή διαύγια ο Θορώ έγαφε πως ο άνθρωπος οφείθλει σε κάθε περίπτωση να ακολουθεί το ένστικτο και τη συνείδησή του, αφού εκείνο που προέχει πάνω απ’ όλα είναι να ζεις ελεύθερος και σε αρμονία με το φυσικό περιβάλλον.

Ο Θορώ δεν ήταν οικολόγος που ζούσε στα Εξάρχεια ή το Μανχάταν, αλλά ένας δυναμικός ακτιβιστής της ανθρώπινης κατάστασης. Η πηγή δύναμης που αναβλύζει το έργο του έχει να κάνει με την πίστη του στην αλήθεια. Αυτή την αλήθεια που ανακάλυπτε κάθε φορά, περπατώντας με τον ερωτικό βηματισμό των πλασμάτων στα σκιερά δάση και στις αμμώδεις υγρές όχθες των ποταμών της πατρίδας του, δηλαδή της πατρίδας όλων μας.

Ο Θορώ έψαξε τον Οιδίποδα και τη Σφίγγα, μου κράτησε συντροφιά ως φίλος που δεν ξέρει να μιλά για τη σωτηρία της ψυχής αλλά για την σωματική ανάγκη τού να ξεπερνάς τους τρόμους, τις προλήψεις και τις θρησκευτικές ιδέες.

Μου ψιθύρισε πολλά για την ανθρώπινη αλαζονεία, για την ποιητική στάση της φύσης να δημιουργεί κύκλους, όχι με τον γνώμονα της ευκλείδειας τελειότητας αλλά με την αέναη ζύμωση της ζωής και του θανάτου.

Κι είναι γι’ αυτόν η θέληση για ζωή, το θεμέλιο κάθε ανυπακοής. Η αντίσταση απέναντι στους άδικους νόμους.

Αντιστέκεσαι λοιπόν αν αγαπάς τη ζωή. Αν ασκείς βιτριολική κριτική στις προκαθορισμένες ηθικές αξίες. Αν πολεμάς τα άρρωστα περιβάλλοντα που τις γέννησαν και τις διαστρέβλωσαν ανάλογα με τον άνεμο των συμφερόντων τους.

Ο Θορώ ήρθε για να μείνει. Ξεπέρασε με άνεση την έλλειψη ιστορικής αίσθησης, το προπατορικό αμάρτημα όλων των φιλοσόφων που, χωρίς να το πάρουν μυρουδιά θεώρησαν τον άνθρωπο ον διαμορφωμένο απόλυτα απ’ την επίδραση των θρησκειών και των πολεμικών γεγονότων.

Είδε πως, όλο το ουσιώδες της ανθρώπινης εξέλιξης διαδραματίστηκε μέσα στη μεγάλη νύχτα του Χρόνου, πολύ πριν απ’ αυτά τα τέσσερις χιλιάδες χρόνια αρρώστιας και πολιτισμού. Κυριαρχίας και θέλησης για δύναμη. Μα κυρίως αρρώστιας τού ανθρώπου που πάσχει απ’ τον εαυτό του.

Ο Θορώ, ανακάλυψε νωρίς τα φοβερά αυτά οχυρώματα που ύψωσε η κοινωνική δομή για να προστατευτεί απ’ τα ένστικτα της ελευθερίας. Κατάλαβε πως η τιμωρία τοποθετήθηκε στην πρώτη γραμμή των μέσων αυτών άμυνας στρέφοντας τελικά τον άνθρωπο ενάντια στον ίδιο του τον εαυτό. Οι γονείς τιμωρούν, οι δάσκαλοι τιμωρούν, οι εξουσίες τιμωρούν, οι θρησκείες τιμωρούν. Αποκαθήλωσε λοιπόν την τιμωρία απ’ τον ζωτικό του ορίζοντα.

Ένιωσε και μελέτησε τις συνέπειες του βίαιου χωρισμού απ’ το ζωικό παρελθόν, το άλμα και ταυτόχρονα την πτώση. Ένιωσε τι είναι αυτό που οι άνθρωποι ονομάζουν Θεό ή Μοίρα, ένιωσε την ανήσυχη αναμονή, την ελπίδα, ένιωσε πως ο άνθρωπος δεν είναι ένας σκοπός παρά μονάχα μια φάση, ένα επεισόδιο, μια σκηνή, ένα πέρασμα, μια μεγάλη υπόσχεση. 

Ενδελέχεια του μη όντος Ή Όντως μας ξεσηκώνουν τα εγκόσμια

Άλλος γαμάει τον Αγάθωνα τρώγοντας
λειτουργιά στον Άθωνα. Πάντα κώλον
αφού η τέρψις οδηγεί στο όλον και
η τσουτσού των μοναχών είναι γλυκιά

καθώς ο άγγελος εγένετο Μορφεύς εις
του αρσενοκοίτου λάρυγγος αφήνοντας
λάφυρα φλουριά εν τη Μονή Βατοπεδίου
εν τη Μονή οσίας Ψωλής αρχιδοφόρου

και λυγμών. Όντως μας ξεσηκώνουν τα
εγκόσμια γι’ αυτό της πούτσης μας
γράφουμε τα εγκώμια οι μοναχοί εμείς
κι οι μοναχές χώρια οι μούνες κι οι

ψωλές χώρια οι γέροι κι οι γριές μα
πάντα η καύλα λάβαρο ορθόδοξο άνευ
αιδούς τρέχει εις τας ιεράς οδούς

Περί ψυχής ημιτελής πραγματεία

Τα σούργελα δεν γνωρίζουν πως
και η ψυχούλα διαθέτει μουνόχειλα
κι ένα θεσπέσιο κώλο
όλο έγνοιες και ύβρη
δεν γνωρίζουν πως
παραμυθιασμένη γυρνά
απ’ τη γεύση της χαράς μαριχουάνας
βλαμμένη σχεδόν απ’ την πρέζα της λύπης
προχωρά, συγκαμένη προς το έρεβος
τής χαϊδεύουν ολίγον τα πρησμένα βυζάκια
ο Ματθαίος Γιοσαφάτ, ο Ίρβιν Γιάλομ,
ο κύριος Βρακοζώνης ο νεκροπομπός εκ Βονίτσης,
ο Μπάμπης ο Κλάνας ο έσχατος αγρινιώτης,
εγώ ακόμη που σας ιστορώ

Γύφτικο πορτραίτο νυκτός

Απ’ τα υγρά σου έφτιαξαν οι γύφτοι σούπα
του έρωτα δοκιμάζοντας την ουσία
γδυτοί μιλώντας για αγάπη και ρευστότητα
πουλώντας στους πατατοφάγους λίγη αιωνιότητα
ω στύση μου αμίλητη στα πόδια της κοπέλας
ω χνούδι φλύαρο λίπασμα πάνω στην κρούστα των φιλιών
με μπόλικη ερωτοπυγμή της πούτσας μου η ορμή
θα συντριβεί εις του ανειρήνευτου Ειρηνικού τις ξέρες
όμως ω ναι!
θα τη σκορπίσω στα σκυλόψαρα
θα τη χαρίσω στο λαό
θα τη χαρίσω στο νεκρό αρχιεπίσκοπο
που βγαίνουν απ’ το στόμα του λουλούδια
Ω ναι στο θάνατο το γεωργό θα τη χαρίσω
για να γαμεί ο αθάνατος όπως γαμούσε ένας θνητός
πριν τον σκορπίσει η νύχτα στα ποιήματα
πριν τον σκορπίσει ο ύπνος στη λαγνεία

Θα σου προσφέρω λίγη θεία φώτιση

Θα σου προσφέρω λίγη θεία φώτιση
-μια ψωλή να σου κρατάει συντροφιά-
γαλλικά μουχλιασμένα τυριά κοινωνική
ανθρωπολογία και φραγκόσυκα στυφά
ωραία απ’ την οδό των γαϊδάρων
θα σου προσφέρω εκείνες τις νευρώσεις
των αγροτών που κοιτάζουν τον κάμπο
της Θήβας και κλαίνε τραβώντας την πιο
ένδοξη μαλακία τους αγριεμένοι άρρωστοι
και γυμνοί χαϊδεύοντας το κοκαλιάρικο
σκυλί της ηδονής κοριτσιών που άφησαν
το δέρμα τους στα αγριόχορτα και το
μάτι τους στο πιθάρι της παρθενιάς και
τα χείλη τους στο ζεστό χνώτο του θανάτου
γλείφοντας τους αρραβώνες με τα δάχτυλα
σπέρνοντας κρύα κουφέτα στο ζεστό τους
μουνί

Χέζομαι απ’ το φόβο μου, άρα υπάρχω

Περπατώντας  προς την κόλαση το πρώτο πράγμα που συναντάς είναι το μεγάλο πιθάρι με τους φόβους.

Άλλοι βάζουν το χέρι να τραβήξουν έναν στην τύχη κι άλλοι από μια βουλιμία θανατοφοβίας ορμώμενοι, πηδούν και κλείνονται μέσα στο πιθάρι για πάντα.  Φοβόμαστε το χαρούμενο και το υγιές. Ανησυχούμε μήπως οι απαντήσεις που δίνουμε κάθε φορά στο αίνιγμα του θανάτου είναι παρηγορητικές θεραπείες προκειμένου να ξορκίσουμε το μαύρο σκηνικό.

Ο άχαρος Άδης, ολόγιομος πάντα μα και άδειος, είναι από καταβολής φαντασιακού, ο τόπος που μας στέλνει εκδρομή το πεπρωμένο.

Ο τόπος που δεν μοιάζει με τους γνωστούς τόπους αφού τον καθορίζει ένας και μόνο τοποτηρητής. Η ανυπαρξία. Αυτό το λογοτεχνικό έδεσμα, που η παραμυθία της υπαρξιακής αγωνίας  μάς το σερβίρει ξανά και ξανά, με όση στοχαστική ειρωνεία διαθέτει το εγώ μας. Με όσο χοντρό αλάτι μας επιτρέπει να ρίχνουμε κάθε τόσο στις πληγές για να νοιώσουμε τη δύναμη αυτή της συμπαντικής ανακύκλωσης και του μαρασμού, που είναι και ο μοναδικός νόμος της ανθοφορίας.

Από τη στιγμή που γεννιόμαστε κατασκευάζουμε φαντάσματα που μας κρατάνε μακριά απ’ το βασίλειο της πραγματικής ελευθερίας. Απ’ το βασίλειο όπου όλοι θα ήμασταν βασιλιάδες και πρίγκιπες, αφού θα είχαμε καταφέρει να μην τρομάζουμε με τα φαντάσματα που φτιάξαμε εμείς οι ίδιοι.

Η απόκτηση της συνείδησης μέσα στο δαρβινικό αρχιπέλαγος της εξέλιξης περιείχε και το ακριβό τίμημα της συνειδητοποίησης  της αναπότρεπτης φθοράς.

Σήμερα, χαρτογραφώντας τις νευρολογικές μας διαταραχές, που είναι διαταραχές πολιτισμικές πρωτίστως, ανακαλύπτουμε τον εκφυλισμένο μας εαυτό.

Βλέπουμε πως οι φόβοι τρυπώνουν στις κοίλες του νωτιαίου μυελού, κάνοντας τα χέρια και τα πόδια μας λιγότερο υπάκουα στις προσταγές της ζωτικής ορμής.  

Έτσι παρατηρούμε τον συνεχή υποσυνείδητο εκφοβισμό της άμεσης θανατικής τιμωρίας, τον ερχομό μιας αόριστης αναπηρίας που θα μας σπρώξει λίγο ακόμα προς τη συνεχή υπόμνηση του αναπόφευκτου θανάτου.

Ο πλαστικός πολιτισμός προσπαθεί συνεχώς να από-ερωτικοποιήσει το σώμα, ή να μετατρέψει το ερωτικό παιχνίδι σε μια συνάρτηση κέρδους. Όμως ο έρωτας θα βγαίνει πάντα απ’ τον τάφο του ως η μόνη ζωτική αλήθεια, κάνοντας όλα αυτά για τα οποία ήμαστε ανήμποροι ν’ αρθρώσουμε έναν λόγο επαναστατικό και αμείλικτο, να ειπωθούν από  μόνα τους μέσα σ’ αυτή την παράφορη και βουβή ανταλλαγή βλεμμάτων.

Χωρίς κρεβάτι και τραπέζι Ή Έτσι γαμούν οι ευχούληδες

Οι επαναστάσεις δεν ξεκινούν ούτε απ’ τα εργοστάσια ούτε απ’ τα πανεπιστήμια, αλλά απ’ τα κρεβάτια και τα τραπέζια.

Στα κρεβάτια συναντιούνται τα σώματα και στα τραπέζια συναντιούνται τα στόματα και τα πνεύματα. Καμιά επαναστατική αξία δεν μπορεί να ανθίσει χωρίς αυτά τα δυο έπιπλα.

Είναι τα πιο φτωχά και τα πιο ταπεινά έπιπλα. Σε κάθε σκηνή απ’ το φτωχικό παρελθόν η κάμαρη και η εστία ορίζονται απ’ το κρεβάτι και το τραπέζι.

Όλοι νομίζουμε πως στο κρεβάτι κοιμόμαστε και στο τραπέζι τρώμε. Μα στην ουσία τους ο ύπνος και η τροφή είναι αυτά που μας φέρνουν αναγκαστικά κοντά, θυμίζοντάς μας πως για να επιβιώσουμε πρέπει να συνεργαστούμε και για να συνεργαστούμε πρέπει να συνυπάρχουμε.

Η συνεργασία και η συνύπαρξη αν δεν έχουν χαρά και παιχνίδι μπορεί να γίνουν εφιάλτες και ψυχοφάρμακα.

Το ψυχοφάρμακο έγινε η συγκολλητική ουσία των ραγισμένων σχέσεων και ο ψυχολόγος έγινε το επί χρήμασι άλλοθι της υποκρισίας μας, αφού δεν είμαστε αυτό που θέλουμε και επιθυμούμε, αλλά αυτό που θέλουν οι αναχρονιστικές αλλά και βλαπτικές νόρμες με τις οποίες μας εκπαίδευσαν.

Απ’ το σχολείο που εκπαιδεύει κουτάβια τυφλά που δεν ξέρουν τι θέλουν μέχρι τα στρατόπεδα εργασίας και τις οικογένειες κάτεργα, το εφιαλτικό σύνδρομο τού πατρίς θρησκεία οικογένεια έχει ποτίσει μέχρι το μεδούλι τα ανθρώπινα νεύρα με το πιο αργό και βασανιστικό δηλητήριο.

Από συνήθεια γιορτάζουμε και από συνήθεια αγαπάμε ,σχεδόν επετειακά επειδή μια υπενθύμιση παβλοφικού υποβάθρου μας θυμίζει να ευχηθούμε με όλη την ψεύτικη και αναγουλιάρικη ορμή των ευχούληδων.

Οι διαφημίσεις και η επιχορηγούμενη μαλακία των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, των πιο αντικοινωνικών μέσων δηλαδή, εγχείρισε στο ατροφικό μας μυαλό μια μακάβρια συνθήκη. Υπάρχω για να αρέσω κι όσο υπάρχω πρέπει να αρέσω.

Η μπρίζα με ταξιδεύει εκεί που δεν μπορώ να ταξιδέψω κι εκεί που δεν μου επιτρέπουν να ταξιδέψω, όχι γιατί κάποιο σιδηρούν παραπέτασμα μου κλείνει το δρόμο αλλά γιατί η συνταγματικά οριοθετημένη σκλαβιά μου προγραμματίζεται από μια οικονομία που ούτε ξέρω πως λειτουργεί και φυσικά ούτε ξέρω πως και από ποιους σχεδιάζεται.

Είμαι ξένος με το φαγητό που τρώω αφού αυτό μου το παρέχει εξ ολοκλήρου η βιομηχανία.

Πάνω απ’ τον μισό πλανήτη τον βλέπεις να ζει κουρνιασμένος σε κάποιο διαμέρισμα όπως τα τσόνια. Ακούς νυχθημερόν πως η ζωή αλλάζει και πρέπει να την προλάβεις.

Είναι στ’ αλήθεια επίτευγμα ο άπειρος χρόνος δωρεάν ομιλίας ή μια ανήλιαγη φυλακή απ’ την οποία όχι μόνο δεν μπορείς να δραπετεύσεις αλλά εσύ ο ίδιος χώνεις τον εαυτό σου πιο βαθειά και με περισσότερο ζήλο, εκεί απ’ όπου δεν πρόκειται να επιστρέψεις ποτέ.

Οι άνθρωποι λοιπόν γύρω απ’ το τραπέζι δεν τρώνε μόνο. Κοιτάζονται πειράζονται συζητούν συνεννοούνται χαίρονται λυπούνται βρίζονται πλακώνονται όπως και στα κρεβάτια δεν κοιμούνται μόνο αλλά γαμιούνται μαλακίζονται χαϊδεύονται συζητούν.

Ο καναπές και η πολυθρόνα αντικατέστησαν το κρεβάτι και το τραπέζι. Στον καναπέ τρώμε στον καναπέ κοιμόμαστε στον καναπέ χεζόμαστε, γιατί μαζί με το φαγητό τον ύπνο ή το χέσιμο πρέπει να είμαστε καλωδιομένοι μήπως χάσουμε μια οξεία από την μονοκαλλιέργεια της μιζέριας ή μη χάσουμε κάποιον διαδικτυακό φίλο που δεν του είπαμε χρόνια πολλά για τα γενέθλια ή τη γιορτή.

Ξέρω ανθρώπους που ζουν, υπάρχουν και αναπνέουν για να συντηρούν τα γρανάζια απ’ το εσωτερικό ασανσέρ της μεζονέτας τους, να φωτογραφίζουν κολοκυθόπιτες και εξωτικές σούπες, να ζουν από συνήθεια καθημερινά αλλά τις γιορτές να κάνουν τα πιο γαμάτα τραπέζια.

Να και τα καλά της θρησκείας που κι αυτή από συνήθεια μάς την έβαλαν στο βρακί.

Μέσα στον άκαρδο κόσμο που εμείς συντηρούμε την απονιά του αυτό το όπιο ο σοφός λαός το παίρνει σε σωστές δώσεις.

Η κουλτούρα των γιορτών, των επισκέψεων και των δώρων αν δεν ήταν πρώτα ένα μεγάλο εμπορικό κόλπο για να ταϊστεί απ’ την παιδική εργασία και την εργασιακή σκλαβιά το πιο μεγάλο τέρας θα ήταν ένα πανηγύρι χαράς.

Μα για να είσαι κι εσύ καλός θα πρέπει κι εσύ να κάνεις το δωράκι σου ή να πεις την ευχούλα σου ή να καθίσεις γύρω από ένα τραπέζι βουλιμικών διαστάσεων ακούγοντας όλο το πρόγραμμα της υποχρεωτικής μαλακισμένης διασκέδασης, αφού σήμερα είναι Χριστούγεννα και πρέπει να χαρούμε πάση θυσία.

Να νιώσουμε τη χαρά των ημερών και γενικώς να νιώσουμε κάτι, μέσα απ’ τη λίγη προγραμματισμένη χαρά που μας αναλογεί.

Αυτή τη χαρά που ψωνίσαμε με το πενιχρό επίδομα ή τα ψίχουλα του μισθού.

Τη χαρά αυτή που πολλοί αγοράζουν πατώντας επί πτωμάτων και τη χαρά που παίρνουμε ακούγοντας όταν σώζουμε ένα παιδάκι με μισό ευρό.

Πολύ φτηνά και παστρικά λοιπόν σώζεις και καμιά ζωή για να πάει πιο εύκολα κάτω το λουκάνικο και το γιούλμπασι.

Κάνεις ενέσεις θαλπωρής στολίζοντας θλιβερές πλαστικές μαλακίες αφού μπουκώσεις με ντάτα το ψηφιακό σου υπερπέραν για να είσαι σίγουρος πως τα κουτάβια-παιδιά σου είναι κλεισμένα στο δωμάτιό τους, χωρίς να κινδυνεύουν να γίνουν πουτάνες πούστηδες ναρκομανείς.

Ω! και πόσο τρυφερό είναι να τους φιλάς τα κεφαλάκια την ώρα που σκοτώνουν τους κακούς στο δώρο βιντεογκέιμ της καλής νονάς.

Γέρων ποιητών εγκώμιο

ετούτη η σκυθρωπή σιωπή τους κυβερνά
βλαμμένοι και ξενέρωτοι πηγαίνουμε ινκόγκνιτο
στ’ αρχαία τους πορνεία τόσο ερωτόπληκτοι όσο
ο μπαμπινιώτης με τη φλέσσα όσο η αρβελέρ
με το χριστό κι η παναγία με τον κρίνο της όσο
το σαλιωμένο δάχτυλο με τα σαρκώδη χείλη
τις φαντασίες τρίβουνε σα ρίγανες οι γέροι
ποιητές να νοστιμίσουνε τη γεύση του θανάτου
συντάσσοντας τού ζαχαροδιαβήτη ωδές
εκδρομές στη βάλια κάλντα με μωρούδες
απ’ τη σκήτη της αγίας ηδονής στυλό μολύβια
στα τσεπάκια κουβαλώντας σαν αχθοφόροι
που θα τους κάνουν μια χαψιά του επέκεινα
οι παμφάγες ανεμώνες

Κλικ εγουέι Ή σεκς ιν δε σίτι;

ιερό και καταραμένο διαδίκτυο, διαδίδεις
οπορτουνισμούς και τέτοια ποιητών και
επιστημόνων τα σαθρά αριστουργήματα
ω! οι μουσικοί σου θέλουν να μας μαλακώσουν
την ψυχούλα οι συγγραφείς σου δυο δυο τρεις τρεις
κάνουν ραδιόφωνο κι όχι έρωτα θέλουν να
αρέσουν να μιλφάρουν ακούγοντας ροστροπόβιτς
λιχνίζοντας κάποιας πόποβας τον ποπό αχ
πάνε οι καλές εποχές που ο Αλευράς έριχνε
σφαίρες από σπέρμα και οιδιπόδεια δειγματίζοντας
τρέλα και φιλικούς διακανονισμούς αντί για
χατζιδάκια και θεοδωράκια λέγοντας το φλιτζάνι
στης μιμής το μνί που ο κουρής το έκανε
χαλκομανία στα περίπτερα αεροπλανάκι
για των πασόκων χριστιανών την προσευχή
αφού η ελλάς ελλήνων χριστιανών ήτο
καπαρωμένη απ’ τους φράγκους και τους πελταστές
τους γλίξμπουργκ και τις συννυφάδες των
γλυκών μπουρζουάδων που κατεβαίναν
στην πρωτεύουσα για αλλαξοκωλιά και ευτυχία
σπάζοντας παρθενιές και κεφάλια στο γήπεδο
σκίζοντας το τριο μπελκάντο και τη βέμπο
το χλιαρό μιλιταρισμό της ηδονής των αθηναίων
που εκάναν γκρο πλαν τη βαρβαρίλα στα σκυλάδικα
στου αστικού ιστού τις φαβέλες ανταλλάσσοντας
πένες για να υπογράφουν βιβλιαράκια γαλλικά
κρασιά βγάζοντας λεφτά απ’ του λάγιου τον
αλκοολισμό και τόσων άλλων το ξύγκι κάνοντας
οικογένειες βγάζοντας σέλφι το χνώτο της
ιερόδουλης σιωπής αποτυπώνοντας στο υγρό
μάταιο πλάνο

Οι λογοτεχνικοί ερεθισμοί πέριξ της πλατείας εξαρχείων

Κάναμε λάστιχο τα νοήματα και
οι νοήμονες ξέρουν από καλό λάδι
από στάχτες που αφήσαν οι φθορές
και οι συγκινήσεις σαν έτοιμοι από
καιρό και σαν νευροπαθείς της μιας
στιγμής και της μιας λύπης διαβάζοντας
ιστορίες για γαμήσια και γάτες
ταΐζοντας με ξινισμένο μπουκόφσκι
φρικιά της πλατείας φοιτήτριες που
πιάσανε γκόμενο το χόρτο και τα
μπυρόνια παραμονές του αγίου ερεθισμού
του αγίου σπασμού του αγίου αβνανισμού
και του ευσπλαχνικού αλκοολισμού τα
μουνοπέταλα τινάζοντας της επανάστασης
που δεν έγινε αφήνοντας πίσω μανιφέστα
της οκάς με τρία ευρώ φουσκωμένα
απ’ την υγρασία σαν τρυφερά μουνάκια
που πήγαν αδιάβαστα

Στ΄αρχίδιαν μας που πέθανε ο John le Carré

Στ΄αρχίδιαν μας που πέθανε ο John le Carré
αφού ο τσόκλης ζει και βασιλεύει της μενδώνη
διαβάζοντας ευχές των ποταπών ερωτισμών
και της λένας αρώνη τη συγκίνηση εψάλλοντας
παπαδιαμάντη φρέσκο με τη χαδιάρικη αγριότητα
του γέρου που ονειρευόταν από γεννησιμιού τα
γερατειά πετώντας πέτρες στα νοικοκυριά που
δεν είχανε φράγκα γαλλισμούς ιδιοτροπίες
μπουρζουάδων υπόλοιπα του ματαρόα και της
πλανόδιας στύσης που μετοίκησαν στης
ψωροκώσταινας το ξύγκι με όσο χάρτινο
φεγγαράκι άφηνε η άρχουσα ελίτ στους ποιητάς
για να κάνουν καμάκι

Όταν ο Γιώργος Σεφέρης χάιδεψε το κωλαράκι της βασίλισσας

Ο Σεφέρης από την πρώτη εμφάνισή του στα γράμματα έστησε γύρω του μια απίστευτη βιομηχανία προβολής που θα ζήλευαν και οι πιο φιλόδοξοι δαπίτες.

Βιβλία και άρθρα γράφτηκαν, περιοδικά εκδόθηκαν, μεταφραστές καθοδηγήθηκαν, ομότεχνοι αγνοήθηκαν ή λοιδωρήθηκαν, κριτικοί προπηλακίστηκαν, με κύριο σκοπό την επί τριάντα και πλέον χρόνια προβολή και προώθηση του Σεφέρη. Από την πρώτη εμφάνισή του (1931) μέχρι το Νόμπελ το (1964).

Η βράβευση του Σεφέρη με το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας δεν αντανακλούσε τόσο το ισχνότατο σε ποσότητα και αμφισβητούμενο σε ποιότητα λογοτεχνικό του έργο όσο, κυρίως, την πολιτική του σταδιοδρομία και τη στρατηγική που αναπτύχθηκε από τον ίδιο και πολλούς άλλους μέχρι την επίτευξη του στόχου.

Ο Σεφέρης υπήρξε, πολιτικά, άνθρωπος με εξαιρετικά συντηρητικές αντιλήψεις, στενός συνεργάτης της δικτατορίας Μεταξά (1936 – 1940), αδρανής απέναντι στην απριλιανή δικτατορία (1967 -1971), με αδιαφανή ρόλο στους χειρισμούς του Κυπριακού ζητήματος, σφόδρα επικριτικός και υβριστικός απέναντι σε όσους τον αμφισβητούσαν, άφιλος και αγνώμων απέναντι σε όσους τον βοήθησαν.

Ο Σεφέρης δεν κατάφερε να ψελλίσει ούτε μια κραυγούλα για τα ξερονήσια και τα βασανιστήρια μέσα στους κάλπικους ελιοτ-ικούς του θρήνους.

Σιδερωμένος απ΄τον ακαδημαϊκό οίστρο μιας ξενόφερτης πρωτοπορίας, φιλόδοξος όσο και κολαούζος της εξουσίας, έσπειρε πίσω του στρέμματα ολόκληρα με σεφέρηδες που τους λουζόμαστε ακόμα και σήμερα.

Κι ο Γκόρπας που έφτυνε από αηδία κάθε πόζα και θεατρινισμό και κάθε μαγαρισμένο λουλούδι έγραψε:

Ο Σεφέρης επιτέλους πέθανε οριστικά

«στο φέρετρο του ακούμπησε η Ελλάδα»

Αυτός πού ακούμπησε,κανείς δεν λέει

Μια πέτρα για τη δολοφονία του Κλοντιάν Ράσα

Μας τυραννούν τα Τίρανα
και οι τροχοί των τυράννων που χρειάζονται λάδωμα
Οι φωνές των φτωχών όλο πύον
σαν το σκυλί που πεθαίνει
Η πόλη ένας εμφύλιος στο κρεβάτι μας
Αλβανικοί μπακλαβάδες ουρλιαχτά και στάχτες
Η σφαίρα φροντίζει να γραφτεί το καλύτερο ποίημα
Να γίνει το οίδημα του νεκρού κατοικίδιο μέσα μας

Βαδίζουμε πάνω σε τάφους και δάκρυα
σαν μανούλες που πάνε κατευθείαν στον πάτο

Η Μάγδα λυσσασμένη ψάχνει τον Παύλο στα τρόλεϊ
Ο χάρος σαν τσιγγανοπούλα που ετοιμάζεται για παντρειά
Χθες καταβρόχθισε τον Κλοντιάν Ράσα
Χθες ο Οιδίποδας τρύπωσε στο τομάρι του μπάτσου
Έκοψε με ψαλίδι του αδερφού του την έκφυλη γλώσσα
Ποδοπάτησε την καρδιά σαν παλιάλογο
Γύρισε σπίτι του έφαγε έχεσε είδε μπάλα, η μανούλα
εξουσία του ψιθύρισε ντελικάτες θηλές και επίδομα

Εμπρός στρατιώτες, σκοτώστε ή σκοτωθείτε
Δηλητηριάστε τα αιδοία που αντιστέκονται στο βιασμό
όσους πάνε να αγοράσουν τσιγάρα μέσα στη νύχτα
όσους ψάχνουν λιακάδα έρωτα οργασμό

Αύριο η μάνα σου Κλοντιάν θα γυρίζει τρελή στα χαυτία
θα ψάχνει ένσημα ντοκουμέντα διαβατήρια
λεφτά για τους δικηγόρους
θα ψάχνει κολόνια για να τρίψει το στήθος σου
να καρυκεύσει τον άνοστο πόνο

Μπορείς να εύχεσαι σε έναν ποιητή ή μια ποιήτρια, καλοτάξιδο το βιβλίο σου, και να μη νιώθεις γελοίος ή βλαμμένος;

Βεβαίως για τους ρομαντικούς το βιβλίο μοιάζει με πλεούμενο ή αερόστατο, αλλά ετούτη η μεταφορική αβρότητα κρύβει λογοτεχνία τρίτης εθνικής.

Γερόντια, σχεδόν απ΄τα τριάντα τους, που πιπιλίζουν τα κουφέτα της έντυπης δημοσίευσης, ανταλλάσσουν μαζί με το όπιο της μεγαλοσύνης τους ευχές και χαδάκια εξ΄αποστάσεως.

Αλήθεια όμως, πως ταξιδεύει ένα βιβλίο ακόμα και με πλουμιστά στιχάκια που θυμίζουν Δημουλά ή Πατρίκιο στα χειρότερά τους; Φυσικά με φράγκα.

Με φράγκα θα το τυπώσεις σε κάποιον εκδότη ερασιτέχνη απατεώνα, με φράγκα θα το στείλεις στην παρέα σου που μάλλον δεν θα το διαβάσει ολόκληρο, με φράγκα θα το στείλεις στις γνωστές φίρμες που θα το γράψουν στ΄αρχίδια τους.

Τα τελευταία χρόνια έχουν πέσει βέβαια οι τιμές. Εκεί που έπρεπε να πουλήσεις ένα μικρό χωραφάκι για να σου βγάλει ο γκαβριηλίδης ο πατατάκης ή ο καστανιώτης το αριστούργημα σήμερα γίνονται ευκολίες.

Το ψώνιο-ευτυχώς-ήταν είναι και θα είναι το καύσιμο της αγοράς.

Φυσικά κανένας φτωχούλης του θεού δεν μπορεί να εκδώσει το κατιτίς του αμισθί αφού, αυτή η πολυτέλεια ήταν συνήθεια μιας μεσαίας τάξης που ήταν λίγο αριστερούλα και λίγο πασόκ και λίγο όπου φυσά ο άνεμος.

Τα τελευταία χρόνια έχουμε δει βιβλία σε παραλίες, ανάμεσα σε μπούτια ή βυζιά, σε καναπέδες και σε κρεβάτια με σκύλους γάτες μωρά, να τα κρατούν περήφανοι συγγενείς ή φίλοι σαν να διαφημίζουν το τάιντ ή το σκίπ με χαμόγελο Βελόπουλου δείχνοντας την έσχατη κηραλοιφή.

Το κύκνειο άσμα τους που το περίσσευμα πατρικής περιούσιας ή μισθού το έκανε προϊόν, άρα διαβατήριο μιας κάποιας αποδοχής στον κόσμο των λογοτεχνικών οργασμών και των αλκοολικών αβροτήτων.

Συνταξιούχοι δάσκαλοι, κυρίες με διπλά ονόματα, πρώην υπάλληλοι του οτε και της δεη, καταστηματάρχες, πρώην αστυνομικοί, καθηγητές μέσης εκπαίδευσης που αντί να κωλοβαράνε στα καφενεία γράφουν στιχάκια και διηγήματα, κορίτσια και αγόρια που κάνουν το διδακτορικό τους στο Λονδίνο περνώντας το ως πληροφορία στο αυτί του βιογραφικού, ακαδημαϊκοί που γράφουν ποίηση το βράδυ για να ξεκουράζονται τρέχουν τώρα στις πλαγιές του Παρνασσού και του Ελικώνα, με τις Μούσες να μπερδεύονται κάθε τόσο στα μούσια τους, περιμένοντας το νόμπελ ή το βραβείο καβάφη,

Περιμένοντας να μυρίσουν το φρεσκοτυπωμένο τους βιβλίο, παίρνοντας πόζα Μπουκόφσκι ή Έλιοτ, με όσο φετιχισμό τους επιτρέπει η καλοζωία τους ή η απελπισία τους.

Θυμάμαι τώρα έναν συμπαθέστατο πλούσιο μπαμπά που πλήρωνε και πληρώνει τα βιβλία της κόρης του Σύλβιας-Μαρίτσας Πλαθ, γνωστότατης και αναγνωρισμένης ποιήτριας σήμερα, να λέει στους φίλους του, καλύτερα να πληρώνω να τυπώνει τις μαλακίες που γράφει απ΄το να πίνει ναρκωτικά!

Ο συνδικαλισμός των μπάτσων ευλογία των καπιταλιστών

Η χώρα μας δεν είχε ποτέ σοβαρή και οργανωμένη δεξιά. Αντ’ αυτού είχε μια θηριώδη και αδίστακτη ακροδεξιά, με οργανικούς διανοούμενους που φορούσαν πάντα το φύλλο συκής της φιλελεύθερης γατούλας.

Όταν δυσκολευόταν τα πράγματα και οι διορισμένες μαριονέτες δεν μπορούσαν να τα βγάλουν πέρα έσκαγε μια μεγαλοπρεπέστατη χούντα, η οποία όχι απλώς διεκπεραίωνε τα πράγματα αλλά εξαγόραζε συνειδήσεις.

Αν θεωρήσουμε την αριστερά ως μήτρα του συνδικαλισμού η ακροδεξιά έχει σίγουρα τα σκήπτρα της προπαγάνδας και της άλωσης πολλών σωματείων, απ’ τα πιο ανοργάνωτα έως τα πιο οργανωμένα.

Απ’ τις συνδικαλιστικές ενώσεις των αγροτών έως τις μίζερες μικροαστικές ελμε των καθηγητών μέσης εκπαίδευσης πίσω απ΄τις συντεχνιακές διεκδικήσεις και τα οικονομικά αιτήματα δεν υπάρχει σοβαρός πολιτικός λόγος ικανός να ζυμώσει αλλαγές και εξελίξεις μέλλοντος.

Υπάρχει όμως μια μαγιά εγκληματικής αδιαφορίας, ένας κομματικός στρατός σχεδόν μόνιμος και ετοιμοπόλεμος. Μια ακροδεξιά σε παραλλαγή, οργανωμένη και λυσσασμένη.

Τα παιδιά των χουντικών και των παραθρησκευτικών οργανώσεων γίνανε συνδικαλιστές της δαπ και της δακε, πήραν θέσεις στους μηχανισμούς και στα σωματεία ξέροντας καλά να φρενάρουν τη δυσκοίλια καλομαθημένη βάση στις δύσκολες κρίσεις.

Αφήσαν στην πολυκερματισμένη αριστερά ένα μικρό στενό χώρο επαναστατικής γυμναστικής, τον οποίο σιγά σιγά επανακαταλαμβάνουν με ακραία καταστολή και περίσσιο θράσος αφού τελικά η γη δεν έγινε κόκκινη αλλά φαιοπράσινη και μιλιταριστική.

Την ώρα που όλων μας τα παιδιά σκοτώνουν κακούς στα βίντεο γκέιμ, ο συνδικαλιστής της αστυνομίας δουλεύει με υπερωρίες για να υπερασπιστεί τους χουντικούς συναδέλφους του με τις σβάστικες και τα τατού με τα γλυκόλογα των ες ες.

Πολλοί αριστεροί που βρίσκονται κρυμμένοι στα σπίτια τους ή φοράνε μάσκα και στέλνουν ες εμ ες για να διαμαρτυρηθούν ή να διαδηλώσουν, νομίζουν πως η Ακροδεξιά του Μητσοτάκη πολεμά το συνδικαλισμό μα είναι βαθειά νυχτωμένοι.

Ο Μητσοτάκης και το σκυλολόι του κόβει πίτες κάνει βαφτίσια γάμους κηδείες, πάντα τρίβοντας το μαγικό φιλελεύθερο ραβδί του πάνω στη ματαιοδοξία του πωρωμένου εθνικιστή, που όταν στριμώχνεται αφήνει το φασίστα πατέρα του να νεκραναστηθεί μέσα απ΄την πηγάδα του Μελιγαλά.

Κανείς δεν πήρε μυρουδιά πως η αποχουντοποίηση των σωματείων δεν έγινε ποτέ.

Πως το μικρό τερατάκι που κοιμόταν σε μια γωνία στις πολύβουες συνελεύσεις θα σηκωνόταν κάποια στιγμή για να κόψει μια αντρική σφαλιάρα σ΄αυτόν και σ΄αυτήν που μιλά και λέει τη γνώμη του, σ΄αυτόν και σ΄αυτήν που διεκδικεί το μέλλον του κι όχι την ασφάλεια της μιζέριας του.

Πως το μικρό τερατάκι θα γινόταν πάνοπλος ειδικός φρουρός με ειδικότητα στον ξυλοδαρμό και στην τηλεοπτική προπαγάνδα.

‘Οταν ο Κοσμάς ο Αιτωλός προφήτεψε τον οργασμό της Τσιτσιολίνας

Ο Κοσμάς ο Αιτωλός προφήτεψε κάποτε πως θα βάλουν φόρους στα παράθυρα και στις κότες. Στους δονητές και στις κουνουπιέρες.

Προφήτεψε πως το ποθούμενο θα έρθει όταν ανθίσουν δυο πασχαλιές μαζί.

Προφήτεψε επίσης πως η Τσιτσιολίνα θα έρθει σε οργασμό αποκλειστικά και μόνο με τον Ντορί και το Βουκεφάλα, ενώ θα πιάσει παιδί με κροταλία και θα γεννήσει τον νέο πάπα σε κλινική στην Ελβετία, όπου θα την ξεγεννήσει ο ίδιος ο αντίχριστος.

Ο Κοσμάς ο Αιτωλός παραμένει στο τοπ τεν των παγκόσμιων προφητών με διαφορά. Προέβλεψε επίσης και μια δυσκοιλιότητα του Μαραντόνα σε φιλικό με τη Δόξα Δράμας καθώς και μια δυσεντερία του Τσίπρα στο γιουρογκρούπ.

Αλλά το πιο σπουδαίο είναι πως προέβλεψε την έλευση του κορονοιού μαζί με τον άγιο Παίσιο, κάνοντας όλη την επιστημονική κοινότητα να πιστέψει στο θεό και να αφήσει τις μαλακίες.

Φήμες αναφέρουν πως ο επιστήμων Σωτήριος Τσιόδρας είναι απόγονος του Κοσμά του Αιτωλού, αφού ο τελευταίος διατηρούσε σχέση με ένα ιερό ινγουάνα που την ημέρα της αναστάσεως πετάχτηκε απ΄ τον τάφο του Ιησού.

Ο Κοσμάς ο Αιτωλός παραμένει έως σήμερα ο περήφανος χορηγός τουριστικών λεωφορείων, εκκλησιαστικών ειδών, ταβερνείων και άλλων ειδών θρησκευτικής χρήσης, όπως αγιασμένες χειροπέδες με σταυρό, δονητές με ένδειξη αμαρτίας ον-οφ, κολπικά σταυρουδάκια για παρθένες, σοκοφρέτες με αγιασμό κατά της λίμπιντο, πασούμια εξορκισμού, περούκες για φαλακρούς ιερείς, καραμέλες με αγιασμό για το βήχα, κομποσκοίνια και τσολιαδάκια με ενσωματωμένο φακό για τον κάτω κόσμο καθώς και αμέτρητα άλλα ιερά είδη λιανεμπορίου.

Αντί στεφάνου και πρωινής βροχής

Τσουράπια φόρεσαν στον ουρανό οι ονειροπόλοι
Η γλώσσα μια σπλήνα των φιλοφρονήσεων
Αχ, και το ένα μου αρχίδι θα έδινα για μισό μουνί
όπως το ένα της νεφρό για μια αγκαλιά μαζί μου
θα έδινε η ποίησις
που φύτρωσε σαν κρεατοελιά
εις το παμφάγο κάλλος της φθοράς
εις το παμφάγο κάλος της αβύσσου
ω! ήλιε της Ελλάδος, όλο ηθική και δόγμα
όλο προφητείες και κανιβαλισμό
μου κόστισες πολλές χυσιές
θανάσιμες
πολλές αιωνιότητες μαζί ενταφιασμένες

Περί εικόνας, συμβόλων και νοηματικών διαταραχών

Πολλές φορές, οι συμβολικές μορφές γίνονται οι σιλουέτες ενός εφιάλτη.

Η εικόνα υπερφορτίζεται από συμπληρωματικά νοήματα που τους λείπει όμως η άμεση σαφήνεια.

Όπως εκείνες οι παλαιές εικόνες της σοφίας, που τόσο συχνά συναντάμε στις γερμανικές γκραβούρες.

Αυτές που παριστάνουν ένα πουλί με μακρύ λαιμό έτσι που οι σκέψεις καθώς υψώνονται αργά απ’ την καρδιά στο κεφάλι διασχίζοντας έναν δρόμο μακρύ, να έχουν τον καιρό να καλοζυγιαστούν.

Μα υπάρχει και το άτιμο βέλος που πετυχαίνει τις σκέψεις, σκοτώνοντας το μακρύ δρόμο του στοχασμού.

Έτσι λοιπόν, από την επιφάνεια της εικόνας της σοφίας, τρυπώνει ένα πλήθος από σημασίες, κάνοντάς την ακόμα ένα αίνιγμα. Ο στόχος χάνεται, η εικόνα δεν μας διδάσκει πια, μας γοητεύει.

Κι η γοητεία μπορεί να παραπλανήσει ακόμα και τον πιο αθώο διανοητικό οργασμό.

Η γοητεία είναι αυτή που μπορεί να μας οδηγήσει στην πιο ανελέητη σφαγή, αφού η λυρική εμμονή της υπνωτίζει ακόμα και τα πιο δύστροπα τέρατα.

Land Art: από τη σειρά ΗΛΙΑΚΑ ΡΟΛΟΓΙΑ: Πέτρα και χώμα για το φεγγάρι

Πέτρα και χώμα για το φεγγάρι

Εγκατάσταση στη λίμνη Τριχωνίδα

από τη σειρά ΗΛΙΑΚΑ ΡΟΛΟΓΙΑ: Πέτρα και χώμα για το φεγγάρι

Land Art: από τη σειρά ΗΛΙΑΚΑ ΡΟΛΟΓΙΑ

Δυνατότητες του αριθμού 9.

Εγκατάσταση στη λίμνη Τριχωνίδα

από τη σειρά ΗΛΙΑΚΑ ΡΟΛΟΓΙΑ: Δυνατότητες του αριθμού 9

Περί ερωτισμού και πάλι Ή λίγο παγωτό ακόμη

Ο ερωτισμός είναι πολλές φορές απογυμνωμένος απ’ τα διαλεκτικά του διφορούμενα, απογυμνωμένος απ’ τα τοπία όπου ήταν πανταχού παρόν.

Και μοιάζει σαν ποτάμι που κυλάει μέσα στους αιώνες, ξεδιπλώνοντας στις όχθες του ανθρώπινες ιστορίες, που διαδραματίζονται για να ξεχαστούν αύριο ή μεθαύριο, ενώ το ποτάμι δεν θα πάψει να κυλάει ποτέ.

Και μοιάζουμε κι εμείς, σαν τα παιδιά που θάβουν ζωντανές τις κουρούνες νοιώθοντας με τη βια του παιχνιδιού την αληθινή αξία του κόσμου. Οι θεολόγοι βλέπουν ψυχές που τρέμουν μες στα γυμνά και αποκηρυγμένα κορμιά μα οι εραστές γνωρίζουν πως οι εκκρίσεις τους και τα υπερούσια σπέρματά τους θα καταλήξουν στις αθέατες Βενετίες των κοπράνων, πάνω στις οποίες είναι χτισμένες οι ματαιοδοξίες και τα κοινοβούλια, οι αίθουσες χορού και τα αστυνομικά γραφεία

Η θεοδικία των σκατών

Υπάρχουν βάσιμες υποψίες πως στον Παράδεισο υπήρχε μπόλικη ηδονή αλλά όχι διέγερση.

Ο Ιωάννης Σκώτος ο Εριγένης, θεολόγος του 9ου αιώνα, δεχόταν με παρρησία πως ο Αδάμ και η Εύα διατηρούσαν σεξουαλικές σχέσεις στον παράδεισο.

Πίστευε πως ο Αδάμ σήκωνε την ψωλή του όπως σήκωνε το χέρι ή το πόδι του, άνευ διεγέρσεως, αποφεύγοντας τα προεόρτια καβλαντίσματα.

Πίσω ίσως απ’ αυτή την άποψη βρίσκεται και ο αιώνιος εφιάλτης του άντρα που τρέμει μπροστά στην προοπτική της ανικανότητας.

Όμως, αν μπορεί κάποιος να έχει στύση με μια απλή εντολή του εγκεφάλου, αυτό σημαίνει πως μπορεί να ξεμπερδέψει με τη σεξουαλική διέγερση. Πως μπορεί να απαλλαγεί από το ζωτικό βάσανο που γίνεται κοινωνικό μαρτύριο.

Ο μέγας θεολόγος πίστευε πως στον παράδεισο, η πούτσα, σηκώνεται υπό της διαταγάς του πουτσαρά και ουχί κατόπιν διεγέρσεως. Αυτό λοιπόν που θεωρούσε ασυμβίβαστο με τον παράδεισο δεν ήταν η συνουσία και η συνακόλουθη ηδονή, αλλά η διέγερση.

Στον παράδεισο λοιπόν υπάρχει μπόλικη και αστείρευτη ηδονή αλλά όχι διέγερση.

Εδώ έρχεται ως ασύμμετρη υπαρξιακή απειλή η θεοδικία των σκατών.

Όσο το είδος μας κατάφερε να τρυπώσει και να συνοικίσει στον παράδεισο, ή δεν έχεζε όπως ο Ιησούς, ή πιθανώς τα σκατά δεν θεωρούνταν τόσο σιχαμερά.

Όταν ο θεός έδιωξε κλοτσηδόν τον άνθρωπο απ’ τον παράδεισο τού αποκάλυψε την αηδιαστική ανθρώπινη φύση του.

Ο άνθρωπος τότε άρχισε να κρύβει αυτό που τον έκανε να ντρέπεται.

Έτσι μόλις ήρθε σε επαφή με την ακάθαρτη φύση του ανακάλυψε τη διέγερση. Χωρίς τα σκατά ο έρωτας της σάρκας δεν θα ήταν όπως τον ξέρουμε. Χωρίς τα σκατά δεν θα υπήρχε θεία δίκη και αμαρτία.

Η διέγερση έφερε το ξεχαρβάλωμα της ανθρώπινης φύσης.

Ο άνθρωπος επαναστάτησε, κι από ένα άβουλο ον, παιχνιδάκι στα χέρια του θεού, αποφάσισε να τού μοιάσει, δηλαδή να γίνει θεός.

Ο άνθρωπος αποφάσισε από δημιούργημα να γίνει δημιουργός. Να ερεθίζεται απ’ την ομορφιά ή την ασχήμια. Το καλό ή το κακό.

Αποφάσισε να βουτήξει μέσα στη σκατολογική άβυσσο της δημιουργίας.

Να κάνει δηλαδή τη γνώση αστείρευτη πηγή ερεθισμού και διεγέρσεως. Να μπορούν από μόνα τους τα αιδοία να ζυμώνουν αυτό το γλυκόπικρο ψωμί της ηδονής και του ασυνάρτητου μέλλοντος.

Ελλάς Ελλήνων Ευεργετών

Η μικρή μας χώρα, παρότι μικρή, έχει μεγάλους και τεράστιους ευεργέτες.

Μετά τους Νιάρχους και τους Ωνάσηδες που κάναν σκληρά ντιλ στην παγκόσμια σκακιέρα κι είχαν φτιάξει στα γραφεία τους ειδικές αίθουσες για τις χήρες των δολοφονημένων ναυτικών, έρχονται τώρα οι έτεροι καπαδόκες των κατασκευαστικών-που ρουφάνε με το καλαμάκι όλο το αίμα απ΄ τα κρατικά ταμεία-να φιλανθρωπίσουν.

Η κυρία Βαρδινογιάννη κάνει κόντρες φιλανθρωπίας με την κυρία Μυτιληναίου και πάει λέγοντας.

Οι χάνοι ψηφοφόροι περιμένουν με το στόμα ανοιχτό ένα λάπτοπ ή ένα χρυσωμένο ξεροκόμματο όπως περιμένουν απ΄ το χέρι σκατόψυχων παπάδων το αντίδωρο.

Ο Ασημάκης Πανσέληνος έγραψε σχετικώς ένα ποίημα που σίγουρα δεν το αγαπούν οι Πατρίκιοι κι οι Δημουλάδες……

Του Έθνους μας αείμνηστοι Ευεργέτες

ο Γεώργιος Αβέρωφ κι ο Συγγρός

(όρα και Λεξικό Ελευθερουδάκη

να δεις κι οι δυο πως πήρανε τα εμπρός!)

Πνεύματα ζωτικά κι εξυψωμένα,

και προπαντός: στο χρήμα φειδωλοί.

Πλούτισαν για της φτώχειας το χατίρι

κι ωφέλησαν τον τόπο μας πολύ!

Γι’ αυτό, σαν που απαιτεί δα κι η επιστήμη,

χτίσαν στερεές, κι ευάερες φυλακές!

(Το πνεύμα και το χρήμα είν’ υπερούσιες

δυνάμεις υψηλές κι ευγενικές!)

Τώρα πια ο δικαστής με δίχως τύψη

κοιτάει του Ιησού την όψη την αιώνια,

το γράμμα και το πνεύμα του ιδιώνυμου,

και σε σφαλνά εκεί μέσα λίγα χρόνια!

Τώρα οι πατέρες βγάζουν για παράδειγμα

τα τέκνα τους σεργιάνι κατά κει,

κι εύχονται να γενούν χρηστοί πολίτες

να χτίσουνε κι αυτά μια φυλακή!

Lockdown Ή Σώμα θυμήσου πόσο κακοποιήθηκες

Ζούμε την επινόηση και εφαρμογή ενός προχωρημένου νεωτερικού εγκλεισμού, όπου η ηθική επιβάλλεται μέσα από διοικητικές διαδικασίες.

Για πρώτη φορά λειτουργεί παγκοσμίως μια γραφειοκρατία ηθικότητας και ατομικής ευθύνης.

Το ηθικό παράπτωμα, ακόμα και στην πιο ιδιωτική μορφή του, λογίζεται ως απόπειρα ενάντια στον αστικό κώδικα και ενάντια στα συμφέροντα της δημοκρατίας.

Στη σκιά της αστικής πολιτείας λοιπόν, γεννιέται και εδραιώνεται ετούτη η παράξενη δημοκρατία ενός καλού που επιβάλλεται με το ζόρι και τη βία, σ΄ αυτούς που γεννούν υποψίες ότι ερωτοτροπούν με το κακό.

Το δίκαιο βασιλεύει μονάχα χάρη στον ανελέητο καταναγκασμό. Επικρατεί το καλό επειδή θριαμβεύει η απειλή και η αρετή επειδή βαραίνει πάνω απ’ τα κεφάλια μας ο πέλεκυς της τιμωρίας.

Σ΄αυτές τις πολιτείες της καθαρής ηθικότητας όπου μαντρώνουν τον κοσμάκη, ο νόμος επιβάλλεται δίχως έστω τον ελάχιστο μετριασμό ή έστω κάποια τρυφερότητα, με τη στυγνή μορφή του σωματικού καταναγκασμού.

Το σώμα κακοποιείται, διασύρεται, σκεπάζεται, τρυπιέται.

Το σώμα το διαφεντεύουν οι εξουσίες όμοια με το εμπόριο και την οικονομία.

Ο εγκλεισμός είναι η προσπάθεια εξομοίωσης αρετής και τάξης. Υπό αυτή την έννοια ο εγκλεισμός κρύβει ταυτόχρονα μια μεταφυσική της πολιτείας και μια πολιτική της θρησκείας.

Φυτρώνει ανάμεσα στον κήπο του θεού και στις πόλεις των ανθρώπων, που, διωγμένοι απ΄ τον παράδεισο ζουν το αποκύημα μιας κοινωνικής τυραννίας.

Ο εγκλεισμός αποτελεί το πιο πυκνό σε νόημα σύμβολο τούτης της <<αστυνομίας>>, που λειτουργεί σαν το αστικό ισοδύναμο της θρησκείας.

Μα κάθε εγκλεισμός εκδίδει πιστοποιητικά ηθικών φρονημάτων. Όχι αποδείξεις μόνωσης ή εξομολόγησης, αλλά επίσημες κρατικές βεβαιώσεις τιμωρίας.

Επιτέλους μια σοβαρή Χρυσή Αυγή

Όλα τα μικρά και μεγάλα εγκλήματα διαπράττονται μέσα σε διακριτικό ημίφως.

Το τερπνόν και το ωφέλιμο της αγοράς περνά μέσα απ’ τη νεκρανάσταση του φασίστα. Η παραλλαγή του σκιάχτρου αλλάζει κάθε φορά, μα η ουσία παραμένει ίδια.

Η σοβαρή Χρυσή Αυγή δεν ήταν επιπολαιότητα ή φάρσα, μα η προσδοκία για έναν νέο κεκτημένο κρατικό αυταρχισμό υπό τη σκέπη της νεοφιλελεύθερης παντοδυναμίας.

Αν οι μοσχαροκεφαλές των χρυσαυγητών είχαν το φωτοστέφανο της φυλετικής καθαρότητας, σαν δόλωμα για να ψαρεύουν στις εκκλησίες και τα καφενεία ψήφους μνησικακίας, η δεξιά φορά τώρα τη μάσκα της φιλανθρωπίας και του ανθρωπισμού, επιβάλλοντας με το γάντι του ματατζή το τσιμέντο και τη φτώχεια.

Την συρρίκνωση των κατακτημένων κοινωνικών παροχών και την αποδόμηση κάθε λογικής και φυσιολογικής αντίδρασης.

Η δημιουργική δεξιά των κουμπάρων και των ευσεβών παιδεραστών έρχεται να πάρει το αίμα της πίσω.

Να φτιάξει νέου τύπου ξερονήσια, με την αγαστή συνεργασία της δαπ λοιμωξιολόγων, που κάνει την επιστήμη να μοιάζει με αστρολογία και ταρώ πρωινού τηλεοπτικού μπουρδέλου.

Η δεξιά του Μπογδάνου και του Χρυσοχοϊδη είναι η σοβαρή Χρυσή Αυγή που τόσο περιμέναμε στα προσεχώς των δελτίων ειδήσεων.

Η εισβολή των ΜΑΤ και της αστυνομίας στην ίδια μας τη ζωή, στο δημόσιο χώρο, στο σπίτι, στην εργασία, στο σχολείο και το νοσοκομείο, ας το ξαναπούμε, δεν είναι μόνο μια τραγωδία, αλλά και μια γιορτή μίσους, που κανένας δεν θα καταλάβει ποτέ την παράξενη ευφορία της.

Ο εγκλεισμός είναι ελευθερία. Η άγνοια είναι δύναμη. Ο φόβος είναι βασιλιάς. Το ιδιοφυές πρόταγμα να κλειδώνεις τη φυλακή σου εσύ ο ίδιος από μέσα.

Ο παράδεισος των φιλοσόφων η κόλαση των ποιητών

Η πραγματική ηθική δοκιμασία της ανθρωπότητας είναι η σχέση της μ΄αυτούς που βρίσκονται στο έλεός της.

Είμαστε καλοσυνάτοι και αληθινοί μόνο απέναντι σ΄αυτούς που δεν αντιπροσωπεύουν καμία δύναμη.

Κι αυτό που ονομάζουν διανοητική ασθένεια οι υγιείς, είναι η ευαισθησία που ταλαιπωρήθηκε και η ελευθερία που γέρασε περιμένοντας να δραπετεύσει.

Μα όταν ο ολοκληρωτισμός της φιλοσοφικής σκληρότητας αρχίζει να καταλαγιάζει, ο ποιητής Νίτσε ζητά συγνώμη απ΄το μαστιγωμένο άλογο, απ΄τον πόνο που προκάλεσε στα σώματα ο εφαρμοσμένος δυισμός του Ντεκάρτ.

Η τρέλα του αρχίζει απ΄τη στιγμή που κλαίει πάνω στο λαιμό του αλόγου.

Είναι η στιγμή που ο φιλόσοφος γίνεται ποιητής, δηλαδή άχρηστος, παίρνοντας οριστικά διαζύγιο από μια υπεράνθρωπη ανθρωπότητα που φέρεται στον άνθρωπο όπως ο αμαξάς στο άλογό του.

Μήπως ο Κυριάκος αν δεν ήταν Μητσοτάκης δεν θα μπορούσε να βρει δουλειά ούτε ως χυσογλείφτης σε μπουρδέλο;

Από την Ανατολή στη Δύση κι απ’ το Νότο στο Βορά, οι λαοί γίνονται λαοί εμπορικοί.

Το μυαλό είναι πάντα απασχολημένο απ’ την κερδοσκοπία και αδιάκοπα ταραγμένο από φόβους και προσμονή.

Ακόμα κι όταν αγοράζεις το φτηνό μακαρόνι απ’ το Lidl που με δυσκολία μπορεί να το φάει ένας πεινασμένος σκύλος, κερδοσκοπείς εις βάρος του εαυτού σου και της υγεία σου.

Πόσες τέτοιες κρίσεις κερδοσκοπίας δεν μας βλάπτουν καθημερινά! Απ’ τα κινητά τηλέφωνα που κολλάμε στα κεφάλια μας αναπτύσσοντας εσωτερικά θερμοκρασίες εσπρεσομηχανής μέχρι τα χημικά σαπούνια που μας κάνουν να μοιάζουμε πρίγκιπες της ξηροδερμίας κυβερνά η μεγάλη ρουφιάνα, η ελευθερία επιλογής.

Η ελευθερία αυτή όμως, είναι τόσο δεμένη με τη φτήνια, την έκπτωση, την λεγόμενη προσφορά που ο ιεραποστολικός της τόνος εκ μέρους των καπιταλιστών και των υπαλλήλων τους μοιάζει μόνο και μόνο εγωιστικός.

Ο εγωισμός, ψυχή του εμπορίου, εύκολα γίνεται φθονερός και εγκληματικός. Αυτή η ελευθερία που μας δίνεται με το τσουβάλι δεν έχει καμία σχέση με την φυσική ελευθερία. Η ελευθερία αυτή είναι ελευθερία συμφερόντων και οικονομικών συνασπισμών κι όχι του ανθρώπου, του πνεύματος και της καρδιάς.

Η εμπορική ελευθερία εμποδίζει οριστικά την κρίση μας να συλλάβει την αλήθεια.

Ο χρόνος ξεφεύγει απ’ την κυριαρχία μας κι έτσι αρχίζει να τον κυβερνά ο υπέρτατος νόμος, ο νόμος του συμφέροντος.

Η εμπορική δραστηριότητα γίνεται σε τέτοιο βαθμό περιβάλλον που μας κάνει αποκλειστικά και μόνο καταναλωτές. Η φιλελεύθερη δεξιά και οι χαζοχαρούμενοι δαπίτες ξέρουν, ως φθονερά καθίκια, πως η ατομική ελευθερία είναι ο απροκάλυπτος φασισμός της μονάδας εναντίον όλων.

Με δυσκολία ο Μητσοτάκης θα μπορούσε να δουλεύει ως χεστροξύστης ή χυσογλείφτης σε μπουρδέλο αν δεν προερχόταν από σόι λησταρχέων και αδίστακτων καρτσαπλιάδων.

Με δυσκολία ο Χρυσοχοίδης θα μπορούσε να βρει δουλειά ως τσιλιαδόρος σε μπαρμπουτιέρα αν η ανηθικότητα το θράσος και η αλαζονεία του δεν είχαν προπονηθεί με τα πιο ματωμένα λεφτά.

Γιατί κάποιοι άνθρωποι όμως πηδάνε απ’ τα μπαλκόνια ή κρεμιούνται στα δέντρα; Γιατί οι άνθρωποι αυτοκτονούν;

Μήπως τους αυτοκτονούν οι ειδικοί, οι γιατροί, οι παπάδες, οι γραφειοκράτες;

Μήπως αυτά τα εγκλήματα που παραγράφονται εν τη γενέσει τους, είναι τα πιο βαριά και τα πιο αδίστακτα;

Μήπως είναι τα μόνα εγκλήματα όπου ο ένοχος αντί να μπει φυλακή εξακολουθεί να το παίζει σωτήρας;

Όλη αυτή η επιβαλλόμενη ηθική αυστηρότητα, αυτή η ιδιαίτερα έμμονη ανησυχία για τη εμπορική ψευτοζωή αρκεί για να προκαλέσει μελαγχολία αρρώστια τρέλα.

Απ’ τη στιγμή που η ελευθερία έγινε μια αφηρημένη ιδέα πάνω στην οποία κωλοτρίβονται τα εμπορικά πνεύματα,σχηματίζει πάνω απ’ το παρόν τα πιο μαύρα σύννεφα, ένα χώρο κενό, της απραξίας και της τύψης, όπου η ανθρώπινη καρδιά εγκαταλείπεται στην ανησυχία της, όπου τα πάθη παραδίδονται στην αδιαφορία ή την επανάληψη κι όπου τελικά θριαμβεύει ο πιο σκληρός θάνατος.

Περί συμβόλων μόνο

Όλα αυτά τα σύμβολα θα καταλήξουν κάποτε σ’ έναν βάλτο όπου θα κείτονται ακίνητα νεκρά και άφωνα. Αυτό που θα διασωθεί όμως απ’ τη φθορά τους θα είναι τα έντονα ίχνη μιας σεξουαλικότητας που δεν την παρέσυρε ο άνεμος του μυστικισμού ή του συμφέροντος στα βάθη της συνείδησης και της αβύσσου.

Σημειώσεις για τη Μητέρα Γη του Andrey Surnov

Η Μητέρα Γη του Andrey Surnov, θυμίζει άμεσα τους Αϊτινούς του Gaugin, δημιουργώντας έναν εντυπωσιακά ρεαλιστικό ψηφιακό μύθο, ερωτικό και αισθησιακό σε υποσυνείδητο επίπεδο.

Αφήνει τη μαγεία να ξεγλιστρήσει στην εικόνα, δίνοντας μια ειρωνική ερμηνεία της ερωτικής αίσθησης. Κάτι που δεν χρειάζεται ένα ρομαντικό σκηνικό για να εκφραστεί.

Σε πρώτο πλάνο ο μητρικός κόσμος που περικυκλώνει τα αντικείμενα. Το σώμα που συγγενεύει με το μεγαλειώδη καρπό, διαστρεβλώνοντας τα πρότυπα ομορφιάς, κάνοντας το ίδιο το γυναικείο κορμί Γη, δηλαδή κοιτίδα όλων των πλασμάτων που την κατοικούν.

Στους τοίχους τα πορτρέτα των σοφών ή των σωτήρων. Οι άντρες που κοιτάζουν αλλά δε βλέπουν, που εξουσιάζουν αλλά δεν έχουν, αφού η αναρχική φύση της μητέρας γης τους κρατά απολιθωμένους μέσα στο γίγνεσθαι ενός παρόντος που κλείνει με ζήλο το μάτι στην φθορά.

Το σώμα επισκιάζει τον κόσμο των πραγμάτων. Η κοιλιά και το στήθος δίπλα στον ανοιχτό καρπό μοιάζουν παράγωγα της ίδιας εξελικτικής δύναμης.

Δίπλα στα ζουμιά και τα σπόρια του καρπουζιού, που θαρρείς άνοιξε για να ταΐσει την ανθρώπινη ανάγκη και περιέργεια, πέρα απ΄το καλό και το κακό.

Η ομορφιά δεν είναι απολιθωμένη πάνω σε ένα πρότυπο αναλογιών υπαγορευμένο από τους κανόνες και τη μετρική των σοφών. Είναι απλώς αυτό που αφήνει η σμίλη του χρόνου, η επιθυμία του σώματος να είναι σώμα και τίποτε άλλο.

Αυτό το σώμα που οι ανθρωποδιορθωτές των θρησκειών έλεγαν πάντα πως υπάρχει απλώς για να χωνεύει και να αποβάλει μεταφέροντας το πνεύμα εν τόπω φωτεινώ, εν τόπω χλοερώ εν τόπο αναψύξεως.

Εδώ δεν υπάρχει ένας καταπιεσμένος οργασμός, σαν αυτόν που επιβάλει η καθημερινότητα του πολιτισμού αφήνοντας την ηδονή να απλωθεί σαν την μορφίνη μέσα στις φλέβες.

Η κοιλιά και ο καρπός είναι η ουσία αλλά και η ένδοξη σπατάλη όλων των ουσιών. Η φύση είναι ακραία σπάταλη και πληθωρική.

Ο καλλιτέχνης αφήνει να μας περικυκλώσει από παντού ο μητρικός κόσμος απ΄τον οποίο δραπετεύσαμε τη στιγμή της γέννησής μας. Υπογραμμίζει στα μάτια μας τη διεστραμμένη ανάγκη να εκθέτει κανείς το σώμα του όπως είναι, να καυχιέται για την ασχήμια του, να επιδεικνύει ακόμα και τη δυστυχία του, να γυμνώνει το κρυμμένο μες στις πτυχώσεις εφηβαίο, υποχρεώνοντας τον κόσμο να το κοιτάξει.