[Περί του Αγίου Αλήτη] Του Αντώνη Αντωνάκου

Αν έχεις κατακτήσει το ποιητικό παντεσπάνι αρχίζουν έπειτα οι δυσκολίες τροπικού τύπου. Κυνηγητικές οδηγίες και συμβουλές προς ακόλαστους. Αδιάφορες ταυτίσεις, όπως αυτή των κοριτσιών και των αγγείων, όπως αυτή της γυναικείας σάρκας με το ελαφίσιο σφάγιο.

Ποιός διαβάζει άραγε και ποιός βιώνει με κάποιο επαρκές βάθος ανταπόκρισης τις ίδιες του τις ποιητικές εκκρίσεις; Τα ίδια του τα περιττώματα ευαισθησίας που τα σερβίρει στους άλλους γαρνιρισμένα με φιλολογικό καθαρτικό για τη χώνεψη;

Μέσα στο φαύλο κύκλο της αοριστολογίας η ποίηση το γλεντά. Σ’ αυτήν μόνο μπορούμε να δεχτούμε το παράδοξο μέσα στο παράδοξο, όπως οι ρώσικες κούκλες ακολουθούν την κάθοδό τους στο ελάχιστο μέσω της επανάληψης και της ομοιομορφίας.

Εδώ το άυλο που θα γίνουμε και το άυλο που ήμασταν απευθύνεται ευθαρσώς προς την άυλη αιωνιότητα.

Η μίμηση είναι περισσότερο επιβίωση, αφού η νέα πράξη που δημιουργεί δεν είναι ποτέ ίδια μ’ αυτή που μιμείται.

Ποιός έχει το θράσος όμως να έρχεται κάθε τόσο και να δίνει νόημα στον ανοργάνωτο κόσμο; Μα φυσικά ο Άγιος Αλήτης, ο μοναδικός άγιος της αλήθειας που βιώνεται κι όχι της αλήθειας που επιβάλλεται.

Ο Άγιος Αλήτης όμως φτάνει κάποτε στην τρέλα, ευθυγραμμίζοντας την παράνοιά του με τα αιώνια επιτεύγματα των προφητών. Άπλυτος, βρώμικος αλλά περιχαρής, φτάνει να σπάσει την αλυσίδα της επανάληψης, αφού δεν είναι πια ένα πρόσωπο που μιλάει όσο μια συλλογική γλώσσα που πράττει, ένας καταστασιακός εν εξελίξει.

Ο Άγιος Αλήτης δεν θα πάρει βραβείο ποίησης γιατί ξέρει πως η άυλη αιωνιότητα που τον περιμένει δεν έχει τοίχους και κορνίζες και αλαζονεία υποταγής.

Ο Άγιος Αλήτης δεν είναι persona, ένας υποκειμενισμός επί της γλώσσας, της σάρκας ή του πνεύματος, αλλά κάτι εκτεθειμένο στη μεγαλοφυΐα της εξέλιξης, ένας υπέρτατος ακροατής της.