αφιερωμένο εις τις Pussy Riot, πνευματικές μου αδερφούλες
Ο Boltzmann χαρακτήρισε τη μεταφυσική »ημικρανία του ανθρώπινου μυαλού». Και φυσικά ετούτη την ημικρανία την προκαλεί ο φόβος για το θάνατο.
Τι είναι άραγε ο θάνατος, δυστύχημα, ακρωτηριασμός, ένα λάθος βήμα, ένα στραβοπάτημα;
Γιατί το ανθρώπινο είδος συμβιβάστηκε με τις ημικρανίες του μυαλού του τόσο θλιβερά, φτιάχνοντας σκύβαλα προφητών και αγίων, δίνοντας εξουσία σε έναν αρρωστημένο και αδίστακτο ιδεαλισμό του φαντασιακού;
Εκπαιδευόμαστε να μην αντέχουμε την ίδια την πραγματικότητα που εμείς παράγουμε.
Η τραγωδία μας είναι πως παράγουμε περισσότερη πραγματικότητα απ΄όση μπορούμε να καταναλώσουμε. Και ετούτα τα σκουπίδια της πραγματικότητας καταλήγουν στο ανθρώπινο μυαλό, στον εγκέφαλο που εκφυλίζεται γιατί δεν μπορεί να αντέξει την επιβεβλημένη λαιμαργία.
Ο Nietzsche μας προειδοποιούσε πως ο εγκέφαλος είναι ένα στομάχι.
Αν υπάρχει γιατριά για το έλκος θα υπάρχει και για τη βλακεία. Μα ετούτη η βλακεία δεν είναι μια επίκτητη ιδιότητα αλλά μια ιερή συνήθεια που μαθαίνεται και σωματοποιείται δια της επαναλήψεως.
Η προσευχή στο Τίποτα και το παρακάλι στο Μηδέν. Ο μαυροφορεμένος θεατρινισμός των ξεπεσμένων βασιλιάδων, που τώρα βρίθει θρήνων και σιωπών. Μα το χειρότερο όλων ο σκλαβωμένος χρόνος. Η μεταμόρφωσή του σε μια συλλογή πεταλούδων. Τον θάνατο.
Ο εσταυρωμένος Χριστός είναι ο εσταυρωμένος Χρόνος. Η ύβρη απέναντι στη φύση μας, η λαιμαργία των ιδιοκτητών Κυρίων για απέραντο αιώνιο χρόνο. Το σκότωμα του λίγου, του πεπερασμένου χρόνου που μας αναλογεί, δίνοντας τόπο στις προσευχές και στα παρακάλια και στις ικεσίες, για αιώνιο απέραντο και ανεξάντλητο χρόνο.
Δίνοντας πνοή στις πιο ζοφερές ημικρανίες, που στο τέλος αφαιρούν κι αυτή τη λίγη χαρά που μας προσφέρει αυτός ο λίγος θνητός χρόνος.
ΑΔΕΣΠΟΤΟΣ ΣΚΥΛΟΣ 