Poems and Crimes, Ελληνικός οίνος και εκλεκτή γαστρονομία στο νέο μενού των εκδόσεων Γαβριηλίδης

Υπάρχουν άνθρωποι που τους λείπει η ψεύτικη παρηγοριά μιας καλής κουβέντας. Μιας κριτικής ή ενός ύμνου για τις πομπές τους.

Γράφουν ευαίσθητα ποιήματα ή στίχους ατημέλητους κάποιου μεσοπολέμου που πέρασε. Γράφουν αθώα και άσαρκα, περιμένοντας κάποια εταιρία λογοτεχνών να βραβεύσει την φρίκη της ανηφόρας προς τον πνευματικό Παρνασσό.

Περιμένοντας την ηθική μιας βολεμένης κουλτουριάρικης συμμορίας που λύνει και δένει στις εφημερίδες και τα περιοδικά να γρασάρει τα λογοτεχνικά άρβυλα του νεόκοπου ποιητού.

Όλοι ξέρουν στην πιάτσα του βιβλίου πως υπάρχει βαρύτατο τιμολόγιο για τους μη έχοντες τάλαντο αλλά αφειδώς διαθέτοντες τάλαντα.

Υπάρχουν άνθρωποι που πούλησαν χωράφια και διαμερίσματα, που έκαναν το σκατό τους παξιμάδι ή περίμεναν το εφάπαξ για να βγάλουν βιβλίο.

Ο Γαβριηλίδης υπήρξε πρωτοπόρος στην επί χρήμασι έκδοση κυρίως άπειρων ποιητικών συλλογών που πήγαν άκλαφτες σε αποθήκες και μαντριά.

Ο Γαβριηλίδης είχε όραμα, αγαπούσε το βιβλίο και τις καλές μεταφράσεις, το καλό κρασί και την πατζαροσαλάτα, τα ωραία κορίτσια και τα καλογραμμένα εγκλήματα. Πράγματα βεβαίως τα οποία θέλαν λεφτά, γι’ αυτό χρησιμοποιούσε χρόνια τώρα ως καύσιμο του επιχειρηματικού του οράματος τα ψώνια.

Ξαφνικά ανακαλύψαμε πέφτοντας απ’ τα σύννεφα πως ο καλός καπιταλισμός καίει βιβλία. Πως οι ευαγείς τράπεζες πολτοποιούν τον ήδη αδιάθετο λογοτεχνικό πολτό.

Στην μικρή μας όμορφη χώρα πρώτα ψάχνουμε νταβατζή για να μας εκδώσει και μετά ανεβαίνουμε στο Λυκαβηττό, αγναντεύοντας τη χαβούζα της πραγματικότητας.

Το κόλπο είχε και έχει ως εξής. Από τρία έως έξι χιλιάδες ευρά για μια συλλογή- σήμερις αναφανδόν έχουν καταπέσει οι τιμούλες βεβαίως- παρουσίαση στο χώρο μας με ποτό καφέ ή μασάζ, 50 αντίτυπα δικά σου και τα υπόλοιπα εννιακόσια πενήντα περιμένουν στις αποθήκες το τηλέφωνο ενός βιβλιοπώλη που του εζητήθη το εν λόγω αριστούργημα.

Το αποτέλεσμα, να πουλιούνται άλλα 50 βιβλία και τα άλλα 900 να τα τρώει η μαρμάγκα.  

Οι εκδότες όμως μεγάλοι ή μικροί, μικρομέγαλοι ή αγιάτρευτα πονηροί, έχουν σπουδάσει τη ματαιοδοξία στο πεζοδρόμιο. Οι περισσότεροι ξέρουν αλλά δεν το ομολογούν πως τα βιβλία που εκδίδουν είναι προϊόντα και τίποτε άλλο.

Ξέρουν πως με τα λεφτούλια τού πονεμένου συγγραφέως έρχονται γύρα φόροι και εφορίες, τυπογράφοι και γραμματείς, διακινητές και διαφημιστές.

Ο Μεταξάς έκαιγε τα βιβλία γιατί τα θεωρούσε επικίνδυνα-ο κουμμουνισμός ήταν τότε επικίνδυνος, αφού δεν είχε έδρες στη βουλή-, ενώ οι τράπεζες γιατί δεν έχουν που να τα βάλουν όταν έρθει η ιερή ώρα της κατασχέσεως.

Κανένας δεν χαρίζει τίποτε. Κι όταν τα πολτοποιεί βγάζει περισσότερα απ’ το να τα χαρίσει.

Μέσα σε δυο χρόνια τα συμβόλαια ρητώς αναφέρουν την πολτοποίηση για τα αδιάθετα. Είναι όρος των εκδοτών για να έχουν έκπτωση φόρου. Ας μη διαρρηγνύουμε τις κιλότες μας για το προφανές.

Αυτοεκδοθείτε λοιπόν, φτηνά και παστρικά. Δεν χρειάζεται με το ψώνιο σας να λαδώνετε ένα ολόκληρο εμπορικό κύκλωμα που η ιδρυτική του διακήρυξη αναφέρει ρητώς πως σας έχει για τα αρχίδια του.