Να είμαι κάτω απ΄τα δάχτυλά σου ονειρεύομαι

Οι βάτραχοι διψούν και τα κοράκια πεινούν, και είναι αυτή η φωνή του φόβου που με συγκινεί και με ανατριχιάζει.

Νιώθω το υποσυνείδητό μου να καταβροχθίζει τις θρεπτικές ουσίες των μυστικών του.

Νιώθω τον αξιέπαινο οίστρο της μνήμης μου που ξέρει πως η σιωπή κερδίζει πάντα το παιχνίδι.

Κάνει κρύο και το κρύο φέρνει τεμπελιά.

Κάθε ενδοσκόπηση μοιάζει φυματική, καταρρέουσα, μια φθίνουσα ακολουθία επιθυμιών έτοιμη να τυλιχτεί στις εύγευστες λιποθυμίες του πνεύματος. Να γίνει ο σκόρος που θα βλάψει τα όνειρα, οι αγέλες των μέσα ζώων που ετοιμάζονται να ποδοπατήσουν κάθε ελεύθερο συνειρμό.

Καμιά ψυχή και κανένα βάθος ανεξάντλητο, παρά μόνο μια άδεια στέρνα που αντιλαλεί το στεναγμό και την τραγωδία.

Γουστάρουμε να γράφουμε για το τέλος της ιστορίας ή έστω γι΄αυτό το παρατεταμένο και ανησυχητικό λυκόφως.

Γουστάρουμε την καταχνιά, την έξωσή μας απ΄τη μήτρα, ξαναπαίζοντας το ίδιο έργο, αφημένοι σε μια ψυχική παλινδρόμηση, παραστρατημένοι μέσα στις ανεξάντλητες φαντασιώσεις των ονείρων και των συνειρμών, εκεί όπου υπάρχουν οι περισσότερες πιθανότητες για τις πιο αρχέγονες καταδύσεις.

Αναζητούμε αυτό το άγνωστο που υπάρχει μετά τη μήτρα, αυτό το κενό που περιέχει τα πάντα, ακόμα και την ίδια αυτή μήτρα απ΄την οποία ξεγλιστρήσαμε με πάταγο.

Αυτό το ιερό μουνί μέσα στο οποίο θέλουμε να εισβάλουμε ξανά και ξανά, αφού μας καλεί για να μας ευχαριστήσει, να μας βγάλει για λίγο απ΄το άγχος της γέννησης, απ΄τις προαιώνιες παγίδες της σκέψης, απ΄τη μαύρη μαγεία κάθε θεολογίας και κάθε φιλοσοφικής τύψης.

Αλλά, πως θα ξεφύγουμε απ΄τη σαγήνη της δαιμονολογίας όταν ο χρόνος ποτίζει διαρκώς την ανησυχία μας μέσα σ΄ένα παράξενο και τερατώδες τοπίο που δεν παύει να τροφοδοτεί με χίλιους τρόπους την φαντασία μας;

Πως θα ξεφύγουμε απ΄αυτό το φαουστικό εργαστήρι όπου κόλαση και παράδεισος συνυπάρχουν ως εξίσωση θανάτου;

Ποιά φόρμουλα θα κάνει τον χρυσό παλαιότερων εποχών να λιώσει στα χέρια μας αφήνοντας αυτή την εύπλαστη πολύτιμη σοφία να γίνει οδοντόκρεμα ή εξαφανισμένες ακροπόλεις μέσα στην καταχνιά;

Ονειρεύομαι αποκλειστικά εσένα ιερό μουνί. Να είμαι κάτω απ΄ τα δάχτυλά σου ονειρεύομαι. Να παλινδρομώ μέσα σ΄αυτή την ηδονιστική αποσύνθεση του Είναι, ζητώντας ολοένα νέες μορφές ύπαρξης μέχρι την τελική καθήλωση στον τάφο σου.

Η πρώτη μου αναπνοή ήταν αναπνοή χαράς, μιαν έκσταση απ΄ τη στατικότητα της μήτρας. Ήταν μια καλή ανάσα. Και η ανάμνηση μιας καλής ανάσας μπορεί να κάνει τη δυστυχία να μοιάζει σαν αυταπάτη.

Παραλία Λούρου και Γυμνών ποδιών

Ο παρατηρητής είναι ένας περιφερόμενος πρίγκηπας, βρίσκει απόλαυση σε κάθε τι ταραγμένο κινούμενο και άπειρο, παίρνει απόλαυση από παντού σουλατσάροντας σε μιαν απέραντη δεξαμενή ηλεκτρισμού και θαυμάτων που δεν καταδέχονται θεούς και δαίμονες παρά μόνο έναν αστόχαστο ορμητικό ερωτισμό…

Ηλιακά Ρολόγια

Έμπηξα το κατάρτι στη σκληρή άγονη άμμο. Η θάλασσά μου έγινε Αγία. Δεν φονεύει πια, δεν ψεύδεται, δεν μεθά.

———————

Παραλία Λούρου. Εγκατάσταση για την ψυχική γεωγραφία των συνειρμών …Γενάρης 2022

Διπλός Δεσμός

Ο Νίτσε ήταν ο πρώτος που σκότωσε το θεό. Τις πεθαμένες του λέξεις και τη φθονερή του μαγεία, τα θαύματα που ανακάτευε στο γκουβά με τους πεθαμένους. Κι ίσως μόνο εδώ σε τούτα τα όρια μπορούμε να αναπνεύσουμε χωρίς να σκάσουμε απ’ την αποφορά του θανάτου του Θεού και των στενών χώρων, αποταμιεύοντας τη γύμνια και τις οσμές στους ανοιχτούς τόπους της αποδημίας μας.

Αδάμ και Εύα Ή Ελεγείο για την ερωτική ασυδοσία

Ψάχνω τέχνασμα για να σε συγκινήσω
μα είσαι αρπαχτικό
-ψέμα κόπωση ευθύνη συγκατάνευση-
Κάθε αγγλοσαξονική νόσο που με συνεπήρε σου την επιστρέφω
Όπως άλλα αρσενικά ύμνησαν την καβλοσύνη σου
εγώ ύμνησα τα ζουμερά μπιφτέκια σου
Έγραψα ιδιότροπες ελεγείες για τη γενναιοδωρία σου
Εκεί που οι άλλοι έβλεπαν έναν αμετανόητο πορνογράφο
εσύ έβλεπες ένα ζηλιάρη θεό
Υπήρξες η έσχατη νύφη της μεγαλοσύνης μου
-μια μορφή πολέμου μέσα μου-
Υπνοκάπηλη
Ερεθισμένη
Ένα νόστιμο μείγμα από ζεστά υγρά
Η πλέον ικανή να καταναλώσει
όλη αυτή την αφύσικη σπατάλη των λέξεων
Η πλέον ικανή να θρηνήσει
οσμές από γλυκά γαμήσια
να καταλάβει τις χυμώδης αϋπνίες μου
τα ξενύχτια
τις γιορτές της αβύσσου
τα σκιάχτρα στους ελαιώνες
Με το μέλι σου έδωσες ζωή στα άρρωστα φίδια
Εγώ Ειμί ο θεός, σου ψιθύρισα
κι ήρθα εδώ για να σε γεννήσω
Σε τούτο το μαλλιαρό κιλίμι της φιλοδοξίας
που κυλιστήκαμε
αφήνοντας πίσω μας άυλη ματαιοδοξία
απογόνους αναμνήσεις καταθέσεις και
κάτι ξενέρωτους στίχους
κάτι φασματικές ζωγραφιές
απ’ την άγαρμπη σεξουαλικότητα των αχάιδευτων κοριτσιών