Αδάμ και Εύα Ή Ελεγείο για την ερωτική ασυδοσία

Ψάχνω τέχνασμα για να σε συγκινήσω
μα είσαι αρπαχτικό
-ψέμα κόπωση ευθύνη συγκατάνευση-
Κάθε αγγλοσαξονική νόσο που με συνεπήρε σου την επιστρέφω
Όπως άλλα αρσενικά ύμνησαν την καβλοσύνη σου
εγώ ύμνησα τα ζουμερά μπιφτέκια σου
Έγραψα ιδιότροπες ελεγείες για τη γενναιοδωρία σου
Εκεί που οι άλλοι έβλεπαν έναν αμετανόητο πορνογράφο
εσύ έβλεπες ένα ζηλιάρη θεό
Υπήρξες η έσχατη νύφη της μεγαλοσύνης μου
-μια μορφή πολέμου μέσα μου-
Υπνοκάπηλη
Ερεθισμένη
Ένα νόστιμο μείγμα από ζεστά υγρά
Η πλέον ικανή να καταναλώσει
όλη αυτή την αφύσικη σπατάλη των λέξεων
Η πλέον ικανή να θρηνήσει
οσμές από γλυκά γαμήσια
να καταλάβει τις χυμώδης αϋπνίες μου
τα ξενύχτια
τις γιορτές της αβύσσου
τα σκιάχτρα στους ελαιώνες
Με το μέλι σου έδωσες ζωή στα άρρωστα φίδια
Εγώ Ειμί ο θεός, σου ψιθύρισα
κι ήρθα εδώ για να σε γεννήσω
Σε τούτο το μαλλιαρό κιλίμι της φιλοδοξίας
που κυλιστήκαμε
αφήνοντας πίσω μας άυλη ματαιοδοξία
απογόνους αναμνήσεις καταθέσεις και
κάτι ξενέρωτους στίχους
κάτι φασματικές ζωγραφιές
απ’ την άγαρμπη σεξουαλικότητα των αχάιδευτων κοριτσιών