Αντιπροσωπογραφία του Νίκου Ή Τα Καρουζέλ των Εξαρχείων

Εγκλωβισμένοι στα ιστορικά κέντρα των Αθηνών, εκεί που ο Σαρωνικός κι ο Θερμαϊκός γίνονται μια δαχτυλήθρα νερό, και τα κορίτσια αγοράζουν ποντικοφάρμακα απ’ τους λογοτέχνες, γράφοντας τη δική τους ξινή ιστορία τους μύθους που εξέπεσαν.

Συνδρομητής ο ευσπλαχνικός αλκοολισμός, ο ρομαντισμός οι αγγλογάλλοι, ο Ντεμπόρ, η Ντέμπορα, οι μπίτνικς σα λούτρινα φιλαράκια των νέων που τραγούδησαν το φευγιό απ’ το σπίτι μα βρέθηκαν αγκαλιά μ’ έναν καινούργιο μπαμπά.

Λυγμοί φωτογραφίες χειρόγραφα στο φως μιας νύχτας με Σελήνη, χαρτοπετσέτες του Καρούζου και φανέλες του Κατσαρού, λύπες του Γκόρπα και οχληρά διαβήματα.

Άλλοι γίναν εκδότες των εραστών τους, άλλοι αποκτήσαν δια βίου φήμη ποιητού κάνοντας παρέα με αγίους, περιμένοντας τις αυτοκτονικές τάσεις της ομορφιάς να σώσει τον κόσμο.

Άλλοι ανοίξανε περίπτερα, καβαλήσαν καλάμια, φιλοτέχνησαν το μύθο τους με όση καλλιτεχνική απελπισία κατάφεραν να κλέψουν απ’ τον αντιγραφέα τους.

Όσα παιδιά κατέβηκαν απ’ τις εύπορες συνοικίες στο κέντρο θέλοντας να γίνουν κάτι, παρέα με τους φαντασμένους επαρχιώτες των αυστριακών Άλπεων, έσμιξαν με τους παλαβούς στρατηγούς, τις φίρμες που δεν ξέπεσαν στο υπαλληλίκι αλλά στη γλυκιά τρελή αλητεία.

Εγγράψαν τα διπλά τους ονόματα δίπλα στο Ελύτης και δίπλα στο Καρούζος και δίπλα στη ζεστή μουσταλευριά, φτιάχνοντας απ’ το τίποτα μια αδικαιολόγητη σκληρότητα ένα περίβλημα αυτολύπησης και αντιδραστικού ρομαντισμού, νομίζοντας πως αν αμολήσουν τις καλοθρεμμένες τους μουνόψειρες στα μούτρα μας θα κερδίσουν βραβείο ρετιρέ ή μια θέση στη μακάβρια επετηρίδα.

Μια αναρχία τόσο μικροαστική και μίζερη, τόσο θλιβερά πομπώδης εργαλειοποιημένη σαν εξόγκωμα ή σαν κακό σπυρί, όλο ιδιαίτερα γούστα, πιστοποιημένα λογοτεχνικά φρονήματα και σκυλίσιες χαρούλες πριν τις άγονες συντριβές.

Πίσω απ’ τα ωραία εξώφυλλα των Εξαρχείων η οσία Ματαιοδοξία μνημειωμένη γριά της αποτυχίας μας να γκρεμίσουμε το παλιό, της ανάγκης μας να διατηρήσουμε τα κληρονομημένα κουσούρια των ινδαλμάτων μας.

Άλλος κυκλοφορεί με τη χαρτοπετσέτα του Καρούζου ανεμίζοντας μεθυσμένα κολλυβογράμματα, άλλος με μπιλιετάκια του Ελύτη, πιστοποιητικά αριστείας υπογεγραμμένα απ’ τις αυθεντίες, απ’ τις περιώνυμες αυλές και τις σφιχτοκούραδες κολάσεις.

Γέροι πια, δυστυχείς και διάσημοι, μακριά απ’ τις λίμνες και τα ποτάμια, μακριά απ’ τη ζωή και την πέτρα, γέροι στο θρόνο τους και στα Εξάρχειά τους, ανθολόγοι της μούχλας, ανθολόγοι του μοναδικού τους εαυτού, χωρίς γνώση και έλεος.

Άδεια κιβώτια γεμάτα πόζες, συνδρομητές νοσταλγίας με τάσεις κανιβαλικές, Οφθαλμός αντί οδόντος, νοσταλγία δωράκια και αλλαξοκολιές.

Εργαλεία Μέθης Ή Τα Καλά Κακά

Ετούτα όλα, που τα λέμε τέχνες και γράμματα, δεν είναι παρά μια πλήρης άγνοια των νόμων της φύσης, μιαν άγνοια που εφευρίσκει το παιχνίδι για να μας κάνει να ξεφύγουμε απ’ την αμηχανία μας αφού, το τέρας δεν είμαστε εμείς, αλλά οι πατέρες του τέρατος, οι δημιουργοί μιας κερδοφόρας πλάνης, το μέλι της αναίδειας αλειμμένο στα πονεμένα κορμάκια που περιμένουν να ριχτούν στον Άδη κάτω βαθειά μιας και η μόνη συνειδητή εμπεδωμένη γνώση του θανάτου είναι αυτή που μας κατατρέχει, αυτή που μας διαπαιδαγωγεί ατελείωτα και μας κάνει όσο ανόητους χρειάζεται πριν πέσουμε στην αγκαλιά του τάφου, του μόνου εραστή, εκεί όπου η γαλήνη υπάρχει αλλά δεν νιώθεται, κάνοντας τα σπλάχνα να βλασταίνουν ετοιμάζοντας μια νέα συντέλεια, ένα νέο δρακόντειο πέλμα ματαιόδοξων απογόνων που θα κάνουν τις τέχνες τους όπως κι εμείς, σαν μικρά παιδιά θαυμάζοντας το δημιούργημά τους, το καλλιτεχνικό τους σκατό, συνεπαρμένοι και μεγαλειωδώς άναυδοι.