Γράφω χωρίς θέμα, το θέμα έρχεται-έλκεται απ’ τις αντιφάσεις, το ποίημα ως κίνημα των μηδαμινών που εδονούντο από ετούτο κι από κείνο, απ’ το ασήμαντο που γίνεται κέντρο της δράσης, της τάσης μας να θέλουμε να νοιώθουμε ζωντανοί ακόμα και μέσα στην ακινησία, της ιδιοτροπίας μας να αρέσουμε και της συνήθειάς μας να δείχνουμε τη φέτα ζωής που μόλις κόψαμε απ΄το καρβέλι της πραγματικότητας.
Ανάλαφρα, με τα μάτια ενός ζώου ψάχνω τα χρώματα πάνω στα φυτά, αγνοώντας ηθελημένα κάθε γεωμετρική κανονικότητα και κάθε συμμετρία.
Η εποχή μας έχει δράκους και αβάσταχτους πόνους, ταχύτητα που δεν σε αφήνει να χαθείς σε ονειροπολήσεις, κοιτώντας απ’ το παράθυρο του τρένου που πάει ντουγρού κατά πάνω στο αποχυμομένο κάλλος, στο τέλος, εκεί, σε μια λέξη που λέγεται θάνατος, σε μια αταξία που η εντροπία της σχεδιάζει μινιατούρες ακατάληπτων και γοητευτικών ιδεών και εικόνων σεξουαλικής πυγμής.
Γράφω, κάνω πράξη τις απορίες μου, σθεναρά υπερασπίζομαι το απρόσωπο της τέχνης, την ξαφνική έλευση της χαράς του ελέους και του φόβου.
Γράφω, σπάω τις αλυσίδες μου, ερεθίζομαι απ’ τη μελαγχολική κενοδοξία των πραγμάτων, επαληθεύω ανεξόφλητους λογαριασμούς, κρατώ πρακτικά έρωτος και υγρής καύσιμης ύλης, το σπίρτο μου είμαι εγώ.
ΑΔΕΣΠΟΤΟΣ ΣΚΥΛΟΣ 