[απ’ τα ημερολόγια]
25-02-2023: Κάθε χρόνο ντύνονται γυναίκες οι άντρες και οι γυναίκες τους καμαρώνουν.
Οι ξανθιές περούκες βγαίνουν απ’ τα συρτάρια και τα μπαούλα των πατρινών.
Παραδοσιακά οι νεόπλουτοι δίνουν κάθε χρόνο το παρόν, οι σέλφιζ ξανασενιάρονται, ξανασολιάζονται τα ψηλά τακούνια, τα κραγιόν κόκκινα πηχτά αίματα, η παραχάραξη της μιας στιγμής λυτρώνει τη βαρετή ζωή, στις μεζονέτες καραμούζες και κομφετί, καταπλακωμένοι από σεισμούς και καταποντισμούς δίνουν το παρόν στον καρναβαλικό κομουνισμό διάφοροι ναυαγισμένοι, παπαντρε ι κοί, σώγαμπροι, φατσούλες, μούτοι, χουφτωματίες παραλίας Πατρών, η μαυροδάφνη ως ηδύποτο λυτρώνει από τους πόνους της ζωής, τους πόνους της γέννας, τους πόνους της ηδονής.
Κάποια γλυκά κορίτσια ξερνάνε στου εραστή τους το καπέλο, κάθε χρόνο την ίδια ώρα διασκεδάζουν ευτυχισμένα σαν τα σκυλιά του παβλόφ.
Η ευσπλαχνική μέθη φέρνει και το γρήγορο σεξ. Οι πατρινοί γυναικολόγοι οι χειρουργοί περιμένουν το μήνα των εκτρώσεων. Η ταρίφα φτηνή. Φτηνό πράμα.
Η διασκέδαση όμως είναι σοβαρή υπόθεση. Η μαφία του καρναβαλιού κρατά ζεστή την κλειτορίδα της βασίλισσας, της κυρίας βασίλισσας.
Παντού υπάρχει μια βασίλισσα και λίγο ισραήλ.
Οι άνεργοι κάπου κρύβονται. Οι φτωχοί εδωνούντο, τα παιδάκια ακούνε παραμυθάδες τράπερ να λένε για μαύρα μάτια και χασίσια γλυκομαστούρικα.
Ο Έρλαντ Γιόζεφσον ψιθύρισε κάποτε στο αυτί μας «Είμαστε συναισθηματικά αναλφάβητοι. Μας δίδαξαν για την ανατομία, για τις γεωργικές μεθόδους στην Αφρική. Ξέρουμε απ’ έξω μαθηματικούς τύπους. Αλλά δεν μας έμαθαν τίποτα για τις ψυχές μας. Είμαστε τρομακτικά ανίδεοι για το τι κάνει έναν άνθρωπο να συγκινείται»
26-02-2023: Σκόνη της Αφρικής. Τι θυμούνται άραγε τα έντομα και τα πουλιά στα μεγάλα ταξίδια; Ω! μα ναι. Συνεχίζουν την πορεία τους στα τυφλά και στα βουβά. Όπως βουβά συνεχίζουν να ζουν οι άνθρωποι του υπογείου, οι βράχοι, τα δέντρα και τα θηρία που ζουν μέσα στους καλούς ανθρώπους. Βέβαια μια τρομερή βροχή πυγολαμπίδων ονειρευόμαστε για το τέλος. Μα ποιο τέλος; ουδείς καταλαβαίνει το τέλος. Σαν ένα πουλί όμως, που σκύβει τρυφερά να σου βγάλει τα μάτια ο θάνατος. Με τον οποίο σταδιοδρομούν πολλοί ποιητές πεισιθάνατοι, αειθάνατοι, ετοιμοθάνατοι, αθάνατοι ακαδημαϊκοί.
27-02-2023: Όλα καλά. Η αφρικανική σκόνη μπαίνει στα μάτια και στις μύτες. Ουσίες μπαινοβγαίνουν στο σώμα μας. Μου έρχεται μια παρομοίωση αλλά η υγρασία τη νοτίζει.
-Επιστρέφουν οι εκδρομείς στην Αθήνα. Ανάποδος πάντα πηγαίνω προς δυσμάς. Στο άλλο ρεύμα ησυχία, υπνηλία, λαμαρίνες λευκές, κόκκινες, μαύρες, Οι νταλίκες απαγορεύονται, επίσης οι καρδιακοί παλμοί σπάνε τα κοντέρ. Τρέχουν όλοι. Αύριο δουλειά.
-Φτάνω στην Πάτρα. Οι πατρινές δεν είναι πουτάνες αλλά κακοποιημένα κορίτσια, πονηρές κυρίες, γριές που διαβάζουν ονειροκρίτες. Η σκόνη ένα ποίημα που επιμηκύνεται. Η Σαχάρα ζει, δεν είναι μαγαζί. Σκουπίδι και κατρουλιό. Ανθρωπίλα και σκατίλα, όλα τυλιγμένα γλυκά. Υπερωρίες θα κάνει ο Πελετίδης. Η πόλη θα γίνει όπως πριν βγάλει λεφτά. Καθαρότατη, απούτανη. Σαν παρθένα που της τράβηξες την τελευταία τριχομονάδα.
-Δοξολογώντας το κάτω μέρος του ανθρώπινου σώματος, το καρναβάλι δοξολογεί αξεδιάλυτα, λέει ο Μπαχτίν, και το κοινωνικό «κάτω», δηλαδή το σώμα του λαού. Στο φαγοπότι και το ξεφάντωμα, το σώμα απελευθερώνεται από την καθημερινή του καταπίεση – τη νηστεία, τη σεξουαλική αποχή, την αγόγγυστη υποταγή στον αφέντη. Στην εταιρία.
-Όποιος είναι τρελός είναι σοφός. Ιδού ο τρελός που φύτρωσε απ΄το χώμα. Βλέπω οράματα. Γυμνές και φαγητά. Σπεσιαλιτέ γκουρμέ και σεξ. Βλέπω τον Καραγκιόζη να τρώει τον περίδρομο την ώρα που τα παλικάρια σφάζονται στη μάχη· και μετά τη νίκη περηφανεύεται ότι κι αυτός πολέμησε γενναία, αφού «σκότωσε» τον Καπετάν Ψητό, τον Καπετάν Τυρή, τον Καπετάν Κουραμάνα και μύριους άλλους.
-Μια χάρτινη μάσκα, ένας καθαρός μασκαράς αναγγέλλει τη νίκη της ζωής επί του θανάτου και τον τελικό θρίαμβο του Αγώνα.
Ο Αγώνας πάντα δικαιώνεται.
Ζήτω ο κ.κ Ρεβυθοφασουλοκολοκυθομελιτζανόπουλος.
ΑΔΕΣΠΟΤΟΣ ΣΚΥΛΟΣ 