Η τελευταία φροντίδα

Τι προαιώνιες παγίδες του πνεύματος!-τι παλιμπαιδισμοί και τι ανακυκλισμοί!-αυτή η μαύρη μαγεία κάθε θεολογίας, ο ηδονιστικός τρίφτης της γλώσσας, αυτό το κομμάτι κρέας που διευθύνει όλους τους κομπασμούς, τα ζήτω και τις αισιοδοξίες, αλλά πιο πολύ γίνεται δαμαστής της σκέψης.

Όμως για να γεννηθεί και να προχωρήσει η σκέψη χρειάζεται πριν απ’ όλα να συντρίψει τους δράκοντες των ριζών της, να ξεριζωθεί απ’ τα τέρατα και τα σημεία που τη γέννησαν.

Χρειάζεται να ξεφύγει απ’ τη σαγήνη της δαιμονολογίας και να ξεγλιστρήσει σαν φίδι έξω απ’ τη μήτρα, έξω απ’ τους χώρους του δόγματος.

Η σκέψη, αυτό το συνδετικό υλικό της παραξενιάς και της τερατωδίας, οι φόβοι που μας κάνουν χτίστες μέσα στη χιονοθύελλα, όλοι ξαναμμένοι εκεί μπροστά στο φαουστικό εργαστήρι, όπου κόλαση και παράδεισος συνυπάρχουν ως εξίσωση θανάτου, σα να λέμε δηλαδή πως η ζωή ως επιθυμία και έρως καταντούν επιθυμία θανάτου.

Σα να λέμε δηλαδή πως από δόγμα ζωής αναστρέφεται η μήτρα σε δόγμα θανάτου και κάθε απομάκρυνση απ’ αυτή καθίσταται πηγή άγχους.

Μέσα απ’ τους υπονόμους και τις μεθοδεύσεις της καθημερινής ζωής, μέσα απ’ τους οχετούς και τους δοκιμαστικούς σωλήνες έρχεται η ανακούφιση της εξόδου.

Να, ιδού εγώ κι εσύ, βρέφη που εκτοξευόμαστε στο κενό γεμίζοντας τους πνεύμονές μας απ’ το οξυγόνο της ατομικότητας.

Να τελικά οι σκέψεις, το παζλ της σύγχυσης και της ανησυχίας, το ένα και το μηδέν, το συν και το πλην, ο πολιτισμός που μας σώζει και ο πολιτισμός που μας εξοντώνει, να, τελικά, πεταμένοι έξω απ’ τη μήτρα που μας γέννησε αναζητούμε τη μήτρα όπου θα ασφαλίσουμε τις σκέψεις μας, τη σχισμή που η ποίηση θα την βαλσαμώσει για να μπορεί τόσο ανίερα να βαυκαλίζεται με την ιερότητά της.

Άντε κόσμε, μιλιούνια εσείς πεθαμένων και ζωντανών, καλοί κύριοι, αριστοκράτες αστοί προλετάριοι, εσείς που γράψατε το κινητό σας με ανεξίτηλο μαρκαδόρο στα πλακάκια στα κτελ Κηφισού εκλιπαρώντας για μια πίπα, εσείς, που θα σας αρπάξει η σύφιλη και ο καρκίνος απ’ τα μπράτσα για να σας κάνει αγγέλους, εσείς αποτυχημένοι και βλάκες που δεν προοδεύσατε πιάνοντας την καλή, φέρτε να λιανίσουμε τις σκέψεις σας για να έχουν δουλειά οι ακαδημίες και τα ποτάδικα, για να εκδίδουν οι διανοητές τις ατιμίες τους, εσείς κορίτσια του γιουπόρν που δεν έχετε τίποτε άλλο για να βάλετε φωτιά στον κόσμο εκτός απ’ τη μήτρα σας κατουρήστε μας για να βγούμε απ’ το λήθαργο του καλού και του κακού, βάλτε κάθε παράβαση στο στόμα μας για να μην έχει πια η σκέψη εξουσία.

Δύναμη και Τιμωρία Ή Κάτσε καλά αλλιώς θα σε γαμήσω

Η ψυχανάλυση ήρθε να ξεδιαλύνει το μύθο περί της αγαθότητας και της αγνότητας των παιδιών, δίνοντας ξανά στο παιδικό παιχνίδι την τρομερή σημασία που του έδινε και ο Ηράκλειτος, όταν έλεγε ότι ο χρόνος είναι ένα παιδί που παίζει στα ζάρια την ίδια τη ζωή και το θάνατό μας.

Ο στόχος του παιδιού είναι να ανέβει στο βάθρο του δασκάλου αλλά και να πάρει τη θέση του καταπιεστικού ή φονικού πατέρα.

Κανένας δεν γίνεται κακούργος, εγκληματίας ή βιαστής μόλις κλείσει τα δεκαοχτώ. Τα περιβάλλοντα έχουν κάνει ήδη τη δουλειά τους απ’ τα σπάργανα ακόμα, με όση ανταμοιβή χαράς ή λύπης επιτάσσει η αναρχία της τυχαιότητας.

Η διαλεκτική αφέντη-δούλου υποκαθιστά τη σχέση γονιού-παιδιού, εκδηλώνοντας σε κάθε έκφρασή της μια ιδιοκτησιακή λογική, που, σε βάθος χρόνου οδηγεί σε τερατογενέσεις χαρακτήρων, ανθρώπινα ναυάγια και δυστυχίες, αφού ο μελλοντικός ενήλικας είναι πια αιχμάλωτος του θυμού και της βίας.

Οι άρρωστες κοινωνίες, αυτές που συντρίψανε το ένστιχτο εις βάρος της ευχαρίστησης, αυτές που κατάργησαν τη φυσική ανθρώπινη γύμνια μαγαρίζοντάς τη με την ηθική της παρθενίας, αυτές που τοποθέτησαν την υποκρισία στο κέντρο της ανθρώπινης κατάστασης είναι οι κοινωνίες που σήμερα καταρρέουν με θόρυβο, αφήνοντας τα συντρίμμια τους να πέφτουν αποκλειστικά και μόνο στα κεφάλια των παιδιών.

Απ’ τη θεολογική κακοσμία μέχρι την εμπορική συναλλαγή και τον εφαρμοσμένο παιδοκαιντρισμό λόγο έχουν οι γιατροί, οι αστυνόμοι και οι δικαστές.

Λόγο έχουν οι θανατικές ποινές και τα λιντσαρίσματα, οι αρένες με τα πεταμένα κρέατα, ο φόβος και οι φοβίες, η υποκριτική αγάπη για το παιδί μα από πίσω η αδυσώπητη λατρεία της δύναμης και τους ανταγωνισμού που γεννά τους κοινωνικούς μεταστατικούς καρκίνους.

Λόγο έχουν οι ηθικολόγοι, οι εκφυλιστές της αλήθειας που κρύβουν όλη τη βρωμιά τους κάτω απ’ το χαλάκι της υποτιθέμενης κακότητας της ανθρώπινης φύσης, παίζοντας το ρόλο των εξημερωτών μας.

Ας σκεφτούμε λοιπόν γιατί κάθε φορά που θέλουμε να απειλήσουμε κάποιον του λέμε: κάτσε καλά αλλιώς θα σε γαμήσω.

Ας είναι ευλογημένα τα δαιμόνια

Έρχεται πάντα η κατάθλιψη να θρηνήσει την αλογάριαστη περιουσία της ηδονής. Τη συμμόρφωση των κορμιών στα προστάγματα της αυλής και των μυστηρίων της θανατοφορτωμένης μας ζωής.

Η αυλή των βασιλιάδων έγινε εκκλησία, ένα χάδι εξουσίας περίπλοκο, η αφέντρα των αστεριών που μας δείχνει με το δάχτυλο τον αμαρτωλό. Οι πιστοί με τον σεβασμό τους για καθετί που προέρχεται απ’ την αυλή γίνανε μιμητές της χροιάς της αυλής κι έτσι αυτή η προσποίηση κατέληξε να γίνει φύση.

Ο χριστιανισμός αντί να σβήσει το έγκλημα της λαιμαργίας έντυσε τη βαρβαρότητα με τον πιο ακραίο στόμφο φτιάχνοντας τον υπεράνθρωπο θαυματοποιό, τον φακίρη που αναστήθηκε για να περισώσει τη δική του ελευθερία απ’ τα δεσμά με τα οποία τον αλυσόδεσε η γέννησή του.

Σώσε τον εαυτό σου λοιπόν, σώσε το Εγώ σου, -λέει ο προφήτης- το μεγάλο αυτό αγκωνάρι που σου φράζει τη θέα προς τον παράδεισο. Όμως στ’ αλήθεια, η σωτηρία ετούτη είναι ένα ποδοβολητό προς το μηδέν, ένας Γολγοθάς προς την άγονη γραμμή της νηστείας και του μαζοχιστικού πόνου. Ένα ξερίζωμα της φύσης απ’ το σώμα που κακοποιείται και δέρνεται και υποφέρει για να κερδίσει το επουράνιο λόττο.  

Όλες οι περιώνυμες αυλές που βάλανε στο κέντρο τους τη διανοητική ατιμία της μεταφυσικής έχουν γίνει καρικατούρες του παρελθόντος και του παρόντος, φιλολογικά δείπνα με λιβάνια και επιχρυσωμένες μίτρες, όργανα μιας τελετής ευνουχισμού της παγανιστικής φωτιάς μες στην ισόβια ήττα της υποταγής και του πένθους.

Έτσι θα πρέπει να τρως κι έτσι θα πρέπει να γαμάς. Μην φθονείς τον πλούσιο αδερφό σου, αγαπάτε αλλήλους αλλά ευλογημένα τα όπλα που θα τους αφανίσουν.

Πίστη ενός μύθου ή ενός δόγματος σημαίνει ψυχική νόσος, σημαίνει νευρολογική διαταραχή, ασθένεια που έναν ειλικρινή και ευαίσθητο άνθρωπο τον οδηγεί αποκλειστικά και μόνο στον εγκλεισμό.

Τα μοναστήρια είναι οι ψυχιατρικές κλινικές που θα πας μόνος σου, ο τόπος που αρνείται την υγεία της αναπαραγωγής και της σύγκρουσης καλλιεργώντας μια υστερική γαλήνη μπροστά στις εσχατιές του πόνου.

Παρηγοριά ψυχρή η θεία κοκαΐνη, το λάβαρο που ανεμίζει τις απαγορεύσεις, η χαρά που σου δίνει το Τίποτα μέσα στον υπαρξιακό σου σπαραγμό.

Η αυλή της εκκλησίας είναι η αυλή της εργασίας και η αυλή της οικογένειας, η πίστη στο θεό είναι η πίστη στο αφεντικό και η πίστη στον πατέρα. Αν δεν σκοτώσω στο συμβολικό επίπεδο το θεό το αφεντικό τον πατέρα, αν δηλαδή δεν εξεγερθώ εναντίον της πίστης, της πλαστής δηλαδή νομοτέλειας, της αφοσίωσης στο ανώτερο ον, τότε, είμαι καταδικασμένος απ’ το δικαστήριο της ζωής.

Θα με δικάσει το νερό και ο αέρας, η πέτρα και το χώμα, τα λουλούδια και τα σύννεφα τα ζώα τα ψάρια και τα πουλιά. Θα με καταδικάσει ο ήλιος σ’ έναν απελπισμένο πυρετό αφού η θρεπτική του ουσία θα μαγαρίζεται κακοχωνεμένη κάτω απ’ το σκληρό κέλυφος των αιδοίων που γίνονται πανοπλίες της γελοίας ψυχής.

Αυτό που κάνουν οι αισχροί νόμοι των θρησκειών δεν είναι παρά η τιμωρία των παιδιών για τις αμαρτίες των γονέων τους, η εγκαθίδρυση δηλαδή μιας κληρονομικής ενοχής διαρκείας που γίνεται τελικά συστατικό στοιχείο της κοινωνικής ζωής.

Ο Μωυσής σύμφωνα με την παράδοση σκότωσε τρεις χιλιάδες Εβραίους που χόρευαν γυμνοί γύρω από τον χρυσό μόσχο.

Η γυναίκα έγινε το μιαρό ον που δεν μπορεί να μπει στο ιερό, να επισκεφτεί τόπους μαρκαρισμένους απ’ την χριστιανή αρρενωπότητα αφού η γύμνια της αιμορροεί ακαταπαύστως και ετούτο-δηλαδή η φύσις-δεν είναι παρά ύβρις και ανταρσία της κίνησης και της συμπαντικής μηχανικής εναντίον της σταθερότητας και της ακινησίας. Εναντίον της εξουσίας που για να εξουσιάζει χρειάζεται μια σταθερή δομή, ένα αφήγημα προσαρμοσμένο στην μεταφυσική.

Οι τελετουργίες ήταν είναι και θα είναι το χασίς των πιστών, αυτό το ευγενικό ναρκωτικό που θα κοιμίσει τις σκέψεις και τα πάθη, αφήνοντας ελεύθερη μόνο τη μέθη, να διακονεί τις υποθέσεις της ζωής μέσα στις πιο ζοφερές αντιφάσεις.

Η αισχρότητα πως το άυλο πνεύμα είναι η μοναδική και οριστική πραγματικότητα, η αναλλοίωτη σταθερή αρχή μπροστά στη φθαρτή και βρώμικη ύλη.

Όμως καμία προσευχή δεν μπορεί να κάνει να σωπάσουν τα μυδράλια που κατασκεύασε, κανένας μαυροφορεμένος στρατηγός δεν μπορεί να αναστήσει τη νιότη και την κάβλα πουλώντας στα παραμάγαζά του ναφθαλίνη για τα ακόρεστα πάθη και τις φλεβώδεις επιθυμίες.

Κι ο Χριστός θα γίνει ξανά ο ήλιος που χιμάει φρενιάζοντας στα ακρωτηριασμένα δειλινά του πολιτισμού. Θα γίνει πάλι το θολωμένο και γύφτικο μάτι της αλητείας, ο ίλιγγος του ανθού και η γλώσσα που χώνεται στο θαύμα κάθε τρύπας.

Ιδού λοιπόν το αξημέρωτο μεθύσι των οργίων, χωρίς σταυρούς και βασανιστήρια, χωρίς αμαρτία και κάθαρση, χωρίς αρρώστιες απ’ τη στέρηση του γαμησιού, χωρίς ανταμοιβές κι αθανασίες.   

Ευχέλαιο Για Τον πορνογράφο Ζαν Ζενέ

Οι πλασιέ δεν θα φορέσουν ποτέ τη στολή για να πολεμήσουν, θα πουλήσουν όμως όσο πόλεμο χρειάζεται ο τραπεζίτης για να διατηρεί το θεό όλων μας υγιή και ακμαίο. Ο κόσμος προχωρεί αξιοποιώντας κάθε μορφή καινούργιου τρόμου, τρέχει κατά πάνω στο μαχαίρι και τη φωτιά με βουλιμία, χωρίς στ’ αλήθεια να νοιώθει την ανάγκη να καταλάβει τι βρίσκεται κάτω απ’ το επίστρωμα της σάρκας του.

Ωστόσο υπάρχει πάντα ανάμεσά μας κάποιος μεγαλοφυής και ανήσυχος που προτιμά να αποφύγει τις αρρώστιες της συνήθειας και της ασφάλειας, που η μοναδική του έγνοια είναι η ποίηση και ο φαλλός. Μεγάλη βδομάδα των παθών και σκέφτομαι τον Ζενέ, τροπαιούχο, πέρα ακόμα κι απ’ τις νόμιμες εξαιρέσεις να ξεγυμνώνει τους εραστές του στην αγορά.

Σκέφτομαι αυτόν τον περισσότερο πορνογραφικό παρά ερωτικό συγγραφέα να μιλά φανερά και απροκάλυπτα για κώλους και πούτσες φτάνοντας στις πιο χυδαίες εκδοχές τον ερωτισμό, χωρίς αρχές και ποιητικές σάλτσες, φανερώνοντας μια σεξουαλικότητα που μπορεί να είναι πόλεμος και εκδίκηση και θάνατος και βία.

Τίποτε δεν αναπνέει χωρίς το αντίθετό του, καμιά αρετή δεν ανθίζει χωρίς το φόνο και καμιά χαρά δεν υπάρχει που να μην κρύβει μέσα της λύπη και σπαραγμό.

Να ιδού, η ροχάλα που πέφτει πάνω στην ψωλή του Νονό του φαλλοκράτη, λιπαίνοντάς την λίγο πριν την χώσει στον κώλο του ναύτη καβγατζή, στον Καβγατζή της Βρέστης.

Να ιδού, στις Επιτάφιες Σπονδές το γαμήσι του νεαρού γάλλου ονόματι Ριτόν που πρόδωσε το λαό του για υπηρετήσει τους γερμανούς και τον οποίο ξεκολιάζει μια ομάδα αξιωματικών των Ες-Ες που έχουν καταφύγει σε διαμέρισμα του Παρισιού, αποκαμωμένοι απ’ την προοπτική της ήττας που πλησιάζει.

Ο Ζενέ στρατεύτηκε δίπλα στους μαύρους πάνθηρες και τους παλαιστίνιους με μοναδικό επιχείρημα τη σεξουαλική ευρωστία. Ο Ζενέ ευλογεί ότι τον καβλώνει. Το έργο του είναι πορνογραφικό, αφού διαπνέεται ολόκληρο από τον πόθο και τη σεξουαλική διέγερση. Αφού οι παράδεισοι όλων των λαών είναι γεμάτοι απαγορεύσεις ο Ζενέ ιδρύει μια κόλαση όπου όλα επιτρέπονται.

Δεν κρύβει τίποτε. Ούτε τα ίχνη από σκατά πάνω στον σκληρό μυώδη πούτσο έπειτα από το σοδομισμό, ούτε τη βία της σεξουαλικής πράξης, ούτε τις εγγενείς με αυτή σχέσεις εξουσίας, ούτε τον ερωτισμό στα βρωμερά ουρητήρια, ούτε αυτή την οσμή που φωλιάζει ανάμεσα στα μπούτια των αγοριών, κάτι ανάμεσα σε κατουρίλα, σκατίλα και ιδρώτα, ούτε τα αφροδίσια ή τις μουνόψειρες.

Δίνεται ολοκληρωτικά στη σεξουαλική πράξη που περιγράφει, αφού η γραφή του αγγίζει τα όρια της αυνανιστικής εκτόνωσης επιδιώκοντας κάθε άλλο παρά να εξιδανικεύσει ή να φτιασιδώσει.

Στην μικρού μήκους ταινία του Ένα Ερωτικό Τραγούδι, μας δείχνει σε μια εποχή που απαγορεύεται κάθε κινηματογραφική σεξουαλική αναπαράσταση, μια τριαδική παρτούζα ανάμεσα σε έναν δεσμοφύλακα και δυο κρατούμενους, τρία κτήνη με όψη αγγέλων. Η ηδονοβλεψία συναγωνίζεται τον σεξουαλικό πόθο με όλη του τη βία και τη λεπτότητα, περνώντας όλο τον πορνογραφικό συμβολισμό μέσα από μια τρύπα ανοιγμένη-όπως ανάμεσα σε δυο κελιά-απ’ την οποία οι δυο εραστές μοιράζονται το κάπνισμα ενός τσιγάρου.

Ο Ζενέ αντιμετωπίζει την αντρική σεξουαλικότητα με ότι πιο σχιζοφρενικό τη χαρακτηρίζει, διχασμένη ανάμεσα στον ανδρισμό της και τη θηλυκότητά της ανάμεσα στη βία της και το φαλλοκρατικό της δεσποτισμό αλλά και την άκρα επιτήδευσή της, την αβρότητα και τη γενναιοδωρία της.

Το έργο του Ζενέ υπέστη την πιο διεστραμμένη λογοκρισία, υπενθυμίζοντάς μας τι εστί συμμόρφωση και αβρότητα στον ηθικό κόσμο των τεχνών και των γραμμάτων.

Ο Ζαν Ζενέ μιλάει για πράγματα που γνωρίζει. Γράφει για ότι έχει βιώσει διότι τον συγκινεί αυτό που τον καβλώνει. Καμιά αυταπάτη όμως δεν τον παρασύρει σε μιαν άσκοπη μανιέρα-όσον αφορά τα φαντασιωτικά κίνητρα που χρησιμοποιεί η λίμπιντό του-, όπως το γράφει στον Καυγατζή της Βρέστης: αυτός που γαμάει τον άλλο είναι πιο πούστης από εκείνον που γαμιέται, αφού για να γαμήσεις πρέπει να καβλώσεις, άρα να ποθήσεις.

Ο Ζενέ ιδρύει μια νέα θεολογία, ένα δόγμα αιχμηρής στράτευσης σ’ αυτό που μπορούμε να βαφτίσουμε ως δίκαιο της φύσης.

Μπορεί να ρίξει ένα γερό χεσίδι πάνω στη σημαία της Γαλλίας ή να τραβήξει μια μαλακία μπροστά στην παναγία και το θείο βρέφος, υπογραμμίζοντας πως καμιά επιβολή δεν βρίσκεται πέρα και πάνω απ’ τις εκκρίσεις μας την ώρα που ο αλλοτριωμένος κόσμος το πρώτο πράγμα που θα σε ρωτήσει είναι Πόσα χρήματα βγάζεις.

Κι αν δεν βγάζεις χρήματα, αν το μόνο που διαθέτεις είναι η αγάπη για την ελευθερία, τότε είσαι εξόριστος απ’ όλες τις αξιολύπητες κοινωνίες που έχουν υψώσει οι υπεροπτικοί και μισαλλόδοξοι ιδιοκτήτες.

Μεγάλη βδομάδα και οι θύελλες νέμονται τα ανοιξιάτικα ζουμιά και οι πόλεμοι σωρεύουν τα υπέρογκα κέρδη τους για την αγορά καινούργιων στιλπνών εμβλημάτων ειρήνης και ελευθερίας.

Ένα απέραντο πεδίο υποκρισίας του πολιτισμού με θύματα τον άντρα και τη γυναίκα. Το μουνί και τον πούτσο. Οι επιτάφιοι που περιφέρουν την πεθαμένη ψωλή, ο κανιβαλισμός της σεξουαλικότητας απ’ τον αρπαχτικό λαίμαργο θεό, τα δηλητήρια κάθε κυριαρχίας πάνω στο κορμί του άλλου, ο βόθρος των συμβόλων που έπνιξαν το ελεύθερο πνεύμα σε υποχρεώνουν κάθε φορά να γυρνάς στο σφαγείο, να αγαπάς τη φυλακή σου, να γράφεις ύμνους στα δεσμά σου, να συμπεριφέρεσαι σαν ακούραστη ψύχραιμη παραδουλεύτρα πετώντας μέσα στα σύννεφα της προόδου, διεκπεραιώνοντας της παράστασή σου σαν καλογυμνασμένη φώκια.

Μεγάλη βδομάδα. Μεγάλη Τετάρτη. Πιάνω τον πούτσο μου, τον μόνο ευλογημένο Χριστό και κάνω ετούτο το ευχέλαιο για σένα Ζαν Ζενέ, πορνογράφε κάθε αντινομίας, ανατόμε κάθε αυτολύπησης, επίσκοπε των ουρητηρίων και των μπουρδέλων, λυτρωτή του ψυχορραγήματος των αφανών. Σπέρμα κι εσύ απ’ το σπέρμα των γελοίων αποτριχωμένων πιθήκων.  

Περικοπές απ’ τα ημερολόγια του μαθητευόμενου τέρατος

Ως όντα ζωντανά και πάσχοντα οριζόμαστε απ’ τους Άλλους, απ’ το βλέμμα τους που φανερώνει την ασχήμια μας ή τις ντροπές μας, μπορούμε ωστόσο να διατηρούμε την ψευδαίσθηση ότι οι Άλλοι δεν μας βλέπουν αληθινά όπως είμαστε.

***

Την κόλασή μας τη συντηρούμε με τη βοήθεια των Άλλων. Και τι άλλο μπορεί να είναι η κόλαση εκτός απ’ τις σκέψεις που σκουληκιάζουν μέσα στο κεφάλι μας, εκτός απ’ τις λέξεις δηλαδή που λιμνάζουν ή σαπίζουν απρόφερτες κάνοντας το κρανίο να μοιάζει με χαλασμένη κονσέρβα, όσο, αυτές οι λέξεις πήζουν εκεί, μες στο μυαλό και μοιάζουν νεκρές από γεννησιμιού τους. Κι αντί να γίνουν βροντές αστραπές καταιγίδες γίνονται σκληρότητες κατά του εαυτού.

**

Οι λέξεις στριμωγμένες βαλτωμένες πολτοποιημένες δεν μπορούν να κρατηθούν μέσα στο μυαλό και γυρνούν και συστρέφονται σε όλο το κορμί γυρεύοντας άλλες διεξόδους. Πολλές φορές τις κατουρώ ή τις βγάζω στα κόπρανα σαν παράσιτα κι άλλες πάλι τις μυρίζω στο σπέρμα μου, στη μύξα ή το σάλιο μου.

**

Πως γεννιέται όμως η λέξη; Πως προετοιμάζεται ή πως εκμαιεύεται μέσα από τις απειράριθμες εγχαράξεις; Πως εμείς τα βρέφη συνδεόμαστε με τις δονήσεις των ζωικών μας προγόνων βγάζοντας ήχους ακατάληπτους και τρομερές κραυγές;

**

Μόνο αν πάμε ξανά στη φύση, πριν απ’ τη λέξη, μόνο αν αφεθούμε στις κυματοειδείς αναπνοές του βρέφους, στο κλάμα και τις πρώτες κραυγές, ακούγοντας εκεί, μέχρι και τον στεντόρειο λυπητερό βρυχηθμό των λεόντων, μπαίνοντας στο πετσί του ταύρου και της σαύρας, της μύγας και του φιδιού. Εκεί που μπορείς να μιλήσεις τη γλώσσα όλων των πλασμάτων. Εκεί που θα νιώσεις πως η αναπνοή είναι το πρώτο και το τελευταίο άνοιγμά μας στον κόσμο. Και είναι αυτό που μας κάνει το ίδιο ζώα με όλα τα ζώα.

**

Ακόμα και η άδηλη αναπνοή της αμοιβάδας ή των ψαριών, οι βρόγχοι και τα βράγχια, είναι το ζωτικό μας άνοιγμα στον κόσμο.

**

Είναι αλήθεια, πως, ο λόγος εκδηλώνεται σαν μια αναπνευστική εμπειρία, ξεκινώντας ουσιαστικά απ’ την ωκεάνια σιωπή του ιχθύος, ευθέως ανάλογη σιωπή με τις προγεννητικές μας εμπειρίες όταν βρισκόμαστε βυθισμένοι στην αμνιακή μας άγνοια εντός της μήτρας.

**

Ο πύργος κάθε ατομικότητας απαιτεί πρώτα απ’ όλα επιβεβαίωση των ορίων μας. Κάθε παρέκκλιση απ’ αυτά τα όρια μπορεί να είναι καταστροφική.

**

Οι άλλοι μας συστήνουν την κόλαση και οι λέξεις μας βοηθούν να την αντέξουμε. Κι αυτή η κόλαση που αντέχεται με τις λέξεις βγάζει αυτό το παραδεισένιο νέκταρ, αυτό το μοίρασμα των σωματικών υγρών, την κραυγή του γάτου και το κελάηδισμα του πουλιού, την κιβωτό της επιθυμίας, την αδιανόητη ηδονή που ένιωσαν οι μακρινοί μας πρόγονοι-βυθίζοντας ο ένας τον εαυτό του μέσα στον Άλλο-για να προστατευτούν απ’ την τρομερή παγωνιά της άγνοιας.

**

Οι λέξεις γεννήματα των κολάσεων που φέρνει ο τρόμος της αναπνοής και η ανάγκη της συνύπαρξης. Κι αυτές εκεί ακολουθώντας το σβήσιμο του μεγάλου ήλιου, τις τροχιές των άστρων και του μηδενός που όλο συμφιλιώνεται με το παν και το τίποτε, δαγκώνοντας την ουρά του όπως δαγκώνουν οι εραστές τις σκληρές ρόγες για να κλείσει ο κύκλος, να συμβεί η τέλεια ένωση για μια στιγμή, βγάζοντας τη γλώσσα στη φθονερή και πληκτική αιωνιότητα.

Ασύμμετροι έρωτες σε καιρό πολέμου

μνήμη Χρόνη Μπότσογλου

Ετούτο το κορίτσι που χαρίζει απλόχερα τον εαυτό της στο λαίμαργο βλέμμα των αρσενικών ακούει ένα αηδόνι, το δυνατό της σώμα δεν την αφήνει να βουλιάξει μήτε στη γη μήτε στον ουρανό. Η ονειροπόληση δεν την κατέχει αλλά την πλημυρίζει με κείνα τα υγρά της σιγουριάς και της νύχτας, μετά μανίας ανακατεύοντας φωνές αγαπημένες και προστυχιές αχαρτογράφητες. Οι φλέβες του λαιμού πορευόμενες προς τα ακατάγραπτα σύμπαντα δίνουν στον αόρατο ξένο εραστή τα κλειδιά μιας καρδιάς που παλεύει να ξεστρατίσει απ’ το βιβλίο ύλης των τραυμάτων, απ’ τη συνθήκη του χιμερικού μπαμπά, απ’ τη μούχλα των εγχειριδίων εξήγησης της ζωής. Θέλει να αγαπήσει ένα σώμα κι όχι ένα πρόσωπο. Θέλει να δει πως είναι η ζάλη που τη γέννησε, Να βρει την κάβλα τόσο αιφνίδια νοιώθοντας αυτό το παραστράτημα στη χαρά εν φαντασία και λόγω.

Αδούλωτη από βαριές σκέψεις και ταραχές, αντίδρομη της πατριαρχίας που τη συντηρεί, αγκαλιάζει το φαλλό για να τον βυθίσει στο κάλος του εαυτού της, στη σάρκα που είναι η αρχή και το τέλος, αμφίστομη, ζωώδης, βασανισμένη.

Ο χορός της μπροστά στα σκάγια των στρατηγών μια προεόρτια συνέργεια όσων θα ακολουθήσουν, όσων θα διαμειφθούν απ’ τη φτωχή ανημποριά των λέξεων που βγάζει ο στόμας όταν ανθεί.

Ο φόβος θα βγει απ’ τα ρουθούνια, οι κακοδικίες και οι θυμοί θα εξατμίζονται όσο τα χέρια και τα πόδια θα πλέκουν την πιο αδιανόητη πάλη, το σβήσιμο κάθε ντροπής ανάμεσα στους μετέωρους τοκετούς του έρωτα και του θανάτου.

Ετούτος ο εφελκυσμός προς τη συνουσία, το μάγγωμα των χειλιών στο ξένο στόμα, η δράση της εμπλοκής και της συμπίεσης, ο πόνος ως αυτοάνοσο της διείσδυσης, η τρέλα κάθε άσκοπης ώσης, η φαντασμαγορία της θέας της σχισμής, η έλξη προς εκείνο το κέντρο συνάντησης των αιδοίων είναι οι μόνες πατρίδες που δεν θα πυρποληθούν.

Τα κορίτσια λατρεύουν με τα μάτια, την καρδιά και το ήπαρ, πολλές φορές στην κοιλάδα αυτή των δακρύων τους τυλίγονται στον άξονά τους, έχουν ζαλάδα πονοκέφαλο περίοδο, μυρίζουν όπως τα κωνοφόρα σε καιρό πολέμου, χαρίζοντας αστόχαστα κάθε λύπη τους στον αναιδή θρίαμβο της ζωής.

Η άκακη φλυαρία τους ένα φωτεινό ποίημα μέσα στο σκοτεινό δάσος, η γλυκιά τους σαχλαμάρα ως σοφή επίδειξη της άσκοπης περιφοράς μας κάτω από άστρα που πρόκειται να καούν κι αυτά μες στις σπειροειδής τους παραφωνίες, αγιάτρευτα θνητά σαν κολλιτσίδες πάνω στη μαύρη αρχή του παντός. Στη νύχτα που είναι το μέλλον μας.

Τα κορίτσια πολεμούν τη συμβιβασμένη μας αξιοπρέπεια, λύνουν τους γόρδιους δεσμούς που θρέφουν τις αρρώστιες, προσφέρουν ανάλγητους ερεθισμούς στην πολεμική ηλιθιότητα της αντρικής κυριαρχίας, ηλιόλουστες πάντα μας παρασύρουν στις νίκες τους.

Περί Αγάπης Ή καταβροχθίζοντας το ανίερο μήλο

Ω η αγάπη, αυτή η θεά που μεταμορφώνεται σε διάβολο με κόκαλα και κρέας, και πολλές φορές χωρίζεται απ’ τον άνθρωπο σαν ένα πλάσμα ιδιόρρυθμο, σαν ένα αφηρημένο τέρας μέσα στη μεγάλη ζεστή κοιλιά του συμφέροντος και της επιβίωσης.

Πάντα είναι ο φόβος που μας ενώνει με τους άλλους, το μπόλιασμα με τον έρωτα, την απώλεια και την τρέλα, η κούνια που νανουρίζει το Μωρό Θάνατο, αυτό το μωρό που εγκυμονούμε υποχρεωτικώς απ’ τη στιγμή που γεννιόμαστε.

Δεν είναι θανατοκάπηλη η αγάπη, αλλά οιστρηλατημένη από τον φόβο του θανάτου, δόλια και μεγαλόστομη τσαχπίνα, ποιήτρια ανυπακοής και βίας.

Η αγάπη είναι το μεγάλο σφαγείο, ψάχνει την ευτυχία στην απουσία, παραμένει το άπειρο υγρό δάσος για κείνα τα πουλιά που δραπετεύουν απ’ τους κυνηγούς τους.

Η αληθινή της νίκη να πολεμά συνέχεια τους θριάμβους, να κοιτάζεται σε ραγισμένους καθρέφτες βλέποντας την κοινή απεραντοσύνη μας χωρίς εξουσία, χωρίς την κόλαση του πόνου που γίνεται φαρμακερή σφήκα.

Η αγάπη αυτό το δαρμένο σκυλί, αυτό το καταφύγιο της θλίψης, η παιδική μας ζωή, εκεί που πηγαίνουμε ξανά και ξανά για να βρεθούμε αληθινά με τους άλλους. Για να χαϊδέψουμε και να χαϊδευτούμε, για να φωλιάσουμε σε μια μαμά, σε έναν επινοημένο χρόνο του παρόντος, σε μια κόγχη στοργής, αρσενικά και θηλυκά με τη διπλή μας πείνα, έτοιμα πλάσματα πια να ξεφορτωθούμε τις προσευχές και τα ρούχα, τα χαλινάρια, τις παρεξηγήσεις, τις ευχετήριες κάρτες, τις θεομηνίες που πρόβλεψαν το χαμό μας.

Σχόλιο για τη γένεση των λυγμών

Αυτό, το να παραιτηθείς απ’ τη γνώση για να τη νοιώσεις-αφού δεν έχεις νιάτα και η ποίηση είναι τα νιάτα σου-διαβαίνοντας το δύσκολο δρόμο, θυσιάζοντας καθ’ οδόν αυτό που δεν πρέπει να λησμονήσεις ποτέ μέσα στην πολυμαθή άγνοιά σου.

Ακούγοντας το δαίμονα της μνήμης και της καρδιάς να ψιθυρίζει τον βακχικό ύμνο σε όλα τα όντα που χάθηκαν μες στην ανωνυμία, μεταξύ πόλης και φύσης, μεταξύ πλήξης και φθοράς.

Ονομάζω ποίημα λοιπόν αυτό που εκπαιδεύει την καρδιά, αυτό που επινοεί τον έρωτα για να κρατήσει ζωντανή τη ζωή, το καμίνι που φλογίζει την αδέσμευτη αυθορμησία, την ελευθερία να πάσχεις ενεργητικά αναπαράγοντας το προσφιλές ίχνος, αυτό το ίχνος που μνημονεύει εορταστικά την αμνησία και τον πρωτογονισμό, τη ζωώδη βλακεία και το σφαγείο του έναστρου ουρανού, εκεί που η υπαρξιακή μας χαύνωση βλέπει αρμονία και αγγέλους, φυσικούς νόμους και δυνάμεις θριαμβικές.

Να η πατρίδα μας το χώμα. Να η γη που μας κοιτάζει με τα δόντια της. Να ο ποιητής, ο θεός των μάταιων περιπλανήσεων, ο ματαιόδοξος που περνά λούστρο το μικρό του ανάστημα, ο πυρομανής που καίει βιβλιοθήκες.

Να η ποιήτρια σάρκα που προτιμά το γαμήσι απ΄το θεοσεβή φόβο, που περιφέρει το μέγα ερώτημα προσπαθώντας να μας μάθει πως να ξυπνήσουμε τη φύση που κοιμάται ανάμεσα στα λόγια μας.

Φωτορομάντζο Σαρκαστικών Οδών

Η νεογέννητη λίμπιντο ξεπερνά όλες τις πιθανές καταστροφές. Όλοι όσοι αγαπούμε τους δρόμους και τη σατανική τους ομορφιά γεννάμε ευτελείς συνειρμούς, ημερολόγια, σημειώσεις κι άλλα ασυνήθιστα θαρραλέα ντοκουμέντα. Η θύελλα του δρόμου έχει ήδη εγκαθιδρύσει τους σπόρους της μέσα στο μυαλό μας. Ο δρόμος μας γλιτώνει απ’ τις υστερίες των κλειστών χώρων. Κι όπως μεγαλώνοντας αποκτάμε την υγιή και μετριοπαθή επίγνωση ότι ο γενετήσιος μηχανισμός συγγενεύει με τον οχετό, έτσι κι εδώ, στα απατηλά ρείθρα των δρόμων αποκτάμε τη βεβαιότητα πως η ζωή συγγενεύει με τον πόνο.

Όταν βγεις στο δρόμο διαπιστώνεις πως ο χείμαρρος των παράλογων εικόνων είναι τεράστιος. Πίσω απ’ τις λάσπες και τις εικόνες οι λέξεις. Πίσω απ’ τις λέξεις μια αριθμομηχανή γεγονότων, πραγμάτων και καταστάσεων. Ένας κλόουν, μια γάτα, ένα τροχόσπιτο. Η θέση και η άρνησή της, μαζί, σε πρώτο πλάνο. Ένα βάθρο γεμάτο φως και σκοτάδια, έτοιμο να σε καταπιεί και να το καταπιείς.

Ετούτα τα θέματα του δρόμου είναι θέματα διατριβής για ψωροφαντασμένους. Η αλήθεια τού δρόμου είναι ένας αλεξανδρινός στίχος, ένας ρυθμός που σηματοδοτεί την πρόσβαση στις νοστιμιές και τα πλοκάμια του βλέμματος.

***

Εδώ, οι άλλοι γύρω μου είναι παιδιά. Τώρα χαϊδολογούν τα τραύματά τους, αφήνουν το εφηβικό τους κάτουρο πίσω απ’ τους θάμνους ή στον τούρκικο καμπινέ ή στους άλλους τρομερούς βωμούς που θα συλήσουν οι διευθυντές λυκείου και οι δεσποτάδες.

Αυτός ο δρόμος δεν θα με κουράσει. Σίγουρα θα με αφήσει ευτυχισμένο, εξεγερμένο και συνεπαρμένο.

**

Ιδού η γοητεία του δρόμου. Μόνο ο τρελός, ο εραστής και ο ποιητής μπορούν να τον διασχίσουν.

**

Στο δρόμο είμαστε πάντα εξόριστοι δίπλα στους εξόριστους. Καθόμαστε δίπλα στα ποτάμια της Βαβυλώνας και θρηνούμε.

**

Τόσες παράξενες μυστικές επιθυμίες, κληρονομημένες ίσως απ’ τους προγόνους μου-όπως οι φτωχογειτονιές, οι στρατώνες και οι αντρικές λέσχες- ξυπνούν μέσα μου παιδικά όνειρα που παραπέμπουν στη νοσταλγία μιας χαμένης πατρίδας, τραγικής και ενθουσιαστικής, την οποία διαμόρφωσαν οι παράξενες ιερότητες της σεξουαλικότητας και της συνείδησης του θανάτου.

**

Αυτός ο δρόμος είναι πολύ γνωστός, έχω ξανάρθει εδώ. Αυτός ο δρόμος είναι τα γεννητικά όργανα και το σώμα της μητέρας μου. Είναι ένας τόπος χωρίς αμαρτία, χωρίς τύψεις. Μιλά τη γλώσσα των λουλουδιών, των οσμών και των γεύσεων.

Ο Κορνήλιος, η Φαντασιακή θέσμιση και οι γαλλικές σούπες

διαβάζω μια ωραία κουλτουριάρικη ομορφιά. Ιδού:

Ο Καστοριάδης και η Φαντασιακή Θέσμιση της Κοινωνίας,……

….μια περιπέτεια με υψηλό βαθμό δυσκολίας που ανέβαινε καθώς προχωρούσαμε στις σελίδες της ΦΘΚ, από την κριτική του μαρξισμού στην κριτική της συνολοταυτιστικής σκέψης και, μέσω της πραγμάτευσης της ριζικής φαντασίας της ψυχής, στις κοινωνικές φαντασιακές σημασίες…………

Το κόστος φυσικά αυτής της φαντασιακής πανδαισίας είναι 9 εβρώ η ώρα. Ε, τι να κάνουμε, ανεβαίνει το πετρέλαιο και η φούντα ανεβαίνει και το φροντιστήριο. Για όποιον επιθυμεί βεβαίως να προπληρώσει το συνολικό κόστος του σεμιναρίου υπάρχει έκπτωση 10%. Οι »ελευθεριακοί΄ ξύπνησαν, τζάμπα θα τα λένε σαν τους κουκουέδες;

​

Το ζήτημα βέβαια εδώ, είναι αν θα τραβάμε τις κωλότριχές μας όλοι μαζί ή ένας ένας.

Εντάξει η κριτική του μαρξισμού, αλλά αυτή η κριτική στη συνολοταυτιστική σκέψη πόσα καντάρια μαλακίας περιέχει;

Ενδιαφέρεσθε να ξεθολώσετε ένα θολωμένο πράγμα και σεις το θολώνετε ακόμα περισσότερο, όταν παίζετε με λέξεις όπως ψυχή και φαντασία .

Άκου να δεις τώρα, μέσω της πραγμάτευσης της ριζικής φαντασίας της ψυχής…και πραγμάτευση και ριζική φαντασία-η σκέτη είναι μπανάλ-αλλά και ψυχή…..Χωρίς ψυχή δεν σπας φιλοσοφικά αυγά. Ακόμα και ο πατήρ Λουδοβίκος δεν απογείωσε την αρλούμπα σε τόσο δυσθεώρητα ύψη. 

Η φαντασιακή θέσμιση του Καστοριάδη μοιάζει σχεδόν με φάρσα αφού προϋπήρξε ως τραγωδία.

Τα διδακτορικά που γράφονται με το ζόρι, τα εγκωμιαστικά άρθρα που στο τέλος δεν λένε τίποτε και πάει λέγοντας….

Η μεγαλοσύνη όμως ενός έργου βρίσκεται στο κριτικό εύρος που αυτό διαθέτει. Τα ζωντανά έργα τα τροφοδοτεί αυτή η συνεχής ανάγκη για κριτική και όχι η συνεχής ανησυχία για αποδοχή.

Ο Καστοριάδης είναι το σημείο τομής της νεοφιλελεύθερης σκέψης και της ξεθυμασμένης αντικομουνιστικής αναρχίας.

Αν και ο ίδιος ξεκίνησε ως φανατικός μαρξιστής, κατέληξε απολογητής του καλού καπιταλισμού, ρίχνοντας αυτή τη σφαλιάρα της φαντασιακής θέσμισης στα κουλτουριάρικα κωλομεράκια μας.

Όπως όλοι άλλωστε, έτσι κι ο Καστοριάδης, έχει το μικρό του στρατό.

Καμιά κριτική όμως δεν θεμελιώνει την αξία του έργου του, αφού μια συνεχής επανάληψη όρων και νεολογισμών, δανείων και αντιδανείων, μουτζουρώνει την κατάσταση ακόμα περισσότερο. 

Ο Κορνήλιος, δυστυχώς, θα γίνει αυτό που προσπάθησε να αποφύγει, ένας απολιθωμένος άγιος μέσα στο εικονοστάσι της ταξικής θολούρας.

Απ΄την ανελέητη χειρουργική κριτική τού Σοσιαλισμός Ή Βαρβαρότητα, πέρασε σε μια φλυαρία της οργής για την επανάσταση.

Μια φλυαρία που προκύπτει από μια υπεραφθονία εννοιακών διατυπώσεων.

Μια φλυαρία που προκύπτει από την απόλαυση που νιώθεις να λες συνεχώς το ίδιο πράγμα με διαφορετικές παραλλαγές.

Μια φλυαρία-εργαλείο στα χέρια μοχθηρών ανθρώπων.

Οι παρεκτροπές και τα ελαττώματα, είναι αυτά που μπορούμε να μιμηθούμε πολύ εύκολα, χωρίς να χρειάζεται σπουδή και ιδιαίτερη εξάσκηση.

Αν κάτι λοιπόν, θα γοητεύει, υπνωτίζοντας τους οπαδούς του Κορνήλιου, είναι οι μυστικιστικές αμηχανίες και φυγές του, σε κείνα τα μέρη όπου παρασύρθηκε ως στοχαστής των γεγονότων και διαφθάρηκε από την κενόδοξη ενόρμηση να λύσει το αίνιγμα τού κόσμου και της ζωής με τους δικούς του όρους καλοζωίας και όχι με τους όρους κακοζωίας των υποτελών. 

Στη διάρκεια των Δεκεμβριανών τάχθηκε ντε φάκτο στο πλευρό των κυβερνητικών δυνάμεων, αφού όπως δήλωνε αργότερα, η αντίσταση του αθηναϊκού λαού στο μονομερή αφοπλισμό του ΕΛΑΣ και στην απρόκλητη δολοφονία άοπλων διαδηλωτών στις 3 Δεκέμβρη δεν ήταν παρά “σταλινικό πραξικόπημα” με στόχο την εγκαθίδρυση “κοινωνίας ρωσικού τύπου”.

Εξάλλου ως τα τελευταία χρόνια της ζωής του στήριζε με πολεμική φρασεολογία την πεποίθησή του ότι η αντίσταση των κομμουνιστών στην κατοχή ήταν εγκληματική ( [το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ] “έσφαζε τους πάντες και τα πάντα”, “έκανε ό,τι ήθελε και σκότωνε όσους ήθελε”), προκαταλαμβάνοντας πολλά χρόνια πριν τη δημιουργία του το λεγόμενο “νέο ρεύμα” της ιστοριογραφίας, με κύριους εκπροσώπους τους Καλύβα-Μαραντζίδη, την αναπαλαίωση δηλαδή της θεωρίας των κονσερβοκουτιών σε σύγχρονη συσκευασία.

Θυμάμαι πάντα μια γλυκιά ανήσυχη κουλτουριάρα κοπέλα, τρελή φαν της φαντασιακής θέσμισης να μου λέει: μ΄αρέσει να διαβάζω τον Καστοριάδη κι ας μην καταλαβαίνω Χριστό…..

Σαρξ μία

Η γιορτή της επιστροφής στο να είμαστε ένα ή στο να γινόμαστε ένα ανάγεται στην αντίφαση τού να είμαστε μετέωροι. Αν δεν αποδεχτείς το μετεωρισμό έχεις ολοκληρωτικά απωθήσει τον έρωτα. Μπορεί να γράφεις ποιήματα γι’ αυτόν και να μυρίζεις το γλυκό του αίμα στα ρουθούνια των πιο ντελικάτων εραστών, μπορεί να τον νιώθεις σαν ένα πέπλο ρομαντισμού πάνω στις χίλιες νύχτες μοναξιάς που σου προκαλούν ανατριχίλα. Χτες, σήμερα, αύριο. Πάλι ο χρόνος ανακατεύει την τράπουλα. Πάλι ο χρόνος μοιράζει το τυχαίο που μας αναλογεί. Μετέωροι σκλάβοι του χρόνου και του έρωτα, κοιτάζουμε τη ζωή δολωμένοι απ’ το ίδιο αγκίστρι. Περάσαμε απ’ τη Ρώμη και την Αθήνα, δουλέψαμε χρησιμοποιώντας τη γλώσσα των κατακτητών, αφού, όταν τέλειωνε η εξερεύνηση άρχιζε ο όλεθρος και η αρπαγή. Έχουμε μέσα μας το αίμα εκείνων που πέθαναν για την πίστη τους, παίρνοντας την ηθική στα σοβαρά, μη αφήνοντας τίποτε αθυσίαστο μπροστά στα τριχωτά παπαδίστικα πόδια της. Ακόμα και αυτό, το να γίνουμε ένα και να σμίξουμε σαν ένα, το κάναμε συμβόλαιο νομικό, δεμένο απ’ το αγκωνάρι μιας ασφάλειας και μιας προστασίας που μας θέλει δια βίου νεκρούς και μετά θάνατον νεκραναστημένους. Όμως μια δύναμη δική μας, εσωτερική και απροσπέλαστη, δεν μας επιτρέπει να παραμείνουμε στο παλιό και σάπιο χώμα, ριψοκινδυνεύουμε λοιπόν την αναχώρηση, βάζουμε τους εαυτούς μας στο παιχνίδι, ο κόσμος παραμένει ανεξερεύνητος και άγνωστος, μυθικός και μυστηριώδεις, εκείνο το μεγάλο κάλεσμα της φύσης, εκείνος ο ανεκπλήρωτος πόθος της αιώνιας επιστροφής, δείχνοντάς μας πως αξίζει να χαθούμε παρά να καταντήσουμε ανάπηροι και φαρμακεροί.       

Κατά του δαίμονα εαυτού

Η τύχη μάς εμπνέει αυτό τον ευσεβή τρόμο όταν τα ζάρια κατρακυλούν έξω απ’ τον κόσμο. Όταν η μαγεία του παιχνιδιού φτάνει πιο γρήγορα στο κακό. Και το αίσθημα γίνεται αγωνιώδες, καταλήγοντας στα πιο μεταφυσικά μισοσκόταδα. Όμως, οι στρατηλάτες που αποφασίσαμε να γίνουμε ή οι στρατηλάτες που αναγκαστήκαμε να γίνουμε, θα εξαντλήσουν μέχρι τέλους το κατακάθι όλων των καταραμένων δυνατοτήτων της τύχης. Ανάποδα απ’ τη λογική που υπολογίζει το καθαρό μας συμφέρον, όντας η ίδια εχθρική προς την επιθυμία υπέρβασης των ορίων, η τύχη μας βγάζει τη γλώσσα, μας κάνει συμπαίκτες στην κοροϊδία. Η τύχη θα τρέξει να σκαρφαλώσει γρήγορα στην κορυφή ακόμα κι αν είναι μεταμφιεσμένη σε δυστυχία. Όμως η κορυφή αυτή είναι πάντα η κορυφή που ορίζει η επιθυμία. Κι αν υπάρχει κάτι, όταν κατακτάς αυτή την κορυφή, που σε κρατά μακριά απ’ το βίτσιο και το έγκλημα, αυτό είναι ο πόνος. Ο βαθύς πόνος μάς γλιτώνει πάντα απ’ την αγριότητα της τύχης και τους κανόνες του παιχνιδιού. Κι όσοι μάς προστάζουν πριν απ’ όλα και πάνω απ’ όλα να κερδίσουμε τον έλεγχο του εαυτού μας, μας ωθούν σε μια περίεργη αρρώστια. Δεν μπορούμε πια να εμπιστευτούμε κανένα ένστιχτο ή ελεύθερο πέταγμα. Αγρυπνούμε εναντίον του εαυτού μας οπλισμένοι, πάντα με διαπεραστικά και δύσπιστα μάτια, αιώνιοι φύλακες του κάστρου στο οποίο έχουμε κλείσει τον εαυτό μας. Όμως είμαστε παίχτες των ζαριών και της τύχης. Μάθαμε να παίζουμε και να κοροϊδεύουμε όπως παίζει και κοροϊδεύει κανείς. Μήπως όμως δεν κοιμόμαστε σ’ ένα μεγάλο κρεβάτι για ύπνο και για έρωτα; Μήπως όμως δεν καθόμαστε σ’ ένα μεγάλο τραπέζι για παιχνίδι και κοροϊδία;

Ω! Λιβιδώ

Η λίμπιντο δεν χρειάζεται καμιά μεσολάβηση ή εξιδανίκευση, καμιά ψυχική διεργασία, κανέναν μετασχηματισμό, για να επενδύσει τις παραγωγικές δυνάμεις και τις σχέσεις παραγωγής, αφού, το κοινωνικό πεδίο διατρέχεται άμεσα από την επιθυμία, που είναι το ιστορικά καθορισμένο προϊόν του. Ο αιχμηρός οιδιπόδειος μύθος, περνώντας μέσα απ’ τις εμπορικές υποθέσεις της αγοράς, γίνεται το ψυχαναλυτικό αυτό τέχνασμα που παγιδεύει το υποκείμενο μέσα στο οικογενειακό περιβάλλον, κάνοντας  τη σεξουαλικότητα ένα βρώμικο ανομολόγητο μυστικό, αφαιρώντας κάθε επαναστατική ισχύ απ’ το ασυνείδητο. Η επιθυμία γίνεται μέσα στον καπιταλισμό το ανορθολογικό στοιχείο κάθε ορθολογικότητας που καταστέλλεται διαρκώς διότι απειλεί να τον τινάξει στον αέρα. Το μόνο που υπάρχει γύρω μας είναι επιθυμίες και κοινωνίες, τίποτε άλλο. Ακόμη και οι πλέον καταπιεστικές, οι πλέον θανατηφόρες μορφές της κοινωνικής αναπαραγωγής παράγονται από την επιθυμία. Γι’ αυτό και το βασικό πρόβλημα της πολιτικής φιλοσοφίας παραμένει πάντα εκείνο που κατάφερε να θέσει ο Σπινόζα: «Γιατί οι άνθρωποι αγωνίζονται για τη σκλαβιά τους, σαν να επρόκειτο για τη σωτηρία τους;» Πώς φτάνει κανείς στο σημείο να φωνάζει: ακόμη περισσότερους φόρους! Ακόμη περισσότερη επιτήρηση. Λιγότερο ψωμί!»

Επιθυμώ, άρα υπάρχω

Καμία ύπαρξη δεν μπορεί να είναι συγχρόνως αυτόνομη και βιώσιμη. Κι όταν ο σοφός, σού δείχνει με το δάχτυλο το φεγγάρι, λέγοντάς σου πως όποιος δεν είναι αετός δεν πρέπει να φωλιάζει πάνω από αβύσσους, εσύ διατηρείς την αδυναμία του παιδιού, κοιτάς το δάχτυλο κι όχι το φεγγάρι. Ρωτάς και ξαναρωτάς, διψάς και ξαναδιψάς. Βάζεις το χέρι μέσα στο βρακί σου και τα δάχτυλά σου μέσα στις τρύπες σου, σκέφτεσαι, ονειρεύεσαι, φαντασιώνεσαι. Δεν ψάχνεις ούτε τη γνώση, ούτε την αλήθεια. Η γνώση και η αλήθεια είναι απλώς τα κίνητρα που κάνουν την επιθυμία να διερωτάται. Τα κίνητρα που αποδίδουν μια σπάνια ποιότητα στην επιθυμία. Κι αν ο δάσκαλος δεν αφήσει μυστικά περάσματα, αν δεν μάθει στον μαθητή του να τον απαρνιέται, αφήνει πίσω του ένα είδωλο μόνο από γύψο, παραφουσκωμένο απ’ τους μάταιους χορούς της διάνοιας που ξεπέφτει στην πιο αντιδραστική μεταφυσική όταν δεν συνομιλεί με το μέλλον. Αν δεν σηκώσεις χέρι στο στέμμα του βασιλιά κινδυνεύεις να μείνεις αγέννητος για πάντα.   

Ο θάνατος ανήκει σε όλους

Ο θάνατος ανήκει σε όλους. Ο θάνατος ορίζει μια κοινοκτημοσύνη συμπαντικού μεγαλείου, έναν φαύλο κύκλο μεταξύ της ανυπαρξίας και του όντος. Οι ποιητές ξέρουν πως είναι το μόνο γρανάζι που δεν φθείρετε και το λαδώνουν με κραυγές χαράς και αγωνίας. Το συντηρούν με λέξεις και αφιονισμένους ερωτισμούς, με την τραγική χαζομάρα του Βάκχου που τρύπωσε σε μια κόγχη, για να γράφει ξανά και ξανά, αναπολώντας την πρωταρχική εικόνα, το χάδι της αναιμικής αγίας που μας έβγαλε απ’ την κοιλιά της. Εραστές και παιδιά της, αρσενικά και θηλυκά, κληρονόμοι όλοι, των αναγκών της αγέλης, που κάθε τόσο ζητά τον πατέρα και την αρχή. Τον πρώτο πατέρα και την πρώτη αρχή. Και φτιάχνει πάντα τους θεούς του δασκάλους της ζητιανιάς και προφήτες τού αυτονόητου, με τόση σάρκα και τόσο αίμα ώστε να φτάσει για όλους αυτό το σπουδαίο γεύμα της θεοφαγίας. Φτιάχνουμε τους θεούς για να μπορούμε να τους καταβροχθίζουμε. Τους δίνουμε εξουσία και μετά τους βλαστημάμε. Ο θεός μέσα στη νύχτα της σταύρωσης και στο πέρασμα των αιώνων θα είναι πάντα ένα κομμάτι ματωμένο κρέας και σαν το υγρό ιερό και ρυπαρό μουνί μιας γυναίκας θα δείχνει την άβυσσο αλλά και την άρνηση της αβύσσου. θα δείχνει το θάνατο αλλά και την άρνηση του θανάτου. Θα δείχνει, εκείνο το τελευταίο σκαλί της μεγάλης νύχτας που θα συντρίψει το μετέωρο βήμα της ύπαρξής μας, μες στον παροξυσμό της ανεκπλήρωτης επιθυμίας.     

Ηθικόν ακμαιότατον

Τρέφομαι απ’ τον επίγειο έρωτα, τρέφομαι απ’ την ασέβεια αυτή που ανοίγει μια βαθιά πληγή στη συνείδηση που φλέγεται, τρέφομαι απ’ τις εικόνες αλλά όχι απ’ τη σκιά της θεϊκής όχλησης. Ο θεός νεκρανασταίνεται γύρω μου και γίνεται η άπειρη κοροϊδία. Βαριέμαι σημαίνει βαριέμαι να πιστέψω σε κάτι, να γίνω κάτι ή να είμαι κάποιος. Μέσα σ’ αυτόν τον ίλιγγο της ειρωνείας των πραγμάτων που τυχαία βρέθηκα δίπλα τους, μέσα σ’ αυτόν τον επαχθή κόσμο, υπάρχει μια μέθη, μια φυσική μαστούρα του εαυτού όταν αυτός γελά με τον εαυτό του. Η χαζομάρα, η ηδονή, η ορμή, το πάθος δεν χρειάζονται κόλλυβα και τελετές. Η φιλοσοφία με την απροσδιοριστία της μας άφησε μόνο ένα βλάσφημο γέλιο. Το σύμπαν είναι ταπεινό γιατί δεν παίρνει αποφάσεις. Το γέλιο μου είναι η αθωότητά μου, το ξεγλίστρημα κάθε φορά της συνείδησης στη φυγή. Καμιά ηθική εξασφάλιση δεν μπορεί να φιμώσει το δαίμονα του γέλιου. Ακόμα και οι ψευδαισθήσεις πολυτελείας ακόμα και τα πιο χιονισμένα και δύσβατα βουνά, ακόμα και η κτηνώδης θέληση για δύναμη. 

Χυμοί και καρναβάλια

Οι λαϊκές γιορτές που λέγονται καρναβάλια, έρχονται πάντα απ’ το μέλλον. Παρουσιάζουν την νίκη αυτού του μέλλοντος, της χρυσής εποχής, επί του παρελθόντος. Τη νίκη της υλικής αφθονίας, της ελευθερίας, της ισότητας, της αδελφοσύνης.

Η νίκη του μέλλοντος εξασφαλίζεται από την αθανασία των αναγκών του λαού. Η γέννηση του νέου, του μεγαλύτερου και καλύτερου, είναι τόσο αναγκαία και τόσο αναπόφευκτη, όσο ο θάνατος του παλιού. Το ένα μετατίθεται στο άλλο, το καλύτερο μετατρέπει το χειρότερο σε μια γελοιότητα και το αφανίζει.

Το θάνατο του παλιού μόνον ο λαός μπορεί να τον υμνήσει.

Το καρναβάλι δεν γιορτάζει το παρελθόν αλλά το μέλλον. Δεν προβάρει ποιηματάκια για τη νεκρανάσταση επετείων που αφορούν την πατρίδα και τη θρησκεία, την οικογένεια και τη φυλή.

Το καρναβάλι αρνείται την επίσημη ιστορία. Ανατινάζει τα μνημεία που έχτισαν οι δούλοι με το βούρδουλα, αυτά που θαυμάζουμε εμείς οι καταναλωτές εξεταστέας ύλης.

Μόνο η σάρκα είναι η αλήθεια μας. Η σάρκα όμως, πρέπει να υποφέρει τη χαρά και τη λύπη μαζί, γιατί αυτή είναι η πηγή του θανάτου, αφού στο σύνολο του κόσμου και των ανθρώπων δεν υπάρχει χώρος για τον φόβο. Από φόβο μπορεί να συμβεί ένα γεγονός το οποίο είχε διαχωριστεί από το σύνολο, ένας κρίκος ετοιμοθάνατος, αποσχισμένος από τη μήτρα που τον γέννησε.

Το σύνολο των ανθρώπων και του κόσμου είναι εντυπωσιακά εύθυμο και ατρόμητο. Αυτό το όλον εκφράζεται σε όλες τις εκφάνσεις του καρναβαλιού.

Κυριαρχεί στην ατμόσφαιρα αυτής της γιορτής, προκαλώντας κάθε έναν να συμμετέχει σε αυτή την οργιαστική ποιητική αφύπνιση.

Είμαστε μέσα στον οργασμό της γιορτής, όντα πέρα απ’ το καλό και το κακό, κι ας μοιάζουμε πολλές φορές με κακόβουλους θεούς, σαν εκείνες τις σαρκοβόρες θεότητες των Αζτέκων, ο οποίες έμοιαζαν με αιματοβαμμένους θαυματοποιούς.

Παρά τα απάνθρωπα παραληρήματά μας, το καρναβάλι που είναι η μεγάλη γιορτή μάς πλάθει μέσα στο φούρνο των συλλογικών παθών, κάνοντάς μας άκακα τέρατα: διαβολικούς μεν αλλά ανώφελους, δίχως το βάθος της ειρωνείας ενός Σωκράτη, φέροντας περισσότερο προς τα κακοποιά πνεύματα των αστικών σαλονιών.

Να θυμάσαι πως θα πεθάνεις Ή Ο φιλόσοφος ως κλόουν

Ο Νίτσε, ψάχνει πρώτα μέσα του να βρει, τον πρωτόγονο άρχοντα της αταξίας. Τον ισχυρό που αρνείται το θεό, αλλά και την ευθύνη ενώπιον του θεού. Μα βρίσκει μόνο συντρίμμια αλλά και κάποια νόστιμη γεύση από ένα ειρωνικό σερβίρισμα παλαιών μύθων.

Οι μύθοι ως αρχέτυπα της ανθρώπινης ονειροφαντασίας δημιουργούν έναν μαγικό κόσμο που δύσκολα μπορεί να πιαστεί στα δίχτυα της κριτικής.

Οι μύθοι κοιμούνται και ονειρεύονται τον εαυτό τους, ενώ, η κριτική ξάγρυπνη υπονομεύει τις ιδέες,  είτε για να τις καταργήσει είτε για να τις οδηγήσει σε μια διανοητική ουτοπία.

Όπως η εξυπνάδα ενός αστείου βρίσκεται στο αυτί αυτουνού που το ακούει και ποτέ στη γλώσσα αυτουνού που το λέει, έτσι και στη φιλοσοφία, αν τα άρρωστα αυτιά, τα κουφαμένα από τις κραυγές της δικής τους θλιβερής αγωνίας παρακούν, τότε ξυπνάνε τα τέρατα. Και η εποχή των τεράτων είναι η εποχή των μεγάλων αλλαγών.

Δεν ξεχνώ πως για να έχω φαγητό και ζεστό νερό κάποιος ταξικός μου πρόγονος έχωσε μέσα στην κοιλιά του εχθρού μια κοφτερή χαντζάρα. Και φυσικά δεν λυπάμαι καθόλου για τον σφαγμένο, αφού η σφαγή του ήταν η ευλογία της ύπαρξής μου.

Οι μύθοι έρχονται λοιπόν, με την αμετάκλητη αλήθεια τους, να καθρεφτίσουν την εμπειρία πάνω στη φάρσα της πραγματικότητας, να σκουπίσουν τα αίματα απ’ τα δόντια που ξέσκισαν σάρκες και κατεστημένα.

Ο πατέρας και γιός. Το παλιό και το καινούργιο.

Ας μην μπερδεύουμε όμως το καινούργιο μ’ αυτόν που το ξεγεννά. Ο πόλεμος, ο πατήρ όλων μας δηλαδή, δεν είναι το καινούργιο, αλλά το ματωμένο εμβρυουλκό που μας φέρνει στο φως της σκηνής.

Στη σκηνή όπου είμαστε δια παντός έκθετοι, ξεβράκωτοι και ανηπεράσπιστοι, μα ζωντανοί και καβλωμένοι.

Η ψυχοδυναμική της εξέλιξης μπορεί να γίνει αντιληπτή ως ένα είδος αντεστραμμένης οιδιπόδειας κατάστασης, όπου ο γιός δεν επαναστατεί ενάντια στον πατέρα, αλλά οι τυπικές συμπεριφορές των επιθυμιών του προβάλλονται πάνω στον πατέρα.

Ο γιος παίζει το ρόλο του νικηφόρου πατέρα με σεξουαλική ελευθερία και εκπλήρωση, ενώ ο πατέρας απωθείται στο ρόλο του μπλοκαρισμένου θεατή.

Η αντεστραμμένη οιδιπόδεια κατάσταση επαναλαμβάνεται στη ζωή του καθενός, όταν η νεότερη γενιά ανδρώνεται σιγά-σιγά αντικαθιστώντας την προηγούμενη γενιά στην εργασία και στη ζωή, προκαλώντας μιαν άνευ όρων διάβρωση στις λεγόμενες αξίες.

Ετούτη τη διάβρωση μελετά ο φιλόσοφος, όχι όμως ως άνθρωπος της δράσης αλλά ως κλόουν που, κρυμμένος πίσω απ’ τη γελοία του μορφή, εκτοξεύει τραγικές σκέψεις μέσα απ’ τους κωμικούς του φόβους.

Αυτός ο κλόουν είναι η κωμική μορφή που εκπροσωπεί τον ανίκανο και γελοιοποιημένο πατέρα.

Αυτός ο φαντασμένος και συνοφρυωμένος ραχιτικός, εκπροσωπεί τη θλίψη των πραγμάτων και τελικά φτάνει να αντιπροσωπεύει το θάνατο.

Είναι αυτός που στο τέλος, αφού δεν βρίσκει τη λύση του μυστηρίου, εκτοξεύει τις ισοπεδωτικές και μακάβριες ειρωνείες του, θυμίζοντάς μας πως το μόνο σίγουρο είναι πως θα πεθάνουμε.  

Ζήτω ο όχλος

Ελπίζω στο δημιουργικό κανιβαλισμό του όχλου. Μόνο ο όχλος μπορεί να παίζει μπάλα ακριβώς μέσα στο γήπεδο της τρέλας. Στην ειδική περιοχή της τρομερής γειτονίας με το φανταστικό και το παράλογο. Οι βραδυφλεγείς χημικές ενώσεις των σωμάτων ετοιμάζουν τις νέες εκρήξεις. Πίσω από κάθε βρωμιά κρύβεται η ανάγκη για σεξουαλική ελευθερία. Ο όχλος μύριζε πάντα όργιο και βενζίνα. Είναι το κοινωνικό κύτταρο που διαθέτει υγεία και κάβλα, αρκεί ο όχλος να είναι ζωντανός και παθιασμένος με την ορμή του. Να φτιάχνεται απ’ τις οσμές του και την κτηνώδη του ευαισθησία. Καμία ιδέα δεν αναπτύσσεται αν δεν το αποφασίσει ο όχλος. Ο όχλος είναι ο εκκλησιαστής της πράξης, η ανθρώπινη μάζα που πάντα επιστρέφει στην ιστορία τα κλοπιμαία των στρατηγών.   

Με τον Χένρι στη λίμνη (γ’ μέρος)

Ο Θορώ μας λέει πως είναι καλύτερα να παραβιάσουμε το νόμο που η φύση του είναι τέτοια ώστε να απαιτεί από μας να γίνουμε φορείς της αδικίας εις βάρος κάποιου άλλου. Ας γίνει η ζωή μας μια αντιτριβή που φρενάρει αυτό το μηχανισμό.

Είναι τόσο κραυγαλέα επίκαιρο σήμερα, ώστε, αυτό που οφείλουμε να κάνουμε είναι να βεβαιωθούμε οτι επ’ ουδενί δεν εκχωρούμε τον εαυτό μας στο άδικο που καταδικάζουμε.

Εδώ βρίσκεται το πρώτο θεμέλιο της πολιτικής ανυπακοής. Όχι στα λόγια τα χαρτιά και τα συμβόλαια αλλά στις ανυπόμονες καρδιές που βλέπουν την ποίηση να αποδίδει δικαιοσύνη.

Μια ποίηση που αναπτύσσεται ως κίνηση στους χώρους μιας ιδιωτικής ουτοπίας. Μια ποίηση που επιδρά πάνω στο θεμελιακό ένστιχτο της μυθοπλασίας ως όργανο κριτικό και εξαγνιστικό ανακαλύπτοντας κάτω απ’ την πλάνη της αλήθειας πως η ύπαρξη δεν είναι ούτε αληθινή ούτε ψεύτικη αλλά ατέρμονη εκφραστική κίνηση.

Ο Θορώ προχώρησε αυτή την πίστη στην περιπέτεια κάνοντάς τη στάση ζωής μη αντέχοντας αυτό το παρδαλό στυλ λογοτεχνικής ταπετσαρίας και βικτωριανής ελαφρότητας.

Ο Θορώ δεν υπήρξε η καρπερή αγελάδα του γραψίματος αφού οι εμπορικές πράξεις ήταν γι’ αυτόν μακριά απ’ τη θρησκεία της καρδιάς.

Δεν έγινε έμπορος των σκέψεών του αλλά άνθρωπος που ψάχνει τους συντρόφους του για να ολοκληρωθεί. Παράκουσε τη διαταγή της χριστιανικής ηθικής που προϋποθέτει πως ο άνθρωπος δεν ξέρει, δεν μπορεί να ξέρει τι είναι καλό και κακό και γι’ αυτό πιστεύει στο θεό που είναι ο μόνος που ξέρει.

Ο Θορώ θέλει τον άνθρωπο ήρωα για τον εαυτό του και οχι για τους άλλους.

Έθαψε αυτή την αισχρότητα των αυτόκλητων σωτήρων στην ανάγκη για συνεργασία. Περπάτησε εις την οδό της βασιλίσσης Ουτοπίας όχι με τα πέδιλα του φυσιοδίφη αλλά με τις γαλότσες του επαναστάτη. Του ερωτευμένου με τη φωτιά και το νερό. Με τα αντίθετα που δημιουργούν το Όλον. Με τα αιδοία μας που αλληλοσυμπληρώνονται εν φαντασία και ανάγκη.

Ο εραστής της ζωής που γίνεται ποιητής χρειάζεται να μάθει για να μπορεί να δρα, σε αντίθεση με τον αριστοτελικό μιμητία.

Αναλαμβάνει την ευθύνη της «ασεβούς» παρέμβασής του, παραιτούμενος από κάθε άλλοθι, εξασφαλίζοντας διαβατήριο υπηκοότητας για όλες τις επικράτειες.

Είναι τόσο παγκόσμιος όσο και τοπικός.

Η μόνωση είναι γι’ αυτόν μια κατάσταση που κυοφορεί την ανάγκη για λύτρωση μέσω της ταύτισης με τον άλλο.

Χρησιμοποιεί τη φιλοσοφία και την επιστήμη μακριά απ’ την επήρεια οποιασδήποτε σωβινιστής ματαιοδοξίας. Γίνεται εφευρέτης ενός ιαματικού λόγου που σέβεται τα πλάσματα γύρω του κι όχι ένας ευρηματικός εξομολόγος που δελεάζει με το πλατύ παπαδίστικο χαμόγελο τους πιστούς χάνους, δηλητηριάζοντάς τους με μιαν επικίνδυνη αγάπη.

Η γάργαρη απλότητα των ήχων και των μεταφορών δηλώνει την ορμή προς την ουτοπική πληρότητα.

Τι φοβερό όταν μιλάς για το ψωμί να μιλάς και για τον άνθρωπο κι όταν μιλάς για τη σιωπή να ανατινάζεται. Να φτάνεις παντού ακόμα και στα θανατικά και στα αδιέξοδα, ακόμα και στη μυρουδιά του ιδρώτα που αφήνει σαν βλέννα ο τραγικός χορός πάνω στη σκηνή της πραγματικότητας.

Να μην πολεμάς το σώμα με το πνεύμα αλλά να καλλιεργείς την ενότητά τους.                

Γεια σου φασιστάκο

Συναντώ συχνά, σε ανθρώπους που έχουν καβαλήσει το καλάμι, αυτό το παράξενο μείγμα θεατρινισμού και ηρωισμού.

Συνήθως, συμπαθέστατα ψώνια που την έχουν δει ποιητές, συγγραφείς, παραμυθάδες, κριτικοί τέχνης, σωτήρες της ανθρωπότητας, υπογραμμίζουν με τον κυκλοθυμικό τους χαρακτήρα την αλληλεξάρτηση κωμωδίας και τραγωδίας, ταπεινού επεισοδίου και μεγάλου δράματος μέσα στη σκηνοθετική τάξη της άλυτης διαμάχης.

Ο κόσμος περιστρέφεται συνήθως γύρω απ’ το μαγαζί τους και τη μπίζνα τους αφήνοντας το φαντασιακό να καβαλάει το ασέλωτο άλογο της μεγαλομανίας.

Άλλος μας σκοτίζει τ’ αρχίδια με ποιήματα και εξυπνάδες που έγραψε πριν πενήντα χρόνια επικαλούμενος διάσημες πεθαμένες φίρμες που του έπλεξαν το εγκώμιο, άλλος παρεξηγείται γιατί άφησε τον τριχωτό φασιστάκο μέσα του θυμωμένο και ετοιμοπόλεμο κι άλλος κάνει ψυχοθεραπεία με σκυλομαντινάδες περνώντας τες για μεγάλη ποίηση.

Όμως η κότα έκανε το αυγό ή το αυγό την κότα; Η κακή αισθητική γέννησε το φασισμό ή ο φασισμός την κακή αισθητική; Η ζωή μιμείται την τέχνη ή η τέχνη καθρεφτίζεται πάνω στη ζωή;

Ένα είναι πάντως, εντελώς βέβαιο, πως στη ζωή ή στην τέχνη οι κωμικές ασυναρτησίες των ανθρώπινων αδυναμιών και παραλογισμών είναι η βασιλική κορώνα των κοινωνικών σχέσεων.

Η μίξη του ευγενικού και του γελοίου, του κωμικού, του μεγαλειώδους και του τραγικού χαρακτηρίζει την πραγματική φύση του ανθρώπου.

Όμως αν παραβλέψουμε το περιβάλλον των καβαλημένων θα χάσουμε και το δέντρο και το δάσος.

Η υιοθέτηση της φιλοσοφίας που λέει, ο καθένας μόνος του και όλοι εναντίον όλων, διαθέτει μια χροιά ηθικής γελοιοποίησης που έχει σαν αποτέλεσμα την ενεργοποίηση ενός μηχανισμού άμυνας.

Υπάρχουν μόνο τα ψώνια και τα μικροσυμφέροντά τους, η αλήθεια εξαφανίζεται απ’ το οπτικό τους πεδίο και οι κρίσεις μεγαλείου γίνονται στάση ζωής.

Υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που κρατούν την ασπίδα του μεγαλέξανδρου ή τη χλαίνη του Ναπολέοντα, που επικαλούνται συνεχώς το Σωκράτη ή τον Έλιοτ για να φουσκώσουν το μπαλόνι της προσωπικής τους μπαρούφας και να χορτάσουν λίγο την ματαιοδοξία τους.

Όμως, πανούκλα είναι η ματαιοδοξία κι ας την φορά κανείς απ’ την καλή και την ανάποδη σαν πέτσινο γιλέκο.

Πανούκλα είναι ο εγωισμός που καλλιεργεί ο άγιος ανταγωνισμός της φιλελεύθερης ανοησίας. Των κλειδωμένων ανθρώπων στα σπίτια και στα γραφεία. Των ανθρώπων που ζουν σε μια μεγάλη φυλακή και προαυλίζονται στην κεντρική πλατεία. Των ανθρώπων που αυτολιβανίζονται αρειμανίως.

Η σκοτεινή νύχτα της προσωπικότητας που δεν ολοκληρώθηκε, πέφτει πάνω στο αφώτιστο ναυάγιο μιας μίζερης κοσμοθεωρίας.

Εδώ είναι το μεγάλο τσίρκο, το παπατζίδικο και το μπουρδέλο, εδώ νευριάζει ο κάθε πατριώτης και φτιάχνει αντίπαλο για να μπορεί να κάνει το στρατηγό και τον καμπόσο στη γυναίκα του.

Για να μπορεί να κουνάει το δάχτυλο στο λαό που δεν ξέρει, στον αγράμματο που δεν νιώθει, στον τρελό που δεν αισθάνεται.

Ο κόσμος της ρομαντικής λαμπρότητας των καλαμοκαβαλημένων, αυτό το άλλοθι της ανθρωποφαγίας, που ζωγραφίζει με καλλιέπεια τα εγκλήματα του αφεντικού του πάνω στο κοινωνικό δέρμα, αντί να λυσσάξει με το σάπιο του εαυτό, δαγκώνει τους συντρόφους του.  

Με τον Χένρι στη λίμνη (β’ μέρος)

Ο Θορώ, γράφει πως, προτιμά να βλέπει τις πέτρες στη θέση τους. Γράφει πως, το μεγαλείο των Θηβών και της αρχαίας Αιγύπτου ήταν ένα μεγαλείο γεμάτο ευτέλεια. Πως, περισσότερη λογική έχουν τα πέντε μέτρα του πέτρινου τοίχου ενός τίμιου ανθρώπου παρά οι Θήβες με τις εκατό πύλες, ένα μνημείο που έχει ξεστρατίσει απ’ το αληθινό νόημα της ζωής.

Η άρνηση συμβιβασμού είναι το θεμέλιο της σκέψης του. Ξαναβλέπει τις αξίες με την καθαρότητα της πίστης του στη ζωή. Είναι κατά κάποιο τρόπο δημιουργός του εαυτού του. Αρα και παραγωγός της ελευθερίας του.

Δεν μπορεί λοιπόν να είμαστε σκλάβοι αφεντάδων ή πεποιθήσεων, απαιτώντας την ελευθερία απ’ τους δυνάστες μας ή τους πνευματικούς μας βασανιστές.

Η ελεύθερη ανάπτυξη απαιτεί κόπο. Δεν έχει την ευκολία και τη σιγουριά της στάνης. Δεν έχει την ασφάλεια της αγέλης και την προστασία της μαμάς.

Η δυνατότητα της πράξης και η δυνατότητα της νόησης ενοποιούνται ώστε η εμπειρία να γίνεται πηγή γνώσης και χαράς.

Αποκομμένη απ’ τη διονυσιακή της πληρότητα, η συνείδηση περιορίστηκε στην αντανάκλαση της εις εαυτόν παρουσίας της, στο επιφαινόμενο των βασάνων και των τύψεών της. Έγινε μια κακή συνείδηση, διχασμένη ανάμεσα στο βλέπω και στο θέλω.

Ο Θορώ ξεπερνά με τον λυρικό του αντιπερισπασμό την ελληνική τραγωδία που θέλει την ιστορία διχασμένη απ’ την ορθολογικότητα και τη γλώσσα υποβαθμισμένη απ’ την ηθική.

Σε κάθε πρότασή του μπορεί να χωρέσει το πιο βαθυστόχαστο αλλά και το πιο κοινότοπο πράγμα. Μεγάλωνα, τις ώρες εκείνες, όπως μεγαλώνει το καλαμπόκι μέσα στη νύχτα θα γράψει και θα μας χαρίσει αυτή την αίσθηση της ομορφιάς και της βίας.

Θα μας περιγράψει τον ήχο των φρύνων μέσα στη νύχτα, χρησιμοποιώντας τις πιο μεγαλοπρεπείς αντιθέσεις μέσα στον ορίζοντα ενός χρόνου που δεν μετριέται απ’ την αιωνιότητα αλλά απ’ τη στιγμή.

Αυτός ό άκρατος πληθωρισμός της ομορφιάς μιας λίμνης, μαζί με τον αποχαυνωτικό της απόηχο, κάνει το Θορώ να δοκιμάζει κάθε δυνατή παρομοίωση και κάθε δυνατή σύγκριση, εκπέμποντας ένα μεταφυσικό ιριδισμό μπροστά στο ανεξήγητο.

Η πληρότητα απ’ τη μια και η θεληματική λήθη απ’ την άλλη δημιουργούν μιαν ισορροπία.

Η μελέτη σε βάθος, των πραγμάτων που άγγιζε, αναχαίτιζε τον κίνδυνο που διατρέχει κάποιος να καταντήσει επιφανειακός εξαιτίας της συνήθειάς του να αυτοσχεδιάζει.

Η μοναχική αγριόχηνα γυρεύει το ταίρι της τόσο ηχηρά που μοιάζει το μοναδικό πλάσμα μέσα στο δάσος. Η ένταση του ήχου είναι η ένταση της ζωτικής ορμής, η κάβλα που γίνεται κάλεσμα και ανησυχία. Ο πόθος που αναβλύζει και ο φόβος που καταπιέζεται.

Ο Θορώ δεν υπήρξε θεωρητικός της μοναξιάς και της μόνωσης αλλά παθιασμένος με τη συνεργασία και την κατανόηση των ανθρώπινων αναγκών. Των πραγματικών αναγκών και οχι εκείνων που υπαγορεύει ο συγκεντρωτισμός του κεφαλαίου και της εργατικής δύναμης.

Κατάλαβε νωρίς πόσο ανόητο είναι πραγματικά το κράτος και πόσο ανίκανο, αφού δεν αντιμετωπίζει με τη θέλησή του την πνευματική ή ηθική διάνοιά μας αλλά προτιμά να πολεμά το σώμα και τις αισθήσεις μας. Να καταστέλλει αντί να συνομιλεί αφού το μόνο που διαθέτει είναι ανώτερη υλική ισχύ. Καμιά νοημοσύνη και καμιά εντιμότητα. Η ίδια η συνθήκη δημιουργίας του-ο συσχετισμός δυνάμεων και η διαιτησία συμφερόντων- είναι απλά και μόνο μηχανισμοί καταπίεσης των αδύναμων τάξεων και των αβοήθητων ανθρώπων.

Αν υπογράμισε από τότε ο Θορώ κάτι θεμελιώδες και ουσιαστικό που αφορά την ανθρώπινη συνύπαρξη, αυτό είναι ο χώρος. Μόνο οι δούλοι είναι στριμωγμένοι σε διαμερίσματα-κελιά και σε σπίτια-φυλακές. Μόνο τα πρόβατα και τα γίδια είναι στριμωγμένα στο μαντρί γιατί ο μοναδικός σκοπός είναι να δώσουν γάλα μαλλί και κρέας.

Η ελευθερία δεν είναι εδώ φαντασιακό πρόταγμα μουχλιασμένων μεσοαστών αλλά ανάγκη. Όπως μια βελανιδιά και μια καστανιά φυτρώνουν πλάι-πλάι, χωρίς καμιά τους να μείνει αδρανής για να κάνει χώρο στην άλλη, αλλά, και οι δυο υπακούουν στους δικούς τους νόμους, βγάζοντας φύλλα και ανθίζοντας όσο καλύτερα μπορούν, επισκιάζοντας ενδεχομένως η μια την άλλη ή καταστρέφοντάς τη, έτσι κι ο άνθρωπος αν δεν μπορεί να ζήσει σύμφωνα με τη φύση του μαραζώνει και πεθαίνει πριν την ώρα του. 

Μέσα στο αυγό

Γευόμαστε σήμερα κάθε αρχέγονη χοντροκοπιά του ανθρώπου. Σαν μπούφοι που εκσπερματώνουν πάνω στα βαλτωμένα και ηδυπαθή σύμβολα. Πάνω στο νεκρό χωροχρόνο και στα φαιά αραβουργήματα τρομάρας.

Μονάχα ο θάνατος μας προσφέρει υλικό για να γελάμε όλη μας τη ζωή. Μέχρι να έρθει να πάρει και μας, κάνοντας άλλους να γελούν με το θάνατό μας.

Πρέπει να διαπαιδαγωγήσουμε το σώμα μας στο γέλιο. Στο πιο αυθάδες γέλιο.

Θα πρέπει να ανακαλύψουμε όλα αυτά τα παιδαγωγικά παιχνίδια της ανθρώπινης τραγωδίας, βλέποντας την τάση του ανθρώπου για καταστροφή ως κινητήρια δύναμη κάθε δημιουργίας.

Αιώνες τώρα το ανθρώπινο είδος χασομερά λιγωμένο κάτω απ’ τα σάλια της ομορφιάς.

Παρηγορείται σαν ετοιμοθάνατη γριά που γυρνά στα νεκροταφεία, για να συμφιλιωθεί με τη δύσοσμη γάγγραινα της αιωνίου σιωπής.

Το καθαρόαιμο άτι που η μαμά υπεραξία εφοδιάζει με πτυχία και διπλώματα κυριαρχίας έχει μέσα του το ψοφίμι που μελλοντικά θα γίνει. Κι όποιος ψάχνει βρίσκει, χωρίς να περιορίζεται στις γραμμές της φευγαλέας λάμψης τους.

Ας αφήσουμε την αγάπη να ξεπηδήσει μέσα απ’ τα όστρακα της καρποφόρας συνάντησής μας με το σώμα των άλλων.

Ας χώσουμε τη γλώσσα μας μέσα στο λαιμό του συνανθρώπου μας για να γευτούμε αυτό που τρώει, ευλογώντας την πέψη του με ηλεκτρικά ποιήματα, γλιστρώντας απαλά μέσα στα έντερά του για πάντα.

Γλιτώνοντας το πετσί μας απ’ την ασθένεια του Ιησού, που, δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια παχύρευστη γευστική σούπα για τα σκουλήκια, δίχως τη σταύρωση.

Καμιά πίστη δεν μπορεί να τα καταφέρει χωρίς εχθρούς. Κανένας Αλλάχ δεν μπορεί να πλάσει τους θανατηφόρους του εραστές και καμιά καλόγρια δεν μπορεί να επιβιώσει μέσα στο κουκούλι του πένθους χωρίς δαιμόνια.

Κομματάκια φόνου στάζουν μέσα απ’ τις οθόνες, διαμελισμένα παιδιά και πρεζάκια που σκούζουν.

Οι εχθροί μας είναι εδώ. Γι’ αυτό υπάρχουμε, γιατί διαθέτουμε εχθρούς.

Απαθανατίζουμε κάθε στιγμή τις ωμές προσταγές της αρχέγονης βίας κάτω από στυγερούς υπότιτλους με τα μασημένα αγγλικά της αυτοκρατορίας.

Μέσα στον κλουβίσιο ηδονισμό της καλοπέρασης κλείνουμε τον πιο γόνιμο εφιάλτη. Αυτόν που κάποια στιγμή θα τρυπήσει τους τοίχους, αναμεταδίδοντας με οργασμικούς σπασμούς το μήνυμα, μέσω ηλεκτροδίων προσαρμοσμένων πάνω στο ιερό καβλί που ελέγετο φόβος του θανάτου.

Αφήνοντας τα ανθρώπινα πλάσματα έρμαια στην τυραννία της αγάπης.

Μόνο ο θάνατος μπορεί να γιατρέψει την ανθρωπότητα απ’ τις σκληρές άγριες ράτσες. Τους όμορφους και τους έξυπνους. Αυτούς που δεν παθαίνουν κρίσεις επιληψίας, πανούκλα, χολέρα, αιμορραγίες, βλεννόρροια, τρέλα.

Αυτούς που έχουν βάλει στον πρωκτό τους έναν αστυνόμο-κάβουρα για να φυλάει την είσοδο κάθε ανεπιθύμητης ψωλής απ’ τα κάτω.

Μα οι εφιάλτες κάποια στιγμή θ’ αρχίσουν να ζωντανεύουν. Οι όμορφοι, οι ηρωικοί, οι κραυγαλέοι θα σβήσουν μες στην έμφυτη βλακεία τους που θεωρεί την εκδίκηση δικαιοσύνη.

Κανένας θνητός δεν μπορεί να συγχωρέσει το δημιουργό του. Κατά βάθος μες στο μυαλό των πιστών ο δημιουργός είναι παρά ένας ξεσχισμένος πούστης αφού δεν έφτιαξε αθάνατα πλάσματα αλλά όντα χεσμένα μπροστά στο φόβο και διστακτικά απέναντι στην αλήθεια.

Κι έτσι ο κοινός θνητός χώνεται μέσα στο ψυχρό του συμφέρον και στη φαρμακερή του αιώνια κακία.

Μόνο εάν εξοντωθούν οι πιστοί μεταξύ τους, έως τελευταίας ρανίδος, θα πάρει την πρώτη της ανάσα η ζωώδης φύση μας, κατασπαράσσοντας την υποκρισία που είναι το στολίδι της ομορφιάς και της δύναμης.

Μόνο τότε θα λάμψουν το σώμα και το πνεύμα ως αδιαίρετα μέρη χωρίς το ένα να φονεύει και να προστάζει το άλλο.

Χωρίς η ευφυΐα να τα βάζει με τον κώλο και το μουνί του σώματος που την φιλοξενεί.

Χωρίς η ψωλή να παθαίνει ερωτική γάγγραινα απ’ τη στέρηση που της προκαλεί το άθλιο μαγαρισμένο πνεύμα της συναναστροφής.

Ας προκαλέσουμε το θάνατο της πίστης και των πιστών δίχως όπλα. Ας σκάψουμε λαγούμια και ας κρυφτούμε σε βαθιές σπηλιές κάτω απ’ τη γη μέχρι να λιώσει και η τελευταία πέτσα του τελευταίου πιστού πάνω στο τελευταίο μεταλλικό παραπέτασμα του πολέμου.

Κι ας βγούμε ως καυλωμένα βρέφη πια, στην επιφάνεια, γνωρίζοντας τον ομορφάσχημο αληθινό θάνατο.

Συντονίζοντας τ’ αρχίδια του κόκορα που λαλεί στο σκοτάδι με τα ακάματα πάθη. Την αρχέγονη αυτή ύλη όλων των αιώνων που πέρασαν από καταβολής απείρου, δίνοντας στο βλέμμα μας, συχνά, εκείνη τη μουντή διαύγεια των βάλτων την αυγή κι εκείνη την ελαιώδη ηρεμία των τροπικών θαλασσών παρατημένη κάτω απ’ τα αχαμνά του μεσημεριάτικου ήλιου.

Εγκώμιο για τη σχισμή της δημοκρατίας

Ο έμπειρος, έξυπνος, πονηρός, καπάτσος, φιλελεύθερος, ευφυής, φιλάνθρωπος και άλλα πολλά καπιταλιστής, ξέρει σήμερα, πως η βία δεν μπορεί να ενισχύσει την εγκαθίδρυση μιας εξουσίας ή μιας κυριαρχικής σχέσης αλλά αυτή πρέπει να είναι υστερόχρονη και κατασταλτική.

Όποιος δεν υπακούει θα εξοντώνεται αλλά με τη νόμιμη οδό, αφού ο ανυπάκουος είναι κατά της συντεταγμένης πολιτείας που προέκυψε μέσα από δημοκρατικές εκλογές.

Μόνον οι εκλογές νομιμοποιούν αυτή την τάση του Κεφαλαίου έτσι ώστε να μπορεί ελεύθερα να παράγει πολιτική.

Η άμεση φυσική βία δεν είναι στις προτεραιότητες του καπιταλιστή μιας και διαθέτει το υπερόπλο των εκλογών.

Ο ασταμάτητος κοινωνικός σφοδρός εμφύλιος πόλεμος απορυθμίζει την κυριαρχία του κεφαλαιοκράτη, οδηγώντας τη στην κατάρρευση και την αποσύνθεση. Μόνο η κοινωνική συναίνεση, το Όλοι μαζί μπορούμε, οι υποσχέσεις και οι κολακείες μπορούν και κινούν αυτή τη μεγάλη ανθρωπομηχανή που εργάζεται ακατάπαυστα για να παράγει κανόνια, τανκς, πυραύλους, σφαίρες και χατζάρες.

Οι άνθρωποι ψηφίζουν. Οι άνθρωποι που ψηφίζουν όμως δεν είναι ίδιοι μεταξύ τους. Δεν έχουν την ίδια περιουσία, την ίδια ιδιοκτησία, τα ίδια φράγκα. Στην ίδια σχισμή ρίχνει την ψήφο του ο άνεργος μαζί με τον εφοπλιστή ή τον μεγαλογιατρό, ο κρατικός υπάλληλος με τον ιδιωτικό υπάλληλο, ο καταστηματάρχης με τον υπάλληλό του, ο οικοδόμος με τον κατασκευαστή και πάει λέγοντας.

Οι παραμυθιασμένοι υποτελείς κάνουν το καθήκον τους. Ψηφίζουν. Άρα πολεμούν, εργάζονται, καταναλώνουν.

Ευθυγραμμίζονται και ταυτίζονται τόσο δυνατά με τα συμφέροντα μιας άλλης τάξης καταβυθίζοντας μες στη γιγάντια έκταση του φόβου κάθε πραγματική τους ανάγκη.

Το ντόπιο και το παγκόσμιο κεφάλαιο, αύριο, αναλόγως τις διαθέσεις και τα συμφέροντά του μπορεί να κάνει έναν ωραίο πόλεμο. Το κρέας είναι έτοιμο στα ράφια του πολιτικού μπακάλικου περιμένοντας να το κάνουν μια χαψιά τα υπερόπλα της σύγχρονης επιστήμης.

Οι ήρωες προλετάριοι θα πάνε να πολεμήσουν για την πατρίδα. Ο καπιταλιστής ξέρει από συνθήματα. Για του Χριστού την πίστη την Αγία, για το γαλανόλευκο Αιγαίο του ποιητή, τα βουνά και τους κάμπους, τη Ρωμιοσύνη, τον Καραϊσκάκη, τον Αντετοκούμπο, το επίδομα, τη δέκατη τρίτη σύνταξη.

Ο καπιταλιστής δεν βλέπει αριστερά δεξιά ή στο κέντρο. Ο καπιταλιστής βλέπει μπροστά. Δηλαδή πως θα μπορεί και αύριο να είναι καπιταλιστής. Κι αυτό μαθαίνει με περισσή σπουδή και στους υποτελείς. Να είναι περήφανοι που ξύνουν χέστρες, να είναι περήφανοι που σκοτώνονται σαν μύγες στις σκαλωσιές, να είναι υπερήφανοι που δουλεύουν από νύχτα σε νύχτα σε κλιματιζόμενα κάτεργα ή σε θερμοκήπια φράουλας στη Μανωλάδα, στο Αιτωλικό, στη Χαλκιδική ή στο Κάπο Βέρντε.

Όλα τα κόμματα του κοινοβουλευτικού στάβλου καλούν τον κόσμο να πάει να ψηφίσει.

Καλούν αυτούς που βαριούνται, αυτούς που ξύνουν τ’ αρχίδια τους, αυτούς που είναι ανόητοι γιατί δεν πιστεύουν πως οι εκλογές θα τους καλυτερέψουν τα πράγματα αλλά θα οδηγήσουν τη ζωή της εργατικής τάξης σε μια νέα τετραετία απάθειας και αδιαφορίας, νομιμοποιημένης συνταγματικά, αφού οι πολίτες μιλούν στις εκλογές. Και μετά παύουν ή γκρινιάζουν στους ταλαιπωρημένους είλωτες δημοσιογράφους του δρόμου, γιατί ο πολιτικός εραστής που επέλεξαν στις εκλογές κάνει σεξ και με την κυρία εκτός απ’ την καμαριέρα.

Οι δυο τρόποι οργάνωσης της καπιταλιστικής κοινωνίας είναι το μαντρί και το κλουβί.

Το μαντρί της μεγάλης πόλης και το κλουβί-διαμέρισμα. Ο γενικευμένος οικιακός εγκλεισμός είναι δυνατός μόνο με την τεχνοεπιστήμη, μόνο με το διαδίκτυο. Θα τα κάνετε όλα μόνοι σας, από το σπίτι, από μακριά: αγορές, εμπόριο, εργασία, εκπαίδευση, ψυχαγωγία, εκλογές, τέχνη, μπανιστήρι. Και επικοινωνία.

Και ό,τι κάνουμε, ο παντεπόπτης Κύριος καπιταλιστής τα βλέπει και τα ακούει όλα. Κι όλα αυτά βεβαίως, ταχύτατα και παστρικά. Η ταχύτητα καταργεί την απόσταση και την ίδια στιγμή την διατηρεί, την αναπαράγει, την ενισχύει. Αυτό είναι κάθε μέσο κοινωνικής δικτύωσης.

Δεν είναι τρόπος γνωριμίας και συνάντησης, είναι τρόπος ζωής. Είναι ένας τρόπος ενίσχυσης και αναπαραγωγής της μοναχικής, έγκλειστης, κατοικίδιας εκτροφής.

 

Απ’ την άβυσσο στο καυτερό γήινο σπέρμα και πάλι στην άβυσσο

Η τύχη των εραστών είναι η ανισορροπία, στην οποία τους εξαναγκάζει ο σωματικός έρωτας.

Καταδικάζονται αιωνίως στο να καταστρέφουν τη μεταξύ τους αρμονία. Να τσακώνονται μέσα στη νύχτα. Ενώνονται με το τίμημα μιας πάλης, με τις πληγές που καταφέρει ο ένας στον άλλον.

Δεν ξεχνούν αυτό το βίαιο θαυμάσιο συναπάντημα της ηδονής με τον φόβο και τη φρίκη που ενισχύουν την έλξη.

Οι εραστές καταποντίζονται στην ασέβειά τους για τον κόσμο. Όλη τους η ερωτική δραστηριότητα δεν είναι παρά ηθική που στρέφεται εκ νέου ενάντια στην παλαιά της μορφή.

Η ηθική είναι ο πυρήνας της επιθυμίας. Η έγνοια για την κατάκτηση της ευτυχίας, βγαλμένη απ’ τα βάθη της γης και τη βδελυρότητα του αίματος.

Είναι αλήθεια πως οι ερωτικοί λυγμοί του ανθρώπου αφήνουν μια γεύση αιωνιότητας πάνω στην ίδια τη ζωή που κρημνίζεται αργά και διαλύεται μέσα στη ματαιότητα.

Είναι αλήθεια πως ο χρόνος μόνο χάνεται και σκορπιέται και δεν ξανακερδίζεται. Κι όλος αυτός ο χαμένος χρόνος αθροίζεται σπαραχτικά και μεταβάλλεται σε ίλιγγο ερωτικής μανίας που πάντα έχει θέα στα λιβάδια του κάτω κόσμου.

Στο επέκεινα, όχι της ανοιχτωσιάς, αλλά του σκοταδιού και της παράλογης ρέμβης.

Συνήθως η ερωτική ελαφρότητα παράγει αυτή την άπειρη βαρύτητα λέξεων και φιλολογικών ευρημάτων, ίσα-ίσα για να ξορκίσει το αυτεξούσιο της φθοράς, αποδίδοντας στο μηδέν αυτό που δεν είναι παρά μηδέν.

Αυτό που οι εραστές επιθυμούν κατά βάθος είναι η ανοιχτωσιά και η ανοιχτή πόρτα, γιατρεύοντας έτσι τη φιλύποπτη δυσανεξία τους. Οδηγώντας την κακή τους εκπαίδευση-που είναι κακή γιατί είναι αντιερωτική-στη γνώση που μεθά και φωτίζει, γιατί είναι σωματική γνώση, άρα αυτοδαπανώμενη και εκμηδενιζόμενη.

Γνώση του κενού και της οδύνης που λυμαίνεται το κάθε ον και το εξαντλεί.

Η ζωή ξέρει να παίζει σωστά με τις διανοητικές ατιμίες του ανθρώπου. Με την ιλαρότητα κάθε θρησκείας που θέλει τον έρωτα βρώμικο και χωλό. Με την γελοιότητα κάθε πολιτισμού που θέλει τον έρωτα εμπορικό και ιδιοκτησιακό.

Οι ασκητές λένε για την ομορφιά πως είναι η παγίδα που στήνει ο διάβολος στο δρόμο μας.

Οι ασκητές έγιναν ασκητές διότι δεν μπόρεσαν να αντέξουν το να είναι εραστές. Γιατί δεν μπόρεσαν να γλυτώσουν απ’ το θάνατο, όντας ζωντανοί.

Γιατί δεν μπόρεσαν να ξύσουν απ’ το πετσί τους την κακή εκπαίδευση και την ιλαροτραγωδία της ανάγκης για εξουσία του άλλου.

Γιατί δεν μπόρεσαν να χωνέψουν μέσα στο πνεύμα της νηστείας, της δυσεντερίας και της στέρησης που τους καταδίκασε η απόλυτα πρωτόγονη άγνοια του παρελθόντος, πως μόνον η ομορφιά κάνει υποφερτή την ανάγκη αταξίας, βίας και αναξιοπρέπειας που είναι η ρίζα του έρωτα.

Οι εραστές ξέρουν πως κάτω απ’ τα σκεπάσματα δεν παίζουν ζάρια. Η τύχη δεν τους χαμογελά. Κι ο θεός βρίσκεται αμπαρωμένος μες στα κεφάλια των στερημένων. Ένας θεός στερημένος κι αυτός σαν τους πρόθυμους πελάτες του, μόνος και άγρυπνος. Ένας θεός χωρίς θεά και χωρίς έρωτα. Ένα μάτι μόνο, αιωνίως ανοιχτό. Άρα καταδικασμένο να μη βλέπει.

Μικρή νυχτερινή κολεκτίβα

Sergio Camporeale (Αργεντινή) 

Είναι τα τοπία της παιδικής ηλικίας που παραμένουν πάντα ανεξίτηλα στη μνήμη. Δηλαδή μέσα στο αδηφάγο μνήμα.

Καμιά ανάσταση δεν μπορεί να συμβεί και κανένας Λάζαρος δεν μπορεί να εικονογραφήσει το αληθινό πρόσωπο του κόσμου με την ιερή του παλέτα και τα σωληνάρια με χρώματα απ’ την αδιακρισία του αιμοβόρου αλλά και φιλεύσπλαχνου θεού.

Δύσκολα μπορεί ο άνθρωπος να γυμνωθεί ώστε να ξαναγίνει παιδί.

Να φτιάξει απ’ το χνούδι και τις θωπείες έναν ανελέητο πετροπόλεμο.

Να αποκτήσει μιαν οικειότητα με το εσωτερικό του σώμα κάνοντας τις εκκρίσεις του κοσμολογικές σταθερές αφιερώνοντας σ’ αυτές όλες τις δεκάρικες ωδές των καταγωγίων.

Όπως η φύση γεννά το καλό και το κακό χωρίς να τα διαχωρίζει και με τον ίδιο πληθωρικό πλούτο, κανένα απ’ τα δημιουργήματα δεν είναι ποτέ συνολικά ωραίο, αφού, ποτέ η ομορφιά δεν είναι το κριτήριο που καθορίζει τη δομή του συνόλου.

Όπως στη φύση, που μόνο σπανίως, τα όμορφα πράγματα δεν επηρεάζονται απ’ τα σκουπίδια, ο καλλιτέχνης της ζωής ξεψαχνίζει τα αντικείμενά του και σκάβει με χειρουργικό νυστέρι την απωθητική σήψη των ηθικών πτωμάτων.

Αφήνει πάνω στο μέταλλο ή στο χαρτί τις εγκάρδιες αγωνίες του που ποτέ δε στερεύουν αφού περικλείονται απ’ τον πόθο και τη λύπη.

Είναι η φαντασία που κουτσαίνει αλλά το ένστιχτο σπαρταρά.

Είναι το σαλιγκάρι που χάνει τον προορισμό του αλλά και το αστέρι που κοχλάζει τρέχοντας ξοπίσω από καυλωμένες γίδες που βελάζουν, την ώρα που η αιωνιότητα ανασηκώνεται για το τελευταίο της σκίρτημα.

Οι αδιανόητοι σκακιστές

έργο της Μαργαρίτας Βασιλάκου

 

Απ’ όλους τους θνητούς είμαι ο μόνος που διασχίζω το μηδέν αυτής της αιδοιακής αψίδας, φορτωμένος με καθήκοντα πολέμου και άγνοιας.

Ανέκαθεν το μεγάλο τέχνασμα της αναστατωμένης μνήμης που γίνεται υπερβολικά εσωτερική είναι ο πόλεμος. Τα σπλάχνα πολεμούν τα σπλάχνα. Η μνήμη αναρρώνει καλύτερα μέσα στη σχολή πολέμου της ζωής.

Η διαβολική φρόνηση των πνευμάτων να αποκεφαλίζουν βασιλιάδες και παραφουσκωμένα είδωλα δίνει ζωή και ανακούφιση.

Όλα τα καλλιτεχνικά μας περιττώματα, παρασκευασμένα απ’ τα χεράκια της Κίρκης, ως άρτος επιούσιος, γίνονται η ιερή κοπριά μιας ιδιοφυούς μεταδοτικότητας.

Αγωνία, ερωτισμός, πανουργία. Αντίστροφοι ασκητές που επιδιώκουν να πέσουν μέσα στην παγίδα που στήνει ο δαίμονας της ομορφιάς.

Η λατρεία της κόλασης, αυτής της ασθενικής εικόνας που άθελά του μας δίνει ο βίαιος πολεμοχαρής κόσμος για τον εαυτό του.

Πρέπει να δαγκώσω κάποιον, ίσως εκείνη την ευγενική και πνευματώδη ευαισθησία με το σκληρό κρέας.

Πρέπει να ακονίσω τα δόντια μου στον λογοτεχνικό δαρβινισμό της λαϊκής φαντασίας. Της πιο γνήσιας άρα και της πιο αισχρής. Αυτής που αλυχτά μπροστά στην ποντικίσια μούρη του καλού και του κακού.

Τα μπλεγμένα ανθρώπινα ερωτικά μέλη, τα χέρια και τα πόδια, οι κώλοι και το ελεύθερο πνεύμα, ο μεγάλος εξερευνητής κάθε τυχαιότητας που ερμηνεύεται ως κατάρα.

Ο άνθρωπος που αγαπά θυσιάζει την τιμή του. Γελά και προχωρά με τις χοντροαρβύλες του πάνω σ’ ένα ηλιόλουστο πρωινό ή σ’ έναν μοιραίο τρόμο ή σε ένα ακόμα πιο μοιραίο προσκλητήριο.

Βλέπει τα γούστα και τον ανθρώπινο ξεπεσμό με διονυσιακό οίστρο. Βάζει δάχτυλο στη σχισμή που την έχει τυλίξει ο λήθαργος, για να την ερεθίσει ώστε να δώσει νόημα στην υπερχειλίζουσα ύπαρξη της.

Ω! η μέθη που πάντα σ’ αυτή γυρνούν τα περίλυπα όντα, οι Εμείς και οι Εγώ, που διψούμε για ένα ερωτικό ίλιγγο που δεν μας αφήνει ήσυχους να φυτέψουμε τους σπόρους μας πάνω στο λίγο χώμα γης που μας αναλογεί.

Η τύχη σαν ασυνάρτητο ανεκδιήγητο Τίποτε είναι το μπαστούνι της τυφλής μας συνείδησης.

Απ’ τα βασανιστήρια έως τις σεξουαλικές απολαύσεις η φύση και το άξεστο άγιο ένστιχτο καταστρέφουν ιλιγγιωδώς τα όριά μας. Τις πλαστές συνθήκες που μας κάνουν να λιποψυχούμε μπροστά στα ανομολόγητα όργανα που μας μαθαίνουν τα μυστικά της ζωής.

Μπροστά στις τραγωδίες το φιλοπόλεμο πνεύμα μου γιορτάζει τα Σατουρνάλια. Γιορτάζει αυτή τη μέθη που ο ερωτικός άνθρωπος υμνεί πίνοντας πρώτος αυτό το πιοτό της γλυκύτατης σκληρότητας.

Ωστόσο, πάλι οι μυρουδιές και οι αισθήσεις. Τα δάχτυλα που πηγαινοέρχονται φλύαρα πάνω στα πλήκτρα της ομορφιάς που δεν διαθέτει φιλελεύθερο πνεύμα αλλά μιαν αδυσώπητη κομούνα, τόσο ιαματική που δίνει νόημα στην αιωνίως οργιαστική θανατηφόρα πλήξη της επιβίωσης.

Ας μην επαναλαμβάνουμε την επανάληψη. Μόνο οι πόνοι της γέννας καθαγιάζουν κάθε πόνο. Αρσενικά και θηλυκά γεννούν. Δηλαδή πεθαίνουν.

Νιώθουν κάθε στιγμή στο τέρμα αυτού του παθιασμένου στοχασμού την εκμηδένιση της κραυγής του δαίμονα εαυτού.

Της μέσα κοίτης που γεμίζει πύρινα χαλίκια και σκυλόδοντα θεών και κοριτσιών. Της ασυνάρτητης χαράς που νιώθει τη γύμνια της να σωπαίνει μπροστά στο ξέσπασμα της καταιγίδας.

Βατεμένος κόσμος κουρνιασμένος στο βάθος του ταξί και της υπεραξίας των ορμονών και των κερδών του.

Επωφελείς επιχειρήσεις, ιατρικές γνωματεύσεις, ποντίκια χωμένα στο λαιμό της ανόητης επιβίωσης.

Οι φιλόσοφοι άδικα παιδεύονται και οι ποιητές δικαίως ψεύδονται ως φθοροποιοί των βεβαιοτήτων και ως ινστρούχτορες του ιδρώτα και των υγρών κάθε βασιλείου που τρέφεται μόνο και μόνο απ’ την άπληστη πείνα του.

Να το βασίλειό μου. Εκεί που γονατίζω και είμαι θεός.

Μιαν αράχνη πάνω στα τριχωτά και ροδόχροα κράσπεδα.

Απέραντα χαμογελαστός μπροστά στο γυμνό μπούτι και το σπέρμα. Μπροστά στην αιώνια χαρά της δημιουργίας, αυτής της βαθύτατης διανοητικής ατιμίας που ρίχνει τη λάσπη της πάνω σε κάθε μάταιο στασίδι διδασκαλίας ή τελετής.

Ας μη μολύνουμε την αθωότητα με την εκτροφή της. Η ανθρωπιά ανθίζει απ’ τους τραυματισμούς.

Τα τηγανιτά αυγά και ο θάνατος

Salvador Dali: Oeufs sur le Plat sans le Plat (λεπτομέρεια)

[απόσπασμα από το δοκίμιο: Τα τηγανιτά αυγά και ο θάνατος]

 

Την ώρα του δειλινού εμφανίζεται ένα πιάτο με δυο τηγανιτά αυγά. Ένα τρίτο τηγανιτό αυγό κρέμεται από ένα σπάγκο που μοιάζει με αγχόνη εκτός τού πίνακα.

Η διατροφή και οι εκκρίσεις στήνουν το εικαστικό παραλήρημα ανάμεσα σε όγκους που κάνουν το φως να εξελίσσεται σε ένα φανατικό ανταγωνισμό μεταξύ των πραγμάτων.

Τα αβγά στο πιάτο σε πάνε κατευθείαν στην ενδομήτρια ζωή και στις μυστηριώδεις αισθήσεις που τη συνοδεύουν.

Ίσως τα βυζιά της Αγίας Αγαθής ή τα μάτια της Αγίας Λουκίας βρίσκονται μεταποιημένα απ’ το σουρεαλιστικό σκεπτικισμό μέσα στο πιάτο που έφτιαξε ο διαβολεμένος εργάτης-ζωγράφος.

Ο κρόκος έχει φυτρωμένες πάνω του ρόγες ή παράθυρα και η τροφή γίνεται ακαριαία στα μάτια μας η εξέλιξη και η ιστορία του κόσμου που δεν είναι άλλη από τα δεινά του σώματος.

Ο σπάγκος κρατάει δεμένο απ’ το λαιμό έναν άνθρωπο που δεν έχει φύλλο ή ταυτότητα, ένα τηγανιτό αυγό απαγχονισμένο, πάνω απ’ τα θρησκευτικά μοτίβα και τα καθεστωτικά σύμβολα της τέχνης που επιβάλει η οικονομία.

Από τη σκιά του αφηρημένου ανθρώπου, που σκέφτεται για την ευχαρίστηση της σκέψης, ξεπροβάλει ο οργανικός άνθρωπος, που σκέφτεται εξαιτίας μιας ζωτικής ανισορροπίας και ο οποίος βρίσκεται υπεράνω της επιστήμης και της τέχνης.

Είναι η σκέψη που διατηρεί τη μυρουδιά της σάρκας και του αίματος πάνω στις επιφάνειες των πραγμάτων.

Είναι η σκέψη που προτιμά χίλιες φορές μιαν ιδέα που πηγάζει από σεξουαλική ένταση ή νευρική κατάθλιψη παρά μια κενή μεταφυσική αφαίρεση.

Ο θάνατος δεν είναι κάτι που προέρχεται έξω από μας, διαφορετικός οντολογικά από τη ζωή, αφού δεν υπάρχει θάνατος ανεξάρτητος από τη ζωή.

Οι υγιείς και οι φυσιολογικοί, αυτοί, που οι ψυχίατροι και οι ψυχολόγοι ονομάζουν μέσους ανθρώπους, δεν μπορούν να βιώσουν ούτε την αγωνία, ούτε το θάνατο.

Ζουν σα να διαθέτει η ζωή τους έναν οριστικό χαρακτήρα. Αντιλαμβάνονται τη ζωή ως απολύτως ανεξάρτητη απ’ το θάνατο και αντικειμενοποιούν το θάνατο ως μια πραγματικότητα που υπερβαίνει τη ζωή.

Ο Νταλί διακηρύσσει μέσω της πρόστυχης περιέργειάς του πως κανείς δεν μπορεί να ξεφύγει απ΄ το αδυσώπητο πεπρωμένο του.

Το να διαθέτεις την επίγνωση του θανάτου είναι κάτι διεστραμμένο και κάτι ανεξιχνίαστα διεφθαρμένο.

Ο καλλιτέχνης αυθαδιάζει πάνω απ’ την αφελή ποίηση της ζωής, τα θέλγητρα και τη σαγήνη που αφήνουν πίσω τους ως κόπρανα οι θεολογικές αυταπάτες.

Πως μαραίνει όμως, ο θάνατος, ένα λουλούδι, πως καπηλεύεται το νεανικό σφρίγος, πως κατατρώει το άτομο και την πνευματική δημιουργία σαν ένα καταστροφικό σαράκι, πως σκοτώνει ένα δέντρο ή έναν πολιτισμό, πως χώνεται σε μια μήτρα για να βλάψει την ερωτική σπορά;

Μια αγωνία σε έξαρση συνενώνει τη ζωή και το θάνατο σε μια τρομερή δίνη. Ένας κτηνώδης ανθρωπισμός δανείζεται δάκρυα από την ηδυπάθεια. Η εκδήλωση της δαιμονικής διαλεκτικής της ζωής ως ολέθρια και βασανιστική μαύρη μέθη.

Οι νέοι μιλούν για το θάνατο ως κάτι άσχετο με τη ζωή. Όταν όμως τους πλήξει η ασθένεια, με όλη της τη δύναμη όλες οι αυταπάτες και τα θέλγητρα της νεότητας εξαφανίζονται.

Οι μόνες γνήσιες και αληθινές αγωνίες είναι εκείνες που πηγάζουν από τις ασθένειες. Όλες οι άλλες φέρουν το μοιραίο σημάδι της ακαδημαϊκότητας. Τα τηγανιτά αυγά του Νταλί περιέχουν τη ζωή όσο και το θάνατο.

Οι ασθένειες κρύβουν έναν αντιστασιακό ηρωισμό κι όχι ένα κατακτητικό πόλεμο. Ο ηρωισμός της ασθένειας υπερασπίζεται τα χαμένα οχυρά της ζωής.

Ανησυχία και δυσαρέσκεια που δεν μπορεί να την κατευνάσει άπαξ και διαπαντός η φαρμακολογία ή ο χημικός αντιπερισπασμός της επιστήμης.

Ζωή και θάνατος ανακατεύονται, αφού ο δαιμονικός ρυθμός της ζωής λειτουργεί με απόλυτο παραλογισμό.

Δυστυχώς οι φιλόσοφοι είναι αρκετά επαγγελματίες για να ομολογήσουν τον δικό τους φόβο του θανάτου και πολύ υπερόπτες για να αναγνωρίσουν την πνευματική δημιουργικότητα της ασθένειας.

Οι στοχασμοί τους πάνω στο θάνατο παρουσιάζουν μια υποκριτική ηρεμία, μα στην πραγματικότητα τρέμουν απ’ το φόβο τους περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον.

Απ’ τους αρχαίους στοχαστές που ο στοχασμός τους κατέληγε στο όργιο και στην κραιπάλη μέχρι τους σύγχρονους τσαρλατάνους ακαδημαϊκούς, ας μην ξεχνάμε πως η φιλοσοφία είναι η τέχνη της απόκρυψης εσωτερικών μαρτυρίων.