Ημερολόγια Αγρών 16-18

16
Γράφει ο Μπλανσό πως όσο η κοινωνία θα σπαράσσεται, η λογοτεχνία θα σπαράσσεται κι αυτή. Κι όταν η λογοτεχνία δε σπαράσσεται καταλαβαίνεις πίσω απ’ τη λέξη το βουτυρομπεμπέ να πηγαινοέρχεται σ’ ένα νευρωτικό σούρτα-φέρτα. Μακριά απ’ τα στοργικά πόδια των γυναικών. Απ’ τα ωραία πλοκάμια.

17
Αγνόησε κάθε πιθανή εκδοχή και πιθανότητα. Σκέψου μια συμφωνική ορχήστρα την ώρα που πιάνει βροχή κι ακούγεται η εισαγωγή του Βάγκνερ να παραπατά, την ώρα που κάποιοι προσπαθούν να κρύψουν μια κοιλιά γεμάτη φασόλια και αέρια και το χώμα μυρίζει ωραία σκατά.

18
Τρυφερές αναπολήσεις της πρώτης νιότης. Άλλοτε με περιγραφές συνοικιακών σαλονιών κι άλλοτε με σαρκασμό για την γεροντοκόρη που μαραίνεται μες στα λουλούδια της. Ο πόλεμος είναι ο διαφθορέας των πάντων. Ακόμα και της σημασίας των λέξεων. Κάθε γυναίκα που δεν έχει αγγιχτεί ξέρει τι εστί πόλεμος. Και κοιτάζει με θλίψη αυτόν τον αγέρωχα πολεμοχαρή κόσμο που μιλά μια γλώσσα με λέξεις χωρίς σημασία.

Ημερολόγιο Αγρών (10-15)

10
Φίλος ψυχίατρος μου μιλά για τον ιμπεριαλισμό της πρωκτικής διείσδυσης. Είναι ο ύπνος μου δύσκολος του λέω. Πάρε κάτι, μου λέει. Παίρνω, του λέω. Τρώω μέλι και φιστίκια Αιγίνης. Σύκα και γλυκό σταφύλι απ’ τα χεράκια της μαμάς. Σκέπτομαι εμάς τους μελλοθάνατους και μου κόβεται η ανάσα, του λέω. Σκέψου μου λέει, πως είσαι σκύλος που περπατά κατάμονος δίπλα από αυτοκίνητα παρκαρισμένα και καρδιές έτοιμες να σπάσουν για λίγο σεξ. Λέω στο φίλο μου, γίνομαι καλά όταν με γραπώνει κάποια και με φιλά σα λυσσασμένη. Μου λέει, νέα παιδιά έρχονται στο γραφείο μου και μου λένε πως δεν έχουν στύση. Μας γέρασαν προώρως Γιώργο, του λέω κι ας μη τον λένε Γιώργο. Κλέβω πάντα κάτι απ’ τη μικροαστική γρίνια των ποιητών.

11
Έχω άγριους κολικούς. Ο αριστερός νεφρός κραυγάζει. Μετράν τις πέτρες οι γιατροί στο κομπιούτερ. Περιμένω την πυελογραφία. Δεν είναι τίποτε το να φαγωθείς από ένα γουρούνι με βρόμικη ανάσα καθώς τα λεμόνια λικνίζονται στον άνεμο, σκέφτομαι. Οι μελλούμενες γενεές δε σαλεύουν μέσα στον αβέβαιο καιρό, μακριά από σένα. Ζουν, ενεργούν και θέλουν μέσα στα νεφρά και στην καρδιά σου. Μα ο Καζαντζάκης δεν γνώριζε πως με χτυπά ο πόνος στα νεφρά. Και στην καρδιά μου δεν ήξερε πως φύτρωσε ελλέβορος.

12
Τι μας μένει αφού ο παντοδύναμος είναι γεμάτος σκληρότητα και ξεδιαλέγει κορμιά! Ίσως μας μένουν μερικά ευρώ και το αίμα μας που είναι το πιο πολύτιμο υγρό στον κόσμο χωρίς αξία. Τι μας μένει ως απροσμέτρητη βαθιά αξία του ρεούμενου τούτου κόσμου; Μα ο σαρδανάπαλος βαρβάτος θυρεός της κλειτορίδος.

13
Ακούω Fazil Say σ’ ένα κολασμένο γκρεμό προς τη θάλασσα. Ο Τούρκος μου λέει, μη χάνεις ποτέ απ’ τα μάτια σου τον έρωτα, δεν πρόκειται να τον ξαναδείς! Μου λέει επίσης, θέλουν να με κάνουν να πιστέψω στον Θεό, κλείνοντάς με στη φυλακή για ενάμισι χρόνο.

14
Γλυκός βροχερός καιρός. Θα μπουσουλήσω μέχρι τη συκιά. Όψιμα σύκα μέχρι τα τέλη Σεπτέμβρη. Τα ξερά της φύλλα σκοντάφτουν σε μιαν ωραία βαρύγδουπη φράση καθώς πέφτουν θαρρείς απ’ τον ουρανό. Η ποίηση της Βίβλου είναι πρόζα μ’ ένα είδος εξυψωμένης συνείδησης. Ο Ιησούς καταράστηκε τη συκιά, αφού η έκσταση ή η μη- έκσταση παρέχει την αφορμή. Κι η σκοπιμότητα καθορίζει τη φόρμα.

15
Περιμένω τον Οχτώβρη όπου ο Σαγκάλ έγινε κομισάριος των τεχνών για ένα χρόνο και νύχτα μέρα άλογα και γελάδια χόρευαν στον αέρα. Και στα εικονίσματα του Στάλιν δεν μπορούσε ο αέρας να σβήσει τη φλόγα.

 

Ημερολόγιο Αγρών (1-9)

 

1
Βλέπω τον έλληνα πρωθυπουργό και τον λυπάμαι. Μιλά στον γάλλο πρόεδρο Μακρόν σαν να ’χει χάσει τελείως το χρώμα του απ’ τη δύσπνοια. Είναι μεσημέρι. Κυκλοφορώ με το σώβρακο. Ελεύθερος μακριά απ’ το προεδρικό μέγαρο των βαυαρών. Έπειτα ακούω αυτόν τον αέρα εδώ στον αγρό να φέρνει αγκομαχητά. Εδώ, ανάμεσα σε δυο γέρικους ποταμούς που χάνονται στην καυτή θάλασσα αφού διασχίσουν ερήμους σπαρμένους με φτωχικά χωριά και επιχωματωμένες διώρυγες.

2
Αν το κόκκινο κρασί είναι το αίμα του Χριστού το λευκό είναι τα ούρα του.

3
Μαθητές υιοθετούν παιδιά του τρίτου κόσμου. Τα πεινασμένα παιδιά διαθέτουν κωδικό. Ο κωδικός αντιστοιχεί σ’ έναν λογαριασμό τραπέζης. Τα παιδιά μαθαίνουν να σώζουν ανθρώπινες ζωές με λεφτά. Μια τεράστια κραυγή φρίκης συμπίπτει πάντα μ’ έναν σύντομο παιδικό οργασμό. Το ηθικό θεμέλιο της φιλανθρωπίας είναι καρφωμένο στη σπλήνα της υπεραξίας.

4
Ο αντικομουνισμός που έβγαλε ρίζες. Το παιδί τού δοσίλογου που μιλά για ελευθερία. Ελεύθεροι άνθρωποι και λοιπά. Ελευθερία του Άρχειν. Εξουσιομανία. Δεσποτισμός. Ευλόγησον δέσποτα, σκύψε ευλογημένη και λοιπά. Ελευθερία στον εξουσιομανή να μας εξουσιάζει. Ελευθερία στο σκλάβο να επιλέξει τη βουλητική του ανεπάρκεια.

5
Σα να ’χουμε βρεθεί παγιδευμένοι σ’ ένα είδος τεράστιας αχλής από αιχμηρό φως και υγρή ζέστη που σου ξεραίνει το λαιμό και σε πλακώνει. Η ακτινοβολία του ήλιου που είναι σα να μας σπρώχνει μες στη βουβή κι ανήμπορη ανάγκη μας να εκραγούμε και να στήσουμε κώλους. Στον εκμεταλλευτή. Στον καπιταλιστή. Στον εργοδότη. Στη μαμά και στο μπαμπά.

6
Άντρες, κάτι ελάχιστα μαχητικοί ταύροι παρακολουθούν μπάσκετ στην τιβί. Η ζωή συνεχίζεται με λιγότερο ενδιαφέρον από πριν. Και φαίνεται πως είναι τελείως αδύνατο, η γκαρσόνα που γλιστρά σαν ελαφίνα ανάμεσα στα τραπέζια, να σηκώσει στο φουστάνι της και να βάλει τον ξεγυμνωμένο της κώλο στο πιάτο με τα ωμά αρχίδια.

7
Τρώω σύκα. Άρα υπάρχω.

8
Η μέρα μετά την πανσέληνο είναι σαν τα χυτά άσπρα μπούτια που με μιαν εξοντωτική ξεδιαντροπιά σε οδηγούν ως την υγρή σχισμή. Όλοι οι νοικοκυραίοι αναποδογυρίζουν κάποτε στα ματωμένα σπλάχνα της κυράς τους.

9
Κι ο έρωτας;