Οι Χίλιοι Οργασμοί Της Ποίησης, 135-143

135

Αν δε χαθείς μες στη δράση θα είσαι συνεχώς παρόν μέσα στην απελπισία. Η δράση εδώ είναι μια ποιητική συλλαβή ή ένα βλέμμα δουλεμένο στον απόηχο της ομορφιάς των σκληρών γεγονότων. Η τριβή με τον καθημερινό δαίμονα, εκεί που τα πάθη ξεπορτίζουν στα υγρά θάμνα.

136

Γράφουμε στα γραφεία μας, αλλά οι λέξεις ξεκινούν από ζοφερές αίθουσες αναμονής. Στρεπτόκοκκοι, βομβαρδιστικά και ελεημοσύνες χορεύουν και στροβιλίζονται γύρω απ’ την πελώρια εντερική συσκευή που ονομάζεται καπιταλισμός και οσμίζεται το φρέσκο κρέας. Κρέας για τα κανόνια και την ποίηση. Κρέας για τα διαμερίσματα και τις ακαδημίες. Ο άνθρωπος εδώ είναι μόνο κρέας. Κι ίσως χρειάζεται να βαδίσει στο μεσημβρινό που χωρίζει τα δυο ημισφαίρια της αυταπάτης και της αλήθειας για να μάθει τις ανυπολόγιστες προοπτικές του.

137

Αν χάσεις την επαφή με τον εαυτό σου έχεις χάσει την επαφή με το σύμπαν. Κάθε ιερή συλλογικότητα είναι αποτέλεσμα σεβασμού της μονάδας. Αν η μονάδα είναι εξευτελισμένη τότε η συλλογικότητα είναι βαρβαρότητα. Τανκς.

138

Μέσα σ’ αυτό το τρελό σφαγείο ο ποιητής παλεύει να ελευθερωθεί. Με αγωνία προσπαθεί να ξύσει από πάνω του το παρελθόν. Είναι ειδικός στις πατροκτονίες και πάντα λαμπερός σημαιοφόρος όλων των αρνήσεων. Είναι πολλές φορές η υγεία της κοινότητας, γιατί έχει συγκεντρώσει πάνω του όλες τις αρρώστιες. Είναι ο αιματηρός βασιλιάς του ήλιου που ξεβράζεται σε μιαν αλλότρια πραγματικότητα.

139

Εδώ, αυτές οι γραμμές, ελκύουν τους τυραννισμένους και τους παραισθησιακούς, τους μανιακούς κάθε αλύτρωτης στιγμούλας που έσβησε σαν βεγγαλικό μες στο άγριο καρναβάλι των ενστίχτων. Εδώ, αυτές οι γραμμές, δεν είναι για να εντυπωσιάσουν γκομενάκια όλων των φυλετικών αποχρώσεων και όλων των σεξουαλικών παραπτωμάτων. Εδώ κάθε λευκή τρίχα είναι ένας ταξιδιωτικός οδηγός για τον άλλο κόσμο. Μια λογοτεχνία της δριμύτατης διαύγειας των καλών προθέσεων, ανθρώπων που επιθυμούν να σβήσουν πάνω στο γαμήσι.

140

Η ευτυχία μας έγινε η αντιγραφή της ευτυχίας κάποιου άλλου. Γι’ αυτό οι αλητήριοι γραφιάδες γίνονται χλευαστικοί και λιβελογραφούν και ανεβάζουν τα ναύλα για να περάσει κάποιος το κατώφλι τους. Εδώ για να μπείτε δε θέλετε λεφτά και επιταγές και δάνεια. Εδώ το εισιτήριο είναι η λογαριθμική έλικα της άρνησης όλων των βεβαιοτήτων. Εδώ το εισιτήριο είναι η πάναγνη καυλοπυρέσουσα οδύνη. Χνώτα λαχτάρας για τον ερωτότροπο βίο.

141

Κάθε τρελή ποιητική ιδέα είναι μιαν ελπίδα για την ανθρωπότητα. Οι επαναστάτες ξεκινούν ποιητές και καταλήγουν υπάλληλοι. Ξεκινούν τρελοί και καταλήγουν γνωστικοί. Δηλαδή κατεστημένα, με βίο ανθόσπαρτο από εξαναγκασμούς. Με βίο φιγουρίνι και διδακτικό μένος. Εμείς που κάναμε αυτό, εμείς που πιάσαμε το θεό απ’ τ’ αρχίδια και λοιπά και λοιπά. Πάντα Εμείς κι Εσείς και η οσία γραφειοκρατία ανάμεσά μας.

142

Χαριεντιζόμαστε με τη νεκρή ύλη των ειδυλλίων της καθημερινής ζωής. Ο αναγνώστης αγοράζει πάθη άλλων, μιαν απόμακρη και ανώνυμη ζωή άλλων. Απίθανες ιστορίες που φέρνει στη ζωή μια λιγδιάρα πρόστυχη μαία.

143

Ακαδημία: εκεί που πηγαίνουν τα ποιήματα όταν πεθαίνουν.

Οι Χίλιοι Οργασμοί Της Ποίησης, 124-134

124
Είναι ο τρόπος που παρωδούμε τα πένθη μας. Τα μέσα έξω βγάζοντας, που θα πει ότι η εξ ορισμού τραγικότητα της ανθρώπινης κατάστασης εμπεριέχει εξ ορισμού την άλλη όψη της, το κωμικό, εξ ου και η δυνατότητα σαρκασμού των πάντων. Μέσα στην αποπνικτική βαρύτητα των γεγονότων ξεσπάει ένας έρωτας επιστροφής στην πρωταρχική εικόνα. Την αθωότητα. Την γύμνια που είμαστε. Τη γύμνια που η αγία φθορά θα τη φτάσει στα άκρα.

125
Ακατάληπτα γραπτά εν αφθονία, μέσα στην ηλεκτρονική κοιλιά της ψηφιακής κιβωτού. Φετιχιστές που διηγούνται την ιστορία τους κρύβοντας πίσω απ’ το παραπέτασμα της γλώσσας έντεχνους συνειρμούς και πάθη ψιχαλισμένα. Διαολάκια που γράφουν, χωρίς να μπορούν να απογυμνώσουν την ποίηση από μια φαντασιακή φαλλική διάσταση την οποία της επιδαψιλεύουν.

126
Μέσα σ’ αυτή τη γκαρνταρόμπα των ηδονών θα βρείτε αρκετή ποίηση. Χωριατοπούλες που τουρλώνουν τα καπούλια τους στον ουρανό. Κομψά, όμορφα και συγκινητικά γυναικεία πρόσωπα πίσω απ’ την ελαφριά και τρέμουσα σκιά του πόθου.

127
Η ποίηση είναι μια τίγρη που της έχουμε βγάλει τα νύχια και τα δόντια. Με τα πόδια της μπορεί να δώσει μόνο χάδια. Με το μουσούδι της μόνο φιλιά.

128
Σηκώνει η καλόγρια το ράσο της και κατουράει τον κόσμο.

129
Η ποίηση σε οδηγεί, αν θες να οδηγηθείς εκεί, στον πυρήνα των πραγμάτων. Και τότε μαθαίνεις από πού κατάγεσαι. Από πιο μίσχο μήτρας εξόκειλε το ανθάκι της ύπαρξής σου. Κι έπειτα δε χρειάζεσαι ωροσκόπους και γενεαλογικά δέντρα. Ληξίαρχους και προικοσύμφωνα του παρελθόντος. Η ιστορία σου είναι ότι έχει σβηστεί. Όλα τα υπόλοιπα ανήκουν στη ζωή και την αζωία.

130
Πλεύσε μακριά από το ασφαλές λιμάνι. Αιχμαλώτισε τους αληγείς ανέμους στα πανιά σου. Εξερεύνησε. Ονειρέψου. Ανακάλυψε.

131
Ένα χαμόγελο στο χείλος της αβύσσου. Μια τεθλασμένη περιπλάνηση πάνω απ’ το κουδούνισμα των κλειδιών της μόνιμης κατοικίας των ονειροπολήσεων. Ψαχουλεύω σαν νυχτοφύλακας την αιχμή όλων των παθών και των νυχτόβιων πόθων. Βγαίνω απ’ τη νύχτα τελάλης μανιακός, τελάλης της αλητείας. Με μιαν ατίθαση κι αγέρωχη άγρια ελπίδα.

132
Ο χρόνος όλος είναι στα χέρια μας. Ξεχωριστός, γυμνός, μόνος. Ο χρόνος μας κοπανάει σαν μπαλτάς. Συνθλίβει ανάμεσα στο Εγώ και το μη-Εγώ κάθε ποιητική στιγμή και κάθε κλάσμα αποφράδας σκέψης. Ο χρόνος γεννά διαρκώς άλλο χρόνο. Έχει τη δύναμη αυτής της μετάλλαξης, επειδή ακριβώς υπάρχουμε μέσα σ’ αυτόν πολύ πριν φτάσουμε στον κόσμο, πολύ πριν γεννηθούμε.

133
Ο λόγος είναι η πυξίδα που μας οδηγεί πιο κοντά στις επιθυμίες μας. Πρέπει πάνω στην ήδη γραμμένη μαγνητοταινία να εγγράψουμε το δικό μας λόγο. Λόγο διαφορετικό απ’ αυτόν που μας όρισαν και μας δασκάλεψαν. Λόγο σκαλισμένο πάνω στο εργόχειρο της μνήμης. Λόγο Πατριάρχη των λόγων και λόγο θιασώτη της κάθε ομορφιάς και της κάθε χαρμολύπης που την δρασκέλισαν τα ευαίσθητα ρεμάλια που επιδιώκουν διακαώς αλητεία και μέθη.

134
Το να είσαι καυλωμένος είναι η μισή ποίηση. Η άλλη μισή είναι υπαλληλίκι και ωράριο.

Οι Χίλιοι Οργασμοί Της Ποίησης, 120-123

 

120.

Κάνε αυτό που γουστάρεις αρκεί να αναδίδει χαρά και έκσταση. Λεηλάτησε το σύμπαν, με το αίμα και τα δάκρυα μπορείς να αδράξεις την πιο απροσπέλαστη χαρά. Πάντα ταχτοποιώντας τις υποθέσεις των ανθρώπων στην απεραντοσύνη του σκότους. Κλέβοντας απ’ τη φύση τον ποιητικό σπασμό και την ασυνάρτητη αρμονία. Γυρνώντας το διακόπτη στην παιδική ηλικία. Μέσα απ’ τις φραγκοσυκιές και τα δρεπάνια. Με όλα τα σφυροδρέπανα της καρτεσιανής μας νοημοσύνης προκαλώντας φλεγμονή και ανήκεστο βλάβη στη δολερή πραγματικότητα.

121.

Ακούω συχνά εκείνο το αηδόνι που λέει: Κάθε πραγματικότης μου είναι αποκρουστική. Ακούω συχνά εκείνο το πιστόλι της Πρέβεζας να χλευάζει τα ιερά και τα όσια της Ρωμανίας. Ν’ αφήνει πίσω ένα κουσούρι στη γλώσσα όσων βγάζουν στην αγορά το ποιμαντορικό μουλάρι της καλαισθησίας. Όλα τα καλολογικά στοιχεία που γέμισα τα τετράδια τα πετάω τώρα πέτρες. Πέτρες, όπως ο Κάδμος.

122.

Είναι φάτσες που ταιριάζουν με όλα τα καθεστώτα. Μα εμείς τα εξωμήτρια της ήττας πάμε κατά πάνω εκεί στις μόδες των νυχτερίδων. Οι πόνοι μας είναι του παράδεισου και της μήτρας. Τόσο αρχαίοι όσο και οι αστόλιστες στύσεις. Λάγνες οχιές. Μελάνι δηλητήριο. Για να έχει νόημα η κοσμοχαλασιά. Ο μανιακός και ο νηφάλιος μαζί κάτω απ’ την υγρασία της πέτρας. Κλώθουμε τ’ αυγουλάκια μας στην κόψη της εκεχειρίας.

123.

Κάθε ελληνική παραλία υπήρξε η ιερή αφετηρία του θριάμβου των ποιητών. Με όλη την ιδιοτέλεια της γύμνιας τους εγίναν βασιλιάδες των κυμάτων. Γνωρίζοντας εξ’ αρχής πως η δύναμη της φύσης είναι πάνω απ’ τη δύναμη των ανθρώπων. Γνωρίζοντας εξ’ αρχής πως πάνε κατά πάνω στο χαμό.

Οι Χίλιοι Οργασμοί Της Ποίησης, 115-119

115
Ακόμα κι όταν μιλάει για τις ψείρες ο ποιητής, το κάνει με μια στοχαστική μεγαλοπρέπεια. Ψάχνει να βρει την ιερή κοσμογονία πίσω από κάθε γεγονός και κάθε ασήμαντη λεπτομέρεια. Στο τελετουργικό του πρωτόκολλο καταγράφει τις απέραντες επικράτειες. Τοποθετεί τη λογοτεχνική κοπριά της εποχής του γύρω απ’ τα νέα βλαστάρια.

116
Οι γεροπαράλυτοι και οι σαλιάρηδες όσων ετών και να είναι κάνουν χαλασμό γύρω τους από χορούς και νταγερέδες. Δίνουν συνεντεύξεις για όλα τα παταφυσικά φαινόμενα. Αλλά από έργο μηδέν. Ζαχαρωμένες πληγές και αλκοολισμός σαστισμένος. Αφρός και κακιούλες συνοδεία ούρων.

117
Όταν ο στρατολόγος τον ρώτησε με μισοπατρική μέριμνα, γιατί παιδί μου προτιμάς να κωλογαμιέσαι απ’ το να έρθεις στο στρατό αυτός απάντησε: προτιμώ να μου γαμάνε τον κώλο κύριε, παρά το μυαλό.

118
Αχ, ο κώλος της! σμιλεμένος, τριμμένος με γυαλόχαρτο, λειασμένος, απαλός, σφιχτός, γυαλιστερός σαν μπάλα του μπιλιάρδου και λείος σαν το κρανίο ενός λεπρού. Ιδού η ποιητική περιγραφή του εφήμερου. Της ομορφιάς που γουργουρίζει μες στον αθεόφοβο οχετό της φθοράς. Ιδού όλα τα μαθήματα δημιουργικής γραφής καταχωνιασμένα στο λαβύρινθο μιας μαντόνας. Ιδού ο λογαριθμικός παρανομαστής των ποιητικών ιδεών και της ουτοπίας.

119
Προσηλωμένοι διαρκώς σ’ αυτή την υγρή στιγμή της έμπνευσης, για να ξεγεννήσουμε το μακελειό. Τέχνη χωρίς μακελειό και ποίηση χωρίς πεινασμένη λάμψη στο βλέμμα ζέχνει ακαδημία. Κυρίες της φιλολογίας με διπλά ονόματα, νομοθέτες κάλλους στραγγαλισμένου.

Οι Χίλιοι Οργασμοί Της Ποίησης, 112-114

112
Στην κόψη της εκεχειρίας των δύσκολων στιγμών ετοιμάζονται τα μείγματα και οι μολότοφ που θα ρίξουν οι βασανισμένοι. Αυτοί που βγήκαν έξω απ’ τη φύση τους και τώρα μπαλώνουν στη φαντασία τους ένα ρετάλι φρενιασμένου οργίου απ’ το οποίο είναι εξόριστοι και απόβλητοι δια παντός. Θρηνούμε για το ανεκπλήρωτο όργιο που μας αναλογεί. Θρηνούμε για τις χαρές που κρέμονται σαν τσαμπιά και σαν απαγορευμένοι καρποί μες στη δυσκοίλια κοινωνικότητα που μας θέλει μασκαρεμένους με τα ποιήματα των ιερατείων. Θρηνούμε δια παντός με τα πιο αρχαία εκφραστικά μέσα. Παιδιά της τραγωδίας. Τράγοι που σαρκώνουν το κοσμολογικό Εγώ με τα κατσάβραχα ήθη. Καημός και μύθος. Ορφικό παραλήρημα, συνταγματολόγοι της ηδονής. Κελάρυσμα και αναφιλητό. Λαγκαδιές του αίματος. Ιστορία της σφαγής. Δώρα των Μουσών.

113
Αρχίζει και χτυπάει ξανά δυνατά η καρδιά μας μόλις παίρνει βράση ο πρώτος στίχος, δαχτυλάκια χορευτικά σκυλόδοντα δείχνουν το θέλημα του πρίγκιπα Εαυτού, δείχνουν μιαν Αμαζονία πετεινών, δείχνουν πως έστρωσαν οι καλόγεροι βασιλικό τραπέζι να δεξιωθούν τα βάραθρα, δείχνουν το βουερό μελίσσι της γυναικείας φύσης που ξαμώνει πάνω στις σάρκες για να ξορκίσει την κακοζωία και το αφάνισμα. Δείχνουν τη σιωπηλή τέχνη της ανταμοιβής και το δρόμο που ετοιμάζει η αστοχασιά των μηδαμινών.

114
Τόση ψυχή πυρωμένη σε χιλιάδες βαθμούς Κελσίου.

Οι Χίλιοι Οργασμοί Της Ποίησης, 107-111

107

Πάντα πρέπει να υπάρχουν μολύβια και χαρτιά και σπαρματσέτα πρόχειρα σ’ ένα συρτάρι. Μην εμπιστεύεστε τα καλώδια και την ατροφική υπερτροφία της επιστήμης. Και χωρίς ρεύμα πρέπει να σκαρφαλώσουμε στα μυαλά των ανθρώπων. Και χωρίς οθόνες πρέπει να γίνουμε ηγεμόνες του σάλιου μιας γυμνής. Μιας κόρης που σκαρφάλωσε στο κεφάλι μας.

108

Όλα τα επιτελικά σχέδια του Νίτσε σκόνταψαν πάνω στον τυφλό Όμηρο.

109

Μόνο όταν σπάσεις τα δάχτυλά σου απ’ τη φοβερή γροθιά που έδωσες στο σαγόνι του θεού θα καταλάβεις τι εστί ποιητής. Όταν ο γδούπος της ζωής παραγκωνίσει με λέξεις το σινάφι των Αγίων. Είμαστε πλανημένοι και αγύρτες. Αιρετικοί, αφού η ποίηση είναι η αίρεση των βαρβάρων που μάχονται τη βαρβαρότητα με τυπογραφικά και γραμματοσειρές. Η πιο ακραιφνής θεομαχία είναι το τσάκισμα κάθε ανθρώπινης αυταπάτης.

110

Η ποίηση έχει μεταθανάτια ζωή. Παλεύει πάντα να συνεχίσει τις χειραψίες μετά το Τετέλεσται. Ενθάδε κείται παρακείμενος ο Κανείς. Το πνεύμα πνέει αλήθαργο επάνω σε περγαμηνές και μάρμαρα, βιβλία και χαράγματα στις πέτρες. Τόσο πανούργος είναι ο ποιητής, που στηρίζει την κυριαρχία του μετά θάνατον, αλλά όχι με κόλπα και ντρίπλες και λόγια ομοτέχνων αλλά με οχτάωρο οργασμού, οχτάωρο πόνου και χαράς, οχτάωρο απώλειας και οδύνης. Και χύσιμο αβέρτα όπως μας δίδαξε ο όσιος φαλλός. Ο ζηλωτής κάθε αυτόφωτης ανυπαρξίας.

111

Τώρα εδώ ή εκεί δεν έχει σημασία. Οι πρωτόπλαστοι των ανθρώπων είμαστε εμείς. Η λογοτεχνία που γράφουμε θα συμβεί στο μέλλον. Μα την κλειτορίδα της οικουμένης. Ακροβολισμένοι, ασυντόνιστοι, μοναχικοί εθελοντές, συντελεστές μέλλοντος αγεωγράφητου απ’ τους ατσίδες.

Οι Χίλιοι Οργασμοί Της Ποίησης, 101-106

101
Πρέπει να βάλει το χεράκι της και η τύχη για να αποδράσεις απ’ το κάτεργο της κυριολεξίας. Να πετάξεις τόσα στάδια πολιτισμού. Να κάνεις το ποίημα συμμετοχή και έρωτα πάνω απ’ τις μελαγχολικές θλίψεις των τρεμάμενων παγωμένων πνευμάτων.

102
Το τεκμήριο εκτίμησης των κριτικών προς τη λογοτεχνία είναι η μεγάλη τους και σπουδαία κουράδα που αφήνουν στα ένθετα των εφημερίδων. Στέκονται ολόγυρα και παρακολουθούν αυτή τη ροή του κόσμου σαν μια μεγάλη όπερα του Βέρντι. Γράφουν για την περεστρόικα των ανθρώπων της κουλτούρας. Περιδινούνται ως χορωδοί οργίων ανάμεσα από τροχαλίες και κλύσματα. Κλείνουν δουλειές. Γράφουν κι αυτοί. Θαρρείς ακατανόητα. Αφιερώνουν ποιήματα με την οκά στις καταθλιπτικές κόρες εκδοτών που εσπούδασαν εις την αλλοδαπή λογοτεχνία γαλήνια των στρατώνων, αγορά, φονταμενταλισμό, ιδιοτροπία.

103
Την αφήνω να με πάει στα πεδία μάχης του μυαλού. Την αφήνω να λογαριάζει χωρίς εμένα. Να μη δίνει λογαριασμό στα λεξικά, τις σημασίες, στη βαρύτητα της μελωδίας ενός κόσμου που σκάρτεψε απ’ τα λεφτά. Την αφήνω αυθόρμητη και λυσσασμένη να με κρατάει άυπνο, να βγάζει απ’ τ’ ακροδάχτυλά μου πάνω στα φαγωμένα πλήκτρα ένα άρωμα για να απαλείψει τη μπόχα της ζωής.

104
Αν πήγαινα με όλα τα ποιήματα που λένε ότι έχω πάει δεν θα είχα καιρό για γράψιμο.

105
Η ποίηση δεν λύνει προβλήματα. Δεν έχει απαντήσεις. Κι ίσως αυτός ο αφηρημένος εξπρεσιονισμός της είναι το πιο τρελό καρναβάλι της ανθρωπότητας. Μια φρέσκια και αγνή κοπέλα στο φέρσιμό της αλλά με το κεφάλι ενός γενειοφόρου. Αφιερωμένη στη μέτρηση του εμβαδού των πιο ανεκπλήρωτων ερώτων που ο ληξίαρχος της ειμαρμένης πρέπει να καταχωρήσει στο ανθρωπολογικό υπερπέραν.

106
Μου είπε κάποτε η μανούλα μου πως το ποίημα είναι η συντομότερη απόσταση μεταξύ δυο εραστών.

Οι Χίλιοι Οργασμοί Της Ποίησης, 98-100

98
Παίζω μαζί σου ποιητικό κρυφτό αναγνώστη. Κι εσύ κορμάκι που θα με διαβάζεις σε χίλια χρόνια και θα νιώθεις από μένα τον οίστρο του μηχανοδηγού που πάει καταπάνω στις γυμνές χαράδρες. Κι εσύ κορμάκι που θα με διαβάζεις θα με νιώσεις κι ας πέρασαν τόσες στιγμές και τόση ποίηση άλλων ανάμεσά μας. Και τόσοι πόλεμοι και τόσες φιλονικίες. Και τόσοι πρόστυχοι εμπειρογνώμονες ευχαρίστησης. Και τόσοι επιστήμονες-φλογοβόλα για να συγκολλήσουν τις στιγμές.

99
Διαδώστε το. Πως δεν υπάρχει ψυχή. Πως μονάχα τα κομμουνιστικά μανιφέστα μας ανοίγουν τις πόρτες. Πως μονάχα απ’ την μανούλα στην ερωμένη, κι απ’ την ερωμένη στο χάος. Από μήτρα σε μήτρα. Εμείς τα δυνατά μυαλά των σεισμικών δονήσεων. Οι καλλιτέχνες βίου ανθόσπαρτου από αποτυχίες.

100
Η ποίηση είναι γυμνή μπροστά μου και την τρώω με το βλέμμα.

Οι Χίλιοι Οργασμοί Της Ποίησης, 95-97

95
Φτερά της φαντασίας και σαντάλια έμπνευσης. Ο ποιητής δεν παραδίδει μαθήματα. Δεν κάνει ντελίβερι ονειρικών εικόνων. Βγάζει τα ρούχα του μονάχα και πέφτει γυμνός στη θάλασσα της ερμηνείας. Γράφει γιατί έχασε τ’ αυγά και τα πασχάλια. Γράφει γιατί του κλέβουν την ομορφιά και γράφει για να έχει κάτι να διαβάζει η Αυτού Υψηλότητα Αιωνιότητα. Για να έχουν μιαν αγκαλιά να κλάψουν τα άσκοπα πλάσματα. Για να τρυπώσει μες το τίποτε αυτό το κάτι που το περιγράφει.

96
Βρίσκομαι στον παράδεισο όταν είμαι κοντά σου. Τα ποιήματα μωρό μου είναι έργα του διαβόλου. Και το ταλέντο είναι η βραχνή φωνή των μηδαμινών. Των παιδιών που ξεχάστηκαν στο παιχνίδι τους. Των εραστών που ξεχάστηκαν στον έρωτά τους. Γράφουμε δια βίου επιστολές. Χωρίς ανταπόκριση και χωρίς ανάγκη για ανταπόκριση. Γράφουμε δια βίου επιστολές. Μπουκώνουμε το κενό με λέξεις. Κι ο λυρισμός υπόθετο στον κώλο του μικροαστού.

97
Σε ντάντεψαν Χάρε οι ντανταϊστές και σε χορέψαν στο ταψί οι λετριστές. Και είναι μια μετα- ειρωνεία η ειρωνεία μας για σε. Αφού ότι σπουδαίο έχουμε κάνει θα χωρέσει σε μια κάσα. Κι ότι σπουδαίο δεν προλάβαμε να κάνουμε θα το κάνουν άλλοι. Ένα σμάρι μηδενιστών υπήρξαμε. Μιαν αγωνία για το επιτύμβιο μαξιλαράκι μας. Η ματαιοδοξία που μας γέννησε και η ιδέα της κριτικής. Όσο μας κριτικάρεις θα υπάρχουμε. Όσο μας κρίνεις θα λιώνουμε. Πάντα πληρώνοντας τα γαμησιάτικα του Δημιουργού.

Οι Χίλιοι Οργασμοί Της Ποίησης, 91-94

91

Όλοι έχουν τον τρόπο τους και η ποίηση έχει τον δικό της ξεχωριστό τρόπο. Ξεροκέφαλη σα να ζωντανεύει η νεκρή φύση των πραγμάτων και να μας λέει τα μυστικά τους. Να μας λέει πως τρέφονται τα διαβολάκια με γλυκό του κουταλιού και με υποβρύχιο βανίλια οι πρόστυχες τσούπες. Οι θεραπαινίδες των παθών μας που δε βγάζουν λεφτά και δεν εργάζονται στο Υπουργείο Πολιτισμού και στο Υπουργείο Κακού Γούστου αλλά στο γραφείο του επουράνιου οργασμού. Εκεί που η βροχούλα δυναμώνει το ειδύλλιο των αδέσποτων σκύλων με τον Κάτω Κόσμο.

92

Με τον καιρό όλα επιδιορθώνονται. Οι εποχές, οι γλώσσες των ανθρώπων. Και οι συκοφάντες του γαμησιού παθαίνουν μέγα ταράκουλο. Και οι σεμνοί γίνονται άσεμνοι. Και οι νοικοκυραίοι αλήτες. Και οι έσχατοι έσονται πρώτοι. Κι όλα τα ανάποδα πράγματα παίρνουν εξουσία. Οι μανάδες θηλάζουν τα βρέφη τους. Τα βαφτιστήρια βαφτίζουν τις νονές τους. Οι μαθητές διδάσκουν τους δασκάλους. Και οι αναγνώστες γράφουν ποιήματα στους ποιητές. Και οι πουτάνες επισκέπτονται τους ευυπόληπτους πελάτες στο μπουρδέλο τους.

93

Ένας ποιητής αποφάσισε κάποτε να γίνει μέλος της ακαδημίας. Πήγε τότε σ’ έναν υπουργό της ποίησης για να πάρει συστατική επιστολή αλλά αυτός του είπε πως ακαδημία δεν υπάρχει. Πήγε σ’ έναν δικαστή της ποίησης αλλά κι αυτός του είπε πως ακαδημία δεν υπάρχει. Πήγε τότε σ’ έναν εκδότη της ποίησης, μα κι εκείνος του είπε τα ίδια. Έτσι ο ποιητής επέστρεψε στο χωριό των ποιητών, κι όταν οι άλλοι ποιητές τον ρώτησαν, αυτός απάντησε πως ακαδημία δεν υπάρχει. Τότε, όλοι οι ποιητές σκέφτηκαν πως είχε γίνει μέλος της ακαδημίας και τον φοβόντουσαν πολύ.

94

Απ’ τους ναούς βγάλαμε τις όμορφες θεές και βάλαμε τους ξερακιανούς στερημένους. Η στέρηση έγινε σπορ. Το Βυζάντιο ήρθε και έχεσε πάνω στον ερωτισμό των αρχαίων. Ασβέστωσε τις τοιχογραφίες και έσπασε τα αγάλματα. Οι πρώτοι τζιχαντιστές ήτο οι χριστιανοί της εκλογικής μου περιφέρειας. Και τ’ απολειφάδια τους μας σφίγγουν το φίμωτρο. Κάτι δεσποτάδες, συνταγματάρχες, ανθυπαστυνόμοι, σύλλογοι εκπολιτιστικοί κι άλλα μαλακιστήρια. Βεβαίως όμως κρατάμε άμυνα. Μουρμουρίζουμε εορτολόγια χαράς και καύλας. Μουρμουρίζουμε στα μπούτια μιανής τα κόλπα μας για ν’ ανοίξουν.

Οι Χίλιοι Οργασμοί Της Ποίησης, 86-90

86
Η μανούλα μου τα ξέρει όλα για το παιδί της. Και πως το βάθος της σκέψεώς μου είναι ένα γερό τυπογραφείο. Και πως τις πρώτες λέξεις τις έμαθα στο βυζί της. Και πως ο Αντώνης που έγινα ήμουν. Και πως ο έρως μαθαίνεται στην κούνια υπό την κυριαρχία επιδημικών αξιών.

87
Κανείς δεν ακούει μόνο με τα αυτιά και δεν βλέπει μόνο με τα μάτια. Ακούνε και τα μάτια, βλέπουν και τ’ αυτιά. Κι αυτό σηκώνει πολλά ποιήματα. Είναι παροιμιώδεις εξάλλου οι ποιητικές εκφράσεις: τον παίρνει απ’ τ’ αυτιά ή θα σου γαμήσω τα μάτια.

88
Να απολαμβάνεις την ησυχία και τη μοναξιά. Και το θόρυβο και τα μελισσάκια της πόλης. Όσους τρέχουν να χωθούν στη φωλιά τους. Όσους επιστρέφουν σε μια πολυθρόνα στο σκοτάδι. Κυρίως να απολαμβάνεις τα λεωφορεία της γραμμής και τα λεωφορεία που δεν οδηγούν πουθενά και κάνουν κύκλους στο λούνα πάρκ της ζωής. Στο γύρω-γύρω όλοι. Να παρακολουθείς περιχαρής τις σχισμές, τις σπηλιές, τις κρύπτες, τις ρωγμές, που θάβουν οι άνθρωποι τα ποιήματα. Να παίρνεις μάτι κάτω απ’ τη φούστα της πραγματικότητας τους οπαδούς που παρελαύνουν άδοντας φαλλικά άσματα.

89
Βρέχει. Κι αυτός που δεν είναι εικόνα της βροχής δε σώζεται. Κι εκείνη η μελαγχολία στη μνήμη του ματιού, που δεν μπορεί να εκφραστεί με λέξεις γίνεται θλίψη και πόνος.

90
Ω ήλιε, κίτρινη συλλαβή της αιωνιότητας, πυρωμένο κάρβουνο κυκλωμένο από σκιά, η βία αρχίζει πάντα με τους θεούς.

Οι Χίλιοι Οργασμοί Της Ποίησης, 80-85

80
Αρχίζω να διορθώνομαι λίγο σαν παιδί. Και διορθώνομαι γιατί δεν αφήνω να με διορθώσουν. Βγάζω πάλι μάτια, δόντια και μαλλιά. Βλέπω αυτό που μου έκρυβαν και δαγκώνω αυτό που μου απαγόρευαν. Γίνομαι ο αδύναμος από θέση ισχύος. Ο μηχανοδηγός παραισθήσεων. Η ασύμμετρη απειλή της συμμετρίας.

81
Να ονειρεύεσαι με την άκρη της γλώσσας.

82
Δεν υπάρχουν θλιμμένα τοπία αλλά δυστυχισμένοι παρατηρητές. Χημικά φίλτρα στα μυαλά. Ιδεολογία. Γρίπες. Κι ούτε χαρούμενα κορίτσια υπάρχουν πάνω σε ποδήλατα αλλά απελπισμένοι ποιητές. Κι ούτε στρατιώτες υπάρχουν αλλά δολοφόνοι. Κυνηγοί που φέρνουν σπίτι λεφτά.

83
Δεν έχω καταλάβει ποια πάθηση είναι πιο σοβαρή. Η ποιητική ακράτεια ή η ποιητική εγκράτεια! Σκεφτείτε το ποιητικό κλάσμα με άπειρη σιωπή στον παρανομαστή και δείτε πόσο απειροστά φωνακλάδικη είναι η τέχνη του ποιητή.

84
Το άκρον άωτον του βραχυκυκλωμένου πολιτισμού, οι αμφιβολίες. Ο ποιητής δεν αμφιβάλει. Ασελγεί. Γι’ αυτό οι οικείοι του απευθύνονται στην πλησιέστερη ακαδημαϊκή αρχή. Να τού μαζέψει τα σάλια. Τα παντελόνια. Ο ποιητής είναι σαϊλός. Ο παλαβός που μεγαλοπρεπέστατα κατουρούσε στα πάρκα. Και τώρα ο μπόγιας της ποιητικής ορθότητας του φόρεσε καθετήρα. Σωληνάκια στον κώλο. Πάνες.

85
Όση δημιουργική γραφή κι αν παπαγαλίσεις δε θα σου βγει ποίημα αλλά μελό. Τρίλιζα σοφών γέρων. Κατασκευή. Και δεν φταίει που δεν παίρνεις τα γράμματα αλλά ο αδημιούργητος πόνος. Ο μη οργασμός.

Οι Χίλιοι Οργασμοί Της Ποίησης, 74-79

74
Κάθε λογοτεχνική συμμορία θα πρέπει να απορρίπτει αυτομάτως το απαιτητικό εγώ του κοινού και να υπακούει στο μυστηριώδη εξαναγκασμό της εξόριστης επιθυμίας για επαναληπτικούς ποιητικούς οργασμούς.

75
Οι ποιητές που γεννιούνται σοφοί γέροι καταλήγουν μυγιάγγιχτα βρέφη. Έκθετα στις φροϋδοσεξουαλικές θεωρίες των πελατών της γεροντικής τους σοφίας.

76
Οι φτωχοί λαοί παχαίνουν τα παιδιά τους για να ταΐσουν το χοντρό παιδί της Αμερικής. Οι φτωχοί λαοί πουτανεύουν τα παιδιά τους για να διασκεδάσουν το χοντρό παιδί της Αμερικής. Οι φτωχοί λαοί περιμένουν το χοντρό παιδί της Αμερικής να έρθει να τους σώσει απ’ τα παιδιά τους. Οι φτωχοί ποιητές παχαίνουν τα ποιήματά τους για να ταΐσουν το χοντρό παιδί της ψυχρής λογικής. Οι φτωχοί ποιητές πουτανεύουν τα ποιήματά τους για να διασκεδάσουν το χοντρό παιδί της ψυχρής λογικής. Οι φτωχοί ποιητές περιμένουν το χοντρό παιδί της ψυχρής λογικής να έρθει να τους σώσει απ’ τα ποιήματά τους. Και λοιπά. Και λοιπά.

77
Όταν σου τελειώνουν τα λαίμαργα αισθήματα σου μένει η τακτοποιημένη ζωή. Ο προικοθήρας μεταφραστής αυτού που θα ήσουν αν ζούσες σωστά. Αν η λαιμαργία σου έπιανε τόπο και η φιλαρμονική της ψυχής συνόδευε το ποίημα της ζωής σου στην τελευταία του κατοικία. Θαμμένο για πάντα μέσα στον άλλον. Την υγρή σάρκα που δε γνώρισε η σάρκα σου αλλά η σφοδρή σου επιθυμία να την κατακτήσεις.

78
Όλα τα βιβλία είναι επιτύμβια λύπης. Κυρίως αυτά που έχουν μέσα ποίηση κι όχι κρουαζιέρες στο όνειρο ή συμπληρώματα διατροφής για την ψόφια φαντασία.

79
Όταν σε θερίζουν οι μνήμες και γίνεσαι όργανο αυτής της ανθρώπινης ιδιοτροπίας να κολλάει στο παρελθόν, κοίτα τη Φύση που η μόνη της σκέψη είναι να μην έχει σκέψεις αλλά κύκλους ζωογόνους χωρίς ρομαντισμό και έπαρση και κάλπικη ευσπλαχνία. Η Φύση διδάσκει όσους βρίσκονται στη Φύση. Οι άλλοι γράφουν θρηνητικά αρθράκια για τον απογαλακτισμό και τον κλουβίσιο ερωτισμό. Πάντα βολεμένοι στις πρωτεύουσες. Στα κέντρα που πολεμούν τη Φύση.

Οι Χίλιοι Οργασμοί Της Ποίησης, 68-73

68
Η καλαισθησία είναι η νόσος του αστικού ρομαντισμού. Μπόλικη χλαπάτσα κυκλοφορεί στις εταιρείες λογοτεχνών. Εκεί όπου βασιλεύει ο εκφυλισμένος ελληνοκεντρισμός της γενιάς του τριάντα. Εκεί που η καλαισθησία πιάνει δέκα και η τέχνη μηδέν.

69
Δεν πρέπει να επιτρέπεις στους πεθαμένους να είναι περισσότερο ζωντανοί απ’ τους ζωντανούς. Να θαυμάζεις όσο χρειάζεται κι όσο νιώθεις κι όχι όσο σου επιβάλει η συντεχνία. Η συντεχνία έχει ανάγκη έναν σαγηνευμένο όχλο κι όχι έναν καυλωμένο θεατή.

70
Η μόνη πίστη που αναγνωρίζει ένας ποιητής είναι η πίστη στη ζωή. Κι αν χαθεί αυτή η πίστη ψάχνεις να βρεις αυτό που έχασες στα προσπέκτους των θεών.

71
Το βάθος της σκέψεώς μου δεν μεταφράζεται. Και κάνω σκέψεις που δε μαντεύονται. Και προτιμώ τη μεγαλοφυΐα των μηδαμινών απ’ την ευσπλαχνία των αρίστων. Κι αποφεύγω την ευτυχία για μη μου την κλέψουν οι κακές γλώσσες.

72
Ο έρωτας για την τέχνη είναι ο μεγαλύτερος έρωτας. Κι αυτό είναι η αδυναμία μου. Μα ο έρωτας για τον έρωτα είναι ο πιο μεγάλος μου έρωτας. Κι αυτό είναι η μεγάλη μου αδυναμία. Μα ο έρωτας για τη γυναίκα είναι ο πιο σπουδαίος μου έρωτας. Κι αυτό είναι σίγουρα η πιο ανεξιχνίαστη δύναμή μου. Αυτήν που ψάχνουν οι πυρηνικοί επιστήμονες στην Ελβετία. Αυτήν που δεν μπορούν να κλείσουν σε κλουβί οι γραφειοκράτες. Αυτήν που πάνω στον αφαλό της ξεσπά.

73
Αγαπητό λαίμαργο κοινό, δεν υπάρχει κατά προσέγγιση πάθος.

Οι Χίλιοι Οργασμοί Της Ποίησης, 60-66

60
Αν η μουσική οξύνει την εσωτερική σου ακοή τότε καλό είναι να γράφεις μετά μουσικής. Αν όμως η πληθωρικότητά της θάβει μέσα σου ακόμα και τους πιο εκκεντρικούς θορύβους της έμπνευσης να προτιμάς τη σιωπή και τις πρωινές ώρες λίγο πριν το χάραμα.

61
Να προτιμάς να αιμορραγήσει έως θανάτου η δεξιοσύνη, ο ρυθμός, οι θεωρίες, για να μυρίσει η καύλα και να δοξαστεί αυτή η βοή των γεγονότων, που σε πήγαν στο ποίημα κι όχι στον παπά.

62
Καταναλωτικά όνειρα και εικόνες της αγοράς. Γιατί ο ποιητής πρέπει να προλάβει με λέξεις την εικόνα της ιστορίας που αποδίδει στα θαμμένα όνειρα την επικαιρότητα που δεν αναγνώρισε ποτέ η εποχή τους.

63
Υπάρχουν ποιήματα που δεν είναι ωραία. Απλώς έτσι δείχνουν.

64
Ο ποιητής είναι ο μηχανικός προβολής των επιθυμιών ενός κοινού που ορφάνεψε από παιδικότητα.

65
Η γη σκέφτεται αλλά δε μιλά. Βάζει άλλους να μιλήσουν γι’ αυτή. Κι όσοι μιλούν εκ μέρους της γης λατρεύουν τη βροχή, το χαλάζι, τη νύχτα. Είναι τόσο σαλεμένοι που στο τέλος γίνονται βροχή, χαλάζι, νύχτα. Γίνονται γη.

66
Αγάπα το φάντασμα της γυναίκας που αγαπάς. Τη γυναίκα που δεν θα γνωρίσεις. Κι εσύ ποιήτρια της μολυσμένης πόλης που ξεσκάς πίνοντας γερμανική μπύρα στα πάρκα, ακούγοντας νυκτά έγχορδα, αγάπα τον εραστή σου στα ορυχεία της αγρύπνιας. Τον εραστή σου που μπλέχτηκε στα έντερα της νύχτας.

Οι Χίλιοι Οργασμοί Της Ποίησης, 54-59

54
Ενάντια στο Σέξπιρ που θερμομέτρησε το μουνί της Ιουλιέτας με ρομαντισμό και μας έδειξε πως ψήνεται η καημένη για το Ρωμαίο της. Κι έμειναν λόγια τα λόγια και η εξουσία νίκησε την μιλιά των σεξουαλικών πνευμάτων. Το πάθος προσπαθεί να σκαρφαλώσει στο μπαλκόνι μα η αγοραπωλησία καλά κρατεί. Ο σκληρός και ωμός δρόμος του νοικοκυριού. Η ισχύς νικά. Κι όταν χάνει πάλι νικά αφού αφήνει τέφρα από ανθρώπινο πετσί. Κρεματόρια.

55
Μια φράση από μια επιστολή που λέει ωραία λόγια για το ωραίο φύλλο, που λέει απερίγραπτα και χαδιάρικα πράματα και δεν έχει παρενθέσεις, τελεία, κόμμα αλλά έχει καρδούλες, ροδοπέταλα, κραγιόν κατακόκκινο από χείλη ζεστά. Μια φράση συχνά από μιαν επιστολή μας κρατάει στη ζωή. Ένα ποίημα.

56
Το γράψιμο είναι τόσο απρόσωπο, που, φτάνοντας στα όρια της προσβολής και της αδιακρισίας, αφήνει πάνω μας αυτό το δεσποτισμό της άποψης τού άλλου. Το γράψιμο είναι αυτό το συνοικέσιο τρυφερότητας που μας φέρνει κοντά με έναν τρόπο όπου εκτιμάς τα αναγνωρίσιμα ψέματα και τα ραγίσματα του άλλου, που αν δε τα μεγεθύνει για να τα δει σωστά δεν πρόκειται να τα ξεπεράσει.

57
Περάσαμε σε μια εικονική και συμβατική ζωή που καθημερινά έχει τόσες γέννες και τόσους θανάτους, που στο τέλος αναρωτιέσαι αν είσαι υπεραιωνόβιο τέρας που πρέπει να βάλει ένα τέλος πριν το τέλος του. Κι αρχίζει η ακαταστασία και η σύγχυση να παίρνει εξουσία μέσα στον επινοημένο μας θανατόκοσμο. Αρχίζει ο βουβός πόνος κι όχι το ξέσπασμα. Αρχίζει το δηλητήριο να πλαστογραφεί τα κύτταρα και το δε βαριέσαι γίνεται τρόπος ζωής. Κι αυτή η διανοητική ατιμία γίνεται κανόνας και καταλήγει σε μια ντροπιαστική εξίσωση τού είναι μας με τα σκατά μας.

58
Ταυτιζόμαστε πολλές φορές μ’ αυτό το άχρηστο που αποβάλουμε και χτίζουμε τις απόψεις μας για τη ζωή με τα πεθαμεναντζίδικα ιδεολογήματα. Λατρεύουμε τόσο τα σκουπίδια και τα συνηθίζουμε που στο τέλος δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς αυτά.

59
Όταν περιμένεις να συναντήσεις έστω και φευγαλέα το γεμάτο φεγγάρι έχεις ζωή. Όταν καλλιεργείς την ευγενική φιλία-πάντα με τις μικρές της απιστίες-οδηγείσαι σε ολοκληρωτικούς δεσμούς κι όχι σε μια δουλοπρεπή κοινωνική συνθήκη που ευνοεί το δεσποτισμό και τη βαρβαρότητα και τον καθημερινό εξευτελισμό. Όταν είσαι ερωτικός στις συναλλαγές και στην τέχνη σου και στο πως κόβεις ακόμα τη ντομάτα, έχεις μέλλον.

Οι Χίλιοι Οργασμοί Της Ποίησης, 45-53

45
Συνήθως οι φιλόσοφοι δε ρισκάρουν τίποτε. Ίσως πότε πότε τη φήμη τους. Όμως αυτός ο κατάπτυστος Κάρολος Μάρξ αφιέρωσε τα πρώτα του ποιήματα στο σατανά. Κι όλο η παρορμητική του λογική κυοφορούσε φώσφορο στα απύθμενα σκοταδερά βάθη της ύπαρξης. Είπε με δικά του λόγια, πως, ο εργάτης θα σας γαμήσει την Παναγία Κύριοι.

46
Με όλο το λυρικό αναρχισμό της πλάσης το ποίημα χτίζει μυθολογίες εκεί που γκρεμίζει βεβαιότητες. Βγάζει γλώσσα, απόλαυση, ηδονή. Και με όλες τις αλυσιδωτές αντιδράσεις του νοήματος δυναμιτίζει το σύνταγμα της λογικής και το ευαγγέλιο των παρωχημένων αισθητικών δογμάτων.

47
Ο θάνατος είναι το εύκολο υλικό. Η θανατολαγνεία των ποιημάτων υποβάλει.

48
Πονάω κι όταν πονάω περνάω καλά. Και δεν είμαι μαζόχας. Αλλά.

49
Η λαγνεία έχει ποίηση και η ποίηση λαγνεία. Είναι μετρητής της εμπράγματης οδύνης η λαγνεία. Κορμάκια που βασιλεύουν κάτω από νεκρά άστρα. Βλέπουν τις νεκρές ηλιόφλουδες ν’ αναβοσβήνουν μέσα στο άπειρο κλουβί της συμπαντικής γυμνότητας.

50
Αγαπώ τον αέρα. Τον άνεμο. Έχει κάτι αφροδίσιο το αεράκι. Είναι ποιητική ύλη με τα πιο σπουδαία συστατικά. Έχει γυναίκα μέσα ο αέρας. Μυρουδιά από πνοή κορμοράνου, έχει τον στρυφνό λυγμό των εξισώσεων της φύσης. Μεταφέρει σκόνη και πόθους. Βλέμματα κρυφά, ιστορίες, λογοτεχνίες εξωτικές. Είναι στην πραγματικότητα μόνος και σιωπηλός, αλλά και γεμάτος τέρατα, παρελθόν, ήχους, σφυρίγματα, μούχλες, υγρασία. Δεν είναι το καλό παιδί που διαβάζεται απ’ την αρχή ως το τέλος. Δεν συνδέει τα εξαπτέρυγα και τα πετραχήλια με το μαύρο πένθος. Δεν έχει πατρίδα. Δεν είναι πλάσμα του θεού. Έχει τσογλάνικο μυαλό και αλητεία στις φλέβες.

51
Πριν ο φαλλός ανακαλύψει τη γυναίκα η γυναίκα είχε ανακαλύψει την ευχαρίστηση με το δάχτυλο. Κι οι ποιητές βάλαν εδώ το χεράκι τους. Κι οι λέξεις που άρχισαν να δουλεύουν αλλιώς πίσω απ’ τα βάτα. Το βατεύω σημαίνει πολλά.

52
Ζήτω η μητριαρχία. Οι μανούλες κάνουν κουμάντο. Αυτές δίνουν κουράγιο στο γενετήσιο ορυμαγδό του ανδρός. Αυτές απλώνουν αγκάθια και ροδοπέταλα στη νυφική παστάδα. Και κάθε καρυδιάς οίδημα αυτές το σπάνε.

53
Έχουμε τον υλισμό στο αίμα μας. Έχουμε τη διαλεκτική στο σπέρμα μας. Κι η εξουσία τα ξέρει αυτά. Τα σπουδάζει.

Οι Χίλιοι Οργασμοί Της Ποίησης, 41-44

41

Ευλογημένοι όσοι αρνήθηκαν τις ευλογίες και τα εύλογα ερωτήματα. Οι άνθρωποι από ατσάλι που λύγισαν και οι άνθρωποι από χαρτί και καλαμάρι που γλίστρησαν στην ηδονή. Ευλογημένες οι ηλεκτρισμένες ψυχούλες που σακατεύτηκαν από έρωτες και τσίπουρα. Από αρνίσια παϊδάκια που έφτασαν στο δώδεκα το ουρικό οξύ. Ευλογημένοι όσοι μείναν βοσκοί στο χωριό τους κι έχουν σαλόνι από χώμα και σβουνιές. Ευλογημένες οι μελαχρινές φίλες που ξύρισαν το μουνί τους για να προσφέρουν χαρά. Ευλογημένες οι αιμορραγίες της μύτης που με μαστούρωσαν όταν ήμουν παιδί. Ευλογημένη η οργή, τα βυζιά και το ηλεκτρονικό μου ταχυδρομείο. Ευλογημένοι οι ουρανοί και τα φλουριά τους. Το ζυμωτό ψωμί της μάνας μου. Το πεύκο, το δέντρο της ελιάς, ο κόλπος της γυναίκας μου. Ευλογημένα τα ποιήματα που δεν έγραψα.

42

Θα φτάσω στο φράχτη να κόψω σύκα. Ξελιγωμένος, λιγούρης για μισό λεπτό εγώ και το φεγγαράκι που αδειάζει αχνίζοντας, εσωτερισμό, οικοσύστημα, χνώτα, έμμηνα αιώνια, γλαφυρό μεδούλι για να πάρουν στο μέλλον τα αποπαίδια μου γραμμή τον πατερούλη τους που δεν πρόκανε να ξεπαστρέψει τη μισθωτή του σκλαβιά αλλά κατάφερε να πάρει λίγη τρομάρα σποραδικά απ’ τ’ ανοιχτά μπούτια, να δοκιμάσει σύκα και πως πετυχαίνει η ποίηση τα κορμάκια στο δοξαπατρί.

43

Με την αδιαφορία και τη μέθη τα χείλη κάνουν λογαριασμούς. Είναι απόγευμα και συναντάς παράξενους άντρες στα καφενεία. Υπάρξεις από λύπη, ρίζες και σύμβολα. Οδηγούς που δεν οδηγούν τίποτε αλλά διασχίζουν το δάσος. Μια φάλαγγα νεαρών από λαμπερό κόκκινο χρώμα. Γυναίκες που θέλουν να ζευγαρώσουν. Κορίτσια σ’ ένα γκέτο σκοτεινών άγριων δρόμων. Εκεί που οι εραστές ζουν σε μια καλύβα φωτισμένη με κερί. Και καταφτάνουν αυτές σαν μάγισσες. Με γιατρικά. Χωρίς μνήμες. Μονάχα με τη γεύση της σάρκας. Τα άστρα. Το φεγγάρι. Διαβάζουν το μέλλον στο χέρι τού αγαπημένου τους. Λάμπουν σαν νόμισμα στο φεγγαρόφωτο. Λουφάζουν δίπλα στις στάνες και τα ερείπια. Γδύνονται μες την καλύβα τού εραστή τους για πρώτη φορά και για πάντα. Και μένουν αιωνίως γυμνές και ύποπτες.

44

Θεούλη, μεθυσμένε σατανά, γαλανομάτα, θηλυκέ θεέ με τις θηλές και το απέραντο ηλιακό σου αιδοίο, φύση εσύ καταβόθρα, φύλαγέ με από τον κύριο διορισμένο δράκουλα και τον κύριο διορισμένο εξηγητή της ποίησης και τον κύριο δεσμοφύλακα των κρυφών νοημάτων που σκιάζει τα πάναγνα στιχάκια μου, φύλαγέ με.

Οι Χίλιοι Οργασμοί Της Ποίησης, 38-40

38

Φύγετε απ’ την πόλη παιδιά φαντάσματα όσο είναι καιρός. Είναι απόλαυση τις νύχτες οι δροσερές λίμνες. Είναι απόλαυση να βγάζεις την πατάτα απ’ τη βρεγμένη γη και να βυθίζεσαι στη γαλήνη της βραδιάς. Να τηγανίζεις στο θεϊκό κουζινάκι σου. Να γλιστράς εκεί στην εξωτική αυλή των ονείρων. Να ζεις. Τη μια και μοναδική ζωή σου. Τη μια και μοναδική ευκαιρία σου να γράψεις ένα σπουδαίο ποίημα.

39

Κάποιοι γράφουν βασανιστικά, για μια ελίτ που τους συντηρεί. Κάποιοι υπολογίζουν υποχθόνια πως θα συγκινήσουν κολπατζίδικα αυτό το τόσο παινεμένο πλατωνικό σύνολο που αποκαλούμε μάζα. Μα υπάρχουν και τα πουλιά που θέλουν φίλους και εραστές. Ποιητές που γράφουν για τον εαυτό τους. Για να απαλύνουν τη ροή του χρόνου. Για να ξεγελάσουν τα αμήχανα κοριτσόπουλα. Για να ληστέψουν απ’ την ανυπαρξία εκείνη την πληγή που θα πάρουν στον τάφο.

40

Τα χάδια μάς κάνουν ανθρώπους. Και τα φιλιά. Και το συμφέρον μας είναι ο Έρως. Η νύχτα. Ο ήχος της βροχής. Αυτή η καλοκαιρινή θλίψη, που ξεγελά και παντρεύεται το βασιλιά Ήλιο. Εκείνο το λιοπύρι. Εκείνη τη γύμνια. Το νυφικό μας. Τα χάδια μάς κάνουν ποιητές. Και τα φιλιά. Και το συμφέρον μας είναι ο Έρως. Από καταβολής δρόσου.

Οι Χίλιοι Οργασμοί Της Ποίησης, 32-37

32

Σηκώστε τώρα το πέπλο της αμφισημίας που στολίζει τις λέξεις. Αναγνώστες άγνωστοι, παγιδευμένοι στο πολύπλοκο παιχνίδι των συνειρμών. Των στεναγμών κάθε χωριάτη, που βγαίνει να πουλήσει τα σύκα του στη λαϊκή του Σαββάτου. Των ποιητικών σπασμών ενός καταδικασμένου σε θάνατο στην ηλεκτρική καρέκλα της Αμερικής.

33

Γδύσου από έτοιμες ιδέες και προκαταλήψεις, για να νιώσεις τον ποιητικό λυγμό μιας Ναυσικάς. Αυτής που λατρεύει το φαλλό και όχι τα νοήματα. Αυτής που όταν χάνει το τόπι της ανακαλύπτει νέους κόσμους. Αυτής που λατρεύει τη ζωή κι όχι τον τραπεζίτη. Αυτής που δε θέλει να βγάλει λεφτά απ’ τα βιβλία της αλλά ζουμί απ’ το μουνί της.

34

Ο κύριος Χ.Β χορεύει βαλς με μιαν αγελάδα. Κι αυτή η ποιητική του πράξη αξίζει κρατικό βραβείο.

35

Οι ποιητές είναι συνήθως υποκείμενα χλευασμού και οργής. Συνήθως γιατί βάζουν παλούκι στον κώλο της εξουσίας. Και συνήθως γιατί αυτό το παλούκι το νιώθει στον κώλο του και ο λαός, που ταυτίζει συχνά τα συμφέροντά του με τα συμφέροντα της εξουσίας.

36

Η ποίηση βγάζει τη γλώσσα στην τυραννική ευημερία της επιστημονικής ουτοπίας. Στην οικονομία της αγοράς που αυτορυθμίζεται στρίβοντας αφαλούς και τσουτσούνες. Στο μακρόπνοο σχέδιο ενός πλήρους συστήματος ευγονίας, σχεδιασμένο για να τυποποιεί το ανθρώπινο προϊόν και να διευκολύνει το έργο των διευθυντών. Η ποίηση βγάζει γλώσσα.

37

Μια διακήρυξη ανεξαρτησίας εν προόδω. Ένα βάτεμα των ηθικολόγων. Ένα άγριο χέσιμο κάθε θρησκευτικής μαλακίας που οδηγεί στον μανιασμένο αυτοβασανισμό και την αυτοκτονία. Όλα αυτά μαζί έχουν πάντα ποίηση. Έχουν ένα μέλλον που πλησιάζει τον Κροπότκιν και τη συνεταιριστική λογική. Έχουν μέσα γέλιο και νεανικές φωνές στα βουνά. Όχι θεούς πεθαμενατζήδες και καθηγητάδες αρχαίων σκύλων. Αρχαίων σοφών και εγκλωβισμένων θηρίων. Μονάχα τρυφερά σινεμά. Ένα βασίλειο των φωτεινών αισθήσεων μέσα στο αχόρταγο καλοκαίρι.

Οι Χίλιοι Οργασμοί Της Ποίησης, 27-31

27

Οι νεαροί φιλόδοξοι ποιητές κάνουν εμβόλια υπνηλίας στο κοινό. Ένα ισχνό κοινό, που μυρίζει άρωμα και αριστερό μικροαστισμό. Ένα κοινό που δε μπορεί να καταλάβει τον πόνο μιας καθαρίστριας που καθαρίζει τους καμπινέδες τού Μεγάρου Μουσικής.

28

Εκατό φορές επανάληψη και χίλιες φορές τεχνική. Η ακαδημαϊκή ποίηση δε θέλει μπλεξίματα. Θέλει σιδερωμένα όμορφα ρούχα. Θέλει κάθε άντρας, γυναίκα, παιδί, να καταναλώνει μια ορισμένη ποσότητα ποίησης κάθε χρόνο για τη συντήρηση των κτιρίων της και τη μισθοδοσία των υπαλλήλων της.

29

Μητέρα, μονογαμία, ειδύλλιο. Πετάγεται βιαίως το μεδούλι απ’ τα σπασμένα κόκαλα. Απ’ τα κόκαλα βγαλμένη. Η λατρεία για το συμφέρον. Για το ιλιγγιώδες νοικοκυριό. Δεν υπάρχει αμφιβολία πως οι σύγχρονοι άνθρωποι είναι τρελοί διεστραμμένοι και δυστυχείς. Κρέμονται απ’ τ’ αρχίδια της προθεσμίας κι απ’ τον δωρεάν πεθαμένο χρόνο του κινητού. Πακέτα συναρμολόγησης χαμένων στιγμών. Ο κόσμος που ζουν δεν τους αφήνει ήλιο να περάσει απ’ τις χαραμάδες τους. Μυρουδιές από λιβάδια να γλυκάνει τη λίμπιντο. Μητέρες και εραστές, απαγορεύσεις, πειρασμοί, μοναξιά, αρρώστια, πόνος, ανασφάλεια, φτώχεια. Όλα, τους εξαναγκάζουν να πρέπει να αισθάνονται δυνατοί. Και το αίσθημα της δύναμης-το οποίο τι άλλο είναι από έκφραση της απελπισμένης απομόνωσης του ατόμου-πως μπορεί να δημιουργεί ποίηση;

30

Ο αφρός της και ο ζύθος της. Αυτή που ανοίγει σαν όστρακο συλλέγοντας ερωτικούς αναστεναγμούς. Και σμίγει τη γη με τον ορίζοντα.

31

Ω θεία παρακμή! Ω ανεξιχνίαστε θάνατε! Δραπετεύω απ’ τη φυλακή του μυαλού μου κάθε που γράφω το ποίημα. Το ένα και μοναδικό. Γράφω για να βρω φίλους. Και γράφω για να χάσω φίλους. Και γράφω για να έχω καβάντζα λίγη ουτοπία.

Οι Χίλιοι Οργασμοί Της Ποίησης, 25-26

25

Όπως η ανορθολογικότητα της θρησκευτικής πίστης δεν εμποδίζει την άνθησή της έτσι και η ορθολογικότητα της επιστημονικής πίστης δεν εμποδίζει το μαρασμό της. Ο σύγχρονος ποιητής προσεύχεται στον αξονικό τομογράφο. Όχι από λόξα ή έπαρση αλλά για να τιμήσει το δημιουργό του. Τον άνθρωπο που σώζει τον άνθρωπο και του προσφέρει λίγη ακόμη ζωή, ανεπανάληπτη και μοναδική. Ο σύγχρονος ποιητής αν δεν είναι επαναστάτης είναι κούφιος και νερόβραστος. Όλο πόζα συνεντεύξεις και φωτογραφίες με τα καλαμπαλίκια του.

26

Οι άξονες της ζωής και της ποίησης είναι οι διαφορές. Χωρίς διαφορές και διασπάσεις δεν υπάρχει ζωή. Δεν υπάρχει επιθυμία για ζωή άρα και επιθυμία για εξύμνηση της ζωής. Για ένα παράλληλο σύμπαν αντιθέσεων που το κλώθει η γλώσσα. Όχι διαχείριση φθοράς με δεξιοτεχνία περίτεχνη αλλά αποδοχή της με Ρωμαϊκά όργια την αυγούλα. Πρωινό ξύπνημα στους Εγκρεμνούς και βουτιά για να ξυπνήσεις το Σύμπαν. Εσύ και το παν για ζευγάρωμα. Αφού, Εν τo παν. Το πάνω και το κάτω. Στην αγκαλιά της βαρύτητας. Στην αγκαλιά της μανίας μας να κατευνάσουμε τους Δαίμονες με το Λόγο. Τις βιοχημικές μας αντιδράσεις τ’ ανάσκελα.

Οι Χίλιοι Οργασμοί Της Ποίησης, 23-24

 

23

Η τεχνική μου είναι η Τεχνική του Τσίρκου. Χωρίς περιττά στολίδια, εκζήτηση και λοιπά, αλλά με όλες εκείνες τις τεχνικές που χρειάζεται για να στηθεί ένα θέαμα του είδους. Διότι περί θεάματος πρόκειται κι όχι περί στοχασμού. Όλες οι φιλοσοφίες γίνονται περίτεχνες για να μην απαντήσουν στα ερωτήματα που θέτει η ποίηση. Η ποίηση είναι πάντα στο προσκήνιο. Η ποίηση είναι λαϊκή τέχνη υψηλής στάθμης. Αυτή μιλάει για τη γέννηση, τα γηρατειά, το θάνατο, το σεξ, τη λαγνεία, το φόβο, τη συστολή, τις αρρώστιες. Αυτή επιτίθεται λυσσασμένα στη μοναρχική και πυργοειδή ιεραρχία, μιας εξουσίας ευθυγραμμισμένης με το στενό λόγιο οικονομισμό. Το συμφέρον και την παπαδίστικη ιδιοτροπία. Τις απαγορεύσεις και τις γελοίες τελετές. Τους ψυχαναγκασμούς και την ομαδική μαλακία.

24

Η Ανθρωπική αρχή είναι μια φόλα. Η ύπαρξή μας δεν έχει κανένα νόημα. Καθήκον του ποιητή είναι να την εφοδιάσει με νόημα χρησιμοποιώντας μια τέχνη που δεν έχει νόημα. Απ’ τον προ-νεωτερικό μηδενισμό της αποτυχίας κατανόησης του κόσμου φτάσαμε εσχάτως στο μετα-νεωτερικό μηδενισμό της πλήρους κατανόησης. Κανένας μεγάλος αφηγητής και κανένας φωτισμένος δεσπότης. Η ανθρώπινη λογική εγκαταλείπει σταδιακά τη μυθολογία και τα παραμύθια. Ρέπει προς την ευχαρίστηση και την ικανοποίηση. Το νοητό αποσπάστηκε απ’ το νόημα. Απογαλακτίστηκε από αφηγηματικές δομές Βιβλικού τύπου κι έπεσε στην αγκαλιά μιας πορνοστάρ. Της παναγίας των ηδονών, που πουλιέται κι αγοράζεται βεβαίως, μέσα στο εμπορικό κύκλωμα, απ’ τους νέο-παπάδες φεντεραλιστές των αγορών. Την αμόλυντη παρθένο που δεν διέθετε καν γεννητικά όργανα αλλά έτηκε, ήρθε να αντικαταστήσει το αιώνιο θηλυκό που είναι ολόκληρο ένα γεννητικό όργανο, το οποίο όμως δεν τήκει. Απλώς αναπαράγει την ηδονή μέσα στο χωροχρόνο έλλειψης του νοήματος. Απ’ την ακραία συντήρηση των ορμών οι φυσικές επιστήμες μας πέταξαν στο βάραθρο του άγχους της συνεχούς ευχαρίστησης. Μας πέταξαν στην ανάγκη της ποίησης για να μετριάσουμε τα βάρη. Να αντέξουμε το καινούργιο που καταπίνει το παλιό. Να μπορούμε να χαρούμε τη λιακάδα ως πρωτόπλαστοι ξανά. Να βγάλουμε τη γύμνια μας απ’ τη ζελατίνα.

Οι Χίλιοι Οργασμοί Της Ποίησης, 19-22

19
Υπάρχουν άραγε νοητικές εικόνες; Υπάρχουν φαρμακεία στον κάτω κόσμο; Για ποιους είναι ο παράδεισος αμνέ του θεού; Γιατί υπάρχει το οχτάωρο, οι συνταξιούχοι, τα πάρκα, γιατί η πουτανιά έχει εμπορική αξία και οι κατηχητές διπλαρώνουν δροσερές ψυχούλες; Γιατί οι εργάτες με προσήλωση κατασκευάζουν οβίδες και γιατί οι νεαρές κοπελίτσες χάνουν τις αισθήσεις τους μπροστά στον ορθωμένο φαλλό; Σπουδαία ποιητικά ερωτήματα. Αισίως αναπάντητα.

20
Είμαστε ποιητές απ’ τη στιγμή που θα βγάλουμε τη ζωή απ’ το λάκκο. Που θα δείξουμε με το δάχτυλο τους κακούς. Είμαστε οι καντηλανάφτες του συναισθήματος και οι ανάφτρες κάθε σκοτεινιάς που ροδίζει ασάλευτη στο βάραθρό της. Είμαστε οι προπαγανδιστές της χαράς που φέρνει υγεία και κοψίδια λυγερού μέλλοντος.

21
Αυλές, αυλικούς και αυλάρχες τους έχουμε στο ποιητικό μας ψυγείο. Στην κατάψυξη.

22
Πιστεύω στο ρεαλισμό. Βεβαίως ρεαλισμός στην ποίηση σημαίνει διακωμώδηση του ρεαλισμού. Τα ιερά και τα όσια μας περιμένουν για να τα κατουρήσουμε. Να, πως, η διακωμώδηση της ποίησης από την ποίηση είναι ένα καταφύγιο για όσους από μας δεν έχουν πατρίδα, σημαία, εθνική νοημοσύνη και λόγια συρσίματα. Για όσους από μας δείχνουμε στους ποιητές-προγόνους μας έναν παγερό σεβασμό αλλά και έναν καρναβαλικό ενθουσιασμό για το μακρινό ουτοπιστικό πρότυπο που μας προίκισαν.

Οι Χίλιοι Οργασμοί Της Ποίησης, 16-18

16
Αυτή η τύφλα των ενστίκτων. Αυτή η μουσταλευριά των ερμηνειών. Αυτό το χαρμάνι μυθοπλασίας και κουτσομπολιού. Αυτά τα παιδιά του σωλήνα. Αυτοί οι επαγγελματίες της ποίησης που κατασκευάζουν το μύθο τους μπροστά σε αλλαντικά και σε τραπεζώματα. Μπροστά στις δύστυχες κουλτουριάρες Μούσες. Αυτή η ποίηση της βαρεμάρας δεν έχει να πάει πουθενά.

 

17
Σκληρός και ωμός. Δύο σε ένα. Μια μηχανή που παράγει ξόανα από αγιασμένο ξύλο. Από λέξεις που χρησιμοποιεί ο ορειβάτης και ο επιστήμονας. Και ο τραβεστί που διασκεδάζει το νοικοκύρη. Και ο σατανάς που φαντασιώνεται τρύγο με αρχαγγέλους. Κι ο μασκαράς που θρηνεί μέσα στο οπλοστάσιο των προσωπείων. Σκληρός και ωμός. Ένα άκακο αρνί ντυμένο λύκος. Ντυμένο αεροπειρατής μέσα σε μαντριά τουριστών. Ντυμένο πορνογράφος μέσα στην προσευχή του μικροαστού. Ντυμένο τράγος μέσα στα καρναβάλια της ορθοδοξίας. Μέσα στα παραφερνάλεια της φτώχειας ενός κόσμου που αγοράζει την καύλα με λεφτά και ξεριζώνει τα μάτια των παιδιών για να τα φυτέψει στις κόγχες των γέρων.

 

18
Η ποίηση μπορεί να σώσει ζωές. Μπορεί να απορυθμίσει τις αισθήσεις. Δεν τετραγωνίζεται. Διαθέτει μια σφοδρή γεωμετρία εκεί που οι λέξεις καμπυλώνουν το νόημα και η ειρωνεία αφιερώνει ολοκληρωτικά το είναι της στο δήμιο της ερμηνείας. Στον παπά και στον χωροφύλακα της λογοτεχνίας. Στους καρναβαλιστές της. Τώρα θα γράψω ένα διαβολικό ποίημα. Θα συράψω αθυρόστομες φτερούγες πάνω στο κορμί ενός περιπτερά. Θα του βάλω φτερά και λοφίο.

Οι Χίλιοι Οργασμοί Της Ποίησης, 14-15

14
Δεν μπορεί το κομμένο δέντρο να στηθεί όρθιο ξανά ή όπως λέει ένα γερμανικό ποίημα να επιστρέψει το τραγούδι του ποιητή μέσα στο μελανοδοχείο. Δεν μπορεί ο ήλιος, η θάλασσα, τα ψάρια, οι άνθρωποι, τα σπίτια, τα βουνά, τα ποτάμια, οι έρωτες, να μείνουν ακίνητα μέσα στη γυάλα του σύμπαντος. Το πελώριο χέρι του χρόνου και της φθοράς τα ανακατεύει. Κι ας υπάρχουν άνθρωποι που δε ζουν κι απλώς κρύβονται απ’ το δρολάπι του χάρου και περιμένουν την κακιά στιγμή κι απλώς υπάρχουν, από μέρα σε μέρα. Κι απλώς ταΐζουν τα εντόσθια και τα νεφρά τους. Και παχαίνουν τα μαστάρια τους.

 

15

Η ποίηση δεν μπλέκεται με τους αρχαγγέλους της οικοκυρικής τέχνης. Με τους αρχιμανδρίτες της ακαδημίας. Με τους πλουμιστούς εμποροϋπάλληλους της αμφισβήτησης, που φόρεσαν στα γεράματα την τήβεννο. Συνήθως ορμάει ένας Καρυωτάκης και σπάει τις πόρτες και τα μάνταλα. Κρατάει έναν ασημένιο σκελετό, τόσο καλά μαστορεμένο, ώστε η ευλύγιστη ραχοκοκαλιά του και οι αρθρώσεις του βάζουν κάτω όλους τους ψωμωμένους κριτικούς της λογοτεχνίας. Όλους τους διευθυντές εκπαίδευσης και κακοποίησης των παίδων. Όλους τους πιστούς που μασκαρεύονται κατάνυξη. Όλους τους ήρωες που ταΐζουν πίτουρα τον αλλήθωρο πατριωτισμό και τα κυβερνητικά κοκόρια. Και τους αστούς με τα παραδοσιακά τους εδέσματα. Σπλήνες, καρδιές, πνευμόνια πεταμένα στα πεδία των μαχών. Στα ένδοξα σφαγεία όπου αλληλοσφάζονται τα σφαχτά. Στο πυρωμένο χώμα που λιάζονται τα βατράχια και μεγαλουργούν οι σκορπιοί.

Οι Χίλιοι Οργασμοί Της Ποίησης, 10-13

10

Μεγαλοϊδεατισμός, ελληνικότητα, ορθοδοξία. Η Παναγία δάκρυσε και Ζήτω το έθνος και Μη μιλάς και Δε βαριέσαι. Υπουργοί, παρα-υπουργοί, δεσποτάδες, αρχιμανδρίτες, νομάρχες, στρατηγοί, δήμαρχοι, πρόεδροι επιτροπών, σκουπίδια, ρύποι, θόρυβοι, κινητά, βλαχιά και μαλακία. Το καινούργιο πρόσωπο της εξουσίας μαζί με το παλιό της προσωπείο. Εδώ έχει ρόλο πάντα ο ποιητής. Ο αναποδογυριστής. Ο ανατροπέας. Ο αντιεξουσιαστής. Ο εχθρός του παπά και του μπακάλη. Ο εχθρός του εαυτού του. Ο άθεος που έχει στο εικόνισμα του μια γύφτισα κι ένα γύφτο. Ο δολοπλόκος της σεξουαλικής κουφαμάρας της μεσαίας τάξης που περνάει κρίση μα, όταν περνούσαν οι άλλοι κρίση τους έγραφε στ’ αρχίδια της. Εδώ έχει ρόλο ο ποιητής. Ίσως, ως τρελός του χωριού. Του χωριού που έχει για οικόσημο καυλωμένα γαϊδούρια.

11

Οι ποιητές που διαβάζονται και συγκρούονται με τις κατεστημένες ποιητικές βιτρίνες ανήκουν στην πρωτοπορία. Μια πρωτοπορία μακριά απ’ το άγχος της αναγνώρισης και της προσδοκίας του μέλλοντος. Ελεύθεροι σκοπευτές στις παρυφές της ειρωνείας και του σαρκασμού. Διάβολοι που έχουν για αντίλογο την ποιητική γλώσσα. Περίεργοι τύποι που ζουλάνε τις φράσεις να δουν αν βγάζουν ζουμιά. Που αφήνουν την ποιητική τους ιδέα μετέωρη, ανοιχτή, σαν τη σταχτοπούτα στο έλεος της μητριάς-ματιάς ενός κόσμου μπουκωμένου με έτοιμες ιδέες, προκαταλήψεις και πάθη σεμνά, εκφρασμένα απ’ τους αρμόδιους γραφειοκράτες της τέχνης. Σαλεμένοι τύποι που οδεύουν γυμνοί προς το σατανά, που όλα τα θέλει αλλιώτικα, στρεβλά, αλλαγμένα και καταδιωγμένα.

12

Η ποίηση κυκλοφορεί γραπτώς, προφορικώς, στον αέρα και στο νερό, στα μάτια, στα χείλη και στα υπόλοιπα όργανα του σώματος, στο χώμα και στους χυμούς των δέντρων, στα υγρά μας και στα στομάχια μας. Τολμώ να πω πως η ποίηση κυκλοφορεί και στο κορμάκι μιας υπαλλήλου τραπέζης που τη στέγνωσαν οι αναλήψεις, οι καταθέσεις, τα επιτόκια, τα φαλλοκεντρικά λεφτά. Ασφαλώς η ποίηση κυκλοφορεί και σε στεγνούς αντιποιητικούς χώρους. Εκεί όπου η έκφραση των ανθρώπων προδίδει μιαν αδέξια συγκαλυμμένη απογοήτευση, αφού δεν κρέμεται τίποτε άλλο πάνω απ’ τα κεφάλια τους εκτός από συναλλαγή. Όμως κι εκεί ένα ψίθυρος, μια χαραμάδα, ένα ανοιχτό μπλουζάκι ή ένα ανεξιχνίαστος σπασμός θα κάνει το θαύμα του.

13

Ο ποιητής παραβρίσκεται στις πορφυρές συνελεύσεις των κοριτσιών. Στους πόνους της γέννας. Στις εκτελέσεις. Στα βασανιστήρια. Στα όργια που γαρνίρουν τις νταντέλες της μιας και μοναδικής ζωής. Στο σώμα της θεούσας που δεν αγγίχτηκε κι έγινε βάναυσο, μπαταρισμένο από ορμόνες που δε βρήκαν το δρόμο τους. Ο ποιητής τρυπώνει εκεί που δεν τον σπέρνουν. Στους γυναικωνίτες και στα επαναστατικά συμβούλια. Από περιέργεια μπορεί να φτάσει στην άβυσσο και να μην ξαναγυρίσει πίσω ποτέ. Ο ποιητής είναι θηλυκό και αρσενικό μαζί. Μεταβάλει την απειλή του ανεκπλήρωτου μέλλοντος σε εκπληρωμένο παρόν. Γιορτάζει το θρίαμβο της αποτυχίας του μέσα στο σεξουαλικό διάλειμμα της ανυπαρξίας. Του περάσματος στην αιώνια σκόνη και του περάσματος στο Μέγα Τίποτε και στο Μέγα Ποτέ Ξανά.

Οι Χίλιοι Οργασμοί Της Ποίησης, 5-9

5

Είναι μεγάλος καημός η γλώσσα και τον ξεπερνάς γράφοντας. Η ποίηση ακυρώνει τις περίτεχνες φιλοσοφικές μπούρδες και τα σόλοικα ξεσπάσματα ενός συστημικού στοχασμού που έχει χαλκά στη μύτη σαν μαστουρωμένη αρκούδα. Αυτούς που κρατιούνται απ’ τ’ αρχίδια του Ντεριντά και τους νέο-ορθόδοξους κομπογιαννίτες που μετά τις χορηγίες Φόρντ και τις γιορτές της ΕΣΑ κάνουν τώρα βαρύγδουπες αναλύσεις για την κρίση. Βλέπε Στέλιο Ράμφο και άλλους ευπώλητους. Σπουδαία γατοτροφή για το μικροαστό που ανακάλυψε στα πνευματικά του γεράματα τις ποιητικές Αντίλλες.

6

Πολλά βραβεία, πολλές επιτροπές, πολλά χαρμάνια θεωρίας και ολίγη ποίηση. Βεβαίως και πολύ σταθμάρχες ποίησης, καμωμένοι απ’ την κοπριά των κομμάτων και των ξεπουλημένων ΜΜΕ. Αν δεν τρυπώσεις στο κοινό χνώτο προκοπή δε βλέπεις. Αν δε βγεις έξω στο φυσικό φως θα σε καταπιούν οι γραφειοκράτες και οι σωματοφύλακες της επετηρίδας. Πρέπει ο ποιητής να καταλάβει πως αυτή η γη περπατιέται κι είναι σα να διαβάζει κανείς το τυφλό του σώμα, τις κοσμικές διαδρομές που οδηγούν σε μια λιγότερο αβάσταχτη τυραννία.

7

Να ζεις την αθανασία του τώρα. Να κάνεις δουλειές με τα χέρια και την καρδιά. Να βάζεις το χρόνο να κυλά σε ανθρώπινα μέτρα. Γιατί ο χρόνος δολοφονεί τους μικροκαμωμένους φαντασμένους νευρωτικούς. Τα ψαράκια στη γυάλα του ασυνάρτητου χαμαιλέοντα της πρωτευούσης. Το να συναντάς κάθε φορά τον αληθινό σου εαυτό είναι πραγματικά σπουδαίο και ολοκληρωτικά δημιουργικό.

8

Όπως κάποιος απελευθερώνεται στον έρωτα, έτσι και στην ποίηση, αν δεν αφήσεις τις ντροπές δεν πρόκειται να χαρείς τις περιούσιες διαστροφές που σου προσφέρει το άθλημα. Δεν πρόκειται να σου συμβεί τίποτε που θα σε κάνει ποιητή στα μάτια των άλλων. Να σε κάνει προφήτη, μάγο, σαμάνο ή ελάχιστα κεραυνοβολημένο θνητό στην αγκαλιά του θανάτου. Πρέπει ξεδιάντροπα να φωλιάσεις στο εφηβαίο ενός κοριτσιού μέχρι να σου δώσουν αύξηση. Και το επίδομα ομορφιάς που σου αναλογεί.

9

Να ονειρεύεσαι. Είναι σπουδαίο. Αλλά να έχεις κατά νου και την Απόδειξη. Αυτό το προικιό της αρχαίας σκέψης που σε βάζει μέσα στη μαγεία της ζωής από άλλη πόρτα. Είναι άχαρη και μίζερη η πραγματικότητα. Αλλά τι χαμένος χρόνος να την ανακυκλώνεις με γκρίνια! Ενώ μπορείς να γίνεις περδίκι μ’ ένα ποίημα. Και στις ψείρες του ανταγωνισμού να ρίξεις πετρέλαιο. Και στις κάργιες των δημοσίων σχέσεων μιαν ένδοξη κλανιά. Κι ο Αρχίλοχος έτσι τακτοποιούσε τους ενορίτες του. Κι ο Διογένης έτσι έγινε κυνικός, βλέποντας στο μέλλον την έκρηξη της ατομικής βόμβας εν μέσω Αυγουστιάτικης αιθρίας.

Οι Χίλιοι Οργασμοί Της Ποίησης, 1-4

1

Μιαν αποτελεσματική ποίηση είναι η ποίηση που δυσκολεύεσαι να πιστέψεις. Αυτή που με το κέφι της διαπομπεύει κάθε πίστη. Αν ψάξουμε ορισμούς θα πέσουμε σε ντουβάρια. Αν ψάξουμε για κανόνες θα βγάλουμε εξανθήματα. Είναι ένα αρχαίο πρόβλημα η κραυγή του δαίμονα. Ο ηχηρός υπαρξιακός σπασμός που υφαίνει τις ιερές συλλαβές. Αυτές που ξεστομίζω όταν μυρίζω το κορμί της κι όταν απελευθερώνομαι απ’ τα προσωπεία και μπαίνω μέσα της. Αυτές που συγκλίνουν στην περιστροφή της γης και στον κοσμικό ρυθμό, της καρδούλας που γλυκαίνεται απ’ τις ιδιότροπες ερωτικές χειρονομίες. Απ’ την ανεξιχνίαστη χημεία του πάθους που βεβηλώνει την τυραννία της πραγματικότητας. Αυτές που μ’ ένα τράνταγμα ξεγλιστρούν όπως το παιδί απ’ τη μάνα. Ω ναι, είμαστε τα πρόθυμα ζώα που έχουν το προνόμιο της μέθης.

2

Ο ποιητής είναι ένας επίδοξος μαθηματικός αρλεκίνος με ρούχα μετεωρολόγου, που αρχίζει να ζει μια διπλή ζωή. Καταγράφει, μελετά, παρακολουθεί και ανακαλύπτει πως τίποτε δεν επαναλαμβάνεται με τον ίδιο τρόπο. Κι αυτή είναι η πιο σπουδαία συνθήκη της ζωής. Αυτή η μαγεία βρίσκεται στη δικαιοδοσία του. Στην επικράτεια όπου οι λέξεις αντιλαλούν τις συνομωσίες των φαινομένων. Εκεί όπου ο καιρός δεν είναι ποτέ ίδιος και η περιοδικότητα καυγαδίζει με το χάος μπροστά στα μάτια των ανθρώπων. Εκεί που χοχλάζει το ζουμάκι των αριθμών και η ύπαρξη των ποιοτήτων έγκειται στην ποικιλία των αναλογιών.

3

Η ποίηση είναι σχεδόν πάντα ένα χαστούκι στο γούστο του κοινού. Εδώ στην ποίηση, ξέρουμε καλά πως μια αλυσίδα από γεγονότα μπορεί να έχει ένα σημείο κρίσης που να μεγεθύνει μικρές αλλαγές. Μια ποίηση κοινωνικά άγρυπνη, έτοιμη να κατασπαράξει τον ιδεαλισμό της ξενέρωτης διανόησης που μετά το παραμύθι της ποίησης της ήττας έφτιαξε το παραμύθι της γενιάς του ιδιωτικού οράματος. Του κώλου τα εννιάμερα.

4

Ο ποιητής είναι κατά βάση αντιδιανοούμενος. Τα περνάει όλα απ’ την καρδιά. Μα η καρδιά αποζητά την Ηδονή. Αυτή με το κεφαλαίο Η και τους άγριους κυματισμούς, το τρέμισμα και το καρδιοχτύπι και τα δροσερά σκοτάδια που δίνουν πνοή στο ποίημα. Πρέπει να σε συγκλονίζει το φεγγαράκι και το ηλιοβασίλεμα και το βλέμμα μιανής στο δρόμο. Για να έχεις δυνατότητες ταξιδιού στο μέλλον χρειάζεται να σε συγκινεί η μοσχοβολιά της βρεγμένης γης. Και άλλα που δε λέγονται αλλά γράφονται.

Οι Χίλιοι Οργασμοί Της Ποίησης (251-254)

251

Τα ηρωικά βιβλία, ακόμα κι αν είναι τυπωμένα στη μητρική μας γλώσσα, θα μας φαίνονται πάντα γραμμένα σε μια γλώσσα νεκρή για τη σημερινή εκφυλισμένη εποχή. Στην ανάπαυλα του διανοητικού μας εκφυλισμού δοκιμάζουμε με τη συναισθηματική μας γλώσσα το γλυκόπιοτο κρασί των απορρήτων δογμάτων. Ο καπιταλιστής έκανε ολόκληρη περιουσία χάρη στους μέχρι χθες εχθρούς του, στους οποίους αναγνώριζε εντιμότητα, θάρρος και ηρωική μεγαλοπρέπεια. Κατάφερε να μετατρέψει τους νικημένους πολεμιστές σε καβαλάρηδες οπερέτας, τους οποίους βάζει κάθε τόσο να καλπάζουν, σε πυκνή διάταξη γύρω απ’ τον ηρωισμό τους, στον περίβολο ενός πλανόδιου τσίρκου για να διασκεδάζουν τους νοσταλγούς κάθε ηρωικής εποχής. Έτσι, η τραγωδία έδωσε τη θέση της στο πανηγύρι, και η ένοπλη εξέγερση στο θέαμα. Πυρομανία, πυροφιλία, πυρολαγνεία.

252

Και μιλάτε για ουρανό, εσείς που ντροπιάζετε τη γη!

253

Αυτός που δεν έχει κότες, δεν φοβάται τους κλεφτοκοτάδες. Και βεβαίως η ζωή φαίνεται γεμάτη κινδύνους. Όμως υπάρχει κίνδυνος όταν δεν τον σκέφτεσαι καθόλου;

254

Όταν μου έρχεται ο λυρισμός στο κεφάλι γράφω αντιλυρικά ποιήματα. Η αλλεργία που έχω στη βία παρουσιάζει κάποια θετική πρωτοτυπία μέσα μου. Ιδού τα Γλυκόλογα για την Ποίηση. Αυτά που ικανοποιούν τα γούστα των εραστών της εκφυλισμένης τέχνης.

ΓΛΥΚΟΛΟΓΑ ΓΙΑ ΜΟΛΟΤΟΦ

Η εξέγερση είναι δυναμωτικό
διεγερτικό
τονωτικό
ο Γκόγια ζωγράφισε την εξέγερση
κουφάρια και σαρκοβόρους πετεινούς
κι ήταν σα σκύλος που καθόταν στην άκρη της στέρνας
και οι βολβοί των ματιών του
φύτρωναν στο χώμα
κι ο Πικάσσο με τους ακροβάτες του
καταβρόχθιζε την Αμερική
βίοι αγίων σε πεινασμένα σκυλιά
Αλβανοί στα γκέτο και τις σκαλωσιές
με άυπνο βλέμμα ποντικίσιο
σαν του φτασμένου ποιητή
παιδιά αθόρυβα ασήμαντα
με το σταρένιο της νεότητας ψωμί
βεγγαλικά και μέλι
να μοσχοβολάν μολότοφ
που λιώνει υπέροχα πάνω στου δρόμου την κοιλιά
κι ο ήλιος στη διαπασών αφροδισιακό
με τις αχτίνες να βαρά τα πλήκτρα δυνατά
είναι μέρα ιερής γιορτής η εξέγερση
τα πλοκάμια τρελαμένων στους δρόμους
σημαδεύει το θανατηφόρο μας εγώ
είναι σπασμένες τράπεζες κι αηδόνια
που καταπίνουν σκυλιά
χείμαρροι που ξεσπούν στα χωράφια
δεν γονατίζουν σημαδεύουν ισόβια
του ετοιμοθάνατου κόσμου τα κλομπ
τους λοβούς του Αρχάγγελου
και τα στήθη της νύχτας