τα χείλη σου πάντα γυμνά και πάντα όμορφα
και πάντα διψασμένα
τα χείλη που αλωνίζουνε
τόσων κορμιών το στάρι
τα χείλη σου
που ψιθυρίζουνε κραυγές φχαριστημένα γλύκα
σπαραχτικά και βάναυσα σκορπώντας
κείνο το σάλιο του έρωτα
κείνη τη μέθη του οργασμού
καθώς η γλώσσα σπάθα κοφτερή
κλαδεύει φύλλα και φιλιά μέσα στο χάραμα
κι αρχίζει η σφαγή πάνω στη γύμνια
κι αρχίζει η μάχη η στοιχειωμένη απλώνοντας
το μέλι του κορμιού
την κάψα
απ’ τα έγκατα
τη ζέστα απ’ τα σπλάχνα
κι αρχίζει η ωραία φωτιά
που γλείφει τ’ άστρα
ΑΔΕΣΠΟΤΟΣ ΣΚΥΛΟΣ 