Αγάπα τον πλησίον σου, αφού πρώτα τον σφάξεις

Ω λαοί, σας δόθηκε μια φορά η ευκαιρία να πετάξετε τη σαβούρα στο καιάδα της ιστορίας, με το βίαιο τρόπο που έτσι κι αλλιώς αυτή ιδρύθηκε.

Χωρίς στρατιωτικά ρούχα και στολές, αλλά με τις φόρμες της δουλειάς και τα βρόμικα αγροτικά παντελόνια, με τα κλεμμένα περίστροφα της τσαρικής αστυνομίας ορμήσατε κάποτε με λύσσα στην ξιπασμένη υποκρισία των υπαλλήλων της οργανωμένης άρχουσας τάξης που σας ρουφούσε το αίμα.

Κατεβάσατε το σταυρό του ψεύτικου μαρτυρίου για να ανεβάσετε τα αιδοία σας ως πρωτόπλαστοι ηδονιστές, αφού ήρθε η σειρά σας να καβαλήσετε το ασέλωτο άλογο της ιστορίας κι όχι τα πράσινα άλογα του θρησκευτικού αμοραλισμού.

Αιώνες θρησκευτικής βίας εξωτερικής και εσωτερικής. Εγκλήματα φανερά και εγκλήματα μυστικά και αδιανόητα, εκατόμβες νεκρών ανά τους αιώνες ανάλογα με τις κάψες καλογέρων επισκόπων και αυτοκρατόρων.

Η πιο μαζική ανάσα των κολασμένων που ξύπνησαν ύστερα από δυο χιλιάδες χρόνια οργανωμένης καταπίεσης.

Η έγνοια των ξεβράκωτων για τη ζωή άρχισε να γίνεται επιστήμη και θάρρος.

Εσείς φτάσατε την ανθρώπινη διάνοια στη ΓΗ του Ντοβζένκο και στους οργασμούς μιας αδιανόητης καλλιτεχνικής πρωτοπορίας βάζοντας το σταυρό στον κώλο του παπά.

Εσείς γεννήσατε όμως κι εκείνα τα παιδιά που σας ξαναγύρισαν στα σκοτάδια. Στον Πούτιν και την ορθοδοξία, στους χρυσόφτερνους πατριάρχες και τις μπίζνες της εκκλησίας με το κράτος.

Στον πιο ακραίο σκοταδισμό που βγάζει υπεραξία απ’ την θρησκευτική πόλωση των λαών. Απ’ το ξεπάστρεμα πληθυσμών και τα στρατόπεδα εργασίας της Γερμανίας.

Ισλαμιστές, χριστιανοί και άλλοι ψυχωτικοί και άρρωστοι παθιασμένοι μαλάκες μας ζαλίζουν τ’ αρχίδια με τα τεμένη τους και τις εκκλησίες τους.

Είσαι όμως, ρομαντικός βλάκας, σήμερα αν μιλάς για κατάργηση των συνόρων, για αφοπλισμό των ηλιθίων, για συνεργασία οικονομική και σεξουαλική των δυο λαών.

Είσαι κατάπτυστος σήμερα αν λες πως δεν είσαι ούτε έλληνας ούτε τούρκος ούτε ρώσος ούτε αμερικάνος αλλά άνθρωπος γκαβλωμένος με τη ζωή που θέλεις να τη ζήσεις, χωρίς όπλα και σημαίες και σαβούρες απ’ το αιματοβαμμένο και άθλιο παρελθόν.

Είσαι πορνογράφος αν λες πως το γαμήσι είναι η πιο αληθινή και επιδραστική θρησκεία της ανθρωπότητας-ω! Αντρέα Εμπειρίκο-και πως τα τζαμιά και οι εκκλησίες θα σβήσουν και θα εξαφανιστούν με την πάροδο του χρόνου.

Οι εθνικισμοί τα σύνορα οι στρατοί οι διαχωρισμοί είναι η σαβούρα που πρέπει να πετάξουμε στον αιώνα που έρχεται.

Μια σαβούρα που πρέπει να πεταχτεί χωρίς λύπηση στα σκατά. Μαζί με τις βρωμοπροσευχές του Ισλάμ και τις κουράδες της ορθοδοξίας.

Κύριε υπουργέ της αμύνης βάλε στον κώλο σου μια ολόκληρη φρεγάτα κι εσείς κύριε σεβαστέ αρχιεπίσκοπε βάλτε στον κώλο σας εναλλάξ τους μιναρέδες της αγιασοφίας.

Κι εσείς τουρκοφάγοι ματαιόδοξοι που ανησυχείτε μη σας γαμήσουν οι Οθωμανοί την αδερφή ρωτήστε τη πρώτα μήπως της αρέσει.

Να ξέρετε όμως, πως, δίπλα στους πολεμοκάπηλους και τους πατριδοκάπηλους υπάρχουν άνθρωποι που κάνουν υπομονή και ανέχονται την μπόχα λόγω της καλής τους ανατροφής.

Αν αποφασίσουν όμως να ξεχάσουν την καλή τους ανατροφή θα σας γαμήσουν την παναγία και το Μωάμεθ μια για πάντα.

 

 

Για τον φτωχό Βασιλιά Ήλιο

Ο ήλιος είναι αυτός που κρατά στο χέρι του τη ζωή. Είναι ο υπόγειος συνωμότης της γονιμοποίησης.

Η υψηλή κυριαρχία του αφήνει μια θεϊκή γεύση πάνω στη Φύση μας-δηλαδή στα αιδοία μας- σχεδόν εξουσιαστική, καλύπτοντας την άγνοιά μας και την προαιώνια τύφλωση μ’ έναν ερεθισμό περιέργειας για το επέκεινα. Με τη βούληση για γνώση, άρα για εξουσία πάνω στα πράγματα.

Καταστρέφοντας αδιάκοπα μορφές και ουσίες, και χάρη σ’ αυτή την ίδια την καταστροφή, χειρίζεται την αιωνιότητα των δυνάμεων απ’ τις οποίες συντηρείται η ζωή.

Οι αρχαίες θρησκευτικές κουλτούρες που ζύμωσε ο εκτυφλωτικός ήλιος έδειξαν την υπεροχή του θανάτου ως λυτρωτή. Του θανάτου, ως, Μέγα Τέλος, κι όχι ως υποτροπή του φόβου που μας θέλει μεταφυσικούς και ψυχολάτρες.

Η καταστροφή είναι πάντα μετατρέψιμη. Η ζωή δεν υπάρχει ως μόνιμο αναλλοίωτο φαινόμενο αλλά διατηρεί τη συνέχειά της απ’ τη μετατροπή των φαινομένων του Είναι.

Το έμβλημα του βασιλιά ήλιου είναι η φωτιά που γίνεται το μεγάλο καταβροχθιστικό ρεύμα των μορφών.

Η λάβρα αυτή και ο καύσων επιδρούν με μιαν ανώτερη άλγεβρα στον τρόπο που η θερμότητα παράγει ηδονή. Στον τρόπο που νιώθεται η ομορφιά.

Μονάχα τα γυμνά όντα μπορούν να κερδίσουν τον παράδεισο που ορίζει η μαγνητική έλξη του ήλιου. Μονάχα τα γυμνά όντα μπορούν να αγκαλιάσουν τις ζεστές πέτρες και τη ζωντανή τους γεωμετρία. Γιατί τα γυμνά όντα πιστεύουν στον ήλιο και τις τρομερές του εκρήξεις.

Στον εκπληρωμένο πριαπισμό της αρμονίας, που κάθε φορά που φαλτσάρει το χάος, μέσα στη μέθη της τυχαιότητας, αφρίζουν οι άμεμπτοι οργασμοί των πλασμάτων και οι δον κιχώτες του έρωτος ορμούν με τη ρομφαία τους στο ξεκούρντιστο όργανο της καρδιάς.

θέλουμε την πατρίδα μας πίσω και τα κλεμμένα μας στρινγκ

θέλουμε την πατρίδα μας πίσω και τα
κλεμμένα μας στρινγκ θέλουμε δουλειές
εκκλησίες παράσημα λεγεώνες θέλουμε

το χρυσό αιώνα του περικλέους και την
Ελένη Γλύκατζη-Αρβελέρ πουτσαρίνα
να τραβά μπροστά για το Αϊβαλή για το

Εσκί Σεχίρ το Αφιόν Καρχισάρ θέλουμε
τουρισμό επενδύσεις ηρωισμούς μακαρόνια
μίσκο ελληνικά καλοκαίρια κήπους

κρεμαστούς της Βαβυλώνος μαστούς
τρυφερούς για τρελές πιπίλες νέο αίμα
να πιούμε βιολογικό βέρτζιν μοχίτο

να τυλίγουμε ρέγγες με το κοράνι να
ξεμαρμαρώσουμε το μαρμαρωμένο
βασιλιά τον ευθυτενή χασάπη τον

αιώνιο αγαπητικό της ρωμιοσύνης
τους τζιτζιφιόγκους της ονεδ της
δαπ νουδουφουκού τα ομορφόπαιδα

να φροντίζουν για το δύσκολο μέλλον
να κλείνουν δουλειές με τους αμερικάνους
και την κόκκινη ορθόδοξη αρκούδα να

αγαπούν

Η μπαλάντα των τουρκοφάγων

Οι τουρκοφάγοι ονειρεύονται βρέφη τυλιγμένα
σε μπάλες, μέσα σε ματωμένες μήτρες, σαν
συκωταριές σφαγμένων αγελάδων. Η ηδονή

της αμαρτίας θα γλιστρήσει στους καμπινέδες
της αγιασοφιάς και οι ντελιβεράδες της ισταμπούλ
θα κοιτούν τα χυμώδη θέλγητρά σου πατρίδα μου

τουρκάλα, μικρή καλόγρια, λιακάδα οθωμανική
που τρως ντολμάδες στο Βόσπορο και χορεύεις
στο βρωμερό μισοσκόταδο όπου καίγονται

ανάμιχτα το ρετσίνι και το σκόρδο. Οι τουρκοφάγοι
ερεθίζονται απ’ το αίμα και τις λέξεις του αυτοκράτορα,
καπνίζουν γαλλικά τσιγάρα λίγο πριν σφάξουν τον

Ιμπραήμ με το βαμβάκι στο γόνατο, λίγο πριν
ακούσουν λάιβ τον οργασμό του Χριστού και τον
αμόλυντο λευκότατο κρίνο να τινάζει σπέρματα και

αλκοολικά οράματα, υφαλοκρηπίδες σαν αχνιστές
κουράδες, φρεγάτες σαν τηγανίτες πασαλειμμένες
με βούτυρο, απαγγελίες στίχων για τα λυρικά

αμνοερίφια, φιλοσοφία ποίηση θεωρία παιγνίων
μουνάκια μοναχά και πουτσάκια κομμένα πεταμένα
εις τους βάλτους φωτογραφημένα απ’ τους λαίμαργους

Φράγκους. Οι τουρκοφάγοι θέλουν να κυβερνά
η παναγία τον κόσμο να γαμηθεί ο Αλλάχ να κάνουν
βαφτίσια στο μπλε τζαμί να ψήνουν κοκορέτσια να

ακούνε γλυκά χουντικά σκυλάδικα, να φέρουν βαρύ
οπλισμό, χαίτες λεόντων, κέρατα ελάφου, να αγαπούν
τον πλησίον με πάθος σκοτωμού έως το πιο βαθύτατο

γήρας

Ονειροκρίτης φλογερών παθήσεων

Ονειρεύομαι ένα στήθος ωραίο σαν γεμάτο φεγγάρι. Ένα χαμόγελο κρυμμένο στις πλαγιές και τα φαράγγια. Ονειρεύομαι μια ρεματιά όλο ανθισμένες ροδοδάφνες κι έναν ουρανό παιχνίδι χαράς στα μπερδεμένα μου νεύρα. Όταν σιωπά κανείς, ξεμαθαίνει τη φλυαρία και μαθαίνει να μιλάει. Κι ο λυρισμός ξέρει να φυλάγεται απ’ το φως και τη νύχτα επίσης. Κι ο μικρός σατανάς που συναρμολόγησα τις ώρες της μοναξιάς, μού αφήνει τη δροσιά του και τη χαζομάρα του αφού πρώτα μου τραβά με δύναμη τις γάζες απ’ τα μάτια. Ετούτο όμως το σκοτάδι γύρω είναι όλο δικό μου. Κι έρχεται μια στιγμή που είμαι ολομόναχος, φτάνοντας στην άκρη όλων όσων μπορούν να συμβούν. Στην άκρη του κόσμου, όπου η λύπη δεν μου αποκρίνεται πια και τότε πρέπει να γυρίσω πίσω ανάμεσα στους ανθρώπους, όχι με κείνη τη φιλάνθρωπη προσποίηση που τη λένε αγάπη και καλοσύνη, αλλά με το ερωτικό ένστιχτο που βρίσκει πάντα το συντομότερο δρόμο προς το αίμα της καρδιάς.

Χαίρε ω! χαίρε, τεμπελιά

μνήμη Θοδωρή Μπασιάκου

 

Στέκομαι σε μια παραλία, ατενίζοντας το βουητό του άδειου ορίζοντα, ακούγοντας τα μικρά κύματα των αδιάκοπων παθών που δεν καταφέρνουν ποτέ να ενωθούν.

Λέξεις, εμβρυακοί στοχασμοί και ψίθυροι. Πίσω ο μικρός βάλτος με τα βατραχάκια, άλλα εστεμμένα κι άλλα δυστυχισμένα. Οι άνθρωποι μακριά στα διαμερίσματά τους, υπομένουν κάθε παράλογη συγκίνηση που προκαλεί ο φόβος του θανάτου, αλλά και η αγάπη που γίνεται από βάλσαμο δηλητήριο και τυραννία.

Γύρω μου όλα τα εξωτικά όντα που κοιτάζουν τον ουρανό. Η αποκάλυψη του αισθησιασμού, η πρόωρη ένωση της παθητικής με την ενεργητική Αρχή, του αρσενικού και του θηλυκού, με όλες τις όψεις του αίματος, της σκληρότητας και της αλαζονείας.

Το πορφυρό φτυμένο αίμα, το αίμα των βιασμένων παρθένων και το γέλιο των όμορφων χειλιών. Η γεμάτη αυθάδεια απαίτηση αντίκρυ στη ζωή, ότι άγριο και επικίνδυνο περικλείει το Ον, το αίμα των έμμηνων και των τοκετών, το αίμα των θείων κραδασμών της ερωτικής λαιμαργίας, το αίμα της σφαγής που στεγνώνει και εξατμίζεται πάνω στη φυσική γαλήνη των πραγμάτων που είναι ομοιόμορφα μοιρασμένη μέσα στο απέραντα άχρονο σύμπαν.

Όλα τα σαδιστικά παραληρήματα εδώ μορφάζουν, λυτρωμένα απ’ τις νομοτέλειες και τις πλάνες.

Εδώ απορυθμίζονται οι αισθήσεις για να ρυθμιστούν ξανά. Δεν υπάρχουν απαγορευμένοι καρποί και λεηλασίες, αλλά ο δεσποτισμός του πράσινου χρώματος που μας ηρεμεί τη ζωή και μας εμπνέει. Που μας κάνει να εξαντλήσουμε μέσα μας όλα τα δηλητήρια, για να κρατήσουμε μόνο την πεμπτουσία τους, φτάνοντας στον οργιαστικό αφηνιασμό της ερωτικής μέθης και στο θυμό που μας προκαλεί η έγνοια του θανάτου.

Αυτό το πράσινο χρώμα της ελπίδας και της αθωότητας, το χρώμα της παρθενίας και του άγουρου καρπού, η ενσάρκωση όλων των παραδείσων που κάνουν τη δίψα μας για αθανασία λίγο πιο υποφερτή. Που μας αφήνουν έρμαια των γεννητικών μας οργάνων μες στη μακρότατη λιτανεία της αρχέγονης ενότητας, γράφοντας και ξεγράφοντας λέξεις για το μυστικό της γέννησης των πλασμάτων και των κόσμων.

Είμαι δικός σου, ω Φύση! θα αναφωνήσω ξανά και ξανά, μισολυτρωμένος από το κέλυφος της δουλικής μίμησης.

Η περιέργειά μου τέμνει το Βασίλειο των Σκιών με όλη την υπεράνθρωπη δύναμη της ποίησης. Της όρασης δηλαδή που με κάνει ανάμεσα στη ροή των πραγμάτων τον μέγα ασθενή, τον μέγα εγκληματία και τον μέγα καταραμένο.

Από τη στιγμή που μαθαίνουμε για τα σκουλήκια και τις στάχτες γινόμαστε παιδιά του διαβόλου, εχθροί και κατήγοροι ενός αιμοβόρου θεού που κράτησε την αιωνιότητα αποκλειστικά για τον εαυτό του.

Η σοφία μας γίνεται μνησικακία εναντίον του δημιουργού αλλά και φρενιασμένη ζωτική ορμή και λύσσα.

Εδώ κοντά στις βραχοσπηλιές με τις αχιβάδες, πάνω στα αιχμάλωτα νερά της γαλήνης, υπάρχουν ένα σωρό μικρά φέρετρα με ιδανικά πεθαμένων κόσμων.

Σκελετοί από αρχαίους νεκρούς που αγκαλιάστηκαν τελευταία στιγμή, την ώρα που ο σεισμός έβαζε ένα τέλος στην ονειροπόληση και την ευτυχία. Πόλεμοι που πέρασαν από δω πυρπολώντας επιθυμίες, φτιάχνοντας απ’ τις στάχτες νέες μορφές. Κορίτσια και αγόρια λαχανιασμένα και αδέξια μπροστά στο γαμήσι και την ελευθερία. Μπροστά στους κοριούς του διαφωτισμού και τη μέγγενη της ευκολίας.

Εποχές ειδώλων και νύχτες της κόλασης. Πλάσματα αστεία που απαγχονίζονται με τα κομποσκοίνια τους, προικισμένα με ένα είδος τερατώδους αθωότητας. Αλλά και πληγές που ματώνουν και κάνουν τα πλάσματα να βλαστημούν, εκεί στα σκοτεινά βάραθρα, κολασμένοι απ’ τα ουράνια τόξα και τη βία της ομορφιάς, μη μπορώντας πια να θάψουν τον πέλεκυ του Καλού και του Κακού.

Είμαστε εμείς αυτά τα πλάσματα, που, υποκρινόμαστε τους αθώους, που, ζηλεύουμε την μακαριότητα των ζώων, της κάμπιας και του τυφλοπόντικα.

Μέσα στο έρεβος της ζωής και τις πολύχρωμες σημαίες, φτιάχνουμε γιορτές και θριάμβους, φιλολογικές εφευρέσεις και συγκινήσεις. Ώσπου να απαλλαγούμε απ’ την όποια ηθική, αποδίδοντας το σαρκίο μας με ευχαρίστηση στο χώμα ή τη φωτιά, αναζητώντας την τραχιά αλήθεια που θα μας ξεπλύνει από κάθε ρύπο. Την ώρα που θα πούμε πως όλα τα επιτεύγματα είναι μια χαζομάρα και χαίρε ω! χαίρε, τεμπελιά.

 

Τον θάνατο τον κέρδισα

Θα σου εξηγήσω τι εστί κολποραφή και βάτεμα Ιοκάστης
Τον θάνατο τον κέρδισα
Τον ήλιο τώρα πολεμώ
Λάσπες κορδέλες κοριτσάκια περιβόητα
Κλαίνε ποτίζουν γλάστρες
Βάζουν δάχτυλο
Στην πιο γλυκιά τρυπούλα τους
Ας είναι λες που ξεκουρδίστηκε ο λυγμός
Ας είναι τα ζουμιά μας μυρωδάτα
Κι οι καταχνιές μες στα θολά Λονδίνα
Ας είναι του μαγκούφη πόνου η αγρύπνια
Όπως ο κώλος της μαϊμούς
Δράματα με ψωλές και αιδοία
Το άγριο λαθρεμπόριο του έρωτα
Οι λέξεις πάλι
Οι προικοθήρες οργασμοί
Οι αβάτευτες κλουβίσιες ονειρώξεις
Θα σου εξηγήσω την ανθηρή χυσιά της ευστοχίας
Μπούτια μαντεία του ζεστού εκτροχιασμού
Μπούτια της εταιρίας λογοτεχνών
Μπούτια μιάς αγνώστου ταυτότητος Μαρίας