Υπήρξα τράχηλος απόρων κορασίδων.
Γλωσσίδι σε φαγκότο.
Κομμωτής κομητών.
Υπέρ Μαγιακόβσκι πάντα εργάστηκα.
Σαν ανεβαίνοντας για Μόναχο
οι σκύλοι λετριστές με χαρακώσαν.
Αιμορραγούσε το μηλίγγι
η σύζυγός μου αυγάτιζε το κόλλυβο
ρουφούσε τον πικρό καφέ
το φρύδι της τραβιόταν
ξόβεργα βουβή να πιάσει πόνο
τα τέκνα και οι λοιποί συγγενείς απουσιάζαν.
Έτσι ορφάνεψε η Δαμασκός κι έγινε μαύρος τόπος.
Είναι αυτή η ηλεκτρισμένη αυγή. Γύρω στα χωράφια τσόφλια από αυγά. Κονσέρβες και μυρουδιά από κάτουρο. Ωχρά και ζαρωμένα παιδιά στα περίχωρα του κόσμου των ανθρώπων.
Εδώ νοιώθεις την μυρουδιά και τον ήχο του ταξιδιού. Κοιμόμαστε σε χωράφια και χαντάκια, δίπλα σε στάσεις λεωφορείων και χορταριασμένες καντίνες στην άκρη του γκρεμού αυτού του κόσμου.
Μας ξυπνάει αυτός ο παράφορος ήλιος της πατρίδας. Ο ήλιος της ανατολής. Σαν το σινιάλο που ειδοποιεί για το τέλος των πρόσκαιρων ονείρων της κούρασης.
Όσες ελπίδες είχαν απομείνει τις μάζεψαν με τις σφουγγαρίστρες. Ήγγικεν η ώρα τις ύστατες σκέψεις ν’ αδειάσουμε. Η μέρα στο προσκήνιο εισέρχεται σαν το λεπρό.
Κοπέλες για όλες τις δουλειές. Λαμπάδες από αίμα. Τραγουδήστε μας ένα παλιό τραγούδι γιατί εδώ έχει μονάχα σιωπή. Για να σας φέρω πιο κοντά κλείνω τα μάτια ευτυχισμένες μέρες. Λειαίνω μέρα νύχτα τα ξόανά σας.
Έγγραφα βρεγμένα και στρατηγοί σαν στρείδια κολλημένα στο θρόνο της αιώνιας σφαγής.
Ένα δόντι που λείπει, μια καταφαγωμένη μύτη, μια χαλασμένη μήτρα. Οποιαδήποτε φυσική ασχήμια ή ατυχία επιδεινώνει την τραγωδία, είναι μια πρόσθετη νοστιμιά που θα διεγείρει τις πρόστυχες ορέξεις των ευρωπαίων. Αυτές τις μάζες από οστά και άκαμπτα σφιχτοκουμπωμένα κολάρα.
Ο αιώνιος κύκλος. Κατσαρίδες και μύγες. Γηραιά ήπειρος. Η σανίδα απ’ το θλιβερό ναυάγιο του διαφωτισμού.
Πάτερ ημών ο εν τοις ουρανοίς, μην ασχολείσαι πια μαζί μας. Έχει αναλάβει ο διάολος. Τα δαιμόνια με τη σταχτωμένη ράχη που χασμουριούνται σαν πλανόδιοι πωλητές αντισηπτικών.
Οι κύβοι έχουν ριφθεί. Οι σοφοί που τους φάγαν τα ποντίκια σαπίζουν στα υπόγεια της ακαδημίας.
Ο εφαρμοσμένος ανθρωπισμός είναι οι φράχτες και τα παλούκια. Η αειπάρθενη φιλεύσπλαχνη Μαρία που ξέχασε να μας ευλογήσει. Για να κερδίσουμε ένα ανελέητο καρβέλι, ξερό όπως το μούτρο του πλουτοκράτη που έχει τη γεύση του αίματος και της σφαγής.
Παιδιά που σας κατέστρεψα παραδίδοντάς σας μαθήματα που δεν πιάνουν τόπο. Ο χάρτης της Συρίας που σας έδειξα. Φρικιαστικές βαθιές ρυτίδες. Αδέσποτα δηλητηριασμένα απ’ τους κερατάδες. Θα χρειαστείτε όπλα για να καταφέρετε να πεθάνετε σαν άνθρωποι κι όχι σαν ταλαίπωρα ζώα.
Μα εγώ δεν έχω να σας προσφέρω τίποτε εκτός απ’ τη φωνή σας. Γιατί το μεγάλο μου όπλο είναι η φωνή σας.
Μιλώ με τη φωνή σας μες απ’ τις χαραμάδες και τις σχισμές, μες απ’ τη ναρκωτική λευκότητα που οι κυματιστές σημαίες των κρατών προσφέρουν ληθαργικά στους συμπολίτες μου. Στους εν Χριστώ και εν Φθόνω αδερφούς σας.
Είμαι καθηγητής σ’ ένα σκοταδερό λύκειο. Έχασα τη φωνή μου παραδίδοντας μαθήματα.
Εδώ είναι τα έργα των ανθρώπων. Τα παιδιά που ωριμάζουν περνώντας εμπόδια. Σύρματα στο χηρεμένο τοπίο που το έχει καταλύσει η αδιαφορία. Ο λυγμός που βγαίνει απ’ τους άταφους και τους φιδοδαγκωμένους.
Η νέα ζωή εδώ είναι μια περιπλάνηση μέσα στη γερασμένη Ευρώπη. Ο ανεκδήλωτος λυγμός που ψάχνει φωλιά για να γεννήσει. Οι πατούσες που διασχίζουν μιαν άσφαλτο από ανάγκες, απολαύσεις και αδυναμίες άλλων.
Η πατρίδα μας ένα απόρριμμα περιφρονημένο απ’ τους σκληρούς εργοδότες που περιμένουν στο Βέλγιο να μας νοικιάσουν. Άλλοι περιμένουν τ’ αγόρια μας και τα κορίτσια μας να ξεδώσουν στο Καθολικό τους Πάσχα.
Εφοπλιστές που μας μεταφέρουν στην Ευρώπη με πενήντα ευρώ. Ζαλισμένοι και νηστικοί σκαρφαλώνουμε προς τη Βιέννη. Ψάχνουμε το σύνδεσμο στο Βερολίνο να μας βάλει οικότροφους σε σπίτια συνταξιούχων.
Μα, τα πάντα στη ζωή υπόσχονται το ξεπέρασμά τους. Οι θάνατοι είναι στατιστική μέσα στον κύκλο της φυσικής επιλογής και της βίας.
Ψάχνουμε στην καρδιά του μαχαιροβγάλτη που μας ξεκοίλιασε λίγη αγιότητα, πηγαίνουμε προς τα σπίτια του και τα χωράφια του. Στις πόλεις του, όχι με καράβια απ’ τις αποικίες αλλά με τα πόδια. Διαβαίνοντας έναν έτοιμο Γολγοθά που τον πουλάνε για θέαμα στα παιδιά τους.
Σώσε κι εσύ έναν πρόσφυγα με ένα ευρώ. Γίνε εθελοντής προσφέροντας νερό και μπισκότα. Πάρε μέρος στην Ιστορία, στον αιωνίως αβύθιστο σπαραγμό, φωτογραφίσου με τη συναίνεση του ετοιμοθάνατου για να γεμίσεις τα κενά κάδρα της κούφιας ζωής και του ψεύτικου βίου.
Οι βομβαρδισμοί θα σταματήσουν κάποια στιγμή. Η ελληνική βιομηχανία όπλων θα ξεστοκάρει. Οι ιταλοί θα ξεπουλήσουν όλες τις ανταλλακτικές φτερούγες των μαχητικών. Οι Αμερικάνοι θα ξαποστάσουν σχεδιάζοντας το νέο τους πρότζεκτ.
Οι πολιτικοί μηχανικοί θα βρουν δουλειά για δέκα χρόνια, θα ξαναχτίσουν τη μοιρασμένη Συρία. Θα συναρμολογήσουν τα κομμάτια της. Οι κακοί τζιχαντιστές θα υποχωρήσουν και θα γίνουν χρηματιστές στη Νέα Υόρκη.
Τα παιδάκια θα πηγαίνουν μακαρόνια και ρύζι στο σχολείο για τους φτωχούς. Θα προσεύχονται να τους έχει ο θεός καλά. Τα νέα βίντεο-γκέιμ δεν θα έχουν ανθρώπους αλλά μεταναστευτικές ροές.
Οι μαθητές θα κάνουν ερευνητικές εργασίες για το φυσικό φαινόμενο της μετανάστευσης. Το ίδρυμα Λάτση θα αξιολογεί την ευαισθησία στα κατάστιχα της αιωνιότητας.
Οι μη κυβερνητικές θα προβιβαστούν σε τιτλούχους. Θα διαπραγματεύονται με τους γητευτές και τους δανειστές. Όλα τα κιλά, όλα τα λεφτά. Στα σύνορα θα ζυγίζεται το κρέας των ανθρώπων.
Στον νεοφιλελεύθερο στανικό καπιταλισμό μας οι άντρες και οι γυναίκες πολιτικοί είναι ένα είδος πορνοστάρ που προσφέρουν ακόπως θέαμα.
Οι άντρες και οι γυναίκες πορνοστάρ μετατρέπονται αυστηρά και τελεσίδικα σε απλούς σεξουαλικούς δρώντες. Η μυθοπλασία δεν έχει πλέον κανένα νόημα, μόνο ο σκηνικός μηχανισμός που χρησιμοποιείται για να αναδείξει το θέαμα, συνδέει τα συνουσιαζόμενα άτομα με την ιδιότητα του ηθοποιού.
Μήπως ομοίως και απαράλλακτα η εργασία και ο κοινωνικός ρόλος κάθε πολιτικού, δεν τον εντάσσει άραγε στη σφαίρα της πορνογραφίας;
Ο πολιτικός έστω κι αν κρύβεται πίσω από ένα ρόλο δείχνεται και αποκαλύπτεται. Είναι εκ φύσεως επιδειξίας, όσο ντροπαλός κι αν είναι στην προσωπική του ζωή.
Επιδεικνύει τη ντροπή του όπως και την αυτοσυγκράτησή του, τη διακριτικότητά του ή τις έντονες συγκινήσεις του.
Ο πολιτικός δεν κρύβεται πίσω από μια τεχνική κι ακόμα λιγότερο πίσω από ένα περίβλημα αλλά εκθέτει, όπως και ο ηθοποιός-πορνοστάρ, ολόκληρο τον εαυτό του ακόμα και πέραν του δέρματος και των βλεννογόνων αδένων του.
Δεν κάνει τίποτε άλλο από το να αναπαράγει δια της μίμησης την κυρίαρχη ιδεολογία και τον κυρίαρχο λόγο, ένας απλός ιμάντας μεταβίβασης, ένα εργαλείο στερούμενο κάθε δημιουργικής έννοιας.
Κάθε πολιτικός διαθέτει μάνατζερ που τον σκηνοθετεί και τον νουθετεί. Η πολιτική παράγεται πάντα σε υψηλά κλιμάκια και φυσικά εκτός κοινοβουλίου.
Η αστική τάξη κρατά το στάβλο της αμόλυντο από παραγωγή σκέψης και πολιτικές ιδέες. Ο πολιτικός είναι ο ραψωδός, ο ερμηνευτής του ποιητή-καπιταλιστή. Του δημιουργού κάθε πράξης και κάθε ουσίας.
Ο Πλάτων στην Πολιτεία και στον Ίωνα, ασκεί δριμύτατη κριτική στο ραψωδό, ερμηνευτή του ποιητή, ο οποίος είναι από τη μεριά του διερμηνέας των θεών, στιγματίζοντας πλήρως την ανικανότητά του να καταλάβει αυτά που λέει ή άδει, υπογραμμίζοντας ότι μπορεί να ενδώσει επομένως στο αναληθές και το ψέμα.
Ο ηθοποιός-πολιτικός ξέρει εκ των προτέρων, πως, δεν μπορεί να παρέμβει στο κείμενο που στέλνουν οι θεοί κεφαλαιοκράτες στον κόσμο μέσω της διανόησης και των υπαλλήλων της γραφειοκρατίας.
Ξέρει πως είναι το γρανάζι μιας μηχανής που διατηρεί τις άδηλες ισορροπίες της ταξικής πυραμίδας.
Ξέρει πως μέσα στο σφοδρό κοινωνικό πόλεμο και τη βαρβαρότητα, ανάμεσα απ’ τα καραβάνια των προσφύγων και των εξαθλιωμένων, ανθίζει η εξαγνισμένη του διαφθορά, αφού, εικόνα σου είμαι κοινωνία και σου μοιάζω, εκφωνεί διακαώς απ’ το ζεστό άμβωνα της οθόνης, καθαρμένος απ’ τις ατέλειες και τις μικρότητες του εν κόσμω βίου.
Ω! Λιβιδώ, μες στο λιβάδι σου
ρίχνω τον χαρταετό μου.
Τον ήλιο το δισύλλαβο
με σπάγκο τον κρατώ μέσα στο ποίημα.
Κανίβαλος του λυρισμού.
Ρεμάλι της μανούλας.
Όλοι ομιλούν για τον καιρό εγώ για τις Κυρίες.
Τα δάχτυλά τους που ανατινάζουνε στο ντους
ολόκληρο τον κόλπο Λακωνίας
της Μέσα Μάνης πύργους,
αυγά, που η κλώσα ονείρωξη
παράτησε στον μυθικό νυμφώνα.
Ω! Λιβιδώ, τα ποιήματά μου μοιάζουν με κορίτσια
που αγοράζουνε ταμπόν στα φαρμακεία
για να μπουκώσουν λίγο
των αιμοβόρων σπλάχνων την ορμή.
Είμαστε προϊόντα αστρικών ολοκαυτωμάτων, παιδιά νεφελωμάτων, αστρική σκόνη καμωμένη από τα ανακυκλωμένα και ανασχηματισμένα υπολείμματα ενός αρχαίου υπερκαινοφανούς αστέρα.
Είμαστε τα αλαζονικά όντα που κουβαλάμε το μαρτύριο του έρωτα και του θανάτου μέσα στις φλέβες μας. Πλάσματα απλωμένα στη βαρυτική σινδόνι ενός πλανήτη αντίφωνου μέσα στα αστρικά αποκαΐδια κι ανάμεσα απ’ τις σχισμένες σάρκες του ουρανού.
Είμαστε ότι απέμεινε από άστρα που κάλπασαν κάποτε ξέφρενα προς το θάνατο, κάνοντας πάντα μιαν ύστατη και σύντομη ηράκλεια προσπάθεια να κρατηθούν ζωντανά τρώγοντας το ίδιο τους το κορμί, καταναλώνοντας κάθε πηγή καυσίμου. Συντήκοντας μες στα καζάνια τους πυρίτιο παράγοντας σίδηρο.
Μα ο σίδηρος για ένα άστρο είναι το ποτήρι με το κώνειο, η χαριστική βολή και το οριστικό τέλος της πορείας του. Χωρίς ενέργεια συνθλιμμένο προς τα μέσα από την ίδια τη βαρυτική δύναμη το άστρο αρχίζει να καταρρέει. Με μιαν εκτυφλωτική έκρηξη τόσο φωτεινή όσο ένα δισεκατομμύριο ήλιοι μαζί εκτινάσσεται στο Διάστημα.
Ένα πύρινο μανιτάρι που διασκορπίζει τους σπόρους του, σπέρνοντας την περιοχή γύρω του με την πρώτη ύλη της ζωής.
Ύλη που δεν έχει καμιάν ανάγκη να κάνει θαύματα για να την πιστέψουν τα κομμάτια της, αυτά που θα αφεθούν έρμαια μέσα στον αιμομικτικό κύκλο της ζωής.
Ύλη που δεν δίνει αναφορά στον αρχιερέα και στο μουλά για το οργιώδες αστρικό γαμήσι και την αθώα κοσμοχαλασιά που λοξοδρομεί ενίοτε μες στον αλαλαγμό της ομορφιάς και της νόησης.
Ύλη προορισμένη να καταβαραθρωθεί απ’ τις εν στύσει επελάσεις κομητών.
Ύλη που καταλήγει ο τελειωμός της σ’ ένα όστρακο ή σ’ ένα θεώρημα γεωμετρίας, ευλογημένα όλα απ’ τα υγρά του αιδοίου που στήνει ενέδρα κάθε τόσο στις στρατιές των καυλωμένων Μυρμιδόνων.
Ναι, είμαστε κοσμικά βρέφη στην αγκαλιά του χαμού. Οι διακονιάρηδες σωματικών υγρών, έτοιμοι να αβγατίσουμε όλες τις νυχτερίδες των Καρπαθίων.
Έτοιμοι να συρθούμε σαν την οχιά μέσα στο φαλλικό πανδαιμόνιο της έξαψης.
Σαύρες νηστικές που τρυπώνουν μες στα μάτια των Αγίων στα τέμπλα.
Σκυλιά που δαγκώνονται στο σβέρκο και γλείφονται ολημερίς εδώ στους αστικούς βάλτους.
Αλιτήριοι ηδονιστές, παιδιά της γάγγραινας και της μούχλας, παίζουμε το ταμπούρλο μας μες στα χαντάκια της επιθυμίας.
Επιμελούμαστε δια βίου την καταστροφή μας με όλο το λαγνεικό θράσος του άστρου που μας γέννησε. Πότε φορώντας την τήβεννο της ματαιοδοξίας και πότε τα σπάργανα απ’ όλες τις πυρηνικές δεσιές. Την αιωνίως θεϊκή μας γύμνια.
ζωγραφιά της Betty Tompkins
Οι φυσιολογικοί άνθρωποι δεν γίνονται ούτε ποιητές ούτε ακροβάτες. Η τέχνη και η ακροβασία απαιτούν λεπτότητα και αφροδίσια προσήλωση στα πάθη των ανθρώπων.
Ο ισορροπιστής εξανεμίζεται στην αεροκρέμαστη ρευστότητά του και ο ποιητής ριζώνει στο χαρωπό του πένθος. Αμφότεροι διακινδυνεύουν τα πάντα για να κατακτήσουν την απόλυτη μοναξιά. Για να δημιουργήσουν ως έκπτωτοι θεοί το δικό τους αποχωρητήριο. Το δικό τους απόκοσμο κατάλυμα. Τη δική τους εκκλησία απίστων.
Εδώ δεν υπάρχει γενναιότητα και θάρρος, αλλά μιαν άκρως ηρωική αδυναμία που ξοδεύεται μετεωριζόμενη πάνω απ’ τα κεφάλια των φυσιολογικών ανθρώπων.
Οργιάζουμε ελεύθεροι παίρνοντας τον έρωτα στα σοβαρά. Μα ο έρωτας όταν τον παίρνει κανείς στα σοβαρά κηρύσσεται παράνομος. Πετσοκόβεται και περιτέμνεται σαν ψωλή που δεν πρέπει να τεμπελιάζει και να ευχαριστιέται, αλλά να πριμοδοτεί αγόγγυστα το συντελεστή παραγωγικότητας ενός κόσμου που σήπεται θλιβερά και παραφθείρεται αβοήθητος.
Οργιάζουμε ελεύθεροι παίρνοντας τον ήλιο στα σοβαρά, γιατί ο ήλιος διακόπτει το αιώνιο σκότος εν ονόματι ενός ιερόσυλου συμπαντικού σπασμού. Αυτός ξύνει απ’ το πετσί μας όλο το ανίδωτο και άγνωστο σκοτάδι. Αυτός μας οδηγεί στην πηγή για να ξεβγάλουμε από πάνω μας όλα τα σκατούλια του πολιτισμού.
Αυτός μας οδηγεί στη μεγάλη αλαφροΐσκιωτη αγκαλιά της τέχνης, που κρύβει ενδόμυχα τις πιο μεγαλοπρεπείς διαστροφές. Αυτές που εκφράζουν την ανταρσία στην υποταγή της αναπαραγωγής και στους θεσμούς που την εγγυώνται.
Ο ακροβάτης και ο ποιητής έρχονται να ανατρέψουν τη μοίρα της κοινής ζωής. Να ξεριζώσουν τη διαφορά ανάμεσα στο πάνθεο και το πανανθρώπινο.
Όχι ιερείς, μύστες, προφήτες, ιδρυτές θρησκείας και ψυχομέτρες ανθρωποδιορθωτές, αλλά δολοπλόκοι και επίμονοι κηπουροί μιας στάσης ζωής που δεν εμπλέκεται με το δογματισμό κάποιου ιερατείου.
Ναι, η τελική λύση είναι ο θάνατος αλλά πριν απ’ την έσχατη ρουφήχτρα υπάρχω εγώ. Γι’ αυτό προσφέρω ένα φύλλο κυανού λωτού στο κορμί σου ανθρωπότητα. Ένα σημάδι από νυχιά στο στήθος και τους γοφούς σου. Ένα κυρτό σημάδι σαν το πόδι παγωνιού στους παρεκτροπικούς γλουτούς σου. Αφήνω στα βυζιά σου αυτό το δάγκωμα αγριόχοιρου, δάγκωμα με τα δόντια και τα χείλη μαζί, το κοράλλι και το πετράδι μέσα στον αιώνιο κύκλο της κοσμικής αναρχίας.
Ουδεμία πρόθεση έχω να σε μπερδέψω Χάρε
με ποιήματα, μανιφέστα, ιδρώτες της Ωραίας
Ελένης. Εφαρμόζω συριγμούς οδόντων, τέχνη
του χιλιοστού, μάστορας της ακμής θηλέων
απλώς. Του Αλφειού θρεφτάρι. Νονός μιας
Αλβανίδας υγροτάτης. Απ’ τη γενιά κατάγομαι
των βαπτιστών που παρασόλισαν στο σαρκοβόρο
θέρος. Απ’ τη γενιά που τρύπωσε κάτω απ’ τον ίσκιο
του χασίς. Κατάγομαι από πλευρό ιεροψάλτου
που βλαστήμησε τα πρόσφορα. Όλο το λυρικό
χνουδάκι που εβγάλαν τα κοριτσάκια της αρβανιτιάς
ροδάκινο που κέρασαν τα συνδικάτα εραστών
στις αγρυπνίες. Ρόγες, λαιμούς, δαγκωματιές και
χούφτες με θυμάρι. Αχ, Χάρε μου, κυτταροφάγε
πολιορκητή, τώρα που γλείφω το χαλβά
έλα και πάρε με. Εδώ, που κολατσίζω γλύκα
θηλυκιά. Τώρα που, χαρισάμενος βουλιάζω
στην άκρα βουλιμία και σ’ όλα της αλλοτρίωσης
τ’ ασύστολα υγρά σε κάνω δικαιούχο.
Αντιστρέφω αυτή την φιλοσοφική λίθο των εγχειριδίων καλής προσαρμογής στην πραγματικότητα, διακηρύσσοντας πως η Ιστορία είναι η μαμή της Βίας. Όσο θα υπάρχει Ιστορία θα υπάρχει και Βία.
Μέσα στη λαμπρότατη αφήγηση της βαρβαρότητας και των καταναγκασμών, το πυρίμαχο γυαλί της ανθρώπινης κοινωνίας χνωτίζεται και θαμπώνει.
Οι θρησκευόμενοι άνθρωποι, που αγαπούν την πατρίδα τους και το κόμμα, θα οδηγηθούν στη βία και στις τραγωδίες. Θα πλέξουν στεφάνια για να στεφανώσουν τα μνημεία, θα βαλσαμώσουν τις μνήμες, υπονομεύοντας το μυαλό και την καρδιά τους, κοιτάζοντας πίσω σ’ ένα υπεράφθονο παρελθόν από αυταπάτες.
Θα αγαπήσουν τις βυζαντινές μούμιες και τη συντέλεια κάθε ηρωικής πράξης που αβγάτισε τις ένδοξες αράδες. Αυτές που θα πρέπει να αποστηθίσουν οι υποτελείς μέσα στο βόθρο της πατρίδας και των εθνικών συμβόλων.
Οι πατριώτες και οι άνθρωποι των θρησκειών θα πολεμήσουν πρώτοι τον αδερφό τους. Θα του βγάλουν τα μάτια και θα του χώσουν στον κώλο έναν τανκ κι ένα παλούκι με μια ξεσκισμένη σημαία.
Είναι αυτοί, που σε καιρό δολερής ειρήνης κάνουν πράξη την κακόβουλη ευχή τους, να χάσει ο αδερφός τους την υγεία του, πιστεύοντας αυτομάτως ότι θα ξαναβρούν αυτοί τη δική τους.
Μα τίποτε δεν μπορεί να επανορθώσει την υγεία τους, τα νιάτα τους, την καυλωμένη τους φύση, τη νεότητα που ποδοπάτησε ο μεταφυσικός ορθολογισμός κάθε πολιτικής ορθότητας συντονισμένης με το κέρδος και τα σκατωμένα λεφτά.
Χωνεμένοι μέσα σε φυλακές και αναμορφωτήρια, ψυχαναγκαστικά νοικοκυριά και ασφυκτικά σχολεία, στρατόπεδα εργασίας και χρυσόφτερνες κρεβατοκάμαρες.
Παραδομένοι στις επί πιστώσει απαστράπτουσες ηδονές που ξεθυμαίνουν μέσα στην αντισηπτική τους δόξα. Στο έλεος των συμπτώσεων και της τύχης. Στο μικροσυμφέρον και στις κάλπικες ρητορείες.
Μα, οι συμπτώσεις εντυπωσιάζουν τους πονεμένους ανθρώπους και τους ανθρώπους που έχουν αφήσει τις ζωές τους στο έλεος του σαγηνευτή. Τους ανθρώπους που ελπίζουν σ’ ένα λερό θαύμα που θα προσφέρει λίγο βάλσαμο στην πένθιμη θλίψη τους.
Αυτούς τους άοκνους παρατηρητές, ενός κόσμου σμιλεμένου απ’ όλα τα άχρηστα κομψοτεχνήματα της ματαιοδοξίας.
Η Τσιτσιολίνα ήταν η πρώτη γυναίκα και ο πρώτος άνθρωπος που ώθησε την επίδειξη ως την μιντιακή της συνέπεια, προτείνοντας στο Σαντάμ Χουσεΐν να τη βιάσει με αντάλλαγμα την απελευθέρωση των Αμερικανών τους οποίους αυτός κρατούσε ομήρους.
Μέσα στην άκρως πορνογραφική ζωή της Ιταλίας, τω καιρώ εκείνο, το ιταλικό κοινοβούλιο πετώντας κάθε φύλλο συνταγματικής συκής κραύγαζε πως οι αστοί εσκεμμένα και μεθοδικά το είχαν μετατρέψει σε μπουρδέλο.
Η Τσιτσιολίνα ήταν η πρώτη βουλευτής που έκοψε την κορδέρλα σε όλα τα κοινοβουλευτικά μπουρδέλα της Ευρώπης.
Μέσα στην επικοινωνιακή σούπα την οποία ανακατεύουν με σπουδή και ζήλο οι υπάλληλοι του καπιταλιστή, ο αγχωμένος προλετάριος παρακολουθεί το θέατρο των συγκρούσεων, πάντα ζητώντας και πάντα απλώνοντας το χέρι απέναντι στην εξουσία.
Όπως η Τσιτσιολίνα δε διέθετε κανένα πολιτικό υπόβαθρο, παρά μόνο τα βυζιά και το μουνί της, έτσι και στα κοινοβούλια της Ευρώπης η κρίσιμη μάζα δεν διαθέτει τίποτε άλλο παρά υπακοή και υποταγή στα συμφέροντα του δυνατού.
Του δυνατού που έχει μετατρέψει τους λεγόμενους εκπροσώπους του λαού σε εύκολες και πρόθυμες πουτάνες. Διότι ο δυνατός και κυρίαρχος έχει τη δύναμη να γλιστρά εύκολα απ’ τον έρωτα στο θάνατο, απ’ το συναίσθημα στη λογική, απ’ την ειρήνη στον πόλεμο.
Ανεπίδεκτη ορθολογισμού η επικοινωνία των καλωδίων στήνει το δικό της σκηνικό. Συναίσθημα και σήψη και ανθρώπινος πόνος. Η εύκολη συνταγή που ξέρει να κάνει την υπαρξιακή μας ορφάνια μεταφυσική προσήλωση.
Μιαν αθέμιτη πεποίθηση παραίτησης κυκλοφορεί στις ανθρώπινες εκδηλώσεις. Ένα ψυχανέμισμα που δε ζητάει υψηλές συναινέσεις αλλά ηθική σύγκλιση στην κακή κοινή μας μοίρα.
Μέσα απ’ το αριστοτεχνικό τηλεοπτικό μοντάζ, η επίδειξη είναι το νέο εργαλείο της επιθυμίας για πρόκληση, υπέρβαση και παραμόρφωση της ίδιας της εικόνας του ανθρώπου. Από το ξεβράκωμα του λεγόμενου πολιτικού μπροστά στις κάμερες μέχρι το ξεβράκωμα της ταλαίπωρης συζύγου ενός δολοφονημένου, μεσολαβεί μια σερβιέτα με φτερά ή ένα τυρί με μηδέν λιπαρά.
Από τα ψυχο-θεάματα έως τα ντοκιμαντέρ ή την παραμικρή ψυχαγωγική εκπομπή, δεν υπάρχει τίποτε άλλο παρά μια καλοδουλεμένη μηχανή παραγωγής δεξιοτεχνών ηλιθίων.
Εδώ πλέον δεν έχουμε τέχνη, δηλαδή την ελεύθερη αναπαράσταση μιας φανταστικής ιδιωτικής πράξης μέσω των ηθοποιών, αλλά το θέαμα μιας αληθινής ιδιωτικότητας.
Το τηλε-ριάλιτι είναι η τελευταία μορφή αυτής της ολοένα και πιο αναγκαίας απογύμνωσης. Δεν εκθέτω αυτό που φτιάχνω και δημιουργώ, αλλά εκθέτω αυτό που Είμαι.
Η κοινωνική δικτύωση μαζί με τον τηλεοπτικό κανιβαλισμό τείνει να επιβάλει μια διαφάνεια των συνειδήσεων που ακόμα και η βρωμερή και τρισάθλια εκκλησία δεν κατάφερε να επιβάλει ποτέ.
Πιστοί όλων των αποχρώσεων, ξεβρακωθείτε μπροστά στον τηλεοπτικό εξομολογητή, προσφέρετε τα εσώψυχά σας στο πιάτο, για να δώσετε τροφή στον αχαλίνωτο επιδειξία ψηφοφόρο και να χορτάσετε την ηδονοβλεπτική ματιά του νοικοκύρη που θρηνεί οικιακώς απ’ το ξεκόλιασμα των μνημονίων.
Κάθε δημιουργία είναι μια αποβολή του Εγώ. Και το Εγώ κρύβει αρκετά σκατούλια. Πολλές φορές στο τέλος μένει μόνο σκατούλι που γίνεται σκατό θεόρατο έτοιμο να πνίξει την ομορφιά και τη χαρά της δημιουργίας.
Ο δυτικός κανόνας προτάσσει τον καλλιτέχνη αντί για το έργο, τη ζωή του και τα παπάρια του, μέσα σ’ ένα αδυσώπητο λάιφ-στάιλ έτοιμο για την αρένα του φετιχιστικού ανταγωνισμού.
Αν θεωρήσουμε, ότι τα περιττώματα του μικρού παιδιού αποκτούν λαλιά όταν αυτό αντιλαμβάνεται ότι διαθέτει ένα μέσο εκβιασμού ή προσφοράς έναντι της μητέρας του τότε θα κατανοήσουμε πλήρως το προχώρημα αυτής της σχέσης.
Ο καλλιτέχνης είναι το μικρό παιδί που λαλεί κοινωνικά μέσω των πνευματικών του κοπράνων. Απευθύνεται διαρκώς στη μάνα του δηλαδή στην κοινωνία και τις εξουσίες της, κάνοντας τα πάντα για να τον προσέξουν. Ένα συνεχές κάλεσμα το οποίο δύσκολα βρίσκει ανταπόκριση.
Εδώ έρχεται ο δημιουργός να σκηνοθετήσει αυτή την πρόκληση. Η σκηνοθεσία είναι μια αναγκαιότητα, το νευραλγικό σημείο ανάμεσα στο μελάνι και τα δάκρυα, τον καμβά και το βλέμμα, το ντυμένο και το γυμνό.
Οφείλει ο καλλιτέχνης να σκηνοθετεί τους πόθους και τις φαντασιώσεις προκειμένου να πολλαπλασιάσει την ηδονή ή τη δυσαρέσκεια.
Το βλέμμα γυμνώνει το σώμα, εκθέτει την ηδονή, την απαλλάσσει απ’ την αφέλειά της.
Το παιχνίδι της σκηνοθεσίας δεν είναι καθαρό. Είναι ο σύνδεσμος που εγκαθιστούμε ανάμεσα στον εαυτό μας και το έργο. Είμαστε το μαρτυρείν. Η σκηνοθεσία εδώ είναι μια επίδειξη, μάρτυρας της οποίας είμαστε εμείς οι ίδιοι.
Η ανάγνωση είναι κι αυτή μια παραγωγή, μια μορφή αποκάλυψης του ασυνειδήτου αρχέγονου πόθου μας.
Την ίδια στιγμή που η κοινωνία λογοκρίνει τις σκατολογικές μας τάσεις μέσω του Εγώ, μας αφήνει έναν κρυφό εσωτερικό χώρο για να εκφραστούμε.
Οι καλλιτέχνες είναι τα ύποπτα άτομα που πρέπει να ελέγχονται απ’ το βλέμμα της εξουσίας. Η εξουσία επιτηρεί την καλλιτεχνική πράξη χρησιμοποιώντας το φίλτρο της ακαδημίας.
Οι ελεύθεροι καλλιτέχνες είναι τοποθετημένοι στα ειδικά τους αποχωρητήρια όπως οι τραβεστί και οι πόρνες έχουν ως γενικά επιτελεία και καταφύγια τους δημόσιους καμπινέδες, παραπέμποντας στην παιδική εμπειρία και σε έναν καθολικό και καθησυχαστικό τόπο, εντοπισμένο εκτός του κόσμου.
Ένα αποχωρητήριο όπου συντηρείται η μύχια αυταπάτη της αέναης συναλλαγής με μια βαθύτερη ακοή, με το αιωνίως άταφο σκατολογικό δαιμόνιο.
Ο κύριος Β. έχει μια ψιλή, σχεδόν μπάσα θηλυκή φωνή και μάγουλα ρουφηγμένα χωρίς καθόλου γένια. Και δεν είναι με κανέναν τρόπο, από καμιά άποψη, το είδος του άντρα που θα έκοβε, ή θα προσπαθούσε έστω, να κόψει το λαιμό του για κάποια Ρόζα Λούξεμπουργκ. Παρ’ όλα αυτά και παρά τα μειονεκτήματά του, η επιβλητική παρουσία και ο αυλικός τρόπος ομιλίας του δημιουργούν πολύ έντονες εντυπώσεις στις δεξιώσεις. Σαν κοσμογυρισμένος ευπατρίδης επιζητεί μάλλον φήμη σχετική με την αβροφροσύνη του. Όσο για τη μισοπατρική, μισοερωτική προσοχή του στις κυρίες, σπάνια αποτυγχάνει να κολακεύσει τη ματαιοδοξία και να εκμαιεύσει την ευγνωμοσύνη των όλο έξαψη και λάμψη θυμάτων του.
Η μαλακία είναι πρωτίστως πολιτική πράξη. Οι αστικές συστημικές πολιτικές θεωρίες, είναι ως επί το πλείστον, δημιουργήματα ακραίας διανοητικής μαλακίας. Προσφάτως μας σκότισαν τ’ αρχίδια με τη θεωρία παιγνίων, αφού βεβαίως την πασπάλισαν με σωτηριολογικές μαλακίες.
Η μαλακία είναι αναντίρρητα βασικός σύμμαχος του καπιταλιστικού συστήματος, πολλώ δε μάλλον σε συνθήκες υπερανάπτυξης της οικονομίας της αναψυχής, της ανάγκης άμεσης απόλαυσης, των ατομικιστικών τάσεων και της δικτατορίας της ηδονής.
Η μαλακία είναι μυστική, αποκομμένη από τον πραγματικό κόσμο. Τα αποτελέσματά της όμως είναι μεγαλειωδώς φανερά.
Η μαλακία είναι η καταραμένη πλευρά της φαντασίας, εφ’ όσον απαιτεί την αναζήτηση και τη δημιουργία εντός μας όσο το δυνατόν περισσότερων διεγερτικών φαντασιώσεων. Όμως η δημιουργία φαντασιώσεων δεν έχει όριο. Είναι καταδικασμένη στην υπερβολή και στην απεριόριστη αναζήτηση. Δηλαδή στον εθισμό.
Στην μαλακία ο πόθος δεν ικανοποιείται ποτέ οριστικά και τρέφεται απ’ την ίδια του τη μη ικανοποίηση. Αν δεχτούμε πως το θεμέλιο της μαλακίας είναι η ψευδαίσθηση, καταλαβαίνουμε πως πρόκειται για το πρωταρχικό ναρκωτικό, καθοριστικό των αναγκών του σώματός μας.
Είναι η μεγάλη συνήθεια και η πρωταρχική ανάγκη. Τα υπόλοιπα ναρκωτικά είναι όλα υποκατάστατα της μαλακίας. Οι περισσότεροι αλκοολικοί και ναρκομανείς άλλωστε υπήρξαν ενοχικοί μαλάκες.
Η μοναχική πρακτική της χειράντλησης απελευθερώνει το άτομο από την αναμφισβήτητη και αναπόφευκτη καταπίεση της πραγματικότητας. Δεν λύνει κάποιο πρόβλημα. Απαλλάσσει και υποκαθιστά.
Η ίδια η καλλιτεχνική πράξη έχει μέσα της το στοιχείο της μαλακίας. Ο καλλιτέχνης και δη ο κακόμοιρος συγγραφέας που κωλοτρίβεται με τις λέξεις επιχειρεί να μετατρέψει την Απουσία σε Παρουσία. Το ανικανοποίητο και την επιβολή ορίων σε ικανοποίηση άνευ ορίων και άνευ όρων. Ψάχνει την ηδονή στην πραγματοποίηση του έργου, στη συντομία, στο εφήμερο του αστραπιαίου, εκεί που η αίσθηση της απελευθέρωσης θα γλυκάνει τον πικρότατον βίο.
Η μαλακία είναι η σεξουαλική πρακτική που ταιριάζει στη σύγχρονη εποχή. Η μαλακία ανταποκρίνεται εκπληκτικά στις καταναλωτικές απαιτήσεις της κοινωνίας. Η κολοσσιαία οικονομία του σεξ, ταινίες και διαδίκτυο κυρίως, αναπτύσσεται με άξονα τη μαλακία.
Τι ζητάει ο καταναλωτής; Μα το καλύτερο μέσο για να ερεθιστεί ώστε να καταλήξει στη μαλακία. Γρήγορα και παστρικά. Μια τσόντα αποβλέπει στο να προκαλέσει την ευεργετική μαλακία, όπως η κωμωδία αποβλέπει στο να προκαλέσει το γέλιο, το μελόδραμα τα δάκρυα, η ταινία τρόμου το φόβο.
Τα παιδιά που σπούδασαν οικονομικά και κλείνονται στα γυάλινα κτήρια για να βοηθήσουν τον καπιταλιστή να βγάλει κι άλλα λεφτά, τραβάν τρεις μαλακίες ημερησίως. Πρωί μεσημέρι βράδυ. Κι όταν επιστρέφουν κουρασμένα τη νύχτα στα σπίτια τους παραγγέλνουν κινέζικο, τρώνε και κοιμούνται, χορτασμένα και ξεκάβλωτα.
Η κακή υγεία και τα κακά θεάματα και η κακή εκπαίδευση και η κακογαμία είναι τα πρώτα φαρμάκια για να δηλητηριάσεις ένα λαό. Και ο λαός συνηθίζει τα δηλητήρια. Τα παίρνει για βιταμίνες.
Κάθε φορά ο Κύριος μας ιδρύει μια νέα θρησκεία στα ερείπια της παλιάς. Τη στήνει απ’ την αρχή. Με τελετουργίες εχθρούς και λοιπά. Διότι καμιά πίστη δεν μπορεί να τα καταφέρει χωρίς εχθρούς. Γι’ αυτό άλλωστε στήνεται ολόκληρη η θρησκευτική αγάπη.
Πως θα ήταν άραγε ο χριστιανισμός χωρίς τη σταύρωση και οι χριστιανοί δίχως το σταυρό στο λαιμό τους!
Χρειαζόμαστε πάντα έναν εχθρό και οι σπουδαγμένοι αδερφοί μας που σπουδάζουν πολιτισμό στην Ευρώπη, μαζί με τον αμερικάνο φίλο, φτιάχνουν κάθε φορά ένα σπέσιαλ εχθρό αποκλειστικά για μας. Φτιάχνουν το μοντέλο του τέλειου εχθρού.
Μελετούν με άκρα προσήλωση ότι απεχθανόμαστε, ανθρώπους που ντύνονται αλλιώς και χτενίζονται αλλιώς και σκουπίζουν τον κώλο τους αλλιώς. Μελετούν εμβριθώς όλες τις μικρές τους ιδιομορφίες, ότι μας τη σπάει, και, μέσα απ’ το κομπιούτερ και την οθόνη μας τους σερβίρουν.
Έτοιμους και αιμοσταγείς. Με χατζάρα ή με περίστροφο. Με σαρίκι η με τουρμπάνι. Με κελεμπία ή με μάσκα του Ζορό.
Η μέδουσα της καταστολής έχει μάτια παντού. Στην κρεβατοκάμαρα, στην κουζίνα, στον καμπινέ. Βολβώδεις κόκκινες αστυνομικές μύτες σαρώνουν τη βασιλεύουσα για να εντοπίσουν τους κακούς.
Χιλιάδες αδερφοί της θρησκευτικής αστυνομίας ψάχνουν, χώνουν τη μύτη τους στον κώλο μας, μας μυρίζουν, μας ακούν, μας βλέπουν, εικοσιτέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο.
Ο αξιοσέβαστος αρχιερέας θυσιάζει ένα ανθρώπινο βρέφος πάνω στην ιερά Τράπεζα με ένα αλυσοπρίονο και κατεβάζει μονορούφι ένα δισκοπότηρο αίμα μπροστά στο ποίμνιό του.
Μια ολόκληρη γενιά, άγευστη ακόμα στο θάνατο και στον πόνο, παρακολουθεί την αποταμίευση των απολεσθεισών ζωών μέσα στον ευσπλαχνικό κουμπαρά της καλοζωίας της.
Εθελοντές για να μαζέψουν τα πτώματα, σωροί από σωσίβια κι αδειανά μάτια. Πλιατσικολόγοι που ταξινομούν τις σκιές στο στοιχειωμένο κουρνιαχτό των απειράριθμων ίσκιων.
Εγώ ειμί η οδός. Ουδείς έρχεται προς τον Πατέρα εί μη δι’ εμού.
Εκατοντάδες χιλιάδες προφήτες και γραμματικοί ερμηνεύουν κατά γράμμα τις γραφές. Αφήνουν την αγάπη τους να ξεπηδήσει σαν από οχετό, χώνουν τη γλώσσα τους μέσα στο λαιμό των ανθρώπων και τους γεύονται, γλιστρούν απαλά μέσα στα έντερά τους.
Η εργασία στον ελεύθερο ανταγωνισμό είναι η πιο σκληρή μορφή πορνείας. Εργάζομαι ως ελεύθερος επαγγελματίας σημαίνει εκπορνεύομαι και αλλοτριώνομαι. Πολλές φορές βεβαίως το ευχαριστιέμαι το γαμήσι αλλά δεν είναι παρά ένα γαμήσι για να βγάλω λεφτά.
Φράγκα απ’ τα οποία ένα μέρος θα πάει στα προσωπικά μου έξοδα κι ένα άλλο το μεγαλύτερο θα πάει στους νταβατζήδες μου. Κράτος, τράπεζες, αφεντικό και λοιπά.
Ανέκαθεν το θέμα εξέλιξης της δουλείας ήτο ακανθώδες και ζοφερό. Η κατάσταση του εργαζόμενου σύγχρονου δούλου μπορεί ασφαλώς να χαρακτηριστεί πορνική. Το γεγονός ότι ένα ανθρώπινο ον μπορεί να πουληθεί και να χρησιμοποιηθεί ως αντικείμενο, σαν πράγμα, παραδομένο απολύτως στο έλεος του άλλου, του ιδιοκτήτη του ή του αφέντη του, μας παρέχει το δικαίωμα να μιλάμε για οντολογική πορνογραφία.
Ο σύγχρονος ανταγωνισμός και ο καπιταλισμός της συνεχούς επέκτασης πήγε ένα βήμα πιο μπροστά. Τη μεγάλη και κρίσιμη μάζα του πληθυσμού την έκανε αφεντικό του εαυτού της.
Εσύ θα πουλάς την εργατική σου δύναμη, εσύ είσαι το αφεντικό σου. Εσύ θα βρεις τους καλύτερους τρόπους να πουληθείς. Ο ανταγωνισμός θα σε κάνει καλύτερο. Θα σε πάει ένα βήμα πιο μπροστά. Θα σε κάνει πλούσιο. Θα σου προσφέρει χαρά και εξουσία.
Κανένα χάπατο σπουδαγμένο με τη δεξιόστροφη ρητορική της ευτυχίας μέσω της εργασίας, δεν μπορεί να διανοηθεί το υπαρξιακό ξεκόλιασμα που του προξενεί ο καπιταλισμός.
Όπως η αρχετυπική πορνική εικόνα στηρίζεται βεβαίως, στο προφανές του σώματος αλλά, ταυτόχρονα το σχετικοποιεί και το περιπλέκει. Δεν αρκεί η συνουσία. Δηλαδή το κέρδος και η υπεραξία. Μένει ακόμα να δείξουμε ότι συνουσιαζόμαστε, πράγμα που προϋποθέτει ότι πρέπει να δείξουμε ότι ξέρουμε να δείχνουμε.
Με άλλα λόγια όταν εργάζομαι παράγω εικόνα. Αξιολογούμαι μέσω της εικόνας που παράγω. Σκηνοθετώ τον ίδιο τον εαυτό μου, γίνομαι κάποιος άλλος για να αρέσω και να μπορώ και αύριο να έχω εργασία και χαρά στα σκέλια μου, συσκευές, δάνεια και δροσερά αγγούρια.
Μέσω ενός ιδιότυπου στριπτήζ προσφέρω θέαμα, δηλαδή κέρδος, φράγκα και τρελές καύλες στον επενδυτή που επένδυσε στο βυζάκι μου και στο δουλευταράδικο αποψιλωμένο ψωλάκι μου. Όπως και το αθώο στριπτήζ, δεν συνίσταται μόνο στο απλό γδύσιμο αλλά στη σκηνοθεσία του γυμνού. Ένα ντύσιμο της γυμνότητας, μια αλλοίωση των σχέσεων ανάμεσα στο γδυτό και το ντυμένο.
Οι επιστήμονες ελεύθεροι επαγγελματίες όταν διαμαρτύρονται βγάζουν συμβολικά τη λαιμαριά τους, δηλαδή τη γραβάτα τους. Είναι οι πιο θλιβερές πουτάνες της εργασίας. Οι πιο δυστυχισμένοι άνθρωποι. Είναι οι λεγόμενες σκύλες του συστήματος. Αυτές που θα λυσσάξουν πρώτες και θα κρεμαστούν απ’ τις λαιμαριές τους όταν το δουν να γκρεμίζεται.
Δεν έχω φοβίες αλλά βογκητά.
Βογκάω άρα υπάρχω.
Βογκάω εντελώς τρελά και παθιάρικα.
Είμαι το μέγα βογκητό της κλειτορίδος
είμαι το βογκητό του οργασμού
το βογκητό της κατσαρίδας
είμαι το βογκητό της Τίνα Τάρνερ
το βογκητό του Χότζα στο τζαμί
είμαι το λαχανιασμένο βογκητό του σκύλου μου
το αμφισεξουαλικό βογκητό της καρδιάς μου
το βογκητό του πυροβόλου όπλου
το βογκητό της ντίβας
το βογκητό του τριπλού οργασμού
το βογκητό του ποιητή ουρανού και γης
το πιο δυνατό βογκητό του σύμπαντος..
Η ιστορία της ανθρωπότητας είναι η ιστορία των βασιλιάδων. Οι Εγγλέζοι αποικιοκράτες έχουν ακόμα το μουνί της βασίλισσας κορόνα στο κεφάλι τους. Οι πονηροί Γάλλοι κωλοτρίβονται περιστασιακώς στους Λουδοβίκους και στις Βερσαλίες. Ανάκτορα, παλάτια και χλιδή.
Ο Λουδοβίκος 14ος υποδέχτηκε κάποτε τους πρεσβευτές του Σιάμ στις Βερσαλίες, φορώντας ένα κοστούμι γεμάτο από διαμάντια, το οποίο ζύγιζε πάνω από 20 κιλά. Ο βασιλιάς ήλιος έπρεπε να δείχνει λαμπερός και αθάνατος, κι αυτό απαιτούσε θυσίες. Σήμερα τα διαμάντια του Λουδοβίκου τα φοράνε πλούσιες κυρίες όταν διακονούν τις αγαθοεργίες τους.
Ο βασιλιάς ήλιος αρεσκόταν τα μάλα να του πλένουν τον πάτο. Ελέγετο πως είχε υποβληθεί αυτοπροσώπως σε πάνω από χίλια κλύσματα. Ο Λουδοβίκος ευχαριστιόταν τη ζωή του μέσα στις καθημερινές γιορτές και τη χλιδή.
Είμαι σίγουρος πως διέθετε μια ομάδα από σπεσιαλίστες του κλύσματος. Αφού το κλύσμα έχει αυστηρούς κανόνες μιας και η συχνότατη χρήση του μπορεί να αποβεί μοιραία. Βεβαίως, το κλύσμα δεν ήταν για το Γάλλο βασιλιά μόνο μια τεχνική προετοιμασίας για σοδομισμό ή διείσδυση γροθιάς, αλλά μια ξεχωριστή σεξουαλική πρακτική.
Οι άνθρωποι της εξουσίας ερωτεύονται αργά η γρήγορα τον εαυτό τους. Κι ο μόνος που μπορεί να τους χαρίσει ηδονή είναι ο ίδιος ο εαυτός τους. Ο έξυπνος και παντοδύναμος βασιλιάς γνώριζε πως η αφόδευση η ίδια παράγει ενδορφίνες, τουτέστιν ορμόνες ηδονής. Και έκανε το χέσιμό του πηγή χαράς και ευχαρίστησης.
Φυσικά το χέσιμο του βασιλιά το μάθαινε ολόκληρο το παλάτι. Διότι ο βασιλιάς δεν έχυνε στα μουγκά. Ούρλιαζε και σφάδαζε σαν γουρούνα που ξεγεννά. Όλη του η ζωή πέρασε ψάχνοντας τρόπους να ευχαριστήσει την κωλοτρυπίδα του, σε αντίθεση με τους υποτελείς του που είχαν καταδικάσει τη δική τους στην ψώρα.
Σε μια εποχή όπου η Γαλλία δεν διέθετε υπονόμους, πετώντας οι άνθρωποι τα σκατά τους στο δρόμο, ο βασιλιάς ασχολούνταν αποκλειστικά και μόνο με τον πρωκτό του και τους κήπους των Βερσαλλιών τους οποίους λάτρευε, αφιερώνοντας σ’ αυτούς ένα ολόκληρο σύγγραμμα.
Η μεγάλη γαλλική επανάσταση ήταν το πέρασμα απ’ την μοναρχία του πρωκτού του βασιλιά ήλιου στη Δυτική Κυριαρχία. Ο Λουδοβίκος άρχισε να χάνει μια μια τις ακτίνες του και τα αχλαδωτά του κλύσματα.
Η γερασμένη και ξεπεσμένη αριστοκρατία των βασιλιάδων έκρυβε τη βαρβαρότητά της με αρώματα και καλούς τρόπους. Με χαμομήλι απ’ τις αποικίες και συσκευασμένο νωτιαίο μυελό εξωτικών όντων.
Τι ώρα είναι; Ώρα για κλύσμα.
Είμαστε άραγε μοντέρνοι ή αλλαζονικοί, μέσα στις ξεθυμασμένες πρωτοπορίες που μας έθρεψαν; Τι είναι άραγε αυτός ο πολυπλόκαμος μοντερνισμός που μας πήρε τα μυαλά;
Ο Φράνσις Μπέικον που λέτρευε τα ανδρικά κωλομέρια είναι μοντέρνος ή παραδοσιακός; Ο Αργεντινός καλλιτέχνης Λουτσιάνο Νάβας που ζωγράφιζε μόνο γυναίκες να κατουράνε στο μπιντέ, στον αγρό ή στο στόμα του αγαπημένου τους είναι μοντέρνος ή παραδοσιακός;
Μήπως υπάρχουν τόσοι μοντερνισμοί όσοι οι καλλιτέχνες και οι κοινωνίες;
Μα ο μοντερνισμός είναι μια λέξη που αναζητά τη σημασία της. Μια λέξη που γεννά άλλες λέξεις όταν πνίγεται και μπουκώνει.
Τώρα οι λογιστικές φυλλάδες των καλλιτεχνών έχουν καταπιαστεί με τη λέξη μεταμοντερνισμός. Μα τι άλλο είναι όμως αυτός ο μεταμοντερνισμός παρά ένα μοντερνισμός ακόμα πιο μοντέρνος;
Και βεβαίως μέσα σ’ αυτό το συνεχές χάος διάλυσης των εννοιών, η ταπετσαρία με την οποία οι καλλιτέχνες έχουν καλύψει τον κόσμο της πραγματικότητας γίνεται πια κομμάτια.
Το μεγάλο κωλοχανείο που οι έγκριτοι διανοούμενοι ονομάζουν πλανητικό χωριό δεν απαιτεί διάκοσμο αλλά απαιτεί να λειτουργούν αποτελεσματικά οι οχετοί και οι βόθροι.
Απο τη στιγμή που θα μάθει κάποιος να πατάει κουμπιά έχει μάθει τον κόσμο. Μέσα απ’ τη δόλια και δηλητηριώδη σαγήνη της πληροφορίας ο χρήστης διασπάται σε μικροσκοπικά σωματίδια και χύνεται στο μεγάλο υπόνομο της εικονικής ζωής.
Είναι ο μεταμοντέρνος καλλιτέχνης που δεν ανακαλύπτει και δεν αναλύει, αλλά ακολουθεί. Είναι ο παρορμητικός της παρόρμησης των ακροδαχτύλων που παρακολουθεί τους βουλωμένους οχετούς απ’ τα στραγγαλισμένα έμβρυα.
Τη βαρβαρότητα που ως ύστατη καλλιτεχνική πράξη του καπιταλιστή καταργεί τους λαμπρούς και χαρωπούς λαχανισμένους οργασμούς των ανθρώπων που εγίναν με τη δική τους υπογραφή υποτελείς και κομπάρσοι. Καλλιτέχνες βίου ανθόσπαρτου απο αυταπάτες.
Μακριά απο κάθε ποιητική περιπέτεια, αφού δεν καταφέρνει ο σύγχρονος άνθρωπος της σκατούπολης, ως ποιητής, να φυτέψει ένα διαφορετικό δέντρο σ’ αυτό το λάλον δάσος των θαυμάτων.
Αν υπάρχει κάτι που ενώνει όλους εμάς τους κοινούς θνητούς αυτό είναι η αναζήτηση. Και η αναζήτηση είναι ρήξη με το φάντασμα ενός κόσμου που ρεύεται και ξερνά. Ενός μεταμοντέρνου σκατοπωλείου που μας θέλει πελάτες του. Φάτε σκατά κερνάει η εξουσία. Και λοιπά και λοιπά..
ΑΔΕΣΠΟΤΟΣ ΣΚΥΛΟΣ 