τη μέδουσα του κορμιού σου
κρυφοκοιτάζοντας
το υγρό στόμα στο σκοτεινό καθρέφτη
κι έβλεπα
πως με θάβαν οι δικοί μου
με δάκρυα, ευαγγέλια
αρπαγησόμεθα εν νεφέλαις
κι άλλα τέτοια
ως που με τύλιγε αεράκι απέραντο
και λιβάνι
κι ο ασβέστης της μαύρης γης
ο αμείλιχτος Άδης
Κάποιαν ημέρα θα γίνω πρώτη ύλη
για τα στομάχια των σκουληκιών
θα με λατρεύουν ζωύφια
κι η βροχή θα με ξεβράζει
στο ρημαγμένο γέλιο μιανής κυράς
που τα στηθάκια της
σαν βγαλμένα μάτια
θα σπαρταρούν σε κάποιο λιοπύρι
που ύμνησα στα ποιήματα σαν ήμουν ζωντανός.
Τα ποιήματα, έγραψα κάποτε,
γράφονται με σπέρμα
στην ωμοπλάτη της λήθης!
Η σάρκα είναι ο μέγας παντογνώστης
ξέρει ιστορίες, παραμύθια, μονολόγους
διαπλέκεται
ενδίδει επικίνδυνα τις νύχτες
Η σάρκα υπερίπταται
ξεδιάντροπα φωλιάζει μέσ’ την τρέλα
μέσ’ το θάνατο
χοχλάζει απειλεί
τρεκλίζει μέσ’ την άβυσσο
παλεύει να ταιριάξει με την ύπαρξη
όπως η μήτρα στο εκμαγείο
Η σάρκα είναι υγρή πραγματικότητα
ο άγριος μυκηθμός του θηλυκού καυλού
η σάρκα είναι πάνοπλη από φωτιά και κόκαλα
είναι νυφούλα μπρος στον άντρα της γδυτή
ένας πελώριος φαλλός εν πλήρει στύση
έχει μια γλώσσα ίδια φαλτσέτα
αλοιμένη ιδρώτες κι ουρλιαχτά
αντανακλά την πάλη των κορμιών
τη φλόγα των ερώτων
τη δίψα για μεταλαβιά αιωνιότητας
Η σάρκα είναι χάος αταχτοποίητο
ταμένη στα σκουλήκια.
Ο Γεώργιος Βιζυινός στο τρελάδικο
Ο Γεώργιος Βιζυηνός
έφαγε στο τρελάδικο
ένα σκασμό τριαντάφυλλα
κι έγινε άρχων
του σύμπαντος των αιδοίων.
Τριγυρνούσε
τη νύχτα με τη λάμπα του
φωτίζοντας τη σκοτεινιά του θανάτου
κι έπαιρνε μάτι
τα άχραντα μυστήρια
του κόλπου μιας Μαρίας.
Αναφορά στον Λουίς Μπουνιουέλ
Ξεκουμπιστείτε λοιπόν
και γκρεμοτσακιστείτε
ποδήλατα και άλογα ταυρομαχιών
γαϊδούρια ψειριασμένα
παπάδες και Σπανιόλοι νάνοι.
Ο Λουίς Μπουνιουέλ
μια πληγή σε κοινή θέα
τα κωλομέρια του Ζαν Ζακ Ρουσώ
ένας φάκελος της αστυνομίας
ένα δελτίο του τέστ Wasserman.
Σαν βέργα στα σωθικά του μοσχαριού
Της έβγαζα
τα ρούχα
ένα ένα
σα να μαδούσα μια μαργαρίτα
κι έμεινε
το κοτσάνι της
θεσπέσια διαβολικό
έτοιμο
να καρφωθεί
σαν βέργα στα σωθικά του μοσχαριού.
Σαν πεταλούδα σε βιβλίο του Ιούλιου Βέρν
το κορμάκι της
φτερουγίζε σαν πεταλούδα
σε βιβλίο του Ιούλιου Βέρν
είδα να ντρέπεται τη γύμνια της
και να τραβά το σεντόνι
μέχρι το λαιμό
Ήμουν διχασμένος
ανάμεσα στο φόβο μην τη χάσω
και στο φόβο
του ότι θα έπρεπε να γράψω
ένα ποίημα αντάξιό της.
Η αγάπη μου για την όπερα
η αγάπη μου για την όπερα
είναι η αγάπη μου για τη νύχτα
γιατί τη νύχτα
πετάγονται αγριεμένα τζίνια
απ’ τα λυχνάρια τους
και τους ζητάμε να μας κάνουν
ταύρους
που μαδούνε μαργαρίτες στα λιβάδια
και τους ζητάμε
να μας κατεβάσει
ο Αχέροντας στον Άδη για λίγο
αγκαλιασμένους
να μυρίσουμε
τα μαύρα νούφαρα του αιώνιου ύπνου.
Το μαύρο της κοράκι
Τα μαλλιά
κάλυπταν τα στήθη της
μονάχα οι ρόγες
ξεχώριζαν σαλιωμένες
γονατιστός την έλεγα
παναγιά μου
το μαύρο της κοράκι
φτερούγησε μπροστά μου
κι η γλώσσα μου σα χαντζάρα
το άνοιξε στα δυό.
Εφημερία
οι μαθήτριές μου
είναι έτοιμες
ν’ αλληλοσπαραχθούν στις τουαλέτες
σα γατιά
μα στο τέλος συμφιλιώνονται
κατουρούν
σχεδόν στα όρθια
χωρίς να καθίσουν στη λεκάνη
και κοιτάζουν τα μανιτάρια τους
μετά τη βροχή.
Μια βροχερή μέρα
μια βροχερή μέρα
είναι ποιητική μέρα
με προσμένουν λευκά μπούτια
που τρεμοσβήνουν σα λυχνάρια
πίσω απ’ τα τζάμια νοικοκυρές
περιμένουν να κρατήσει
για να ταΐσουνε τους κάδους με σκουπίδια
η το Χριστόφορο Κολόμβο με αβοκάντο.
Εν κινήσει
Όλα όσα κάνουμε στη ζωή
τα κάνουμε
μέσα σε μια υπερταχεία
που τρέχει προς το θάνατο
μα όταν ερωτευόμαστε
είναι σα να πηδάμε απ’ το τραίνο
εν κινήσει.
Μέσα σε μια γλυκεία φωσφορική
ατμόσφαιρα αιωνιότητας.
Εγώ που αγαπώ τα σφυροδρέπανα
Εγώ που αγαπώ τα σφυροδρέπανα
και τις επαναστάσεις
έστησα αυτί στο πιπί σου
κι άκουσα
το πιο γλυκό σφύριγμα της νύχτας
με του λαγού
τα τεντωμένα αυτιά.
Νεκρούς απ’ την καύλα.
έλα να του τη σκάσουμε
να μας βρει
ο χάρος
νεκρούς απ’ την καύλα.
Στη χαραμάδα σου
Ω! πραγματικότητα
αιώνια αιτία του εαυτού σου
μια κατσαρίδα είμαι
που τρέχει σαν τρελή
να κρυφτεί
στη χαραμάδα σου.
ΑΔΕΣΠΟΤΟΣ ΣΚΥΛΟΣ 