Terra Nuova

στον Νάνο Βαλαωρίτη

Περνώντας το ποτάμι, ο Άγιος Αντρέας ο Εμπειρίκος, διαβαίνοντας το διάσελο, βρήκε ξαφνικά μπροστά του την πόλη Ελμπασάν, τις αλαβάστρινες πύλες της, διάφανες στο φως του ήλιου, τους κοραλλένιους της κίονες και τις γυάλινες κόγχες της, σαν ενυδρεία όπου κολυμπούν σκιές χορευτριών με τ’ ασημένια λέπια τους.

Βρήκε αθώα κοριτσάκια σε σχήμα μέδουσας και τυφλούς εραστές κάτω απ’ τις φούστες να ψάχνουν στ’ απόκοσμα ανάκτορα τη ρωγμή στη μέση του ματιού.

Βρήκε χρυσόδετα λεξικά της αρχαιότητος γεμάτα κώλους, βυζιά και μουνάκια.

Βρήκε στρατηγούς να μαλακίζονται με πτώματα και υγρά αγόρια να γαμούν τη μαμά τους.

Βρήκε επαύλεις Ρωμαίων και σκακιέρες με σπλήνες και συκώτια και σκατό με αίμα.

Βρήκε κυρίες της αυλής να ρουφάνε το τσάι τους στα σκοτεινά σπήλαια του οισοφάγου, όπως ρουφούσαν οι δούλες στις αποικίες το σπέρμα των γονιών τους.

Βρήκε ξύλα και βίδες για να φτιάξει την κιβωτό της λαγνείας και το πλοίο που θα μεταφέρει την άπληστη λειτουργία του γαμησιού στην αγκαλιά του θεού.

Βρήκε μαγνήτες για τις ερωτικές πυξίδες που οδηγούν τους αθώους στις αλμυρές Πλειάδες και βρήκε χείλη γυναικών δίθυρα, σχισμένα στα δύο σαν τους βολβούς που γλείφουν οι καυλωμένοι χοίροι στις Ακαρνανικές ακτές.

Βρήκε εικονίσματα του Στάλιν να τα κρατούν οι τρομαγμένοι σφιχτά για να περάσουν το βάλτο που οδηγεί στις στέπες.

Βρήκε το διάολο μες στις κοιλιές των γυναικών που ανακάτευαν τα χύσια των βιαστών τους όπως ο χτίστης ανακατώνει το γαρμπίλι του.

Βρήκε όλων των ειδών τα εγκλήματα κι ανακάλυψε πως κανείς άλλος δεν μπορεί να μας πληγώσει, παρά μόνο εκείνοι που αγαπάμε.

Περνώντας το ποτάμι, ο Άγιος Αντρέας ο Εμπειρίκος, διαβαίνοντας το διάσελο, βρήκε ξαφνικά μπροστά του την πόλη Ελμπασάν και κατάλαβε κιόλας ότι πόλεις σαν κι αυτή έχουν και την ανάποδη όψη τους, που τη λεν Ουτοπία και παλαιόθεν Νεόκαστρον και Νόβιγκραντ και Terra Nuova.

Υποσημείωση ανατομίας

Το αυτί είναι το πιο σπουδαίο όργανο. Αυτί, αυτάρα, αυτάκι είναι το όργανο που ακούει πάνω απ’ όλα το αφεντικό.

Ξεμάτιασμα

Το αμάρτημα των πρωτοπλάστων έχει παραγραφεί. Μετά το τέλος του σήματος αφήστε το μήνυμά σας.

***

Κλείσε το θάνατο στο κλουβί και καν’ τον ηδονοβλεψία των μηρών σου, της είπε ο πωλητής ελπίδων.

***

Ήμουν έτοιμος να φύγω για τη δουλειά. Ξεκίνησα να πάω προς την πόρτα, όταν χτύπησε το τηλέφωνο. Ήταν το αφεντικό. Μου ανακοίνωσε πως απολύομαι, αφήνοντάς με μόνο μαζί σου στον παράδεισο.

***

Ο κύριος Γ.Κ παραφυλάει τις αδυναμίες των άλλων. Αυτή είναι η δουλειά του.

***

Ήταν ζεστές κοπέλες. Διέθεταν για θερμομόνωση τα συσσωρευμένα επιφωνήματα των αντρών.

***

Ένας φίλος μου που επισκέφτηκε κάποτε το Άγιον όρος κατά τη διάρκεια μιας αγρυπνίας άρχισε να ανυψώνεται στον αέρα μπροστά στα έκπληκτα μάτια προσκυνητών και καλογέρων, ώσπου θυμήθηκε πως είναι άθεος και επέστρεψε στο έδαφος.

***

Ανακάλυψα πως ο πατέρας μου στην προηγούμενη ζωή του ήταν ο γιός ενός Βασιλιά. Εγώ ήμουν ο βοσκός που τον βρήκε στον Κιθαιρώνα και τον μετέφερε στην Κόρινθο.

***

Όλοι μας έχουμε μια έφεση για συνωμοσία, υπογράμμισε ο πρόεδρος στο διάγγελμά του προς το λαό.

***

Δυο παιδιά φιλιούνται μπρός την πόρτα μας. Μόλις που αργοσαλεύουν το κεφάλι τους ακούγοντας τη νύχτα. Κάποτε ήμασταν εμείς.

***

Όταν γδύνεται είναι σαν όλος ο μαγικός ρεαλισμός του κόσμου να παθαίνει συμφόρηση. Είναι σαν ο ωμός ρεαλισμός να ξεσπαθώνει. Σα να καθαρίζει λιγάκι η σεξουαλική ατμόσφαιρα του πλανήτη.

***

Της υποσχέθηκα πως θα ξανάρθω. Αποχαιρετιστήκαμε δίνοντας τα χέρια. Έσφιγγα το χέρι με σάρκα και οστά της φανταστικής μου ερωμένης.

***

Ξέχασα αν γράφω για να θυμάμαι ή αν γράφω για να ξεχνώ. θυμήθηκα όμως πως αν δε γράψω δεν πρόκειται να θυμηθώ ποτέ αυτό που ξέχασα να γράψω.

***

Ο στρατηγός πούλησε όλα τα παράσημά του για να ξεχάσει τον πόλεμο. Το αίμα πάνω στο χιόνι. Τα δόντια της παγίδας του εχθρού. Τη μέρα, που ενώ ο ήλιος άρχισε να βασιλεύει αυτός ήταν ακόμα ζωντανός. Μα ο στρατηγός δε μπορεί να ξεχάσει τον πόλεμο όσο είναι ζωντανός.

Love Poems

Όλες οι γλώσσες είναι μια γλώσσα. Κι ας μην ξέρω όλες τις γλώσσες του κόσμου μπορώ να επικοινωνήσω και να καταλάβω. Μπορώ να νιώσω και μπορώ να θυμώσω. Μπορώ να καυλώσω στα γερμανικά, στα γαλλικά ή στα δανέζικα. Δεν μπορώ να γράψω όμως σε άλλη γλώσσα. Δεν μπορώ να γράψω ένα ποίημα στα ισπανικά ή ένα σονέτο στα τούρκικα.

Το μυαλό σκέφτεται πάντα σε μια γλώσσα όταν θέλει να σωματοποιήσει το Λόγο και να κάνει Τέχνη, δηλαδή μια μουτζούρα στην επικοινωνία και στην πολιτική ορθότητα των καλών τρόπων της κυρίαρχης ιδεολογίας, που είναι μόνο κέρδος και ζουμί απ’ την κότα και ζουμί απ’ τον εργάτη και ζουμί απ’ τον πρόσφυγα και ζουμί απ’ την κακοποιημένη γυναίκα που τη γαμεί ο αρχοντοχωριάτης αστός με τα λεφτά του.

Τα παιδάκια που μαθαίνουν γλώσσες για να κάνουν σπουδές στα οικονομικά και στο ξεπάστρεμα πληθυσμών δεν μπορούν να γράψουν ένα ποίημα της προκοπής. Θα μυρίζει το ποίημα τους μούχλα και εταιρία και αποσμητικό χώρου και σάλια για βραβείο.

Πολλοί καλοί ποιητές προσπάθησαν να γράψουν στα αγγλικά γιατί γνώριζαν καλά αγγλικά μα δεν τα κατάφεραν. Σκάλωσαν και στο ρυθμό και στην ένταση και στις λέξεις που δεν υπήρχαν στις πρώτες μνήμες της παιδικής τους ηλικίας και στον κόρφο της μάνας τους. Η γραφή της ποίησης είναι παρέκκλιση και κατάπτωση του Λόγου. Η γραφή της ποίησης είναι αμάρτημα και αμαρτάνουμε πάντα στη μητρική μας γλώσσα. Γράφουμε πάνω στην άμμο με τη βακτηρία της μαμάς. Με τη βέργα που μας έδειξε τον κόσμο και τη βέργα που μας μάτωσε τα κωλομέρια.

Όλοι οι μεγάλοι συγγραφείς αυτοί δηλαδή που δεν καταλαβαίνουν Χριστό και τα ξερνάνε όλα, γράφουν στη μητρική τους γλώσσα. Αυτό που το Λακανικό αξίωμα λέει πως το υποσυνείδητο είναι καμωμένο σαν μια γλώσσα. Κι η γλώσσα είναι πρωτίστως ιδέες και μνήμες και όχι λέξεις στη σειρά. Στρατιωτάκια για τον πόλεμο ρητορικών αγώνων και πολιτικής σαγήνης.

Οι σαγηνευτές ομιλούν. Μπορούν να μάθουν πολλές γλώσσες και να σαγηνεύσουν πολλούς που το έχουν ανάγκη. Οι ποιητές όμως αγαπούν και η αγάπη είναι η πιο ιερή τέχνη. Θέλει τους μαστόρους της. Θέλει το καρδιοχτύπι της μανούλας και τις σατανικές λεπτομέρειες της περασμένης ζωής. Του περιβάλλοντος των ανθρώπων και των ζώων. Θέλει την εξοχή και την πόλη που μεγάλωσες. Θέλει τις πληγές και τα λουλούδια που μύρισες.

Η ποίηση είναι παγκόσμια γιατί πρωτίστως είναι τοπική. Δεν γράφεται για να καταναλωθεί αλλά γράφεται για να γίνει ζωή και βίωμα. Κι ίσως ο πιο σπουδαίος λόγος που αντέχουν τόσες γλώσσες μέσα σ’ αυτό το πολυφωνικό ανθρώπινο συνεχές είναι η Ποίηση. Κι αν πάψει η Ποίηση είναι σίγουρο πως θα υπάρξει μόνο μια γλώσσα. Κανονιστική και ποιμενική μέσα στο παγκοσμιοποιημένο μαντρί. Εργαλειακή φτηνή εύκολη στεγνή. Δίχως τα υγρά της ανθρώπινης περιπέτειας.

Από τι πάσχουμε;

Από σοφούς.
Από σπουδαίους που μας μαγαρίζουν με τη γνώμη τους.
Από όσους αναπάντεχα μας ρίχνουν στάχτη στα μάτια.
Απ’ την κατάθλιψη του διάσημου.
Απ’ την αγαμησιά του δημοσιογράφου.
Από τόσους χιλιάδες μαλάκες που φωτογραφίζουν προέδρους.
Από βιομηχανίες όπλων.
Από παπάδες.
Από ρούχα που μας κρύβουν.
Από βιοπάλη.
Από σκυλάδικα σε λεωφορεία σε γιωταχή σε κομμωτήρια.
Από χριστιανές πουτάνες με ψηφιακό μουνί.
Από αγανάκτηση που αν της βγάλεις την πρίζα γίνεται γελάδι του καναπέ.
Από σκουπίδια.
Από μανία για δουλεία.
Από χλιδή άλλων.
Από τράπεζες σπέρματος.
Από τεχνητά δόντια βραχιόλια και βέρες.
Από κίβδηλη αλεξανδρινή σοφία.
Από ορυχεία χρυσού.
Απ’ τον εθελοντισμό των ηλιθίων.
Απ’ τα θαύματα και τα νύχια των αγίων.
Από αναλύσεις και αναλυτές που γουργουρίζουν σαν οχετοί.
Από αντισυστημικούς σπιούνους.
Από αντιεξουσιαστές με σχιζοφρενική ορμή και κοντίσιονερ.
Από τρυφερότητα σ’ έναν πολεμοχαρή κόσμο.
Από πράκτορες τραπεζίτες πιστωτές.
Από τρίτο δρόμο.
Από ψηφοφόρους.
Από ευρωκομουνισμό.
Από ανταγωνισμό.
Από δημοκρατία.
Από τσούλες όλο γλύκα και βασανιάρικες χίμαιρες.
Από τροχαία και πηχτό αίμα.
Από βιντεάκια με τον πόνο των άλλων.
Από μουσεία πολέμου.
Από οστεοφυλάκια.
Από γυμνές χωρίς γύμνια.
Από σκάνδαλα χωρίς σκανδάλη.
Από σκούξιμο χωρίς ηδονή.
Από ανταλλάξιμους οργασμούς.
Από ορολογίες και ηθική.
Από κέρδος αποταμίευση εγκράτεια πλούτο φτώχια στέρηση πολυτέλεια σπατάλη.
Από χείλη δαγκωμένα για την απόλαυση των άλλων.
Από ντροπή.
Από τύψεις.
Από γαστρική παλινδρόμηση.
Απ’ το φερμουάρ των ονείρων μας που’ χει σκαλώσει στα κέρδη των άλλων.

Όργια άνευ εμποδίων

Η κορύφωση του θείου δράματος οδηγεί στη σφαγή των αμνών.

Η αιωνιότητα βρίσκεται στα χείλη και στα μάτια της, έγραψε ο πρώτος Άγριος στο ποίημα του.

Η μοναδική μου απόλαυση είναι να υπονομεύω το χάσιμο χρόνου όσων δεν έχουν χρόνο για χάσιμο.

Ο τροχός γύρισε κι ο φτωχός δε γάμησε.

Ο ήχος του ταξίμετρου στις ταινίες του Τορνέ.

Η στρογγυλή θεά είναι γεμάτη κλωτσιές.

Χαρούμενες αναποδιές της λογικής αντί για νυφικό κρεβάτι.

Είναι από αληθινό ανθρώπινο κρέας είπε ο μάγειρας στο βασιλιά του, που είχε ξανθά μαλλιά, γαλανά μάτια, και δέρμα λευκού ηλιοκαμένου.

Η ευτυχία δεν είναι ποτέ μεγαλειώδης.

Άκου μια δόση έντονου πάθους.

Οι μάζες βρίσκουν πάντα το κουράγιο να ξεχωρίζουν τη βρισιά απ’ τον επιστημονικό όρο.

Πότε πότε οι βιταμίνες δείχνουν μιαν απρόσμενη συμπάθεια στα μικρόβια.

Της είχα ψιθυρίσει τα πιο ανάλαφρα μυστικά. Με την αυτοπεποίθηση του μελλοθάνατου που εκπληρώθηκε η τελευταία του επιθυμία.

Με γαλατάκι στα χείλια.

Ο μικροαστός κολλάει στα προκαταρκτικά της ταξικής συνείδησης.

Γαλανός ουρανός και ηλιόλουστη μέρα απ’ το ραδιόφωνο.

Μόρια αιωρούμενης σκόνης που ονομάζονται Αθήνα, Ρώμη, Ιερουσαλήμ.

Κάποια δικαιοσύνη ποιητική διεκδικεί η πορνεία.

Η Δημοκρατία έκλεισε το ακουστικό και έτρεξε στην ταράτσα.

Η μετριοφροσύνη του θηλυκού είναι κακής ποιότητας ανδρισμός.

Το να συμβουλεύεις καυλωμένους εφήβους είναι σα να μοιράζεις αντισυλληπτικά στο γηροκομείο.

Ο εκκλησιασμός είναι το ανώτατο στάδιο της στείρωσης.

Ίσως ο Ουράνης στο ποίημα του να βγει αληθινός με την περίπτωσή μου.

Καταλήξεις

Το σεξ συνδυάστηκε με βρομόλογα. Μια εκστρατεία κατά του παρελθόντος σεξ.

Κάποιος Ουίλιαμ Σαίξπηρ διάβασε τους νεανικούς του στίχους στα σκυλιά του Παύλωφ.

Από παιδί περιμένω την Άνοιξη.

Οι υπηρεσίες αλληλεγγύης έχουν χέρια γανωμένα από χαρτονομίσματα.

Έρμαια των απολαύσεων, των εύστροφων κοριτσιών και των ηλεκτρομαγνητικών πεδίων. Είμαστε.

Συνεχίστε τα ερωτικά σας παιχνίδια αλλού.

Η πρώτη χειραψία μαζί της ήταν χειραψία διείσδυσης σε πολύ προστακτικό τόνο.

Πούμα, κάπρι και άλλα φοβερά ζώα, κολλητικές αρρώστιες, παπάδες, δηλητηριώδεις σαύρες.

Ο φαλλός. Το σύμβολο θριάμβου των ιερών σκοπών του ανθρώπου.

Καταλήξαμε γυμνοί όπως πάντα και τρομερά μόνοι.

Η λέξη Αγάπη στα μέρη μας μοιάζει με παιδική βωμολοχία.

Ασέλγειες

Διαβάζω τη μακάβρια είδηση της αεροπορικής τραγωδίας στις Άνδεις το 1972. Τη χρονιά που γεννήθηκα. Οι ανθρωποφάγοι επιζώντες δήλωσαν τότε πως: Όταν τελείωσαν τα τρόφιμα σκεφτήκαμε τον Ιησού χριστό και τον τρόπο με τον οποίο μοίρασε το σώμα και το αίμα του στους αποστόλους. Ύστερα αντιληφθήκαμε ότι έπρεπε να κάνουμε το ίδιο. Να λάβουμε το σώμα και το αίμα που υπήρχε στα σώματα των συντρόφων μας, πράγμα που αποτελεί μια μετάληψη. Αυτό μας βοήθησε να επιβιώσουμε. Ο επιζών Νάντο Παρράδο δηλώνει σήμερα, πως μπορούμε με παρόμοιο τρόπο να ξεπεράσουμε την κρίση.

Σκέφτομαι πολλές φορές τους συζύγους των κανιβάλων. Να νιώθουν πως πλαγιάζουν δίπλα σε τέρατα. Να χαϊδεύουν τους ανθρωποφάγους, να τους μαγειρεύουν, να τους κάνουν έρωτα. Κι ίσως να φοβούνται πως κάποτε θα τους καταβροχθίσουν. Όπως οι αναγνώστες που πλαγιάζουν με τα βιβλία των αγαπημένων τους ποιητών. Αυτούς που κάποτε κανιβαλίσαν ακρίτως.

Προσπαθώ να ευθυγραμμίσω την παρόρμηση και την πράξη. Να κάνω αυτά τα δυο μεγέθη να συμπέσουν. Να γίνω ο άνθρωπος των μικρών acting-out. Να βραχυκυκλώσω τους πόλους. Να πετάξουν τα συρματάκια σπινθήρα. Να γίνει η ολέθρια διασύνδεση των ενεργειών. Των αιτίων και των αιτιατών τους. Είμαι ένας εργάτης της ηλεκτρονικής εποχής. Ένα τεμπελόσκυλο στο βάθος της τάξης. Στο τελευταίο θρανίο. Παρότι βρίσκομαι στον πίνακα και διδάσκω τον απειροστικό λογισμό. Η μηχανή, η τάξη θορυβεί μπροστά μου, αλλά χωρίς εμένα. Για ένα συντομότατο χρονικό διάστημα εξασφαλίζω μια κόχη τεμπελιάς. Γλιστρώ ανάμεσα στα δυο σκέλη της επιλογής. Διαλέγω πεισματικά να μη διαλέξω. Επιλέγω την παρέκκλιση. Συνεχίζω.

Βγαίνω έξω στη νύχτα κι ανάβω τσιγάρο. Φυσάει δυνατά κι ο καπνός με μπουκώνει. Σκέφτομαι πως πρέπει να γίνω υπερασπιστής της τελευταίας ελπίδας της ανθρωπότητας. Και ξαναγυρνώ στα γραπτά μου. Αλλά ως πότε; Αφού ότι γράφεται σβήνεται. Κι οι άνθρωποι υποβαθμίζονται σε κάτι, ανάγονται σε κάτι, εκφυλίζονται. Κι η παρακμή τούς κρατά στη ζωή.

Είμαστε ριγμένοι μέσα σ’ ένα ωφελιμιστικό περιβάλλον. Μεταποιούμαστε και σπρωχνόμαστε σε κάτι μη ανθρώπινο, απάνθρωπο, σε κάτι που μας καθιστά αντικείμενα υπολογισμού, αναλώσιμους, ποσότητες φθαρτής ύλης. Ετυμολογώ τη γαλλική λέξη Bocard που σημαίνει οίκος κοινών γυναικών. Από τη λέξη bouc δηλαδή τράγος, ζώο που συμβολίζει την ασέλγεια.

σχέδια: Sergio Mora

Προσφορές και πρόσφορα

Ο καταναλωτής ζει μιαν ανυποψίαστη σκλαβιά πολλές φορές τόσο εκλεπτυσμένη που τον μετατρέπει σε εχθρό, του ίδιου του εαυτού του.

Η μηχανή επιβάλει στους χειριστές της την έλλειψη κρίσης και συνείδησης που δεν διαθέτει, αλλά και τον επαναλαμβανόμενο υπνωτικό ρυθμό της λειτουργίας της.

Ο καταναλωτής χειραγωγείται απ’ τις αυξομειώσεις στις οποίες υπόκειται η διάθεσή του.

Η δουλειά και η σεξουαλικότητα είναι άκρως αυτοματοποιημένες διαδικασίες στο μυαλό του καταναλωτή.

Ο προχωρημένος καπιταλισμός εργαλειοποιεί τον καταναλωτή σε τέτοιο βαθμό ως να τον καταστήσει πράγμα. Να κάνει τον ίδιο προϊόν τόσο προηγμένο που θα μπορεί να αυτοπουληθεί.

Η μάζα των καταναλωτών ασκεί κοινωνικό έλεγχο στη μονάδα-καταναλωτή, καλλιεργώντας μιαν αμφίδρομη σχέση επιβολής συμπεριφορών.

Ο καταναλωτής είναι τόσο πωρωμένος, που στο μυαλό του, η σκλαβιά έχει πάρει έναν επικό χαρακτήρα.

Ο καταναλωτής πολεμά με νύχια και με δόντια τον αντικομφορμιστή καλλιτέχνη γιατί βλέπει σ’ αυτόν τον εαυτό που έχει πατικώσει για να γίνει καταναλωτής.

Ο καταναλωτής παλεύει μόνο για ένα πράγμα. Να μη θιγεί η υπαρξιακή του υπόσταση. Να μην πάψει δηλαδή να είναι καταναλωτής.

Ο καταναλωτής παρόλο που επαναστατεί είναι εχθρός της επανάστασης και παρόλο που συνδικαλίζεται είναι εχθρός του συνδικαλισμού.

Ο καταναλωτής ζει την οδύνη του ανοίγοντας κονσέρβες, αφού κάθε όπλο έχει τον κρότο του.

Ο καταναλωτής είναι καλοντυμένος ή λέτσος, ευθυτενής ή σκεβρωμένος. Ένα παιδί μέσα σ’ ένα δάσος από τσουκνίδες. Ένα κορμί που του έχουν φράξει με αγκωνάρια τον έρωτα.

Ο καταναλωτής έχει την παντοδύναμη λύσσα του ανθρώπου της προϊστορίας. Κατέχει τις συμφωνημένες εκ των άνω ηδονές.

Ο καταναλωτής όταν ανοίγει το φεγγίτη δεν κοιτά τα άστρα.

Μανταλάκια

Είμαστε αυτό που γινόμαστε. Αφού η φιλοσοφία ξεπέφτει πάντα σ’ ένα ανώτερο ον, γινόμαστε συνήθως αυτό που επινοούμε και ξεπέφτουμε σ’ αυτό που δεν είμαστε. Γύφτοι με τα χρυσά μας δόντια παζαρεύοντας την Δευτέρα παρουσία. Μια δεύτερη φαφούτικη ζωή.

Εύρος πεδίου

Η ποίηση ορίζει ένα πεδίο γοητείας. Εκεί όπου τα πράγματα μοιάζουν ζωντανά αλλά δεν κινούνται. Μια σπορά από ατελείς παρουσίες και ατελείς θανάτους. Λόγος θρυμματισμένος, μυστικός, δια παντός στρατευμένος σ’ έναν συμπαντικό ερωτισμό. Δια παντός άσπιλος, αφού σπιλώνει βεβαιότητες. Αφού ιδρύει κατηχητικά ανυπακοής κι εξασφαλίζει την παντοδυναμία του ως που να σβήσει κι ο τελευταίος ήλιος.

Ακμή

Διαβάζω εντιτόριαλ από νέα, πολλά υποσχόμενα, περιοδικά και παθαίνω κάτι γλωσσικές κράμπες και με πιάνει ένας ίλιγγος αγγλοσαξονικός και προβληματίζομαι σφόδρα απ’ την κρίση που πιπιλίζεται ως καραμελίτσα γίγας. Διαβάζω δοκίμια και κόντρα κριτικές απόκρυφων χρυσοπληρωμένων συλλογών που τυπώνονται περισσότερο ως διαβατήρια για να μπει ο φιλομαθής νέος κάτοχός τους στην χώρα των ποιητών και να ροβολήσει εις τις βαθύσκιωτες ακρώρειες του Παρνασσού . Στα συμπόσια και στους Ιανούς και στες στοές του βιβλίου και στα μπαράκια όπου απαγγέλλεται ιεραποστολικά ο αφροδίσιος λόγος του κάθε πικραμένου ποιητού και υποψήφιου νομπελίστα ή γκόμενου γηραιάς ποιήτριας που είναι στα μέσα και στα έξω. Η ποίηση μοιάζει με ημερολόγιο ανθρώπων κάποιου ασύλου που βγήκαν με τριήμερη για ν’ απαγγείλουν στα απαγγελτήρια και να φιληθούν από χείλη μουδιασμένα από βότκα και νερό της φωτιάς. Μιαν αυτιστική στιχοποιία με ακαριαίες λογοκλοπές ώστε να καλυφτεί η κακογραφία. Ποιητικές φιοριτούρες με μια παλαιάς κοπής εξυπναδίστικη συντηρητική σοφία. Και μια μιλιά ξένη, αλλότρια, ρούχο άλλης περιφέρειας και αλλουνού καθολικού παπά ευαγγέλιο. Παίδες που διεκδικούν εξουσία στο απειροελάχιστο κομμάτι της εκδοτικής πίττας. Νεοσσοί με βαρβάτα βιογραφικά και κατάρτιση συναγελάζονται με παλαιές φίρμες της ποίησης της ήττας. Μια τρέντι κοσμιότητα που αντιμετωπίζει τα κοινωνικά ερείπια ως φυσική καταστροφή. Που διακοσμεί το χαρτοπολτό με βαρεμάρα.   

Οδηγός απολαύσεων

Απορροφηθείτε εις την εργασία σας, την υγρασία σας, τη φυλακή σας.

Σώσον Κύριε τας γραφάς εκάστου και τες ιδιοτροπίες.

Είμεθα σάρκα και είμεθα και πέτσα βασιλεύουσα.

Κρατηθείτε μακριά απ’ το μικροαστισμό. Πειραματιστείτε εξ αρχής με το μοντάζ.

Χάριν γούστου να πάγετε εις τον άλλο κόσμο.

Οι Κολόμβοι είναι οι πλημμυρίδες και οι θόρυβοι σε όλες τις πεδιάδες της αβύσσου.

Τεκνοποιείτε άφοβα, βοηθά στην πρωτοτυπία.

Αγγελικά τάγματα και άμβωνες είναι εις τον σάκο των όρχεων.

Ενός λεπτού σιγή για τον αναγνώστη σας δε βλάπτει.

Ρουφήξτε έως ανακοπής την παλλακίδα του Κοσμήτορος πόνου.

Τους αναχθέντες στο μηδέν κάντε τους είδωλα στην αστρική αποικία.

Σώας τας φρένας σημαίνει υπερφίαλος στη Νεκρά θάλασσα.

Τας λεωφόρους μη βαδίζειν αλλά τας συνουσίας.

Εγίνετε δαιμονισμένοι όσο πρέπει για να πείτε την ιστορία σωστά.

Η φαντασία βλάπτει σοβαρά τη λαγνεία.

Λαγνευτείτε ακαταπαύστως χωρίς κατηχητικό.

Μην διαλαλείτε τη φύση και τα διαστελλόμενα ερέβη της.

Να ασκείτε την γλώσσα ως όφιδες.

Υποκλιθείτε στα χαλυβουργία των ιεροδούλων σπασμών.

Είναι χάσιμον χρόνου η μόρφωσις.

Ο διάβολος ζυμώνει με τον κώλο του το ψωμάκι του θεού.

Όπου να’ ναι γδυθείτε.

Αλατίστε το αιδοίο σας και χορτάστε με το φαγάκι του συλφίδες αχόρταγες.

Γράψτε, απορφανιστείτε από πραξικοπήματα.

Οψόμεθα, και οψόμεθα διηνεκώς.

Μουνάκια σημεία των καιρών.

Να αποφεύγετε τα λερναία πλήθη και τους κυματισμούς προβάτων εις τας γραφάς.

Να ασκείται την τέχνη καλογέρων εν στύσει.

Δεν ασχημονούσαν οι χωριάτες που είχαν για Μούσα μια κατσίκα.

Να γαμείτε βήμα βήμα τον απαισιόδοξο μέσα σας.

Η πιο στυγνή μεθοδολογία είναι ο αυνανισμός.

Προφορικές πάντα διαπομπεύσεις να εκάμνετε εις του πρυμναίους.

Άρβυλα στρατιωτών σαν κρίνα δίπλα σε συλημένα πουταναριά.

Τον οβολόν σας προσφέρετε για λίγην αγκαλιά.

Να λατρεύεται τα σύννεφα και κάθε άπιαστη ομορφιά που σας ζωογονεί.

Διαδηλώστε κάτω απ’ το κείμενο κορμί μου λεξούλες αλκαλικές.

Προαχθείτε από καλλιτέχνες σε πυροτεχνουργούς.

Τι ωραίο τρίγωνο το αιδοίο σου! γεωμετρία χθόνια.

Εξασκηθείτε, όπως ο Κρόνος στον πόλεμο συνέλεγε δορυφόρους.

Η κλειτορίς της ελληνικής σημαίας είναι ο σταυρός.

Δεν βλάπτει η εξουσία όταν την ψελλίζουν τα πορφυρά μουνόχειλα στον αγαθό φαλλό.

Μη σκάπτετε τις καρδούλες σας αλλά τις υγρές ύλες.

Καρδαμώστε με ήλιο παρεκτροπικοί γλουτοί.

Ο Καστοριάδης έχεζε εσχατολογικά κύριε Κράτος και μαντάμ Ακαδημία.

Κάθε φιλόσοφος κι ένας απονευρωμένος χειρομαλάκτης της ύπαρξης.

Να κρατάτε μούτρα στον κώλο που σας γυρίζει τον κώλο του.

Πρέπει να σου αφιερωθώ βυζί.

Οι μπήχτες δεν μπορούν να καταλάβουν την τραγωδία ενός λουλουδιού που μαραίνεται.

Θέλω να σε σοδομίσω θρίαμβε ήλιε όπως κι εσύ.

Μη γίνεστε ψυχολόγοι σφάχτες νυμφιδίων.

Ελάσσονες και μείζονες νοικοκυραίοι των γραφών χαμουρευτείτε.

Στα ξενέρωτα όνειρα να μπήγετε ένα σκιάχτρο.

Η τεχνολογία είναι τα κεραυνοβόλα γηρατειά του Αδάμ και της Εύας.

Ο φόβος λογοκρίνει τις αυθόρμητες πράξεις.

Η φιλανθρωπία είναι η πιο ακραία επίδειξη κυνισμού.

Κρύψου στο βρακί της τώρα διάβολε των Ησυχαστών.

Ξυραφάκια

Τα πιο αθώα βιβλία δεν έχουν στο τέλος βιβλιογραφία κι οι πιο αθώες γυναίκες είν’ οι πουτάνες που δεν παίρνουν λεφτά.

Μάχη χωρίς στρατηγό. Σώμα με σώμα ο έρωτας.

Η ελευθερία της κίνησης, δε βρέθηκε ποτέ όσο σήμερα, σε μεγαλύτερη αναντιστοιχία με την πληθώρα των μέσων που διαθέτει.

Να υπογραμμίζεις πάντα την εμφάνιση του πραγματικά μαγικού στο βιβλίο του Κόσμου.

Κανείς δεν πιστεύει αληθινά, οι πιστοί είναι κολπαδόροι. Επιδίδονται σ’ ένα τελετουργικό επινοημένης βλακείας με μιαν άκρως μαϊμουδίστικη επιτηδευμένη προσήλωση. Το πλήθος που κυλιέται στη ροχάλα του.

Οι περισσότεροι πτωχοί τω πνεύματι έχουν τον αέρα πλουσίου.

Η επιστήμη με τη συνδρομή της βίβλου σπέρνει στα χαρακώματα αποτρόπαια θαύματα.

Ο κύριος τάδε με την έμφυτη ευτυχία φαλακροκόρακα.

Ξεχαρβαλωμένος και με ορθάνοιχτο στόμα ο πολιτισμός δίπλα στο λογοκριμένο Καμασούτρα.

Γενναιόδωροι οικοδόμοι συνεισφέρουν εργατικά ατυχήματα.

Γκαρσόνια αποχαυνωμένα σαν αλογάκια της παναγίας σερβίρουν των μάνατζερ τη μοναχική ηδονή.

Πουτάνες με τη συγκατάθεση των γονιών.

Όταν ο επίσκοπος ξαλαφρώνει ο διάβολος του κάνει το πορτραίτο.

Ανέκαθεν η αυγή ήταν ιερή, αφιερωμένη στο δήμιο ήλιο της εργασίας.

Μαζικά ένστιχτα αλλοτριωμένα απ’ τα θέλγητρα αντρών επιφανών.

Ω ζητιανιά! Με χαρτονομίσματα οι περαστικοί σκεπάζουν τη γύμνια σου, που τους πληγώνει.

Η εξομολόγηση είναι η αποχέτευση της ανθρώπινης υποκρισίας.

Ιστορικοί του Γέιλ μαγειρεύουν ομελέτες από σαπίλες πολέμων. Δεν ξεχνούν τον ταγματασφαλίτη πατέρα που τους σπούδασε. Τις οδοντογλυφίδες στις ουρήθρες, τη φάλαγγα, τα ηλεκτροσόκ, τα κλύσματα, τους ξυλοδαρμούς. Παιδιά λυσσάρικα, όλο σόλοικες αναμνήσεις από ταριχευμένα ζώα στα παιδικά τους δωμάτια. Μνήμη του λαού μου που σε λένε Μάλλιο.

Ματατζήδες παράνυφοι συνοδεύουν το κουτσό γέρικο άλογο της εξουσίας στην εκκλησία.

Ντροπιασμένοι από θηλυκές υπάρξεις. Καλόγεροι στο μεγάλο στάβλο του θεού.

Η μεγαλοφυΐα της ιερόδουλης είναι η ζαλιστική μονοκοπανιά.

Ονειρεύτηκα την κόλαση. Και βέβαια εκεί μέσα έκανε και γαμώ τις ζέστες.

Εγκώμιον επαναστάσεως

Η επανάσταση είναι πάντα μιαν αφτιασίδωτη κόρη κυνηγημένη σε τραγικές βαθύσκιωτες χαράδρες.

Βεβαίως κάποτε ξεπέφτει σε βαρβαρότητες και τέτοια αλλά μοιραίον τούτο. Και το μοιραίον δεν αποφεύγεται με τρισάγια παρελάσεις επετείους.

Η επανάσταση μπορεί να γίνει κατεστημένο γι’ αυτό χρειάζεται πάντα μια νέα επανάσταση να ξεμπήξει την παλιά.

Κάποτε κάποτε παίρνει και τη θέση της βαρβαρότητας που πολεμούσε. Φορά τα ρούχα της, το μακιγιάζ της και, καταφέρνει να κάνει μιαν εντύπωση με την πρώτη ματιά, όμως με τη δεύτερη ματιά μουτζουρώνεται, μαγαρίζεται και λιώνει, σαν παγωτό σε φούρνο μικροκυμάτων.

Αλλοίμονο αν καταδικάζουμε τις παλιές επαναστάσεις. Χωρίς αυτές θα κολυμπούσαμε ακόμα στα σκατά.

Οι επαναστάσεις είναι φουσκωμένα ποτάμια ύστερα από καταρρακτώδεις βροχές.

Ο διαφημιστής εσχάτως μπορεί να σταμπάρει τον επαναστάτη σε κωλόχαρτο για να σκουπίζει ο θαυμαστός κόσμος της οικογένειας τον επαναστατημένο του κώλο.

Η επανάσταση κλονίζει τις παλιές υποκρισίες. Τα παιχνιδιάρικα χριστιανικά φιλιά και τα χέρια στις τσέπες.

Ο Φαράκος έγραψε κάποτε μια πανταχούσα για τη μαλακία. Ο Φαράκος ήτο επαναστάτης της πούτσας. Οπορτουνιστής από δεύτερο χέρι.

Ο διασυρμός της επανάστασης αρχίζει απ’ τα χαϊδεμένα της παιδιά.

Η δημοκρατία των αστών δολίως συσκοτίζει τις επαναστάσεις.

Η επανάσταση έχει αυτό το τρομερό πλήθος που βυθίζεται αιμόφυρτο στη νέα αυγή.

Η επανάσταση δεν έχει υπαλλήλους, η επανάσταση έχει μόνο ποιητές που ερωτεύονται, αυτοκτονούν και ξαναγεννιούνται για να ερωτευτούν και να ξαναυτοκτονήσουν. Πιστά ηλεκτρόνια αυτής της σπειροειδούς πορείας προς την ελευθερία.

Η επανάσταση είναι μια αγία Λαύρα οργασμών, ένα Κούγκι ηδονών, ένα Αρκάδι καύλας, μιαν Αλαμάνα εκσπερμάτωσης.

Η επανάσταση δεν έχει κέρδη και ζημίες. Δεν είναι εταιρία. Είναι η αιώνια συνείδηση της δύναμης του αδύναμου.

Ένα δια παντός παλλόμενο υγρό μουνάκι.

2076 μ.χ

Το δίσεκτον έτος όπου η χώρα προχώρησε στα φλιτζάνια και τες προφητείες κι άκουσε τα εξ’ αμάξης απ’ τους γιουρογκρούπιζ σοφούς, που έχουν μανία με την ευσχημοσύνη και τα παρτσακλά σχέδια, επετράπη η μπομπότα και ο ζόφος, θεσμοθετήθη η αυτοχειρία και επετράπη ξανά το όνομα Χαρίκλεια-εκ του χάρου-που ήταν χρόνια απαγορευμένο. Χορτασμένοι με μπόλικο έρωτα μεταπολίτευσης οι κάτοικοι της χώρας άρχισαν να διηγούνται παλαιές ιστορίες με κότες και συνεταιρισμούς που είχαν ακούσει από γονιούς και παραμυθάδες. Επροτάθη μάλιστα να σφαγιαστούν οι μεσάζοντες και να ριχτούν σε λάκκο με χημικά. Ο κόσμος έτρεχε στις παρυφές της πόλεως και στις Τρείς Γέφυρες κοντά σε χωράφια για να πάρει πατάτα Νευροκοπίου και ζόχια Δομοκού. Εκφράσεις από παλαιά ποιήματα βγήκαν στην επιφάνεια και κάποιοι είπαν στ’ αρχίδια μας δε θέλουμε ηλεκτρικό, έχουμε και το σπαρματσέτο. Σταμάτησαν μάλιστα κι οι ανασκαφές αφού συμφωνήθηκε ελλείψει χρημάτων να μην ξανασχοληθούμε με το παρελθόν. Οι επεμβάσεις σιλικόνης στο στήθος μεταφέρθησαν σε πλησίστιες Βαλκανικές χώρες όπου το βάμμα ιωδίου και τα υγρά φρένων ήσαν φτηνά. Σχολεία συγχωνεύτηκαν και νέα βιβλία μαγειρικής βγήκαν στην αγορά. Ο οργανισμός Λαμπράκη μετά από πρόταση του Γιώργου Βέλτσου αποφάσισε να κάνει περιτομή στο προσωπικό του για να κλείσει πιο εύκολα δουλειές με το Ισραήλ. Η Νάντια Μπουλέ επήγε ως εθελόντρια στη Νετ προλογίζοντας το Αντρέι Ρουμπλιόφ και η Βάνα Μπάρμπα ξαναγύρισε το mediteraneo σε μια πιο πολιτική εκδοχή με γριές. Αυτή την μακρινή εποχή έγινε η ανασυγκρότησις της χώρας. Νέες λέξεις κατεχωρήθησαν στο λεξικό Μπαρμπινιώτη και επιτέλους έπεσε δραματικά το εργασιακό κόστος. Η χώρα ξαναπήρε τ’ απάνω της, βγήκε στις αγορές και στα σκλαβοπάζαρα. Οι πολίτες σήμερα καταναλώνουν φτηνή πατάτα, ζαρζαβατικά και καμπρολάχανο. Κυκλοφορούν με μάσκες τελευταίας γενιάς αφού η χώρα έγινε ένα τεράστιο εργοτάξιο παραγωγής ενέργειας. Φυσικό αέριο, πετρέλαιο, πετροχημικά. Κάθε σπιθαμή γης δίδει εις την ανθρωπότητα ενέργεια. Η χώρα που ήτο κατάπτυστη στα μάτια ευρωπαίων και μη, σήμερα τροφοδοτεί με ενέργεια ολόκληρο τον πλανήτη. Η πολυπόθητη ανάπτυξη έγινε κανών, ο δημόσιος τομέας καταργήθηκε και τα πανεπιστήμια εγίναν Χάρβαρντ και Μπέρκλει. Τους ζητιάνους και τους λαθρομετανάστες τους βρίσκεις πλέον ως κέρινα ομοιώματα στο μουσείο Βρέλλη. Οι θυσίες και οι εκκαθαρίσεις πιάσανε τόπο. Οι κυβερνώντες τού τότε και ο Νταλάρας γιορτάζονται και τιμούνται ως αντιστασιακοί. Άνθρωποι που κυνηγήθηκαν και χλευάσθησαν απ’ το πλήθος και τον όχλο αποκατεστάθησαν. Η χώρα γέμισε προτομές και μετονομάσθη σε Athens ανακηρύσσοντας την athens voice σε επίσημο και μοναδικό έντυπο της χώρας με περήφανο χορηγό την αμερικάνικη πρεσβεία. Το έντυπο που καταβαράθρωσε τον κομουνισμόν και το γερούνδιο απ’ τη λογοτεχνία. Οι συντάκτες του θεωρούνται ήρωες φεντεραλιστές και τιμούνται παντοιοτρόπως στα γιουροφερνάλια που γιορτάζονται παγκοσμίως την εικοστή πρώτη Μαρτίου μαζί με την ημέρα ποίησης, μπριζόλας, ύπνου και πεολειχίας.

Χάδια

Είναι η ακολασία της επιθυμίας, να βιώσουμε το ουτοπικό πλήρες μέσω της γραφής, στον ακατέργαστο καμβά μιας αρχικής ιδέας, υπονομεύοντας δραματικά τη σολωμική προτροπή (πρώτα να συλλάβει ο νους κτλ) που όζει κατηχητικό κι ακαδημία. Κι αυτό το εν αρχή ην, είναι που καταργεί η ποίηση. Αυτό το θαμπό επινόημα που προϋποθέτει βιαστή και κοσμοκράτορα των όντων.

Αυτό το αλαζονικό λειρί της εξουσίας έρχεται να πετσοκόψει το αρματολίκι της ποίησης με την ευσπλαχνική σάλπιγγα του πυροτεχνουργού κάποιας θηλυκιάς ύπαρξης ή κάποιας πονεμένης πλαγγόνας.

Σπουδαία τα εργαστήρια δημιουργικής γραφής για να μεταστοιχειώσουν το δέος σε παροξυσμό και να εφεύρουν κάψα και λαγνεία ενεργοποιώντας το εκφραστικό ένστικτο ώστε να επιλέξει τον ποιητικό λόγο για να περιγράψει ευκρινέστατα τη διαφορά μεταξύ των υγρών του αιδοίου και του ιδρώτα του σβέρκου ενός εύζωνα.

Για να παρηγορήσεις την ύπαρξη πρέπει να δυναμιτίσεις τις βεβαιότητές της. Να παραπλεύσεις κοντά στις ξέστηθες μαγγανείες.

Αυτά τα γλυκάδια που ηγούνται λάθρα, στα ματάκια κάποιας που παράγει νόημα μιας αναφανδόν ποιητικής, είναι που απομυζούμε εμείς οι κρυπτολάγνοι για να παράγουμε Ανάσταση από οξειδωμένη λογική.

Το να σκαρώνεις αντιφάσεις για να φανερώσεις αυτό που υπάρχει πέρα απ’ το ποίημα θέλει δοκιμές αφ’ όρου ζωής στην έρημο της μοναξιάς. Θέλει να σ’ έχει χτυπήσει ρεύμα υψηλής τάσεως.

Αν επενδύουμε αενάως στο χάος με ποίηση κάνουμε αναγωγή της ύπαρξης στην αρχέτυπη γλώσσα της φύσης. Επιστρέφουμε εκεί όπου η πράξη ακυρώνει τη φιλοσοφία. Τη φιλοσοφία που δε ρισκάρει τίποτε. Που είναι σκέτη πλήξη   θανατολάγνων σκακιστών που ορέγονται Ταΰγετο για να βλαστήσουν τα κοκκαλάκια τους ολίγο διδακτισμό για τις μέλλουσες αυτοχειρίες.

Ισορροπία ίσον ακινησία ίσον κλωτσιά στ’ αχαμνά της διαλεκτικής. Κάθε εξουσία επινοεί αγκυλώσεις κυρίως λογισμικές για να καθηλώσει τις δυο ζωογόνες εκφράσεις της ανθρώπινης ύπαρξης. Την ανυπακοή απέναντι στην Αρχή και τη σεξουαλικότητα που συγκλίνει στη δημιουργία μιας νέας Αρχής. Αυτή είναι και η φύτρα της επανάστασης που καταγωγικά έλκεται απ’ την αντίφαση ενός δυναμικού συστήματος εξέλιξης.

Η εργασία λειτουργεί ως ζουρλομανδίας των αναγκών μας αφού στην προσπάθειά της να τις πραγματοποιήσει τις ευνουχίζει ή τις μεταποιεί.

Η λυρική εκδοχή ενός κατακερματισμένου όλου αποτελεί μιαν ανίατη ανθρώπινη εκδοχή που προϋποθέτει γεμάτα στομάχια.

Ο αγεωγράφητος χώρος που ονομάζουμε Χάος είναι η τοπολογία κάθε μυθολογίας. Η μυθολογία τοποθετεί τα όντα σ’ έναν αδιάστατο χώρο ώστε ν’ αρχίζουν αυτά να εξουσιάζουν το γίγνεσθαι. Οι μυθολογίες και οι θρησκείες παρακάμπτουν τον ιστορικό χρόνο που μέσα απ’ τις αντιφάσεις και τις συγκρούσεις δημιουργεί επιστήμη, αφού η επιστήμη δεν κάνει τίποτε άλλο απ’ το να τακτοποιεί το χάος μέσα στο χωροχρονικό συνεχές με όρους νομοτέλειας και δράσης. Η μεταφυσική των μύθων και των θρησκειών είναι η ποίηση των μαζών, οι αρχέτυπες εκφράσεις του καρποφόρου έρωτα και του ανερμήνευτου θανάτου.

Αστραπές, σα να μετακινεί έπιπλα ο θεός στον πάνω όροφο της δημιουργίας.

Αφού, η λεπτότατη ειρωνεία δημιουργεί σπινθήρα για ποιητικό αποτέλεσμα, όπως εκείνο το αρπαγησόμεθα εν νεφέλαις που άκουσα πάνω απ’ τον πεθαμένο μου πατέρα και με βούρκωσε αιωνίως.

Εξυπνάδες σε μπλοκάκια

Έγραφα πάντα εξυπνάδες σε μπλοκάκια. Πολλές απ’ αυτές χάθηκαν μαζί με τα μπλοκάκια  και καλά να πάθουν. Παρόλα αυτά η ανθρωπότητα εξακολουθεί να πίνει τον τούρκικο καφέ της φλερτάροντας τη μέσα γύμνια και τα σαπουνισμένα λαιμουδάκια κοριτσιών. Τα όσα  διαθέσιμα για φίλημα. Η έκπληξη να μπορείς να αφαιρείς δέρμα για να βλέπεις φλέβες αιμοσφαίρια και μεδούλια από αυτό που αφήνει πίσω της η ύπαρξη, αυτή, που υμνήθηκε από βλαχαδερά και θωπεύτηκε ιεροπρεπώς από ηλικιωμένους χτίζοντας έργο για να το βραβεύσει μεσόκοπη κόρη εντύπου που έχτισε περιφέρεια ψωμάκια κυτταρίτιδα για να δυναμώσει λίγο την αρμονία που ένιωσε κάποτε μπρούμυτα σε δυάρι γεμάτο βιβλία και τζαζ με μια γάτα έτοιμη να της βγάλει τα μάτια. Οι δυο γραμμές που σου βγαίνουν στο δρόμο ή στη δουλειά από κεκτημένη δια βίου παρατήρηση και μπούκωμα γεγονότων αντιφάσεων απόψεων δεν εντοιχίζονται σε ποίημα ή σε εκδοχή διφορούμενου γραπτού. Αφού η ζωή σε θέλει ή να παπαγαλίζεις άλλους ή να γίνεσαι ζηλωτής μελλοντικής τυραννίας της όποιας νυφούλας θα σου γδυθεί ταιριάζοντας τις καταπαχτές του Κάτω κόσμου με τις πανωλεθρίες του ουρανομήκη οργασμού που μας καταδίκασε με κρίκους και κρικέλια να κροταλίζουμε στη φυλακή μέσα του ελεύθερου χρόνου.

Ιδού:

Η εκκλησία ταξινομεί τις ιερόδουλες με δυο τρόπους. Ο ένας είναι το μπουρδέλο κι ο άλλος ο γάμος.

Ο δασκαλίστικος ιδεαλισμός αρχίζει εκεί που τελειώνει η λογική. Αφού προϋποθέτει πως κάθε γνώση και κάθε ανακάλυψη είναι προορισμένη για να διδαχθεί.

Όσοι δεν κατάφεραν να γράψουν ποίημα έγιναν ανθολόγοι.

Παλαιότερα ο παπάς ήταν το σκιάχτρο στο αμπέλι της ηδονής. Σήμερα είναι ο ψυχολόγος.

Το χαμόγελο του πωλητή είναι η μπούρκα του δυτικού πολιτισμού.

Το πρωτότυπο καταργείται όταν η μίμησή του το υπερβαίνει.

Ο διδακτισμός είναι το ξινισμένο γάλα του δασκάλου.

Η Δύση μπουκώνει τα παιδιά της πολιτισμό κι αυτά ξερνούν βαρβαρότητα.

Οι απόψεις ταξιδεύουν αστραπιαία ενώ οι σκέψεις πηγαίνουν σημειωτόν.

Αφού η παρθένος έτεκεν με τη βοήθεια ενός κρίνου η χυδαιότητά μου είναι ισοδύναμη με την ηθική του κρίνου.

Η αγάπη είναι το τελευταίο στάδιο της φαντασίωσης του ερωτευμένου. Το πρώτο είναι η τρύπα.

Οι ανθολογίες ποίησης είναι κάτι σαν σκληρό πορνό. Μονταρισμένοι οργασμοί. Αφήνοντας την αίσθηση στο ματάκια αναγνώστη πως οι ποιητές διαβιούν χύνοντας.

Οι θρησκευόμενοι φίλοι μου αποφεύγουν να μοιραστούν ακόμα και την ανοησία τους μαζί μου.

Αν η επιστήμη είναι μια ραπτομηχανή, η πρόοδος είναι το βελόνι της που μεταποιεί την ανθρώπινη ύπαρξη για να τη φορέσει ο έμπορος.

Η πολυμάθεια σού είναι άχρηστη όταν σε εκνευρίζει η αμάθεια των άλλων.

Ο ανθρωπισμός είναι μια διαστροφή της ανθρώπινης φύσης. Επινοημένος για να χαίρεται κάποιος χωρίς τύψεις τις υπόλοιπες διαστροφές του.

αποκυήματα του χάους

Ο ποιητής είναι ο αρχιτέκτονας των συγκρούσεων. Οι σχέσεις για να γίνουν παραγωγικές πρέπει να είναι συγκρουσιακές.

Η διαλεκτική στέρησης και επιθυμίας παράγει φαντασιακή ύλη εις το διηνεκές.

Μέσα στο χάος των φωνημάτων ο άνθρωπος αγωνία να μορφοποιήσει σε λόγο τη φαντασιακή ύλη. Αφού ο λόγος αποτελεί τοπολογικό φαινόμενο δίνοντας υπόσταση στην επιθυμία για δομή.

Έχοντας κατά νου ότι η τάξη είναι η απελπισία του χάους ταξινομούμε την τυχαιότητα φτιάχνοντας πλάνα που περιγράφουν το μέγεθος Άνθρωπος.

Η ποίηση δημιουργεί μύθους και ψευδαισθήσεις όπως τα μαθηματικά. Η λέξη καλείται να περιγράψει μιαν αντικειμενική μονάδα. Ένα σύνολο λέξεων καλείται να περιγράψει το κατακερματισμένο όλον. Οι λέξεις και οι αριθμοί είναι οι υπέρτατοι μύθοι. Μ’ αυτούς τους μύθους επιχειρείται η οριοθέτηση του όλου.

Διακινούμε σημασίες γράφοντας.

Αν η ποίηση μείνει προσκολλημένη στις αγκυλώσεις του ακαδημαϊσμού καταργεί την οντολογική ουτοπία της έμπνευσης και ξεπέφτει στη συντήρηση του συνειδησιακού μας συστήματος.

Η γραφή οφείλει να είναι στρατευμένη αφού προετοιμάζει τον άνθρωπο για το μοιραίο.

Η βάση της ανθρώπινης δημιουργίας είναι η ματαιοδοξία αφού η ακατάληπτη μανία του ανθρώπου να μετασχηματίζει τα υλικά και να δημιουργεί αξίες χρήσης κατά βάθος είναι οι διάττοντες σπασμοί που ψελλίζει μπρος στα σαγόνια του θανάτου.

Η ποίηση υπονομεύει το αδύνατο στοιχειώνοντας την κοσμοαντίληψη που διαχέουν οι θρησκείες για την ανάγκη δήθεν του ανθρώπου να πιστεύει στο θεό. Μια ψευδοανάγκη που δημιουργείται από ένα ψευδοπρόβλημα. Ο άνθρωπος αγρίμι δε χρειάζεται τον θεό, ο άνθρωπος αγέλη τον έχει ανάγκη. Κι αυτό διότι οι κοινωνίες έχουν δομηθεί στον υποκειμενισμό της αυθεντίας και της παντοδυναμίας του κεφαλαίου.