Αυτός, Αυτή και τα μυστήρια

Όταν βλέπουμε το γυμνό μας σώμα βλέπουμε το δέρμα μας. Το δέρμα είναι το πεδίο συναλλαγής των βλεμμάτων. Όλα διαδραματίζονται σε επίπεδο δέρματος.

Το δέρμα του γυμνού εκτίθεται στο βλέμμα, το αγγίζει και εισδύει σ’ αυτό. Δεν υπάρχει γυμνό που γδύνεται χωρίς να γδύνει. Το γυμνό σώμα γδύνει τον εαυτό του αλλά κι εκείνον που το βλέπει.

Υπάρχει πάντα μιαν αδιόρατη αστάθεια ανάμεσα στο γυμνό και το πορνό, ανάμεσα στην έκθεση και την επίδειξη, ανάμεσα στο βλέμμα και την ηδονοβλεψία.

Το σώμα που δείχνεται στο πορνό δεν δείχνεται για τη γυμνότητα. Εδώ πλέον τίθεται ζήτημα χρήσης και κατάχρησης του σώματος, όχι για κοίταγμα, αλλά για πάρσιμο, για άγγιγμα, για ξέσχισμα, για μαλακία.

Εδώ το μάτι διεγείρεται και λειτουργεί ως διαφανοσκόπιο, ως πρίσμα που αποσυνθέτει το φάσμα του ηδονίζεσθαι. Επίδειξη μέσα στην επίδειξη και βλέπειν εν τω βλέπειν.

Το γυμνό καθώς γίνεται αναπαράσταση και εικόνα, ωθεί το βλέμμα πέρα απ’ το ίδιο, προς τις συγκινήσεις του ερωτισμού και την απέραντη επικράτεια της σεξουαλικότητας.

Το μάτι τίθεται σε κίνηση μέσω της προσφοράς της εικόνας. Το γυμνό δεν είναι πλέον ούτε πρώτη ύλη, ούτε απλή σάρκα, ούτε ιδεώδης μορφή, αλλά αναπαριστάμενη ύλη, εικονική ύλη, ύλη ρυθμιζόμενη από τις κινήσεις του ποθούντος βλέμματος.

Δεν είναι τίποτε άλλο από ένα επιδεικνυόμενο Είναι.

Ο θεατής ηδονίζεται που βλέπει και που ξέρει ότι αυτό το γυμνό δείχνεται ως τέτοιο, δηλαδή ως γυμνό αλλά και συνάμα ως γυμνό που δείχνεται.

Η κοινωνία του θεάματος, μέσω της τηλεοπτικής μαγειρικής των εικόνων, προβάλει τη γυμνότητα με τέτοιο τρόπο ώστε να διατηρεί έντονα τα ίχνη των ταραχών της σάρκας.

Όλοι οι διακόπτες είναι ανοιχτοί στην ηδονοβλεψία. Δηλαδή στη μη συμμετοχή.

Το θέαμα αλλοιώνει την εικόνα της ζωής. Ψηλαφίζει τις εσωτερικές νεκρές φύσεις μας μέσα απ’ τον εξορκισμό του αγγίγματος.

Μπορείς να κοιτάς, αλλά δεν θα φας. Μπορείς να κοιτάς, αλλά δεν θα γαμήσεις.

Ολόκληρη η σύγχρονη πολιτική θεωρία είναι βασισμένη πάνω σ’ αυτό τον φραξιονισμό. Μέσα απ’ την αλχημεία του ήχου και της αίσθησης των εικόνων πουλάμε τους πόρους της σάρκας της ομορφιάς σε πεινασμένα στόματα οράσεως.

Γουρουνοκεφαλές

Κοινοί θνητοί, τώρα βρίσκεστε εδώ, μέσα στον κόσμο. Κάποια λιγδιάρα μαμή χασάπησα σας έκοψε τον ομφάλιο λώρο και σας έδωσε μια κλωτσιά και σας πέταξε μέσα στον κόσμο.

Σας έβγαλε σαν ταχυδακτυλουργός απ’ τη μήτρα. Μέσα απ’ τα σπλάχνα της μαμάς, εκεί που νιώθατε τρόμο και λαχτάρα μαζί. Εκεί που το πρώτο σκίρτημα του φόβου περίμενε το αναποδογύρισμα των πάντων.

Μέσα στα υγρά ενός κόσμου που δεν μολύνθηκε απ’ τους βλοσυρούς θεούς των ανθρώπων. Κοινοί θνητοί, που ήρθατε τόσο βίαια σ’ αυτόν τον μη μάταιο κόσμο, η πρώτη κίνηση ευχαρίστησης και χαράς ήταν το χέσιμο και το κατούρημα. Το ξαλάφρωμα και το χάιδεμα.

Κι αυτό δεν είναι έργο του διαβόλου ή ενός παράφρονα, ούτε εκδήλωση μοχθηρίας ή κακόβουλης πράξης. Αλλά ένα λαμπρό και σπαραχτικό σκίρτημα του απροστάτευτου όντος, μπροστά στο μεγαλείο της βαναυσότητας της πιο ιερής έκφρασης της φύσης.

Κοινοί θνητοί, εσείς είστε η συνέχεια του έρωτα και της ερωτικής ζωής. Η συνέχεια της ερωτικής τέχνης που όταν σβήσει θα σβήσει και η ίδια η ζωή.

Οι Ιάπωνες, οι Κινέζοι, οι Ινδοί, οι Άραβες λάτρεψαν αυτή την τέχνη και κατάλαβαν την ιερότητά της σε όλο το μεγαλείο της.

Είναι αυτοί που αναζήτησαν την αλήθεια στην ίδια την ηδονή. Είναι αυτοί που δεν ξέπεσαν στο μονοθεϊσμό και τη σεξουαλική επιστήμη όπως ο δυτικός σκεπτικισμός της πολιτικής ορθότητας.

Όταν οι Γάλλοι μαλακιζόταν με τους Λουδοβίκους και τις ψεύτικες περούκες οι Ανατολίτες επινοούσαν και χαρτογραφούσαν την τέχνη του γαμησιού. Όταν οι χριστιανοί κάνανε μετάνοιες ή ξερίζωναν με μανία τις ψωλές των αγαλμάτων της αρχαιότητας οι λαοί της Ανατολής ερωτοτροπούσαν με τον πιο φυσικό τρόπο.

Καθώς η σεξουαλική επιστήμη, μετά τη βαρβαρότητα των διεστραμμένων παπάδων, κατέλαβε τη θέση της ερωτικής τέχνης, λειτούργησε κάτω απ’ τη βλοσυρή μάσκα του ευπρεπούς θετικισμού.

Έφερε το ξεκόλιασμα και τη διάρροια και την κακογαμία. Τους ψυχολόγους και τους νευρολόγους. Τα φάρμακα και τα φαρμάκια. Τους νοσηρούς ιεροκήρυκες ενός αέναου καπιταλιστικού παραδείσου που γράδωσε το γαμήσι στην κατανάλωση.

Κοινοί θνητοί ξύστε τον κώλο σας όταν σας τρώει και κλάστε όταν θέλετε να κλάσετε. Δεν είστε ένα κομμάτι κρέας τυλιγμένο με ρούχα και καλούς τρόπους.

Δεν είστε οι σπερματοσυλλέκτες του αμερικάνικου κλιματιζόμενου εφιάλτη ούτε τα περιελισσόμενα μαλακηστήρια του ψυχαναγκαστικού ευρωπαϊκού νοικοκυριού.

Είστε οι μοναδικοί ιδιοκτήτες των αιδοίων σας, είστε οι κάτοχοι του κλειδαρίθμου των ηδονών.

Κοινοί θνητοί αν δε διώξετε απ’ το κρεβάτι σας το κράτος και την εκκλησία η ανθρωπότητα θα φάει κι άλλα σκατά. Κι άλλες έξυπνες μπόμπες. Κι άλλα Hot Spot. Κι άλλους σκατόψυχους. Κι άλλες γουρουνοκεφαλές στερημένων πεταμένες εκεί που πάει να φυτρώσει το λουλουδάκι της ζωής.

Μικρό ελεγείο κάψας

Ω να ‘ξερες! τι αποικίες κοσμοχαλασιάς
Τι υδράργυρος ζεστός για σένα γίνομαι
Καθώς εισβάλω στη μασχάλη σου
Καθώς πορθμεύω κάψες
Ω να ‘ξερες! πως καταλάμπουν τα τηλέτυπα στον Έβρο
Στην Κίμωλο πόσο θερμός υπήρξε ο Ιούλης
Πως πέρασε η λέξη πύρκαυλος ξυστά απ’ τα Εκβάτανα
Ρόγχος εραλδικός
Το θείο μπανιστήρι πως
μας ετρόχισε επάνω στα φραγκόσυκα
Πως ούρλιαξα, Μανούλα μου, αχ!
καθώς μου ξέσκιζαν τ’ απόκρυφα οι λύσσες
κι η φλέβα έσπαζε τον άξονα
εμού του ελάσσονος
που δεν εγεύτηκα
αρραβώνα με το δάχτυλο
χαλβά Φαρσάλων
στύση σπλαχνική

Σκυλοστέκι

στον Τεό Μπασιάκο

Οι γνώμες μας αρέσουν, φίλε
Κι απ’ αυτό το σκυλοστέκι μας περνούν πολλοί
Οι γνώμες μας αρέσουν, αλλά
Ούτε μια δεκάρα δεν αφήνουν
στους κύνες
τους μη θηρευτικούς του Διογένους
οι χθαμαλοί αστοί
Καθότι βεβαίως
χατίρια εμείς δεν κάνομεν
Καρδούλες όμως δεν χαλάμε
Κι όμως αφού
Ο μυστικός μας δείπνος είναι φανερός
Το ντίνερ μας ηλίου φαεινότερο
Θα φέρει ο Ριτσώνης Ρεβερντύ από τον κάτω κόσμο
Θα φέρει ο Λάγιος λίγο ρεβανί απ’ το Μενίδι του
Ηλιοτρόπια για τον κόρφο της Μαριάννας
Κι όταν αδειάσουν τα ποτήρια θα μας μείνει η σβουρού

Ιστορικό σημείωμα

Μετά τη δολοφονία του Τσαουσέσκου
στη Ρουμανία
αρκετοί Έλληνες, στουρνάρια στην πλειοψηφία
(που δεν κάνανε ούτε για νεκροθάφτες)
πήγαν να σπουδάσουνε γιατροί.
Κι όπως ήταν καυλωμένοι
και καταπιεσμένοι απ’ τα σπίτια τους
γαμούσαν ότι έβρισκαν μπροστά τους.
Κοπελίτσες που βγήκαν στο κλαρί
για ένα εβαπορέ. Γριές γυναίκες
για ένα κουτί Marlboro.
Κόλλησαν αρκετές μουνόψειρες.
Έπαιρναν τότε τηλέφωνο τους δικούς τους.
Στείλτε μας ψειρόσκονη, λέγανε
μας κολλήσαν ψείρες, τα παλιοκουμμούνια.

Allahu Akbar

Αιμόφυρτος σε μια καρότσα φορτηγού, μαζεύει τα μαδημένα μαλλιά του απ’ όλα τα πλάτη της γης. Κοριτσάκια μικρά σε άλλες χώρες ζωγραφίζουν πάνω στη φωτογραφία του παράξενα χρυσόψαρα.

Στη γλώσσα των κατακτητών μέσα στη στάχτη των βιασμών και των θανάτων αυτό ονομάζεται πρότζεκτ. Ο Αλλάχ-τιμωρός είναι το νέο χτικιό που προορίζει ο Αμερικάνος φίλος για να σαπίσει τα νεφρά της ανατολής.

Όσο θα υπάρχει πρωινή προσευχή στα σχολεία των δυτικών τα παιδιά του θεού θα σκορπίζουν εντόσθια στους ανέμους του μέλλοντος με τα δόντια λυσσασμένου σκύλου που τους χαρίζουν οι καπιταλιστές.

Όπλα και φυσεκλίκια και δυναμίτης και υδράργυρος δυνατός, όλες οι ευσπλαχνικές χημείες της γάγγραινας κυματίζουν μεσίστιες πάνω απ’ τη γηραιά μας ήπειρο.

Άνθρωποι παράλυτα εμπορεύματα, λαοί για το βάραθρο του Ζαλόγγου. Έτσι προστάζει η τοκογλυφία, η βιομηχανία όπλων και η αρπαχτική κενότητα όλων των ανταγωνισμών.

Έτσι προστάζει η αγορά του παγκόσμιου σφαγείου. Πιστοί και άπιστοι ανήμερα των συντελείων, πετροβολάει ο ένας τη φτώχεια του άλλου. Γαμάει ο ένας τα παιδιά του άλλου, μέσα στην εντροπία της παγκόσμιας αγοράς. Του συμπαντικού χασάπικου και του θεόπνευστου σφαγείου.

Αν τα τζαμιά και οι εκκλησίες δεν γίνουν χώροι συνουσίας το ανθρώπινο γένος την πούτσισε. Ούτε θεοί ούτε πελάτες, μονάχα ετοιμάστε την ψεκαστήρα για τους κοριούς και τα εντομοκτόνα για τις κατσαρίδες.

Αφήστε τα τέμπλα και τις ζωγραφιές των αγίων να παρακολουθούν το μέγα θαύμα της ζωής. Γαμηθείτε πάνω στην άγια τράπεζα και ψηλά εκεί στο μιναρέ χύστε αβέρτα αδέρφια.

Δεν χρειάζεστε υγειονομική υπηρεσία και βιβλιάρια και στέφανα και φερετζέ και εξομολόγηση και άφεση αμαρτιών και σαβούρα αιώνων που πρέπει επιτέλους κάποιος διάολος να πετάξει στον καιάδα.

Αναθρέψτε τη γενιά που θα μολύνει τους καταναγκασμούς με τα χύσια της. Τη γενιά χωρίς πιστούς και απίστους. Τη γενιά που θα σταματήσει τη διαιώνιση του ψεύδους.

Διότι, μεταξύ πιστών και απίστων υπάρχει μόνο μια κόψη του ξυραφιού, και από τις δυο πλευρές του ξυραφιού, η άβυσσος της ηθελημένης άγνοιας. Κανένας τόσο τυφλός όσο εκείνος που δεν κοιτάζει. Και κανένας τόσο νεκρός όσο εκείνος που ψευτοζεί.

Ξαστεριά των δαιμόνων

Θα σου βγει το όνομα ξαστεριά.
Οι γραφειοκράτες θα σε πούνε ξετσίπωτη
Οι καπιταλιστές θα σε διασύρουν έως θανάτου
θα σε πούνε σπάταλη έκφυλη παλαβή.
Όμως χαρταετοί μισθοφόροι
θα έρθουν να σε συντρέξουνε
νυχτόβια θεριά που όλο γλείφουν κερήθρες
άυπνα χερουβίμ
μια Λίτσα απ’ τα Τρίκαλα, έκπτωτη
των κοριτσιών οι αγίες μασχάλες
τα γαρούφαλα, οι σχισμές αρχαγγέλων
κόρες του Ισλάμ που αυτομόλησαν στον Βλαδίμηρο Ίλιτς
καλογριές που εγίναν εργάτριες του σεξ
καλογέροι που εφόρεσαν πετραχήλι τη στύση τους
το Άγιο Όρος των ηδονών σκαρφαλώνοντας
για να έρθουν ξαστεριά πιο κοντά το κορμί σου.

Ω, πρώτη, της Ανοίξεως μέρα!

Σε κάθε ποίημα της Άνοιξης ενυπάρχει η ιστορίας ενός σωματιδίου ανθρώπινης σάρκας που αρνήθηκε την ανάλωση του θανάτου. Η Άνοιξη δεν είναι παρά ένα όνομα που δίνεις σε μιαν αφηρημένη ιδέα.

Είναι η εποχή που ο άνθρωπος αρχίζει να θρησκεύεται με τα στοιχεία της φύσης. Που μπορεί να ξαπλώσει πάνω στ’ αγριόχορτα παρακινώντας ανθρωποειδείς ολετήρες να επιστρέψουν στην αμοιβάδα και την ανθρωποφαγία. Παρακινώντας βυζάκια στη βουλιμία.

Είναι όλα τα όπια που ζυμώνει ο ήλιος, το χνουδάκι του αφαλού προς τις νέες εβρίδες, οι μασχάλες που γαργαλιούνται συλλαμβάνοντας το βαθύτατο νόημα εκείνων των εσωτερικών νεκρών φύσεων που εκδηλώνουν την παρουσία τους μέσα απ’ τον εξορκισμό του αγγίγματος.

Η σκουριά της λαμαρίνας που τρίβεται μετά το έλκος του χειμώνα. Η αμαρτία στα δάχτυλα που θρέφει το ζεστό ζύθο απ’ τα έγκατα.

Το μαύρο μηλίγγι του δαίμονα που βράζει μέσα στη συκιά τους χυμούς. Για να φτάσει στο θαύμα του Αυγούστου. Στο σύκο και την οχιά. Στους μηρούς και την ανύμφευτη γύμνια.

Εκεί που σκάει ο λυρισμός μες στο αιδοίο και γίνεται παρανάλωμα απ’ το λιοπύρι. Γελοίος πιερότος που καπνίζει χόρτο αλβανικό στο διάλειμμα της παράστασης. Απαγγέλλοντας σκυλόσοφα ποιηματάκια σε πλουμιστές γριές που πλήττουν και λιμπίζονται γκαρσονιέρες με μικρά ξεβράκωτα λυκόπουλα.

Έτσι μπορώ να φανταστώ πως η Άνοιξη είναι πάντα εκεί και μας περιμένει. Θηλυκιά, αμάχητη, αμόλυντη, μια μεγάλη πατριωτική γη με γελάδια και πρόβατα, σπαραχτικά κοτέτσια και άντρες έτοιμους να γαμήσουν ότι κινείται, γυναίκες, παιδιά ή ζώα. Να τραντάξουν τα σπλάχνα της Δαμασκού με σκληρά ναρκωτικά και φαρμάκια.

This is a pipe

στον Δημήτρη Πουλικάκο 

Είθισται στο τέλος της σχολικής χρονιάς οι μαθητές να καίνε τα βιβλία τους. Αυτή την όμορφη Νερώνεια κατανυκτική συνήθεια την απολαμβάνει με γάργαρη χαρά το σύστημα. Αντί να καψαλίσει τ’ αρχίδια του καπιταλιστή με τον αναπτήρα του, ο νεολαίος καίει το Δαρβίνο και τον Καρτέσιο.

Και βεβαίως ο ίδιος νεολαίος θα στήσει κώλο αύριο περνώντας απ’ τη μέγγενη των άθλιων εξετάσεων για μια θέση στον ήλιο του συστήματος. Θα γίνει σπουδαίος και τρανός μισώντας το βιβλίο και την ανάγνωση. Θα του εργαλειοποιήσει τον εγκέφαλο ο καλός φροντιστής για να μπορεί να τον αρμέγει ο εργοδότης.

Τι μου χρειάζονται όλες αυτές οι μαλακίες; αναφωνεί ο νεολαίος. Φιλοσοφία, χημεία, μαθηματικά, λογοτεχνία. Εγώ θέλω να κάνω πίπες. Μάθε με να κάνω πίπες. Τα’ χω χεσμένα δάσκαλε τα γράμματα και τις τέχνες. Εγώ θέλω να κάνω καλές πίπες.

Αν αύριο ο πελάτης δεν ευχαριστηθεί από την πίπα που θα του κάνω τι θα του πω εγώ; θα του διαβάσω Βάρναλη ή θα του εξηγήσω την οικονομική πολιτική της οθωμανικής αυτοκρατορίας στα χρόνια της παρακμής;

Γι’ αυτό εμείς θα καίμε τα βιβλία μέχρι να μας μάθετε δάσκαλε να κάνουμε καλές πίπες. Μόνο πίπες. Ο προορισμός του ανθρώπου είναι να μάθει να κάνει πίπες. Και να τις κάνει σωστά.

Είμαστε χώρα τουριστική και πρέπει να μάθουμε να κάνουμε καλές πίπες. Γλώσσες και πίπες. Αγγλικά και πίπες. Γαλλικά και πίπες. Γερμανικά και πίπες. Πρέπει να γίνουμε ο πιο ανταγωνιστικός λαός στις πίπες. Οι καλές πίπες θα φέρουν νέους επενδύσεις και νέα κεφάλαια. Αυτό είναι το αίτημα της κοινωνίας απ’ το σχολείο.

Μόνο το σχολείο μπορεί να μας βγάλει απ’ την κρίση εισάγοντας στην εκπαίδευση το ένα και μοναδικό εγχειρίδιο της πίπας. Οι δάσκαλοι πρέπει να μάθουν τα παιδιά να κάνουν καλές πίπες. Χεστήκαμε για τη μεσότητα του Αριστοτέλη και την ευθεία ελαχίστων τετραγώνων.

Εμείς θέλουμε βαθμό καλό για να μπούμε στο πανεπιστήμιο, να τελειοποιήσουμε της εκμάθηση της πίπας. Θέλουμε σεμινάρια πίπας απ’ τον ΟΑΕΔ.

Αυτό είναι το αίτημα γενεών επί γενεών. Να ξεφύγουμε απ’ τον φριχτό κίνδυνο της ανάγνωσης. Απ’ τα βιβλία που μπορούν να άρουν την άγνοια, αυτόν το σπουδαίο κηδεμόνα και θεματοφύλακα ενός καλά αστυνομευόμενου κράτους. Και τι θ’ απογίνουμε άραγε χωρίς αστυνομία και παπά; Τι θα είναι το κράτος μας;

Ω, ναι θέλουμε την άγνοια. Η άγνοια μας προστατεύει απ’ τους κινδύνους. Το να κοιτάμε τη δουλειά μας. Το να κάνουμε καλά τη δουλειά μας. Τις πίπες μας. Να βελτιώνουμε την τεχνική. Να προσφέρουμε στον Κύριό μας τη μέγιστη ευχαρίστηση. Πίπες ολημερίς κι ολονυχτίς. Πίπες στις αργίες. Πίπες τις Κυριακές. Η μόνη λύση για την κρίση. Πρωινή προσευχή και πίπες.

Οδηγίες Χύσεως

Ο ποιητής δεν είναι καπιταλιστής, δεν εκμεταλλεύεται την εργατική δύναμη κανενός. Για τον καπιταλιστή, ο φετιχισμός του εμπορεύματος παίρνει τη μορφή της ιεροποίησης του κοινού αγοραίου παρανομαστή όλων των εμπορευμάτων. Δηλαδή του χρήματος.

Το χρήμα αποκτά για τον καπιταλιστή μια υψηλή, μυστικιστική, πνευματική αξία. Ο ποιητής έχει το χρήμα γραμμένο στα παπάρια του. Βρίσκεται στον αντίποδα του καπιταλιστή. Ο καπιταλιστής φετιχοποιεί το εμπόρευμα ενώ ο ποιητής φετιχοποιεί την ηδονή και την ευχαρίστηση. Την καύλα της στιγμής που θα αποκτήσει γλωσσική υπεραξία.

Ο δυναμικός ποιητής της ηδονής κι όχι ο αναιμικός στιχάκιας της αναγούλας προτιμά να γράψει για τον εαυτό του και να χάσει τον αναγνώστη παρά να γράψει για τον αναγνώστη και να χάσει τον εαυτό του.

Οι λέξεις και τα πράγματα και οι άνθρωποι είναι μακριά απ’ το κακό και το καλό. Μακριά απ’ τη χολέρα της υποκριτικής χριστιανικής ηθικής.

Για να έχεις πρόσβαση στην ηδονή απαιτείται παράβαση. Ο καπιταλιστής έχει ειδικό προσωπικό, υπαλλήλους, για να του τραβάνε μαλακία. Ο ποιητής μαλακίζεται κατά μόνας ή με φίλους.

Ο ποιητής μαλακίζεται μεγαλειωδώς όταν γράφει ή όταν απαγγέλει το ποίημα του. Η ποίηση είναι η πιο γλυκιά μαλακία. Ο ποιητής και η ποιήτρια διαθέτουν έναν ανεξάντλητο ποιητικό οργασμό έκθετο σε ερμηνείες. Ο ποιητής μπορεί να τον παίξει εκεί μπροστά σας. Το μελάνι είναι το σπέρμα του ποιητή. Με μια χαρτοπετσέτα κι ένα στυλό μπορεί να ξαλαφρώσει.

Ο ποιητής δεν αρκεί να πει μια εξυπνάδα ή ένα δόκιμο στιχάκι. Πρέπει να το καταγράψει. Δεν αρκεί το ροδάνι της ποιητικής του γλώσσας.

Ένστιχτο και συνείδηση βράζουν στο μεγάλο καζάνι της καρδιάς. Παραγωγικές δυνάμεις και παραγωγικές σχέσεις συγκρούονται πάνω στη σάρκα του ποιητή.

Στην αγάπη για τον πλησίον ο ποιητής αντιπαραθέτει την απώλειά της.

Εσείς καλοί μου άνθρωποι που μοιράζεστε από αγάπη το χιτώνα σας με το φτωχό, μήπως τον θέλετε αιωνίως φτωχό το φτωχό για να τον γαμάτε και να του πίνεται το αίμα; Μήπως το γαμήσι για σας είναι στυγνή κυριαρχία με κάθε μέσο, κι ένα σπουδαίο τέτοιο μέσο είναι η δολερή σας αγάπη;

Μήπως καλοί μου άνθρωποι το πραγματικό πρόβλημα της αγάπης είναι η ηδονή του πλησίον, η βλαβερή και κακοήθης ηδονή του, η μαγαρισμένη απ’ τον ιερό ανταγωνισμό;

Μήπως στη θέση της ομορφιάς και του πέπλου και της ελεημοσύνης σας αναδύεται η εχθρότητα και η καταστροφή; Μήπως το δικό σας ωραίο βρίσκεται πιο κοντά στα κακό παρά στο καλό;

Καλοί μου άνθρωποι στρωθείτε και γράψτε ένα ποίημα. Τραβήξτε μια δημιουργική μαλακία. Έτσι θα καταλάβετε τους ποιητές και τα καψόνια της γλώσσας στο χείλος της κοσμικής αβύσσου.

Καλοί μου άνθρωποι δεν θα βρείτε την ποίηση πουθενά αν δεν κουβαλάτε λίγη μαζί σας.

Καλή Σαρακοστή

Το μουνί μου μυρίζει θάλασσα
Το μουνί μου μυρίζει γη
Το μουνί μου μυρίζει χνώτο
Σπράιτ ιδρώτα μασχάλη
Το μουνί μου μυρίζει υγρή μούχλα
Το μουνί μου μυρίζει τραγανό καλαμαράκι
Νεολιθική νυχτωδία στην Κρονστάνδη
Το μουνί μου μυρίζει προσφυγιά και χάπια για τη σηκωμάρα
Το μουνί μου μυρίζει πολιορκημένη Δαμασκό
Μυρωδάτο δάσος απάτητο
Το μουνί μου μυρίζει θεό
Ψαρίλα βρεγμένα σκουπίδια καμένα λάστιχα
Το μουνί μου μυρίζει ρέγγα
Ορμονοθεραπεία οικειότητα
Καψαλισμένη φτερούγα
Το μουνί μου είναι κακό
Απ’ δω ξεφύτρωσε ο Χίτλερ
Ο Ντόναλντ Τραμπ
Ο Άντερς Μπέρινγκ Μπρέιβικ
Το μουνί μου είναι πηγή πόνου και βιαιότητας
Εισβολών και αίματος
Πηγή συμφορών και γρουσουζιάς
Θα ήταν ωραία να υπήρχε ένας δρόμος
ανάμεσα στα πόδια μου
να τον πάρω και να φύγω μακριά απ’ το μουνί μου

Της Τυρινής ή Τέλη Σταλόνε και ξερό ψωμί

Τις πόρτες των αστών θα κατουρήσουμε νυχτιάτικα
Τα ψυχοφθόρα γύρω μας σιφόνια
Της ηγουμένης θλίψης ο λαιμός, ολημερίς διώκτης
Απόκρεω, δοξάρι αγριεμένο
Ω! γύφτισσες, πληγή της ειμαρμένης
Παίζετε τα βραχιόλια σας μα εδώ βροντούν πιστόλια
Ηλιοστάσιο του Κάλβου αγκαθερό
Και με φως και με θάνατον ακαταπαύστως
ακαταπαύστως γύμνια
ακαταπαύστως τούρλα φαλλική
Της Τυρινής, ουρλιάζουν οι παπάδες στο Βραχώρι
Μετανοείτε αντίχριστοι, μετανοείτε φλώροι
Κι εσείς φρικιά απ’ το Περγαντί, μπούλες απ’ το Δοκίμι
Τέλη Σταλόνε, σκούξτε, και ξερό ψωμί
Διακόσια βολτ στ’ αρχίδια του να σπάσει το τσιμέντο
Ο καταρροϊκός γαμιάς, ο Αιτωλός επόπτης των αιδοίων
Μες στου φασματικού Τριχώνιου τις πάχνες
Όργια φθισικά
Τσέπες γεμάτες στύσεις
Εξανθήματα
Σπέρματα κομφετί να ραίνουν
Τα ξεβράκωτα πρυμναία κοριτσάκια
Το βασιλιά καρνάβαλο
Το βασιλιά πολιτισμό της άσπλαχνης γραικίας

Ο χρόνος και ο ρόγχος του

Το τσίρκο, όπως η ποίηση και η ταυρομαχία είναι από τα λίγα σκληρά παιχνίδια που επιζούν μέσα στους αιώνες. Παραδίνεσαι στα σκληρά παιχνίδια όπως παραδίνεσαι στον πόλεμο.

Τα σκληρά παιχνίδια είναι μιαν αταξία, ενώ η ζωή είναι τάξη και ισορροπία, κι η πλήξη είναι ο παιδονόμος της.

Όταν η μέρα δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα σκέτο εικοσιτετράωρο, δεν υποφέρεται. Μια μακριά, σχεδόν αβάσταχτη ηδονή πρέπει να είναι η μέρα, μία μακριά συνουσία.

Ανήσυχη η κοιλιά του κόσμου ανήσυχος κι ο κώλος του.

Εδώ που έμαθε να ποδοπατάει ο άνθρωπος τον άνθρωπο, εδώ γυρεύει ο άνθρωπος το μέλι και το γάλα. Εδώ νοσοκομεία φυλακές στρατόπεδα προξενεία. Εδώ οι απανθρακωμένες λέξεις μες στη λάσπη της ανθρώπινης γλώσσας.

Εδώ τα μικρά εγωιστικά πλάσματα, οι κάλτσες και τα σουτιέν, οι εκκλησίες και τα πρακτορεία ειδήσεων.

Κολλημένοι, αχώριστοι. Μας ενώνει η σιωπή. Το κλάμα. Αυτό το άσπιλο παιδικό βλαστήμι.

Μας ενώνει ο θεός που αποστάζει μέλι μες στο βρακί της. Όλους εμάς που ασχοληθήκαμε με τα σκληρά παιχνίδια. Όλους εμάς με τη λυκίσια κουλτούρα που εβγάλαμε τη βία μας στις πιο μοναχικές ενασχολήσεις. Που εγίναμε θέαμα, ισορροπιστές για να αγγίξουμε την καρδιά του λούστρου.

Εμείς που εβγάλαμε εν μια νυκτί το μέσα έξω, ιδρύοντας κυβέρνηση ερωτύλων. Εμείς που ανάψαμε το τσιγάρο μας μεθυσμένοι μες το αστρικό μπανιστήρι.

Εμείς, που χαθήκαμε μες στον απέραντο κοσμικό λαβύρινθο, ψηλαφώντας και δαγκώνοντας ως κρυφοί μελισσοκόμοι, την πολύχρωμη γύρη των στιγμών.

Ακροβάτες του τσίρκου και τσαρλατάνοι της στιχουργίας. Ταυρομάχοι που κοιτάζουν στα μάτια τη ζωή με τα μαύρα δόντια.

Απόβλητοι μες στη λιποθυμική ζέστα της ερωτικής θανής. Συντονισμένοι απ’ τις συγχορδίες των υγρών της. Βυθισμένοι μέσα στα πάλλοντα λεμφαγγεία της και στους βορβοσηραγγώδεις μύες της. Σπαρμένοι εκεί στα μύχια σπήλαια της πιο βέβηλης λαλιάς.

Ταις πρεσβείαις

Ορίζω ως πρεσβεία των ελευθέρων κρατών
τα ουρητήρια του πεδίου του Άρεως
Ορίζω ως πρεσβεία των Ηνωμένων πολιτειών της Αμερικής
τα ουρητήρια της πλατείας Ομονοίας
Ορίζω ως πρεσβεία της Ηνωμένης Αραβικής Δημοκρατίας
τα ουρητήρια της δημαρχίας Αθηνών
Ορίζω ως πρεσβεία της Μεγάλης Βρετανίας
τα ουρητήρια της πλατεία Συντάγματος

όπου και να σας βρίσκουν τα κακά αδερφοί
μνημονεύετε πρεσβείες

Περί ορισμού της ποιήσεως

Κατόπιν το παραμιλητό και οι ασυναρτησίες. Μέσα σε παραλήρημα ξεστομίζει όλα όσα έκρυβε σ’ όλη του τη ζωή. Μέσα στον παγκόσμιο νου, είμαστε όλοι ένα, μπερδεμένοι στο ατέλειωτο δίχτυ της ενέργειας που μας περιβάλλει, σε έναν κοινό Εαυτό. Κανένας ποτέ δεν έγραψε, ζωγράφισε, έπλασε, έκτισε ή εφηύρε οτιδήποτε, παρά μόνο για να ξεφύγει -κυριολεκτικά- από την κόλαση. Είναι δυνατόν να είναι κάποιος τζέντλεμαν όταν του είναι σηκωμένη;

Φάτε Σκατά, Κερνάει Η Κοινωνία

Ο μεγάλος εχθρός της τέχνης ήτο ανέκαθεν η καλαισθησία. Οι νεοέλληνες βάλανε στο πιάτο τους το σκατό. Το γλείφουν και το ευχαριστιούνται με ιδιαίτερη σπουδή.

Η πολιτική ζωή απέβη μια σκατολογική φάρσα. Απ’ την κοινωνία του θεάματος περάσαμε εσχάτως στην κοινωνία της κωλοτρυπίδας.

Η νεωτερική κοπρολογία των μέσων έχει απλώσει το πέπλο της στο βραδινό δείπνο των ελλήνων, που αποχαυνωμένοι απολαμβάνουν τους χαρισματικούς κουραδοκόφτες στο καθιστικό τους.

Η δημοκρατίας μας επήγε ολοταχώς στα σκατά. Όποιος χέζει πατόκορφα τους ρωμιούς, εκδήλως τους ευεργετεί.

Απ’ τους διανοούμενους που έγλειψαν το τσουτσουνάκι του Αλέξη για να κονομήσουν μισθό και βραβείο, περάσαμε στους πονεμένους καλλιτέχνες που ποζάρουν με σωσίβια για τους πρόσφυγες.

Η σκατολογία εμφανίζεται ως πρόκληση για τη μητέρα που απαγορεύει στο παιδί της να παίζει με τα κουραδάκια του, και η κοπροφαγία ως απόλυτη υποταγή στον ερωτικό παρτενέρ, ως ένδειξη απόλυτης αγάπης, αλλά και ως ακραία μορφή μαζοχισμού, του αποκαλούμενου αυτό-εξευτελισμού.

Ο λαός μας αποθέωσε τη λατρεία και τη φετιχοποίηση των περιττωμάτων του. Οποιοδήποτε κοινωνικό σκατό που έπρεπε να καταλήγει στο βόθρο της ιστορίας έγινε συνθήκη της δημόσιας ζωής.

Οι ζωές των ανθρώπων έγιναν ζωές των ξένων και ζωές των δικών μας. Ρουφιανιά και μαλακία. Όλος ο χαζοχαρούμενος κωλοπαιδισμός στρατολογήθηκε για να ξεσκάσουν οι καημένοι από τη μέγγενη των τοκογλύφων.

Τοποθετήστε το στόμα σας στο αντικείμενο της λατρείας, αφήστε να σας αποθέσουν με άνεση ένα καλλιτεχνικό κουράδι σαν μικρό αυγό, αυτό το σπουδαίο τηλεοπτικό προϊόν, γλείψτε το και περιστρέψτε το χίλιες φορές στο στόμα σας, μασήστε το καλά και απολάψτε το δυο τρία λεπτά μέχρι να το καταπιείτε. Τόσο χρειάζεται ο εγκέφαλος για να ευχαριστηθεί τη νοστιμιά.

Ο υπερούσιος λαός μας επιδεικνύει μιαν ανυπόφορη εμμονή και χρησιμοποιεί κατά τις κρίσεις οξείας πολιτισμικής σχιζοφρένειας, το αίμα και τα περιττώματα στην αυτoσυντριβή του.

Κατά την εφήμερη δημοκρατία του Σαλό που εγκαθίδρυσε ο Μουσολίνι, τέσσερις αφέντες επιλέγουν οχτώ νεαρά άτομα ως θύματα των πιο εξευτελιστικών πράξεων, μέχρι τη σκηνή της κοπροφαγίας όπου μια νεαρή κοπέλα αναγκάζεται να φάει σκατά με το κουταλάκι.

Οι νεοέλληνες μάγκες παντός καιρού, ταΐζουν τα παιδιά τους σκατά με το κουταλάκι. Ολίγο φασισμό, ολίγη χαριτωμενιά και ολίγα μακαρόνια για τα δυστυχισμένα παιδάκια.

Οι νεοέλληνες πασαλείβουν τη νεότητα, τη μοναδική δυνατή και αληθινή ελπίδα, με ότι βρωμερό και τρισάθλιο απόρριμμα έχει βγάλει ο χοντρός τους κώλος. Φάτε σκατά, παιδιά μου, κερνάει η κοινωνία. Η μαμά και ο μπαμπάς. Ο κύριος βουλευτής. Ο κύριος Κράτος. Οι μη κυβερνητικές.

Ανίερα Χαλυβουργεία

Οι άσεμνοι στρατηλάτες κοσμολόγοι καλλιτέχνες δείχνουν το δρόμο της ηδονής. Οι δαιμονισμένοι και δαιμόνιοι καλλιτέχνες, απ’ την αρχαιότητα μέχρι σήμερα, βγάζουν τη γλώσσα στην κοινή λογική.

Απ’ την αγωγή των νεαρών βασιλιάδων και τη μύηση στην ακολασία φτάσαμε αισίως στις ερωτικές γιορτές και στις επιδοτούμενες απ’ το ξεπάστρεμα πληθυσμών παρτούζες στο Ριτζ.

Η φιλεραστία κατέκλυσε την καταπιεσμένη Ευρώπη όταν η αμόλυντη απ’ τους αποικιοκράτες Αφρική έδειχνε το δρόμο του ερωτισμού.

Η ζωγραφική της εποχής βρίσκει στους έρωτες των θεών, αρκετούς αιώνες μετά την αρχαιότητα που ξέρασε πολλά, τους μυώδεις σάτυρους που βιάζουν στρουμπουλές νύμφες.

Με πρόσχημα τη Βίβλο αρχίζει ο ευρωπαϊκός πορνογραφικός πολιτισμός. Βιβλία και μπροσούρες για την ερωτομανία των καλογέρων. Το ηβικό τρίχωμα στο πιάτο απ’ τον Μοντιλιάνι που θα προκαλέσει σκάνδαλο απαγορεύοντάς του την μια και μοναδική έκθεση όσο αυτός ήταν στη ζωή.

Το Τρόπαιο της Μαρί-Λωρ του Όσκαρ Ντομίνγκεζ που θα προβάλει ένα δασύτριχο εφηβαίο καθώς εξέχει απ’ το εσώρουχο.

Αρχίζει να ανθεί η βιομηχανία της καρτ-ποστάλ. Η τέχνη γίνεται ηδονοβλεψία και ο καταπιεσμένος ματάκιας έχει ποικιλία αυνανιστικών εικόνων.

Στα τέλη του 19ου αιώνα η ερωτική τέχνη ευδοκιμεί μες στη διαφθορά. Στο όνομα της ευπρέπειας οι κοινωνικές συμβάσεις ενθαρρύνουν τις κρυφές αισχρότητες.

Απέναντι σε μια πανίσχυρη βιομηχανική επανάσταση, η παρακμή καθίσταται ακραία μορφή ρομαντισμού.

Η γυναίκα έρχεται πλέον ως απεσταλμένη του διαβόλου δια χειρός Φελισιάν Ροπς ο οποίος αναπαριστά στον πειρασμό του Αγίου Αντωνίου μια εσταυρωμένη γυμνή γυναίκα στη θέση του Ιησού ανατρέποντας το Ι.Ν.Β.Ι σε ε.ρ.ω.ς.

Αίσθηση της φλέβας που σχίστηκε πάνω στο χάρτη των χαρτογράφων της καταπιεσμένης ψυχής.

Οι άνθρωποι παίρνουν το σπέρμα τους πίσω. Γδύνονται και γλιστρούν στη νυφική παστάδα νικώντας τους πολεμοχαρείς ηγεμόνες, τον πάπα και τη συμμορία του, τον αρχιεπίσκοπο Αμερικής και τον πατριάρχη Αλεξανδρείας. Τον μουλά και τον χρηματιστή.

Η ευρωπαϊκή τέχνη περνά σπασμωδικά στη χώρα της εσχατολογίας. Μέρες οργής για τα χρόνια που χάθηκαν στα κάτεργα, βόμβες και υποβρύχια, κονκλάβια και επιτροπές, κοφτερές λαμαρίνες και κύκλοτρα.

Ο άνθρωπος αρχίζει να ξαναβρίσκει τα ονόματα των πραγμάτων. Μες στα ανίερα χαλυβουργεία και μες στις σκιερές λαγνείες δίνει τις τελευταίες του μάχες.

Ερωσθάνατος

στο Νίκο Πριόβολο

[απόσπασμα]

Βαδίζω ανάμεσά σε σας και βλέπω τα δάχτυλά σας να αιμορραγούν από οδύνη και αγωνία. Πότε γίνονται τρυφερά ψαύοντας αυτό τον άδηλο μοχλό του σύμπαντος και πότε τρυπούν τα νεφρά της πολιτείας που την καταπλάκωσε το μελιχρό σκοτάδι.

Το πνεύμα και η ηθική μασημένα έως εσχάτων απ’ το οδοντωτό στόμα των μηχανών. Ο διάολος κάνει εμετό πάνω στο πλήθος προσπερνώντας τους θεούς που τους έκαψε το θειάφι.

Λέξεις τρελές από ένα βαθύ βλαστήμι, ασυνάρτητη λαγνεία και μαστουρωμένα κοριτσάκια από φιλοδοξία και ανεκπλήρωτο οργασμό. Μύξες νευροπαθών αγγέλων που βαράνε στο ψαχνό. Το αίμα που γίνεται σάλιο όλης της δουλικής ιδιωτίας.

Παλαίει η αράχνη με τη μύγα, ο χρόνος με το χώρο, η σάρκα με τα οστά. Εδώ στον κήπο της Εδέμ που οι ψυχές ξεψειρίζουν τη γλυκόλαλη μήτρα της φθοράς.

Θύρες του λυρισμού με το μάνταλο κατεβασμένο, στόματα όπου σμίγουν τα νερά και τα ποιήματα τραυλίζοντας τη μουσική των σπλάχνων. Πιο ασήμαντοι κι από σκουλήκια, όμορφοι και πεινασμένοι σκύλοι, στρουμπουλοί μπασκίνες που σπάνε κόνιδες, γριές καυλωμένες που συναπαντώνται με τη γονική γλύκα της νεότητας, μεδούλια ρουφηγμένα απ’ τους ταριχευμένους Φαραώ.

Εδώ στις λάσπες που αφήνει η ερπύστρια στα κορμιά που τα σκόρπισε η μάταιη νεφέλη του πολέμου. Αστερίες του βυθού που τους ποδοπάτησε το τσιμέντο. Εσώρουχα που τα κούρσεψαν γυναικολόγοι, σπλήνες που τις μαγάρισε το όπιο, αποικίες που τις άφησε ανάπηρες η εμψύχωση του κατακτητή.

Ακούω την καμπάνα των ραβίνων και τα δόντια του ιεροκήρυκα να τρίζουν μέσα στη νύχτα. Βροχή και λιακάδα. Χιονόνερο και χαλάζι. Αστραπές και βροντές. Και σιμά στην έξοδο το ίδιο παγκάρι. Για να περιστρέφει τη φτερωτή των εποχών. Για να δίνει ζουμί σ’ αυτούς που ξεκόλιασε ο πόλεμος και ψάχνουν τον ευσπλαχνικό θεό σε ξένη γη.

Σ’ αυτούς που ξεσκατίζουν γέρους και σ’ αυτούς που γλείφουν χέστρες, σ’ αυτούς που αδειάζουν σκουπίδια στην καταβόθρα και σ’ αυτούς που φεύγουν κυνηγημένοι απ’ το Νίγηρα για να τσιμπουκώσουν ευρωπαίους με πέντε ευρώ.

Περιδιαβαίνω τα άδυτα των αδύτων αυτού του κόσμου. Πολυβολεία και πολυκατοικίες, γεννητικά όργανα και θωρηκτά, αγγελούδια του Κυρίου ντυμένα τη σύφιλη των μπαμπάδων τους. Ανήσυχοι και χλομοί. Και νεκροί απ’ το φόβο τους. Αγέννητοι πριν πεθάνουν.

Κανένα φεγγάρι και κανένα περιπλανώμενο φάντασμα σ’ αυτούς του βάλτους. Η μυρουδιά της επανάληψης και του τέλματος σ’ όλες τις επικράτειες με τα ευαγή ιδρύματα και τις καραμέλες δυσκοιλιότητας. Ο Κύριος ημών έχει αποσυρθεί στην προσωπική του τουαλέτα. Τα κόπρανά του είναι πάντα γεμάτα αίμα. Το ανθρώπινο είδος αλωνίζει το ανθρώπινο είδος. Σφαγή. Ερωσθάνατος.

Αγρός ή odor di femina

Είμαι νεόφερτος σ’ αυτόν τον οίκο των οσμών. Κάτω απ’ τον ήλιο μπορώ να μυρίσω στην εξοχή τις πολλαπλές μυρουδιές της μασχάλης.

Να βυθιστώ μέσα στους βλεννογόνους αδένες θηλυκών, που το κορμί τους αποκαθηλώνει όλες αυτές τις νιόπαντρες οσμές, ακούγοντας τη λαγαρή νότα των φωνών του οργασμού των ανθρώπινων ζώων.

Γιασεμί και κουφοξυλιά σαν το γλυκόπικρο άρωμα των δαχτύλων που κράτησαν ανάμεσά τους τσιγάρο.

Μυρίζω τ’ αγαπημένα μου λουλούδια και κλείνω τα μάτια. Ανασαίνω βαθειά και τρέμω σύγκορμος. Τα αρώματα φτάνουν στα σπλάχνα μου, σκορπούν στην επικράτεια του κορμιού μου.

Στεφανώνω αυτή τη μύχια σχέση ανάμεσα στην όσφρηση και την ηδονή. Σκύβω και μυρίζω τα λουλούδια του αγρού. Μυρουδιά γαυριώντων ζώων. Μυρουδιά των μαλλιών και της μασχάλης, μυρουδιά του περινέου, μυρουδιά κατσίκας και μυρουδιά τράγου.

Μυρίζω τη φύση που δεν προσφεύγει στην καθαριότητα και τα καλλυντικά για να αποτρέψει την αποκάλυψη των συγκινήσεών της.

Μυρίζω τη φύση που δεν κρύβει αριστοτεχνικά κάτω από φαρισαϊκές λατινικές εκφράσεις την πιο απτή σεξουαλική πραγματικότητα.

Μυρίζω τον αγρό και το μουνί της, λίγο πριν βγω στον πολιτισμό των ανθρώπων, που πουλάει πρώτα την αρρώστια και μετά το φάρμακο.

Μυρίζω τις αγκαθιές που διαφορίζουν το έρεβος. Τα ριζίδια της αυτοκρατορίας των μηδαμινών.

Εδώ στον αγρό μας δεν έχει κουλτούρες και κυκλοθυμικές δεσποινίδες. Ονειροκτόνους ποιητάς πλήρους αφλογιστίας, θεόθεν βαψομαλλιάδες δυνάστες μέχρι γελοιότητας.

Εδώ έχει λαγάνα και λαγνεία. Λάγνους και λαγνοπούλια. Εδώ δεν έχει μακέτες διυλιστηρίων και περικοπές συντάξεων.

Εδώ είναι δασύ αγριότατο λιβάδι. Εδώ είναι της αύξουσας συνάρτησης της ηδονής, το κλέος. Εδώ συγκλίνει η αδολεσχία των θνητών με τις οσμές.

Ο πιο κυρτός αγγειοπλάστης που ελέγετο φαλλός εδώ ασελγεί, όπως κορφούλα δυόσμου που ευωδά στη μύτη τους θανάτου.

Ωδή στο Γκουαντάναμο

Κάθε σπουδαίο ψέμα είναι ζυμωμένο με άπειρη αλήθεια. Οι άσπονδοι φίλοι μας αγγλογάλοι, πορτογάλοι, ισπανοί, αμερικάνοι, υποστηρίζουν πως εμείς δεν έχουμε καμία σχέση με την αρχαία Ελλάδα. Και πράγματι εμείς δεν έχουμε καμία σχέση με την αρχαία Ελλάδα γιατί είμαστε η εξέλιξή της, ενώ αυτοί είναι η αρχαία Ελλάδα, το απόλυτο κακέκτυπο της ιστορίας, οι ένδοξοι μιμητές της. Ολιγαρχία απόλυτος πλούτος χρυσός διανόηση αυλή πανεπιστήμιο αποικίες πόλεμοι σπορά κακών και καλών συγκρούσεις σινεμά φιλόσοφοι σεξολόγοι όργια συμπόσια κοκαΐνη πάρτι άνιμαλ εταίρες και βακέτες παλάτια ναοί κρεματόρια Μίλητος Βιετνάμ Καμπότζη Κορέα Παλαιστίνη Ιράκ Λίβανος Σουδάν Νιγηρία Αλγερία τράπεζες τσιμπούκια στο δρόμο λίμπιντο θεός Στάθης Καλύβας εμφύλιος εμφύλιος Χάρβαρντ τεί Κοζάνης πνεύμα ανθρωπισμός ιεροκήρυκες άστεγοι θεός άγιο πνεύμα οπλοκατοχή ηλεκτρική καρέκλα κου κλουξ κλαν θεός θεός πνεύμα θεός χρήμα πετρέλαιο θεός χρήμα πετρέλαιο πετρέλαιο πετρέλαιο αίμα πετρέλαιο θεός πετρέλαιο πετρέλαιο θεός αίμα αίμα αίμα αίμα αίμα…..