Οι Χίλιοι Οργασμοί Της Ποίησης, 101-106

101
Πρέπει να βάλει το χεράκι της και η τύχη για να αποδράσεις απ’ το κάτεργο της κυριολεξίας. Να πετάξεις τόσα στάδια πολιτισμού. Να κάνεις το ποίημα συμμετοχή και έρωτα πάνω απ’ τις μελαγχολικές θλίψεις των τρεμάμενων παγωμένων πνευμάτων.

102
Το τεκμήριο εκτίμησης των κριτικών προς τη λογοτεχνία είναι η μεγάλη τους και σπουδαία κουράδα που αφήνουν στα ένθετα των εφημερίδων. Στέκονται ολόγυρα και παρακολουθούν αυτή τη ροή του κόσμου σαν μια μεγάλη όπερα του Βέρντι. Γράφουν για την περεστρόικα των ανθρώπων της κουλτούρας. Περιδινούνται ως χορωδοί οργίων ανάμεσα από τροχαλίες και κλύσματα. Κλείνουν δουλειές. Γράφουν κι αυτοί. Θαρρείς ακατανόητα. Αφιερώνουν ποιήματα με την οκά στις καταθλιπτικές κόρες εκδοτών που εσπούδασαν εις την αλλοδαπή λογοτεχνία γαλήνια των στρατώνων, αγορά, φονταμενταλισμό, ιδιοτροπία.

103
Την αφήνω να με πάει στα πεδία μάχης του μυαλού. Την αφήνω να λογαριάζει χωρίς εμένα. Να μη δίνει λογαριασμό στα λεξικά, τις σημασίες, στη βαρύτητα της μελωδίας ενός κόσμου που σκάρτεψε απ’ τα λεφτά. Την αφήνω αυθόρμητη και λυσσασμένη να με κρατάει άυπνο, να βγάζει απ’ τ’ ακροδάχτυλά μου πάνω στα φαγωμένα πλήκτρα ένα άρωμα για να απαλείψει τη μπόχα της ζωής.

104
Αν πήγαινα με όλα τα ποιήματα που λένε ότι έχω πάει δεν θα είχα καιρό για γράψιμο.

105
Η ποίηση δεν λύνει προβλήματα. Δεν έχει απαντήσεις. Κι ίσως αυτός ο αφηρημένος εξπρεσιονισμός της είναι το πιο τρελό καρναβάλι της ανθρωπότητας. Μια φρέσκια και αγνή κοπέλα στο φέρσιμό της αλλά με το κεφάλι ενός γενειοφόρου. Αφιερωμένη στη μέτρηση του εμβαδού των πιο ανεκπλήρωτων ερώτων που ο ληξίαρχος της ειμαρμένης πρέπει να καταχωρήσει στο ανθρωπολογικό υπερπέραν.

106
Μου είπε κάποτε η μανούλα μου πως το ποίημα είναι η συντομότερη απόσταση μεταξύ δυο εραστών.

Οι Χίλιοι Οργασμοί Της Ποίησης, 98-100

98
Παίζω μαζί σου ποιητικό κρυφτό αναγνώστη. Κι εσύ κορμάκι που θα με διαβάζεις σε χίλια χρόνια και θα νιώθεις από μένα τον οίστρο του μηχανοδηγού που πάει καταπάνω στις γυμνές χαράδρες. Κι εσύ κορμάκι που θα με διαβάζεις θα με νιώσεις κι ας πέρασαν τόσες στιγμές και τόση ποίηση άλλων ανάμεσά μας. Και τόσοι πόλεμοι και τόσες φιλονικίες. Και τόσοι πρόστυχοι εμπειρογνώμονες ευχαρίστησης. Και τόσοι επιστήμονες-φλογοβόλα για να συγκολλήσουν τις στιγμές.

99
Διαδώστε το. Πως δεν υπάρχει ψυχή. Πως μονάχα τα κομμουνιστικά μανιφέστα μας ανοίγουν τις πόρτες. Πως μονάχα απ’ την μανούλα στην ερωμένη, κι απ’ την ερωμένη στο χάος. Από μήτρα σε μήτρα. Εμείς τα δυνατά μυαλά των σεισμικών δονήσεων. Οι καλλιτέχνες βίου ανθόσπαρτου από αποτυχίες.

100
Η ποίηση είναι γυμνή μπροστά μου και την τρώω με το βλέμμα.

Ο πατέρας μου ο Γκωγκέν

Βάλτε φωτιά στις ποντικότρυπες. Στα έγγραφα που είναι οι πιο βαριές αλυσίδες. Στους τίτλους ιδιοκτησίας, στις δικαστικές αποφάσεις. Στις συλλογικές συμβάσεις της μισθωτής σκλαβιάς.

Κάντε τη γιορτή πλοκάμι της μανίας για ευχαρίστηση κι όχι ευκαιρία για λαιμαγία.

Είναι ωραίο να περιμένουμε με κομμένη την ανάσα το χαλασμό του παλιού κόσμου. Να ιδρύουμε καλοκαίρια μέσα στο χειμώνα και να κάνουμε αναφανδόν με τα σπέρματά μας ανδραγαθήματα.

Γέννες και περιπτύξεις, ιστογράμματα του κύκλου της ζωής και του θανάτου, όλες τις αυτοκρατορικές ηδονές οδηγώντας στο άγνωστο ουτοπικό μέλλον που διαθλά ο ερωτισμός απ’ τις ανήλιαγες ερωτικές σχισμές.

Αλλά η ομορφιά είναι κρυμμένη πίσω από κάτι θάμνους.

Λίγοι την ακούνε και λίγοι τη βλέπουν. Σε μια στιγμή η μια ομορφιά γλιστρά στην αγκαλιά της άλλης. Η μια ομορφιά πιάνει της άλλης το βυζί. Αναστενάζουν και ξαναφιλιούνται. Αφήνονται να πεταχτούν οι σπόροι τους. Οι λαχτάρες. Λιποθυμάει η μια ομορφιά μέσα στην άλλη. Οι χυμοί παχύρευστοι και γλιστεροί. Χύσια, ροδοπέταλα, λουλουδάκια, βατόμουρα και βροχή.

Ο πατέρας μου ο Γκωγκέν απαρνήθηκε τον πολιτισμό, έζησε ανάμεσα στους πρωτόγονους και βρήκε σ’ αυτούς μεγαλύτερη ελευθερία από εκείνη που υπήρχε στον ακαδημαϊσμό, παραμένοντας δέσμιος των παθών του και των ερωτικών του οργάνων.

Μιας διαισθητικής λογικής εμβαπτισμένης στο αγίασμα της σάρκας.

Δεν επεδίωξε να πασαλείψει το λατρεμένο μουνί της φύσης και της δημιουργίας με το μπαρόκ φορμαλισμό των δυστυχισμένων καλλιτεχνών της παρισινής μόδας.

Ο κολλητός του έκοψε το αυτί του για να το προσφέρει έδεσμα στην ανθρώπινη ματαιοδοξία.

Το χρώμα έγεινε το ευγενές σκουλήκι που κρατά στα χέρια της η γυμνή ανθρωπότητα.

Ο πατέρας μου ο Γκωγκέν, αναζήτησε κάτι απλό, τεθλασμένο και ακατέργαστο. Αναζήτησε τη δημιουργική θέληση.

Ανακάλυψε τα χρώματα δίχως να προδώσει τη μορφή, ρίχνοντάς τη στα δεσμά της χρηστικής λογικής.

Διακύρηξε με τον πιο ακραίο ερωτισμό της αποπλάνησης-την εποχή που η καθολική συνείδηση έβλεπε σ’ έναν πίνακα την αναπαράσταση από τοπία της φύσης, παναγίες και αδιάντροπες αφροδίτες-πως το να αντιγράφεις αντικείμενα και αγαπημένα τοπία της φύσης είναι σα να ενεργείς όπως ο κλέφτης που παρατηρεί με θαυμασμό τα αλυσσοδεμένα του πόδια.

 

Οι Χίλιοι Οργασμοί Της Ποίησης, 95-97

95
Φτερά της φαντασίας και σαντάλια έμπνευσης. Ο ποιητής δεν παραδίδει μαθήματα. Δεν κάνει ντελίβερι ονειρικών εικόνων. Βγάζει τα ρούχα του μονάχα και πέφτει γυμνός στη θάλασσα της ερμηνείας. Γράφει γιατί έχασε τ’ αυγά και τα πασχάλια. Γράφει γιατί του κλέβουν την ομορφιά και γράφει για να έχει κάτι να διαβάζει η Αυτού Υψηλότητα Αιωνιότητα. Για να έχουν μιαν αγκαλιά να κλάψουν τα άσκοπα πλάσματα. Για να τρυπώσει μες το τίποτε αυτό το κάτι που το περιγράφει.

96
Βρίσκομαι στον παράδεισο όταν είμαι κοντά σου. Τα ποιήματα μωρό μου είναι έργα του διαβόλου. Και το ταλέντο είναι η βραχνή φωνή των μηδαμινών. Των παιδιών που ξεχάστηκαν στο παιχνίδι τους. Των εραστών που ξεχάστηκαν στον έρωτά τους. Γράφουμε δια βίου επιστολές. Χωρίς ανταπόκριση και χωρίς ανάγκη για ανταπόκριση. Γράφουμε δια βίου επιστολές. Μπουκώνουμε το κενό με λέξεις. Κι ο λυρισμός υπόθετο στον κώλο του μικροαστού.

97
Σε ντάντεψαν Χάρε οι ντανταϊστές και σε χορέψαν στο ταψί οι λετριστές. Και είναι μια μετα- ειρωνεία η ειρωνεία μας για σε. Αφού ότι σπουδαίο έχουμε κάνει θα χωρέσει σε μια κάσα. Κι ότι σπουδαίο δεν προλάβαμε να κάνουμε θα το κάνουν άλλοι. Ένα σμάρι μηδενιστών υπήρξαμε. Μιαν αγωνία για το επιτύμβιο μαξιλαράκι μας. Η ματαιοδοξία που μας γέννησε και η ιδέα της κριτικής. Όσο μας κριτικάρεις θα υπάρχουμε. Όσο μας κρίνεις θα λιώνουμε. Πάντα πληρώνοντας τα γαμησιάτικα του Δημιουργού.

Οι Χίλιοι Οργασμοί Της Ποίησης, 91-94

91

Όλοι έχουν τον τρόπο τους και η ποίηση έχει τον δικό της ξεχωριστό τρόπο. Ξεροκέφαλη σα να ζωντανεύει η νεκρή φύση των πραγμάτων και να μας λέει τα μυστικά τους. Να μας λέει πως τρέφονται τα διαβολάκια με γλυκό του κουταλιού και με υποβρύχιο βανίλια οι πρόστυχες τσούπες. Οι θεραπαινίδες των παθών μας που δε βγάζουν λεφτά και δεν εργάζονται στο Υπουργείο Πολιτισμού και στο Υπουργείο Κακού Γούστου αλλά στο γραφείο του επουράνιου οργασμού. Εκεί που η βροχούλα δυναμώνει το ειδύλλιο των αδέσποτων σκύλων με τον Κάτω Κόσμο.

92

Με τον καιρό όλα επιδιορθώνονται. Οι εποχές, οι γλώσσες των ανθρώπων. Και οι συκοφάντες του γαμησιού παθαίνουν μέγα ταράκουλο. Και οι σεμνοί γίνονται άσεμνοι. Και οι νοικοκυραίοι αλήτες. Και οι έσχατοι έσονται πρώτοι. Κι όλα τα ανάποδα πράγματα παίρνουν εξουσία. Οι μανάδες θηλάζουν τα βρέφη τους. Τα βαφτιστήρια βαφτίζουν τις νονές τους. Οι μαθητές διδάσκουν τους δασκάλους. Και οι αναγνώστες γράφουν ποιήματα στους ποιητές. Και οι πουτάνες επισκέπτονται τους ευυπόληπτους πελάτες στο μπουρδέλο τους.

93

Ένας ποιητής αποφάσισε κάποτε να γίνει μέλος της ακαδημίας. Πήγε τότε σ’ έναν υπουργό της ποίησης για να πάρει συστατική επιστολή αλλά αυτός του είπε πως ακαδημία δεν υπάρχει. Πήγε σ’ έναν δικαστή της ποίησης αλλά κι αυτός του είπε πως ακαδημία δεν υπάρχει. Πήγε τότε σ’ έναν εκδότη της ποίησης, μα κι εκείνος του είπε τα ίδια. Έτσι ο ποιητής επέστρεψε στο χωριό των ποιητών, κι όταν οι άλλοι ποιητές τον ρώτησαν, αυτός απάντησε πως ακαδημία δεν υπάρχει. Τότε, όλοι οι ποιητές σκέφτηκαν πως είχε γίνει μέλος της ακαδημίας και τον φοβόντουσαν πολύ.

94

Απ’ τους ναούς βγάλαμε τις όμορφες θεές και βάλαμε τους ξερακιανούς στερημένους. Η στέρηση έγινε σπορ. Το Βυζάντιο ήρθε και έχεσε πάνω στον ερωτισμό των αρχαίων. Ασβέστωσε τις τοιχογραφίες και έσπασε τα αγάλματα. Οι πρώτοι τζιχαντιστές ήτο οι χριστιανοί της εκλογικής μου περιφέρειας. Και τ’ απολειφάδια τους μας σφίγγουν το φίμωτρο. Κάτι δεσποτάδες, συνταγματάρχες, ανθυπαστυνόμοι, σύλλογοι εκπολιτιστικοί κι άλλα μαλακιστήρια. Βεβαίως όμως κρατάμε άμυνα. Μουρμουρίζουμε εορτολόγια χαράς και καύλας. Μουρμουρίζουμε στα μπούτια μιανής τα κόλπα μας για ν’ ανοίξουν.

Οι Χίλιοι Οργασμοί Της Ποίησης, 86-90

86
Η μανούλα μου τα ξέρει όλα για το παιδί της. Και πως το βάθος της σκέψεώς μου είναι ένα γερό τυπογραφείο. Και πως τις πρώτες λέξεις τις έμαθα στο βυζί της. Και πως ο Αντώνης που έγινα ήμουν. Και πως ο έρως μαθαίνεται στην κούνια υπό την κυριαρχία επιδημικών αξιών.

87
Κανείς δεν ακούει μόνο με τα αυτιά και δεν βλέπει μόνο με τα μάτια. Ακούνε και τα μάτια, βλέπουν και τ’ αυτιά. Κι αυτό σηκώνει πολλά ποιήματα. Είναι παροιμιώδεις εξάλλου οι ποιητικές εκφράσεις: τον παίρνει απ’ τ’ αυτιά ή θα σου γαμήσω τα μάτια.

88
Να απολαμβάνεις την ησυχία και τη μοναξιά. Και το θόρυβο και τα μελισσάκια της πόλης. Όσους τρέχουν να χωθούν στη φωλιά τους. Όσους επιστρέφουν σε μια πολυθρόνα στο σκοτάδι. Κυρίως να απολαμβάνεις τα λεωφορεία της γραμμής και τα λεωφορεία που δεν οδηγούν πουθενά και κάνουν κύκλους στο λούνα πάρκ της ζωής. Στο γύρω-γύρω όλοι. Να παρακολουθείς περιχαρής τις σχισμές, τις σπηλιές, τις κρύπτες, τις ρωγμές, που θάβουν οι άνθρωποι τα ποιήματα. Να παίρνεις μάτι κάτω απ’ τη φούστα της πραγματικότητας τους οπαδούς που παρελαύνουν άδοντας φαλλικά άσματα.

89
Βρέχει. Κι αυτός που δεν είναι εικόνα της βροχής δε σώζεται. Κι εκείνη η μελαγχολία στη μνήμη του ματιού, που δεν μπορεί να εκφραστεί με λέξεις γίνεται θλίψη και πόνος.

90
Ω ήλιε, κίτρινη συλλαβή της αιωνιότητας, πυρωμένο κάρβουνο κυκλωμένο από σκιά, η βία αρχίζει πάντα με τους θεούς.

Συριζαϊσμός Ή Γλείφοντας το πέος της Νίκης Γουλανδρή

Ετούτοι εδώ οι αριστερόφωνοι της χθαμαλής
παρτούζας, τακτικισταί και μοιρολάτραι
-αφοδεύοντας γιασεμάκια ούζο βουλιμία-
των κάπιταλ κοντρόλς πασίγνωστοι μούτοι

ως το νεκροκρέβατο την πήγαν τη σολιασμένη
ψωλή παλαιών πασόκων χιονοδρόμων, της
μιας στιγμής λάφυρα με Τσουκάτους
ασώματους και γυρολόγους της κουλτούρας

και των συνειρμών σουλτάνους απ’ τη Βάρκιζα
στα αρχαία χοιροστάσια και στων Μεγάρων
τα κοτέτσια, μονόλογοι εντριβές ιστοσελίδες
κράτος που δίνει μποναμάδες και κλωτσές

φόννισες ποινικούς πουτάνες αλβανίδες με
το ανθηρό μεθάνιο, λαλήστατη η παραφύσιν
έδρα, τα ταραχώδη βλαστοκύτταρα της
λαίμαργης πληρότητας του πλούτου, θα βγεί

ξανά το ξύγκι απ’ τον κώλο της θανούσης
μας πατρίδος, συλλογισμοί όλο τυφλότητα
βαρειές ψυχώσεις των αθρόων υπουργών
teens pussys πακιστάνια ψηφοφόροι

κακορίζικοι, τσόλια της άσπλαχνης βροχάδας
επιδοματίες χουντικοί και μοσχοπαπαροθρεμένοι
Είναι αντιβιοτικό γλυκό η εξουσία, ευρέος
φάσματος, της Νίκης Γουλανδρή το ακαταπόνητο

πέος μαλακίζοντας, Νιάρχους Ωνάσηδες φιλεύ
σπλαχνους φιλάνθρωπους φιλότεχνους ιδρυματίες
λοκρούς, τα κόπρανα της μαύρης αίγας γλείφοντας
τη νύχτα που κλάνει το νερό στις υπναλέες βρύσες

έθνη της βίας και των σπασμένων κοθόρνων
μακεδόνες στα πόζαρ με ταρταρούγα σλάβικη
της μαθητιώσας νεολαίας τα ματωμένα ταμπόν
ελλάς ελλήνων χριστιανών και συριζαίων

Σχεδίασμα για την ανάπτυξη σοσιαλιστικής ψυχολογίας

Οι σόλες των παπουτσιών μου περιδιαβαίνουν τους ανεχόρταγους κρουνούς. Επιδιώκουν να με πάνε στον κόσμο, να λύσω τα αινίγματα που βάζει ο ευλύγιστος θάνατος γύρω απ’ τον ξανακερδισμένο οικείο χώρο του ερωτισμού.

Μικροεπιδρομές σε εξαϋλωμένα ερείπια, εξερευνήσεις και ρίγη περιπέτειας μες στον αρχαίο ιώδη ωκεανό.

Η στύση μας πάντα εγέρωχη, αληθινή και λυρική, πονεμένη και περήφανη.

Κάποιες λεπτομέρειες για την υπεραξία και τις στενές λουρίδες γης μας μαθαίνουν πως η πεζή και ανελέητη πραγματικότητα επιβάλλει ανεπαίσθητα έναν εκβιασμό.

Τι μπορώ αλήθεια να μάθω για τον κόσμο; Από τη γέννηση ως το θάνατο τι ποσότητα ερωτικού χώρου ελπίζει το βλέμμα μου ότι θα σαρώσει;

Πόσα τετραγωνικά εκατοστά υγρής γης θα έχουν αγγίξει τα ερωτικά μου όργανα; Κάθε απορία κι ένα πείσμα. Ωραία σκουληκάκια που λαμπυρίζουν στο πρώτο χνώτο της ομίχλης.

Τα δάχτυλά μας λερωμένα απ’ το τόσο κοσμικό σεξ. Μυστήρια της αγάπης και δίψα.

Μέσα στον ερωτόλλακο ο καθένας καθρεφτίζεται μόνος του. Η λέξη αγωνία γλιστρά σαν πορδή καντηλανάφτη μπροστά στην εγκράτεια.

Εγώ και οι άλλοι. Του όχλου ηχεί η βοή. Μερικά σονέτα για τα ευγενή αισθήματα και μια ύπουλη λύσσα για την τρύπα.

Ο κώλος σου οικουμένη, που ανήκει σε μένα τον Καίσαρα. Το έδεσμα απ’ την ηλιακή σχισμή, που οδηγεί στην καυτή οργή του πόνου. Σ’ έναν πόλεμο με χύσια και μαύρη νύχτα όπου αφήνομαι στη Μέδουσα να με φιλήσει.

Στη γυναίκα που γυρίζει απ’ τα γαμήσια και τα πρακτορεία, απ’ τις μάγισσες του Πύργου Ηλείας και τους σαμάνους της κάψας.

Υγρή όπως όλες οι γυναίκες που γυρίζουν απ’ τον περίπατό τους και που χιλιάδες βλέμματα τινάζουν απ’ το κορμί τους πριν βρουν τον εαυτό τους.

Σκορπισμένες μες στο σπασμένο τους καθρέφτη, αφού κανείς πια δεν μπορεί να τις τρομάξει και κανείς δεν μπορεί να τρυπώσει κάτω απ’ τα βλέφαρά τους.

Καλλονές μου και βασιλοπούλες, ούτε που ξέρετε τίποτε για τους ήλιους που λάμπουν στα μαλλιά σας. Κι ωστόσο βαδίζετε απτόητες από τη λάσπη στα νερά κι απ’ τα νερά στη λάσπη. Κι εγώ σας ευγνωμονώ, που προχωρείτε και με πηγαίνετε σαν πεισματάρικο μουλάρι από ομορφιά σε ομορφιά.

Ω! κοντεύω να κλάψω. Αρμονία λουλουδιών και σαπίλας, γύρω. Δαίμονες που δεν πρόκειται να γλιτώσουν απ’ τα άντερα του κόσμου.

Οι Χίλιοι Οργασμοί Της Ποίησης, 80-85

80
Αρχίζω να διορθώνομαι λίγο σαν παιδί. Και διορθώνομαι γιατί δεν αφήνω να με διορθώσουν. Βγάζω πάλι μάτια, δόντια και μαλλιά. Βλέπω αυτό που μου έκρυβαν και δαγκώνω αυτό που μου απαγόρευαν. Γίνομαι ο αδύναμος από θέση ισχύος. Ο μηχανοδηγός παραισθήσεων. Η ασύμμετρη απειλή της συμμετρίας.

81
Να ονειρεύεσαι με την άκρη της γλώσσας.

82
Δεν υπάρχουν θλιμμένα τοπία αλλά δυστυχισμένοι παρατηρητές. Χημικά φίλτρα στα μυαλά. Ιδεολογία. Γρίπες. Κι ούτε χαρούμενα κορίτσια υπάρχουν πάνω σε ποδήλατα αλλά απελπισμένοι ποιητές. Κι ούτε στρατιώτες υπάρχουν αλλά δολοφόνοι. Κυνηγοί που φέρνουν σπίτι λεφτά.

83
Δεν έχω καταλάβει ποια πάθηση είναι πιο σοβαρή. Η ποιητική ακράτεια ή η ποιητική εγκράτεια! Σκεφτείτε το ποιητικό κλάσμα με άπειρη σιωπή στον παρανομαστή και δείτε πόσο απειροστά φωνακλάδικη είναι η τέχνη του ποιητή.

84
Το άκρον άωτον του βραχυκυκλωμένου πολιτισμού, οι αμφιβολίες. Ο ποιητής δεν αμφιβάλει. Ασελγεί. Γι’ αυτό οι οικείοι του απευθύνονται στην πλησιέστερη ακαδημαϊκή αρχή. Να τού μαζέψει τα σάλια. Τα παντελόνια. Ο ποιητής είναι σαϊλός. Ο παλαβός που μεγαλοπρεπέστατα κατουρούσε στα πάρκα. Και τώρα ο μπόγιας της ποιητικής ορθότητας του φόρεσε καθετήρα. Σωληνάκια στον κώλο. Πάνες.

85
Όση δημιουργική γραφή κι αν παπαγαλίσεις δε θα σου βγει ποίημα αλλά μελό. Τρίλιζα σοφών γέρων. Κατασκευή. Και δεν φταίει που δεν παίρνεις τα γράμματα αλλά ο αδημιούργητος πόνος. Ο μη οργασμός.

Οι Χίλιοι Οργασμοί Της Ποίησης, 74-79

74
Κάθε λογοτεχνική συμμορία θα πρέπει να απορρίπτει αυτομάτως το απαιτητικό εγώ του κοινού και να υπακούει στο μυστηριώδη εξαναγκασμό της εξόριστης επιθυμίας για επαναληπτικούς ποιητικούς οργασμούς.

75
Οι ποιητές που γεννιούνται σοφοί γέροι καταλήγουν μυγιάγγιχτα βρέφη. Έκθετα στις φροϋδοσεξουαλικές θεωρίες των πελατών της γεροντικής τους σοφίας.

76
Οι φτωχοί λαοί παχαίνουν τα παιδιά τους για να ταΐσουν το χοντρό παιδί της Αμερικής. Οι φτωχοί λαοί πουτανεύουν τα παιδιά τους για να διασκεδάσουν το χοντρό παιδί της Αμερικής. Οι φτωχοί λαοί περιμένουν το χοντρό παιδί της Αμερικής να έρθει να τους σώσει απ’ τα παιδιά τους. Οι φτωχοί ποιητές παχαίνουν τα ποιήματά τους για να ταΐσουν το χοντρό παιδί της ψυχρής λογικής. Οι φτωχοί ποιητές πουτανεύουν τα ποιήματά τους για να διασκεδάσουν το χοντρό παιδί της ψυχρής λογικής. Οι φτωχοί ποιητές περιμένουν το χοντρό παιδί της ψυχρής λογικής να έρθει να τους σώσει απ’ τα ποιήματά τους. Και λοιπά. Και λοιπά.

77
Όταν σου τελειώνουν τα λαίμαργα αισθήματα σου μένει η τακτοποιημένη ζωή. Ο προικοθήρας μεταφραστής αυτού που θα ήσουν αν ζούσες σωστά. Αν η λαιμαργία σου έπιανε τόπο και η φιλαρμονική της ψυχής συνόδευε το ποίημα της ζωής σου στην τελευταία του κατοικία. Θαμμένο για πάντα μέσα στον άλλον. Την υγρή σάρκα που δε γνώρισε η σάρκα σου αλλά η σφοδρή σου επιθυμία να την κατακτήσεις.

78
Όλα τα βιβλία είναι επιτύμβια λύπης. Κυρίως αυτά που έχουν μέσα ποίηση κι όχι κρουαζιέρες στο όνειρο ή συμπληρώματα διατροφής για την ψόφια φαντασία.

79
Όταν σε θερίζουν οι μνήμες και γίνεσαι όργανο αυτής της ανθρώπινης ιδιοτροπίας να κολλάει στο παρελθόν, κοίτα τη Φύση που η μόνη της σκέψη είναι να μην έχει σκέψεις αλλά κύκλους ζωογόνους χωρίς ρομαντισμό και έπαρση και κάλπικη ευσπλαχνία. Η Φύση διδάσκει όσους βρίσκονται στη Φύση. Οι άλλοι γράφουν θρηνητικά αρθράκια για τον απογαλακτισμό και τον κλουβίσιο ερωτισμό. Πάντα βολεμένοι στις πρωτεύουσες. Στα κέντρα που πολεμούν τη Φύση.

Η Βασίλισσα και το στέμμα της

Σήμερα είναι Κυριακή. Το επάνω μέρος του αιδοίου μάς καλεί να το επισκεφτούμε. Το ακρόκλωνο θέλει να σαλέψει μες στα νέφη και στα λαμπρά παλάτια και στους άχραντους ναούς.

Θα δεις όλους τους θεατρίνους, που ήσαν όλοι πνεύματα κάποτε, να σαλεύουν, και, μια θεσπέσια θερμότης κυανή να τυλίγει τα μικρά χείλη.

Δότρια εν κινήσει, περικυκλωμένη από ηδονή σαν ένα πυρ. Μες στις σκιές διευθύνεται καλύτερα κι από σκιά.

Η θωπεία της κλειτορίδος είναι τέχνη όμοια με την τέχνη της τοξοβολίας για τον τοξότη του ζεν. Ο μόνος τρόπος να πετύχεις το στόχο είναι να τον ξεχάσεις. Να βγεις απ’ το φόβο και να πιστέψεις στο θνητό σου εαυτό.

Ανάμεσά μας υπάρχουν κάθε λογής φονιάδες που έχουν αποξηράνει τους πόθους τους, ανήμποροι να επικοινωνήσουν με το Άλλο σώμα παρά μονάχα χύνοντας το αίμα του.

Απ’ τη μια ο εξαγιασμός της ερωτικής πράξης κι απ’ την άλλη ο δρόμος για την κόλαση.

Εργαλεία ολέθρου αδιανόητα. Ο πελώριος όλισβος της κυριαρχίας μέσα στην αρένα του θεάματος. Μαγαρισμένο γαμήσι σημαίνει μαγαρισμένο ψωμί. Μα η κλειτορίς έχει φωλιάσει εκεί, κάτω απ’ το κάλυμμα που σχηματίζουν τα μικρά χείλη του αιδοίου.

Όλα τα σεξουαλικά εγχειρίδια αφιερώνουν πολλές σελίδες στη λεπτή τέχνη του χειρισμού της. Μα η κλειρορίδα έχει για οδηγό τον πιο σοφό μηχανοδηγό. Ο εραστής, όσο αδέξιος ή αχόρταγος κι αν είναι, θέλει μόνο να την ευχαριστήσει.

Ολόκληρη η γυναίκα τρυπώνει μες στο ελάχιστο λεπτοφυές παραλήρημα της κλειτορίδας και μόνο το δάχτυλο αυτού που ακούει τη μουσική της μπορεί να τη βρεί.

Άγρια και αγνή. Πελεκημένη για όλους. Πάνω απ’ το επιλήσμον στόμα του λόγου της ηδονής. Ένας θυρεός ελευθεροφροσύνης, ένα φλέγον αστραποβόλημα. Μια γέφυρα ζώσα.

Η εικόνα και η ηχώ της αντανάκλασης μιας ατέρμονης γέννησης. Έτσι, που, κερδίζει μια στιγμή αιωνιότητας, για να μην αμφιβάλει ποτέ οτι διαρκεί.

Δεν σκέφτεται πως κι αυτή καθεύδει μες στις πικρές νύχτες και τα ωχρά έρημα ύδατα, διασχίζοντας τις αναπότρεπτες σκωρίες του βίου.

Hairy pussy Ή Το εγκόλπιο του κόλπου

Κάνει κόλπα ο κόλπος
Συσπάται
Είναι δόκανο για φεγγάρια
Τον Évariste Galois τον καταβρόχθισε ο κόλπος μιανής
Όλοι άκουσαν κάποτε το σφυγμό του
Τα μανιτάρια που φύτρωσαν στους γκρεμούς
Είδαν
Τις ορειχάλκινες οπές του να περιμένουν τα τσοπανόσκυλα
Τους νεωκόρους με τα δάχτυλα να σκαρφαλώνουν στα κοριτσάκια
Τις χούφτες μετά τη σφαγή να στάζουν κόλλυβο
Ξέρει ο κόλπος τι εστί Ραούλ
Τι εστί αιμμοραγία
Ξέρει απταίστως τα ελληνικά της ηδονής όταν
γυαλίζει η κλειτορίς σαν νεογέννητο λιθρίνι

Ο αρχαίος ύπνος

Αγρίεψε το ακροατήριο Είπα στη φλόγα: φυλάξου
έρχεται κατά πάνω σου το προπάνιο
Τα σημεία στίξης ένα-ένα
μπηγμένα σα σουγιάδες στην κοιλιά
Το ποίημα στα τέσσερα
Οι μαστοί πάνω στο στρώμα
Τραβάει ο έρωτας κουπί
Και ταλανίζεται
Ολούθε σπέρματα στα μονοπάτια

Οι Χίλιοι Οργασμοί Της Ποίησης, 68-73

68
Η καλαισθησία είναι η νόσος του αστικού ρομαντισμού. Μπόλικη χλαπάτσα κυκλοφορεί στις εταιρείες λογοτεχνών. Εκεί όπου βασιλεύει ο εκφυλισμένος ελληνοκεντρισμός της γενιάς του τριάντα. Εκεί που η καλαισθησία πιάνει δέκα και η τέχνη μηδέν.

69
Δεν πρέπει να επιτρέπεις στους πεθαμένους να είναι περισσότερο ζωντανοί απ’ τους ζωντανούς. Να θαυμάζεις όσο χρειάζεται κι όσο νιώθεις κι όχι όσο σου επιβάλει η συντεχνία. Η συντεχνία έχει ανάγκη έναν σαγηνευμένο όχλο κι όχι έναν καυλωμένο θεατή.

70
Η μόνη πίστη που αναγνωρίζει ένας ποιητής είναι η πίστη στη ζωή. Κι αν χαθεί αυτή η πίστη ψάχνεις να βρεις αυτό που έχασες στα προσπέκτους των θεών.

71
Το βάθος της σκέψεώς μου δεν μεταφράζεται. Και κάνω σκέψεις που δε μαντεύονται. Και προτιμώ τη μεγαλοφυΐα των μηδαμινών απ’ την ευσπλαχνία των αρίστων. Κι αποφεύγω την ευτυχία για μη μου την κλέψουν οι κακές γλώσσες.

72
Ο έρωτας για την τέχνη είναι ο μεγαλύτερος έρωτας. Κι αυτό είναι η αδυναμία μου. Μα ο έρωτας για τον έρωτα είναι ο πιο μεγάλος μου έρωτας. Κι αυτό είναι η μεγάλη μου αδυναμία. Μα ο έρωτας για τη γυναίκα είναι ο πιο σπουδαίος μου έρωτας. Κι αυτό είναι σίγουρα η πιο ανεξιχνίαστη δύναμή μου. Αυτήν που ψάχνουν οι πυρηνικοί επιστήμονες στην Ελβετία. Αυτήν που δεν μπορούν να κλείσουν σε κλουβί οι γραφειοκράτες. Αυτήν που πάνω στον αφαλό της ξεσπά.

73
Αγαπητό λαίμαργο κοινό, δεν υπάρχει κατά προσέγγιση πάθος.

Οι Χίλιοι Οργασμοί Της Ποίησης, 60-66

60
Αν η μουσική οξύνει την εσωτερική σου ακοή τότε καλό είναι να γράφεις μετά μουσικής. Αν όμως η πληθωρικότητά της θάβει μέσα σου ακόμα και τους πιο εκκεντρικούς θορύβους της έμπνευσης να προτιμάς τη σιωπή και τις πρωινές ώρες λίγο πριν το χάραμα.

61
Να προτιμάς να αιμορραγήσει έως θανάτου η δεξιοσύνη, ο ρυθμός, οι θεωρίες, για να μυρίσει η καύλα και να δοξαστεί αυτή η βοή των γεγονότων, που σε πήγαν στο ποίημα κι όχι στον παπά.

62
Καταναλωτικά όνειρα και εικόνες της αγοράς. Γιατί ο ποιητής πρέπει να προλάβει με λέξεις την εικόνα της ιστορίας που αποδίδει στα θαμμένα όνειρα την επικαιρότητα που δεν αναγνώρισε ποτέ η εποχή τους.

63
Υπάρχουν ποιήματα που δεν είναι ωραία. Απλώς έτσι δείχνουν.

64
Ο ποιητής είναι ο μηχανικός προβολής των επιθυμιών ενός κοινού που ορφάνεψε από παιδικότητα.

65
Η γη σκέφτεται αλλά δε μιλά. Βάζει άλλους να μιλήσουν γι’ αυτή. Κι όσοι μιλούν εκ μέρους της γης λατρεύουν τη βροχή, το χαλάζι, τη νύχτα. Είναι τόσο σαλεμένοι που στο τέλος γίνονται βροχή, χαλάζι, νύχτα. Γίνονται γη.

66
Αγάπα το φάντασμα της γυναίκας που αγαπάς. Τη γυναίκα που δεν θα γνωρίσεις. Κι εσύ ποιήτρια της μολυσμένης πόλης που ξεσκάς πίνοντας γερμανική μπύρα στα πάρκα, ακούγοντας νυκτά έγχορδα, αγάπα τον εραστή σου στα ορυχεία της αγρύπνιας. Τον εραστή σου που μπλέχτηκε στα έντερα της νύχτας.

Οι Χίλιοι Οργασμοί Της Ποίησης, 54-59

54
Ενάντια στο Σέξπιρ που θερμομέτρησε το μουνί της Ιουλιέτας με ρομαντισμό και μας έδειξε πως ψήνεται η καημένη για το Ρωμαίο της. Κι έμειναν λόγια τα λόγια και η εξουσία νίκησε την μιλιά των σεξουαλικών πνευμάτων. Το πάθος προσπαθεί να σκαρφαλώσει στο μπαλκόνι μα η αγοραπωλησία καλά κρατεί. Ο σκληρός και ωμός δρόμος του νοικοκυριού. Η ισχύς νικά. Κι όταν χάνει πάλι νικά αφού αφήνει τέφρα από ανθρώπινο πετσί. Κρεματόρια.

55
Μια φράση από μια επιστολή που λέει ωραία λόγια για το ωραίο φύλλο, που λέει απερίγραπτα και χαδιάρικα πράματα και δεν έχει παρενθέσεις, τελεία, κόμμα αλλά έχει καρδούλες, ροδοπέταλα, κραγιόν κατακόκκινο από χείλη ζεστά. Μια φράση συχνά από μιαν επιστολή μας κρατάει στη ζωή. Ένα ποίημα.

56
Το γράψιμο είναι τόσο απρόσωπο, που, φτάνοντας στα όρια της προσβολής και της αδιακρισίας, αφήνει πάνω μας αυτό το δεσποτισμό της άποψης τού άλλου. Το γράψιμο είναι αυτό το συνοικέσιο τρυφερότητας που μας φέρνει κοντά με έναν τρόπο όπου εκτιμάς τα αναγνωρίσιμα ψέματα και τα ραγίσματα του άλλου, που αν δε τα μεγεθύνει για να τα δει σωστά δεν πρόκειται να τα ξεπεράσει.

57
Περάσαμε σε μια εικονική και συμβατική ζωή που καθημερινά έχει τόσες γέννες και τόσους θανάτους, που στο τέλος αναρωτιέσαι αν είσαι υπεραιωνόβιο τέρας που πρέπει να βάλει ένα τέλος πριν το τέλος του. Κι αρχίζει η ακαταστασία και η σύγχυση να παίρνει εξουσία μέσα στον επινοημένο μας θανατόκοσμο. Αρχίζει ο βουβός πόνος κι όχι το ξέσπασμα. Αρχίζει το δηλητήριο να πλαστογραφεί τα κύτταρα και το δε βαριέσαι γίνεται τρόπος ζωής. Κι αυτή η διανοητική ατιμία γίνεται κανόνας και καταλήγει σε μια ντροπιαστική εξίσωση τού είναι μας με τα σκατά μας.

58
Ταυτιζόμαστε πολλές φορές μ’ αυτό το άχρηστο που αποβάλουμε και χτίζουμε τις απόψεις μας για τη ζωή με τα πεθαμεναντζίδικα ιδεολογήματα. Λατρεύουμε τόσο τα σκουπίδια και τα συνηθίζουμε που στο τέλος δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς αυτά.

59
Όταν περιμένεις να συναντήσεις έστω και φευγαλέα το γεμάτο φεγγάρι έχεις ζωή. Όταν καλλιεργείς την ευγενική φιλία-πάντα με τις μικρές της απιστίες-οδηγείσαι σε ολοκληρωτικούς δεσμούς κι όχι σε μια δουλοπρεπή κοινωνική συνθήκη που ευνοεί το δεσποτισμό και τη βαρβαρότητα και τον καθημερινό εξευτελισμό. Όταν είσαι ερωτικός στις συναλλαγές και στην τέχνη σου και στο πως κόβεις ακόμα τη ντομάτα, έχεις μέλλον.

Το πέρασμα του Μπεραζίνα υπό γυνής Ρούσσας με μεγάλα μαστάρια

Έρχεται η αποκριά που τη βαριέμαι
με τους τρελούς όμορφους πιερότους
από την Πιερία και τα φαντάσματα με
τη φαντασμένη στύση, τούς χαζούς

πατριώτες μες στο πρωτόγονο ορνι-
θοτροφείο να μυρίζουν την πορδή τους
το θεό και τον Νάρκισσο ντυμένους
παλιάλογα να γελούν και να σηκώνουν

την ουρά αφήνοντας μια καβαλίνα, ένα
πλαφ Βιβλικό στο υπογάστριο του
Κυρίου Κόσμου και της Κυρίας Υπεραξίας
το ρουμπινί Μουνί που βγάζει σέλφι

στον πόλεμο με τις μαρμάγκες, αφήνοντας
στην κοιλιά του χοντρού τραπεζίτη μιας
Ρούσας γυνής τα μεγάλα μαστάρια
εκεί στο πέρασμα του Μπερεζίνα προς

τον τοξικό παράδεισο της ηδονής

Οι Χίλιοι Οργασμοί Της Ποίησης, 45-53

45
Συνήθως οι φιλόσοφοι δε ρισκάρουν τίποτε. Ίσως πότε πότε τη φήμη τους. Όμως αυτός ο κατάπτυστος Κάρολος Μάρξ αφιέρωσε τα πρώτα του ποιήματα στο σατανά. Κι όλο η παρορμητική του λογική κυοφορούσε φώσφορο στα απύθμενα σκοταδερά βάθη της ύπαρξης. Είπε με δικά του λόγια, πως, ο εργάτης θα σας γαμήσει την Παναγία Κύριοι.

46
Με όλο το λυρικό αναρχισμό της πλάσης το ποίημα χτίζει μυθολογίες εκεί που γκρεμίζει βεβαιότητες. Βγάζει γλώσσα, απόλαυση, ηδονή. Και με όλες τις αλυσιδωτές αντιδράσεις του νοήματος δυναμιτίζει το σύνταγμα της λογικής και το ευαγγέλιο των παρωχημένων αισθητικών δογμάτων.

47
Ο θάνατος είναι το εύκολο υλικό. Η θανατολαγνεία των ποιημάτων υποβάλει.

48
Πονάω κι όταν πονάω περνάω καλά. Και δεν είμαι μαζόχας. Αλλά.

49
Η λαγνεία έχει ποίηση και η ποίηση λαγνεία. Είναι μετρητής της εμπράγματης οδύνης η λαγνεία. Κορμάκια που βασιλεύουν κάτω από νεκρά άστρα. Βλέπουν τις νεκρές ηλιόφλουδες ν’ αναβοσβήνουν μέσα στο άπειρο κλουβί της συμπαντικής γυμνότητας.

50
Αγαπώ τον αέρα. Τον άνεμο. Έχει κάτι αφροδίσιο το αεράκι. Είναι ποιητική ύλη με τα πιο σπουδαία συστατικά. Έχει γυναίκα μέσα ο αέρας. Μυρουδιά από πνοή κορμοράνου, έχει τον στρυφνό λυγμό των εξισώσεων της φύσης. Μεταφέρει σκόνη και πόθους. Βλέμματα κρυφά, ιστορίες, λογοτεχνίες εξωτικές. Είναι στην πραγματικότητα μόνος και σιωπηλός, αλλά και γεμάτος τέρατα, παρελθόν, ήχους, σφυρίγματα, μούχλες, υγρασία. Δεν είναι το καλό παιδί που διαβάζεται απ’ την αρχή ως το τέλος. Δεν συνδέει τα εξαπτέρυγα και τα πετραχήλια με το μαύρο πένθος. Δεν έχει πατρίδα. Δεν είναι πλάσμα του θεού. Έχει τσογλάνικο μυαλό και αλητεία στις φλέβες.

51
Πριν ο φαλλός ανακαλύψει τη γυναίκα η γυναίκα είχε ανακαλύψει την ευχαρίστηση με το δάχτυλο. Κι οι ποιητές βάλαν εδώ το χεράκι τους. Κι οι λέξεις που άρχισαν να δουλεύουν αλλιώς πίσω απ’ τα βάτα. Το βατεύω σημαίνει πολλά.

52
Ζήτω η μητριαρχία. Οι μανούλες κάνουν κουμάντο. Αυτές δίνουν κουράγιο στο γενετήσιο ορυμαγδό του ανδρός. Αυτές απλώνουν αγκάθια και ροδοπέταλα στη νυφική παστάδα. Και κάθε καρυδιάς οίδημα αυτές το σπάνε.

53
Έχουμε τον υλισμό στο αίμα μας. Έχουμε τη διαλεκτική στο σπέρμα μας. Κι η εξουσία τα ξέρει αυτά. Τα σπουδάζει.