Εμείς τα πιθηκάκια

Στην καλύτερη περίπτωση, προχωρούμε δοκιμαστικά.

Η ποίηση, ο ερωτισμός, το κοινόβιο, οι σεξουαλικές απευθύνσεις, οι ανθισμένοι κήποι, οι χορταριασμένοι τάφοι, τα λαμπερά νεκρά άστρα μάς συγκινούν και μας εξελίσσουν, μας οδηγούν στους αδιαπέραστους τρεμουλιαστούς βάλτους, στη σιωπή όπου η κόλαση οι παράδεισοι και τα καθαρτήρια δεν είναι παρά αιμομιξίες της φαντασίας και της συνείδησης.

Είναι η στιγμή που ο καθένας αρχίζει να παίζει το δικό του κομμάτι, η στιγμή που διώχνουμε μακριά τους δύσοσμους νεκρούς, που στήνουμε στον τοίχο τους διευθυντές ορχήστρας και την τυραννία της παρτιτούρας.

Και ετούτη η χαρά της δοκιμής, να βάζεις δηλαδή σε τροχιά ένα δικό σου δορυφόρο, αφήνοντας την τέχνη να ανθίσει στους δρόμους και να χαθεί με την επόμενη βροχή, μόνο και μόνο για να ανανεωθεί σαν μια διαρκής αναπαράσταση της Εδέμ.

Αρκετό καιρό τώρα τα βιβλία, οι πίνακες, οι μουσικές, οι ταινίες, σκέφτονται, βλέπουν, αφουγκράζονται, ζουν δηλαδή για λογαριασμό μας, επιβάλλοντας μιαν εξουσία από δεύτερο χέρι ανάμεσα σε μας και την αθωότητα της άμεσης ύπαρξης.

Μουσεία, ακαδημίες, αλυσίδες πολιτισμού, δεν είναι παρά νεκροτομία της επιβεβλημένης δόξας, μιας δόξας που μας φυλακίζει μέσα στη μικρότητά μας, κάνοντας μας ταπεινούς και απίθανα μικροσκοπικούς, σχεδόν νάνους φυλακισμένους σε ένα άσυλο εγωκεντρισμού, όπου η ψευτοζωή γίνεται ο χρυσός κανόνας και η εκφυλισμένη ανθρώπινη ανάγκη το εύφλεκτο καύσιμο της τραγωδίας.

Αυτί και Γλώσσα

Η ιστορία μιας πλάνης είναι η πραγματική μας ιστορία.

Οι πλάνες μας, δηλαδή οι ιστορίες μας είναι φανερό πως μας ανακουφίζουν όσο τις διηγούμαστε, έστω κι αν δεν βγαίνει τίποτε απ’ αυτό, το γεγονός και μόνο πως μας ακούνε με συμπάθεια και κατανόηση μας φτάνει.

Αν ζεις την πλάνη σου με φυσικό τρόπο ακούγοντας πουλιά και μυρίζοντας ηδονές μπροστά σε καθετί αμφίβολο και φοβερό είσαι διονυσιακός, αντιπεσιμιστής, τραγικός καλλιτέχνης.

Θες να μεταδώσεις την αισθησιακή φαντασμαγορία μιας άλλης ζωής, μιας επιστροφής στο χορό της τύχης και της αναρχίας αβάπτιστος από εξουσίες, πλάθοντας μύθους δηλαδή αλλοιώνοντας τη στυφή γεύση των άγουρων χυμών με την προϋπόθεση οτι δεν κυριαρχεί μέσα σου ένα ένστιχτο συκοφαντίας, υποτίμησης, ενοχοποίησης της ζωής.

Εκδικούμαστε λοιπόν τη ζωή που δεν είναι ζωή, παίζοντας με τη ζωτική μας πλάνη, φτιάχνοντας νέες μορφές μπροστά στο γκρίζο πρωινό, μπροστά στα χασμουρητά της λογικής το ξυράφι της φαντασίας.

Πως αγάπησα την Ιλιάδα

Η ευφυΐα της φύσης κάνει το σπάσιμο της φόρμας λαμπερό καρναβάλι, λιβιδικό καθρεφτάκι επιθυμιών άμυνας και αντίστασης, ευαγγέλιο σαρκασμού οσμών, συνειρμών κυριευμένων απ’ τον ίλιγγο μιας απίθανης αλαζονικής συμμετρίας, αέναα θηλυκής, αφού μπορεί να σπάει τα δεσμά του αναπαραγωγικού βιασμού-τέμνοντας το άγρυπνο σπλάχνο με τα σαλιωμένα δάχτυλα της χαρούμενης επιστροφής στο διονυσιακό παλμό της άσκοπης φύσης

Μουνί καπέλο

Ο Μητσοτάκης ήξερε απ’ την αρχή τι τον περίμενε. Τι μηχανή του στήσαν οι φίλοι μας οι Ολλανδοί, οι οποίοι ως πρώην μεταμελημένοι αποικιοκράτες έχουν ευαισθησίαι δια τα ανθρώπινα δικαιώματα.

Μάθαμε τι βρακί φοράει η κυρία Ολλανδέζα με το κόκκινο καπέλο, πόσο δύσκολη κλιμακτήριο περνάει και πως τρελαίνεται για τζατζίκι με σοκολάτα.

Είδαμε επίσης το ακραία νεοφιλελεύθερο κέντρο να συσπειρώνεται πίσω απ’ το πρωθυπουργικό κοστούμ, όλα τα άθενς μπόιζ και τα ριβιούζ οφ μπούκς να ξεπληρώνουν στα μητσοτάκια τις γάστρες και τα τεπαγιάκια της ζίμενς που εδαψίλεψαν ως δωράκια για τις διευκολύνσεις.

Λίγοι όμως απ’ τις γραφικές διαμάχες για το νευρόσπαστο μένος του κούλ Κούλη μπορούν να καταλάβουν γιατί εκνευρίστηκε ο ποιμήν.

Διαχρονικά λοιπόν ας πούμε πως απ’ τη δεκαετία του ενενήντα οι επαναπροωθήσεις -τουλάχιστον στον Έβρο-ήταν καθημερινή ρουτίνα εκ μέρους της πολιτείας, διότι αυτή διέταζε τους άβουλους στρατηγούς να ξαναστέλνουν πίσω τα γυναικόπαιδα και τους αιτούντες ασύλου.

Το ενενηνταεφτά έφαγα σαράντα μέρες φυλακή και άγρια κατσάδα μαζί με απειλές για στρατοδικείο διότι έβαλα μέσα στο φυλάκιο δίπλα στη σόμπα έναν μισοπεθαμένο Κούρδο-που πέρασε κολυμπώντας- το ποτάμι, δίνοντάς του κουβέρτες και φαγητό.

Είναι η πρώτη φορά που τόσο έντονα και τόσο κραυγαλέα μέσα στο πρωθυπουργικό μπουρδελάκι ακούγεται η λέξη ψεύτης.

Βέβαια δύσκολα θα ακουστούν λέξεις όπως πατριδοκάπηλος ή έμπορος όπλων