Πρωινό με ατημέλητο φως και Cantos

 

Διαβάζω τώρα  βιβλία σοφά
φιλοδοξώ μια πιο απλόχωρη φόρμα
ο γίγαντας που είμαι ολότελα σώπασε
κι έγινε σύννεφο
κι έγινε ο Μυστράς που σκέπασε τα πάντα
σα γιγαντιαίο γαρούφαλλο
κι έγινε φιλαρμονική μεσ’ την κοιλιά της τρέλας
γρύλος θηλυκός μαθητευόμενος
στα πηγάδια κομίζοντας τη θλίψη των άστρων
σκοτεινό απανταχού παραλήρημα 
ως τους δροσερούς αρχαγγέλους

Ω! νύχτα τρυφερή των αθώων
νέα παρθένα που ανοίγεις ελαφρά το πουκάμισο
και ρίχνεις τα στήθη ζαριές μεσ’ την Άνοιξη
κι ο δαίμων εγώ στην τέχνη της φτώχιας δοσμένος
κι ο έρωτας υγραίνει τα ωραία κορίτσια
ο κήπος ο Πέρσης ο Άγιος
μια τρελή Ξανθομάλλα που τη χαίρονται
τα πετεινά τ’ ουρανού
κι ο γερο Paound στο κλουβί του γυμνός
μ’ ένα σπάγκο δεμένο απ’ το σύμπαν
ν’ απαγγέλει ξανά και ξανά το μηδέν 

Βαφτίσια στον Άδη

 Τη μέρα τον γαυγίζουν τα σκυλιά
στο λάκκο τον προσμένουνε σκουλήκια
τον καρτερούν στον Άδη οι οχιές
λαμέ παπάδες με ολόμαυρα ριχτά
τον περιμένουν να του κάνουν τα βαφτίσια.

 

Κρυφά μπήκα στην πόλη

Κρυφά μπήκα στην πόλη
την τζίφρα μου να βάλω με μολότωφ.
Δοκίμια είχα και σονέτα
στο σακίδιο
και του Αρχίλοχου ένα δίστιχο στα χείλη.
Να το πετάξω εκεί ωσάν προκύρηξη
να γίνει πρωτοσέλιδο
να κρεμαστεί στο Σύνταγμα
στα σύρματα με ωραία μανταλάκια
να το πυρώσει ο ήλιος στα περίπτερα
να το διαβάσουν οι περαστικοί
στο εισιτήριο να το γράψουν κοπελίτσες.

Το θέαμα σκέφτηκα το βράδυ
θα το δούνε στις ειδήσεις
θα το ρουφήξουν συσκευές με τις κεραίες τους
θα το αναγγείλουν από στήθους
ξανθές παρουσιάστριες
με ωραία χαϊμαλιά και ασορτί κονκάρδα.

Από το ράδιο
καλόγριες θα τ’ ακούσουνε
ρουφώντας sprite απ’ το μαύρο καλαμάκι τους
τρώγοντας λειτουργιά
ρίχνοντας
στριφτές τσιμπιές
στο σώμα του Κυρίου.

Νοικοκυρές που σιδερώνουνε κιλότες
θα κουνήσουν το κεφάλι
κατά διαόλου πάει ο κόσμος
ο θεός να μας φυλάει.

Παιδάκια πάνω στο χαλί
παλεύοντας με πλαστικά παιχνίδια
με του ματιού την άκρη θα το δουν
το θέαμα
τα γιοταχί να καίγονται
εις την οδό Στουρνάρη. 

Κι έπειτα με την αιώνια τύφλα τους οι αστοί
θα δουν διαφημίσεις
σερβιέτες, πάνες για μωρά
ουίσκια, τζίπ αρρενωπά
αφρόλουτρα σε μπούτια να κυλούν
ν’ αδειάζουν τα μπουκάλια πάνω τους γυαλιστερά κορίτσια
γλυκά, γλυκά να ψιθυρίζουνε

λουστείτε μην το πιείτε! 

 

GEORGES DARIEN

Αν θες να είσαι ευτυχισμένος
που να πάρει ο διάολος
κρέμασε τον ιδιοκτήτη σου
κάνε κομμάτια τους παπάδες
που να πάρει ο διάολος
γκρέμισε τις εκκλησίες
και ρίξε τον θεούλη στα σκατά.

LE BON DIEU DANS LA MERDE
Τραγούδι που είπαν οι σύντροφοι
του Ραβασόλ το πρωινό της
εκτέλεσής του στο Μονπριζόν
στις 11 Ιουλίου 1892.

Γράφω τούτο εδώ το κείμενο για να τιμήσω τον Ζωρζ Νταριέν λυσσασμένο εχθρό του στρατού και του κλήρου αναρχικό μυθιστοριογράφο, συγγραφέα δυο αριστουργημάτων της επαναστατικής λογοτεχνίας, λιβελογράφο, πρόδρομο του διεθνούς αναρχισμού των Ερυθρών ταξιαρχιών και της Φράξιας κόκκινος στρατός. Για το συγγραφέα του Μπιριμπί και του Κλέφτη ο Αντρέ Μπρετόν έγραψε: « Κανείς δεν αψήφησε πιο πολύ τη ζωή του, δεν πήρε τόσο μεγάλο ρίσκο για να καταγγείλει το στρατιωτικό έγκλημα, τη θλιβερή παρωδία της θρησκείας και άλλες μορφές της αστικής ατιμίας». Στο έργο του  Μπιριμπί που εκδόθηκε το 1890 ο Νταριέν καταγγέλλει την απάνθρωπη ζωή στα κάτεργα της Γαλλίας που τα γνώρισε από πρώτο χέρι ως καταδικασμένος για ανυποταξία το 1883. Τον Φεβρουάριο του 1903 προπαγανδίζει υπέρ της εξόντωσης των αστών και των στρατιωτικών.     
Γράφει ο Νταριέν: Αυτοί οι ληστές, οι δολοφόνοι και οι κλέφτες πρέπει να πάψουν να αρπάζουν και να σκοτώνουν ατιμώρητα δίχως να συναντούν άλλα εμπόδια πέρα απ’ τις γελοίες διαμαρτυρίες των φιλειρηνιστών ηγετών και τους αφορισμούς των φακίρηδων της μελλοντικής ηθικής. Μπροστά σε αυτούς τους δολοφόνους και αλήτες της Κίτρινης και της Μαύρης Διεθνούς, οι τίμιοι άντρες της Κόκκινης Διεθνούς πρέπει να ορθώσουν το ανάστημά τους. Αυτοί οι παλιάνθρωποι πρέπει να δεχτούν μια αδιάκοπη και άγρια επίθεση από εκείνους που θεωρούν ντροπή τη σημερινή κοινωνική κατάσταση και θέλουν να την ανατρέψουν όσο το δυνατόν πιο γρήγορα. Αυτοί οι άνθρωποι που όχι μόνο πιστεύουν στην αναγκαιότητα της επανάστασης αλλά είναι ι αποφασισμένοι να βιαστούν και να δώσουν όλες τους τις δυνάμεις γι’ αυτήν πρέπει σε κάθε χώρα να ενωθούν παραμερίζοντας τις κλίκες και τα δόγματα ώστε να συντρίψουν τη δουλεία και τη μιζέρια. Ου φονεύσεις μας λένε! Να κάνουμε το καλό και το κακό λέει ο αστός ένα κάθαρμα με ανθρωπιστικές φλύκταινες που του τρέχουν τα σάλια από τη συγκίνηση μες στο ματωμένο λιβάνι της ειρήνης. Ο σοσιαλισμός είναι ειρηνικός. Το ίδιο και ο αναρχισμός. Γρινιάζει στα αδιέξοδα των αναρχικών ονείρων, ρουφά την υπομονή στο καπηλειό των συνδικάτων, αυνανίζεται διαμαρτυρόμενος στις κάλπες των εκλογών. Όμως πρέπει να σκοτώνουμε. Πρέπει να κάνουμε το κακό σε ανταπόδοση για το κακό και να το κάνουμε δυο φορές. Αυτός είναι ο μοναδικός τρόπος για να αφανίσουμε τους κακοποιούς. Για να πάψει να υπάρχει κάτι πρέπει να το καταστρέψουμε. Και αν κάποιοι θέλουν να υπερασπιστούν αυτό το κάτι πρέπει να τους ξεπαστρέψουμε.        

Ιερά μηδενικά

 

 

Είπε ο σοφός διανοούμενος Πώλ Σάρτρ

πως κόλασή μας είν’ οι άλλοι.

Μα εγώ κάθε φορά που γυναικεία σάρκα θα μυρίσω

μες στον παράδεισο για λίγο θα βρεθώ.

Γιατί γνωρίζω πως

η κάθε κόλαση έχει και τον παράδεισό της

όπως τ’ αντίθετό του ο αριθμός.

Κι είν’ ο φαλλός το πρόσημο του σώματος

κι ο έρωτας των πράξεων η πιο αθώα πράξη

πρόσθεση κι αφαίρεση μαζί.

Κι όταν κάνει ο έρωτας τη σούμα του

τα πρόσημα εξαλείφονται

τ’ αντίθετα γινόμαστε μηδέν.

Ξαναγυρνούμε στην αρχή

εκεί πριν απ’ τη γέννηση

εκεί μετά το θάνατο

σε μιαν ανυπαρξία γλυκιά

κι είμαστε σπόροι μοναχά, ιερά μηδενικά

ζώα κυκλικά, συμπαντικοί τροχοί

γύρη αθώα μέσ’ του χρόνου το λουλούδι     

κι ο οργασμός η μέθη η βαθύτατη

του σύμπαντος ο αιώνιος ο παρανομαστής.