Dura Mater

[απόσπασμα]

Κοιτάζω τις συμφορές. Έχω θέα στις συμφορές. Κοιτάζω το γιγαντισμό της λαϊκής εικονογραφίας του κακού. Οι κάκτοι στέκουν στην έρημο, μας κοιτούν κι αυτοί. Οι διαφημιστές διαθέτουν το χάρισμα να διακρίνουν την τέχνη ακόμα και στην ταπεινότερη μορφή της ύλης. Τη σκόνη, τις βρωμιές, τα σκουπίδια. Εμφανίζονται σαν αυτοματιστές, σαν κληρονόμοι του Σουρρεαλισμού, έτοιμοι να βγάλουν απ’ το καπέλο τους όλες τις ασουλούπωτες και αδέξιες επιθυμίες, κλείνοντας για λίγο το καπάκι της συμφοράς με μιαν απόλυτα χαζοχαρούμενη ευτυχία. Μαζί με τις συμφορές μεγαλώνουν και οι εικόνες. Τα βαρετά ποιήματα γνωστών και φίλων που επαναλαμβάνονται, σαν όμορφες γλυκιές συμφορές που έχουν κάτι απ’ τον πόνο τους και κάτι απ’ το καλλιτεχνικό τους σκατό. Όλοι, ξεπουλώντας κατά βούληση τις ιδιωτικές στιγμές, μυρίζουν τα δάχτυλά τους που έχουν τριφτεί στα ερωτικά όργανα, ξεγελώντας την αγαπημένη τους αυταπάτη για χάδια από κάποιο έτερον ήμισυ σπασμένο στα δύο, διαμελισμένο. Όλοι και όλες συνομοτούν καθώς διαθέτουν εικόνα και λόγια θυμού ή παρηγοριάς, στρατεύματα, στρατεύματα, σ’ όλες τις διαδρομές λάσπη, κίνηση, διαλεκτική των τύψεων σ’ αυτή την τρύπα μέσα που είμαστε προστατευμένοι απ’ τις ιώσεις και τα κωλοβακτηρίδια, τα τερατώδη σαρκώματα απ’ τις μεταδιδόμενες ερωτικές ιώσεις, τα απροειδοποίητα βλέμματα που ξεφλουδίζουν το νωπό φλοιό μιας ντροπής που σιγοκαίει και καπνίζει. Οι συμφορές συμφέρουν. Φέρνουν πολλή δόξα και καλό μισθό. Κι είναι οι εικόνες σαν αγκάθια μες στα μάτια μας. Τι βλέπεις εκεί; Συμφορές και συμφόρηση. Κεφάλια γεμάτα ιδέες και μουνάκια ξυρισμένα και αφελή, υπηρέτες και δούλους, βόδια, αρνιά και γουρούνια. Εκεί μεγαλώνει ένα δέντρο. Ο ωχρός χειμερινός ήλιος ισοπεδώνει όλες τις συμφορές. Η χώρα βγάζει χνώτα απ’ τις οθόνες της, χαρτονομίσματα σαν παράπονα στο θεό. Η σκόνη, η λέρα κολάει πάνω στο φακό. Τριχωτά κορίτσια αφηγούνται ιστορίες για τον παράδεισο, αδιαπέραστα εκθαμβωτικές και μολυσμένες από ιδιωτικές συμφορές. Δες τι σεληνιακό τοπίο είναι η μήτρα τους και δες πως κρατούν τον οργασμό κρυφό όπως το κάτουρο που κυλά σαν χρυσή βροχή, ένας πίδακας καταπιεσμένης διανόησης σε μικρές δόσεις. Μπούτια σαν ζωντόβολα, καμουφλαρισμένα από ένα στιλπνό σάβανο χαρμολύπης. Και οι συμφορές είναι καρποί. Ένα καρύδι. Τι κρύβεται εκεί μέσα; Σπάστο. Είναι ο εγκέφαλος του κόσμου σε μικρογραφία. Οι λεπτές ίνες, όπου κρύβεται ο μυελός. Η γκρίζα μάζα κάτω απ’ το φλοιό. Τα κορίτσια μέσα εκεί κλαίνε και τα γόρια μαζεύουν τα οστά απ’ τις στάχτες. Ο όχλος είναι πάντα νέος, ερωτευμένος από τη φύση του. Ένα κλειδωμένο σκυλί ουρλιάζει. Ένας κόκορας ξέρει πως καμιά σιωπηλή προσευχή δεν μπορεί να τον σώσει.

Εθνική πινακοθήκη

Οι ποιητές είναι ηδονοβλεψίες στην κλειδαρότρυπα της στιγμής. Τα χαμένα κορμιά που νιώθουν πως η απλότητα των απλών πραγμάτων είναι οδυνηρή και οι χίμαιρες και τα τριξίματα των οδόντων ένα ζευγάρωμα έκθαμβων τεράτων μπροστά σε κάθε μεγαλείο που πυροδοτεί ο πόθος. Περνούν στο βελόνι τους, μία-μία, τις κλωστές του καλοκαιριού, για να ράψουν πάνω στις λέξεις όλες τις άσπιλες τελειότητες που μαγάρισε η Βίβλος με την ποιητική της συμμόρφωσης των όντων στον ένα και μοναδικό υπέρτατο νόμο της σφαγής και του παραληρήματος. Οι ποιητές χώνουν την ελαφρόμυαλη περιέργειά τους μέσα στο σκεύος ηδονής των καταστάσεων. Ορμάει τότε το αιματηρό λιοντάρι ως απτόητος άρχοντας πάνω στο ανθρώπινο παραμύθι. Ένα παραμύθι γραμμένο απ’ τις διαμάχες του παραδείσου και της κόλασης, του καλού και του κακού. Η άγρυπνη γλώσσα και το άπληστο μάτι τους συνωμοτούν εναντίον κάθε διανοητικής ατιμίας. Δεν προσπαθούν να ντουμπλάρουν τς τραγωδίες αλλά να τελειοποιήσουν αυτή την εφεύρεση του φάσματος της ομορφιάς, που κάποια στιγμή θα σβήσει κι αυτή, μέσα στην συμπαντική ευλάβεια του αέναου κύκλου της φωτιάς.

Γονιμοποίησις

Ολοκαίνουργοι δαίμονες γεννιούνται για να γευτούν όλες αυτές τις μικρές αμαρτίες. Είναι πιο έμπειροι από μας καθώς οδηγούν τις λέξεις στον απαλό σαν βούτυρο ποιητικό κόλπο του κόσμου. Απαγγέλνουν τους ρόλους τους με νεανική έπαρση. Τετραγωνίζουν κύκλους και κορδώνονται. Κάποτε αγριεύουν, λιθοβολούν, λεηλατούν καταστήματα, φτιάχνουν μολότοφ για τη δυσεντερία της ασφάλτου. Άλλοτε πάλι δεν προδίδουν όσα συμβαίνουν στο κεφάλι τους. Κανένα καρεκλοπόδαρο δε σείεται. Ελεύθεροι για μια στιγμή απ’ την κακία, αφήνουν τους σαρκώδεις χαρακτήρες τους να ομιλήσουν εις τον οργασμόν. Να ομιλήσουν εις τα ροδαλά έκλυτα ρουθούνια.

Holly Ass

Οι μπλοκαρισμένες ευφυΐες βρίσκουν το δρόμο τους όταν ανακαλύπτουν την πολυφωνική ηχώ της κωλοτρυπίδας τους.

Αν θεωρήσουμε ότι τα σκατούλια του μικρού παιδιού αποκτούν λαλιά, όταν αυτό αντιλαμβάνεται πως διαθέτει ένα μέσο εκφοβισμού ή προσφοράς απέναντι στη μανούλα, η λεγόμενη σκατολογία μυρίζει αποπνικτικά μαμά.

Η σκατολογία εμφανίζεται ως πρόκληση για τη μητέρα που απαγορεύει στο παιδί της να παίζει με τα αποπατήματά του.

Έτσι, ο πρωκτικός ερωτισμός και τα αποχωρητήρια που αναφέρει ο Φρόυντ, παραπέμπουν στην παιδική εμπειρία και σε έναν καθολικό και καθησυχαστικό τόπο εντοπισμένο εκτός του κόσμου.

Οι καλλιτέχνες που ανακαλύπτουν αυτόν-τον εκτός κόσμου-τόπο δεν είναι παρά καλόγεροι αναχωρητές, αφού, ο τόπος αφόδευσης γι’ αυτούς είναι τόπος μόνωσης και προσευχής.

Η κοπρολαλιά είναι η αντανάκλαση της επαναστατημένης συνείδησης, που γνωρίζει πως το παιχνίδι είναι η μόνη υγιής δυνατότητα απέναντι στη δυναστική εξουσία των ανθρώπων.

Αντιμετωπίζεις τους δυνάστες σου απειλώντας τους με σκατά, αφού ως δυνάστες, αυτοί διαθέτουν τα όπλα για να σε ξεκάνουν.

Ποτέ δεν μπορείς να πολεμήσεις τους δυνάστες με τα όπλα τους, αφού τα όπλα τους είναι όπλα ολοκληρωτικού αφανισμού.

Η όψη του σπαθιού η τρομερή-που σήμερα είναι ρουκέτα ή πύραυλος, που βγάζει με ταχυδακτυλουργική ακρίβεια ο βιομήχανος όπλων απ’ το μουνί της πολιτικής υποκρισίας-είναι μιαν όψη θανάτου και μιαν όψη επιβολής του θανάτου.

Η βία της εξουσίας και της τάξης που την υπηρετεί είναι η βία των όπλων και του αφανισμού. Η βία του καλλιτέχνη όμως είναι η βία της ιδιοτροπίας του και η βία της κοπρολαλιάς του που μπορεί να γίνει τόσο επικίνδυνη και ανατρεπτική όσο η βία των όπλων.

Οι μεγάλοι καλλιτέχνες έριχναν πάντα μια πορδή στην καλαίσθητη μούρη των αστών που περίμεναν να τους διακοσμήσουν τα σαλόνια.

Ο μεγάλος εχθρός της τέχνης υπήρξε εξ’ από ανέκαθεν η καλαισθησία.

Οι καλλιτέχνες που εκχώρησαν την κωλοτρυπίδα τους στο κατεστημένο για βραβεία πλούτη και δόξες χάσανε την πηγή της δύναμής τους.

Από εκεί που έβγαινε η πιο ανυπάκουη λαλιά τώρα βγαίνει το αμπαλαρισμένο σκουπίδι. Από εκεί που έρεε το παιχνίδι και ο ερωτισμός, με όλη την καρναβαλική διάθεση της ανθρώπινης κατάστασης, τώρα ρέει η αντεπανάσταση.

Μα πάντα ο άνθρωπος προχωρούσε μέσα απ’ τις οντολογικές του ταπεινώσεις κι απ’ τον μυθικό εγωκεντρισμό του γλιστρούσε στις εσχατιές του σύμπαντος. Στο βασίλειο των εκκρίσεων και των αναγκών.

Παρέλασις

Λοξά βλέπουμε και λοξά ακούμε. Μας βρίσκει
ελαφρόμυαλους η καθεστηκυία τάξη. Κρύο
νερό απ’ τις πηγές της αυτόματης έμπνευσης
καθώς σκύβουμε να πιούμε. Καθώς ο φρέσκος
κεραυνός μας βαράει στα μηλίγγια, όπως
βαράει η γκάβλα τα κορίτσια στις θηλές.
Ο πόνος μας είναι άμυαλος σαν τον κατάμαυρο
ουρανό λίγο πριν σπείρει καταιγίδες, λίγο πριν
ξεψυχήσει μες στις τελείως γυμνές που
ονειρευόμαστε, όπως τα πιο αθώα θηλαστικά
ψάχνουν σαν παλαβά να ζευγαρώσουν να
τον χώσουν να βαραίσουν μαλακία, όπως
τα τόσα γύρω άπειρα ερπετά που μπαινοβγαίνουνε
στις τρύπες, ξέρουν πως κάθε σεξ και
κάθε ανέλκυση οργασμού απ’ τα ενδότερα
είναι η πανήγυρις μιας μάταιης προσδοκίας

Η εταίρα Πιθηκίνα

Τόσα μυστικά που λιώνουνε σαν βούτυρο.
Οι αρχαίες μας επιθυμίες, άνθη και πουλιά.
Η εταίρα Πιθηκίνα που αγοράστηκε απ’ την
εταιρία ψυχοσωματικών μελετών, ένα
περιτύλιγμα στερήσεων για το τυφλό πλήθος
μιαν αιώρηση πάνω απ’ τα ερείπια, ένα
υπερκατάστημα στύσεων, ένας ταύρος και
μια καρδερίνα. Μουνάρες που σαμποτάρουν
το εμπόριο, ο μαρμαρωμένος βασιλιάς
τσιμπουκλής μπούλης με μπούκλες. Το
κοφτερό λεπίδι στον πρωκτό της νύμφης
Αριστέας που αρίστευσε στην αποτυχία
χορεύοντας τσάμικο, συγκινητικά ιδρωμένη,
με τους αδένες της να συνωμοτούν και
τους αμέτρητους πιγκουίνους αποβλακωμένους
να κοιτούν το φακό πάνω απ’ τη μεγάλη τρύπα
του όζοντος, περπατώντας έτσι όπως οι ανάπηροι
εραστές

Ποιητικοί λυγμοί στο Φίλιον

Ήπια καφέ στο Φίλιον, ιδροκοπούσα, μια μαμή
εχάιδευε τον ανδρισμό ανδρών που αυτοστιγμεί
εκπορθούσαν λούγκους στα μηλίγγια τους. Προς
την ωραία ομορφιά των άστρων κοιτούσε μια
χαζή μαμά που ελέγετο Αρσινόη κι ο γιος της
ο αρσενοκοίτης έψαχνε λέξεις για το ποίημα του
Καβαφικό εκδότη απ’ τα Γκράβαρα, μια γκόμενα
για τις γιορτές και τις φιλοδοξίες. Περί ασπαλάθων
όλοι γύρω ομιλούσαν, περί κάνναβης, για το θεσμό
της βασιλείας στα στυγνά κοκορετσάδικα, όλη η
νόθα διανόηση του εθνικού εισοδήματος, όλα τα
υγρά μιανής που εστάζανε κελαρυστές μοιχείες
στους ιερούς της Αττικής τους υπονόμους

Aπ’ το Μανχάταν έως εδώ στη λίμνη Γκαύλα

Των στύσεων πανζουρλισμός και η γενιά των Ατρειδών
ποδοπατά τον ήλιο. Ο Θεάνθρωπος στην κόκκινη
καταβόθρα της καρδιάς μου, ντουφέκια που κοιτούν
τις καρακάξες, σεσημασμένοι κομουνάριοι ηδονιστές
ξέρουν απ’ το Μανχάταν έως εδώ στη λίμνη Γκαύλα
έγκαυλοι πως να ποδοπατήσουν τα τσιτάτα. Νεκρός
Ζορμπάς με τα εντόσθια μικροαστού χασάπη τυλιγμένος,
περνά ο ανασκολοπιστής, ο θάμνος πίσω φλέγεται,
η Αθήνα λιώνει το χρυσό μες στα πατριαρχία και μια
συλφίς διάνοια κατρακυλά στα ερωτικά χαντάκια

Επίγραμμα για τον τάφο των μπουρζουάδων

Σε χαιρετώ χαζοχαρούμενη μπουρζουαζία
που κατάπιες όλα τα κινίνα των τεχνών και των γραμμάτων
τις μικρές αναπνοές των μηρών
όταν λύνουν σταυρόλεξα τα κοριτσάκια

Μέσα στην πλήξη πάλι ξεκουράζεσαι απ’ τη δούλεψή της
ξεφουρνίζοντας πατέρες και προγόνους, γενεαλογίες
αγχιστείες και γονίδια ηρώων που τα καταβρόχθισαν
οι σκακιέρες και οι σκοτεινές λέσχες

Είμαι άοπλος τώρα, μπρος στις αλαβάστρινες πύλες σου.
Γράφω τη μπαλάντα των ηδονών και των ερωτικών συνευρέσεων.
Η αστυνομία, οι αρχιλοχίες,
οι πρόσκοποι και οι σύλλογοι γονέων ξέρουν
τι εστί ψευδοερωτισμός, ηλεκτρισμός, μαλακία.
Και χαίρομαι που χαράζει μια καινούργια μέρα.
Χωρίς καρφιά ή βίδες για να σταυρωθώ.
Και χαίρομαι ως μονάρχης του Τίποτε όταν πρόκειται να συμβεί κάτι

Κτηνώδης δύναμη, ογκώδης άγνοια και άλλα περιστατικά ομαδικού αυνανισμού

Αυτό που ναυάγησε και τσακίστηκε πάνω στα βράχια της κακής εκπαίδευσης, αυτό που οι άνθρωποι υποκρίνονται πως προτιμούν, μόνο και μόνο για να ανήκουν σε μια ομάδα ή σε μια σέχτα καταραμένων, ή σε μιαν αγέλη καταναλωτών, τους είναι κατά βάθος το πιο ξένο κι αποκρουστικό συναίσθημα, που δεν ανταποκρίνεται σε καμμιά άμεση εμπειρία τους.

Αποξενωμένοι απ’ το θέαμα που πλασάρει το πνεύμα των αγορών, οι άνθρωποι παρακολουθούν σαν μαστουρωμένες μαϊμούδες  τον πολιτισμό της απενοχοποιημένης υποκουλτούρας να ποτίζει σιωπηλά το σαπισμένο πια σώμα του καταναλωτή, ξοδεύοντας τα λιγοστά του γεύματα σε πολύμοχθες στρατηγικές αφομοίωσης των φαιδροτήτων που του πασάρουν σαν σπουδαία επιτεύγματα.

Η δικτατορία του κεφαλαίου και η αστική της έκφραση χορταίνει μονάχα με το διαρκή φαινακισμό όλων των κοινωνικών δραστηριοτήτων.

Η απέχθεια για την αληθινή μόρφωση, τη συμφιλίωση δηλαδή, της σεξουαλικότητάς μας με το συμπαντικό παρόν, δεν είναι απουσία μόρφωσης αλλά έχθρα και λύσσα απέναντι στη μόρφωση.

Η λατρεία για την άγνοια αντικατοπτρίζει το χειραγωγημένο πνεύμα των αποκλεισμένων, κάνοντας την άπειρη διάχυση της πληροφορίας να λειτουργεί ως συλλογική πατερίτσα της ανάπηρης πλειοψηφίας.

Η επιβίωση των αστών πολιτικών και των περιφερειακών τους κρεμανταλάδων, στηρίζεται στην παραίτηση των ανθρώπων απ’ αυτή τους ακριβώς την ιδιότητα. Την ιδιότητα του ανθρώπου.

Έτσι, λιγότεροι άνθρωποι σημαίνει περισσότερη βαρβαρότητα. Εταιρείες και εταιρική ευθύνη. Φιλανθρωπία με τη σέσουλα και ξεροκόμματα ενός πλεονάσματος που γενήθηκε απ’ το ξεπάστρεμα πληθυσμών.

Ορυχεία χρυσού και στομάχια στραγγισμένα απ’ την ζωτική ανάγκη του κεφαλαίου να παράγει υπεραξία. Να παράγει βουβό θέαμα και βία στις τελαμτώδεις περιοχές του καπιταλιστικού παραδείσου, με τον οποίο μοιάζουν μόνον οι μέρες που φουσκώνουν και πλημμυρίζουν τα νερά και ξεσπούν καταιγίδες πάνω απ’ τις αποπνικτικές αναθυμιάσεις των ηφαιστείων, και οι οποίες δεν αφυπνίζονται παρά μόνον όταν πρόκειται να φέρουν, όπως οι καταιγίδες και τα ηφαίστεια, κάτι απ’ την καταστροφή ή τη συμφορά.

Αραχνοφοβία

Ο ερωτισμός είναι το σύνολο των ιδιοτήτων του. Αποτελεί έναν εξαγνισμό της αθλιότητας του κόσμου της φθοράς, του κακού και του θανάτου. Είναι ένα παρόν τελειούμενο, μιαν ανταμοιβή μέσα στην ανίατη πενία της ζωής. Βλέπω με τη γλώσσα και ομιλώ με τα μάτια. Ο ερωτισμός εξιλεώνεται μόνο με την οριστική του μετοικεσία στη χώρα της λαλιάς. Λαλώ, γαμώ, χορεύω. Μα πάντα λαλώ το ανάκουστο κι αποδοκιμασμένο ρετσιτατίβο της σάρκας που μορφάζει. Της μορφής που σαρκάζει, μακριά απ’ το πετρωμένο γάλα της πρώτης αφής. Πέρα απ’ το χλωμό βλέμμα της ευτυχισμένης στιγμής, που με κάνει να στέκομαι ακίνητος μέσα στη γλώσσα της διτής πανουργίας μου. Βλέπω τις αγαπημένες μου λέξεις να φτερουγίζουν μακριά, χτυπώντας σαν τυφλές νυχτερίδες πάνω στα τοιχώματα της ερωτικής σπηλιάς και βλέπω τον ποιητικό οίστρο του ενστίχτου να ξεψυχά πάνω απ’ την υφέρπουσα πνοή των ανέγγιχτων σημείων. Καταποντισμένο απ’ τις σιωπές του, το γλωσσίδι της πιο απίστευτης καμπάνας χτυπάει πλέον στα ρημαγμένα σωθικά των ανθρώπων που έχασαν το κέντρο τους. Εκεί που υπήρχε η σχισμή, ως αισθητική τάξη που περιέχει όλες τις τάξεις, τώρα υπάρχει η πολυπλόκαμη αράχνη, οι φωσφορίζουσες λυχνίες της φοβίας που τρεμοσβήνουν αδιάκοπα. Ο ανταγωνισμός που θέλει πάντα κερδισμένους και χαμένους. Μιαν αράχνη πάνω στην κλειτορίδα.

Μνήμα, μνήμη, μήτρα και μήτηρ

Όταν ήμουν μικρός ήθελα να γίνω προφήτης, επειδή οι προφήτες ήταν φτωχοί αλλά διάσημοι. Σεργιάνιζα ραχάτης στις όχθες του Ιορδάνη, καπνίζοντας όπιο, φορώντας κίτρινες κελεμπίες και μαύρα σανδάλια για τις σκληρές πέτρες. Σνίφαρα κοκαΐνη κι εξερευνούσα απαγορευμένους βάλτους παρέα μ’ ένα πιστό ντόπιο τεκνό. Μάζευα τα γκαρσόνια και τους μπράβους λέγοντας ιστορίες για κορμιά που γλίστρησαν και χάθηκαν μακριά στον ουρανό. Άκουγα να ξεσπούν σε κλάματα, να στέκονται εκεί, με τα μάγουλά τους γεμάτα σάλια, σαν αγελάδες που καίγονται από αφθώδη πυρετό. Ανακάλυπτα το Λόγο του Θεού πάνω στα σκασμένα χείλη κι ένοιωθα τη μυρουδιά του μουχλιασμένου καλοκαιριού της ερήμου. Το σώμα μου γινόταν μια οντότητα διαφορετική από τα άλλα σχήματα που με περιτριγύριζαν. Τα πόδια μου και τα χέρια μου με πήγαιναν στον Άλλο, αλλά όλο και πιο κοντά στον ίδιο μου τον εαυτό. Μνήμα, μνήμη, μήτρα και μήτηρ. Και πρώτα απ’ όλα η μήτηρ μου, αυτή που ικανοποιούσε τις ανάγκες μου, με το στήθος της, την αγκαλιά της και την παρουσία της. Και τα υποκατάστατα της μητέρας μου, αυτά που διαισθανόμουν στην ατμόσφαιρα, ενώ εξελίσονταν οι ερωτογενείς μου ζώνες. Στοματική, πρωκτική, γεννητική, όλες αυτές οι νοστιμιές και οι μιζέριες του παιδικού ερωτισμού ώσπου ν’ αρχίσει η μεγάλη τραγωδία, όπου εγώ ο μικρός Οιδίπους πηγαίνω να συναντήσω τη μοίρα μου.

Κομπορρημοσύνες της απλής λογικής

Τα κύτταρά μου ξέρουν την αριθμητική της καρδιάς. Πως είμαι ένα Εγώ. Σίγουρα μέσα στα πρωτόγονα σπήλαια ένας πιστός της σκοτεινής γοητείας του ερωτικού παιχνιδιού. Όλος ο πόνος του κόσμου ρίχνει το βάρος του στο σημείο της καρδιάς. Οι Εσκιμώοι απαντούσαν στους πάστορες που κατηγορούσαν τη σεξουαλική τους ελευθερία, ότι είχαν ζήσει μέχρι τότε ελεύθερα και χαρούμενα με τον τρόπο των πουλιών που τραγουδάνε. Οι Αφρικανοί περιφέρονταν γυμνοί με τη γύμνια τους μπροστά στους ιεραποστολικούς κάκτους της πίστης στον κρυφό και μυστικό απόμακρο θεό. Στα σπαραχτικά αφροδίσια μηνύματα της αγίας γραφής που έσκαγε ένα ένα τα σπυριά της μπροστά στον αφρικανικό ήλιο και τη χαίτη των νεκρών πλασμάτων που έλιωναν ρωμαλέα μέσα στην απλότητα και τη σήψη. Το γέλιο και ο θάνατος χρωματισμένα πάνω στις οδοντοστοιχίες. Αυτό που είναι ανάποδα στην αρχή της ηδονής είναι η ορμή του θανάτου. Η πίστη στο άψυχο. Πάντα από έλλειψη πραγματικής ζωής, η οχιά δίνει στο κενό τη μορφή του θανάτου. Η Έχιδνα δεν μπορεί να λύσει αυτό το αίνιγμα της σάρκας. Παραληρεί με τον δηλητηριώδη της οίστρο. Είναι η ορμή θανάτου πιο αρχαϊκή απ’την ορμή ζωής, φορώντας το δαιμονικό της φωτοστέφανο, τα σκήπτρα της βιαιότητας μιας συμπαντικής ηδονής που διαθλάται μέσα στο εν εξελίξει άπειρο.

Ο Σάντσο Πάντσα ρωτά

Κατηγορούν τα πουλιά για ελαφρότητα. Μα, μόνο ένα πουλί θα μπορούσε να είναι αρκετά αγνό, αρκετά εγωιστικό, αρκετά εγκληματικό. Το κορμί τραγουδά με τα δάχτυλά του. Μιαν αγκαλιά σχηματίζει αμερόληπτα το δεσποτισμό της πάνω στην παρδαλή μου φιγούρα. Και το σκυλίσιο μου κολάρο θα βγάλω όπως με μια σπανιόλικη κίνηση το παγόνι βγάζει τα φτερά του και τα καρφώνει στα βασίλεια της ποίησης. Που να τα ξέρουν αυτά οι θρησκευόμενοι μαλάκες και οι απατεώνες διαβητικοί! Ανάμεσα στα τόσα καλά της εξτρεμιστικής μου νεότητας το αποκορύφωμα της ποιητικής μου χοντροκοπιάς. Ένα κτήνος πολύ λίγο ενδιαφέρεται για τις καταστάσεις που το ερεθίζουν. Το ένστιχτο είναι τυφλό, λειτουργεί χοντρικά. Οι μεγαλοφυείς έρωτες απαιτούν και μεγαλοφυείς εραστές. Αφήστε το πνεύμα ελεύθερο να απομυζήσει ότι του αρέσει. Να γίνει τέχνη αιμομικτική, από μιαν αγάπη του εαυτού για τον εαυτό. Ζαχαρωτά και τουλίπες και ανεμόμυλοι. Τώρα που αρχίζει να φαίνεται ο θανατόκοσμος κτηνοβασίες αλυσίδες βρισιές, ο Σάντσο Πάντσα ρωτά: Δον, τι ανεμόμυλος είναι αυτός που αλέθει εκεί κάτω; Τι αλέθει Δον, και ποιος προσέχει τη μυλόπετρα;

Ερωτόλακκος

Ιδού λοιπόν πως ράβδισαν οι ιδέες τα ξουρισμένα μας κεφάλια. Ο ένας κουτσός και ηλίθιος σαν κρατικός υπάλληλος. Ο άλλος βελούδινος καπνιστής σε πταισματοδικείο. Ο ήλιος μικρός κι ο κόκκος σκόνης μεγάλος. Μήπως η Γαλλία και οι Γάλλοι; Μήπως το ψόφιο σινεμά, η αποκάλυψη με τους άρρωστους αγίους, η βίβλος και τα γουρουνάκια των Χριστουγέννων! Να ο ουρανός κι ένα άστρο απόμακρο. Χάρη σ’αυτόν παίρνουμε μιαν ιδέα της ταχύτητας των νεφών. Οι κόσμοι του σύμπαντος πιθανόν να είναι πολιτισμένοι ή νεκροί. Ο θάνατος διαχωρίζει οριστικά τα βαριά μας υγρά από τα ελαφρά μας υγρά. Ω πιστοί, παρ’ όλη την πίστη σας ο θεός σας αρρωσταίνει. Από δω η θάλασσα κι από κει ο ήλιος. Χιμήξτε άλογα και κουδουνάκια. Γυμνές εσείς καθίστε πάνω στο πρόσωπό μου. Πάνω στο πρόσωπο του θεού. Αμ! και που να ξερε ο ντουνιάς πως έχετε μια κρεατοελιά κάτω απ’ τον κώλο σας.

Οι Χίλιοι Οργασμοί Της Ποίησης (251-254)

251

Τα ηρωικά βιβλία, ακόμα κι αν είναι τυπωμένα στη μητρική μας γλώσσα, θα μας φαίνονται πάντα γραμμένα σε μια γλώσσα νεκρή για τη σημερινή εκφυλισμένη εποχή. Στην ανάπαυλα του διανοητικού μας εκφυλισμού δοκιμάζουμε με τη συναισθηματική μας γλώσσα το γλυκόπιοτο κρασί των απορρήτων δογμάτων. Ο καπιταλιστής έκανε ολόκληρη περιουσία χάρη στους μέχρι χθες εχθρούς του, στους οποίους αναγνώριζε εντιμότητα, θάρρος και ηρωική μεγαλοπρέπεια. Κατάφερε να μετατρέψει τους νικημένους πολεμιστές σε καβαλάρηδες οπερέτας, τους οποίους βάζει κάθε τόσο να καλπάζουν, σε πυκνή διάταξη γύρω απ’ τον ηρωισμό τους, στον περίβολο ενός πλανόδιου τσίρκου για να διασκεδάζουν τους νοσταλγούς κάθε ηρωικής εποχής. Έτσι, η τραγωδία έδωσε τη θέση της στο πανηγύρι, και η ένοπλη εξέγερση στο θέαμα. Πυρομανία, πυροφιλία, πυρολαγνεία.

252

Και μιλάτε για ουρανό, εσείς που ντροπιάζετε τη γη!

253

Αυτός που δεν έχει κότες, δεν φοβάται τους κλεφτοκοτάδες. Και βεβαίως η ζωή φαίνεται γεμάτη κινδύνους. Όμως υπάρχει κίνδυνος όταν δεν τον σκέφτεσαι καθόλου;

254

Όταν μου έρχεται ο λυρισμός στο κεφάλι γράφω αντιλυρικά ποιήματα. Η αλλεργία που έχω στη βία παρουσιάζει κάποια θετική πρωτοτυπία μέσα μου. Ιδού τα Γλυκόλογα για την Ποίηση. Αυτά που ικανοποιούν τα γούστα των εραστών της εκφυλισμένης τέχνης.

ΓΛΥΚΟΛΟΓΑ ΓΙΑ ΜΟΛΟΤΟΦ

Η εξέγερση είναι δυναμωτικό
διεγερτικό
τονωτικό
ο Γκόγια ζωγράφισε την εξέγερση
κουφάρια και σαρκοβόρους πετεινούς
κι ήταν σα σκύλος που καθόταν στην άκρη της στέρνας
και οι βολβοί των ματιών του
φύτρωναν στο χώμα
κι ο Πικάσσο με τους ακροβάτες του
καταβρόχθιζε την Αμερική
βίοι αγίων σε πεινασμένα σκυλιά
Αλβανοί στα γκέτο και τις σκαλωσιές
με άυπνο βλέμμα ποντικίσιο
σαν του φτασμένου ποιητή
παιδιά αθόρυβα ασήμαντα
με το σταρένιο της νεότητας ψωμί
βεγγαλικά και μέλι
να μοσχοβολάν μολότοφ
που λιώνει υπέροχα πάνω στου δρόμου την κοιλιά
κι ο ήλιος στη διαπασών αφροδισιακό
με τις αχτίνες να βαρά τα πλήκτρα δυνατά
είναι μέρα ιερής γιορτής η εξέγερση
τα πλοκάμια τρελαμένων στους δρόμους
σημαδεύει το θανατηφόρο μας εγώ
είναι σπασμένες τράπεζες κι αηδόνια
που καταπίνουν σκυλιά
χείμαρροι που ξεσπούν στα χωράφια
δεν γονατίζουν σημαδεύουν ισόβια
του ετοιμοθάνατου κόσμου τα κλομπ
τους λοβούς του Αρχάγγελου
και τα στήθη της νύχτας

Διακοσμήσεις σε κοιμητήριο οργασμών

Ο λαμπρός, ο πομπώδης φαλλός, ο κεραυνός που βροντά και φέρνει μπόρα, που χύνει το σπέρμα του πάνω στον αφαλό και στα λευκά σεντόνια, τα κατακλυσμένα από τη νύχτα και τα σύννεφα. Ο φαλλός που έρπεται ξέρει πως η ράθυμη, η βαριά χυσιά του, είναι σαν τη σύνεση μέσα στη θύελλα. Κι ο ήλιος που ξυπνά μέσα στο άγριο γαλάζιο φλύαρο μουνί της ποίησης είναι το συμπαντικό καβλί. Ο ήλιος που ψάχνει κάτι λαμπερό να φωτίσει. Να γίνει αλοιφή για τις τρυφερές φαντασίες, δόλωμα και σοκολάτα, που θα εισπνεύσει την πρωινή πάχνη μέσα στη φοβερή πλήξη της υπεροχής του.

Η μουσική των παρθένων

Ισχνοί άντρες κουβαλούν στους ώμους τους τις βασίλισσες. Οι αδένες τους γεμάτοι αιρετικά όνειρα και τα φαλλικά τους κοντάρια στραμμένα σε ανεμόμυλους που γυρνούν αντικατοπτρίζοντας τις σκληρές σκιές τους στις άκρες των σκοτεινών αγρών. Τα σώματα πεθαίνουν, όμως η ομορφιά τους ζει. Η μουσική των παρθένων αγγίζει τις έκφυλες χορδές του εμπορικού πνεύματος που αποκαθήλωσε τον έρωτα. Όλα τα δάχτυλά τους πάνω στα πλήκτρα, έτοιμα να σφάξουν τον πιο λεβέντη κόκορα που λάλησε πριν τους οργασμούς.

Ο Μέγας Άρχοντας

Αυτός ο εαυτός, η μεγεθυμένη σκιά του θεού, ο άρχοντας του σώματος, η σάρκα και τα οστά, ο μέγας άρχοντας, επιθυμεί ως άνθρωπος της φαντασίας, να γράφει ποίηση, με όλη τη δύναμη ενός τέρατος ισότιμου σε δύναμη με το τέρας για το οποίο γράφει. Επιθυμεί η φαντασία του να είναι απόλυτα επαρκής απέναντι στην πραγματικότητα. Επιθυμεί το ευλογημένο πάθος για τάξη. Να κατέβει η διαβολική διάνοια στο στόμα του ωκεανού, απάνθρωπη, σαν χοντρή ψωλή. Να βγεί το γυμνό κορμί, γυμνό στον ήλιο. Χωρίς οίκτο ή τρυφερότητα, αυτές οι ηλιαχτίδες που έρχονται από πρωτόγονα πρωινά, να φωτίσουν λίγο την έκλυτη φύση μας που θηλάζει όλα της τα βρέφη, λαιμαργία για ζωή.

Τελετές Μουνοσυκλέτας

Είναι σαν όψη κεραυνού πάνω στη μαύρη σέλα. Τα κωλομέρια της από μελομακάρονα και κουραμπιέδες, σπαρμένα πάνω στο ουσιώδες κόκκινο της κίνησης της ηδονής. Η μοτοσυκλέτα του σεξ που πάει βολίδα τα κορίτσια με τις κοτσίδες στον οργασμό τους. Στην πιο μύχια συμφιλίωση με τα πουλιά και τα σύννεφα. Ξηλώνοντας μία-μία τις κλωστές της βάναυσης και φοβερής αμορφίας του θανάτου.

Ο Ευτυχής Λάκκος

Ο θάνατος της ποίησης είναι μια συμφορά για τη φαντασία. Όσοι ζούμε σαν σκυλιά σε βαρέλια, όπως ο Διογένης, γλεντάμε το ναρκισσισμό μας και χαιρόμαστε γι’ αυτές τις τυφλωμένες φάτσες. Οι τραγικοί δεν μπορούν να κλείσουν τα μάτια εκστασιασμένοι σαν Δερβίσηδες για να ρουφήξουν τα ιερά λόγια της Οσίας Μούνας. Δεν μπορούν να βρεθούν στον ευτυχή λάκκο μαζί με αλεπούδες, φίδια, σκατζόχοιρους, ασβούς. Οι τραγικοί έρχονται λαχανιασμένοι στο τέλος της ζωής να ανάψουν το κερί τους στο ιερό γλειφομούνι. Ο Αισχύλλος που ξέρασε πολλά για το κράτος και τη βία χρησιμοποιούσε τις μουνότριχες της Μούσας του για οδοντικό νήμα λίγο πριν τον καταπιεί κι αυτόν ο ευτυχής λάκκος.

Να, κοίτα

Του έδειξε το μουνί της για να τον κάνει να ζηλέψει, μιας και ο διάολος είναι αρσενικό δημιούργημα του θεού, χωρίς μουνί. Με τα δυο της δάχτυλα τέντωσε τα μουνόχειλα δείχνοντάς του πως πρόκειται για τη ζωή. Για την αναπαραγωγή της ζωής, για το έσαχτο παραλήρημα. Και τότε ο διάολος ζήλεψε όλα αυτά τα ανακατεμένα σώματα που χάνονται σε υπερβολές ηδονής, καθώς συστρέφονται και λιγοθυμάνε, φτάνοντας για μια στιγμή στο αντίθετο του θανάτου που θα τα θυσιάσει αργότερα στη σιωπή της φθοράς. Πεισμωμένος ο διάολος, είδε ανάμεσα στα σκέλια της μητρός όλων μας, την άπειρη αγκάλη ποντοπόρων οργασμών. Είδε πως ανοιγοκλείνει τον οφθαλμό του το έτερον ήμισυ του ερέβους. Μύρια χλευαστικά υγρά στα μούτρα του θανάτου. Πλην όμως θνητά.

Εν αρχή ειν’ ο Δίας

Τι είπε ο αρχίδης στη συνέλευση των θεών; Μίλησε στην αρχή για τις σκοτεινές αντιδράσεις των θνητών στο θέμα του θανάτου και του ερωτισμού. Για μιαν όψη διαβολική όλων των από καταβολής κόσμου συνευρέσεων. Για τη Βιβλική πυρακτωμένη διάθεση του ανθρωπισμού που γεννά το σεξογαμησιακό γίγνεσθαι και το πολιτικό αλισβερίσι. Για την έπαρση της επιθυμίας των ποιητών που γουστάρουν το πολύτροπο σεξ κάνοντας λεσβιακές δηλώσεις μετανοίας στα εύφορα ταγγισμένα χείλη του αιδοίου. Στο τέλος, ως μικρομεσαίος και απόκοσμος, άρχισε τους οικτιρμούς και έδειξε στο λαό το ένα και μοναδικό του αρχίδι.

Το τέλος των παραμυθιών Ή Όταν ο Σούπερμαν γάμησε τη Χιονάτη

Ζούμε την εποχή που εχθρεύεται την ερωτική αρετή, αφού, υπάρχει και τέτοια αρετή που δεν έχει προγραφεί στα κατάστιχα των παπάδων.

Ζούμε κάτω απ’ τη μέγγενη των νομοθετικών υπολογισμών και την απόλυτη δικτατορία της μικροψυχίας, της ψυχρότητας, του εγωισμού, της φιλαργυρίας, της εξαπάτησης και της εμπορικής πανουργίας.

Ζούμε τον καπιταλιστικό όλεθρο με χαρούμενες διαφημίσεις που απευθύνονται σε αποτριχωμένους πιθήκους.

Αγόρια που οδηγήθηκαν στο να κάνουν τη λύσσα τους μάρκετινγκ και κορίτσια που έχωσαν στο μουνί τους μερικά αιμόφυρτα χαρτονομίσματα.

Ο λαός έγινε ο ίδιος υποκείμενο της βιαιότητας των επιθυμιών του. Λαντζέρης της εικόνας του, έρμαιο δικτύων μιας κίβδηλης επικοινωνίας εξ’ αποστάσεως και μιας συνθήκης που τον θέλει υπάκουο στη μια και μοναδική πολιτική άποψη.

Αυτή, της ήπιας προσαρμογής. Μιας προσαρμογής θρησκευόμενης και μικροαστικής που οδηγεί στη ζεστή αγκαλιά της ακροδεξιάς.

Στο βλακώδη πατριωτισμό και εθνικισμό, λες και η πατρίδα υπήρξε κάτι αναλλοίωτο από γενέσεως κόσμου.

Παιδάκια που ξεπετάχτηκαν βιαστικά απ’ τη μήτρα της οικογένειας στον έξω κόσμο, κι απ’ τα παραμύθια του σχολικού εγκλεισμού στο δημόσιο λοιμοκαθαρτήριο των αναγκών και των παθών.

Άλλα παιδάκια φόρεσαν κουκούλες για να κάψουν και να σπάσουν, χωρίς να ξέρουν γιατί, χτίζοντας τον πιο ιερό παρακρατικό μηχανισμό χωρίς καν να το γνωρίζουν και χωρίς να το μάθουν ποτέ.

Άλλα παιδάκια έβαλαν στον κώλο τους τα λάβαρα της Βεργίνας και τις γαλανόλευκες φούστες της κακογαμίας των γονιών τους, ανοίγοντας το καπάκι με τους φασιστικούς δαίμονες, τη φρίκη, τη βία και το ρατσισμό.

Δεν είναι απαραίτητη πλέον η δεσποτεία του δασκάλου και του λοχία με τη μορφή του πειθαναγκασμού. Αρκεί η εκούσια παραδοχή των συμβάντων γύρω μας. Αρκεί η υποταγή στις αξίες των καιρών.

Οι πνιγμένοι του Αιγαίου και οι πνιγμένοι όλων των θαλασσών είναι στατιστική που σκορπά ρίγη συγκίνησης για λίγα δευτερόλεπτα μέχρι τις επόμενες διαφημίσεις.

Δεν είδα καμμιά κατάληψη στα κωλοσχολεία της Ευρώπης για τους πρόσφυγες και κανένα ανάθεμα στη δημοκρατία που θάβει και πνίγει ανθρώπους.

Μονάχα την αποδοχή μιας Ευρώπης-φρούριο υπό τις φτερούγες της frontex.

Μονάχα την άψογη ελληνική οικογένεια και την άψογη ευρωπαική οικογένεια με τον παιδοκεντρισμό τους, επελαύνοντας στα σούπερ μάρκετ και τις Μαύρες Παρασκευές, σαρκάζοντας όλους τους άλλους εκτός απ’ την κωλοτρυπίδα τους και το θεό τους.

Αυτή η ευτυχισμένη ελληνοχριστιανική οικογένεια που υπήρξε μια καλοστημένη απάτη, με βιτρίνα το έθνος και την εκκλησία-λέγοντας στα παιδιά της τόσα παραμύθια που στο τέλος αυτά αρχίζουν και ξερνούν ακατάσχετα σε εππίπεδο ψυχολογικό, κοινωνικό και ανθρώπινο-προσπαθεί να δείχνει αξιοπρεπής προς τα έξω μα μέσα είναι βαθύτατα αισχρή και βίαιη.

Ο φασισμός ως πρακτική της οικογενειακής ζωής αναπτύσσεται και μεταλαμπαδεύεται φτιάχνοντας καταπιεσμένους χαρακτήρες που σκούζουν αντί να μιλάνε, σπάνε και καίνε αντί να υποψιάζονται, πίνουν μέχρι θανάτου αντί να διασκεδάζουν.

Τα πρότυπα των παιδιών δεν είναι παρά σχέσεις της συμφοράς, πρόσωπα βγαλμένα απ’ τους βόθρους που ξεπλένει με περισσή σπουδή ο διαφημιστής στην τηλεοπτική και ψηφιακή κολυμπήθρα.

Ο φόβος για τον Άλλο και τον διαφορετικό μετατρέπεται σε φόβο για την ίδια τη ζωή.

Ο κόσμος μοιάζει να θεμελιώνεται όλο και πιο πολύ στην εκάστοτε ευκολότερη λύση.

Μα η ευκολότερη λύση είναι πάντα ο θάνατος και η καταστροφή. Η βία στα κάτεργα της εργασίας που θέλει νεκρούς χιλιάδες στους τροχούς της ευημερίας, το μαύρο αίμα που κυλά στην έρημη γη του φασισμού.

Η καθημερινή αναισθησία και η προγραμματισμένη υποκρισία που αποκτάμε αργά και επώδυνα λέγοντας ψέματα στον ευατό μας.

Τον άρτο και τα θεάματα που πετά μέσα στο άδειο σεξουαλικό μας στομάχι μια τρελή και ασύδωτη άρχουσα τάξη που τρώει σάρκα ανθρώπινη και ξεδιψά πίνοντας αίμα, φτιάχνοντας τώρα διαστημικά κοτέτσια στον Άρη, αφού γάμησε τη Γη.

Η συμφορά απ’ το θάνατο των σατανάδων

[απόσπασμα]

Με βρήκαν λαχανιασμένο κάτω απ’ το κρεβάτι οι μακρινές βροντές και οι αστραπές.

Έψαχνα για κόκαλα και σαρδέλες, κάτω απ’ τον επιτάφιο του ύπνου και του έρωτα.

Ο ήλιος έστελνε λίγη απ’ την ουσία του στη διάνοια του σώματος που ήταν χαμένο στις ψεύτικες ασχολίες του νου.

Η ευδαιμονία του φόβου και η νοσταλγία των σπηλαίων, το φως που λίγο λίγο-σαν το πνεύμα της συμφοράς που δεν έχει συναισθήματα-φώτιζε τα παράφορα πάθη που ήταν μαγκωμένα κάτω απ’ τη μυστική φωτιά μακρινών παραδείσων, η κοκαλιάρα όρεξη της υπεροψίας που μας κάνει γιγαντιαίους θεούς πλέοντας μες στην τέρψη των ειδυλλίων και στις ασαφείς ερωτικές λάμψεις.

Η συμφορά απ’ το θάνατο των σατανάδων που τους ξεκοίλιασε το φεγγαρόφωτο και δεν έμεινε απ’ αυτούς τίποτε άλλο εκτός από μια γελοιογραφία ή ένα μηδέν παμπόνηρο μέσα στο χάος, στο καθαρτήριο όπου ο αγαθός θεούλης φροντίζει για όλα.

Ρίχνοντας, σε μας, τους πρίγκηπες της απόλυτης φτώχειας τις μακρυνές βροντές και τις αστραπές όταν κρυβόμαστε κάτω απ’ το κρεβάτι μας σαν ορθόδοξοι καλόγεροι, σκεπτόμενοι το πρώτο γαμήσι με πουτάνα και όλα τα εξώλης και προώλης δαιμονικά που θέλουν να μας βουλιάξουν.

Ποντικοφάρμακα

θα γέλαγα μαζί σου μεγάλη πόλη
με τις μεγάλες τρύπες και τις μεγάλες ιδέες
εγώ το μικρό ποντίκι
που τα χέρια των νεκρών
έχω διπλαρώσει
έχω κόψει
έχω τακτοποιήσει
έχω φάει
εγώ που ροκανίζω τυπογραφικά στοιχεία
και ζαρωμένα χείλη
και μεγαλοποιώ τις αδυναμίες μου
και λιμπίζομαι αυτό που θα με σκοτώσει
λουκούμια και ποντικοφάρμακα
μαγαρισμένα τυράκια και παστίλιες με δηλητήρια
εγώ το μικρό ποντίκι
όλα τα αισθάνθηκα μέσα μου
εγώ που ροκανίζω βιβλία
που πλέουν μες στην ηλιθιότητα
και στην άφθονη αταραξία

Αφροξυλάνθης Εγκώμιο

Σε λέγαν οι αστοί Αφροξυλάνθη
Ο αέρας μύριζε αναθυμιάσεις του Άδη
Μολότοφ της Φραγκοκρατίας
Γάβγιζε ο ήλιος μες στο κιλοτάκι σου
απόδειπνα λουσμένα στην αλόη και στις μνήμες
Η νύχτα εξοχότατη σαν κοφτερό τσεκούρι
μες στου Αυγούστου έσταζε τα ζοφερά σιφόνια
Ο παντεπόπτης οργασμός ήτο η μόνη λύσις
Το ξέρουν δα κι οι αχινοί στις συνευρέσεις τους
Οι αιμορραγίες κοριτσιών της Ζανζιβάρης

Περίληψη Εκστρατείας

Τόση θητεία στη μετάνοια
ώσπου να με σκυλέψουν οι αγιογδύτες Μακεδόνες
Απλώνουν τα σεντόνια τους
τα λάβαρα
Οι κάβοι μέσα στον αφρό
-Ω βούλιαξε η τρυφηλή πατρίς μέσα στο αίμα-
Ένας τραβάει μαλακία με λαμπόγυαλο
άλλος αρραβωνιάζει τα θανάσιμα κουφέτα
παντού υπάρχουν ξόρκια και μια μάγισσα
κοπέλες σε συνοικισμούς που βάζουν δάχτυλο
νηστεύοντας του θανατά από φαλλό
Οι πολεμίστρες του Αμβρακικού σπέρμα ζεστό και αφλογιστία
Μια Τούλα απ’ την Άρτα
ας πούμε της κοιλιάς μου το εθνόσημο
ας πούμε του πρωτομάστορα το μαύρο σαγκουίνι
με έβρισε μασόνο και με άφησε αιμόφυρτο
μες στο λερναίο λογισμό της φαντασίας

Επιχειρήματα για τις κλασικές σπουδές

Επάνω στη σερβιέτα σου εναπόθεσε
ο εγκαυστικός λυγμός μου το αιματάκι του
Μάζεψα φόρους απ’ τα λέπια σου
Ανέβηκα την πλάτη σου με ποδοβολητό
Σκαρφάλωσα εις την άγονη γραμμή της τραχηλιάς σου
Ορθότατος ανάποδα καθόμουνα
γεμάτος εφηβικά σπυριά γονίδια των Σοβιέτ

Ω! τι μηχανή οδύνης οι αδένες σου
Στην άλλη άκρη η Μεσόγειος
Η ευθυτενής οπή σου
Όλο νυχιές τα στήθια σου
Και στο λαρύγγι σου χωμένος μέσα ολόκληρος
εγώ ο διακονιάρης

Περίληψις Ακέφαλου Έρωτος

Έσφιγγα στις παλάμες μου σερσέγγια
Η αστυνομία οργασμών στρίγγλα που αλυχτούσε
Ο εξοχότατος φαλλός μου τουφεκούσε το φεγγάρι
μα ούτε που ακούστηκε η ριπή στους ελαιώνες

Οι σαύρες γύρω χίλια μάτια ωσάν αιδοία της Μονεμβασιάς
Οι ακτινολόγοι εψάχναν μέσα μου Βουλγάρες
Οχιές απ’ το λαιμό της Παναγιάς κατέβαιναν
ως της κλειτορίδας σου τα άσπρα χαμομήλια

Ακούγαμε το χάος να μετράει ως το μηδέν
Είναι η τρέλα μου έλεγες ο ζόφος των Ιχθύων
Ο τετραπέρατος μαστός μου που σαλεύει
απ’ άκρη σ’ άκρη των γλωσσών

 

Στρατόπεδο Χαϊδαρίου Ή Ωδή στους καμπινέδες

Τόσο που μας ξεπάτωσε η σιωπή
σε τούτο το στρατόπεδο
αθώοι φαντάροι γύρω θηλυκοί
εις τον ιλιγγιώδη ουρανό της μαλακίας
φυτείες σκοτωμού πρίγκιπες Αθηναίοι
και μαμόθρεφτα
μες στες απόκρημνες των μορφονιών τες στύσεις

κι ο στρατηγός ο πιο αλητήριος
ο πιο δασύτριχος μπινές
παγανιστής ορθόδοξος
ξέρει από τι σκυρόδεμα αντίχριστο
είναι φτιαγμένη η καρδιά του σκοτωμένου
πόσο αδιάφορη είναι η ήβη στα βλεννώδη μας καμώματα

είκοσι μέρες φυλακή μου έριξε ο καριόλης
γιατί βρήκε αρχιδότριχες στο μελανοδοχείο του
γιατί βρήκε φτερούγα απ’ το ποίημα μου
μες στις πλεξούδες της πατρίδος
την ώρα που έξυνα απ’ τις χέστρες
τα αζιμούθια των σπλάχνων
σπέρματα των τεράτων και
άλγεβρες τοξικές της φαντασίας