Ερωτικό μνημόσυνο για την κούρδισσα αντάρτισσα Άσια Ραμαζάν Αντάρ

Έρχεται ο φόβος και σου τραβά τη γλώσσα. Τα δάχτυλα χαϊδεύουν αμήχανα το κενό και τον αέρα, ακούγοντας τις κλαψιάρικες προσευχές μας.

Κι έπειτα πολλές φορές έρχονται στα κατώφλια μας παρατημένες νύφες απ’ την ανατολή, γύρη από βιβλικά φτωχά χωραφάκια, ελεγείες ποιητών για ορφανές μήτρες, φούστες που κρύβουν το μεδούλι των ισχνών αγελάδων της πατρίδας.

Ο μεταλλικός ήχος της βόμβας, τα ξεροκόμματα και τ’ αποφάγια των φαντάρων που κάνουν το τελευταίο τους τσιγάρο λίγο πριν ξετυλιχτεί πάνω στη θερισμένη γη ο χαρούμενος αφρισμένος θάνατος.

Λίγο πριν βγάλουν οι αμαζόνες την πολεμική χλαίνη, αφήνοντας στα βλοσυρά βασίλεια της ερήμου μια χούφτα αίμα απ’ τον κύκλο της Αφροδίτης.

Απρόσμενα τόσο που να δουλέψουν όλα τα φυσερά κι όλα τα σκουριασμένα αμόνια, να βγάλουν σπίθες ξανά τα τουφέκια και τα μαντήλια να δέσουν όλους τους έρωτες με το μαύρο βάραθρο και τον παγιδευμένο ουρανό, μαύρο κατάμαυρο υγρό πάνω απ’ τα βραδινά μαγκάλια.

Έρχεται ο φόβος και σε γλείφει σαν το τρομαχτικό γατί με το λερό εφτάψυχο σπασμένο του ποδάρι.

Μα ο φόβος εδώ δεν είναι λύπη και μακελειό μα αγέννητο παλλόμενο ρόδο.

Η γκάβλα που κουβαλά τα προνόμια και τις ορέξεις του μέλλοντος. Το γουργουριστό αθάνατο φρέαρ, το γάλα της ακόρεστης νύμφης που θέλει μόνο τη ζωή. Με τα δάχτυλα παίρνοντας την πιο ακριβή εκδίκηση.

Την πιο επιτήδεια ηδονή τυλιγμένη με τον ακάθαρτο επίδεσμο του αμερικάνου, τρίβοντας τις χιονίστρες στα δάχτυλα με το μολύβι που θα γράψει ποιήματα πάνω απ’ τη γιατρεμένη πληγή όταν αυτά τα βουνά με τις βελανιδιές κι αυτά τα δόντια που μάσησαν τα ποδάρια των κύκνων θα έχουν ξανά ένα μαξιλάρι κι ένα κεραμίδι κι ένα πετρογκάζ για το γάλα και το αυγό.

Πάντα κοντά στο μουσκεμένο χνούδι και στις κόγχες, εκεί κοντά στη μουσούδα των μηρών, ετοιμοπόλεμες, γόνιμες, στήνοντας ενέδρες στους χασάπηδες και στους αγιογδύτες.

Όμορφες. Με μιαν ομορφιά απ’ τα φέουδα της ατέλειωτης λεηλασίας και τα ζευγαρώματα που θα ανθίσουν ξανά πάνω απ’ τις γεωγραφίες και τα εμπόρια.

Τύμπανα πολέμου Ή Η νύμφη Αρτεμισία κατουρά το Χάρο στο στόμα

Εδέχετο κατά ριπάς η νύμφη Αρτεμισία
τα φίλια πυρά του βυρσοδέψη ανδρός
Ολούθε μυρουδιά από φυσίγγι
Κάποιος Παλαιών Πατρών αμβλύωψ
εράνιζε των αχαμνών του τα τρισάγια
Ω! ποιος παράφρων μαθητής
εγάμησε κρυφά την Παναγία
Ποιος καμποτίνος ζέχνει ολόφρεσκο μουνόζουμο
λίγδα από Καστοριά και μπελαντόνα
Ο γυμναστής ελέγετο ιππεύς αυτοπροσώπως
Ο θεολόγος σάτυρος βραδυφλεγής
Υπέρ ορθοδοξίας
Υπέρ Ισλάμ
Υπέρ σφαγής
Ουρλιάζουν οι στρατόκαβλοι στα σκέλια της Ρεντίνας
Απ’ τα σαγόνια τρέχουνε τα σπέρματα
Η πιο ασώματη αβάπτιστη αναγούλα
Τρέχει ο λαός για να κρυφτεί μες στις μυτζήθρες
Οι άρχοντες τον παίρνουνε ασάλιωτο
ώσπου να πεις Αμερική
ώσπου να πεις κωλοφωτιά
ώσπου να πεις τσουτσούνα
αδιέξοδο
και τιμημένο Κουρδιστάν

Μαθήματα γενικής παιδείας

Υπάρχουν άνθρωποι που ξέρουν καλό κομπιούτερ, όπως άλλοι ξέρουν και κάνουν καλό κρεβάτι.

Η δύναμη των ανθρώπων που ξέρουν καλό κομπιούτερ-τουτέστιν τις ψηφιακές μεταμοντέρνες παραζάλες-απορροφά όλη την ένταση ανάμεσα στην στείρα απόλαυση και στην απόφαση να κατασκευάζει καταστάσεις η στείρα αυτή απόλαυση.

Το μυαλό χωράει μπόλικα δάκρυα και αίμα, καταστάσεις χάους, τρελούς έρωτες, εξωγήινους πολιτισμούς, γυναίκες που φιλιούνται στις τουαλέτες του τρένου και άβυσσο. Πολύ άβυσσο.

Τόση που αφανίζεται στο τέλος κι αυτή, γλιστρώντας σφραγισμένη απ’ τα μερόνυχτα φόβου και τις μάχες που δεν έχουν τελειωμό.

Παλαιόθεν υπήρχαν διαθέσιμες αγκαλιές για τους στραπατσαρισμένους, τώρα βεβαίως απαιτούνται φράγκα ώστε ο προοδευτικών κατευθύνσεων ψυχολόγος να δώσει άφεση αμαρτιών στο συναισθηματικό υλισμό κάθε περιβάλλοντος που μας δηλητηριάζει.

Η αγκαλιά είτε πελαγίσια είτε βουνήσια έκανε πιο ζεστά τα κορμιά κι όλες οι επαφές ακόμα κι αυτές πάνω απ’ τα ρούχα ομολογούσαν χαρά.

Τα εντόσθια χαίρονταν και οι καρδιές ανάπνεαν.

Η ομορφιά δεν ήταν λογοτεχνικό έκκριμα των οικονομημένων και ο έρωτας μπορούσε να σε κάψει τόσο ένδοξα όσο ο κεραυνός ένα παγιδευμένο ζουλάπι κάτω από ένα δέντρο μέσα στο δάσος.

Το κάρμα και ο σαμανισμός ήταν εκεί όπου μπορούσαν οι άνθρωποι να υπάρχουν και να συνυπάρχουν με τη φύση και τους δαίμονες.

Η μεταφυσική έμοιαζε με πρόσχαρο κουτάβι που το χάιδευαν δίνοντάς του κάνα κόκκαλο ίσα-ίσα για να κρατιέται στις χαρές του και μόνο.

Δεν υπήρχαν ιδρύματα πολιτισμού και πλαστικοποιημένος λυρισμός αφού κάθε απόπατος έρεε εκτός οικίας και κάθε χωριό συνομιλούσε με τα αστέρια, λυτρωμένο απ’ το ομαδικό μπανιστήρι προς τις καταστροφές.

Η μούνα και η πούτσα δεν είχαν αυτή την κουφαμάρα που έχουν σήμερα.

Τα μεσημέρια και τα βράδια η μια γιγάντισσα φώναζε την άλλη μέσα από τα αχανή διάκενα των σωμάτων.

Η μεγαλοφυΐα της εξέλιξης έκανε τη σεξουαλικότητα ανελέητη.

Ο χρόνος δεν έπαιρνε μέρος σ’ αυτή την κοσμοδικία που γινόταν βαρβαρότητα και συγκεντρωτισμός κάθε αμείλικτης ερινύας.

Οι επαγγελματίες προφήτες γίναν επαγγελματίες σωτήρες, μεσσίες που ξεσάλωναν κάθε που η εξουσία προσποριζόταν τη ζωτική ορμή των εργατών.

Των δούλων δηλαδή, που είχαν το προνόμιο της πίστης σε μια ανώτερη αξία έξω απ’ το σώμα τους.

Σήμερα ο δούλος ξέρει καλό κομπιούτερ.

Πιπιλίζει την πλουμιστή ρόγα της ελεύθερης επιλογής και χαίρεται το αστικό βοσκοτόπι όσο μια μύγα τα φρέσκα κόπρανα της αγελάδας.

Όμως η επικράτεια του πεπερασμένου όντος είναι αδιαχώριστη από εκείνη του απροσδιόριστου απείρου.

Η ζωή και ο θάνατος χορεύουν μπροστά στα μάτια μας ρυθμιζόμενα απ’ την πλημμυρίδα και την άμπωτη ενός αιώνιου άσφαλτου ρυθμού.

Μόνο γίγνεσθαι βλέπω. Από καταβολής Ηράκλειτου. Από καταβολής κοσμογονίας έως κοσμοχαλασιάς.