Τα λεξικά, έτσι κι αλλιώς, αποτελούν τα μεγαλύτερα οντολογικά ντοκουμέντα.
Κάθε λέξη που φτάνει σε μας-βγαλμένη απ’ τους ομαδικούς τάφους της ανθρώπινης λαλιάς-είναι η πνοή των πρωτόγονων σκέψεων που καθρεφτίζουν την ανησυχία, το πάθος και τη φυγή.
Η ανησυχία ως εκπεφρασμένη θανατοφοβία χρειάζεται ένα ευγενές μέταλλο, μια ψυχική διάθεση, έναν κοινωνικό παρανομαστή.
Η ανησυχία τραβάει πίσω της τη λύσσα και την ωμότητα, το φόβο και την τρέλα, τον ευπλόκαμο εφιάλτη και την πολυάνθεμη αγωνία. Τη βαριά νόσο που ονομάζεται της ψυχής αρρώστια μα δεν είναι παρά σωματική ταλαιπωρία και μόνο.
Οι περισσότερο ανήσυχοι ναρκισσεύονται και αποφασίζουν να γίνουν καλλιτέχνες. Γράφουν, ζωγραφίζουν, κλάνουν μόνο και μόνο για να τους προσέξουν.
Παιδιά που στερήθηκαν την αγάπη της μάνας, το χάδι πάνω στο δέρμα που είναι το πρώτο σεξ, το πρώτο φάρμακο κατά της ανησυχίας, τυφλωμένα τώρα απ’ το μεγάλο στρεβλωμένο κάτοπτρο της σεξουαλικότητας, μετέωρα και σχεδόν τυφλά μπροστά στα δράματα των άλλων, γίνονται μηχανικοί του εαυτού τους, αρχιτέκτονες του πόνου τους, βραβευτές οι ίδιοι των επιτευγμάτων τους.
Η ψυχοπαθολογία της ατομικότητας μέσα στον θεόρατο καπιταλιστικό καμπινέ χτίζει μόνο καριέρες και δυστυχίες. Έριδες γύρω απ’ την αποπεράτωση της απληστίας, πόνο θρεμμένο μέσα στις φωνές που σε διαλαλούν για να σε πουλήσουν.
Η ανησυχία όταν δεν έχεις σοβαρούς δασκάλους να σου τη διδάξουν γίνεται φονική ματαιοδοξία. Γίνεται ψώνιο και εμμονή. Ψευτοανωτερότητα και κομπασμός.
Οι ανήσυχοι που κατανάλωσαν λάθος φάρμακα και φαρμακώθηκαν ακόμα περισσότερο θέλουν να μας κυβερνήσουν, να μας βραβεύσουν, να μας γαμήσουν, να μας νουθετήσουν και ίσως να μας παντρευτούν.
Τα πληγωμένα παιδιά γίνονται οι μεγαλύτεροι φασίστες εάν δεν βρούνε βάλσαμα ερωτικά, συνδέσεις με τη φύση τους και την πραγματικότητα.
Γίνονται οι μικροί αστείοι φυρερίσκοι που κάνουν κουμάντο δήθεν στα πράγματα, έχοντας κάνει τη σύφιλη του ελέγχου και της εξουσίας τρόπο ζωής.
Ιδιαίτερα στο λογοτεχνικό σινάφι και στους λεγόμενους καλλιτεχνικούς χώρους, όπου η ανησυχία μασκαρεύεται σε αριστεία, δόξα και επιτυχία, η φτήνια και η αρπαχτή είναι οι βλεννώδεις θεότητες του κάθε δηλητηριασμένου νάρκισσου που γίνεται εν τέλει εκφυλιστής της ίδιας της κοινότητας.
Η βραβευμένη ανησυχία και η βραβευμένη ευαισθησία μυρίζουν σίγουρα ανθρώπινο κρέας.
Οι εξουσίες, μικρές ή μεγάλες, τοπικές ή παγκόσμιες, εκτρέφουν τον μικρό αδιόρατο κώλο της μύγας.
Κάθε μικρό αθώο τσόλι νοιώθει ασφάλεια κάτω απ’ τις ζεστές της φτερούγες. Η εξουσία και ξέρει και μπορεί.
Και ξέρει φυσικά πως χωρίς όλους αυτούς τους χοντρούς μυγίσιους κωλαρίσκους δεν θα ήταν εξουσία.
Είναι εξουσία γιατί έχει πολεμήσει το διαφορετικό. Είναι εξουσία γιατί έχει διαστρεβλώσει την αλήθεια κι έχει συμφέρον να σου μιλάει για αγάπη όταν σου καίγεται το σπίτι. Όταν σου σκοτώνει το παιδί. Όταν σε εξοντώνει στην εργασία.
Αυτός ο όμορφος κόσμος ο αγγελικά πλασμένος ο ηθικός μέχρι το μεδούλι, σου διαβάζει ποιήματα ξενέρωτα για την αγάπη, σου δίνει βραβεία εσένα του φτωχού και άσημου, σου δίνει συχνότητες και σελίδες για να βγάλεις κι εσύ την κλαψιάρικη αγάπη σου, το κλανιάρικο γατάκι που κρύβεις μέσα σου, το δόλιο πλασματάκι των ανταγωνισμών.
Όσο το αστικό αφήγημα θέλει την τέχνη ως ψυχαναλύτρια, οι μύγες θα κάνουν κώλους ασύλληπτα χοντρούς και χεζοβόλους, σκατοποιώντας όλο το αποδομημένο πνευματικό παστίτσιο που ταΐστηκαν.
Η τέχνη ως θεραπεία απ’ τις κοινωνικές αρρώστιες μοιάζει περισσότερο με φάρσα μέσα στο βλαχομπαρόκ ιδεαλισμό του θεάματος.
Οι πολιτιστικές μπαράγκες των ιδρυμάτων-των εφοπλιστικών βεβαίως βεβαίως-σε αγαστή συνεργασία με δημαρχίες, νομαρχίες, εκκλησίες ξεβλαχεύουν το βλαμμένο λαό.
Διαβάστε ποιήματα για την αγάπη, για το έκζεμα της ευαίσθητης ψυχής. Γράψτε για τους πνιγμένους μετανάστες χωρίς να πολεμάτε αυτόν που τους πνίγει γιατί ξέρετε καλά πως ο πνίχτης τους είναι ο πλούσιος κύριος που σας πληρώνει το νοίκι του μαγαζιού.
Ο μεγάλος περήφανος χορηγός-νταβατζής που έφτιαξε εσάς τους μικρούς νταβατζήδες με τα ωραία εξώφυλλα και τα πλουμιστά γραφεία, τις βιτρίνες και τις πόζες, αλλά κυρίως τις ευσπλαχνικές μουνοπαγίδες, τις τόσο απαραίτητες για τη διατήρηση της ναρκισσιστικής βιοποικιλότητας.
Βραβευτείτε και πληθύνεστε. Μα μην ξεχνάτε πως η μεγαλύτερη πείνα, η πιο φονική, είναι η προσδοκία της ευωχίας.
ΑΔΕΣΠΟΤΟΣ ΣΚΥΛΟΣ 